Podstawową zasadą doboru leku jest indywidualizacja terapii, a skuteczność leczenia w dużej mierze zależy od samego pacjenta. Farmakoterapię nadciśnienia łagodnego oraz umiarkowanego należy rozpoczynać od możliwie najmniejszych dawek leku hipotensyjnego. W monoterapii nadciśnienia tętniczego do leków pierwszego rzutu należy zaliczyć następujące grupy:

leki moczopędne,
leki wpływające na układ współczulny,
antagoniści wapnia,
inhibitory konwertazy angiotensyny,
antagoniści receptorów angiotensyny II.

Obecnie zaleca się preparaty o długim okresie działania, łagodnie obniżające ciśnienie w ciągu całej doby oraz zapobiegające wzrostowi ciśnienia krwi w godzinach porannych. W wypadkach nieskuteczności monoterapii zaleca się stosowanie leczenia skojarzonego z wykorzystaniem leków o różnych mechanizmach działania hipotensyjnego.

Coraz częściej stosuje się wygodne do stosowania leki złożone, które w jednej tabletce zawierają dwa lub trzy preparaty. Aby substancje aktywne produktów leczniczych przyniosły oczekiwany efekt terapeutyczny (normalizacja wartości ciśnienia), muszą być przyjmowane systematyczne i przez długi czas, na ogół do końca życia chorego.

W jakim celu stosuje się terapię łączoną?

Często bywa tak, że do opanowania nadciśnienia tętniczego nie wystarczy jeden preparat. Wówczas do terapii wprowadza się kilka różnych leków.

Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym często chorują na inne choroby wymagające stosowania leków. Przed rozpoczęciem terapii należy oszacować ryzyko sercowo-naczyniowe. U wielu chorych z nadciśnieniem tętniczym występują zaburzenia metaboliczne lub choroby współistniejące (np. dyslipidemia, zespół metaboliczny, cukrzyca, otyłość), które w istotny sposób modyfikują ryzyko sercowo-naczyniowe, a zatem wpływają na wybór leczenia hipotensyjnego.

Liczne badania wykazały, że odsetek chorych stosujących się do zaleceń lekarskich maleje wraz ze wzrostem częstości stosowania leków w ciągu doby. Rodzi to zatem konieczność prowadzenia takiego schematu leczenia, który zapewni optymalizację wartości ciśnienia tętniczego. Dlatego w celu zredukowania liczby łykanych tabletek i ułatwienia życia chorym oraz w związku z tym, że połączenie niektórych preparatów w jednej tabletce okazuje się mieć dodatkowe korzyści lecznicze, coraz więcej jest na rynku preparatów łączonych (czyli zawierających kilka leków w jednej tabletce). Należy pamiętać, że jeśli chorzy wymagają większego obniżenia ciśnienia tętniczego niż 20/10 mm Hg, koniecznym staje się wdrożenie terapii co najmniej dwoma lekami.

Skojarzenie dwóch leków powinno spowodować większy efekt, czyli tak zwane działanie synergistyczne. Podawanie w skojarzeniu małych dawek leków o uzupełniającym się mechanizmie działania zmniejsza także ryzyko działań niepożądanych. Nie należy łączyć leków z tej samej grupy, o podobnym mechanizmie działania.

Przykładowe połączenia leków w terapii nadciśnienia tętniczego:

Diuretyk tiazydowy + inhibitor ACE
Diuretyk tiazydowy + antagonista receptora angiotensyny II
Diuretyk tiazydowy + antagonista wapnia
Antagonista wapnia + inhibitor ACE
Antagonista wapnia + antagonista receptora angiotensyny II

Zapytaj
farmaceutę

Połączenia leków stosowanych w leczeniu chorób układu sercowo-naczyniowego

AMLATOR

tabletki powlekane

TRIVERAM

tabletki powlekane

Leki stosowane w leczeniu chorób układu sercowo-naczyniowego

Czy monoterapia chorób układu sercowo-naczyniowego jest możliwa?

W jakim celu stosuje się terapię łączoną?

Przykładowe połączenia leków w terapii nadciśnienia tętniczego:

Twoja prywatność jest dla nas ważna

Ustawienia zaawansowane

Niezbędne

Funkcjonalne

Analityczne i statystyczne

Reklamowe

Reklamowe niespersonalizowane

Reklamowe spersonalizowane