Olanzapin Krka tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej | 10 mg | 28 tabl.

Każda tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej zawiera 10 mg olanzapiny (Olanzapinum).

substancja pomocnicza:

Pełny wykaz substancji pomocniczych patrz punkt 6.1.

Nadwrażliwość na olanzapinę lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Pacjenci ze stwierdzonym ryzykiem jaskry z wąskim kątem przesączania.

Bardzo często (> 10%) występującymi działaniami niepożądanymi związanymi ze stosowaniem olanzapiny w badaniach klinicznych była senność i zwiększenie masy ciała.

Podczas badań klinicznych obejmujących pacjentów w podeszłym wieku z rozpoznanym otępieniem, leczeniu olanzapiną towarzyszyła zwiększona częstość zgonów oraz występowanie zdarzeń naczyniowo-mózgowych w porównaniu do placebo (patrz również punkt 4.4).

Bardzo częstymi (> 10%) działaniami niepożądanymi związanymi ze stosowaniem olanzapiny w tej grupie pacjentów były nieprawidłowy chód i upadki. Często (1 - 10%) obserwowano zapalenie płuc, wzrost temperatury ciała, letarg, rumień, omamy wzrokowe oraz nietrzymanie moczu.

W badaniach klinicznych u pacjentów z chorobą Parkinsona, u których wystąpiła psychoza wywołana lekami (agonistami dopaminy), bardzo często (częściej niż w przypadku placebo) zgłaszano nasilenie objawów choroby Parkinsona i omamy.

W jednym badaniu klinicznych z udziałem pacjentów z rozpoznaniem manii w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego, skojarzone stosowanie olanzapiny z walproinianem wywołało neutropenię u 4,1% osób; potencjalnym czynnikiem wpływającym na jej wystąpienie mogło być duże stężenie walproinianu w osoczu. W trakcie podawania olanzapiny z litem lub walproinianem obserwowano częstsze (> 10%) występowanie drżenia, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zwiększenie łaknienia oraz zwiększenie masy ciała. Często (1% do 10%) stwierdzano również zaburzenia mowy. W trakcie leczenia olanzapiną w skojarzeniu z litem lub walproinianem podczas aktywnej fazy leczenia (do 6 tygodni), u 17,4% pacjentów stwierdzono zwiększenie masy ciała w stosunku do początkowej masy ciała o > 7%. Długotrwałe stosowanie olanzapiny (do 12 miesięcy) w celu zapobiegania nawrotom u pacjentów z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym było związane ze zwiększeniem masy ciała o 7% w stosunku do początkowej masy ciała u 39,9% pacjentów.

Poniższa tabela działań niepożądanych jest opracowana na podstawie zgłoszeń dotyczących działań niepożądanych oraz wyników badań laboratoryjnych przeprowadzonych w trakcie badań klinicznych.

¹W badaniach klinicznych olanzapiny u ponad 5000 pacjentów z początkowymi stężeniami glukozy po posiłku ≤ 7,8 mmol/l, częstość występowania stężenia glukozy w osoczu po posiłku ≥ 11 mmol/l (sugerującego cukrzycę) wynosiła 1,0%, w porównaniu z 0,9% w grupie otrzymującej placebo. Częstość występowania stężenia glukozy w osoczu po posiłku ≥ 8,9 mmol/l, ale < 11 mmol/l (sugerującego hiperglikemię) wynosiła 2,0%, w porównaniu z 1,6% w grupie placebo. Hiperglikemia jest również wymieniana jako bardzo rzadko występujące (< 0,01%) zdarzenie spontaniczne.

²W badaniach klinicznych, częstość występowania parkinsonizmu i dystonii u pacjentów leczonych olanzapiną była większa, ale nie była statystycznie istotna w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. U pacjentów leczonych olanzapiną rzadziej stwierdzano parkinsonizm, akatyzję i dystonię niż u pacjentów leczonych stopniowo zwiększanymi dawkami haloperydolu. Z powodu braku dokładnych informacji dotyczących wcześniejszego występowania u tych pacjentów ostrych lub przewlekłych pozapiramidowych zaburzeń ruchowych, nie można obecnie jednoznacznie stwierdzić, że olanzapina wywołuje mniej dyskinez późnych i (lub) innych późnych zaburzeń pozapiramidowych.

Poniższą tabelę działań niepożądanych opracowano na podstawie spontanicznych zgłoszeń po wprowadzeniu leku do obrotu.

Schizofrenia: zalecana dawka początkowa olanzapiny wynosi 10 mg na dobę.

Epizody manii: dawka początkowa to 15 mg jako dawka pojedyncza w monoterapii lub 10 mg na dobę w terapii skojarzonej (patrz punkt 5.1).

Zapobieganie nawrotom zaburzenia afektywnego dwubiegunowego: zalecana dawka początkowa wynosi 10 mg/dobę. U pacjentów, którzy otrzymywali olanzapinę w leczeniu epizodów manii, aby zapobiec nawrotom należy kontynuować leczenie tą samą dawką. W przypadku wystąpienia nowego epizodu manii, epizodu mieszanego lub epizodu depresji, leczenie olanzapiną należy kontynuować (w razie konieczności optymalizując dawkę), jeżeli istnieją wskazania kliniczne zastosować dodatkowe leczenie objawów afektywnych.

Podczas leczenia schizofrenii, epizodów manii oraz w celu zapobiegania nawrotom zaburzenia afektywnego dwubiegunowego, dawka dobowa może być ustalana w zależności od stanu klinicznego pacjenta w zakresie 5-20 mg/dobę. Zwiększenie do dawki większej niż zalecana dawka początkowa zalecane jest tylko po ponownej, właściwej ocenie klinicznej i powinno być dokonywane nie częściej niż co 24 godziny.

Olanzapinę można podawać niezależnie od posiłków, ponieważ pokarm nie wpływa na jej wchłanianie. Należy rozważyć stopniowe zmniejszanie dawki leku, w przypadku odstawiania olanzapiny.

Olanzapina Jacobsen tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej należy umieścić w jamie ustnej, gdzie ulegają one szybkiemu rozpadowi w ślinie, a zatem można je z łatwością połknąć. Usunięcie z jamy ustnej nienaruszonej, ulegającej rozpadowi w jamie ustnej tabletki jest trudne. Ponieważ tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej jest delikatna, należy ją zażyć natychmiast po otwarciu opakowania. Ewentualnie, można ją zalać pełną szklanką wody, w celu uzyskania zawiesiny, tuż przed zażyciem.

Olanzapina w postaci tabletek ulegających rozpadowi w jamie ustnej jest biorównoważna w stosunku do tabletek olanzapiny, wykazując zbliżoną szybkość i stopień wchłaniania. Ma ona takie samo dawkowanie i częstość podawania jak olanzapina w postaci tabletek. Tabletki ulegające rozpadowi w jamie ustnej można stosować jako alternatywę dla tabletek.

Dzieci i młodzież w wieku poniżej 18 lat: nie oceniono stosowania olanzapiny u osób w wieku poniżej 18 lat.

Pacjenci w podeszłym wieku: mniejsza dawka początkowa (5 mg/dobę) nie jest rutynowo wskazana, ale należy ją rozważyć u pacjentów w wieku powyżej 65 lat, w przypadku istniejących czynników klinicznych (patrz również punkt 4.4).

Pacjenci z zaburzoną czynnością nerek i (lub) wątroby: u tych pacjentów należy rozważyć zastosowanie mniejszej dawki początkowej (5 mg). W przypadkach umiarkowanej niewydolności wątroby (marskość, klasa A lub B według Child-Pugh), dawka początkowa powinna wynosić 5 mg, a zwiększać ją można jedynie z zachowaniem ostrożności.

Płeć: dawka początkowa i zakres stosowanych dawek u pacjentów płci żeńskiej nie wymagają rutynowej korekty w porównaniu z dawkami stosowanymi u pacjentów płci męskiej.

Osoby palące tytoń: dawka początkowa i zakres stosowanych dawek u pacjentów niepalących nie wymagają rutynowej korekty w porównaniu z dawkami stosowanymi u pacjentów palących.

W przypadku występowania więcej niż jednego czynnika, który może spowalniać metabolizm (płeć żeńska, podeszły wiek, niepalenie tytoniu), należy rozważyć zmniejszenie dawki początkowej. U tych pacjentów zwiększanie dawki, jeżeli jest wskazane, powinno być przeprowadzone z zachowaniem ostrożności.

W przypadkach, gdy uważa się za konieczne zwiększenie dawki o 2,5 mg, należy stosować tabletki Olanzapina Jacobsen.

(patrz również punkt 4.5 i 5.2.)

Bardzo rzadko zgłaszano hiperglikemię i (lub) rozwój albo nasilenie objawów cukrzycy z czasami występującą kwasicą ketonową lub śpiączką, w tym kilka przypadków śmiertelnych. W niektórych przypadkach odnotowano wcześniejsze zwiększenie masy ciała, co może być czynnikiem predysponującym. Zaleca się odpowiednie monitorowanie stanu klinicznego, w szczególności u pacjentów chorych na cukrzycę oraz u pacjentów, u których występują czynniki ryzyka rozwoju cukrzycy.

Bardzo rzadko zgłaszano wystąpienie ostrych objawów, takich jak: pocenie się, bezsenność, drżenie, niepokój, nudności lub wymioty (< 0,01%), w przypadku nagłego przerwania stosowania olanzapiny. Należy rozważyć stopniowe zmniejszenie dawki podczas odstawiania olanzapiny.

Choroby współistniejące: choć wykazano aktywność antycholinergiczną olanzapiny in vitro, doświadczenia z badań klinicznych ujawniły małą częstość występowania objawów z nią związanych. Jednakże, ponieważ doświadczenie kliniczne związane ze stosowaniem olanzapiny u pacjentów z współistniejącymi chorobami jest ograniczone, należy zachować ostrożność przepisując ten lek pacjentom z rozrostem gruczołu krokowego, lub niedrożnością porażenną jelit i podobnymi schorzeniami.

Nie zaleca się stosowania olanzapiny w leczeniu psychozy wywołanej przyjmowaniem agonistów dopaminy u pacjentów z chorobą Parkinsona. W badaniach klinicznych zgłaszano bardzo często nasilenie objawów choroby Parkinsona i omamy, które występowały z większą częstością niż w przypadku stosowania placebo (patrz również punkt 4.8), a olanzapina nie była bardziej skuteczna niż placebo w leczeniu objawów psychotycznych. W tych badaniach wymagane było, aby początkowo stan pacjentów był stabilny, kiedy przyjmowali najmniejszą dawkę skuteczną leków przeciw parkinsonizmowi (agonistów dopaminy) oraz aby przez cały czas badania przyjmowali oni te same leki przeciw parkinsonizmowi w stałych dawkach. Podawanie olanzapiny rozpoczęto od dawki 2,5 mg/dobę i następnie zwiększano do maksymalnej dawki 15 mg/dobę w zależności od decyzji badacza.

Olanzapina nie jest zatwierdzona w leczeniu pacjentów z objawami psychozy i (lub) zaburzeniami zachowania spowodowanymi otępieniem; nie jest zalecana w tej grupie pacjentów z powodu zwiększonej śmiertelności oraz ryzyka występowania zdarzeń naczyniowo-mózgowych. W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo (trwających

6-12 tygodni), obejmujących pacjentów w podeszłym wieku z psychozą (średnia wieku 78 lat), związaną z otępieniem i (lub) zaburzeniami zachowania spowodowanymi otępieniem, stwierdzono 2-krotne zwiększenie częstości zgonów u pacjentów leczonych olanzapiną w porównaniu z pacjentami leczonymi placebo (odpowiednio 3,5% do 1,5%). Zwiększona śmiertelność nie była spowodowana dawkowaniem olanzapiny (średnia dawka dobowa

4,4 mg) lub czasem trwania leczenia. Czynnikami ryzyka, które mogą predysponować tę populację pacjentów do zwiększonej śmiertelności, są między innymi wiek > 65 lat, utrudnienie połykania, sedacja, niedożywienie i odwodnienie, choroby płuc (np. zapalenie płuc, z aspiracją lub bez aspiracji) lub jednoczesne stosowanie benzodiazepin. Jednak częstość występowania zgonu była większa u pacjentów leczonych olanzapiną niż w grupie pacjentów leczonych placebo i pozbawionych tych czynników ryzyka.

W tych samych badaniach klinicznych odnotowano występowanie naczyniowo-mózgowych zdarzeń niepożądanych (np. udar, przemijający napad niedokrwienny), w tym zdarzenia o skutku śmiertelnym. Odnotowano 3-krotne zwiększenie częstości występowania naczyniowo-mózgowych zdarzeń niepożądanych u pacjentów leczonych olanzapiną w porównaniu do pacjentów leczonych placebo (odpowiednio 1,3% do 0,4%). U wszystkich pacjentów leczonych olanzapiną oraz placebo, u których wystąpiły zdarzenia naczyniowo-mózgowe, stwierdzono czynniki ryzyka. Wiek > 75 lat oraz otępienie naczyniowe lub mieszane były uznane za czynniki ryzyka zdarzeń naczyniowo-mózgowych w grupie leczonej olanzapiną.

Nie ustalono skuteczności olanzapiny w czasie prowadzenia tych badań.

Podczas stosowania leków przeciwpsychotycznych, poprawa stanu klinicznego pacjenta może nastąpić po kilku dnia lub kilku tygodniach. W tym czasie należy dokładnie monitorować stan pacjentów.

Często obserwowano przemijające, bezobjawowe zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych, AlAT, AspAT, zwłaszcza w początkowym okresie leczenia. Należy zachować ostrożność u pacjentów ze zwiększoną aktywnością AlAT i (lub) AspAT, u pacjentów z objawami podmiotowymi i przedmiotowymi niewydolności wątroby, u pacjentów z uprzednio stwierdzoną ograniczoną czynnościową rezerwą wątroby, oraz u pacjentów leczonych lekami o potencjalnym działaniu hepatotoksycznym. W przypadku zwiększenia aktywności AlAT i (lub) AspAT podczas leczenia, należy wykonać badania kontrolne oraz rozważyć zmniejszenie dawki. U pacjentów, u których stwierdzono zapalenie wątroby, należy przerwać leczenie olanzapiną.

Jak w przypadku stosowania innych leków neuroleptycznych należy zachować ostrożność u pacjentów, u których stwierdza się z jakiejkolwiek przyczyny małą liczbę leukocytów i (lub) granulocytów obojętnochłonnych, u pacjentów otrzymujących leki mogące wywołać neutropenię, u pacjentów z zahamowaniem czynności lub toksycznym uszkodzeniem szpiku indukowanym przez leki w wywiadzie, u pacjentów z zahamowaniem czynności szpiku kostnego spowodowanym przez współistniejącą chorobę, radioterapię lub chemioterapię oraz u pacjentów z hipereozynofilią lub z chorobą mieloproliferacyjną. Często zgłaszano występowanie neutropenii u pacjentów leczonych jednocześnie olanzapiną i walproinianem (patrz punkt 4.8).

Istnieją ograniczone dane dotyczące jednoczesnego stosowania z litem i walproinianem (patrz punkt 5.1). Brak danych klinicznych dotyczących jednoczesnego stosowania olanzapiny z karbamazepiną, jakkolwiek, przeprowadzono badanie farmakokinetyczne (patrz punkt 4.5).

Złośliwy zespół neuroleptyczny (ZZN): ZZN jest stanem potencjalnego zagrożenia życia związanym z przyjmowaniem leków przeciwpsychotycznych. Podczas stosowania olanzapiny zgłaszano rzadkie przypadki ZNN. Klinicznymi objawami ZZN są: bardzo wysoka gorączka, sztywność mięśni, zaburzenia świadomości oraz objawy niestabilności autonomicznego układu nerwowego (niemiarowe tętno lub wahania ciśnienia tętniczego, tachykardia, obfite pocenie się oraz zaburzenia rytmu serca). Ponadto może wystąpić zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatyninowej, mioglobinuria (rabdomioliza) oraz ostra niewydolność nerek. Jeżeli u pacjenta wystąpią objawy ZZN lub wysoka gorączka o niewyjaśnionej przyczynie bez innych klinicznych objawów ZZN, wszystkie leki przeciwpsychotyczne, w tym olanzapina, muszą być odstawione.

Należy zachować ostrożność stosując olanzapinę u pacjentów z napadami drgawek w wywiadzie lub poddanych czynnikom, które mogą obniżyć próg drgawkowy. Rzadko zgłaszano napady drgawek u pacjentów leczonych olanzapiną. W większości tych przypadków zgłaszano w wywiadzie napady drgawek lub czynniki zwiększające ryzyko ich wystąpienia.

Dyskinezy późne: w badaniach porównawczych trwających 1 rok lub krócej, dyskinezy późne występowały z istotnie statystycznie mniejszą częstością w przypadku stosowania olanzapiny. Ryzyko wystąpienia dyskinez późnych zwiększa się wraz z czasem trwania leczenia, dlatego w przypadku wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych dyskinezy późnej u pacjenta leczonego olanzapiną, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie podawania leku.

Objawy te mogą przejściowo ulec zaostrzeniu lub dopiero wystąpić po odstawieniu leku.

Ze względu na to, że olanzapina działa przede wszystkim na ośrodkowy układ nerwowy, należy zachować ostrożność, stosując ją jednocześnie z innymi lekami o działaniu ośrodkowym oraz z alkoholem. Poniważ wykazano in vitro antagonizm olanzapiny z dopaminą możliwy jest efekt antagonistyczny olanzapiny wobec bezpośrednich i pośrednich agonistów dopaminy.

U pacjentów w podeszłym wieku obserwowano w trakcie badań klinicznych niezbyt częste przypadki niedociśnienia ortostatycznego. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych, zaleca się okresowe pomiary ciśnienia tętniczego u pacjentów w wieku powyżej 65 lat.

W badaniach klinicznych, wydłużenie odstępu QT o klinicznym znaczeniu u pacjentów leczonych olanzapiną (skorygowane wg wzoru Fridericia QT [QTcF]= 500 milisekund [ms] w każdym momencie po rozpoczęciu badania, dla pacjentów z odstępem QTcF< 500 ms przed rozpoczęciem badania) występowało niezbyt często (0,1% do 1%). Nie stwierdzono istotnych różnic częstości występowania zdarzeń niepożądanych dotyczących serca w porównaniu z placebo. Jednakże, jak w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych, należy zachować ostrożność, kiedy olanzapina jest przepisywana z lekami, wydłużającymi odstęp QTc, w szczególności u osób w podeszłym wieku, u pacjentów z wrodzonym zespołem wydłużonego odstępu QT, zastoinową niewydolnością serca, przerostem mięśnia sercowego, hipokaliemią lub hipomagnezemią.

Zgłaszano przypadki żylnych zakrzepów z zatorami podczas stosowania leków przeciwpsychotycznych.

Ponieważ u pacjentów leczonych środkami przeciwpsychotycznymi często występują nabyte czynniki ryzyka zakrzepu z zatorami, wszystkie możliwe czynniki ryzyka zakrzepu z zatorami należy rozpoznać przed oraz w trakcie leczenia produktem Olanzapina Jacobsen oraz podjąć działania prewencyjne.

Produkt Olanzapina Jacobsen zawiera aspartam, źródło fenyloalaniny. Może być szkodliwy dla osób z fenyloketonurią.

Bardzo rzadko zgłaszano hiperglikemię i (lub) rozwój albo nasilenie objawów cukrzycy z czasami występującą kwasicą ketonową lub śpiączką, w tym kilka przypadków śmiertelnych. W niektórych przypadkach odnotowano wcześniejsze zwiększenie masy ciała, co może być czynnikiem predysponującym. Zaleca się odpowiednie monitorowanie stanu klinicznego, w szczególności u pacjentów chorych na cukrzycę oraz u pacjentów, u których występują czynniki ryzyka rozwoju cukrzycy.

Bardzo rzadko zgłaszano wystąpienie ostrych objawów, takich jak: pocenie się, bezsenność, drżenie, niepokój, nudności lub wymioty (< 0,01%), w przypadku nagłego przerwania stosowania olanzapiny. Należy rozważyć stopniowe zmniejszenie dawki podczas odstawiania olanzapiny.

Choroby współistniejące: choć wykazano aktywność antycholinergiczną olanzapiny in vitro, doświadczenia z badań klinicznych ujawniły małą częstość występowania objawów z nią związanych. Jednakże, ponieważ doświadczenie kliniczne związane ze stosowaniem olanzapiny u pacjentów z współistniejącymi chorobami jest ograniczone, należy zachować ostrożność przepisując ten lek pacjentom z rozrostem gruczołu krokowego, lub niedrożnością porażenną jelit i podobnymi schorzeniami.

Nie zaleca się stosowania olanzapiny w leczeniu psychozy wywołanej przyjmowaniem agonistów dopaminy u pacjentów z chorobą Parkinsona. W badaniach klinicznych zgłaszano bardzo często nasilenie objawów choroby Parkinsona i omamy, które występowały z większą częstością niż w przypadku stosowania placebo (patrz również punkt 4.8), a olanzapina nie była bardziej skuteczna niż placebo w leczeniu objawów psychotycznych. W tych badaniach wymagane było, aby początkowo stan pacjentów był stabilny, kiedy przyjmowali najmniejszą dawkę skuteczną leków przeciw parkinsonizmowi (agonistów dopaminy) oraz aby przez cały czas badania przyjmowali oni te same leki przeciw parkinsonizmowi w stałych dawkach. Podawanie olanzapiny rozpoczęto od dawki 2,5 mg/dobę i następnie zwiększano do maksymalnej dawki 15 mg/dobę w zależności od decyzji badacza.

Olanzapina nie jest zatwierdzona w leczeniu pacjentów z objawami psychozy i (lub) zaburzeniami zachowania spowodowanymi otępieniem; nie jest zalecana w tej grupie pacjentów z powodu zwiększonej śmiertelności oraz ryzyka występowania zdarzeń naczyniowo-mózgowych. W badaniach klinicznych kontrolowanych placebo (trwających

6-12 tygodni), obejmujących pacjentów w podeszłym wieku z psychozą (średnia wieku 78 lat), związaną z otępieniem i (lub) zaburzeniami zachowania spowodowanymi otępieniem, stwierdzono 2-krotne zwiększenie częstości zgonów u pacjentów leczonych olanzapiną w porównaniu z pacjentami leczonymi placebo (odpowiednio 3,5% do 1,5%). Zwiększona śmiertelność nie była spowodowana dawkowaniem olanzapiny (średnia dawka dobowa

4,4 mg) lub czasem trwania leczenia. Czynnikami ryzyka, które mogą predysponować tę populację pacjentów do zwiększonej śmiertelności, są między innymi wiek > 65 lat, utrudnienie połykania, sedacja, niedożywienie i odwodnienie, choroby płuc (np. zapalenie płuc, z aspiracją lub bez aspiracji) lub jednoczesne stosowanie benzodiazepin. Jednak częstość występowania zgonu była większa u pacjentów leczonych olanzapiną niż w grupie pacjentów leczonych placebo i pozbawionych tych czynników ryzyka.

W tych samych badaniach klinicznych odnotowano występowanie naczyniowo-mózgowych zdarzeń niepożądanych (np. udar, przemijający napad niedokrwienny), w tym zdarzenia o skutku śmiertelnym. Odnotowano 3-krotne zwiększenie częstości występowania naczyniowo-mózgowych zdarzeń niepożądanych u pacjentów leczonych olanzapiną w porównaniu do pacjentów leczonych placebo (odpowiednio 1,3% do 0,4%). U wszystkich pacjentów leczonych olanzapiną oraz placebo, u których wystąpiły zdarzenia naczyniowo-mózgowe, stwierdzono czynniki ryzyka. Wiek > 75 lat oraz otępienie naczyniowe lub mieszane były uznane za czynniki ryzyka zdarzeń naczyniowo-mózgowych w grupie leczonej olanzapiną.

Nie ustalono skuteczności olanzapiny w czasie prowadzenia tych badań.

Podczas stosowania leków przeciwpsychotycznych, poprawa stanu klinicznego pacjenta może nastąpić po kilku dnia lub kilku tygodniach. W tym czasie należy dokładnie monitorować stan pacjentów.

Często obserwowano przemijające, bezobjawowe zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych, AlAT, AspAT, zwłaszcza w początkowym okresie leczenia. Należy zachować ostrożność u pacjentów ze zwiększoną aktywnością AlAT i (lub) AspAT, u pacjentów z objawami podmiotowymi i przedmiotowymi niewydolności wątroby, u pacjentów z uprzednio stwierdzoną ograniczoną czynnościową rezerwą wątroby, oraz u pacjentów leczonych lekami o potencjalnym działaniu hepatotoksycznym. W przypadku zwiększenia aktywności AlAT i (lub) AspAT podczas leczenia, należy wykonać badania kontrolne oraz rozważyć zmniejszenie dawki. U pacjentów, u których stwierdzono zapalenie wątroby, należy przerwać leczenie olanzapiną.

Jak w przypadku stosowania innych leków neuroleptycznych należy zachować ostrożność u pacjentów, u których stwierdza się z jakiejkolwiek przyczyny małą liczbę leukocytów i (lub) granulocytów obojętnochłonnych, u pacjentów otrzymujących leki mogące wywołać neutropenię, u pacjentów z zahamowaniem czynności lub toksycznym uszkodzeniem szpiku indukowanym przez leki w wywiadzie, u pacjentów z zahamowaniem czynności szpiku kostnego spowodowanym przez współistniejącą chorobę, radioterapię lub chemioterapię oraz u pacjentów z hipereozynofilią lub z chorobą mieloproliferacyjną. Często zgłaszano występowanie neutropenii u pacjentów leczonych jednocześnie olanzapiną i walproinianem (patrz punkt 4.8).

Istnieją ograniczone dane dotyczące jednoczesnego stosowania z litem i walproinianem (patrz punkt 5.1). Brak danych klinicznych dotyczących jednoczesnego stosowania olanzapiny z karbamazepiną, jakkolwiek, przeprowadzono badanie farmakokinetyczne (patrz punkt 4.5).

Złośliwy zespół neuroleptyczny (ZZN): ZZN jest stanem potencjalnego zagrożenia życia związanym z przyjmowaniem leków przeciwpsychotycznych. Podczas stosowania olanzapiny zgłaszano rzadkie przypadki ZNN. Klinicznymi objawami ZZN są: bardzo wysoka gorączka, sztywność mięśni, zaburzenia świadomości oraz objawy niestabilności autonomicznego układu nerwowego (niemiarowe tętno lub wahania ciśnienia tętniczego, tachykardia, obfite pocenie się oraz zaburzenia rytmu serca). Ponadto może wystąpić zwiększenie aktywności fosfokinazy kreatyninowej, mioglobinuria (rabdomioliza) oraz ostra niewydolność nerek. Jeżeli u pacjenta wystąpią objawy ZZN lub wysoka gorączka o niewyjaśnionej przyczynie bez innych klinicznych objawów ZZN, wszystkie leki przeciwpsychotyczne, w tym olanzapina, muszą być odstawione.

Należy zachować ostrożność stosując olanzapinę u pacjentów z napadami drgawek w wywiadzie lub poddanych czynnikom, które mogą obniżyć próg drgawkowy. Rzadko zgłaszano napady drgawek u pacjentów leczonych olanzapiną. W większości tych przypadków zgłaszano w wywiadzie napady drgawek lub czynniki zwiększające ryzyko ich wystąpienia.

Dyskinezy późne: w badaniach porównawczych trwających 1 rok lub krócej, dyskinezy późne występowały z istotnie statystycznie mniejszą częstością w przypadku stosowania olanzapiny. Ryzyko wystąpienia dyskinez późnych zwiększa się wraz z czasem trwania leczenia, dlatego w przypadku wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych dyskinezy późnej u pacjenta leczonego olanzapiną, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie podawania leku.

Objawy te mogą przejściowo ulec zaostrzeniu lub dopiero wystąpić po odstawieniu leku.

Ze względu na to, że olanzapina działa przede wszystkim na ośrodkowy układ nerwowy, należy zachować ostrożność, stosując ją jednocześnie z innymi lekami o działaniu ośrodkowym oraz z alkoholem. Poniważ wykazano in vitro antagonizm olanzapiny z dopaminą możliwy jest efekt antagonistyczny olanzapiny wobec bezpośrednich i pośrednich agonistów dopaminy.

U pacjentów w podeszłym wieku obserwowano w trakcie badań klinicznych niezbyt częste przypadki niedociśnienia ortostatycznego. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych, zaleca się okresowe pomiary ciśnienia tętniczego u pacjentów w wieku powyżej 65 lat.

W badaniach klinicznych, wydłużenie odstępu QT o klinicznym znaczeniu u pacjentów leczonych olanzapiną (skorygowane wg wzoru Fridericia QT [QTcF]= 500 milisekund [ms] w każdym momencie po rozpoczęciu badania, dla pacjentów z odstępem QTcF< 500 ms przed rozpoczęciem badania) występowało niezbyt często (0,1% do 1%). Nie stwierdzono istotnych różnic częstości występowania zdarzeń niepożądanych dotyczących serca w porównaniu z placebo. Jednakże, jak w przypadku innych leków przeciwpsychotycznych, należy zachować ostrożność, kiedy olanzapina jest przepisywana z lekami, wydłużającymi odstęp QTc, w szczególności u osób w podeszłym wieku, u pacjentów z wrodzonym zespołem wydłużonego odstępu QT, zastoinową niewydolnością serca, przerostem mięśnia sercowego, hipokaliemią lub hipomagnezemią.

Zgłaszano przypadki żylnych zakrzepów z zatorami podczas stosowania leków przeciwpsychotycznych.

Ponieważ u pacjentów leczonych środkami przeciwpsychotycznymi często występują nabyte czynniki ryzyka zakrzepu z zatorami, wszystkie możliwe czynniki ryzyka zakrzepu z zatorami należy rozpoznać przed oraz w trakcie leczenia produktem Olanzapina Jacobsen oraz podjąć działania prewencyjne.

Produkt Olanzapina Jacobsen zawiera aspartam, źródło fenyloalaniny. Może być szkodliwy dla osób z fenyloketonurią.