1 tabletka zawiera 5 mg tiamazolu (Thiamazolum).

Substancje pomocnicze biologicznie czynne: laktoza jednowodna (94 mg). Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1

Większość działań niepożądanych pojawia się w trakcie pierwszych 4 ? 8 tygodni leczenia, a częstość ich występowania oraz nasilenie zależą od dawki tiamazolu.

Częstość występowania działań niepożądanych określono w następujący sposób: bardzo często

(≥1/10), często (≥1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥1/1 000 do < 1/100), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Zaburzenia krwi i układu chłonnego: bardzo często - leukopenia (częstość występowania w trakcie leczenia tiamazolem: u dorosłych 12%, u dzieci 25%; u pacjentów z nieleczoną nadczynnością tarczycy 10%); niezbyt często - agranulocytoza (u 0,4% pacjentów); częstość nieznana - niedokrwistość aplastyczna, trombocytopenia, limfadenopatia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: często - gorączka.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: często - wysypki skórne lub świąd skóry (u 3 ? 5% pacjentów).

Zaburzenia układu nerwowego: częstość nieznana - neuropatia obwodowa, zawroty głowy. Zaburzenia naczyniowe: częstość nieznana - zapalenie naczyń.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: częstość nieznana - bóle i zapalenie stawów, zespół toczniopodobny.

Zaburzenia żołądka i jelit: częstość nieznana - nudności, wymioty, bóle brzucha, zmiany w obrębie ślinianek (sialadenopatie).

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: częstość nieznana - żółtaczka zastoinowa i martwica wątroby.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych: częstość nieznana - zapalenie nerek i zapalenie naczyń nerkowych.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania:częstość nieznana - osłabienie apetytu.

Dzieci i młodzież

Częstość występowania, rodzaj i stopień ciężkości działań niepożądanych u dzieci wydają się być porównywalne do obserwowanych u dorosłych. Ciężkie reakcje nadwrażliwości skórnej zgłaszano u dorosłych i u dzieci, w tym zespół Stevensa-Johnsona (bardzo rzadko, w tym pojedyncze zgłoszenia: ciężką postać, w tym uogólnione zapalenie skóry, opisywano tylko w pojedynczych przypadkach).

Dawkowanie ustala się indywidualnie dla każdego pacjenta i zależy od nasilenia nadczynności tarczycy i wielkości wola.

Początkowa dawka dobowa wynosi zwykle 40 ? 60 mg i podawana jest w 3 ? 4 dawkach podzielonych. Dawkowanie takie utrzymuje się aż do zahamowania czynności tarczycy (zwykle 2 ? 3 tygodnie, choć niekiedy konieczne jest utrzymanie takiego dawkowania przez 8 tygodni a nawet dłużej). Następnie dawki leku należy stopniowo zmniejszać do dawki podtrzymującej wynoszącej zwykle 5 - 20 mg na dobę. Dawka ta podawana jest w pojedynczej dawce dobowej lub w 2 dawkach podzielonych.

W leczeniu przełomu tarczycowego lek podaje się początkowo w dawce 100 mg, a następnie co 8 godzin w dawce 30 mg.

Leczenie nadczynności tarczycy przy pomocy tiamazolu trwa zwykle od 6 miesięcy do 2 lat. W przygotowaniu do zabiegu wycięcia tarczycy produkt stosuje się zwykle przez 3 ? 4 tygodnie poprzedzające zabieg.

Pacjenci w podeszłym wieku:

Nie ma potrzeby zmiany dawkowania.

Dzieci i młodzież:

Stosowanie u dzieci i młodzieży (w wieku od 3 do 17 lat)

Dawka początkowa w leczeniu dzieci i młodzieży powyżej 3 roku życia powinna być dostosowana do masy ciała pacjenta. Zazwyczaj na początku leczenia stosuje się dawki 0,5 mg/kg, podzielone na 2 lub 3 równe dawki. Dawka stosowana w leczeniu podtrzymującym może być zmniejszona, w zależności od odpowiedzi pacjenta na leczenie. Może być wymagane dodatkowe podawanie lewotyroksyny w celu uniknięcia niedoczynności gruczołu tarczowego. Nie należy przekraczać całkowitej dawki dziennej 40 mg tiamazolu.

Stosowanie u dzieci (w wieku 2 lat lub poniżej)

Bezpieczeństwo i skuteczność tiamazolu u dzieci poniżej 2 roku życia nie zostały metodycznie określone. Dlatego stosowanie tiamazolu u dzieci poniżej 2 roku życia nie jest zalecane.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: Nie ma potrzeby zmiany dawkowania.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby:

Należy stosować najmniejsze dawki skuteczne (patrz punkt 4.4).

Przedwczesne odstawienie tiamazolu może spowodować nasilenie nadczynności tarczycy. W przypadku wystąpienia objawów mogących świadczyć o agranulocytozie (m.in. kaszel, stan zapalny gardła i błony śluzowej jamy ustnej, gorączka, chrypka) należy wykonać kontrolne badanie morfologii krwi. Badania takie należy również wykonywać okresowo w trakcie leczenia.

U pacjentów z niewydolnością wątroby eliminacja leku z ustroju może być wydłużona. Z tego powodu stosując produkt u pacjentów z niewydolnością wątroby należy zachować ostrożność i stosować najmniejsze dawki skuteczne.

Produkt zawiera laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Tiamazol przechodzi przez barierę łożyskową i może wywoływać niedoczynność tarczycy i powstawanie wola u płodu. Z tego powodu produkt może być stosowany w ciąży jedynie wówczas, gdy jego zastosowanie u matki jest bezwzględnie konieczne, a zastosowanie alternatywnej metody leczenia jest niemożliwe lub niewskazane. W okresie ciąży należy stosować najmniejsze dawki skuteczne, pozwalające na utrzymanie stężeń hormonów tarczycy na górnej granicy normy (szczególnie w ostatnim trymestrze ciąży).

Tiamazol przenika do mleka kobiecego. Dlatego stosując lek u kobiet karmiących piersią należy stosować najmniejsze dawki skuteczne nie przekraczając dawki 10 mg na dobę. W razie konieczności stosowania wysokich dawek tiamazolu, pacjentka powinna zaprzestać karmienia piersią.