PRIMACOR

Jedna tabletka powlekana zawiera 20 mg lerkanidypiny chlorowodorku (co odpowiada 18,8 mg lerkanidypiny).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

- Nadwrażliwość na substancję czynną (lerkanidypiny chlorowodorek), pochodne dihydropirydyny lub którykolwiek z pozostałych składników produktu leczniczego Primacor,

- jeśli u pacjenta występowały reakcje alergiczne na leki podobne do leku Primacor (takie jak: amlodypina, nikardypina, felodypina, izradypina, nifedypina lub lacydypina),

- ciąża oraz okres karmienia piersią (patrz punkt 4.6),

- kobiety w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznej antykoncepcji, - jeśli u pacjenta występują niektóre choroby serca:

- zwężenie drogi odpływu krwi z lewej komory serca,

- nie leczona zastoinowa niewydolność serca,

- niestabilna dusznica bolesna (dusznica spoczynkowa lub o postępującym nasileniu), - w ciągu miesiąca od zawału serca, - ciężkie zaburzenia czynności nerek lub wątroby, - jednoczesne stosowanie z:

- silnym inhibitorem cytochromu CYP3A4 (patrz punkt 4.5),

- lekami przeciwgrzybiczymi (takimi jak ketokonazol lub itrakonazol),

- antybiotykami makrolidowymi (takimi jak erytromycyna lub troleandomycyna),

- lekami przeciwwirusowymi (takimi jak rytonawir),

- cyklosporyną (patrz punkt 4.5), - sokiem grejpfrutowym (patrz punkt 4.5).

Jak każdy lek, lek Primacor może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

U około 1,8% pacjentów leczonych produktem leczniczym Primacor obserwowano wystąpienie działań niepożądanych.

Do oceny działań niepożądanych przyjęto następujące częstości występowania:

Bardzo często: u więcej niż 1 na 10 pacjentów

Często: u 1 do 10 na 100 pacjentów

Niezbyt często: u 1 do 10 na 1000 pacjentów

Rzadko: u 1 do 10 na 10000 pacjentów

Bardzo rzadko: u mniej niż 1 na 10000 pacjentów

Nieznana: częstość nie może zostać określona na podstawie dostępnych danych

Jak przedstawiono poniżej, w trakcie badań klinicznych najczęściej występowały następujące działania niepożądane: ból i zawroty głowy, obrzęki obwodowe, częstoskurcz, uczucie kołatania serca, uczucie uderzenia gorąca. Każde z powyżej wymienionych działań niepożądanych występowało u mniej niż 1% pacjentów.

Po wprowadzeniu produktu do obrotu obserwowano następujące działania niepożądane występujące bardzo rzadko (< 1/10 000) w zgłoszeniach spontanicznych: przerost dziąseł, przemijający wzrost aktywności transaminaz wątrobowych, niedociśnienie, zwiększona częstość oddawania moczu, bóle w klatce piersiowej.

Niektóre pochodne dihydropirydyny mogą w rzadkich przypadkach spowodować wystąpienie bólu w okolicy przedsercowej lub napadów dławicy piersiowej. Bardzo rzadko, u pacjentów z wcześniej rozpoznaną dławicą piersiową może wystąpić nasilenie i zwiększenie częstości występowania napadów bólów wieńcowych. W pojedynczych przypadkach może wystąpić zawał serca.

Lerkanidypina nie wpływa niekorzystnie na stężenie glukozy w krwi ani na stężenie lipidów w osoczu.

Jeśli nasili się którykolwiek z objawów niepożądanych lub wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane niewymienione w ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi lub farmaceucie.

Zalecana jednorazowa dawka dobowa produktu leczniczego Primacor wynosi 10 mg lerkanidypiny chlorowodorku na dobę. Produkt leczniczy Primacor należy przyjmować doustnie, codziennie o tej samej porze, najlepiej rano, co najmniej 15 minut przed śniadaniem. W razie potrzeby dawkę można zwiększyć do 20 mg na dobę, w zależności od skuteczności produktu u danego pacjenta.

Dawkę należy zwiększać stopniowo, ponieważ oczekiwane pełne działanie przeciwnadciśnieniowe może wystąpić w ciągu 2 tygodni.

W przypadku niewystarczającego obniżenia ciśnienia krwi w monoterapii, Primacor można stosować w skojarzeniu z lekami blokującymi receptory beta-adrenergiczne (np. atenolol), lekami moczopędnymi (np. hydrochlorotiazyd) lub inhibitorami konwertazy angiotensyny (np.

kaptopryl lub enalapryl).

Ponieważ krzywa obrazująca zależność między wielkością dawki i skutecznością leczenia ma początkowo ostry przebieg, po którym dla dawek wynoszących 20-30 mg występuje plateau, nie należy stosować dawek większych niż zalecane, gdyż zwiększa się ryzyko wystąpienia działań niepożądanych bez zwiększenia skuteczności leczenia.

Pacjenci w podeszłym wieku:

Chociaż właściwości farmakokinetyczne produktu i doświadczenie kliniczne sugerują, że u pacjentów w podeszłym wieku nie jest konieczna zmiana dawkowania, to jednak leczenie produktem leczniczym Primacor pacjentów w tej grupie wiekowej należy rozpoczynać z zachowaniem szczególnej ostrożności.

Dzieci:

Ponieważ brak jest danych klinicznych na temat stosowania produktu u pacjentów w wieku poniżej 18 lat, nie należy stosować produktu leczniczego Primacorw tej grupie wiekowej.

Niewydolność nerek lub wątroby:

Primacor należy podawać ostrożnie u pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością nerek lub wątroby. Mimo, że zalecana zwykle dawka dobowa może być dobrze tolerowana przez takich pacjentów, to jednak należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki do 20 mg na dobę. Przeciwnadciśnieniowe działanie produktu może być zwiększone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, więc w tej grupie pacjentów należy rozważyć dostosowanie dawki.

Nie zaleca się podawania produktu leczniczego Primacor pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub nerek (klirens kreatyniny< 30 ml/min).

Lerkanidypinę należy stosować ostrożnie u tych pacjentów z zespołem chorego węzła zatokowego, którzy nie mają wszczepionego rozrusznika serca. Mimo, że w przeprowadzonych badaniach klinicznych nie stwierdzono pogorszenia czynności komór serca przez lerkanidypinę, Primacor należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory serca. Istnieją doniesienia, że stosowanie niektórych krótko działających pochodnych dihydropirydyny może zwiększać ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Mimo, że Primacor jest lekiem długo działającym, należy stosować go ostrożnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca.

Niektóre pochodne dihydropirydyny mogą w rzadkich przypadkach spowodować wystąpienie bólu w okolicy przedsercowej lub napadów dławicy piersiowej. Bardzo rzadko, u pacjentów z wcześniej rozpoznaną dławicą piersiową może wystąpić nasilenie i zwiększenie częstości występowania napadów bólów wieńcowych. W pojedynczych przypadkach może wystąpić zawał serca (patrz punkt 4.8).

Niewydolność nerek lub wątroby:

Produkt leczniczy Primacor należy podawać ostrożnie u pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością nerek lub wątroby. Mimo, że zalecana zwykle dawka dobowa może być dobrze tolerowana przez takich pacjentów, to jednak należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki do 20 mg na dobę. Przeciwnadciśnieniowe działanie produktu może być zwiększone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, więc w tej grupie pacjentów należy rozważyć dostosowanie dawki.

Nie zaleca się podawania produktu leczniczego Primacor pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub nerek (klirens kreatyniny< 30 ml/min) (patrz punkt 4.2).

Należy unikać spożywania alkoholu, ponieważ może nasilać rozszerzające naczynia działanie leków przeciwnadciśnieniowych.

Substancje aktywujące cytochrom CYP3A4, takie jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina, karbamazepina), a także ryfampicyna, mogą zmniejszać stężenie lerkanidypiny w surowicy. Jednoczesne podawanie tych leków z lerkanidypiną może spowodować osłabienie działania lerkanidypiny (patrz punkt 4.5).

1 tabletka zawiera 60 mg laktozy, więc produktu nie należy podawać pacjentom z niedoborem laktazy, galaktozemią lub syndromem upośledzonego wchłaniania glukozy/galaktozy.

Lerkanidypinę należy stosować ostrożnie u tych pacjentów z zespołem chorego węzła zatokowego, którzy nie mają wszczepionego rozrusznika serca. Mimo, że w przeprowadzonych badaniach klinicznych nie stwierdzono pogorszenia czynności komór serca przez lerkanidypinę, Primacor należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory serca. Istnieją doniesienia, że stosowanie niektórych krótko działających pochodnych dihydropirydyny może zwiększać ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Mimo, że Primacor jest lekiem długo działającym, należy stosować go ostrożnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca.

Niektóre pochodne dihydropirydyny mogą w rzadkich przypadkach spowodować wystąpienie bólu w okolicy przedsercowej lub napadów dławicy piersiowej. Bardzo rzadko, u pacjentów z wcześniej rozpoznaną dławicą piersiową może wystąpić nasilenie i zwiększenie częstości występowania napadów bólów wieńcowych. W pojedynczych przypadkach może wystąpić zawał serca (patrz punkt 4.8).

Niewydolność nerek lub wątroby:

Produkt leczniczy Primacor należy podawać ostrożnie u pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością nerek lub wątroby. Mimo, że zalecana zwykle dawka dobowa może być dobrze tolerowana przez takich pacjentów, to jednak należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki do 20 mg na dobę. Przeciwnadciśnieniowe działanie produktu może być zwiększone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, więc w tej grupie pacjentów należy rozważyć dostosowanie dawki.

Nie zaleca się podawania produktu leczniczego Primacor pacjentom z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub nerek (klirens kreatyniny< 30 ml/min) (patrz punkt 4.2).

Należy unikać spożywania alkoholu, ponieważ może nasilać rozszerzające naczynia działanie leków przeciwnadciśnieniowych.

Substancje aktywujące cytochrom CYP3A4, takie jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina, karbamazepina), a także ryfampicyna, mogą zmniejszać stężenie lerkanidypiny w surowicy. Jednoczesne podawanie tych leków z lerkanidypiną może spowodować osłabienie działania lerkanidypiny (patrz punkt 4.5).

1 tabletka zawiera 60 mg laktozy, więc produktu nie należy podawać pacjentom z niedoborem laktazy, galaktozemią lub syndromem upośledzonego wchłaniania glukozy/galaktozy.

Lerkanidypina jest metabolizowana przez cytochrom CYP3A4, dlatego inhibitory i substancje aktywujące cytochrom CYP3A4 podawane jednocześnie z lerkanidypiną mogą wpływać na metabolizm i eliminację lerkanidypiny.

Należy unikać jednoczesnego podawania lerkanidypiny chlorowodorku z inhibitorami cytochromu CYP3A4 (np. ketokonazolem, itrakonazolem, rytonawirem, erytromycyną, troleandomycyną) (patrz punkt 4.3).

Badanie przeprowadzone z użyciem silnego inhibitora cytochromu CYP3A4, ketokonazolu, wykazało znaczne zwiększenie stężenia lerkanidypiny w osoczu (15-krotne zwiększenie pola pod krzywą i 8-krotne zwiększenie C_max dla eutomeru S-lerkanidypiny).

Cyklosporyny i lerkanidypiny nie należy stosować jednocześnie (patrz punkt 4.3). Po jednoczesnym podaniu lerkanidypiny i cyklosporyny w osoczu występowały zwiększone stężenia obu leków. Badanie grupy młodych, zdrowych ochotników wykazało, że cyklosporyna podawana 3 godziny po podaniu lerkanidypiny nie zmienia stężenia lerkanidypiny, podczas gdy powierzchnia pola pod krzywą dla cyklosporyny zwiększa się o 27%. Jednoczesne podawanie lerkanidypiny chlorowodorku i cyklosporyny powodowało 3krotne zwiększenie stężenia lerkanidypiny w osoczu i 21% zwiększenie pola powierzchni pod krzywą dla cyklosporyny.

Pacjenci leczeni lerkanidypiną nie powinni spożywać soku grejpfrutowego (patrz punkt 4.3). Podobnie, jak w przypadku innych pochodnych dihydropirydyny sok grejpfrutowy spowalnia metabolizm lerkanidypiny, zwiększa jej biodostępność i nasila działanie hipotensyjne.

W trakcie jednoczesnego stosowania lerkanidypiny w dawce dobowej 20 mg i midazolamu doustnie u pacjentów w podeszłym wieku stwierdzono zwiększenie wchłaniania lerkanidypiny (o około 40%) i zmniejszenie szybkości wchłaniania (wydłużenie t_max z 1,75 do 3 h). Stężenie midazolamu nie uległo zmianie.

Szczególnej ostrożności wymaga jednoczesne stosowanie lerkanidypiny i innych substratów cytochromu CYP 3A4, takich jak terfenadyna, astemizol, leki przeciwarytmiczne klasy III takie jak amiodaron, chinidyna.

Podczas jednoczesnego stosowania lerkanidypiny chlorowodorku i substancji aktywujących cytochrom CYP3A4, tj. leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina, karbamazepina) i ryfampicyny należy zachować ostrożność, z powodu zmniejszenia przeciwnadciśnieniowego działania lerkanidypiny. Stosując jednocześnie lerkanidypinę i preparaty aktywujące cytochrom CYP3A4, należy częściej niż zwykle kontrolować ciśnienie tętnicze krwi i odpowiednio, do jego wartości, dostosować dawkę lerkanidypiny.

Podawanie lerkanidypiny chlorowodorku jednocześnie z metoprololem, beta-adrenolitykiem, który jest metabolizowany głównie w wątrobie, nie wpływa na biodostępność metoprololu, ale powoduje zmniejszenie biodostępności lerkanidypiny o 50%. To działanie może być spowodowane zmniejszeniem przez beta-adrenolityki przepływu krwi przez wątrobę i może występować podczas stosowania innych leków z tej grupy. Lerkanidypinę można stosować w leczeniu skojarzonym z lekami beta-adrenolitycznymi, ale może być konieczne dostosowanie dawki lerkanidypiny.

Badanie kliniczne ochotników w wieku 65 ± 7 lat, którym podawano fluoksetynę (inhibitor cytochromu CYP2D6 i CYP3A4) nie wykazało istotnej klinicznie zmiany właściwości farmakokinetycznych lerkanidypiny.

Jednoczesne podawanie 800 mg cymetydyny na dobę nie powoduje istotnych zmian stężenia lerkanidypiny w osoczu krwi, ale większe dawki dobowe cymetydyny należy podawać ostrożnie, ponieważ może zwiększyć się biodostępność i nasilić działanie hipotensyjne lerkanidypiny.

Jednoczesne podawanie 20 mg lerkanidypiny na dobę pacjentom długotrwale leczonym βmetylodigoksyną nie powoduje wystąpienia interakcji między tymi lekami. U zdrowych ochotników, którym podawano digoksynę, a następnie 20 mg lerkanidypiny na dobę na czczo występowało zwiększenie C_max digoksyny średnio o 33%, a pole powierzchni pod krzywą i klirens nerkowy nie zmieniły się w sposób znaczący. Należy ściśle kontrolować stan pacjentów leczonych digoksyną i lerkanidypiną pod kątem wystąpienia objawów zatrucia digoksyną.

Jednoczesne podawanie 20 mg na dobę lerkanidypiny i 40 mg na dobę symwastatyny nie zmienia w sposób znaczący pola powierzchni pod krzywą dla lerkanidypiny, natomiast pole powierzchni pod krzywą dla symwastatyny zwiększa się o 56%, a jej czynnego metabolitu βhydroksykwasu o 28%. Prawdopodobnie opisane oddziaływanie nie ma znaczenia klinicznego. Ponadto interakcja między lerkanidypiną i symwastatyną nie zachodzi, gdy lerkanidypina jest podawana rano, a symwastatyna wieczorem, tak jak jest to zalecane w sposobie podawania obu leków.

Jednoczesne podawanie zdrowym ochotnikom na czczo 20 mg lerkanidypiny nie zmieniło właściwości farmakokinetycznych warfaryny.

Lerkanidypina nie wykazuje interakcji z lekami moczopędnymi i inhibitorami konwertazy angiotensyny (ACE).

W trakcie stosowania lerkanidypiny nie należy spożywać alkoholu z powodu możliwości nasilenia działania hipotensyjnego.

Dane kliniczne wskazują, że lerkanidypina nie wpływa na zdolność kierowania pojazdami i obsługi maszyn.

Jednak z powodu możliwości wystąpienia zawrotów głowy, uczucia nadmiernego osłabienia, zmęczenia lub senności w czasie leczenia lerkanidypiną należy zachować ostrożność.

Po wprowadzeniu produktu do obrotu zanotowano 2 przypadki przedawkowania leku (150 mg i 280 mg lerkanidypiny połkniętej w trakcie próby samobójczej). U pierwszego pacjenta wystąpiła senność i zastosowano płukanie żołądka. U drugiego pacjenta wystąpił wstrząs sercowy z ciężkim niedokrwieniem serca i łagodną niewydolnością nerek i zastosowano wysokie dawki katecholamin, furosemidu i glikozydów nasercowych oraz środki zwiększające objętość osocza. U obu pacjentów nie zaobserwowano następstw przedawkowania. Tak jak w przypadku innych pochodnych dihydropirydyny podejrzewa się, że przedawkowanie może powodować nadmierne rozszerzenie naczyń obwodowych, objawiające się znacznym niedociśnieniem tętniczym i odruchową tachykardią. W przypadku ciężkiego niedociśnienia tętniczego, bradykardii i utraty przytomności należy rozpocząć leczenie objawowe, np. podając atropinę dożylnie w przypadku bradykardii.

Ze względu na długotrwałe działanie farmakologiczne lerkanidypiny należy kontrolować czynność układu krążenia do czasu ustąpienia objawów przedawkowania, ale nie krócej niż przez 24 godziny. Nie ma danych na temat skuteczności dializoterapii w leczeniu przedawkowania lerkanidypiny. Ponieważ lerkanidypina dobrze rozpuszcza się w tłuszczach wielkość stężenia w osoczu nie jest miarodajnym kryterium diagnostycznym, przydatnym do monitorowania leczenia przedawkowania.