Vancomycin MIP 1000 proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań | 1 g | 1 fiol.

1 fiolka Vancomycin-MIP 500 zawiera 500 mg wankomycyny (Vancomycinum) w postaci chlorowodorku wankomycyny (510 mg).

1 fiolka Vancomycin-MIP 1000 zawiera 1000 mg wankomycyny (Vancomycinum) w postaci chlorowodorku wankomycyny (1020 mg).

1 mg chlorowodorku wankomycyny odpowiada 1,05 j.m.

Nadwrażliwość na wankomycynę.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze

Nadmierny rozrost niewrażliwych na lek bakterii lub grzybów.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Rzadko występuje przemijająca neutropenia. Zazwyczaj pojawia się nie wcześniej niż tydzień po rozpoczęciu terapii lub po podaniu w infuzji łącznej dawki powyżej 25 g. Po odstawieniu wankomycyny skład morfotyczny krwi zazwyczaj szybko się normalizuje. W pojedynczych przypadkach stwierdzano przemijającą agranulocytozę (całkowity lub prawie całkowity brak granulocytów we krwi oraz w rozmazie szpiku kostnego). Nie udowodniono przyczynowego związku z leczeniem wankomycyną. Należy regularnie kontrolować poziom leukocytów u pacjentów, którzy otrzymywali wankomycynę długotrwale lub jednocześnie z innymi lekami, które mogą wywołać neutropenię lub agranulocytozę.

Rzadko obserwowano również trombocytopenię oraz eozynofilię.

Zaburzenia układu immunologicznego

Reakcje alergiczne: wysypka, zapalenia błony śluzowej, świąd, silne łzawienie utrzymujące się do 10 godzin.

Rzadko występują ciężkie reakcje anafilaktyczne, z takimi objawami, jak: gorączka polekowa, eozynofilia, dreszcze, zapalenie naczyń. Możliwe są reakcje uczuleniowe różnego stopnia - aż do wstrząsu. W razie wystąpienia reakcji anafilaktycznej należy natychmiast odstawić Vancomycin-MIP i zastosować odpowiednie leczenie (np. leki przeciwhistaminowe, kortykosteroidy, leki sympatykomimetyczne lub - w razie konieczności - oddech kontrolowany). Rzadko występują ciężkie objawy skórne z zagrażającą życiu reakcją ogólną (np. złuszczające zapalenie skóry, rumień wielopostaciowy, toksyczna nekroliza naskórka).

Zaburzenia ucha i błędnika

Rzadko występują przemijające lub trwałe zaburzenia słuchu (głównie u pacjentów, którzy otrzymywali bardzo duże dawki wankomycyny lub jednocześnie inne leki ototoksyczne lub występowała u nich wcześniej niewydolność nerek lub zaburzenia słuchu), zawroty głowy i szumy uszne.

Zaburzenia żołądka i jelit

Nudności, rzekomobłoniaste zapalenie jelita cienkiego i okrężnicy u pacjentów, którym podano wankomycynę w postaci infuzji dożylnej.

Ciężka, utrzymująca się biegunka występująca podczas lub krótko po zakończeniu infuzji dożylnej może być objawem rzekomobłoniastego zapalenia jelita cienkiego i okrężnicy (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Niewydolność nerek, objawiająca się głównie zwiększonym stężeniem kreatyniny i mocznika w surowicy występuje najczęściej u pacjentów, którzy otrzymywali duże dawki wankomycyny lub byli jednocześnie leczeni aminoglikozydami lub występowała u nich już wcześniej niewydolność nerek.

Może wystąpić zapalenie nerek i (lub) ostra niewydolność nerek. Po odstawieniu wankomycyny najczęściej objawy ustępują. Podczas stosowania wankomycyny, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością nerek lub podczas jednoczesnego podawania aminoglikozydów, należy regularnie kontrolować czynność nerek, a dawkowanie należy dostosować do stopnia niewydolności nerek. Zalecana jest równoczesna kontrola stężenia wankomycyny w osoczu.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Może wystąpić zapalenie żył. Ryzyko zmniejsza się, jeśli do infuzji używa się rozcieńczonego roztworu wankomycyny (250 do 500 mg/100 ml) i zmienia się miejsce wkłucia. Podanie wankomycyny poza żyłą jest bolesne, powoduje podrażnienie tkanek, a nawet martwicę.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych {aktualny adres, nr telefonu i faksu ww. Departamentu} e-mail: adr@urpl.gov.pl.

Stosowanie doustne

Dorosłym z zapaleniem jelita cienkiego i okrężnicy podaje się zazwyczaj 500 mg do 2 g wankomycyny na dobę w 3-4 dawkach podzielonych. Dzieciom podaje się 40 mg/kg mc. na dobę w 3 lub 4 dawkach podzielonych. Maksymalna dawka dobowa wankomycyny wynosi 2 g.

Sposób podawania doustnego

Sposób sporządzania roztworu do podawania doustnego, patrz punkt 6.6.

Ze sporządzonego roztworu można pobierać dawki pojedyncze (np. 2,5 ml = 125 mg wankomycyny) i w niewielkim rozcieńczeniu podawać pacjentowi do wypicia lub wprowadzić przez sondę żołądkową. Do takiego roztworu można dodać środek poprawiający smak, np. powszechnie stosowane syropy.

Stosowanie dożylne

Dorośli

Zalecana dawka wynosi 500 mg podawane dożylnie co 6 godzin lub 1 g co 12 godzin.

Dzieci

Zalecana dawka dobowa wynosi 40 mg/kg mc. i podaje się ją w 4 dawkach podzielonych, tzn. 10 mg/kg mc. co 6 godzin.

U niemowląt i noworodków zalecana dawka początkowa wynosi 15 mg/kg mc., a dawka podtrzymująca 10 mg/kg mc., podawana dożylnie co 12 godzin u noworodków w pierwszym tygodniu życia lub co 8 godzin u noworodków od 2. do 4. tygodnia życia. Każdą dawkę należy podawać w infuzji trwającej co najmniej 60 min. Zalecane jest kontrolowanie stężenia leku w osoczu; po 1 godzinie od zakończenia infuzji powinno ono mieścić się pomiędzy 30 i 40 mg/ml. Minimalne stężenie leku bezpośrednio przed podaniem następnej dawki powinno wynosić od 5 do 10 mg/l.

Pacjenci w podeszłym wieku

Następujący wraz z wiekiem naturalny spadek sprawności przesączania kłębuszkowego może prowadzić do zwiększenia stężenia wankomycyny w osoczu, jeśli dawka nie jest właściwie dostosowana (patrz „Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością nerek").

Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością nerek

U pacjentów z niewydolnością nerek dawkę należy dostosować do sprawności wydzielania moczu. Pomocne może tu być określenie stężenia wankomycyny w osoczu, zwłaszcza u ciężko chorych pacjentów ze zmieniającą się wydolnością nerek.

Dla większości pacjentów z niewydolnością nerek można wykorzystać poniższą tabelę. Klirens kreatyniny można określić dokładnie lub oznaczyć w przybliżeniu. Dawka początkowa zawsze powinna wynosić co najmniej 15 mg/kg mc.

Tabela dawkowania wankomycyny u dorosłych z niewydolnością nerek

[wg Moellering i inni, Ann. Intern. Med. (1981); 94:343)]

Tabela nie nadaje się do oceny dawkowania u pacjentów z anurią (gdy nerki praktycznie nie funkcjonują). W celu uzyskania terapeutycznego stężenia leku w osoczu pacjentom tym należy podawać dawkę 15 mg/kg mc. Dawka podtrzymująca wynosi 1,9 mg/kg mc./dobę. U pacjentów dorosłych z ciężką niewydolnością nerek zamiast stosować lek codziennie, wygodniej jest podawać dawkę podtrzymującą od 250 mg do 1 g co kilka dni.

Dawkowanie u pacjentów poddawanych hemodializie U pacjentów z bezmoczem dawkowanie jest następujące: dawka początkowa 1 g, dawka podtrzymująca 1 g co 7-10 dni.

Jeśli podczas hemodializy stosowane są membrany polisulfonowe („high flux dialysis"), okres półtrwania wankomycyny ulega skróceniu. U pacjentów regularnie poddawanych hemodializie konieczne może być dodatkowo podanie dawki podtrzymującej w zależności od stężenia leku oznaczonego w osoczu.

Jeśli znane jest tylko stężenie kreatyniny w osoczu, można na podstawie poniższego wzoru wyliczyć przybliżoną wartość klirensu kreatyniny.

Dla mężczyzn:

masa ciała [kg] * (140 minus wiek)

Clcr =..............................................................

72 * stężenie kreatyniny w osoczu [mg/100 ml]

lub:

masa ciała [kg] * (140 minus wiek)

Clcr =..............................................................

0,814 * stężenie kreatyniny w osoczu [pmol/l]

Dla kobiet:

Cl_cr dla kobiet = 0,85 * Cl_cr dla mężczyzn

Powyższa zasada ma zastosowanie tylko wówczas, gdy poziom kreatyniny w osoczu odpowiada stanowi stabilnego funkcjonowania nerek. Dla niżej wymienionych grup pacjentów wyliczona w przybliżeniu wartość zazwyczaj jest wyższa niż rzeczywisty wskaźnik klirensu kreatyniny. U pacjentów ze zmniejszającą się wydolnością nerek (np. w przypadku wstrząsu, ciężkiej niewydolności serca lub skąpomoczu), u pacjentów z nadwagą lub z chorobami wątroby, obrzękiem lub wodobrzuszem, u pacjentów osłabionych, niedożywionych lub unieruchomionych, jeśli to tylko możliwe, wskaźnik klirensu kreatyniny należy określać w sposób bezpośredni.

Sposób podawania dożylnego

Sposób sporządzania roztworu do podawania dożylnego, patrz punkt 6.7. Pozajelitowo wankomycynę podaje się jedynie w powolnej infuzji dożylnej (nie szybciej niż 10 mg/min), również dawki mniej sze niż 600 mg należy podawać przez co najmniej 60 minut. Pacjentom, u których konieczne jest ograniczenie podawania płynów, można podać również roztwór 500 mg/50 ml lub 1 g/100 ml. Przy tym wyższym stężeniu zwiększyć się może ryzyko wystąpienia objawów miejscowych oraz reakcji typu nadwrażliwości spowodowanych przez infuzję. Zaleca się kontrolę stężenia leku we krwi i odpowiednią modyfikację dawkowania tak, aby stężenie we krwi w godzinę po zakończeniu infuzji wynosiło od 30 do 40 mg/l, natomiast stężenie bezpośrednio przed podaniem następnej dawki - od 5 do 10 mg/l. Regularna kontrola stężenia w osoczu wskazana jest w przypadku długotrwałego stosowania leku, zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością nerek lub z zaburzeniami słuchu, a także w przypadku jednoczesnego podawania substancji ototoksycznych lub nefrotoksycznych.

Czas stosowania

Okres trwania leczenia zależy od rodzaju zakażenia, klinicznego przebiegu choroby oraz wyniku badania bakteriologicznego.

W przypadku zapalenia jelita cienkiego i okrężnicy wankomycynę należy podawać doustnie przez 710 dni.

U pacjentów z ostrym bezmoczem lub u których występowało upośledzenie słuchu spowodowane uszkodzeniem ślimaka, wankomycynę w infuzji dożylnej można podawać wyłącznie w stanach zagrażających życiu. W takich przypadkach dawkowanie leku należy modyfikować na podstawie okresowo oznaczanego stężenia wankomycyny we krwi. Osoby w podeszłym wieku są bardziej wrażliwe na uszkodzenie słuchu. Doświadczenia z innymi antybiotykami pokazują, że głuchota może postępować pomimo zakończenia stosowania leku.

U pacjentów leczonych wankomycyną zaleca się regularne kontrolowanie słuchu.

U pacjentów z niewydolnością nerek należy regularnie kontrolować stężenie kreatyniny we krwi i ustalać dawkę leku w zależności od wartości klirensu kreatyniny (patrz punkt 4.2). Ryzyko toksycznego działania leku zwiększa się znacznie w przypadku wysokiego stężenia we krwi wankomycyny lub terapii długotrwałej.

U pacjentów z bakteryjnym zapaleniem jelit, również po doustnym podaniu wankomycyny, mogą wystąpić klinicznie znaczące stężenia w osoczu, przede wszystkim, jeśli jednocześnie występuje niewydolność nerek. W takim przypadku możliwe jest ogólne działanie leku, jak po infuzji dożylnej.

W trakcie lub krótko po zakończeniu szybko wykonanej infuzji wankomycyny mogą wystąpić reakcje alergiczne, w tym spadek ciśnienia krwi, duszność, pokrzywka lub świąd. Może również wystąpić niealergiczna reakcja histaminowa z objawami zaczerwienienia skóry twarzy, szyi, ramion i pleców (tak zwany zespół czerwonego człowieka), bólami i skurczami mięśni klatki piersiowej i pleców. Reakcje te zanikają po zakończeniu infuzji, na ogół w ciągu 20 minut do kilku godzin. Ponieważ objawy te w przypadku powolnego wykonywania infuzji występują rzadko, należy koniecznie pamiętać o odpowiednim rozcieńczeniu wankomycyny i podawaniu jej w odpowiednio długo trwającej infuzji (patrz pkt. 4.2).

Jeśli wankomycyna została podana zbyt szybko, np. w ciągu kilku minut, może dojść do silnego spadku ciśnienia krwi, aż do zapaści krążeniowej (wstrząsu) włącznie i niekiedy (rzadko) do zatrzymania czynności serca.

Jeśli wankomycyna podawana jest przez dłuższy czas lub razem z lekami, które mogą prowadzić do neutropenii, należy regularnie kontrolować skład morfotyczny krwi.

Długotrwałe leczenie wankomycyną podawaną dożylnie może prowadzić do nadmiernego rozwoju C. difficile. Może to spowodować wystąpienie rzekomobłoniastego zapalenia jelita cienkiego i okrężnicy, którego objawem jest ciężka, utrzymująca się biegunka, mogąca stanowić zagrożenie dla życia. Należy wówczas rozważyć możliwość zakończenia podawania wankomycyny i w razie konieczności natychmiast zalecić odpowiednie leczenie (np. podawanie odpowiednich antybiotyków lub chemioterapeutyków). Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę jelit.

U pacjentów z ostrym bezmoczem lub u których występowało upośledzenie słuchu spowodowane uszkodzeniem ślimaka, wankomycynę w infuzji dożylnej można podawać wyłącznie w stanach zagrażających życiu. W takich przypadkach dawkowanie leku należy modyfikować na podstawie okresowo oznaczanego stężenia wankomycyny we krwi. Osoby w podeszłym wieku są bardziej wrażliwe na uszkodzenie słuchu. Doświadczenia z innymi antybiotykami pokazują, że głuchota może postępować pomimo zakończenia stosowania leku.

U pacjentów leczonych wankomycyną zaleca się regularne kontrolowanie słuchu.

U pacjentów z niewydolnością nerek należy regularnie kontrolować stężenie kreatyniny we krwi i ustalać dawkę leku w zależności od wartości klirensu kreatyniny (patrz punkt 4.2). Ryzyko toksycznego działania leku zwiększa się znacznie w przypadku wysokiego stężenia we krwi wankomycyny lub terapii długotrwałej.

U pacjentów z bakteryjnym zapaleniem jelit, również po doustnym podaniu wankomycyny, mogą wystąpić klinicznie znaczące stężenia w osoczu, przede wszystkim, jeśli jednocześnie występuje niewydolność nerek. W takim przypadku możliwe jest ogólne działanie leku, jak po infuzji dożylnej.

W trakcie lub krótko po zakończeniu szybko wykonanej infuzji wankomycyny mogą wystąpić reakcje alergiczne, w tym spadek ciśnienia krwi, duszność, pokrzywka lub świąd. Może również wystąpić niealergiczna reakcja histaminowa z objawami zaczerwienienia skóry twarzy, szyi, ramion i pleców (tak zwany zespół czerwonego człowieka), bólami i skurczami mięśni klatki piersiowej i pleców. Reakcje te zanikają po zakończeniu infuzji, na ogół w ciągu 20 minut do kilku godzin. Ponieważ objawy te w przypadku powolnego wykonywania infuzji występują rzadko, należy koniecznie pamiętać o odpowiednim rozcieńczeniu wankomycyny i podawaniu jej w odpowiednio długo trwającej infuzji (patrz pkt. 4.2).

Jeśli wankomycyna została podana zbyt szybko, np. w ciągu kilku minut, może dojść do silnego spadku ciśnienia krwi, aż do zapaści krążeniowej (wstrząsu) włącznie i niekiedy (rzadko) do zatrzymania czynności serca.

Jeśli wankomycyna podawana jest przez dłuższy czas lub razem z lekami, które mogą prowadzić do neutropenii, należy regularnie kontrolować skład morfotyczny krwi.

Długotrwałe leczenie wankomycyną podawaną dożylnie może prowadzić do nadmiernego rozwoju C. difficile. Może to spowodować wystąpienie rzekomobłoniastego zapalenia jelita cienkiego i okrężnicy, którego objawem jest ciężka, utrzymująca się biegunka, mogąca stanowić zagrożenie dla życia. Należy wówczas rozważyć możliwość zakończenia podawania wankomycyny i w razie konieczności natychmiast zalecić odpowiednie leczenie (np. podawanie odpowiednich antybiotyków lub chemioterapeutyków). Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę jelit.