CONCORAM

Concoram

tabletki | 5mg+5mg | 30 tabl.
Cena zależna od apteki
Dostępny w ponad połowie aptek

Ulotka


Kiedy stosujemy Concoram?

Concoram jest wskazany w leczeniu nadciśnienia tętniczego jako zamiennik podawanych pojedynczo składników produktu, odpowiednio kontrolujących ciśnienie krwi, stosowanych wcześniej u pacjentów w takich samych dawkach, lecz w dwóch osobnych tabletkach.


Jaki jest skład Concoram?

Każda tabletka zawiera 5 mg bisoprololu fumaranu, 5 mg amlodypiny (w postaci 6,95 mg amlodypiny bezylanu). Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.


Jakie są przeciwwskazania do stosowania Concoram?

Związane z amlodypiną - Ciężkie niedociśnienie tętnicze - Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny) - Zwężenie drogi odpływu z lewej komory serca (np. w dużego stopnia zwężeniu zastawki aortalnej) - Niestabilna hemodynamicznie niewydolność serca po zawale mięśnia sercowego Związane z bisoprolo lem - Ostra niewydolność serca lub w czasie epizodów niewydolności serca wymagających dożylnego podawania leków inotropowych - Wstrząs kardiogenny - Blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia (bez wszczepionego stymulatora serca) - Zespół chorego węzła zatokowego - Blok zatokowo-przedsionkowy - Bradykardia (częstość pracy serca poniżej 60 uderzeń/minutę) przed rozpoczęciem terapii - Niedociśnienie tętnicze (skurczowe ciśnienie tętnicze < 100 mmHg) - Ciężka astma oskrzelowa lub ciężka przewlekła obturacyjna choroba płuc - Zaawansowane stadia miażdżycy zarostowej tętnic obwodowych lub ciężka postać zespołu Raynauda - Nieleczony guz chromochłonny nadnerczy (patrz punkt 4.4) - Kwasica metaboliczna Związane z pr oduktem Concoram - Nadwrażliwość na amlodypinę, pochodne dihydropirydyny, bisoprolol i (lub) na którąkolwiek substancję pomocniczą


Concoram – jakie działania niepożądane mogą wystąpić?

Działania niepożądane obserwowane w czasie stosowania substancji czynnych produktu w monoterapii zostały pogrupowane według niżej wymienionych częstości występowania: Bardzo często ?1/10 Często ?1/100 - < 1/10 Niezbyt często ?1/1000 - < 1/100 Rzadko ?1/10 000 - < 1/1000 Bardzo rzadko < 1/10 000, o nieznanej częstości występowania (niemożliwej do oszacowania na podstawie dostępnych danych) Związane z amlodypiną W badaniach kontrolowanych placebo z udziałem pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i dławicą piersiową do najczęściej zgłaszanych objawów niepożądanych należały: ból głowy, obrzęki (szczególnie obrzęki wokół kostek), silne zmęczenie, senność, nudności, ból brzucha, uderzenia gorąca, kołatanie serca i zawroty głowy. W badaniach klinicznych nie obserwowano istotnych odchyleń w wynikach badań laboratoryjnych w związku ze stosowaniem amlodypiny. Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko: Leukopenia, trombocytopenia Zaburzenia układu immunologicznego Bardzo rzadko Reakcje alergiczne Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Bardzo rzadko: Hiperglikemia Zaburzenia psychiczne Niezbyt często: Bezsenność, zmiany nastroju (w tym niepokój), depresja Rzadko: Splątanie Zaburzenia układu nerwowego Często: Bóle głowy, zawroty głowy, senność (zwłaszcza na początku leczenia) Niezbyt często: Omdlenia, niedoczulica, parestezje, zaburzenia smaku, drżenie Bardzo rzadko: Zaburzenia oka Hipertonia, neuropatia obwodowa Niezbyt często: Zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie) Zaburzenia ucha i błędnika Niezbyt często: Szumy uszne Zaburzenia serca Często: Kołatanie serca Bardzo rzadko: Zawał serca, arytmia (w tym bradykardia, tachykardia komorowa i migotanie przedsionków) Zaburzenia naczyniowe Często: Uderzenia gorąca Niezbyt często: Niedociśnienie tętnicze Bardzo rzadko: Zapalenie naczyń Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Niezbyt często: Duszność, zapalenie błony śluzowej nosa Niezbyt często: Kaszel Zaburzenia żołądka i jelit Często: Nudności, ból brzucha Niezbyt często: Wymioty, niestrawność, zmiana rytmu wypróżnień (w tym biegunki i zaparcia), suchość w ustach Bardzo rzadko: Zapalenie błony śluzowej żołądka, przerost dziąseł, zapalenie trzustki Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: Bardzo rzadko: Zapalenie wątroby*, żółtaczka* Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Niezbyt często: Łysienie, wybroczyny skórne, przebarwienia skóry, nasilone pocenie, świąd, wysypka, rumień Bardzo rzadko: Obrzęk naczyniowo-ruchowy, rumień wielopostaciowy, pokrzywka, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevens-Johnsona, obrzęk Quinkego, nadwrażliwość na światło Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Często: Obrzęk stawów Niezbyt często: Bóle stawów, bóle mięśni, kurcze mięśni, bóle pleców Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często: Częste parcie na mocz, zaburzenia mikcji, nykturia Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Niezbyt często: Impotencja, ginekomastia Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często: Obrzęki, uczucie zmęczenia Niezbyt często: Ból w klatce piersiowej, osłabienie, ból, złe samopoczucie Badania diagnostyczne Niezbyt często: Zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała Bardzo rzadko: Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych* *W większości przypadków z cholestazą Związane z bisoprololem Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Rzadko: Zwiększenie stężenia triglicerydów Zaburzenia psychiczne Niezbyt często: Depresja Rzadko: Koszmary senne, omamy Zaburzenia układu nerwowego Często: Zawroty głowy**, bóle głowy** Niezbyt często: Zaburzenia snu Rzadko: Omdlenia Zaburzenia oka Rzadko: Zmniejszone wydzielanie łez (należy o tym pamiętać, jeśli pacjent nosi soczewki kontaktowe) Bardzo rzadkie: Zapalenie spojówek Zaburzenia ucha i błędnika Rzadko: Zaburzenie słuchu Zaburzenia serca Niezbyt często: Zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego, nasilenie istniejącej wcześniej niewydolności serca, bradykardia Zaburzenia naczyniowe Często: Uczucie marznięcia i drętwienia kończyn Niezbyt często: Niedociśnienie tętnicze Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Niezbyt często: Skurcz oskrzeli u pacjentów z astma oskrzelową lub z obturacyjną chorobą płuc w wywiadzie Rzadko: Alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa Zaburzenia żołądka i jelit Często: Zaburzenia żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności, wymioty, biegunka, zaparcia Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Rzadko: Zapalenie wątroby Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Rzadko: Reakcje nadwrażliwości, takie jak świąd skóry, uderzenia gorąca, wysypka Bardzo rzadko: Łysienie. Leki beta-adrenolityczne mogą wywołać lub nasilić łuszczycę, lub spowodować łuszczycopodobne zmiany skórne Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Niezbyt często: Osłabienie i kurcze mięśni Zaburzenia układu rozroczego i piersi Rzadko: Impotencja Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często: Uczucie zmęczenia** Niezbyt często: Wyczerpanie** Badania diagnostyczne Rzadko: Zwiększona aktywność enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT) **Te objawy występują szczególnie na początku leczenia. Zwykle są łagodne i często ustępują w ciągu 1-2 tygodni.


Concoram - dawkowanie

Concoram jest wskazany u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze jest odpowiednio kontrolowane podawanymi oddzielnie składnikami tego produktu w takich samych dawkach, jak dawki zawarte w produkcie złożonym. Zalecana dawka dobowa to 1 tabletka o mocy odpowiadającej przyjmowanej do tej pory dawce. Concoram należy przyjmować rano, z posiłkiem lub bez posiłku, bez rozgryzania. Leczenia nie wolno przerywać nagle, gdyż może to doprowadzić do przejściowego zaostrzenia choroby. Leczenia nie wolno przerywać nagle zwłaszcza u chorych z chorobą niedokrwienną serca. Zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Szczególne grupy pacjentów Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby W przypadku zaburzenia czynności wątroby eliminacja amlodypiny może ulec wydłużeniu. Nie ustalono dokładnych zaleceń odnośnie dawkowania amlodypiny, dlatego u tych chorych produkt należy stosować ze szczególną ostrożnością (patrz punkt 4.4). W przypadku ciężkiego zaburzenia czynności wątroby dobowa dawka bisoprololu nie może być większa niż 10 mg. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek. Amlodypiny nie można usunąć poprzez dializę, dlatego amlodypinę należy podawać ze szczególną ostrożnością pacjentom dializowanym (patrz punkt 4.4). W przypadku ciężkiego zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny < 20 ml/min) dobowa dawka bisoprololu nie może przekraczać 10 mg. Pacjenci w podeszłym wieku U osób w podeszłym wieku można stosować zazwyczaj zalecane dawki, zaleca się jednak ostrożność w przypadku zwiększania dawki (patrz punkt 5.2). Dzieci i młodzież Produkt Concoram nie jest zalecany do stosowania u dzieci poniżej 18 lat z powodu braku danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności.


Concoram – jakie środki ostrożności należy zachować?

Związane z amlodypiną Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Pacjenci z niewydolnością serca Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością serca. W długoterminowym badaniu z udziałem pacjentów z ciężką niewydolnością serca (stopień III i IV według NYHA) opisywana częstość występowania obrzęku płuc była większa w grupie leczonej amlodypiną w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. Nie wiązało się to jednak z nasileniem niewydolności serca. Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby Okres półtrwania amlodypiny jest wydłużony u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania. Dlatego w tej grupie pacjentów amlodypinę należy podawać ze szczególną ostrożnością. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki (patrz punkt 5.2). Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek Amlodypina może być stosowana u pacjentów z niewydolnością nerek w zwykle zalecanych dawkach. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie odzwierciedlają stopnia zaburzenia czynności nerek. Amlodypina nie jest usuwana z organizmu podczas dializy. Związane z bisoprololem Szczególnie w przypadku pacjentów z chorobą niedokrwienną serca nie należy przerywać leczenia bisoprololem w sposób nagły, o ile nie jest to bezwzględnie wskazane, gdyż może to doprowadzić do przejściowego zaostrzenia choroby serca (patrz punkt 4.2). Bisoprolol należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym lub dławicą piersiową ze współistniejącą niewydolnością serca. Bisoprolol należy stosować ostrożnie w następujących sytuacjach ? Cukrzyca z dużymi wahaniami stężeń glukozy we krwi; objawy hipoglikemii (np. tachykardia, kołatanie serca i nasilone pocenie) mogą ulec zamaskowaniu. ? Głodówka i (lub) dieta. ? Jednoczesne stosowanie terapii odczulającej. Podobnie jak inne leki beta-adrenolityczne, bisoprolol może zwiększać wrażliwość na alergeny oraz ciężkość reakcji anafilaktycznych. Leczenie adrenaliną nie zawsze może przynieść spodziewany efekt terapeutyczny. ? Blok przedsionkowo-komorowy I stopnia. ? Dławica Prinzmetala. ? Miażdżyca zarostowa tętnic obwodowych (nasilenie dolegliwości jest możliwe szczególnie na początku leczenia). ? Chorzy na łuszczycę lub z łuszczycą w wywiadzie mogą otrzymywać leki beta-adrenolityczne (np. bisoprolol) wyłącznie po starannym ocenieniu korzyści w stosunku do ryzyka. ? Leczenie bisoprololem może maskować objawy nadczynności tarczycy. ? U pacjentów z guzem chromochłonnym nie wolno podawać bisoprololu do czasu zablokowania receptorów alfa. ? U pacjentów znieczulanych ogólnie, zastosowanie leków beta-adrenolitycznych zmniejsza częstość występowania zaburzeń rytmu i niedokrwienia mięśnia sercowego podczas wprowadzenia do znieczulenia oraz intubacji, jak również w okresie pooperacyjnym. Obecnie zaleca się, by podtrzymującą blokadę receptorów beta stosować w całym okresie okołooperacyjnym. Anestezjolog musi być świadomy zastosowanej blokady receptorów beta, ze względu na możliwość interakcji z innymi lekami, mogących prowadzić do bradyarytmii, osłabienia odruchowej tachykardii i zmniejszenia możliwości kompensacji utraty krwi. Jeśli odstawienie leku beta-adrenolitycznego przed operacją zostanie uznane za konieczne, należy to przeprowadzić stopniowo, a odstawianie leku zakończyć na około 48 godzin przed znieczuleniem. W astmie oskrzelowej lub przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc, która może dawać objawy, należy stosować jednocześnie leki rozszerzające oskrzela. W bardzo rzadkich przypadkach u pacjentów z astmą może wystąpić zwiększenie oporu w drogach oddechowych i tym samym konieczne może być zwiększenie dawki leku ß2-adrenomimetycznego.


Przyjmowanie Concoram w czasie ciąży

Związane z amlodypiną Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Pacjenci z niewydolnością serca Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością serca. W długoterminowym badaniu z udziałem pacjentów z ciężką niewydolnością serca (stopień III i IV według NYHA) opisywana częstość występowania obrzęku płuc była większa w grupie leczonej amlodypiną w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. Nie wiązało się to jednak z nasileniem niewydolności serca. Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby Okres półtrwania amlodypiny jest wydłużony u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania. Dlatego w tej grupie pacjentów amlodypinę należy podawać ze szczególną ostrożnością. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki (patrz punkt 5.2). Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek Amlodypina może być stosowana u pacjentów z niewydolnością nerek w zwykle zalecanych dawkach. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie odzwierciedlają stopnia zaburzenia czynności nerek. Amlodypina nie jest usuwana z organizmu podczas dializy. Związane z bisoprololem Szczególnie w przypadku pacjentów z chorobą niedokrwienną serca nie należy przerywać leczenia bisoprololem w sposób nagły, o ile nie jest to bezwzględnie wskazane, gdyż może to doprowadzić do przejściowego zaostrzenia choroby serca (patrz punkt 4.2). Bisoprolol należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym lub dławicą piersiową ze współistniejącą niewydolnością serca. Bisoprolol należy stosować ostrożnie w następujących sytuacjach ? Cukrzyca z dużymi wahaniami stężeń glukozy we krwi; objawy hipoglikemii (np. tachykardia, kołatanie serca i nasilone pocenie) mogą ulec zamaskowaniu. ? Głodówka i (lub) dieta. ? Jednoczesne stosowanie terapii odczulającej. Podobnie jak inne leki beta-adrenolityczne, bisoprolol może zwiększać wrażliwość na alergeny oraz ciężkość reakcji anafilaktycznych. Leczenie adrenaliną nie zawsze może przynieść spodziewany efekt terapeutyczny. ? Blok przedsionkowo-komorowy I stopnia. ? Dławica Prinzmetala. ? Miażdżyca zarostowa tętnic obwodowych (nasilenie dolegliwości jest możliwe szczególnie na początku leczenia). ? Chorzy na łuszczycę lub z łuszczycą w wywiadzie mogą otrzymywać leki beta-adrenolityczne (np. bisoprolol) wyłącznie po starannym ocenieniu korzyści w stosunku do ryzyka. ? Leczenie bisoprololem może maskować objawy nadczynności tarczycy. ? U pacjentów z guzem chromochłonnym nie wolno podawać bisoprololu do czasu zablokowania receptorów alfa. ? U pacjentów znieczulanych ogólnie, zastosowanie leków beta-adrenolitycznych zmniejsza częstość występowania zaburzeń rytmu i niedokrwienia mięśnia sercowego podczas wprowadzenia do znieczulenia oraz intubacji, jak również w okresie pooperacyjnym. Obecnie zaleca się, by podtrzymującą blokadę receptorów beta stosować w całym okresie okołooperacyjnym. Anestezjolog musi być świadomy zastosowanej blokady receptorów beta, ze względu na możliwość interakcji z innymi lekami, mogących prowadzić do bradyarytmii, osłabienia odruchowej tachykardii i zmniejszenia możliwości kompensacji utraty krwi. Jeśli odstawienie leku beta-adrenolitycznego przed operacją zostanie uznane za konieczne, należy to przeprowadzić stopniowo, a odstawianie leku zakończyć na około 48 godzin przed znieczuleniem. W astmie oskrzelowej lub przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc, która może dawać objawy, należy stosować jednocześnie leki rozszerzające oskrzela. W bardzo rzadkich przypadkach u pacjentów z astmą może wystąpić zwiększenie oporu w drogach oddechowych i tym samym konieczne może być zwiększenie dawki leku ß2-adrenomimetycznego.


Concoram - interakcje

Związane z amlodypiną - Amlodypina była bezpiecznie stosowana z tiazydowymi lekami moczopędnymi, lekami betaadrenolitycznymi, długo działającymi azotanami, podjęzykowymi produktami nitrogliceryny, niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, antybiotykami, doustnymi lekami hipoglikemizującymi. Wpływ innych leków na amlodypinę - Inhibitory CYP3A4: Podczas stosowania inhibitorów CYP3A4 - erytromycyny u młodych pacjentów oraz diltiazemu u pacjentów w podeszłym wieku stężenie amlodypiny wzrastało odpowiednio o 22% i 50 %. Jednakże, znaczenie kliniczne tego odkrycia jest niepewne. Niewykluczone, że silne inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir) mogą zwiększać stężenia osoczowe amlodypiny w większym stopniu niż diltiazem. Amlodypinę należy ostrożnie stosować jednocześnie z inhibitorami CYP3A4. Jednak, jak dotąd, nie odnotowano żadnych przypadków wystąpienia działań niepożądanych związanych z wyżej wymienioną interakcją. - Leki indukujące CYP3A4: Brak danych dotyczących wpływu leków indukujących CYP3A4. Równoczesne stosowanie (np. z ryfampicyną, zielem dziurawca) może prowadzić do zmniejszenia stężenia amlodypiny w osoczu. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania amlodypiny i leków indukujących CYP3A4. W badaniach klinicznych interakcji sok z grejpfruta, cymetydyna, aluminium i (lub) magnez (leki zobojętniające) oraz syldenafil nie wpływały na farmakokinetykę amlodypiny. Wpływ amlodypiny na inne leki Działanie przeciwnadciśnieniowe amlodypiny nasila działanie innych substancji obniżających ciśnienie tętnicze. W badaniach klinicznych interakcji amlodypina nie wpływała na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny, etanolu (alkohol), warfaryny ani cyklosporyny. Amlodypina nie wpływa na wyniki badań laboratoryjnych. Związane z bisoprololem Leczenie skojarzone niezalecane - Antagoniści kanału wapniowego typu werapamil i w mniejszym stopniu typu diltiazem: ujemny wpływ na kurczliwość, przewodzenie przedsionkowo-komorowe i ciśnienie tętnicze. Dożylne podawanie werapamilu u pacjentów leczonych lekiem beta-adrenolitycznym może spowodować głębokie niedociśnienie i blok przedsionkowo-komorowy. - Leki przeciwnadciśnieniowe działające ośrodkowo, takie jak klonidyna, metyldopa, moksonidyna, rylmenidyna: jednoczesne stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych działających ośrodkowo może prowadzić do zwolnienia częstości pracy serca, zmniejszenia objętości wyrzutowej serca i rozszerzenia naczyń. Nagłe odstawienie leku może zwiększać ryzyko ?nadciśnienia z odbicia?. Leczenie skojarzone wymagające szczególnej ostrożności - Antagoniści kanału wapniowego typu pochodnych dihydropirydyny, jak nifedypina: jednoczesne stosowanie może zwiększać ryzyko niedociśnienia tętniczego, a u chorych z niewydolnością serca nie można wykluczyć ryzyka dalszego pogorszenia czynności skurczowej serca. - Leki przeciwarytmiczne klasy I (np. dyzopyramid, chinidyna, lidokaina, fenytoina, flekainid, propafenon): Wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i działanie inotropowe ujemne mogą ulec nasileniu. - Leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron): wpływ na czas przewodzenia przedsionkowokomorowego może ulec nasileniu. - Leki parasympatykomimetyczne: jednoczesne stosowanie może wydłużać czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i tym samym zwiększać ryzyko bradykardii. - Produkty zawierające beta-adrenolityki stosowane miejscowo (np. krople do oczu stosowane w leczeniu jaskry) mogą nasilać układowe działanie bisoprololu. - Insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe: nasilenie działania obniżającego stężenie glukozy we krwi. Zablokowanie receptorów beta-adrenergicznych może maskować objawy hipoglikemii. - Leki znieczulające: osłabienie odruchowej tachykardii i wzrost ryzyka niedociśnienia (dodatkowe informacje dotyczące znieczulenia ogólnego patrz punkt 4.4). - Glikozydy naparstnicy: zwolnienie czynności serca, wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego. - Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ): leki z grupy NLPZ mogą osłabiać działanie hipotensyjne bisoprololu. - Leki beta-sympatykomimetyczne (np. izoprenalina, dobutamina): jednoczesne stosowanie z bisoprololem może osłabiać działanie obu leków. - Leki sympatykomimetyczne pobudzające zarówno receptory beta jak i alfa (np. noradrenalina, adrenalina): jednoczesne stosowanie z bisoprololem może ujawnić działanie naczyniokurczące tych leków zależne od receptorów alfa, prowadząc do wzrostu ciśnienia krwi. Uważa się, że ryzyko tego typu interakcji jest większe w przypadku nieselektywnych leków beta-adrenolitycznych. - Jednoczesne stosowanie z lekami przeciwnadciśnieniowymi i z innymi lekami mogącymi obniżać ciśnienie tętnicze (jak np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany, pochodne fenotiazyny) może zwiększać ryzyko niedociśnienia. Leczenie skojarzone wymagające rozważenia - Meflochina: zwiększone ryzyko bradykardii. - Inhibitory monoaminooksydazy (z wyjątkiem inhibitorów MAO-B): Nasilone działanie hipotensyjne leków beta-adrenolitycznych, ale również ryzyko przełomu nadciśnieniowego. - Ryfampicyna: możliwe niewielkie skrócenie okresu półtrwania bisoprololu ze względu na pobudzenie metabolizujących leki enzymów wątrobowych. Zwykle nie jest konieczne dostosowywanie dawkowania. - Pochodne ergotaminy: nasilenie zaburzeń krążenia obwodowego.


Czy Concoram wpływa na prowadzenie pojazdów ?

Amlodypina może mieć mały lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów oraz obsługiwania maszyn. Jeśli pacjent zażywający amlodypinę skarży się na zawroty i bóle głowy, zmęczenie lub nudności, zdolność reakcji może być osłabiona. W badaniu pacjentów z chorobą niedokrwienną serca bisoprolol nie zaburzał zdolności prowadzenia pojazdów, jednakże ze względu na indywidualną reakcję na leczenie, nie można wykluczyć wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługiwania maszyn. Może to wystąpić zwłaszcza na początku terapii, podczas zmiany leczenia lub jednoczesnego spożywania alkoholu.


Concoram - przedawkowanie

Związane z amlodypiną Doświadczenie kliniczne dotyczące celowego przedawkowania jest ograniczone. Objawy Z dostępnych danych wynika, że znaczne przedawkowanie może wywołać silne poszerzenie obwodowego łożyska naczyniowego, jak również odruchową tachykardię. Opisywano znaczne i prawdopodobnie utrzymujące się niedociśnienie tętnicze prowadzące do wstrząsu i zgonu. Leczenie Klinicznie znaczące niedociśnienie wywołane przedawkowaniem amlodypiny wymaga aktywnego leczenia podtrzymującego czynność układu sercowo-naczyniowego, w tym częstej kontroli oddechu i czynności serca, uniesienia kończyn dolnych i monitorowania objętości krwi krążącej oraz wydalania moczu. Pomocny może być lek obkurczający naczynia w celu przywrócenia napięcia naczyń i normalizacji ciśnienia tętniczego, o ile nie ma przeciwwskazań do jego zastosowania. Korzystne może być dożylne podanie glukonianu wapnia, co odwraca blokadę kanałów wapniowych. W niektórych przypadkach pomocne może być płukanie żołądka. U zdrowych ochotników podanie węgla aktywowanego do dwóch godzin od zażycia 10 mg amlodypiny zmniejszało szybkość wchłaniania. W związku z tym, że amlodypina silnie wiąże się z białkami, dializa najprawdopodobniej nie przyniesie korzyści. Związane z bisoprololem Do najczęstszych objawów, jakich można spodziewać się po przedawkowaniu ß-adrenolityku należą: bradykardia, hipotonia, skurcz oskrzeli, ostra niewydolność serca i hipoglikemia. Dotychczas opisano kilka przypadków przedawkowania bisoprololu u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i (lub) chorobą niedokrwienną serca: odnotowano występowanie bradykardii i (lub) niedociśnienia. Stan wszystkich chorych wrócił do normy. Istnieje duża zmienność międzyosobnicza dotycząca wrażliwości i reakcji organizmu na pojedynczą dużą dawkę bisoprololu. Osoby z chorobą serca są oczywiście bardziej wrażliwe na działanie bisoprololu. Leczenie przedawkowania Generalnie, jeśli dojdzie do przedawkowania, należy zaprzestać podawania bisoprololu i zastosować leczenie podtrzymujące i objawowe. Ograniczone dane sugerują, że bisoprolol prawie zupełnie nie poddaje się dializie. Na podstawie oczekiwanych działań farmakologicznych i zaleceń dla innych ß-adrenolityków, w klinicznie uzasadnionych sytuacjach należy rozważyć zastosowanie następujących środków: Bradykardia: Podać dożylnie atropinę. Jeśli odpowiedź jest niewystarczająca, można ostrożnie podać izoprenalinę lub inny lek o dodatnim działaniu chronotropowym. W niektórych przypadkach konieczne może być wszczepienie stymulatora serca przez dojście dożylne. Niedociśnienie: Należy podawać płyny dożylne i leki wazopresyjne. Przydatne może być dożylne podanie glukagonu. Blok przedsionkowo-komorowy (II lub III stopnia): Pacjenci muszą być starannie monitorowani i leczeni izoprenaliną we wlewie lub wszczepieniem stymulatora serca. Zaostrzenie niewydolności serca: Należy podawać dożylnie leki moczopędne, leki działające inotropowo dodatnio, leki rozszerzające naczynia. Skurcz oskrzeli: Należy podawać leki rozszerzające oskrzela, takie jak izoprenalina, ß2sympatykomimetyki i (lub) aminofilina. Hipoglikemia: Należy podać dożylnie glukozę. Ograniczone dane sugerują, że bisoprolol trudno usunąć za pomocą dializy.

Substancja czynna:
Bisoprololum, Amlodipinum
Dawka:
5mg+5mg
Postać:
tabletki
Działanie:
Wewnętrzne
Temp. przechowywania:
od 2.0° C do 30.0° C
Podmiot odpowiedzialny:
MERCK SP. Z O.O.
Grupy:
Blokery kanału wapniowego
Typ produktu i informacja o imporcie dla leków:
Lek, Gotowy, Lek w Polsce
Dostępność:
Apteki otwarte, Punkty apteczne, Apteki szpitalne
Podawanie:
Doustnie
Ostrzeżenia:
Silnie działający (B)
Wydawanie:
Na receptę Rp
Rejestracja:
Decyzja o dopuszczeniu (leki)
Opakowanie handlowe:
30 tabl. (3 blist. po 10 tabl.)
Charakterystyka produktu leczniczego w formacie PDF :
Pobierz

CHPL - Charakterystyka produktu leczniczego Concoram

Charakterystyka produktu leczniczego (chpl) wygenerowana została automatycznie na podstawie informacji dostępnych w Rejestrze Produktów Leczniczych.

Podobne produkty z tą samą substancją czynną

Sobycombi interakcje ulotka tabletki 10mg+10mg
tabletki | 10mg+10mg | 30 tabl.
lek na receptę
Trudno dostępny w aptekach

Interakcje Concoram z innymi lekami

Zażywanie tego leku z innymi lekami w tym samym czasie może negatywnie wpływać na twoje zdrowie.

Najczęściej wykrywamy interakcje z następującymi lekami :

Interakcje Concoram z żywnością

Nie posiadamy informacji wskazujących, aby podczas zażywania tego leku należało unikać jakichkolwiek produktów żywnościowych.

Najczęściej zadawane pytania dotyczące Concoram tabletki | 5mg+5mg | 30 tabl.

Ile kosztuje Concoram?

Cena Concoram może się różnić w zależności od apteki, regionu, co wynika z indywidualnej polityki cenowej poszczególnych aptek.

Czy Concoram jest refundowany?

Concoram nie jest refundowany. Jest to preparat, którego koszt pacjent pokrywa w całości, niezależnie od wskazań medycznych czy uprawnień.

Czy Concoram jest na receptę?

Concoram jest na receptę. Preparat może być wydany wyłącznie z przepisu lekarza ze względu na swoje działanie, możliwe skutki uboczne. Stosowanie takich preparatów wymaga nadzoru lekarskiego.

Czy Concoram ma zamiennik bez recepty?

Dla Concoram nie ma zamienników bez recepty. Warto skonsultować się z farmaceutą, by dobrać odpowiedni preparat.

Czy Concoram ma odpowiednik bez recepty?

Dla Concoram nie ma odpowiedników bez recepty. Warto skonsultować się z farmaceutą, by dobrać odpowiedni preparat.

Czy leki zawierające Bisoprololum, Amlodipinum są dostępne bez recepty?

Leki zawierające Bisoprololum, Amlodipinum nie są dostępne bez recepty. Przed wyborem warto skonsultować się z farmaceutą.

Najnowsze pytania pacjentów dotyczące Concoram


Wybierz interesujące Cię informacje: