ALOTENDIN

Alotendin, 5 mg + 5 mg, tabletki: 5 mg bisoprololu fumaranu, 5 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) w 1 tabletce.

Alotendin, 5 mg + 10 mg, tabletki: 5 mg bisoprololu fumaranu, 10 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) w 1 tabletce.

Alotendin, 10 mg + 5 mg, tabletki: 10 mg bisoprololu fumaranu, 5 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) w 1 tabletce.

Alotendin, 10 mg + 10 mg, tabletki: 10 mg bisoprololu fumaranu, 10 mg amlodypiny (w postaci bezylanu) w 1 tabletce.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Związane z amlodypiną:

- ciężkie niedociśnienie

- wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny)

- zwężenie drogi odpływu lewej komory (np. w zaawansowanej stenozie aortalnej)

- niestabilna hemodynamicznie niewydolność serca po zawale mięśnia sercowego

Związane z bisoprololem:

- ostra niewydolność serca lub w czasie epizodów niewydolności serca wymagających dożylnej terapii inotropowej

- wstrząs kardiogenny

- blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia (bez wszczepionego rozrusznika serca)

- zespół chorej zatoki

- blok zatokowo-przedsionkowy

- bradykardia (częstość pracy serca poniżej 60 uderzeń/minutę) przed rozpoczęciem terapii

- hipotonia (skurczowe ciśnienie tętnicze < 100 mm Hg)

- ciężka astma oskrzelowa lub ciężka przewlekła obturacyjna choroba płuc

- zaawansowane stadia miażdżycy zarostowej tętnic obwodowych lub ciężki zespół Raynauda

- nieleczony guz chromochłonny (patrz punkt 4.4)

- kwasica metaboliczna

Związane z lekiem Alotendin:

- nadwrażliwość na amlodypinę, pochodne dihydropirydyny, bisoprolol i (lub) na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Działania niepożądane obserwowane w czasie oddzielnego stosowania substancji czynnych produktu zostały pogrupowane według niżej wymienionych częstości występowania:

Bardzo często > =1/10 Często > =1/100 do < 1/10 Niezbyt często > =1/1000 do < 1/100 Rzadko > =1/10 000 do < 1/1000 Bardzo rzadko < 1/10 000

Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)

Związane z amlodypiną

W badaniach kontrolowanych placebo z udziałem pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i dławicą piersiową, do najczęściej zgłaszanych objawów niepożądanych należały: ból głowy, obrzęki (szczególnie obrzęki wokół kostek), silne zmęczenie, senność, nudności, ból brzucha, uderzenia gorąca, kołatanie serca i zawroty głowy.

W badaniach klinicznych nie obserwowano istotnych odchyleń w wynikach badań laboratoryjnych w związku ze stosowaniem amlodypiny.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Bardzo rzadko: leukopenia, trombocytopenia

Zaburzenia układu immunologicznego

Bardzo rzadko: reakcje alergiczne

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Bardzo rzadko: hiperglikemia

Zaburzenia psychiczne

Niezbyt często: bezsenność, zmiany nastroju (w tym niepokój), depresja

Rzadko: splątanie

Zaburzenia układu nerwowego

Często: bóle głowy, zawroty głowy, senność (zwłaszcza na początku leczenia)

Niezbyt często: omdlenia, niedoczulica, parestezje, zaburzenia smaku, drżenia

Bardzo rzadko: hipertonia, neuropatia obwodowa

Zaburzenia oka

Niezbyt często: zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie)

Zaburzenia ucha i błędnika

Niezbyt często: szum w uszach

Zaburzenia serca

Często: kołatanie serca

Bardzo rzadko: zawał serca, arytmia (w tym bradykardia, tachykardia komorowa i migotanie

przedsionków)

Zaburzenia naczyniowe

Często: uderzenia gorąca

Niezbyt często: niedociśnienie

Bardzo rzadko: zapalenie naczyń

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Niezbyt często: duszność, nieżyt błony śluzowej nosa

Bardzo rzadko: kaszel

Zaburzenia żołądka i jelit

Często: nudności, ból brzucha

Niezbyt często: wymioty, niestrawność, zmiana rytmu wypróżnień (w tym biegunki i

zaparcia), suchość w jamie ustnej

Bardzo rzadko: zapalenie błony śluzowej żołądka, przerost dziąseł, zapalenie trzustki

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Bardzo rzadko: zapalenie wątroby*, żółtaczka*

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Niezbyt często: łysienie, wybroczyny skórne, przebarwienia skóry, nadmierna

potliwość, świąd, wysypka, rumień

Bardzo rzadko: obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, pokrzywka, zapalenie

skóry ze złuszczaniem naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk Quinckego, nadwrażliwość na światło

Zaburzenia układu mięśniowo-szkieletowego i tkanki łącznej

Często: obrzęk kostek

Niezbyt często: bóle stawów, bóle mięśni, kurcze mięśni, bóle pleców

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Niezbyt często: częste oddawanie moczu, zaburzenia mikcji, nykturia

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

Niezbyt często: impotencja, ginekomastia

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Często: obrzęki, zmęczenie

Niezbyt często: ból w klatce piersiowej, osłabienie, ból, złe samopoczucie

Badania laboratoryjne

Niezbyt często: zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała

Bardzo rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych*

*W większości przypadków z cholestazą

Opisywano pojedyncze przypadki zespołu pozapiramidowego.

Związane z bisoprololem

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Rzadko: wzrost stężenia triglicerydów

Zaburzenia psychiczne

Niezbyt często: depresja

Rzadko: koszmary senne, halucynacje

Zaburzenia układu nerwowego

Często: zawroty głowy^**, bóle głowy**

Niezbyt często: zaburzenia snu

Rzadko: omdlenia

Zaburzenia oka

Rzadko: zmniejszone wydzielanie łez (należy o tym pamiętać, jeśli pacjent nosi

soczewki kontaktowe) Bardzo rzadko: zapalenie spojówek

Zaburzenia ucha i błędnika

Rzadko: upośledzenie słuchu

Zaburzenia serca

Niezbyt często: zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego, nasilenie istniejącej

wcześniej niewydolności serca, bradykardia

Zaburzenia naczyniowe

Często: uczucie marznięcia i drętwienia kończyn

Niezbyt często: hipotonia

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Niezbyt często: skurcz oskrzeli u pacjentów z astmą oskrzelową lub w przypadku obturacyjnej

choroby płuc w wywiadzie

Rzadko: alergiczny nieżyt błony śluzowej nosa

Zaburzenia żołądka i jelit

Często: dolegliwości żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności, wymioty, biegunka,

zaparcia

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Rzadko: zapalenie wątroby

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Rzadko: reakcje nadwrażliwości, takie jak świąd skóry, uderzenia gorąca, wysypka

Bardzo rzadko: łysienie. Leki beta-adrenolityczne mogą wywołać lub nasilić łuszczycę, lub

spowodować łuszczycopodobne zmiany skórne

Zaburzenia układu mięśniowo-szkieletowego i tkanki łącznej

Niezbyt często: osłabienie i kurcze mięśni

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

Rzadko: impotencja

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania :

Często: zmęczenie**

Niezbyt często: wyczerpanie**

Badania laboratoryjne

Rzadko: podwyższony poziom enzymów wątrobowych (AlAT, ASPAT)

**Te objawy występuj ą szczególnie na początku leczenia. Zwykle są łagodne i często ustępują w ciągu 1-2 tygodni.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego.

Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane

działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań

Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych

i Produktów Biobójczych

Al. Jerozolimskie 181C

02-222 Warszawa

Tel: + 48 22 49 21 301

Fax: + 48 22 49 21 309

e-mail: ndl@urpl.gov.pl

Alotendin jest wskazany u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze jest odpowiednio kontrolowane podawanymi oddzielnie składnikami tego produktu w takich samych dawkach, jak dawki zawarte w produkcie złożonym.

Dawkowanie

Zalecana dawka dobowa to 1 tabletka o odpowiedniej dawce.

Leczenia nie wolno przerywać nagle, gdyż może to doprowadzić do przejściowego zaostrzenia choroby. Leczenia nie wolno przerywać nagle zwłaszcza u chorych z chorobą niedokrwienną serca. Zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki.

Pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby

W przypadku upośledzenia czynności wątroby eliminacja amlodypiny może ulec wydłużeniu. Nie ustalono dokładnych zaleceń odnośnie dawkowania amlodypiny, ale w związku z tym, u tych pacjentów lek należy stosować ze szczególną ostrożnością (patrz punkt 4.4). W przypadku ciężkiego upośledzenia czynności wątroby dobowa dawka bisoprololu nie może przekraczać 10 mg.

Pacjenci z zaburzeniem czynności nerek

Nie ma potrzeby zmiany dawkowania u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym upośledzeniem czynności nerek. Amlodypiny nie można usunąć poprzez dializę, dlatego amlodypinę należy podawać ze szczególną ostrożnością pacjentom dializowanym ( patrz punkt 4.4).

W przypadku ciężkiego upośledzenia czynności nerek (klirens kreatyniny < 20 ml/min) dobowa dawka bisoprololu nie może przekraczać 10 mg.

Pacjenci w podeszłym wieku

U osób w podeszłym wieku można stosować typowe dawki, zaleca się jednak ostrożność w przypadku zwiększania dawki (patrz punkt 5.2).

Dzieci i młodzież

Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania leku Alotendin u dzieci i młodzieży poniżej 18. roku życia. Nie ma dostępnych danych.

Sposób podawania

Alotendin należy przyjmować rano, z posiłkiem lub bez posiłku, bez rozgryzania.

Związane z amlodypiną:

Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym.

Pacjenci z niewydolnością serca

Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością serca. W długoterminowym kontrolowanym placebo badaniu z udziałem pacjentów z ciężką niewydolnością serca (stopień III i IV według NYHA) opisywana częstość występowania obrzęku płuc była większa w grupie leczonej amlodypiną w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. Nie wiązało się to jednak z pogorszeniem niewydolności serca.

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby

Okres półtrwania amlodypiny jest wydłużony u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania. Dlatego w tej grupie pacjentów amlodypinę należy podawać z ostrożnością.

Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki (patrz punkt 5.2).

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek

Amlodypina może być stosowana u tych pacjentów w zwykłych dawkach. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie odzwierciedlają stopnia uszkodzenia nerek. Amlodypina nie jest usuwana z organizmu podczas dializy.

Związane z bisoprololem:

Szczególnie w przypadku pacjentów z chorobą niedokrwienną serca nie należy przerywać leczenia bisoprololem w sposób nagły, o ile nie jest to wyraźnie wskazane, gdyż może to doprowadzić do przejściowego zaostrzenia choroby serca (patrz punkt 4.2).

Bisoprolol należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z nadciśnieniem lub dławicą piersiową z towarzyszącą niewydolnością serca.

Bisoprolol należy stosować ostrożnie w następujących sytuacjach:

- Cukrzyca z dużymi wahaniami stężeń glukozy we krwi; objawy hipoglikemii (np. tachykardia, kołatanie serca, potliwość) mogą ulec zamaskowaniu.

- Głodówka/dieta.

- Jednoczesne stosowanie terapii odczulającej. Podobnie jak inne leki beta-adrenolityczne, bisoprolol może zwiększać wrażliwość na alergeny oraz ciężkość reakcji anafilaktycznych. Leczenie adrenaliną nie zawsze może przynieść spodziewany efekt terapeutyczny.

- Blok przedsionkowo-komorowy I stopnia.

- Dławica Prinzmetala.

- Miażdżyca zarostowa tętnic obwodowych (nasilenie dolegliwości jest możliwe szczególnie na początku leczenia).

- Pacjenci z łuszczycą lub z historią łuszczycy w wywiadzie mogą otrzymywać beta-blokery (np. bisoprolol) wyłącznie po starannym wyważeniu korzyści i ryzyka.

- Leczenie bisoprololem może maskować objawy nadczynności tarczycy.

- U pacjentów z guzem chromochłonnym nie wolno podawać bisoprololu do czasu zablokowania receptora alfa.

- U pacjentów znieczulanych ogólnie, zastosowanie beta-blokerów zmniejsza częstość występowania arytmii i niedokrwienia mięśnia sercowego podczas wprowadzenia do znieczulenia oraz intubacji, jak również w okresie pooperacyjnym. Obecnie zaleca się, by podtrzymującą blokadę receptorów beta stosować w całym okresie okołooperacyjnym. Anestezjolog musi zdawać sobie z tego sprawę, ze względu na możliwość interakcji z innymi lekami, mogącą prowadzić do bradyarytmii, osłabienia odruchowej tachykardii i zmniejszenia możliwości kompensacji utraty krwi.

Jeśli odstawienie leku beta-adrenolitycznego przed operacją zostanie uznane za konieczne, należy to przeprowadzić stopniowo a odstawianie leku zakończyć na około 48 godzin przed znieczuleniem.

- W astmie oskrzelowej lub przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc, która może dawać objawy, należy stosować jednocześnie leki rozszerzające oskrzela. W bardzo rzadkich przypadkach u pacjentów z astmą może wystąpić zwiększenie oporu w drogach oddechowych i tym samym konieczne może być zwiększenie dawki leku p₂-adrenergicznego.

Związane z amlodypiną:

Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym.

Pacjenci z niewydolnością serca

Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością serca. W długoterminowym kontrolowanym placebo badaniu z udziałem pacjentów z ciężką niewydolnością serca (stopień III i IV według NYHA) opisywana częstość występowania obrzęku płuc była większa w grupie leczonej amlodypiną w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. Nie wiązało się to jednak z pogorszeniem niewydolności serca.

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby

Okres półtrwania amlodypiny jest wydłużony u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania. Dlatego w tej grupie pacjentów amlodypinę należy podawać z ostrożnością.

Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki (patrz punkt 5.2).

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek

Amlodypina może być stosowana u tych pacjentów w zwykłych dawkach. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie odzwierciedlają stopnia uszkodzenia nerek. Amlodypina nie jest usuwana z organizmu podczas dializy.

Związane z bisoprololem:

Szczególnie w przypadku pacjentów z chorobą niedokrwienną serca nie należy przerywać leczenia bisoprololem w sposób nagły, o ile nie jest to wyraźnie wskazane, gdyż może to doprowadzić do przejściowego zaostrzenia choroby serca (patrz punkt 4.2).

Bisoprolol należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z nadciśnieniem lub dławicą piersiową z towarzyszącą niewydolnością serca.

Bisoprolol należy stosować ostrożnie w następujących sytuacjach:

- Cukrzyca z dużymi wahaniami stężeń glukozy we krwi; objawy hipoglikemii (np. tachykardia, kołatanie serca, potliwość) mogą ulec zamaskowaniu.

- Głodówka/dieta.

- Jednoczesne stosowanie terapii odczulającej. Podobnie jak inne leki beta-adrenolityczne, bisoprolol może zwiększać wrażliwość na alergeny oraz ciężkość reakcji anafilaktycznych. Leczenie adrenaliną nie zawsze może przynieść spodziewany efekt terapeutyczny.

- Blok przedsionkowo-komorowy I stopnia.

- Dławica Prinzmetala.

- Miażdżyca zarostowa tętnic obwodowych (nasilenie dolegliwości jest możliwe szczególnie na początku leczenia).

- Pacjenci z łuszczycą lub z historią łuszczycy w wywiadzie mogą otrzymywać beta-blokery (np. bisoprolol) wyłącznie po starannym wyważeniu korzyści i ryzyka.

- Leczenie bisoprololem może maskować objawy nadczynności tarczycy.

- U pacjentów z guzem chromochłonnym nie wolno podawać bisoprololu do czasu zablokowania receptora alfa.

- U pacjentów znieczulanych ogólnie, zastosowanie beta-blokerów zmniejsza częstość występowania arytmii i niedokrwienia mięśnia sercowego podczas wprowadzenia do znieczulenia oraz intubacji, jak również w okresie pooperacyjnym. Obecnie zaleca się, by podtrzymującą blokadę receptorów beta stosować w całym okresie okołooperacyjnym. Anestezjolog musi zdawać sobie z tego sprawę, ze względu na możliwość interakcji z innymi lekami, mogącą prowadzić do bradyarytmii, osłabienia odruchowej tachykardii i zmniejszenia możliwości kompensacji utraty krwi.

Jeśli odstawienie leku beta-adrenolitycznego przed operacją zostanie uznane za konieczne, należy to przeprowadzić stopniowo a odstawianie leku zakończyć na około 48 godzin przed znieczuleniem.

- W astmie oskrzelowej lub przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc, która może dawać objawy, należy stosować jednocześnie leki rozszerzające oskrzela. W bardzo rzadkich przypadkach u pacjentów z astmą może wystąpić zwiększenie oporu w drogach oddechowych i tym samym konieczne może być zwiększenie dawki leku p₂-adrenergicznego.

Związane z amlodypiną:

- Amlodypina była bezpiecznie stosowana z diuretykami tiazydowymi, beta-blokerami, długo działającymi azotanami, podjęzykowymi produktami nitrogliceryny, niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, antybiotykami, doustnymi lekami hipoglikemizującymi.

Wpływ innych produktów leczniczych na amlodypinę

- Inhibitory CYP3A4: można się spodziewać, że jednoczesne stosowanie amlodypiny z silnymi oraz umiarkowanie silnymi inhibitorami CYP3A4 (np. inhibitorami proteaz, azolowymi lekami przeciwgrzybiczymi, makrolidami takimi jak erytromycyna oraz klarytromycyna, werapamilem oraz diltiazemem) będzie zwiększać stężenie amlodypiny w osoczu krwi w klinicznie istotnym zakresie.

- Leki indukujące CYP3A4: brak danych dotyczących wpływu leków indukujących CYP3A4 na amlodypinę. Równoczesne podawanie induktorów CYP3A4 (np. z ryfampicyną, zielem dziurawca (Hypericum perforatum)) może prowadzić do zmniejszenia stężenia amlodypiny w osoczu. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania amlodypiny i leków indukujących CYP3A4.

W badaniach klinicznych interakcji sok z grejpfruta, cymetydyna, aluminium/magnez (środek zobojętniający) oraz sildenafil nie wpływały na farmakokinetykę amlodypiny.

Wpływ amlodypiny na inne produkty lecznicze

Działanie przeciwnadciśnieniowe amlodypiny nasila działanie innych substancji obniżających ciśnienie tętnicze.

W badaniach klinicznych interakcji amlodypina nie wpływała na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny, etanolu (alkohol), warfaryny lub cyklosporyny.

Simwastatyna: połączenie z amlodypiną może prowadzić do zwiększenia stężenia simwastatyny w osoczu. Dawki simwastatyny powyżej 20 mg na dobę nie są zalecane u pacjentów leczonych amlodypiną.

Amlodypina nie wpływa na wyniki badań laboratoryjnych.

Związane z bisoprololem:

Połączenia niezalecane:

- Antagoniści wapnia typu werapamilu i w mniejszym stopniu typu diltiazemu: ujemny wpływ na kurczliwość, przewodzenie przedsionkowo-komorowe i ciśnienie tętnicze. Dożylne podawanie werapamilu u pacjentów leczonych lekiem beta-adrenolitycznym może spowodować głęboką hipotonię i blok przedsionkowo-komorowy.

- Leki hipotensyjne działające ośrodkowo, takie jak klonidyna, metyldopa, moksonidyna, rilmenidyna: jednoczesne stosowanie leków hipotensyjnych działających ośrodkowo może prowadzić do zwolnienia częstości pracy serca, zmniejszenia pojemności wyrzutowej serca i rozszerzenia naczyń. Nagłe odstawienie leku może zwiększać ryzyko „nadciśnienia z odbicia".

Połączenia wymagające szczególnej ostrożności:

- Antagoniści wapnia typu pochodnych dihydropirydyny, jak nifedypina: jednoczesne stosowanie może zwiększać ryzyko hipotonii a u chorych z niewydolnością serca nie można wykluczyć ryzyka dalszego pogorzenia czynności serca jako pompy.

- Leki antyarytmiczne klasy /(np. dyzopiramid, chinidyna, lidokaina, fenytoina, flekainid, propafenon): wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i działanie inotropowo ujemne mogą ulec nasileniu.

- Leki antyarytmiczne klasy ///(np. amiodaron): wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego może ulec nasileniu.

- Leki parasympatykomimetyczne: jednoczesne stosowanie może wydłużać czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i tym samym zwiększać ryzyko bradykardii.

- Miejscowe produkty zawierające leki beta-adrenolityczne (np. krople do oczu stosowane w leczeniu jaskry) mogą nasilać układowe efekty działania bisoprololu.

- Insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe: nasilenie działania obniżającego stężenie cukru we krwi. Zablokowanie receptorów beta-adrenergicznych może maskować objawy hipoglikemii.

- Produkty do znieczulenia: osłabienie odruchowej tachykardii i wzrost ryzyka niedociśnienia (dalsze informacje dotyczące znieczulenia ogólnego patrz punkt 4.4).

- Glikozydy naparstnicy: zwolnienie czynności serca, wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego.

- Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ): leki z grupy NLPZ mogą osłabiać efekt hipotensyjnego działania bisoprololu.

- Leki beta-sympatykomimetyczne (np. izoprenalina, dobutamina): połączenie z bisoprololem może osłabiać efekt działaniu obu leków.

- Sympatykomimetyki pobudzające zarówno receptory beta jak i alfa (np.noradrenalina, adrenalina): połączenie z bisoprololem może ujawnić działanie naczynioskurczowe tych leków mediowane poprzez receptory alfa, prowadząc do wzrostu ciśnienia. Uważa się, że ryzyko tego typu interakcji jest wyższe w przypadku beta-blokerów nieselektywnych.

- Jednoczesne stosowanie z lekami hipotensyjnymi i z innymi lekami mogącymi obniżać ciśnienie

tętnicze (jak np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany, pochodne fenotiazyny) może zwiększać ryzyko hipotonii.

Połączenia wymagające rozważenia:

- Meflochina: zwiększone ryzyko bradykardii.

- Inhibitory monoaminooksydazy (z wyjątkiem inhibitorów MAO-B): nasilony efekt hipotensyjny beta-blokerów, ale również ryzyko przełomu nadciśnieniowego.

- Ryfampicyna: możliwe niewielkie skrócenie okresu półtrwania bisoprololu ze względu na pobudzenie metabolizujących leki enzymów wątrobowych. Zwykle nie jest konieczne dostosowywanie dawkowania.

- Pochodne ergotaminy: nasilenie zaburzeń krążenia obwodowego.

Amlodypina może mieć niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Jeśli pacjent przyjmujący amlodypinę skarży się na zawroty i bóle głowy, zmęczenie lub nudności, jego reakcje mogą być wydłużone. W badaniu pacjentów z chorobą

wieńcową bisoprolol nie upośledzał zdolności do prowadzenia pojazdów, jednakże ze względu na indywidualną reakcję na leczenie, takiego wpływu nie można wykluczyć. Zaburzenia mogą się pojawiać zwłaszcza na początku terapii, przy zmianie leczenia i przy jednoczesnym spożywaniu alkoholu.

Związane z amlodypiną

Doświadczenie z zamierzonym przedawkowaniem u ludzi jest ograniczone.

Objawy

Z dostępnych danych wynika, że masywne przedawkowanie może wywołać nadmierne poszerzenie obwodowego łożyska naczyniowego, jak również odruchową tachykardię. Opisywano znaczne i prawdopodobnie długotrwałe spadki ciśnienia aż do wstrząsu i zgonu.

Leczenie

Klinicznie znaczące niedociśnienie wywołane przedawkowaniem amlodypiny wymaga aktywnego leczenia podtrzymującego krążenie, w tym częstej kontroli oddechu i czynności serca, uniesienia kończyn dolnych i monitorowania objętości krwi krążącej oraz wydalania moczu. Pomocny może być lek wazokonstrykcyjny w celu przywrócenia napięcia naczyń i normalizacji ciśnienia tętniczego, o ile nie ma przeciwwskazań do jego zastosowania. Korzystne może być dożylne podanie glukonianu wapnia, co odwraca efekty zablokowania kanałów wapniowych.

W niektórych przypadkach pomocne może być płukanie żołądka. U zdrowych ochotników podanie węgla aktywowanego do dwóch godzin od zażycia 10 mg amlodypiny zmniejszało szybkość wchłaniania leku. W związku z tym, że amlodypina silnie wiąże się z białkami, dializa najprawdopodobniej nie przyniesie korzyści.

Związane z bisoprololem

Objawy

Do najczęstszych objawów, jakich można spodziewać się po przedawkowaniu Beta-adrenolityku należą: bradykardia, hipotonia, skurcz oskrzeli, ostra niewydolność serca i hipoglikemia. Dotychczas opisano kilka przypadków przedawkowania bisoprololu u pacjentów z nadciśnieniem i (lub) chorobą niedokrwienną serca: odnotowano występowanie bradykardii i/lub hipotonii. Stan wszystkich chorych wrócił do normy. Istnieje duża zmienność międzyosobnicza w zakresie wrażliwości i reakcji organizmu na pojedynczą dawkę bisoprololu. Osoby z chorobą serca są oczywiście bardziej wrażliwe na działanie bisoprololu.

Leczenie

Generalnie, jeśli dojdzie do przedawkowania, należy zaprzestać podawania bisoprololu i zastosować leczenie podtrzymujące i objawowe. Ograniczone dane sugerują, że bisoprolol prawie zupełnie nie poddaje się dializie.

Na podstawie oczekiwanych działań farmakologicznych i zaleceń dla innych Beta-adrenolityków, w klinicznie uzasadnionych sytuacjach należy rozważyć zastosowanie następujących środków:

Bradykardia: Podać dożylnie atropinę. Jeśli odpowiedź jest niewystarczająca, można ostrożnie podać izoprenalinę lub inny lek o dodatnim działaniu chronotropowym. W niektórych przypadkach konieczne może być przezżylne wprowadzenie rozrusznika serca.

Hipotonia: należy podawać płyny dożylne i leki wazopresyjne. Przydatne może być dożylne podanie glukagonu.

Blok przedsionkowo-komorowy (II lub III stopnia): pacjenci muszą być starannie monitorowani i leczeni izoprenaliną w infuzji lub wszczepieniem stymulatora serca.

Zaostrzenie niewydolności serca: należy podawać dożylne diuretyki, leki działające inotropowo dodatnio, leki rozszerzające naczynia.

Skurcz oskrzeli: należy podawać leki rozszerzające oskrzela, takie jak izoprenalina, Beta₂-mimetyki i (lub) aminofilina.

Hipoglikemia: należy podać dożylnie glukozę.