Benazepril Aurobindo tabletki powlekane | 10 mg | 14 tabl.

Jedna tabletka zawiera 10 mg chlorowodorku benazeprylu (Benazeprili hydrochloridum).

Substancja pomocnicza: jedna tabletka powlekana zawiera 71,875 mg laktozy jednowodnej.

• Udokumentowana nadwrażliwość na benazepryl, na którąkolwiek substancję pomocniczą lub na jakiekolwiek związki pokrewne.

• Dodatni wywiad w kierunku obrzęku naczynioruchowego związanego z uprzednim leczeniem inhibitorami ACE. 

• Drugi i trzeci trymestr ciąży

Bardzo często (≥1/10)

Często (od ≥1/100 do < 1/10)

Niezbyt często (od ≥1/1000 do < 1/100)

Rzadko (od ≥1/10 000 do < 1/1000)

Bardzo rzadko (< 1/10 000)

Stwierdzono, że benazepryl jest dobrze tolerowany. Poniżej wymieniono działania niepożądane związane ze stosowaniem benazeprylu i innych inhibitorów ACE. Profil działań niepożądanych u dzieci i młodzieży wydaje się być zbliżony do profilu działań niepożądanych stwierdzanego u dorosłych pacjentów.

Brak informacji na temat długotrwałego podawania omawianego produktu leczniczego dzieciom i młodzieży, a także na temat jego wpływu na wzrost, dojrzewanie i ogólny rozwój.

Dane farmakokinetyczne uzyskano u ograniczonej liczby pacjentów.

Zaburzenia serca:

Często : kołatanie serca, objawy ortostatyczne.

Rzadko : objawowe niedociśnienie, ból w klatce piersiowej, dławica piersiowa, arytmie.

Bardzo rzadko : zawał mięśnia sercowego.

Zaburzenia żołądka i jelit:

Często : nieswoiste zaburzenia żołądka i jelit.

Rzadko : biegunka, zaparcia, nudności, wymioty, ból brzucha. Bardzo rzadko :zapalenie trzustki.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

Często : wysypka, napady zaczerwienienia skóry twarzy, nadwrażliwość skóry na światło.

Rzadko : u pacjentów otrzymujących inhibitory ACE opisywano rzadkie przypadki pęcherzycy.

Bardzo rzadko : zespół Stevensa-Johnsona.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych:

Rzadko : zapalenie wątroby (w którym dominującym objawem jest cholestaza), żółtaczka cholestatyczna.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych:

Często :częste oddawanie moczu.

Rzadko : zwiększenie stężenia azotu mocznika we krwi, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy.

Bardzo rzadko : zaburzenie czynności nerek.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia:

Często : kaszel, objawy ze strony dróg oddechowych.

Zaburzenia układu nerwowego:

Często : ból głowy, zawroty głowy, zmęczenie.

Rzadko : senność, bezsenność, nerwowość, parestezje.

Bardzo rzadko : zaburzenia smaku.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego:

Bardzo rzadko : niedokrwistość hemolityczna, małopłytkowość.

Zaburzenia ucha i błędnika:

Bardzo rzadko : szum uszny.

Zaburzenia układu immunologicznego:

Rzadko : obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, języka, głośni i (lub) całej krtani.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej:

Rzadko : bóle stawowe, zapalenie stawów, bóle mięśniowe.

Badania diagnostyczne:

Jak w przypadku innych inhibitorów ACE, u 0,1% pacjentów z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym leczonym benazeprylem w monoterapii obserwowano niewielkie zwiększenie stężenia azotu mocznika we krwi (BUN) i kreatyniny w surowicy, które to zaburzenia ustępowały po odstawieniu benazeprylu. Wystąpienie tych zaburzeń jest bardziej prawdopodobne u pacjentów otrzymujących również leki moczopędne oraz u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej.

W okresie po rejestracji benazeprylu opisywano następujące działania niepożądane o nieustalonej częstości występowania: obrzęk naczynioruchowy jelita cienkiego, reakcje anafilaktoidalne, hiperkaliemię, agranulocytozę i neutropenię (patrz punkt 4.4).

W przypadku konieczności podawania dawek mniejszych od 5 mg na dobę nie jest właściwe stosowanie produktu leczniczego Benazepril Aurobindo. Dostępne są bowiem inne produkty lecznicze zawierające benazepryl o odpowiedniej mocy. Lekarz udzieli pacjentowi odpowiednich informacji na ten temat.

Dorośli

Nadciśnienie tętnicze

Zazwyczaj stosowana dawka początkowa to 10 mg na dobę w dawce pojedynczej. Dawkę tę można zwiększyć do 20 mg raz na dobę, jeśli będzie to konieczne. Dawkowanie należy dostosowywać do skuteczności działania hipotensyjnego, zmieniając dawki zwykle w odstępach jedno- lub dwutygodniowych.

U części pacjentów działanie hipotensyjne może ulegać osłabieniu pod koniec okresu pomiędzy kolejnymi dawkami. Wówczas całkowitą dawkę dobową należy podzielić na dwie równe dawki.

Maksymalna zalecana dawka dobowa u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym wynosi 40 mg. Dawkę tę podaje się w dawce pojedynczej lub dwóch dawkach podzielonych.

Jeśli benazepryl stosowany w monoterapii nie powoduje wystarczająco dużego obniżenia ciśnienia tętniczego, wówczas można dołączyć inny lek hipotensyjny, np. diuretyk tiazydowy lub antagonistę wapnia (początkowo w małych dawkach).

Jeśli pacjent otrzymuje lek moczopędny, wówczas powinno się go odstawić co najmniej 2 do 3 tygodni przed włączeniem benazeprylu. Jeśli jest to konieczne, lek moczopędny można ponownie włączyć po włączeniu benazeprylu. Jeśli odstawienie leku moczopędnego nie jest możliwe, dawkę początkową benazeprylu powinno się zmniejszyć do 5 mg w celu uniknięcia nadmiernego obniżenia ciśnienia tętniczego.

U pacjentów z klirensem kreatyniny ≥30 ml/min zaleca się podawanie zazwyczaj stosowanej dawki benazeprylu.

Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym i klirensem kreatyniny < 30 ml/min

Dawka początkowa wynosi 5 mg. Dawkowanie można zwiększać maksymalnie do 10 mg na dobę. W celu uzyskania dalszego obniżenia ciśnienia tętniczego do benazeprylu należy dodać diuretyk nietiazydowy lub inny lek hipotensyjny. 

Nie stwierdzono, aby nagłe odstawienie benazeprylu wiązało się z szybkim wzrostem ciśnienia tętniczego.

Zastoinowa niewydolność serca

Zalecana dawka początkowa wynosi 2,5 mg raz na dobę. Ze względu na ryzyko szybkiego spadku ciśnienia tętniczego w odpowiedzi na pierwszą dawkę pacjenci przyjmujący benazepryl po raz pierwszy powinni być uważnie monitorowani. 

Dawkę można zwiększyć do 5 mg raz na dobę po 2-4 tygodniach, jeśli nie uzyskuje się wystarczającego zmniejszenia nasilenia objawów niewydolności serca, jednak pod warunkiem, że u pacjenta nie dochodzi do rozwoju objawowego niedociśnienia lub innych działań niepożądanych.

W zależności od reakcji klinicznej dawkę można zwiększyć do 10 mg, a w późniejszym czasie do 20 mg raz na dobę w odpowiednich odstępach czasu. Podawanie leku raz na dobę jest generalnie skuteczne. Niektórzy pacjenci mogą lepiej reagować na stosowanie leku dwa razy na dobę. W kontrolowalnych badaniach klinicznych wykazano, że pacjenci z cięższymi postaciami niewydolności serca (IV klasa czynnościowa wg NYHA) zwykle wymagają podawania mniejszych dawek benazeprylu niż pacjenci z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością serca (II i III klasa czynnościowa wg NYHA).

U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca i klirensem kreatyniny < 30 ml/min: dawkę dobową można zwiększyć do 10 mg, jednak zastosowana początkowo mała dawka (2,5 mg raz na dobę) może okazać się optymalna.

Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym i niewydolnością serca

U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i niewydolnością serca zaleca się stosowanie mniejszej dawki początkowej (np. 5 mg) (patrz punkt zatytułowany „Środki ostrożności”).

Pacjenci w podeszłym wieku

Zazwyczaj stosowana dawka początkowa w nadciśnieniu tętniczym to 5 mg na dobę. Dawkę tę można stopniowo zwiększyć do 10 mg.

Dzieci i młodzież

Dzieci i młodzież z nadciśnieniem tętniczym (w wieku od 7 do 16 lat, z masą ciała ≥25 kg)

Zazwyczaj stosowana zalecana dawka początkowa benazeprylu wynosi 0,2 mg/kg (maksymalnie do 10 mg) raz na dobę. Dawkowanie należy dostosować do odpowiedzi hipotensyjnej. Nie przebadano dawek powyżej 0,6 mg/kg (ani większych niż 40 mg na dobę) u dzieci i młodzieży.

Nie zaleca się stosowania tabletek benazeprylu u dzieci w wieku poniżej 7 lat, u starszych dzieci, które nie są w stanie połykać tabletek ani u dzieci, u których wyliczona dawka (w mg/kg) nie odpowiada żadnej z dostępnych mocy tabletek. Nie jest wskazane stosowanie benazeprylu u dzieci i młodzieży ze wskaźnikiem przesączania kłębuszkowego < 30 ml/min, gdyż nie ma wystarczającej ilości danych pozwalających na sformułowanie zaleceń dotyczących dawkowania w tej grupie pacjentów. Nie badano długofalowego wpływu benazeprylu na wzrastanie i rozwój.

Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności benazeprylu w postaci tabletek powlekanych u dzieci z zastoinową niewydolnością serca i postępującą przewlekłą niewydolnością nerek.

Reakcje anafilaktoidalne i pokrewne

Ponieważ inhibitory konwertazy angiotensyny wpływają na metabolizm ikozanoidów i polipeptydów, w tym endogennej bradykininy, u pacjentów otrzymujących inhibitory ACE (w tym benazepryl) może wystąpić cały szereg reakcji anafilaktoidalnych i pokrewnych, które w części przypadków mogą być ciężkie.

Obrzęk naczynioruchowy

Podczas stosowania inhibitorów ACE, w tym benazeprylu, rzadko opisywano przypadki obrzęku naczynioruchowego. W niektórych przypadkach objawy obrzęku naczynioruchowego pojawiały się nawet po 2 latach od rozpoczęcia leczenia. 

Reakcje tego typu powinno się traktować jako wskazanie do natychmiastowego przerwania leczenia i wdrożenia ścisłego monitorowania stanu pacjenta.

W przypadkach, w których obrzęk ograniczony jest do twarzy, warg i jamy ustnej, objawy zwykle ustępują bez dodatkowego leczenia, choć w celu ich złagodzenia przydatne mogą okazać się leki przeciwhistaminowe. Do chwili ustąpienia obrzęków pacjentów tych powinno się uważnie obserwować. W przypadku obrzęku języka, głośni lub pozostałej części krtani, kiedy to istnieje duże prawdopodobieństwo zwężenia dróg oddechowych, należy natomiast zastosować odpowiednie leczenie polegające np. na podaniu podskórnym adrenaliny (0,5 ml roztworu o stężeniu 1 : 1000), o ile istnieją ku temu wskazania.

Obrzęk naczynioruchowy przebiegający z obrzękiem krtani może zakończyć się zgonem.

Pacjenci z dodatnim wywiadem w kierunku obrzęku naczynioruchowego niezwiązanego z leczeniem inhibitorami ACE mogą być narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego podczas otrzymywania inhibitora ACE. Opisywano przypadki innych reakcji nadwrażliwości.

Częstość występowania obrzęku naczynioruchowego podczas leczenia inhibitorami ACE jest większa u pacjentów rasy czarnej pochodzenia afrykańskiego niż u pacjentów nienależących do rasy czarnej.

Reakcje anafilaktoidalne podczas leczenia odczulającego

U dwóch pacjentów poddawanych leczeniu odczulającemu z powodu alergii na jad błonkoskrzydłych wystąpiły podczas stosowania inhibitorów ACE reakcje anafilaktoidalne zagrażające życiu. 

U tych samych pacjentów, kiedy inhibitory ACE tymczasowo odstawiono, reakcje te nie występowały, jednak po przypadkowym ponownym zastosowaniu inhibitorów ACE reakcje te nawróciły.

Reakcje anafilaktoidalne podczas narażenia na błony dializacyjne

Przypadki reakcji anafilaktoidalnych opisywano u przyjmujących inhibitory ACE pacjentów, którzy poddawani byli dializom przy użyciu błon wysokoprzepuszczalnych. Przypadki reakcji anafilaktoidalnych opisywano ponadto u pacjentów poddawanych aferezie lipoprotein niskiej gęstości, w której jako środek pochłaniający wykorzystywano siarczan dekstranu.

Niedociśnienie objawowe

Jak w przypadku innych inhibitorów ACE, opisywano rzadko przypadki niedociśnienia objawowego, które zwykle występowało u pacjentów z hipowolemią lub hiponatremią wynikającymi z długotrwałego stosowania leków moczopędnych, ograniczenia podaży soli w diecie, dializy, biegunki lub wymiotów. 

Przed rozpoczęciem leczenia benazeprylem hipowolemia i (lub) hiponatremia powinny zostać wyrównane. W przypadku wystąpienia niedociśnienia pacjenta należy ułożyć w pozycji leżącej na plecach i jeśli istnieje taka konieczność, należy mu podać dożylnie roztwór fizjologiczny chlorku sodu.

Leczenie benazeprylem można kontynuować po normalizacji ciśnienia tętniczego i wolemii. U pacjentów z ciężką zastoinową niewydolnością serca leczenie inhibitorami ACE może prowadzić do nadmiernego zmniejszenia ciśnienia tętniczego, któremu mogą towarzyszyć skąpomocz i (lub) nasilająca się azotemia oraz (rzadko) ostra niewydolność nerek. U tych pacjentów leczenie powinno się rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarskim; chorzy ci powinni być uważnie obserwowani przez pierwsze dwa tygodnie leczenia oraz zawsze, gdy dokonuje się zwiększenia dawki benazeprylu lub leku moczopędnego.

Agranulocytoza i neutropenia

Stwierdzono, że kaptopryl, również należący do grupy inhibitorów ACE, może wywoływać agranulocytozę i mielosupresję, przy czym powikłania te częściej występują u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, szczególnie w przypadku współistnienia chorób tkanki łącznej, np. tocznia układowego rumieniowatego czy sklerodermii. Ilość danych z badań klinicznych dotyczących benazeprylu jest niewystarczająca, aby wykazać, czy lek ten powoduje agranulocytozę z podobną częstością co kaptopryl. U pacjentów z chorobami tkanki łącznej, szczególnie jeśli schorzeniom tym towarzyszy zaburzenie czynności nerek, powinno się rozważyć monitorowanie liczby krwinek białych.

Zapalenie wątroby i niewydolność wątroby

U pacjentów stosujących inhibitory ACE opisywano rzadko przypadki zapalenia wątroby, w którym dominującym zaburzeniem była cholestaza, oraz ostrej niewydolności wątroby w części przypadków zakończonej zgonem. Patomechanizm tych powikłań nie został wyjaśniony. 

U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, u których pojawi się żółtaczka lub u których zostanie stwierdzone znaczne podwyższenie aktywności enzymów wątrobowych, leki te powinno się odstawić, a chorych tych obserwować.

Chorobowość i śmiertelność w okresie prenatalnym i noworodkowym

Inhibitory ACE podawane kobiecie w ciąży mogą wywołać powikłania u płodu lub jego obumarcie, a także powikłania lub zgon u urodzonego przez nią noworodka.

W piśmiennictwie światowym opisano kilkadziesiąt takich przypadków. W przypadku potwierdzenia ciąży inhibitory ACE powinno się jak najszybciej odstawić.

Ciąża

Inhibitorów ACE nie powinno się włączać podczas ciąży. O ile kontynuowanie stosowania inhibitorów ACE nie zostanie uznane za bezwzględnie konieczne, pacjentki planujące zajście w ciążę powinny zmnieniż lek na któryś z innych leków hipotensyjnych o ugruntowanym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. 

Z chwilą rozpoznania ciąży inhibitory ACE powinno się natychmiast odstawić i w uzasadnionych przypadkach podawać odpowiednie inne leki hipotensyjne.

Stosowanie inhibitorów ACE w drugim i trzecim trymestrze ciąży może się wiązać z uszkodzeniami płodu i powikłaniami u noworodka, w tym z niedociśnieniem, hipoplazją kości czaszki u noworodka, bezmoczem, przemijającą lub trwałą niewydolnością nerek oraz zgonem. 

Opisywano przypadki małowodzia, które prawdopodobnie spowodowane było zaburzoną czynnością nerek płodu. Małowodzie w tym kontekście klinicznym wiązało się z przykurczami kończyn płodu, deformacjami twarzoczaszki i hipoplazją płuc. Opisywano ponadto przypadki wcześniactwa, ograniczonego wzrastania płodu oraz przetrwałego przewodu tętniczego, choć nie wyjaśniono, czy przypadki te spowodowane były narażeniem na inhibitory ACE.

Środki ostrożności

Zaburzenie czynności nerek

U podatnych pacjentów może dochodzić do zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z ciężką zastoinową niewydolnością serca, u których czynność nerek może być uzależniona od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron, leczenie inhibitorami ACE może prowadzić do skąpomoczu i (lub) nasilającej się azotemii oraz (rzadko) ostrej niewydolności nerek. W zakrojonym na wąską skalę badaniu z udziałem pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej nerki lub obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej leczenie benazeprylem wiązało się ze wzrostem stężeń azotu mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy, przy czym odchylenia te cofały się po odstawieniu benazeprylu, leku moczopędnego lub obu tych leków. Jeśli u tego rodzaju pacjentów stosuje się inhibitory ACE, wówczas przez pierwsze tygodnie leczenia powinno się monitorować czynność nerek.

U niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym bez wyraźnych istniejących wcześniej chorób naczyń nerkowych dochodziło do (zwykle niewielkiego i przemijającego) zwiększenia stężeń azotu mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy, szczególnie kiedy benazepryl stosowany był w skojarzeniu z lekiem moczopędnym. Wystąpienie tych zaburzeń jest bardziej prawdopodobne u pacjentów ze stwierdzonym wcześniej zaburzeniem czynności nerek. Może być konieczne obniżenie dawkowania benazeprylu i (lub) odstawienie leku moczopędnego. W diagnostyce pacjentów z nadciśnieniem tętniczym należy zawsze uwzględniać ocenę czynności nerek.

Kaszel

Podczas stosowania inhibitorów ACE opisuje się występowanie uporczywego nieproduktywnego kaszlu, który – jak się domniemywa – spowodowany jest zahamowaniem rozkładu endogennej bradykininy. Kaszel zawsze ustępuje po odstawieniu leku. W diagnostyce różnicowej kaszlu należy zawsze uwzględniać kaszel indukowany przez inhibitory ACE.

Zabiegi chirurgiczne i znieczulenie

Działanie farmakologiczne benazeprylu może znosić prawidłową reakcję organizmu na zmniejszenie ciśnienia tętniczego podczas znieczulenia lub w przebiegu wstrząsu. Przed zabiegiem operacyjnym anestezjolog powinien zostać poinformowany o tym, że pacjent jest leczony inhibitorami ACE. 

Podczas znieczulenia za pomocą środków wywołujących zmniejszenie ciśnienia inhibitory ACE mogą hamować powstawanie angiotensyny II wskutek kompensacyjnego uwalniania reniny. Niedociśnienie występujące w tym właśnie mechanizmie powinno być wyrównywane poprzez zwiększanie wolemii.

Hiperkaliemia

Podczas stosowania inhibitorów ACE opisywano rzadko przypadki podwyższonego stężenia potasu w surowicy. W badaniach klinicznych dotyczących nadciśnienia tętniczego nie opisywano przypadków odstawienia benazeprylu z powodu hiperkaliemii. Czynniki ryzyka rozwoju hiperkaliemii mogą obejmować niewydolność nerek, cukrzycę i jednoczesne stosowanie leków przeznaczonych do leczenia hipokaliemii. W badaniu z udziałem pacjentów z postępującymi przewlekłymi chorobami nerek część pacjentów przerywało leczenie z powodu hiperkaliemii. U pacjentów w postępującymi przewlekłymi chorobami nerek należy monitorować stężenie potasu w surowicy.

Zwężenie zastawki aortalnej lub mitralnej

Jak w przypadku wszystkich leków rozszerzających naczynia krwionośne, wskazane jest zachowanie szczególnej ostrożności u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej lub mitralnej.

Laktoza

Omawiany produkt leczniczy zawiera laktozę. Nie powinni go stosować pacjenci z rzadko występującymi zaburzeniami pod postacią nietolerancji galaktozy, niedoboru laktazy typu Lapp lub zespołu złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Reakcje anafilaktoidalne i pokrewne

Ponieważ inhibitory konwertazy angiotensyny wpływają na metabolizm ikozanoidów i polipeptydów, w tym endogennej bradykininy, u pacjentów otrzymujących inhibitory ACE (w tym benazepryl) może wystąpić cały szereg reakcji anafilaktoidalnych i pokrewnych, które w części przypadków mogą być ciężkie.

Obrzęk naczynioruchowy

Podczas stosowania inhibitorów ACE, w tym benazeprylu, rzadko opisywano przypadki obrzęku naczynioruchowego. W niektórych przypadkach objawy obrzęku naczynioruchowego pojawiały się nawet po 2 latach od rozpoczęcia leczenia. 

Reakcje tego typu powinno się traktować jako wskazanie do natychmiastowego przerwania leczenia i wdrożenia ścisłego monitorowania stanu pacjenta.

W przypadkach, w których obrzęk ograniczony jest do twarzy, warg i jamy ustnej, objawy zwykle ustępują bez dodatkowego leczenia, choć w celu ich złagodzenia przydatne mogą okazać się leki przeciwhistaminowe. Do chwili ustąpienia obrzęków pacjentów tych powinno się uważnie obserwować. W przypadku obrzęku języka, głośni lub pozostałej części krtani, kiedy to istnieje duże prawdopodobieństwo zwężenia dróg oddechowych, należy natomiast zastosować odpowiednie leczenie polegające np. na podaniu podskórnym adrenaliny (0,5 ml roztworu o stężeniu 1 : 1000), o ile istnieją ku temu wskazania.

Obrzęk naczynioruchowy przebiegający z obrzękiem krtani może zakończyć się zgonem.

Pacjenci z dodatnim wywiadem w kierunku obrzęku naczynioruchowego niezwiązanego z leczeniem inhibitorami ACE mogą być narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego podczas otrzymywania inhibitora ACE. Opisywano przypadki innych reakcji nadwrażliwości.

Częstość występowania obrzęku naczynioruchowego podczas leczenia inhibitorami ACE jest większa u pacjentów rasy czarnej pochodzenia afrykańskiego niż u pacjentów nienależących do rasy czarnej.

Reakcje anafilaktoidalne podczas leczenia odczulającego

U dwóch pacjentów poddawanych leczeniu odczulającemu z powodu alergii na jad błonkoskrzydłych wystąpiły podczas stosowania inhibitorów ACE reakcje anafilaktoidalne zagrażające życiu. 

U tych samych pacjentów, kiedy inhibitory ACE tymczasowo odstawiono, reakcje te nie występowały, jednak po przypadkowym ponownym zastosowaniu inhibitorów ACE reakcje te nawróciły.

Reakcje anafilaktoidalne podczas narażenia na błony dializacyjne

Przypadki reakcji anafilaktoidalnych opisywano u przyjmujących inhibitory ACE pacjentów, którzy poddawani byli dializom przy użyciu błon wysokoprzepuszczalnych. Przypadki reakcji anafilaktoidalnych opisywano ponadto u pacjentów poddawanych aferezie lipoprotein niskiej gęstości, w której jako środek pochłaniający wykorzystywano siarczan dekstranu.

Niedociśnienie objawowe

Jak w przypadku innych inhibitorów ACE, opisywano rzadko przypadki niedociśnienia objawowego, które zwykle występowało u pacjentów z hipowolemią lub hiponatremią wynikającymi z długotrwałego stosowania leków moczopędnych, ograniczenia podaży soli w diecie, dializy, biegunki lub wymiotów. 

Przed rozpoczęciem leczenia benazeprylem hipowolemia i (lub) hiponatremia powinny zostać wyrównane. W przypadku wystąpienia niedociśnienia pacjenta należy ułożyć w pozycji leżącej na plecach i jeśli istnieje taka konieczność, należy mu podać dożylnie roztwór fizjologiczny chlorku sodu.

Leczenie benazeprylem można kontynuować po normalizacji ciśnienia tętniczego i wolemii. U pacjentów z ciężką zastoinową niewydolnością serca leczenie inhibitorami ACE może prowadzić do nadmiernego zmniejszenia ciśnienia tętniczego, któremu mogą towarzyszyć skąpomocz i (lub) nasilająca się azotemia oraz (rzadko) ostra niewydolność nerek. U tych pacjentów leczenie powinno się rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarskim; chorzy ci powinni być uważnie obserwowani przez pierwsze dwa tygodnie leczenia oraz zawsze, gdy dokonuje się zwiększenia dawki benazeprylu lub leku moczopędnego.

Agranulocytoza i neutropenia

Stwierdzono, że kaptopryl, również należący do grupy inhibitorów ACE, może wywoływać agranulocytozę i mielosupresję, przy czym powikłania te częściej występują u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, szczególnie w przypadku współistnienia chorób tkanki łącznej, np. tocznia układowego rumieniowatego czy sklerodermii. Ilość danych z badań klinicznych dotyczących benazeprylu jest niewystarczająca, aby wykazać, czy lek ten powoduje agranulocytozę z podobną częstością co kaptopryl. U pacjentów z chorobami tkanki łącznej, szczególnie jeśli schorzeniom tym towarzyszy zaburzenie czynności nerek, powinno się rozważyć monitorowanie liczby krwinek białych.

Zapalenie wątroby i niewydolność wątroby

U pacjentów stosujących inhibitory ACE opisywano rzadko przypadki zapalenia wątroby, w którym dominującym zaburzeniem była cholestaza, oraz ostrej niewydolności wątroby w części przypadków zakończonej zgonem. Patomechanizm tych powikłań nie został wyjaśniony. 

U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, u których pojawi się żółtaczka lub u których zostanie stwierdzone znaczne podwyższenie aktywności enzymów wątrobowych, leki te powinno się odstawić, a chorych tych obserwować.

Chorobowość i śmiertelność w okresie prenatalnym i noworodkowym

Inhibitory ACE podawane kobiecie w ciąży mogą wywołać powikłania u płodu lub jego obumarcie, a także powikłania lub zgon u urodzonego przez nią noworodka.

W piśmiennictwie światowym opisano kilkadziesiąt takich przypadków. W przypadku potwierdzenia ciąży inhibitory ACE powinno się jak najszybciej odstawić.

Ciąża

Inhibitorów ACE nie powinno się włączać podczas ciąży. O ile kontynuowanie stosowania inhibitorów ACE nie zostanie uznane za bezwzględnie konieczne, pacjentki planujące zajście w ciążę powinny zmnieniż lek na któryś z innych leków hipotensyjnych o ugruntowanym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. 

Z chwilą rozpoznania ciąży inhibitory ACE powinno się natychmiast odstawić i w uzasadnionych przypadkach podawać odpowiednie inne leki hipotensyjne.

Stosowanie inhibitorów ACE w drugim i trzecim trymestrze ciąży może się wiązać z uszkodzeniami płodu i powikłaniami u noworodka, w tym z niedociśnieniem, hipoplazją kości czaszki u noworodka, bezmoczem, przemijającą lub trwałą niewydolnością nerek oraz zgonem. 

Opisywano przypadki małowodzia, które prawdopodobnie spowodowane było zaburzoną czynnością nerek płodu. Małowodzie w tym kontekście klinicznym wiązało się z przykurczami kończyn płodu, deformacjami twarzoczaszki i hipoplazją płuc. Opisywano ponadto przypadki wcześniactwa, ograniczonego wzrastania płodu oraz przetrwałego przewodu tętniczego, choć nie wyjaśniono, czy przypadki te spowodowane były narażeniem na inhibitory ACE.

Środki ostrożności

Zaburzenie czynności nerek

U podatnych pacjentów może dochodzić do zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z ciężką zastoinową niewydolnością serca, u których czynność nerek może być uzależniona od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron, leczenie inhibitorami ACE może prowadzić do skąpomoczu i (lub) nasilającej się azotemii oraz (rzadko) ostrej niewydolności nerek. W zakrojonym na wąską skalę badaniu z udziałem pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej nerki lub obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej leczenie benazeprylem wiązało się ze wzrostem stężeń azotu mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy, przy czym odchylenia te cofały się po odstawieniu benazeprylu, leku moczopędnego lub obu tych leków. Jeśli u tego rodzaju pacjentów stosuje się inhibitory ACE, wówczas przez pierwsze tygodnie leczenia powinno się monitorować czynność nerek.

U niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym bez wyraźnych istniejących wcześniej chorób naczyń nerkowych dochodziło do (zwykle niewielkiego i przemijającego) zwiększenia stężeń azotu mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy, szczególnie kiedy benazepryl stosowany był w skojarzeniu z lekiem moczopędnym. Wystąpienie tych zaburzeń jest bardziej prawdopodobne u pacjentów ze stwierdzonym wcześniej zaburzeniem czynności nerek. Może być konieczne obniżenie dawkowania benazeprylu i (lub) odstawienie leku moczopędnego. W diagnostyce pacjentów z nadciśnieniem tętniczym należy zawsze uwzględniać ocenę czynności nerek.

Kaszel

Podczas stosowania inhibitorów ACE opisuje się występowanie uporczywego nieproduktywnego kaszlu, który – jak się domniemywa – spowodowany jest zahamowaniem rozkładu endogennej bradykininy. Kaszel zawsze ustępuje po odstawieniu leku. W diagnostyce różnicowej kaszlu należy zawsze uwzględniać kaszel indukowany przez inhibitory ACE.

Zabiegi chirurgiczne i znieczulenie

Działanie farmakologiczne benazeprylu może znosić prawidłową reakcję organizmu na zmniejszenie ciśnienia tętniczego podczas znieczulenia lub w przebiegu wstrząsu. Przed zabiegiem operacyjnym anestezjolog powinien zostać poinformowany o tym, że pacjent jest leczony inhibitorami ACE. 

Podczas znieczulenia za pomocą środków wywołujących zmniejszenie ciśnienia inhibitory ACE mogą hamować powstawanie angiotensyny II wskutek kompensacyjnego uwalniania reniny. Niedociśnienie występujące w tym właśnie mechanizmie powinno być wyrównywane poprzez zwiększanie wolemii.

Hiperkaliemia

Podczas stosowania inhibitorów ACE opisywano rzadko przypadki podwyższonego stężenia potasu w surowicy. W badaniach klinicznych dotyczących nadciśnienia tętniczego nie opisywano przypadków odstawienia benazeprylu z powodu hiperkaliemii. Czynniki ryzyka rozwoju hiperkaliemii mogą obejmować niewydolność nerek, cukrzycę i jednoczesne stosowanie leków przeznaczonych do leczenia hipokaliemii. W badaniu z udziałem pacjentów z postępującymi przewlekłymi chorobami nerek część pacjentów przerywało leczenie z powodu hiperkaliemii. U pacjentów w postępującymi przewlekłymi chorobami nerek należy monitorować stężenie potasu w surowicy.

Zwężenie zastawki aortalnej lub mitralnej

Jak w przypadku wszystkich leków rozszerzających naczynia krwionośne, wskazane jest zachowanie szczególnej ostrożności u pacjentów ze zwężeniem zastawki aortalnej lub mitralnej.

Laktoza

Omawiany produkt leczniczy zawiera laktozę. Nie powinni go stosować pacjenci z rzadko występującymi zaburzeniami pod postacią nietolerancji galaktozy, niedoboru laktazy typu Lapp lub zespołu złego wchłaniania glukozy-galaktozy.