CARBOPLATIN ACCORD

1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 10 mg karboplatyny

Każda fiolka o pojemności 5 ml zawiera 50 mg karboplatyny

Każda fiolka o pojemności 15 ml zawiera 150 mg karboplatyny

Każda fiolka o pojemności 45 ml zawiera 450 mg karboplatyny

Każda fiolka o pojemności 60 ml zawiera 600 mg karboplatyny

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1

Karboplatyna jest przeciwwskazana u pacjentów:

- z nadwrażliwością na substancję czynną lub inne związki zawierające platynę

- w okresie karmienia piersią

- z ciężką mielosupresją

- z krwawiącymi guzami

- z uprzednio istniejącymi ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny ≤ 20 ml/minutę).

Częstość występowania działań niepożądanych przedstawionych poniżej jest oparta na zbiorczych danych otrzymanych od dużej grupy pacjentów z różnym rokowaniem przed leczeniem.

Zastosowano następujące kryteria częstości występowania:

Bardzo rzadko (< 1/10 000), nie znana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)

Zaburzenia serca

Bardzo rzadko: W pojedynczych przypadkach zgłoszono zdarzenia sercowo-naczyniowe

(niewydolność serca, zator), a także zdarzenia dotyczące naczyń mózgowych (udar mózgowy) (związek przyczynowy z karboplatyną nie został ustalony). Zgłoszono również pojedyncze przypadki nadciśnienia tętniczego.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Bardzo często: Zahamowanie czynności szpiku kostnego jest toksycznością ograniczającą dawkę karboplatyny. Zahamowanie czynności szpiku kostnego może mieć cięższy przebieg lub być przedłużone u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, wcześniej intensywnie leczonych, a także u pacjentów w złym stanie ogólnym i powyżej 65 lat. Zahamowanie czynności szpiku kostnego może także nasilić się podczas leczenia skojarzonego karboplatyną z innymi lekami mielosupresyjnymi. W przypadku stosowania karboplatyny w monoterapii, w zalecanych dawkach i odstępach czasu, zahamowanie czynności szpiku kostnego jest zazwyczaj odwracalne i nie kumuluje się.

U prawie jednej trzeciej pacjentów, którym podaje się maksymalną dopuszczalną dawkę karboplatyny stosowanej w monoterapii, stwierdza się małopłytkowość z najmniejszą liczbą płytek krwi mniejszą niż 50 x 10⁹/l. Najmniejsza liczba płytek krwi (nadir) występuje zazwyczaj między 14. a 21. dniem leczenia i wraca do wartości prawidłowej po 35 dniach od rozpoczęcia leczenia.

U około 20% pacjentów obserwowano leukopenię, ale powrót liczby leukocytów od dnia wystąpienia najmniejszej liczby komórek (14-28 dnia) może przebiegać wolniej i zazwyczaj następuje po 42 dniach od rozpoczęcia leczenia. Neutropenię z liczbą granulocytów obojętnochłonnych poniżej 1 x 10⁹/l obserwowano u około jednej piątej pacjentów. Stężenie hemoglobiny poniżej 9,5 mg/100ml zaobserwowano u 48% pacjentów z prawidłowymi wartościami tego parametru przed rozpoczęciem leczenia. Niedokrwistość występuje często i może się ona kumulować.

Często: Zostały również zgłoszone, zwykle niewielkie, powikłania krwotoczne.

Niezbyt często: Odnotowano sporadyczne przypadki powikłań zakaźnych.

Rzadko: Zgłoszono również przypadki neutropenii z gorączką. Występowały pojedyncze przypadki zagrażających życiu zakażeń i krwawień.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Bardzo rzadko: włóknienie płuc objawiające się uciskiem klatki piersiowej i dusznością. Należy to rozważyć, gdy wykluczony jest stan nadwrażliwości płuc (patrz poniżej - Zaburzenia ogólne).

Zaburzenia układu nerwowego

Często: Po zakończeniu leczenia karboplatyną, częstość występowania obwodowych neuropatii wynosi 6%. U większości pacjentów neurotoksyczność jest ograniczona do parestezji i osłabienia głębokich odruchów ścięgnistych. Częstość występowania i nasilenie tych działań niepożądanych zwiększa się u pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów leczonych uprzednio cisplatyną. Jeśli parestezje występują przed rozpoczęciem leczenia karboplatyną, szczególnie jeśli związane są z wcześniejszym leczeniem cisplatyną, mogą się one utrzymywać lub nasilić podczas terapii karboplatyną (patrz Specjalne środki ostrożności).

Niezbyt często: Zgłaszano sporadyczne przypadki objawów z ośrodkowego układu nerwowego, jednakże przypisuje się je często jednoczesnemu stosowaniu preparatów przeciwwymiotnych.

Zaburzenia oka

Rzadko: Rzadko zgłaszano przemijające zaburzenia widzenia, czasem objawiające się przemijającą utratą wzroku podczas leczenia platyną. Te objawy są zwykle związane z podawaniem dużych dawek leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. W trakcie monitorowania bezpieczeństwa stosowania po wprowadzeniu produktu do obrotu zgłoszono zapalenie nerwu wzrokowego.

Zaburzenia ucha i błędnika

Bardzo często: U 15% pacjentów leczonych karboplatyną zgłoszono osłabienie ostrości słuchu, na które składała się utrata słyszenia dźwięków o wysokiej częstotliwości (4000-8000 Hz) potwierdzona audiogramem.

Często: Ototoksyczność kliniczna. Tylko u 1% pacjentów wystąpiły objawy kliniczne, które przejawiały się występowaniem szumów usznych. Zaburzenia słuchu mogą się utrzymywać lub ulec nasileniu u pacjentów uprzednio leczonych cisplatyną, u których występowały zaburzenia słuchu, związane z tym leczeniem.

Klinicznie istotna utrata słuchu występowała u dzieci otrzymujących karboplatynę w dawkach większych niż zalecane i w skojarzeniu z innymi środkami ototoksycznymi.

Zaburzenia żołądka i jelit

Bardzo często: U prawie jednej czwartej pacjentów po przyjęciu karboplatyny zgłoszono występowanie nudności bez wymiotów. Występowanie wymiotów zgłoszono u ponad połowy pacjentów, a u około jednej trzeciej z nich wymioty były ciężkie. Nudności i wymioty zazwyczaj występują z opóźnieniem do 6 - 12 godzin od podania karboplatyny i zazwyczaj ustępują w ciągu 24 godzin po zakończeniu leczenia. Zwykle ustępują one (lub można im zapobiec) po podaniu leków przeciwwymiotnych. U jednej czwartej pacjentów nie występują nudności ani wymioty. Wymioty, których nie dało się kontrolować podaniem leków przeciwwymiotnych zaobserwowano tylko u 1% pacjentów. Wymioty wydają się występować częściej u wcześniej leczonych pacjentów, zwłaszcza cisplatyną.

Zaburzenia żołądkowo-jelitowe powodujące ból występowały u 17% pacjentów.

Często: Biegunka i zaparcia występowały odpowiednio u 6% i 4% pacjentów, obserwowano też zapalenie błony śluzowej.

Rzadko: Zaburzenia smaku. Zgłaszano przypadki jadłowstrętu.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Bardzo często: U pacjentów przyjmujących karboplatynę toksyczność nerkowa nie jest zazwyczaj czynnikiem ograniczającym dawkę i nie wymaga zastosowania środków zapobiegawczych, takich jak nawadnianie dużą objętością płynów lub wymuszona diureza. Niemniej jednak, może wystąpić zwiększenie stężenia kwasu moczowego i azotu mocznikowego we krwi lub kreatyniny w surowicy.

Często: Mogą też wystąpić zaburzenia czynności nerek, określone przez zmniejszanie się klirensu kreatyniny do wartości poniżej 60 ml/min. Częstość występowania oraz nasilenie nefrotoksyczności może zwiększać się u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek przed rozpoczęciem leczenia karboplatyną. Wystąpienie zaburzeń czynności nerek jest bardziej prawdopodobne u pacjentów, u których wystąpiła wcześniej nefrotoksyczność jako skutek leczenia cisplatyną.

Nie jest jasne, czy odpowiednie nawodnienie pacjenta może przezwyciężyć to działanie, ale konieczne jest zmniejszenie dawkowania lub przerwanie leczenia w przypadku wystąpienia umiarkowanych zaburzeń czynności nerek (klirens kreatyniny od 41 do 59 ml/min) lub ciężkich zaburzeń czynności nerek (klirens kreatyniny od 21 do 40 ml/min). Stosowanie karboplatyny jest przeciwwskazane u pacjentów z klirensem kreatyniny równym bądź mniejszym niż 20 ml/min.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Często: Wyłysienie.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Bardzo często: Zmniejszenie stężenia elektrolitów w surowicy (sodu, magnezu, potasu i wapnia) zaobserwowano po leczeniu karboplatyną, ale nie zgłoszono, aby zaburzenia elektrolitowe były ciężkie i powodowały subiektywne i obiektywne objawy kliniczne. Rzadko: Zgłoszono przypadki hiponatremii.

Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy)

Niezbyt często: Po podaniu karboplatyny w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym zgłoszono występowanie nowotworów wtórnych (w tym białaczka promielocytowa, która wystąpiła 6 lat po monoterapii karboplatyną i poprzedzającym napromienianiu) (nie ustalono związku przyczynowego).

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Bardzo często: Hiperurykemię obserwowano u około jednej czwartej pacjentów. Stężenie kwasu moczowego we krwi można zmniejszyć stosując allopurynol. Osłabienie.

Często: Złe samopoczucie, pokrzywka. Objawy grypopodobne, wysypka rumieniowa, świąd. Niezbyt często: Gorączka i dreszcze bez objawów zakażenia, odczyny w miejscu podania leku, takie jak ból, rumień, obrzęk, pokrzywka i martwica. Rzadko: Zespół hemolityczno-mocznicowy.

Zaburzenia układu immunologicznego

Często: U mniej niż 2% pacjentów zgłoszono reakcje alergiczne na karboplatynę, np. wysypka skórna, pokrzywka, wysypka rumieniowa i gorączka bez widocznej przyczyny lub świąd. Te reakcje są podobne do obserwowanych po podaniu innych leków, zawierających platynę i należy je leczyć przez zastosowanie odpowiedniego leczenia wspomagającego.

Rzadko: Wystąpiły anafilaksja, wstrząs anafilaktyczny, obrzęk naczynioruchowy i reakcje rzekomoanafilaktyczne, w tym skurcz oskrzeli, pokrzywka, obrzęk i nagłe zaczerwienienie twarzy, duszność, niedociśnienie, zawroty głowy, sapanie i tachykardia (patrz punkt 4.4). Były to reakcje podobne do tych jakie występują po zastosowaniu leczenia cisplatyną, ale w kilku przypadkach nie obserwowano reakcji krzyżowej.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Bardzo często: Nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątroby (zazwyczaj łagodne lub umiarkowane) zgłaszano po leczeniu karboplatyną u prawie jednej trzeciej pacjentów z prawidłowymi wartościami wyjściowymi. Aktywność fosfatazy alkalicznej jest częściej zwiększona, niż AspAT, AlAT i stężenia bilirubiny całkowitej. Większość tych nieprawidłowości cofa się samoistnie podczas kursu leczenia.

Rzadko: Po podaniu karboplatyny w dawkach większych niż zalecane zgłaszano ciężkie zaburzenia czynności wątroby (w tym ostra martwica wątroby).

Dawkowanie i sposób podawania:

Karboplatynę należy podawać wyłącznie drogą dożylną. Zalecana dawka karboplatyny dla dotychczas nie leczonych dorosłych pacjentów z prawidłową czynnością nerek, tj. z klirensem kreatyniny > 60 ml/min wynosi 400 mg/m² pc. podawana w pojedynczej dawce w krótkiej infuzji dożylnej trwającej od 15 do 60 min. Alternatywnym sposobem określania dawki może być zastosowanie wzoru Calverta (patrz poniżej):

Dawka (mg) = docelowa wartość AUC (mg/ml x min) x [GFR ml/min + 25]

Uwaga: na podstawie wzoru Calverta, całkowita dawka karboplatyny jest obliczana w mg, a nie w mg/m² pc. Wzór Calverta nie powinien być stosowany u pacjentów, u których zastosowano intensywne leczenie wstępne**.

**Uważa się, że pacjenci zostali uprzednio poddani intensywnemu leczeniu, jeśli zastosowano u nich następujące schematy leczenia:

- mitomycyna C

- nitrozomocznik

- leczenie skojarzone doksorubicyną, cyklofosfamidem i cisplatyną

- leczenie skojarzone 5. lub więcej lekami

- radioterapia ≥ 4500 radów, zogniskowana w polu 20 x 20 cm lub na więcej niż jednym polu.

Leczenie karboplatyną należy przerwać w przypadku guza nie odpowiadającego na leczenie, progresji choroby i (lub) wystąpienia nie tolerowanych działań niepożądanych.

Leczenia nie należy powtarzać wcześniej niż po upływie czterech tygodni od poprzedniego kursu leczenia karboplatyną i (lub) zanim liczba granulocytów obojętnochłonnych nie wyniesie i co najmniej 2000 komórek/mm³, a liczba płytek krwi co najmniej 100 000 komórek/mm³.

Zaleca się zmniejszenie dawki początkowej o 20-25% u pacjentów z czynnikami ryzyka takimi jak wcześniejsze leczenie powodujące mielosupresję i niski stopień stanu sprawności pacjenta (punktacja 2-4 wg skali ECOG-Zubroda lub poniżej 80 wg skali Karnofsky’ego).

Zaleca się określenie najniższych wartości wyników morfologii krwi (nadir) przez wykonywanie cotygodniowych oznaczeń, podczas początkowych kursów leczenia karboplatyną, w celu dostosowania dawkowania w przyszłości.

Zaburzenia czynności nerek

U pacjentów z klierensem kreatyniny o wartościach mniejszych niż 60 ml/min istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia zahamowania czynności szpiku kostnego.

Aby uzyskać optymalne wyniki leczenia karboplatyną u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek konieczne jest odpowiednie dostosowanie dawkowania i częste kontrolowanie zarówno najniższych wartości wyników morfologii krwi (nadirów), jak i czynności nerek.

Jeśli wskaźnik przesączania kłębuszkowego wynosi ≤ 20 ml/min, nie wolno podawać karboplatyny.

Leczenie skojarzone

Optymalne stosowanie karboplatyny w skojarzeniu z innymi środkami mielosupresyjnymi wymaga dostosowania dawkowania zależnie od obranych zasad leczenia i schematu leczenia.

Stosowanie u dzieci

Ze względu na brak wystarczającego doświadczenia dotyczącego stosowania karboplatyny u dzieci, nie można podać szczegółowych zaleceń dotyczących dawkowania.

Pacjenci w podeszłym wieku

W zależności od fizycznego stanu pacjenta, konieczne może być dostosowanie dawkowania na początku leczenia lub później.

Rozcieńczanie i sporządzanie roztworu

Przed podaniem infuzji produkt należy rozcieńczyć, patrz punkt 6.6.

Ostrzeżenia:

Karboplatyna powinna być podawana pod nadzorem lekarza wykwalifikowanego i doświadczonego w stosowaniu leczenia przeciwnowotworowego. Sprzęt diagnostyczny i leczniczy powinien być łatwo dostępny podczas prowadzenia leczenia oraz na wypadek możliwych powikłań.

Mielosupresja wywołana przez karboplatynę jest ściśle związana z klirensem nerkowym leku. U pacjentów z nieprawidłową czynnością nerek lub jednocześnie otrzymujących inne potencjalnie nefrotoksyczne leki, wystąpienie przedłużonej i cięższej toksyczności szpiku kostnego jest bardziej prawdopodobne. Dlatego przed rozpoczęciem leczenia, w trakcie leczenia i po jego zakończeniu należy dokładnie oszacować parametry czynnościowe nerek.

W prawidłowych warunkach nie należy powtarzać kursów leczenia karboplatyną do infuzji częściej niż co miesiąc. Po podaniu karboplatyny występują małopłytkowość, leukopenia i niedokrwistość. Zaleca się częste kontrolowanie morfologii krwi obwodowej w trakcie, po zakończeniu leczenia i w tygodniowych odstępach od zakończenia leczenia produktem Carboplatin Accord. Pozwoli to monitorować toksyczność, pomoże ustalić nadir oraz poprawę wartości parametrów hematologicznych oraz pomoże dostosować kolejną dawkę. Najniższy poziom płytek krwi obserwuje się zwykle pomiędzy 14. a 21. dniem od rozpoczęcia leczenia. Największy spadek obserwuje się u pacjentów którzy otrzymali wcześniej intensywną chemioterapię mielosupresyjną. Najniższy poziom białych krwinek przypada na dni między 14. a 28. od rozpoczęcia leczenia. Jeśli liczba białych krwinek spadnie poniżej 2000 krwinek/mm³ lub liczba płytek krwi spadnie poniżej 100 000 płytek/mm³ należy rozważyć przerwanie leczenia karboplatyną, aż do czasu widocznej poprawy wartości parametrów hematologicznych, co następuje zwykle po 5-6 tygodniach. Konieczne może okazać się zastosowanie transfuzji, zalecane jest również zmniejszenie dawki w przypadku kontynuacji leczenia.

Aby zmniejszyć działania addytywne, należy starannie zaplanować leczenie skojarzone karboplatyną z innymi związkami o działaniu mielosupresyjnym odnośnie dawek i czasu podania. U pacjentów z ciężkim zahamowaniem czynności szpiku kostnego konieczne może być zastosowanie wspomagającej terapii transfuzyjnej.

Karboplatyna może powodować nudności i wymioty. Istnieją doniesienia, że premedykacja lekami przeciwwymiotnymi jest korzystna w zmniejszeniu częstości występowania i nasilenia tych objawów.

Karboplatyna może powodować zaburzenia czynności nerek i wątroby. Stosowanie bardzo dużych dawek karboplatyny (≥ 5 razy jednorazowej zalecanej dawki leku w monoterapii) było powodem ciężkich zaburzeń czynności wątroby i (lub) nerek. Nie wiadomo czy zastosowanie odpowiedniego programu nawadniania pacjenta mogłoby przyczynić się do uniknięcia tych objawów w odniesieniu do czynności nerek. W przypadku umiarkowanych do ciężkich zmian w testach czynnościowych nerek lub wątroby wymagane jest zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia (patrz punkt 4.8).

Częstość oraz nasilenie nefrotoksyczności może wzrosnąć u pacjentów, którzy mieli zaburzenia czynności nerek przed leczeniem karboplatyną. Zaburzenia czynności nerek występują częściej u pacjentów, u których uprzednio występowała nefrotoksyczność wskutek leczenia cisplatyną. Chociaż nie zebrano dowodów klinicznych na złożoną nefrotoksyczność, nie zaleca się podawania karboplatyny w połączeniu z aminoglikozydami lub innymi lekami nefrotoksycznymi.

Zgłaszano niezbyt częste reakcje alergiczne na karboplatynę, np. wysypka rumieniowa, gorączka bez wyraźnej przyczyny lub świąd. Rzadko występowała anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy i reakcje rzekomoanafilaktyczne w tym skurcz oskrzeli, pokrzywka i obrzęk twarzy. Reakcje te są podobne do obserwowanych po podaniu innych związków zawierających platynę i mogą wystąpić w kilka minut po podaniu. Częstość występowania reakcji alergicznych może zwiększyć się u pacjentów wcześniej leczonych platyną, jednak występowanie reakcji alergicznych zaobserwowano już na początku podawania karboplatyny. Pacjentów należy poddawać starannej obserwacji czy nie występują u nich reakcje alergiczne i w razie potrzeby należy zastosować u nich właściwe leczenie wspomagające, z zastosowaniem leków przeciwhistaminowych, adrenaliny i (lub) glikokortykosteroidów.

Należy regularnie przeprowadzać ocenę stanu neurologicznego pacjenta oraz sprawdzać jakość słuchu, w szczególności u pacjentów otrzymujących duże dawki karboplatyny. Neurotoksyczność, taka jak parestezja, osłabienie głębokich odruchów ścięgnistych i ototoksyczność występuje częściej u pacjentów uprzednio leczonych innymi schematami leczenia cisplatyną i innymi środkami ototoksycznymi.

Nie badano możliwości działania rakotwórczego karboplatyny, lecz zgłaszano, że związki o podobnym mechanizmie działania i mutagenności są rakotwórcze (patrz punkt 5.3).

Nie udowodniono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności karboplatyny u dzieci.

Podczas sporządzania i podawania karboplatyny nie wolno stosować sprzętu zawierającego elementy aluminiowe (patrz punkt 6.2).

Ostrzeżenia:

Karboplatyna powinna być podawana pod nadzorem lekarza wykwalifikowanego i doświadczonego w stosowaniu leczenia przeciwnowotworowego. Sprzęt diagnostyczny i leczniczy powinien być łatwo dostępny podczas prowadzenia leczenia oraz na wypadek możliwych powikłań.

Mielosupresja wywołana przez karboplatynę jest ściśle związana z klirensem nerkowym leku. U pacjentów z nieprawidłową czynnością nerek lub jednocześnie otrzymujących inne potencjalnie nefrotoksyczne leki, wystąpienie przedłużonej i cięższej toksyczności szpiku kostnego jest bardziej prawdopodobne. Dlatego przed rozpoczęciem leczenia, w trakcie leczenia i po jego zakończeniu należy dokładnie oszacować parametry czynnościowe nerek.

W prawidłowych warunkach nie należy powtarzać kursów leczenia karboplatyną do infuzji częściej niż co miesiąc. Po podaniu karboplatyny występują małopłytkowość, leukopenia i niedokrwistość. Zaleca się częste kontrolowanie morfologii krwi obwodowej w trakcie, po zakończeniu leczenia i w tygodniowych odstępach od zakończenia leczenia produktem Carboplatin Accord. Pozwoli to monitorować toksyczność, pomoże ustalić nadir oraz poprawę wartości parametrów hematologicznych oraz pomoże dostosować kolejną dawkę. Najniższy poziom płytek krwi obserwuje się zwykle pomiędzy 14. a 21. dniem od rozpoczęcia leczenia. Największy spadek obserwuje się u pacjentów którzy otrzymali wcześniej intensywną chemioterapię mielosupresyjną. Najniższy poziom białych krwinek przypada na dni między 14. a 28. od rozpoczęcia leczenia. Jeśli liczba białych krwinek spadnie poniżej 2000 krwinek/mm³ lub liczba płytek krwi spadnie poniżej 100 000 płytek/mm³ należy rozważyć przerwanie leczenia karboplatyną, aż do czasu widocznej poprawy wartości parametrów hematologicznych, co następuje zwykle po 5-6 tygodniach. Konieczne może okazać się zastosowanie transfuzji, zalecane jest również zmniejszenie dawki w przypadku kontynuacji leczenia.

Aby zmniejszyć działania addytywne, należy starannie zaplanować leczenie skojarzone karboplatyną z innymi związkami o działaniu mielosupresyjnym odnośnie dawek i czasu podania. U pacjentów z ciężkim zahamowaniem czynności szpiku kostnego konieczne może być zastosowanie wspomagającej terapii transfuzyjnej.

Karboplatyna może powodować nudności i wymioty. Istnieją doniesienia, że premedykacja lekami przeciwwymiotnymi jest korzystna w zmniejszeniu częstości występowania i nasilenia tych objawów.

Karboplatyna może powodować zaburzenia czynności nerek i wątroby. Stosowanie bardzo dużych dawek karboplatyny (≥ 5 razy jednorazowej zalecanej dawki leku w monoterapii) było powodem ciężkich zaburzeń czynności wątroby i (lub) nerek. Nie wiadomo czy zastosowanie odpowiedniego programu nawadniania pacjenta mogłoby przyczynić się do uniknięcia tych objawów w odniesieniu do czynności nerek. W przypadku umiarkowanych do ciężkich zmian w testach czynnościowych nerek lub wątroby wymagane jest zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia (patrz punkt 4.8).

Częstość oraz nasilenie nefrotoksyczności może wzrosnąć u pacjentów, którzy mieli zaburzenia czynności nerek przed leczeniem karboplatyną. Zaburzenia czynności nerek występują częściej u pacjentów, u których uprzednio występowała nefrotoksyczność wskutek leczenia cisplatyną. Chociaż nie zebrano dowodów klinicznych na złożoną nefrotoksyczność, nie zaleca się podawania karboplatyny w połączeniu z aminoglikozydami lub innymi lekami nefrotoksycznymi.

Zgłaszano niezbyt częste reakcje alergiczne na karboplatynę, np. wysypka rumieniowa, gorączka bez wyraźnej przyczyny lub świąd. Rzadko występowała anafilaksja, obrzęk naczynioruchowy i reakcje rzekomoanafilaktyczne w tym skurcz oskrzeli, pokrzywka i obrzęk twarzy. Reakcje te są podobne do obserwowanych po podaniu innych związków zawierających platynę i mogą wystąpić w kilka minut po podaniu. Częstość występowania reakcji alergicznych może zwiększyć się u pacjentów wcześniej leczonych platyną, jednak występowanie reakcji alergicznych zaobserwowano już na początku podawania karboplatyny. Pacjentów należy poddawać starannej obserwacji czy nie występują u nich reakcje alergiczne i w razie potrzeby należy zastosować u nich właściwe leczenie wspomagające, z zastosowaniem leków przeciwhistaminowych, adrenaliny i (lub) glikokortykosteroidów.

Należy regularnie przeprowadzać ocenę stanu neurologicznego pacjenta oraz sprawdzać jakość słuchu, w szczególności u pacjentów otrzymujących duże dawki karboplatyny. Neurotoksyczność, taka jak parestezja, osłabienie głębokich odruchów ścięgnistych i ototoksyczność występuje częściej u pacjentów uprzednio leczonych innymi schematami leczenia cisplatyną i innymi środkami ototoksycznymi.

Nie badano możliwości działania rakotwórczego karboplatyny, lecz zgłaszano, że związki o podobnym mechanizmie działania i mutagenności są rakotwórcze (patrz punkt 5.3).

Nie udowodniono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności karboplatyny u dzieci.

Podczas sporządzania i podawania karboplatyny nie wolno stosować sprzętu zawierającego elementy aluminiowe (patrz punkt 6.2).

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania terapii lekami o działaniu nefrotoksycznym lub ototoksycznym, takimi jak aminoglikozyd, wankomycyna, kapreomycyna i leki moczopędne, gdyż może to prowadzić do zwiększenia i zaostrzenia działania toksycznego ze względu na powodowanie przez karboplatynę zmian w klirensie nerkowym tych substancji.

Jednoczesne podawanie karboplatyny z innymi związkami mielosupresyjnymi może nasilać działanie mielosupresyjne karboplatyny i (lub) innych związków. Pacjenci poddani jednoczesnemu leczeniu innymi lekami o działaniu nefrotoksycznym mogą częściej doświadczać ciężkiej i przedłużonej mielotoksyczności spowodowanej zmniejszeniem klirensu nerkowego karboplatyny.

Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania karboplatyny z warfaryną, jako że istnieją doniesienia o podwyższonych wartościach wskaźnika INR.

W przypadku jednoczesnego podania karboplatyny i fenytoiny obserwowano zmniejszenie stężenia fenytoiny w surowicy. Może to prowadzić do nawracających napadów drgawkowych i może wymagać zwiększenia dawkowania fenytoiny.

Należy unikać jednoczesnego podawania karboplatyny i związków chelatujących, ponieważ teoretycznie może wystąpić zmniejszenie działania przeciwnowotworowego karboplatyny. Niemniej jednak, podczas badań przeprowadzonych u zwierzat oraz podczas klinicznego stosowania karboplatyny, działanie przeciwnowotworowe karboplatyny nie ulegało zmianie po podaniu dietyloditiokarbaminianu.

Karboplatyna nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Jednakże, karboplatyna może powodować nudności, pośrednio upośledzając zdolność do prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Objawy przedawkowania

W badaniach I fazy karboplatyna była podawana dożylnie w dawce do 1600 mg/m² pc. na kurs leczenia. Po zastosowaniu tej dawki obserwowano zagrażające życiu hematologiczne działania niepożądane, w tym granulocytopenię, małopłytkowość i niedokrwistość. Najmniejsze wartości liczby granulocytów, płytek krwi i stężenia hemoglobiny (nadir) obserwowano między 9. i 25. dniem (mediana: 12-17 dni). Liczba granulocytów osiągała wartość ≥ 500/µl po 8-14 dniach (mediana: 11), a liczba płytek krwi ≥ 25 000/µl po 3-8 dniach (mediana: 7).

Wystąpiły również następujące niehematologiczne działania niepożądane: zaburzenia czynności nerek ze zmniejszeniem współczynnika przesączania kłębuszkowego o 50%, neuropatia, ototoksyczność, utrata wzroku, hiperbilirubinemia, zapalenie błon śluzowych, biegunka, nudności i wymioty połączone z bólem głowy, rumień oraz ciężkie zakażenie. W większości przypadków zaburzenia słuchu były przemijające i odwracalne.

Leczenie przedawkowania

Nie jest znane antidotum w przypadku przedawkowania karboplatyny. Podstawowym przewidywanym powikłaniem w wyniku przedawkowania jest zahamowanie czynności szpiku kostnego oraz zaburzenia czynności wątroby i nerek. Skutecznym środkiem zaradczym stosowanym w leczeniu hematologicznych działań niepożądanych może być przeszczep szpiku kostnego i przetoczenie krwi (płytki krwi oraz krew pełna).