METOPROLOL TARTRATE

50 mg: Każda tabletka zawiera 50 mg metoprololu winianu 100 mg: Każda tabletka zawiera 100 mg metoprololu winianu Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

• nadwrażliwość na substancję czynną, inne leki β-adrenolityczne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1

• blok przedsionkowo-komorowy drugiego lub trzeciego stopnia

• pacjenci z niestabilną lub ostrą zdekompensowaną niewydolnością serca (obrzęk płuc, niedokrwienie narządów lub niskie ciśnienie tętnicze) ze wskazaniem do dożylnego stosowania leków inotropowych

• stałe lub okresowe leczenie lekami o działaniu inotropowym, działającymi agonistycznie na receptory β-adrenergiczne

• ciężka bradykardia (poniżej 50 uderzeń na minutę)

• zespół chorej zatoki

• wstrząs kardiogenny

• ciężka choroba tętnic obwodowych

• astma lub skurcz oskrzeli w wywiadzie

• nieleczony guz chromochłonny

• kwasica metaboliczna

• jednoczesne dożylne podanie antagonistów kanałów wapniowych typu werapamil i diltiazem ze względu na ryzyko wystąpienia niedociśnienia, zaburzeń przewodzenia przedsionkowokomorowego lub niewydolności lewej komory serca

• niedociśnienie

Metoprolol nie jest wskazany do stosowania u pacjentów z zawałem mięśnia sercowego oraz czynnością serca mniejszą niż 50 uderzeń/minutę, odstępem PQ dłuższym niż 0,24 s, ciśnieniem skurczowym mniejszym niż 100 mmHg i/lub ciężką zastoinową niewydolnością serca.

Metoprolol jest dobrze tolerowany, a działania niepożądane są przeważnie łagodne i przemijające.

Najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym w trakcie leczenia jest uczucie zmęczenia. Zgorzel (u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami krążenia obwodowego), małopłytkowość i agranulocytoza występowały bardzo rzadko (mniej niż jeden przypadek na 10 000 pacjentów). Wymienione poniżej działania niepożądane zgłaszane były podczas badań klinicznych lub w trakcie rutynowego stosowania metoprololu w praktyce klinicznej. W wielu przypadkach nie potwierdzono związku przyczynowego z zastosowaniem metoprololu.

Częstość występowania działań niepożądanych uszeregowano według następujących kryteriów: Bardzo często (≥ 1/10), często (≥ 1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥ 1/1,000 do < 1/100), rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1,000), bardzo rzadko (< 1/10 000). Dane obejmują również doniesienia o pojedynczych przypadkach.

* Zwiększoną częstość o 0,4% w porównaniu z placebo obserwowano w badaniu

COMMIT z udziałem 46 000 pacjentów z ostrym zawałem serca, w którym częstość występowania wstrząsu kardiogennego wynosiła 2,3% u pacjentów otrzymujących metoprolol (do 15 mg dożylnie, a następnie 200 mg doustnie) w porównaniu do 1,9% w grupie placebo, w podgrupie pacjentów z niskim wskaźnikiem ryzyka wystąpienia wstrząsu kardiogennego. Wskaźnik ryzyka wystąpienia wstrząsu kardiogennego wyznaczono na podstawie bezwzględnego ryzyka jego wystąpienia u poszczególnych pacjentów, biorąc pod uwagę wiek, płeć, czas jaki upłynął od przyjęcia leku, klasyfikację Killipa, ciśnienie krwi, częstość akcji serca, nieprawidłowości w obrazie EKG i historię nadciśnienia tętniczego. Grupa pacjentów z niskim wskaźnikiem ryzyka wystąpienia wstrząsu odnosiła się do pacjentów, u których zaleca się stosowanie metoprololu w przypadku ostrego zawału serca.

Dane po wprowadzeniu metoprololu do obrotu.

Po wprowadzeniu metoprololu do obrotu zgłaszano następujące działania niepożądane: stan splątania, wzrost stężenia triglicerydów we krwi oraz zmniejszenie stężenia lipoprotein o dużej gęstości (HDL). Ponieważ przypadki te pochodzą od populacji o nieokreślonej wielkości oraz mogły podlegać działaniu czynników zakłócających, nie można w wiarygodny sposób oszacować częstości ich występowania.

Metoprolol tartrate Accord, tabletki należy przyjmować doustnie. Tabletki należy przyjmować na czczo.

Dawkę leku należy zawsze dostosować do indywidualnych wymagań pacjenta. Zwykle stosuje się:

Nadciśnienie tętnicze

Zazwyczaj stosowana dawka to od 100 mg do 200 mg na dobę, w dawce pojedynczej przyjmowanej rano lub w dwóch dawkach podzielonych (rano i wieczorem). Leczenie należy rozpocząć od 50 mg dwa razy na dobę lub 100 mg raz na dobę. Zwiększanie dawki powinno odbywać się w tygodniowych odstępach, w zależności od indywidualnej odpowiedzi pacjenta. Maksymalna dawka dobowa to zazwyczaj 200 mg. W razie konieczności lek może być przyjmowany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi.

Dławica piersiowa

Zazwyczaj stosowana dawka to od 100 do 200 mg na dobę, w dwóch dawkach podzielonych (rano i wieczorem). Leczenie należy rozpocząć stosując 50 mg dwa razy na dobę.

Zwiększanie dawki powinno odbywać się w tygodniowych odstępach, w zależności od indywidualnej odpowiedzi pacjenta. Maksymalna dawka dobowa to zazwyczaj 200 mg (w dawkach podzielonych). W razie konieczności lek może być przyjmowany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwdławicowymi.

Zaburzenia rytmu serca

Zazwyczaj stosowana dawka to od 100 do 150 mg na dobę, w dwóch dawkach podzielonych (rano i wieczorem). W razie potrzeby dawkę dobową można zwiększyć.

Zawał mięśnia sercowego

Leczenie podtrzymujące

Terapia doustna może być rozpoczęta, gdy pacjent jest hemodynamicznie stabilny.

Dawka podtrzymująca to 100 mg metoprololu winianu dwa razy na dobę (rano i wieczorem).

Profilaktyka migreny

Zazwyczaj stosowana dawka to od 100 do 200 mg na dobę, w dwóch dawkach podzielonych (rano i wieczorem).

Zaburzenia czynności nerek

Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z niewydolnością nerek.

Zaburzenia czynności wątroby

Zazwyczaj dostosowanie dawki u pacjentów z marskością wątroby nie jest konieczne, ze względu na słabe wiązanie się metoprololu z białkami (5-10%). Jednakże, u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby konieczne może być zmniejszenie dawki.

Pacjenci w podeszłym wieku

Nie ma konieczności modyfikowania dawki u zdrowych pacjentów w podeszłym wieku. Należy zachować ostrożność stosując lek w tej grupie pacjentów ponieważ spadek ciśnienia krwi i bradykardia mogą być nasilone.

Dzieci

Ze względu na ograniczone dane nie zaleca się stosowania leku Metoprolol tartrate Accord w tej grupie pacjentów.

Nagłe odstawienie leków β-adrenolitycznych może być niebezpieczne dlatego należy unikać takiego postępowania. Jeśli leczenie metoprololem ma zostać przerwane, lek należy odstawiać stopniowo przez okres co najmniej dwóch tygodni, zmniejszając dawkę o połowę, aż do uzyskania dawki odpowiadającej 25 mg (połowa tabletki o mocy 50 mg). Tę najmniejszą dawkę należy stosować przez co najmniej 4 dni przed całkowitym zakończeniem leczenia. W ciągu całego tego okresu pacjenci z chorobą niedokrwienną serca powinni pozostać pod uważną obserwacją ze względu na podwyższone ryzyko zdarzeń wieńcowych, w tym nagłego zgonu sercowego z powodu odstawienia leku. Mogą również wystąpić nadciśnienie tętnicze i zaburzenia rytmu serca.

Pomimo faktu, iż metoprolol w zazwyczaj stosowanej dawce ma mniejszy negatywny wpływ na mięśniówkę oskrzeli niż nieselektywne β-adrenolityki, należy zachować ostrożność. W razie konieczności u pacjentów z astmą oskrzelową leczonych metoprololem możliwe jest jednoczesne stosowanie leków rozszerzających oskrzela, które selektywnie stymulują receptory β np. terbutalina. Jeśli pacjent już przyjmuje lek β₂-adrenomimetyczny, w niektórych przypadkach konieczne może być dostosowanie dawki.

Ponieważ leki β-adrenolityczne mogą wpływać na metabolizm glukozy wskazane jest zachowanie ostrożności stosując lek u chorych z cukrzycą. Wpływ na metabolizm glukozy oraz działanie maskujące objawy hipoglikemii są wyraźnie mniejsze u pacjentów leczonych metoprololem niż u osób leczonych nieselektywnymi β-adrenolitykami (w szczególności tachykardia).

Produktu Metoprolol tartrate Accord nie należy podawać pacjentom z nieleczoną zastoinową niewydolnością serca. Leczenie zastoinowej niewydolności serca powinno być podjęte w pierwszej kolejności. W przypadku jednoczesnego leczenia digoksyną, należy pamiętać, że oba produkty lecznicze powodują zwolnienie przewodzenia w węźle przedsionkowo-komorowym, istnieje zatem ryzyko rozkojarzenia przedsionkowo-komorowego. Dodatkowo mogą wystąpić łagodne powikłania sercowo-naczyniowe objawiające się zawrotami głowy, bradykardią i skłonnością do zapaści.

W trakcie przyjmowania leków β-adrenolitycznych może wystąpić ciężkie, czasami nawet zagrażające życiu pogorszenie czynności serca, zwłaszcza u pacjentów, u których prawidłowe funkcjonowanie tego narządu jest zależne od pobudzenia układu współczulnego. Wynika to w mniejszym stopniu z nasilonego działania β-adrenolityków, a bardziej z faktu, iż pacjenci ze zmniejszoną wydolnością serca źle tolerują zmniejszenie aktywności układu współczulnego, nawet gdy zmiany te są niewielkie. Powoduje to słabszą kurczliwość, a co za tym idzie obniżenie częstości akcji serca oraz zwolnienie przewodzenia w węźle przedsionkowo-komorowym. W konsekwencji wystąpić może obrzęk płuc, blok przedsionkowo-komorowy i wstrząs kardiogenny. W niektórych przypadkach istniejące zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego mogą ulec nasileniu co prowadzić może do wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego.

W przypadku nasilonej bradykardii dawkę należy zmniejszyć lub stopniowo odstawić produkt.

Pomimo przeciwwskazań do stosowania produktu w ciężkich, obwodowych zaburzeniach krążenia tętniczego (patrz punk 4.3) w przypadku zaburzeń krążenia obwodowego takich jak choroba Raynauda czy choroba tętnic obwodowych obraz kliniczny może ulec pogorszeniu, głównie ze względu na hipotensyjne działanie leku. W takich przypadkach leki β-adrenolityczne należy stosować z zachowaniem szczególnej ostrożności.

Jeśli metoprolol został przepisany pacjentowi z guzem chromochłonnym, pacjent powinien przyjmować jednocześnie α-adrenolityk.

Przed planowanym zabiegiem operacyjnym, należy poinformować lekarza anestezjologa o przyjmowaniu metoprololu. Nie jest zalecane przerywanie leczenia β-adrenolitykami u operowanych pacjentów. Należy unikać rozpoczynania leczenia dużą dawką metoprololu u pacjentów przed planowanym niekardiochirurgicznym zabiegiem operacyjnym, gdyż wiązało się to z wystąpieniem bradykardii, niedociśnienia i udarem mózgu czasami zakończonymi zgonem pacjentów z grupy ryzyka.

Leki β-adrenolityczne zwiększają ciężkość wstrząsu anafilaktycznego.

Leki β-adrenolityczne maskują niektóre objawy kliniczne nadczynności tarczycy. Dlatego też należy zachować ostrożność stosując tego typu leki u pacjentów ze zdiagnozowaną nadczynnością tarczycy lub u których podejrzewa się rozwój nadczynności tarczycy. Czynność serca i tarczycy powinny być ściśle monitorowane.

Podanie adrenaliny pacjentom przyjmującym leki β-adrenolityczne może spowodować wzrost ciśnienia tętniczego i bradykardię, choć jest to mniej prawdopodobne w przypadku leków β₁-selektywnych.

Leki β-adrenolityczne mogą zwiększać liczbę i czas trwania napadów dławicy piersiowej u pacjentów z dławicą piersiową Prinzmetala. Jednakże względnie selektywne β₁-adrenolityki, takie jak metoprolol, mogą być stosowane u tych pacjentów pod warunkiem zachowania szczególnej ostrożności.

Pacjenci z łuszczycą w wywiadzie powinni stosować leki β-adrenolityczne po starannym rozważeniu.

U pacjentów z marskością wątroby biodostępność metoprololu może być zwiększona.

U pacjentów z cukrzycą niestabilną i insulinozależną może okazać się konieczne dostosowanie leczenia hipoglikemizującego.

Dożylne podawanie antagonistów kanału wapniowego takich jak werapamil jest przeciwwskazane u pacjentów przyjmujących leki β-adrenolityczne.

Początkowe leczenie ciężkiej postaci nadciśnienia złośliwego powinno być tak przeprowadzone, aby uniknąć nagłego obniżenia ciśnienia rozkurczowego krwi z zaburzeniami funkcjonowania mechanizmów autoregulacyjnych.

Odnotowano wystąpienie suchości oczu, któremu sporadycznie towarzyszyła wysypka skórna. W większości przypadków objawy ustępowały po odstawieniu leku. Pacjenci powinni być uważnie monitorowani pod kątem potencjalnego wpływu leku na oczy. W przypadku wystąpienia objawów ze strony narządu wzroku, należy rozważyć przerwanie leczenia.

Ciąża

Badania na zwierzętach nie wykazały działania teratogennego w przypadku klinicznie istotnych stężeń.

Leki β-adrenolityczne zmniejszają przepływ krwi przez łożysko, co może powodować wewnątrzmaciczne obumarcie płodu, opóźnienie rozwoju i przedwczesny poród, jednak wyniki przeprowadzonych do tej pory badań prospektywnych nie wykazały zwiększonego ryzyka wystąpienia wad wrodzonych u ludzi. Metoprolol przenika przez łożysko i jest obecny w krwi pępowinowej, nie ma jednak dowodów na jego wpływ na wystąpienie wad rozwojowych płodu.

Jako środek ostrożności zaleca się unikanie stosowania metoprololu w czasie ciąży. Niemniej jednak metoprolol był stosowany u kobiet z nadciśnieniem, po 20. tygodniu ciąży, pod ścisłym nadzorem lekarza. U noworodków matek leczonych β-adrenolitykami efekt farmakologiczny może utrzymywać się do kilku dni po urodzeniu i może wywołać u noworodka bradykardię, hipoglikemię i niewydolność oddechową. Dlatego też, jeśli metoprolol jest stosowany w późnym okresie ciąży, należy uważnie monitorować możliwe działania niepożądane u płodu i noworodka (w szczególności hipoglikemię, niedociśnienie i bradykardię) w ciągu pierwszych dni po urodzeniu.

Karmienie piersią

Odnotowano przypadki hipoglikemii i bradykardii u noworodków związane ze stosowaniem β-adrenolityków w niewielkim stopniu wiążących się z białkami osocza. Metoprolol przenika do mleka matki. Nawet jeśli stężenie metoprololu w mleku jest bardzo niskie, należy przerwać karmienie piersią podczas leczenia metoprololem. W przypadku kontynuowania leczenia w okresie karmienia piersią, niemowlęta należy uważnie monitorować w kierunku objawów zablokowania receptorów beta-adrenergicznych.

Metoprolol jest metabolicznym substratem izoenzymu CYP2D6 cytochromu P450. Produkty lecznicze mające indukujący lub hamujący wpływ na ten enzym mogą mieć wpływ na stężenie metoprololu w osoczu. W przypadku jednoczesnego stosowania produktów leczniczych metabolizowanych z udziałem CYP2D6, takich jak leki przeciwarytmiczne, przeciwhistaminowe, antagoniści receptora H2, leki przeciwdepresyjne, leki przeciwpsychotyczne czy inhibitory cyklooksygenazy 2 (COX-2) następuje zwiększenie stężenia metoprololu w osoczu. Ryfampicyna zmniejsza stężenie metoprololu w osoczu, podczas gdy alkohol i hydralazyna powodują jego wzrost.

Antagoniści kanału wapniowego

W przypadku jednoczesnego stosowania metoprololu z antagonistami kanału wapniowego z grupy werapamilu lub diltiazemu może wystąpić nasilenie ujemnego działania inotropowego lub chronotropowego. Ze względu na ryzyko wystąpienia niedociśnienia, zaburzeń przewodzenia przedsionkowo-komorowego i niewydolności lewej komory serca nie należy podawać dożylnie antagonistów kanału wapniowego z grupy werapamilu pacjentom przyjmującym leki β-adrenolityczne (patrz punkt 4.3). U pacjentów z zaburzeniami czynności serca jednoczesne stosowanie jest przeciwwskazane. Podobnie jak w przypadku innych leków β-adrenolitycznych terapia skojarzona z pochodnymi dihydropirydyny (np. nifedypiną, amlodypiną) może zwiększać ryzyko niedociśnienia oraz niewydolności serca u pacjentów z utajoną niewydolnością serca.

Leki blokujące zwoje układu współczulnego i inne β-adrenolityki

Pacjenci, którzy jednocześnie przyjmują leki blokujące zwoje współczulne lub inne leki β-adrenolityczne (w tym w postaci kropli do oczu) muszą być stale monitorowani.

Inhibitory monoaminooksydazy (MAO)

Inhibitory MAO należy stosować z zachowaniem ostrożności, ponieważ ich jednoczesne podawanie z β-adrenolitykami może spowodować bradykardię oraz nasilenie działania hipotensyjnego. Zaleca się kontrolę ciśnienia tętniczego oraz częstości akcji serca w początkowym okresie jednoczesnego stosowania obu leków.

Leki przeciwnadciśnieniowe działające ośrodkowo (klonidyna, guanfacyna, moksonidyna, metylodopa, rylmenidyna )

Nagłe odstawienie tych leków, zwłaszcza przed odstawieniem beta-adrenolityku, może zwiększać ryzyko „nadciśnienia z odbicia”.

Jednoczesne stosowanie klonidyny z nieselektywnym β-adrenolitykiem, a także prawdopodobnie z selektywnym β-adrenolitykiem, zwiększa ryzyko „nadciśnienia z odbicia”. Jeśli klonidyna jest stosowana w skojarzeniu z metoprololem, jej stosowanie należy kontynuować przez jakiś czas po zakończeniu leczenia metoprololem.

Leki przeciwarytmiczne

Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania leków przeciwarytmicznych typu chinidyny lub amiodaronu oraz propafenonu, ponieważ β-adrenolityki mogą nasilać ujemne działanie inotropowe i dromotropowe tych leków.

Paroksetyna może zwiększać stężenie metoprololu w osoczu i w rezultacie nasilać działanie beta-adrenolityczne.

Ergotamina

W związku z tym, iż leki β-adrenolityczne mogą mieć wpływ na krążenie obwodowe, należy zachować ostrożność w trakcie jednoczesnego podawania leków o podobnym działaniu np. ergotaminy.

Azotany

Azotany mogą nasilać hipotensyjne działanie metoprololu.

Opioidowe leki przeciwbólowe

Jednoczesne stosowanie opioidowych leków przeciwbólowych i metoprololu może powodować depresyjne działanie na serce.

Glikozydy naparstnicy

Jednoczesne stosowanie glikozydów naparstnicy może prowadzić do nasilonej bradykardii i/lub wydłużenia czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego.

Parasympatykomimetyki

Jednoczesne stosowanie parasympatykomimetyków może powodować długotrwałą bradykardię.

Sympatykomimetyki

Metoprolol wykazuje działanie antagonistyczne w stosunku do β₁-adrenomimetyków, jednak w dawce terapeutycznej będzie w niewielkim stopniu wpływał na rozszerzające oskrzela działanie leków β₂-adrenomimetycznych. Podanie adrenaliny pacjentom stosującym leki β-adrenolityczne może spowodować wzrost ciśnienia tętniczego oraz bradykardię, aczkolwiek jest to mniej prawdopodobne, jeżeli stosowane są selektywne β₁-adrenolityki.

Wziewne leki znieczulające

Jednoczesne podanie wziewnych leków znieczulających może zwiększać ryzyko działania kardiodepresyjnego. Jednakże, zastosowanie leków β-adrenolitycznych, których działanie jest antagonizowane przez leki β-sympatykomimetyczne, zapobiega nadmiernym wahaniom ciśnienia krwi w trakcie gdy pacjent jest intubowany. Z tego względu brak jest przeciwwskazań do jednoczesnego stosowania wziewnych leków znieczulających i β-adrenolityków (patrz punkt 4.4).

Inhibitory syntetazy prostaglandyn

Jednoczesne stosowanie leków β-adrenolitycznych z indometacyną lub innymi inhibitorami syntetazy prostaglandyn może zmniejszać przeciwnadciśnieniowe działanie produktu leczniczego.

Insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe

Działanie insuliny oraz doustnych leków obniżających poziom cukru we krwi może być nasilone przy jednoczesnym stosowaniu β-adrenolityków, zwłaszcza nieselektywnych. W takich przypadkach istnieje konieczność dostosowania dawki stosowanych leków przeciwcukrzycowych.

Leki α-adrenolityczne takie jak: prazosyna, tamsulozyna, terazosyna, doksazosyna Jednoczesne stosowanie zwiększa ryzyko wystąpienia niedociśnienia, zwłaszcza ciężkiego niedociśnienia ortostatycznego.

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ)

Jednoczesne stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych takich jak indometacyna może zmniejszać przeciwnadciśnieniowe działanie metoprololu.

Floktafenina

Leki β-adrenolityczne mogą blokować wyrównawcze reakcje sercowo-naczyniowe związane z niedociśnieniem lub wstrząsem, które mogą być wywołane przez floktafeninę.

Leki zwiotczające mięśnie szkieletowe

Jednoczesne zastosowanie leków zwiotczających mięśnie typu kurary wraz z metoprololem nasila blokadę przewodnictwa nerwowo-mięśniowego. Zastosowanie baklofenu zwiększa w szczególności ryzyko wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego. W razie konieczności wskazane jest monitorowanie ciśnienia tętniczego krwi oraz dostosowanie dawki leków przeciwnadciśnieniowych.

Lidokaina

Metoprolol może zmniejszać klirens lidokainy.

Induktory i inhibitory enzymów wątrobowych

Substancje indukujące enzymy (np. ryfampicyna) mogą zmniejszać stężenie metoprololu w osoczu, podczas gdy inhibitory enzymów (np. cymetydyna) mogą to stężenie zwiększać.

Meflokina zwiększa ryzyko wystąpienia bradykardii.

Leki zobojętniające

Jednoczesne stosowanie leków zobojętniających i metoprololu powoduje wzrost stężenia metoprololu w osoczu.

Jednoczesne stosowanie metoprololu i innych leków przeciwnadciśnieniowych wywołuje zwykle efekt addycyjny na ciśnienie krwi. Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania metoprololu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi lub lekami, które mogą obniżać ciśnienie krwi, takimi jak trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany i pochodne fenotiazyny. Jednakże, skojarzone stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych może zapewniać bardziej skuteczną kontrolę nadciśnienia tętniczego.

Tak jak wszystkie leki β-adrenolityczne, metoprolol ma wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn, wywołując zawroty głowy i uczucie zmęczenia. Dotyczy to zwłaszcza początkowego okresu leczenia. Pacjenci powinni zostać poinformowani o możliwości wystąpienia takich działań.

Objawy

Objawy przedawkowania mogą obejmować bradykardię, niedociśnienie tętnicze, ostrą niewydolność serca i skurcz oskrzeli.

Leczenie

Leczenie powinno odbywać się pod ścisłym nadzorem, w oddziale intensywnej opieki medycznej. Należy wykonać płukanie żołądka, podać pacjentowi węgiel aktywowany i lek przeczyszczający, aby zapobiec wchłonięciu leku obecnego jeszcze w przewodzie pokarmowym. W celu leczenia niedociśnienia i wstrząsu należy podać osocze lub jego substytuty.

Nasilonej bradykardii można przeciwdziałać podając dożylnie 1-2 mg atropiny i/lub stosując stymulator serca. W razie konieczności należy następnie podać 10 mg glukagonu we wstrzyknięciu dożylnym (bolus). W razie potrzeby czynność można powtórzyć lub podać glukagon we wlewie dożylnym w dawce 1-10 mg/godzinę, w zależności od indywidualnej odpowiedzi pacjenta. Jeśli pacjent nie reaguje na podawany glukagon lub jeśli glukagon jest w danej chwili niedostępny, można zastosować lek β-adrenomimetyczny (dobutaminę, izoprenalinę, noradrenalinę). Dobutamina może być podawana we wlewie dożylnym w dawce od 2,5 do 10 mikrogramów/kg mc./min.

Ze względu na dodani efekt inotropowy wywoływany przez dobutaminę, może być ona stosowana również w leczeniu niedociśnienia i ostrej niewydolności serca. W przypadku ciężkiego przedawkowania podane dawkowanie dobutaminy może okazać się niewystarczające, aby odwrócić efekt zablokowania receptorów beta. Dawka dobutaminy powinna być zatem zwiększona, jeśli to konieczne, aż do uzyskania oczekiwanego efektu, w zależności od stanu klinicznego pacjenta.

Należy również rozważyć podanie jonów wapnia. Skurczowi oskrzeli można zwykle przeciwdziałać stosując leki rozszerzające oskrzela.