Sprawdzamy dostępność
leków w 10 918 aptekach
Brak informacji o dostępności produktu
Bemecor tabletki | 100 mcg | 30 tabl.
Rodzaj:
lek na receptę
Substancja czynna:
Metildigoxinum
Podmiot odpowiedzialny:
SANDOZ GMBH
- Kiedy stosujemy lek Bemecor?
- Jaki jest skład leku Bemecor?
- Jakie są przeciwwskazania do stosowania leku Bemecor?
- Bemecor - dawkowanie leku
- Bemecor – jakie środki ostrożności należy zachować?
- Przyjmowanie leku Bemecor w czasie ciąży
- Czy Bemecor wchodzi w interakcje z innymi lekami?
- Czy Bemecor wchodzi w interakcje z alkoholem?
Opis produktu Bemecor
Kiedy stosujemy lek Bemecor?
- Zastoinowa niewydolność serca (II-IV klasa wg NYHA).
- Kontrola szybkiej czynności komór u pacjentów z szybkim trzepotaniem i migotaniem przedsionków.
- Leczenie i profilaktyka nawracającego częstoskurczu nadkomorowego.
Beta-metylodigoksyna zwiększa pojemność minutową serca (co znajduje odzwierciedlenie w zwiększonej diurezie), dzięki czemu łagodzi objawy prawokomorowej niewydolności serca spowodowanej przez układowe przekrwienie żylne oraz objawy lewokomorowej niewydolności serca.
Bemecor zazwyczaj stosowany jest w terapii skojarzonej z inhibitorami ACE lub z lekami moczopędnymi.
Jaki jest skład leku Bemecor?
1 tabletka zawiera 0,1 mg beta-metylodigoksyny (Methyldigoxinum).
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
1 tabletka zawiera 35,5 mg laktozy jednowodnej i 33,175 mg sacharozy.
Jakie są przeciwwskazania do stosowania leku Bemecor?
Nadwrażliwość na substancję czynną, inne glikozydy naparstnicy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Migotanie komór i częstoskurcz komorowy.
Blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia, zaburzenia czynności węzła zatokowego (z wyjątkiem pacjentów ze stymulatorem).
Podejrzewane lub potwierdzone istnienie dodatkowej drogi przedsionkowo-komorowej (np. zespół Wolffa-Parkinsona-White’a).
Hipokaliemia.
Hipomagnezemia.
Hiperkalcemia.
Tętniak aorty piersiowej.
Kardiomiopatia przerostowa zawężająca.
Zespół zatoki tętnicy szyjnej.
Podejrzenie zatrucia glikozydem naparstnicy.
Jednoczesne dożylne podawanie soli wapnia.
Bemecor - dawkowanie leku
Monitorowanie EKG jest wymagane tylko wtedy, kiedy leczenie trwa przez dłuższy czas oraz w tych przypadkach, kiedy produkt Bemecor stosowany jest u pacjentów, u których istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych związanych ze stosowaniem glikozydów naparstnicy (np. u pacjentów z ciężką chorobą serca lub nerek).
Dawkę produktu leczniczego Bemecor należy ściśle określić. Zwykle stosowane dawki są dawkami średnimi, które wymagają czasami znacznej zmiany w zależności od odpowiedzi pacjenta na leczenie. Początkowa dawka wynosi od 0,15 do 0,6 mg, w zależności od tego, czy celem jest szybkie czy wolne nasycenie glikozydem. Większe dawki metylodigoksyny stosuje się w dawkach podzielonych. W leczeniu podtrzymującym pacjenci otrzymują produkt Bemecor raz na dobę lub w dwóch dawkach podzielonych.
Skuteczną kontrolę w zakresie odpowiedzi komór u pacjentów z migotaniem przedsionków można uzyskać stosując metylodigoksynę w doustnej dawce dobowej od 0,2 do 0,3 mg. Tę dawkę dobową można podawać raz na dobę lub w dwóch dawkach podzielonych.
W celu szybkiego uzyskania stanu nasycenia glikozydem w zastoinowej niewydolności serca produkt Bemecor stosuje się w dawce 0,2 mg 3 razy na dobę przez 1 do 5 dni. U większości pacjentów stan nasycenia uzyskuje się w ciągu 2 – 3 dni.
Skuteczne dawki podtrzymujące mieszczą się w zakresie od 0,05 do 0,4 mg na dobę. U większości pacjentów skuteczne dawki produktu Bemecor mieszczą się w zakresie od 0,15 do 0,2 mg na dobę. Dawkę podtrzymującą można podawać raz na dobę lub w dwóch dawkach podzielonych.
Dzieci i młodzież w wieku powyżej 10 lat
Dawkowanie jest takie samo, jak u dorosłych.
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
Dawkę należy ustalać indywidualnie w zależności od czynności nerek pacjenta, a następnie modyfikować zgodnie z uzyskaną odpowiedzią na leczenie i stężeniem metylodigoksyny w osoczu (patrz punkty 4.4 i 5.2).
U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek dawkę należy zmniejszyć. Dawkę określa się na podstawie klirensu kreatyniny. Zalecana dawka początkowa dla pacjentów poddawanych dializie stanowi 30 do 50% zwykle zalecanej dawki (patrz punkt 4.4).
U pacjentów z bezmoczem stężenie metylodigoksyny w surowicy 1 ng/ml uzyskuje się po podaniu dawki 0,05 mg , zaś u pacjentów z klirensem kreatyniny od 0,8 do 1,25 ml/s po podaniu dawki dobowej od 0,15 do 0,2 mg.
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
Dawkę metylodigoksyny należy zmniejszyć. Całkowite stężenie glikozydu w surowicy po doustnym podaniu metylodigoksyny u pacjentów z marskością wątroby jest większe niż u zdrowych osób.
Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat)
Należy zachować ostrożność podczas stosowania metylodigoksyny u pacjentów w podeszłym wieku ze względu na zwiększoną wrażliwość i większe ryzyko działań niepożądanych.
Dawkę należy ustalać indywidualnie w zależności od czynności nerek pacjenta, a następnie modyfikować zgodnie z uzyskaną odpowiedzią na leczenie i stężeniem metylodigoksyny w osoczu (patrz punkt 4.4).
Nadczynność i niedoczynność tarczycy
Metylodigoksynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobą tarczycy. U pacjentów z niedoczynnością tarczycy dawkę początkową i podtrzymującą należy zmniejszyć. U pacjentów z nadczynnością tarczycy obserwuje się względną niewrażliwość na metylodigoksynę, więc może być konieczne zwiększenie dawki.
Bemecor – jakie środki ostrożności należy zachować?
Podczas stosowania metylodigoksyny pacjent powinien pozostawać pod nadzorem medycznym w celu uniknięcia działań niepożądanych spowodowanych przedawkowaniem.
Toksyczne działanie metylodigoksyny występuje często i może być spowodowane zwiększonym stężeniem leku w osoczu lub zwiększeniem wrażliwości pacjenta na lek.
Metylodigoksynę należy odstawić na 1 lub 2 dni przed planowaną kardiowersją (po podaniu metylodigoksyny ryzyko zaburzeń rytmu serca jest większe). Jeśli wykonanie kardiowersji jest konieczne (np. defibrylacja), należy zastosować najmniejsze skuteczne napięcie. Defibrylacja nie jest właściwą metodą w leczeniu zaburzeń rytmu uznanych za wywołane przez glikozydy naparstnicy.
Specjalne środki ostrożności są wymagane podczas stosowania metylodigoksyny u pacjentów:
-ze znaczną bradykardią na skutek zaburzeń wytwarzania lub przewodzenia bodźców;
-z blokiem przedsionkowo-komorowym I stopnia;
-z hiperkaliemią;
-z ciężką chorobą płuc (ze względu na ryzyko zwiększonej wrażliwości mięśnia sercowego na glikozydy naparstnicy);
-z hipoksją;
-z zaburzeniami czynności tarczycy;
-z ostrym zawałem mięśnia sercowego (u tych pacjentów często występuje hipokaliemia i (lub) prawdopodobieństwo skłonności do zaburzeń rytmu serca);
-z ostrym zapaleniem mięśnia sercowego, sercem płucnym;
-z zespołem złego wchłaniania lub po rekonstrukcji przewodu pokarmowego (może być konieczne zastosowanie większych dawek metylodigoksyny);
-którzy otrzymywali metylodigoksynę lub inne glikozydy naparstnicy w ciągu ostatnich 2 tygodni (dawkę metylodigoksyny należy zmniejszyć).
Dawkę metylodigoksyny należy zmniejszyć w przypadku serca płucnego, niewydolności serca, zaburzeń elektrolitowych i zaburzeń czynności nerek. U pacjentów w podeszłym wieku należy ostrożnie dostosowywać dawkę, zwłaszcza jeśli stwierdza się u nich jeden lub więcej z wymienionych stanów.
Ze względu na ryzyko zwiększonej toksyczności, należy zapobiegać wystąpieniu hipokaliemii, hiperkalcemii, hipomagnezemii, kwasicy i zasadowicy. Zaburzenia elektrolitowe mogą wpływać na wrażliwość organizmu na metylodigoksynę i na czynność tarczycy. Działanie metylodigoksyny zwiększa hipokaliemia, hipomagnezemia i hiperkalcemia, hipoksja i niedoczynność tarczycy. Niewrażliwość na działanie metylodigoksyny może być spowodowana nadczynnością tarczycy i hipokalcemią.
Podczas leczenia metylodigoksyną należy monitorować stężenie leku w surowicy.
Zaburzenia czynności nerek
Należy zachować ostrożność podczas stosowania metylodigoksyny u pacjentów z chorobą wątroby lub nerek. Ponieważ farmakokinetyka metylodigoksyny u pacjentów z niewydolnością nerek może być zmieniona, należy ocenić możliwość dostosowania dawki w zależności od stężenia leku w surowicy. Jeśli nie jest to wykonalne, można zastosować poniższe wskazówki.
Zasadniczo dawkę należy zmniejszyć w przybliżeniu o taki sam procent, o jaki zmniejszony jest klirens kreatyniny. Jeśli nie oznaczono klirensu kreatyniny, można go oszacować na podstawie stężenia kreatyniny w surowicy (skr), stosując wzór:
u mężczyzn: (140 – wiek)/skr
u kobiet (140 – wiek)/skr x 0,85.
U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek stężenie metylodigoksyny w surowicy należy oznaczać w przybliżeniu co 2 tygodnie, przynajmniej w początkowej fazie leczenia. Mimo niewydolności nerek stężenie kreatyniny u tych pacjentów może być prawidłowe ze względu na zmniejszona masę mięśniową i małe wytwarzanie kreatyniny.
Toksyczne działanie metylodigoksyny może spowodować zaburzenia rytmu serca, a niektóre z nich mogą przypominać zaburzenia stanowiące wskazanie do stosowania leku (np. częstoskurcz przedsionkowy z różnego stopnia blokiem przedsionkowo-komorowym wymaga uwagi, gdyż rytm serca klinicznie przypomina migotanie przedsionków).
W ocenie związku przyczynowego między działaniem niepożądanym a zastosowaniem metylodigoksyny należy uwzględnić tak istotne czynniki, jak stan kliniczny pacjenta, stężenie potasu w surowicy oraz czynność nerek i tarczycy.
Hipokaliemia uwrażliwia mięsień serca na działanie metylodigoksyny, chociaż jej stężenie w surowicy może być w zakresie wartości leczniczych. Hipokaliemia może również wiązać się z dializą, niedożywieniem, biegunką, wymiotami, długotrwałą wyniszczającą chorobą (w podeszłym wieku) i długotrwałą niewydolnością serca (np. w wyniku stosowania leków moczopędnych).
Metylodigoksyna może wywoływać fałszywie dodatnie zmiany w odcinku ST-T w zapisie EKG.
Specjalne ostrzeżenia dotyczące substancji pomocniczych
Bemecor zawiera laktozę jednowodną (35,5 mg w 1 tabletce), dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Bemecor zawiera sacharozę (33,175 mg w 1 tabletce). Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy.
Przyjmowanie leku Bemecor w czasie ciąży
Podczas stosowania metylodigoksyny pacjent powinien pozostawać pod nadzorem medycznym w celu uniknięcia działań niepożądanych spowodowanych przedawkowaniem.
Toksyczne działanie metylodigoksyny występuje często i może być spowodowane zwiększonym stężeniem leku w osoczu lub zwiększeniem wrażliwości pacjenta na lek.
Metylodigoksynę należy odstawić na 1 lub 2 dni przed planowaną kardiowersją (po podaniu metylodigoksyny ryzyko zaburzeń rytmu serca jest większe). Jeśli wykonanie kardiowersji jest konieczne (np. defibrylacja), należy zastosować najmniejsze skuteczne napięcie. Defibrylacja nie jest właściwą metodą w leczeniu zaburzeń rytmu uznanych za wywołane przez glikozydy naparstnicy.
Specjalne środki ostrożności są wymagane podczas stosowania metylodigoksyny u pacjentów:
-ze znaczną bradykardią na skutek zaburzeń wytwarzania lub przewodzenia bodźców;
-z blokiem przedsionkowo-komorowym I stopnia;
-z hiperkaliemią;
-z ciężką chorobą płuc (ze względu na ryzyko zwiększonej wrażliwości mięśnia sercowego na glikozydy naparstnicy);
-z hipoksją;
-z zaburzeniami czynności tarczycy;
-z ostrym zawałem mięśnia sercowego (u tych pacjentów często występuje hipokaliemia i (lub) prawdopodobieństwo skłonności do zaburzeń rytmu serca);
-z ostrym zapaleniem mięśnia sercowego, sercem płucnym;
-z zespołem złego wchłaniania lub po rekonstrukcji przewodu pokarmowego (może być konieczne zastosowanie większych dawek metylodigoksyny);
-którzy otrzymywali metylodigoksynę lub inne glikozydy naparstnicy w ciągu ostatnich 2 tygodni (dawkę metylodigoksyny należy zmniejszyć).
Dawkę metylodigoksyny należy zmniejszyć w przypadku serca płucnego, niewydolności serca, zaburzeń elektrolitowych i zaburzeń czynności nerek. U pacjentów w podeszłym wieku należy ostrożnie dostosowywać dawkę, zwłaszcza jeśli stwierdza się u nich jeden lub więcej z wymienionych stanów.
Ze względu na ryzyko zwiększonej toksyczności, należy zapobiegać wystąpieniu hipokaliemii, hiperkalcemii, hipomagnezemii, kwasicy i zasadowicy. Zaburzenia elektrolitowe mogą wpływać na wrażliwość organizmu na metylodigoksynę i na czynność tarczycy. Działanie metylodigoksyny zwiększa hipokaliemia, hipomagnezemia i hiperkalcemia, hipoksja i niedoczynność tarczycy. Niewrażliwość na działanie metylodigoksyny może być spowodowana nadczynnością tarczycy i hipokalcemią.
Podczas leczenia metylodigoksyną należy monitorować stężenie leku w surowicy.
Zaburzenia czynności nerek
Należy zachować ostrożność podczas stosowania metylodigoksyny u pacjentów z chorobą wątroby lub nerek. Ponieważ farmakokinetyka metylodigoksyny u pacjentów z niewydolnością nerek może być zmieniona, należy ocenić możliwość dostosowania dawki w zależności od stężenia leku w surowicy. Jeśli nie jest to wykonalne, można zastosować poniższe wskazówki.
Zasadniczo dawkę należy zmniejszyć w przybliżeniu o taki sam procent, o jaki zmniejszony jest klirens kreatyniny. Jeśli nie oznaczono klirensu kreatyniny, można go oszacować na podstawie stężenia kreatyniny w surowicy (skr), stosując wzór:
u mężczyzn: (140 – wiek)/skr
u kobiet (140 – wiek)/skr x 0,85.
U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek stężenie metylodigoksyny w surowicy należy oznaczać w przybliżeniu co 2 tygodnie, przynajmniej w początkowej fazie leczenia. Mimo niewydolności nerek stężenie kreatyniny u tych pacjentów może być prawidłowe ze względu na zmniejszona masę mięśniową i małe wytwarzanie kreatyniny.
Toksyczne działanie metylodigoksyny może spowodować zaburzenia rytmu serca, a niektóre z nich mogą przypominać zaburzenia stanowiące wskazanie do stosowania leku (np. częstoskurcz przedsionkowy z różnego stopnia blokiem przedsionkowo-komorowym wymaga uwagi, gdyż rytm serca klinicznie przypomina migotanie przedsionków).
W ocenie związku przyczynowego między działaniem niepożądanym a zastosowaniem metylodigoksyny należy uwzględnić tak istotne czynniki, jak stan kliniczny pacjenta, stężenie potasu w surowicy oraz czynność nerek i tarczycy.
Hipokaliemia uwrażliwia mięsień serca na działanie metylodigoksyny, chociaż jej stężenie w surowicy może być w zakresie wartości leczniczych. Hipokaliemia może również wiązać się z dializą, niedożywieniem, biegunką, wymiotami, długotrwałą wyniszczającą chorobą (w podeszłym wieku) i długotrwałą niewydolnością serca (np. w wyniku stosowania leków moczopędnych).
Metylodigoksyna może wywoływać fałszywie dodatnie zmiany w odcinku ST-T w zapisie EKG.
Specjalne ostrzeżenia dotyczące substancji pomocniczych
Bemecor zawiera laktozę jednowodną (35,5 mg w 1 tabletce), dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Bemecor zawiera sacharozę (33,175 mg w 1 tabletce). Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy.
Interakcje Bemecor z innymi lekami
Zażywanie tego leku z innymi lekami w tym samym czasie może negatywnie wpływać na twoje zdrowie.
Najczęściej wykrywamy interakcje z następującymi lekami :
Interakcje Bemecor z żywnością
Nie posiadamy informacji wskazujących, aby podczas zażywania tego leku należało unikać jakichkolwiek produktów żywnościowych.
Grupy
Może Cię również zainteresować:
GIF wycofuje z obrotu 20 serii leku APAP dla dzieci FORTE
Zadbaj o odporność całej rodziny w sezonie infekcji wirusowych
Choroby psychiczne – rodzaje, diagnostyka, leczenie
Dodatkowe informacje
Wybierz interesujące Cię informacje:
Informacje o kodach BLOZ oraz możliwości współpracy z BLOZ dostępne są pod adresem BLOZ.pharmind.pl.