RUNRAPIQ

Każdy 1 ml koncentratu zawiera 10 mg landiololu chlorowodorku co odpowiada 9,35 mg landiololu . 

Każda ampułka z 2 ml koncentratu do sporządzania roztworu, zawiera 20 mg landiololu chlorowodorku co odpowiada 18,7 mg landiololu

Po rozcieńczeniu (patrz punkt 6.6), koncentrat do sporządzania roztworu landiololu chlorowodorku ma stężenie 2 mg/ml.

Substancje pomocnicze o znanym działaniu:

Runrapiq , koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań zawiera 672 mg etanolu (96%) w pojedynczej dawce (w przeliczeniu na pacjenta o masie ciała 70 kg). Patrz punkt 4.4

Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) i mniej niż 1 mmol potasu (39 mg) w jednej ampułce, czyli w zasadzie jest "wolny od potasu i sodu".

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

- Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

- Ciężka bradykardia (poniżej 50 uderzeń na minutę)

- Choroba węzła zatokowego

- Ciężkie zaburzenia przewodzenia węzła przedsionkowo-komorowego (bez stymulatora): blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia

- Wstrząs kardiogenny

- Ciężkie niedociśnienie tętnicze

- Zdekompensowana niewydolność serca

- Nadciśnienie płucne

- Nieleczony guz chromochłonny (phaeochromocytoma)

- Ostry napad astmy oskrzelowej

- Ciężka, niemożliwa do wyrównania kwasica metaboliczna

a.Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

Najczęściej obserwowanym działaniem niepożądanym leku (ADR) zgłoszonym podczas badań klinicznych i opublikowanym w literaturze (1569 pacjentów) oraz w badaniach/doświadczeniach po wprowadzeniu landiololu do obrotu (1257 pacjentów) było niedociśnienie tętnicze i bradykardia (≥1 do < 10%). 

do < 1/1 000), bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych). 

b.Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

c.Opis wybranych działań niepożądanych

Niedociśnienie tętnicze i bradykardia (patrz także punkt 4.2) były najczęstszymi działaniami niepożądanymi obserwowanymi u pacjentów leczonych landiololem . Niedociśnienie tętnicze obserwowano u 8,5% spośród 948 pacjentów leczonych landiololem w kontrolowanych badaniach klinicznych ( vs . 2,1% otrzymujących placebo, 8,5% otrzymujących leczenie porównawcze i 5,7% bez leczenia) oraz u 8,6% z 581 pacjentów w badaniach niekontrolowanych. Bradykardię obserwowano u 2,1% spośród 948 pacjentów leczonych landiololem w kontrolowanych badaniach klinicznych ( vs . 0% otrzymujących placebo, 2,5% otrzymujących leczenie porównawcze i 2,4% bez leczenia) oraz u 0,5% z 581 pacjentów w badaniach niekontrolowanych.

W badaniach/doświadczeniach po wprowadzeniu landiololu do obrotu częstość występowania niedociśnienia tętniczego i bradykardii wynosiła odpowiednio 0,8% i 0,7% (1257 pacjentów). We wszystkich przypadkach niedociśnienia i bradykardii związanych z leczeniem landiololem w opisanych badaniach, objawy ustępowały lub zmniejszały się samoistnie lub w ciągu kilku minut od zakończenia podawania landiololu i(lub) dodatkowego leczenia.

Ciężkie działania niepożądane na podstawie badań klinicznych i doświadczeń po wprowadzeniu leku do obrotu: Wstrząs z powodu nadmiernego niedociśnienia odnotowano w jednym okołooperacyjnym przypadku w badaniu klinicznym u pacjenta z silnym krwawieniem (zdarzenie ustąpiło po 10 minutach od zakończenia podawania landiololu , prostaglandyny i izofluranu ). Nagłe zatrzymanie krążenia, całkowity blok przedsionkowo-komorowy, zahamowanie zatokowe i ciężka bradykardia występowały przede wszystkim u pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów mających nadciśnienie tętnicze lub chorobę serca jako powikłania. 

Środki, jakie należy podjąć w przypadku wystąpienia tych działań niepożądanych opisane zostały w punkcie 4.2. 

Parametry laboratoryjne: Nieprawidłowe wartości wyników laboratoryjnych odnotowano w kontekście działań niepożądanych, ale zgłaszano je również oddzielnie. W badaniach kontrolowanych nieprawidłowe wartości ALT, AST i bilirubiny obserwowano u 5% pacjentów leczonych landiololem (n = 241) i 7% w grupie kontrolnej (n = 243). Ogólna częstość występowania zmian parametrów laboratoryjnych w tych badaniach wynosiła 8,7% u pacjentów leczonych landiololem i 13,6% w grupie kontrolnej. Zmiany wartości laboratoryjnych ustępowały lub zmniejszały się i nie zostały uznane za istotne klinicznie.

Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania landiololu u osób w podeszłym wieku są ograniczone. Należy mieć na uwadze niejasności dotyczące profilu bezpieczeństwa landiololu , ponieważ działania niepożądane mogą również powstawać w wyniku zastosowania leczenia skojarzonego lub znieczulenia. 

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych Al. Jerozolimskie 181 C

02-222 Warszawa 

Tel.: +48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 e-mail: ndl @urpl.gov.pl 

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dawkowanie

Landiolol jest przeznaczony do stosowania dożylnego w kontrolowanych warunkach. Landiolol powinien być podawany tylko przez wykwalifikowany personel medyczny. Dawkowanie landiololu powinno być dostosowywane indywidualnie. 

Podać we wstrzyknięciu dożylnym (bolus) w dawce 0,1 - 0,3 mg/kg masy ciała (m.c.). Rekomendowana dawka początkująca to 0,1 - 0,2 mg/kg m.c. Odpowiedź czynności serca może pojawić się po 5 - 20 min. 

W przypadku niewystarczającej skuteczności należy zwiększyć dawkę do 0,2 - 0,3 mg/kg m.c. 

W razie potrzeby podanie w bolusie można powtórzyć zwiększając dawkę do maksymalnej dawki dobowej 

100 mg dla pacjenta na dobę. Dawka ta może być podzielona na 5 do 15 dawek na dobę (5 razy po 20 mg dla pacjenta na dawkę odpowiadająca 5 razy po 0,3 mg/kg m.c. do 15 razy po 7 mg dla pacjenta na dawkę odpowiadająca 15 razy po 0,1 mg/kg m.c.).

W przypadku dłuższego podawania landiololu należy zastosować infuzję przygotowaną z produktu leczniczego Runrapiq proszek do sporządzania roztworu do infuzji.

W przypadku wystąpienia działań niepożądanych (patrz punkt 4.8), dawkę landiololu należy zmniejszyć lub przerwać podawanie, a pacjent powinien w razie potrzeby otrzymać odpowiednią opiekę medyczną. U pacjentów z niskim ciśnieniem skurczowym wymagane jest zachowanie szczególnej ostrożności podczas dostosowywania dawki.

Szczególne grupy pacjentów

Pacjenci w podeszłym wieku (≥ 65 lat)

Nie ma konieczności dostosowania dawki.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Nie ma konieczności dostosowania dawki (patrz punkty 4.4 i 5.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Dane dotyczące leczenia u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone (patrz punkt 5.2). U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby każdego stopnia zaleca się ostrożne dawkowanie, zaczynając od mniejszej dawki.

Runrapiq koncentrat zawiera alkohol (patrz punkt 2 i 4.4)

Dzieci i młodzież

Nie określono bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania landiololu u dzieci w wieku poniżej 18 lat. 

Runrapiq koncentrat zawiera etanol i nie powinien być stosowany u dzieci i młodzieży (patrz punk 4.4). Do stosowania u dzieci i młodzieży może być bardziej odpowiednia inna postać farmaceutyczna produktu leczniczego (t.j. Runrapiq proszek do sporządzania roztworu do infuzji). 

Aktualne dostępne dane przedstawiono w punkcie 5.2, jednakże nie można ustalić zaleceń dotyczących dawkowania.

Sposób podawania

Ampułki leku Runrapiq koncentrat są przeznaczone do jednorazowego użycia. Produkt leczniczy musi zostać rozcieńczony przed podaniem (szczegółowe instrukcje patrz punkt 6.6). 

Landiololu nie wolno mieszać z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w punkcie 6.6.

Landiolol musi być podawany dożylnie. Należy unikać podania podskórnego, okołonaczyniowego lub dotętniczego. Aby uniknąć ryzyka miejscowej toksyczności, dożylny landiolol powinien być wstrzyknięty bezpośrednio do dużej żyły centralnej lub obwodowej za pomocą igły o dużej średnicy lub dożylnego cewnika. 

Landiolol nie powinien być podawany przez to samo wkłucie centralne z innymi produktami leczniczymi (patrz punkt 6.6).

Produkt leczniczy Runrapiq koncentrat musi zostać rozcieńczony przed podaniem (patrz punkt 6). 

Miejsce wstrzyknięcia powinno być monitorowane, gdyż Runrapiq koncentrat jest hiperosmolarny i może powodować ryzyko powstawania zakrzepowego zapalenia żył. Należy unikać wynaczynienia, jeśli wykryto powinno być odpowiednio leczone. W przypadku wynaczynienia inne miejsce wstrzyknięcia powinno być użyte.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania landiololu u pacjentów z cukrzycą lub w przypadku hipoglikemii. Hipoglikemia jest bardziej nasilona w przypadku mniej kardioselektywnych betaadrenolityków . Beta- adrenolityki mogą maskować objawy zwiastujące hipoglikemię, takie jak tachykardia. Jednak może to nie dotyczyć zawrotów głowy i potliwości. 

Najczęściej obserwowanym działaniem niepożądanym jest niedociśnienie tętnicze, które szybko ustępuje po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia.

U wszystkich pacjentów leczonych landiololem zaleca się ciągłe monitorowanie ciśnienia krwi i EKG.

Należy unikać podawania beta-adrenolityków u pacjentów z zespołem preekscytacji w połączeniu z migotaniem przedsionków. U tych pacjentów beta-blokada węzła przedsionkowo-komorowego może zwiększać przewodzenie przez drogę dodatkową i może wyzwalać migotanie komór.

Z uwagi na negatywny wpływ na czas przewodzenia, należy zachować ostrożność podczas stosowania betaadrenolityków u pacjentów z blokiem serca pierwszego stopnia (patrz także punkt 4.3).

Jednoczesne podawanie landiololu z werapamilem lub diltiazemem nie jest zalecane u pacjentów z zaburzeniami przewodzenia przedsionkowo-komorowego (patrz punkt 4.5).

Beta- adrenolityki mogą zwiększać liczbę i czas trwania napadów dusznicowych u pacjentów z dławicą typu Prinzmetala z powodu niezrównoważonego zwężenia tętnicy wieńcowej zależnego od receptora alfa. 

U takich pacjentów nie należy stosować nieselektywnych beta-adrenolityków, a selektywne beta-1 adrenolityki powinny być stosowane wyłącznie z zachowaniem najwyższej ostrożności.

W zastoinowej niewydolności serca blokada receptorów beta niesie potencjalne ryzyko dalszego osłabienia kurczliwości mięśnia sercowego i w konsekwencji cięższej niewydolności. W przypadku pojawienia się pierwszych objawów zagrażającej niewydolności serca, należy przerwać podawanie kolejnych dawek landiololu , a pacjenci powinni otrzymać odpowiednią opiekę medyczną.

Podczas stosowania landiololu w celu kontroli odpowiedzi komorowej u chorych z nadkomorowymi

zaburzeniami rytmu serca należy zachować ostrożność, gdy pacjent ma zaburzenia hemodynamiczne lub przyjmuje inne leki zmniejszające którykolwiek lub wszystkie z następujących parametrów: opór obwodowy, napełnianie mięśnia sercowego, kurczliwość mięśnia sercowego lub rozchodzenie się impulsów elektrycznych w mięśniu sercowym. 

Główny metabolit landiololu (M1) jest wydalany przez nerki i może kumulować się u pacjentów z niewydolnością nerek. Mimo, że ten metabolit nie wykazuje aktywności blokującej receptory beta nawet w dawkach 200 razy większych niż dawka leku macierzystego, należy zachować ostrożność podczas stosowania landiololu u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek.

U chorych z guzem chromochłonnym landiolol należy stosować z dużą ostrożnością i dopiero po leczeniu wstępnym blokerami receptora alfa (patrz także punkt 4.3). 

Pacjenci ze spastycznymi chorobami oskrzeli na ogół nie powinni przyjmować beta-adrenolityków. Ze względu na dużą względną selektywność wobec receptora beta-1 i możliwość stopniowego zwiększania dawki, landiolol powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności u pacjentów ze spastycznymi chorobami oskrzeli. Należy ostrożnie dostosowywać dawkę landiololu w celu uzyskania możliwie najmniejszej skutecznej dawki. W przypadku wystąpienia skurczu oskrzeli należy przerwać podawanie kolejnych dawek landiololu oraz, w razie potrzeby, podać agonistę receptora beta-2. Jeżeli pacjent już przyjmuje środek stymulujący receptor beta-2, konieczne może być ponowne dobranie dawki tego środka.

U pacjentów z zaburzeniami krążenia obwodowego (zespół lub choroba Raynauda , chromanie przestankowe), beta- adrenolityki należy stosować z wielką ostrożnością, ponieważ może wystąpić nasilenie tych zaburzeń.

Beta- adrenolityki mogą zwiększać zarówno wrażliwość na alergeny, jak również ciężkość reakcji anafilaktycznych. Pacjenci stosujący beta- adrenolityki mogą nie reagować na zwykle stosowane dawki adrenaliny podawanej w leczeniu reakcji anafilaktycznych (patrz także punkt 4.5).

Ten produkt leczniczy zawiera 672 mg etanolu (96%) na dawkę maksymalną (w przeliczeniu na pacjenta o masie ciała 70 kg), co odpowiada 17 ml piwa lub 7 ml wina na dawkę. Dawka ta może być szkodliwa dla osób z chorobą alkoholową. Należy wziąć to pod uwagę u kobiet w ciąży lub karmiących piersią i grup wysokiego ryzyka, takich jak pacjenci z ciężkimi chorobami wątroby lub padaczką

Produkt leczniczy Runrapiq koncentrat musi zostać rozcieńczony przed podaniem (patrz punkt 6). 

Miejsce wstrzyknięcia powinno być monitorowane, gdyż Runrapiq koncentrat jest hiperosmolarny i może powodować ryzyko powstawania zakrzepowego zapalenia żył. Należy unikać wynaczynienia, jeśli wykryto powinno być odpowiednio leczone. W przypadku wynaczynienia inne miejsce wstrzyknięcia powinno być użyte.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania landiololu u pacjentów z cukrzycą lub w przypadku hipoglikemii. Hipoglikemia jest bardziej nasilona w przypadku mniej kardioselektywnych betaadrenolityków . Beta- adrenolityki mogą maskować objawy zwiastujące hipoglikemię, takie jak tachykardia. Jednak może to nie dotyczyć zawrotów głowy i potliwości. 

Najczęściej obserwowanym działaniem niepożądanym jest niedociśnienie tętnicze, które szybko ustępuje po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia.

U wszystkich pacjentów leczonych landiololem zaleca się ciągłe monitorowanie ciśnienia krwi i EKG.

Należy unikać podawania beta-adrenolityków u pacjentów z zespołem preekscytacji w połączeniu z migotaniem przedsionków. U tych pacjentów beta-blokada węzła przedsionkowo-komorowego może zwiększać przewodzenie przez drogę dodatkową i może wyzwalać migotanie komór.

Z uwagi na negatywny wpływ na czas przewodzenia, należy zachować ostrożność podczas stosowania betaadrenolityków u pacjentów z blokiem serca pierwszego stopnia (patrz także punkt 4.3).

Jednoczesne podawanie landiololu z werapamilem lub diltiazemem nie jest zalecane u pacjentów z zaburzeniami przewodzenia przedsionkowo-komorowego (patrz punkt 4.5).

Beta- adrenolityki mogą zwiększać liczbę i czas trwania napadów dusznicowych u pacjentów z dławicą typu Prinzmetala z powodu niezrównoważonego zwężenia tętnicy wieńcowej zależnego od receptora alfa. 

U takich pacjentów nie należy stosować nieselektywnych beta-adrenolityków, a selektywne beta-1 adrenolityki powinny być stosowane wyłącznie z zachowaniem najwyższej ostrożności.

W zastoinowej niewydolności serca blokada receptorów beta niesie potencjalne ryzyko dalszego osłabienia kurczliwości mięśnia sercowego i w konsekwencji cięższej niewydolności. W przypadku pojawienia się pierwszych objawów zagrażającej niewydolności serca, należy przerwać podawanie kolejnych dawek landiololu , a pacjenci powinni otrzymać odpowiednią opiekę medyczną.

Podczas stosowania landiololu w celu kontroli odpowiedzi komorowej u chorych z nadkomorowymi

zaburzeniami rytmu serca należy zachować ostrożność, gdy pacjent ma zaburzenia hemodynamiczne lub przyjmuje inne leki zmniejszające którykolwiek lub wszystkie z następujących parametrów: opór obwodowy, napełnianie mięśnia sercowego, kurczliwość mięśnia sercowego lub rozchodzenie się impulsów elektrycznych w mięśniu sercowym. 

Główny metabolit landiololu (M1) jest wydalany przez nerki i może kumulować się u pacjentów z niewydolnością nerek. Mimo, że ten metabolit nie wykazuje aktywności blokującej receptory beta nawet w dawkach 200 razy większych niż dawka leku macierzystego, należy zachować ostrożność podczas stosowania landiololu u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek.

U chorych z guzem chromochłonnym landiolol należy stosować z dużą ostrożnością i dopiero po leczeniu wstępnym blokerami receptora alfa (patrz także punkt 4.3). 

Pacjenci ze spastycznymi chorobami oskrzeli na ogół nie powinni przyjmować beta-adrenolityków. Ze względu na dużą względną selektywność wobec receptora beta-1 i możliwość stopniowego zwiększania dawki, landiolol powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności u pacjentów ze spastycznymi chorobami oskrzeli. Należy ostrożnie dostosowywać dawkę landiololu w celu uzyskania możliwie najmniejszej skutecznej dawki. W przypadku wystąpienia skurczu oskrzeli należy przerwać podawanie kolejnych dawek landiololu oraz, w razie potrzeby, podać agonistę receptora beta-2. Jeżeli pacjent już przyjmuje środek stymulujący receptor beta-2, konieczne może być ponowne dobranie dawki tego środka.

U pacjentów z zaburzeniami krążenia obwodowego (zespół lub choroba Raynauda , chromanie przestankowe), beta- adrenolityki należy stosować z wielką ostrożnością, ponieważ może wystąpić nasilenie tych zaburzeń.

Beta- adrenolityki mogą zwiększać zarówno wrażliwość na alergeny, jak również ciężkość reakcji anafilaktycznych. Pacjenci stosujący beta- adrenolityki mogą nie reagować na zwykle stosowane dawki adrenaliny podawanej w leczeniu reakcji anafilaktycznych (patrz także punkt 4.5).

Ten produkt leczniczy zawiera 672 mg etanolu (96%) na dawkę maksymalną (w przeliczeniu na pacjenta o masie ciała 70 kg), co odpowiada 17 ml piwa lub 7 ml wina na dawkę. Dawka ta może być szkodliwa dla osób z chorobą alkoholową. Należy wziąć to pod uwagę u kobiet w ciąży lub karmiących piersią i grup wysokiego ryzyka, takich jak pacjenci z ciężkimi chorobami wątroby lub padaczką