Sprawdzamy dostępność
leków w 10 860 aptekach
Trudno dostępny w aptekach
Oxycardil 120 tabletki o przedłużonym uwalnianiu | 120 mg | 30 tabl. | 3 blist.po 10 szt.
Dowiedz się więcej
Rodzaj:
lek na receptę
Substancja czynna:
Diltiazemi hydrochloridum
Podmiot odpowiedzialny:
VEDIM SP. Z O.O.
Opis produktu Oxycardil 120
CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO
1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO
Oxycardil 120, 120 mg tabletki o przedłużonym uwalnianiu
Oxycardil 180, 180 mg tabletki o przedłużonym uwalnianiu
Oxycardil 240, 240 mg tabletki o przedłużonym uwalnianiu
SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY SUBSTANCJI CZYNNYCH
Oxycardil 120
1 tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 120 mg diltiazemu chlorowodorku (Diltiazemi hydrochloridum).
Oxycardil 180
1 tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 180 mg diltiazemu chlorowodorku (Diltiazemi hydrochloridum).
Oxycardil 240
1 tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 240 mg diltiazemu chlorowodorku (Diltiazemi hydrochloridum).
Tabletki zawierają laktozę jednowodną i sacharozę.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Tabletki o przedłużonym uwalnianiu
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Choroba niedokrwienna serca pod postacią:
- dusznicy bolesnej stabilnej,
- dusznicy bolesnej niestabilnej,
- dusznicy bolesnej naczynioskurczowej (postać Prinzmetala).
Nadciśnienie tętnicze.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Leczenie należy rozpoczynać od małych dawek w celu ustalenia indywidulanej dawki dobowej. Poniższy schemat dawkowania zalecany jest u osób dorosłych.
Dorośli
Choroba niedokrwienna serca
W chorobie niedokrwiennej serca zwykle stosuje się 180-360 mg diltiazemu chlorowodorku na dobę w 1 lub 2 dawkach podzielonych. Maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 360 mg.
W przypadku długotrwałego leczenia z zadowalającym efektem klinicznym, zaleca się sprawdzanie, co 2-3 miesiące, czy możliwe jest zmniejszenie dawki diltiazemu chlorowodorku.
Nadciśnienie tętnicze
W zależności od indywidualnego stanu pacjenta zwykle stosuje się 120-360 mg diltiazemu chlorowodorku na dobę w 1 lub 2 dawkach podzielonych. Maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 360 mg.
W przypadku osiągnięcia zadowalającego efektu hipotensyjnego warto rozważyć możliwość zmniejszenia dawki diltiazemu chlorowodorku.
Dzieci
Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania produktu w tej grupie wiekowej nie zostały ocenione.
Sposób podawania
Tabletki należy przyjmować po posiłkach, bez rozgryzania, popijając wystarczającą ilością płynu (np. jedna szklanka wody).
Leczenie produktem jest z reguły długotrwałe. Przerwanie leczenia lub zmiana w dawkowaniu produktu powinna odbywać się wyłącznie pod nadzorem lekarza. Produkt Oxycardil należy odstawiać powoli. Jest to szczególnie ważne u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca.
Produkt musi być ostrożnie stosowany u pacjentów z zaburzeniami czynnością wątroby i/lub nerek oraz u osób w podeszłym wieku.
Przy doborze właściwej dawki jednorazowej należy uwzględnić występowanie produktu
w postaciach o zróżnicowanej zawartości diltiazemu chlorowodorku (tabletki powlekane
60 mg – do stosowania 3 - 4 razy na dobę, tabletki o przedłużonym uwalnianiu 120 mg, 180 mg i 240 mg – do stosowania 1 - 2 razy na dobę).
4.3 Przeciwwskazania
Produktu Oxycardil nie należy stosować u pacjentów z:
nadwrażliwością na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą, wymienioną w punkcie 6.1,zespołem chorego węzła zatokowego u pacjentów bez wszczepionego czynnego stymulatora komorowego,blokiem przedsionkowo-komorowym II lub III stopnia u chorych bez wszczepionego czynnego stymulatora komorowego,ciężką bradykardią (mniej niż 40 uderzeń serca na minutę),niewydolnością lewej komory serca z zastojem płucnym,przyjmujących jednocześnie dantrolen we wlewie dożylnym (patrz punkt 4.5).
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
W przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory serca, umiarkowaną bradykardią (powyżej 40 uderzeń serca na minutę) (ryzyko zaostrzenia) lub blokiem przedsionkowo-komorowym I stopnia, stwierdzonym w zapisie EKG (ryzyko zaostrzenia i, w rzadkich przypadkach, ryzyko wystąpienia bloku całkowitego) konieczna jest ścisła obserwacja.
Przed zastosowaniem znieczulenia ogólnego należy poinformować anestezjologa o przyjmowaniu diltiazemu. Leki z grupy antagonistów wapnia mogą nasilać zaburzenia kurczliwości, przewodzenia i automatyzmu mięśnia sercowego, a także działanie rozszerzające naczynia krwionośne środków stosowanych do znieczulenia.
U osób w podeszłym wieku i pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby może wystąpić zwiększenie stężenia diltiazemu w osoczu. Wszelkie stany stanowiące przeciwwskazanie do stosowania produktu leczniczego oraz wskazujące na konieczność podjęcia środków ostrożności dotyczących stosowania, należy starannie obserwować i ściśle monitorować; dotyczy to szczególnie kontrolowania częstości akcji serca na początku leczenia.
Stosowanie leków z grupy antagonistów wapnia, takich jak diltiazem, może wiązać się ze zmianami nastroju, w tym depresją.
Podobnie jak inni antagoniści wapnia, diltiazem hamuje motorykę przewodu pokarmowego, dlatego należy zachować szczególną ostrożność w przypadku stosowania produktu u pacjentów, u których istnieje ryzyko niedrożności jelit.
Produkt zawiera laktozę i sacharozę. Nie należy stosować go u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy lub fruktozy, niedoborem laktazy typu Lapp, lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
4.5 Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji
Produkty lecznicze przeciwskazane do jednoczesnego stosowania:
Dantrolen (we wlewie dożylnym): w przypadku jednoczesnego podania werapamilu i dantrolenu
dożylnie zwierzętom laboratoryjnym obserwowano zwykle migotanie komór zakończone zgonem. Z
tego względu skojarzenie antagonisty wapnia z dantrolenem może być potencjalnie niebezpieczne
(patrz punkt 4.3).
Jednoczesne stosowanie wymagające zachowania ostrożności:
Lit: ryzyko nasilenia działania neurotoksycznego litu.
Pochodne azotanów: nasilenie działania hipotensyjnego i ryzyko omdlenia (addytywne działanie
rozszerzające naczynia krwionośne): u wszystkich pacjentów przyjmujących leki z grupy antagonistów wapnia można rozpocząć podawanie pochodnych azotanów tylko stopniowo zwiększając dawkę.
Teofilina: zwiększenie stężenia teofiliny we krwi.
Leki blokujące receptory alfa-adrenergiczne: nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego:
jednoczesne stosowanie leków blokujących receptory alfa-adrenergiczne może wywołać lub nasilić
niedociśnienie. Stosowanie diltiazemu w skojarzeniu z alfa-adrenolitykiem można rozważyć
wyłącznie pod warunkiem ścisłego monitorowania ciśnienia tętniczego.
Amiodaron, digoksyna: zwiększenie ryzyka wystąpienia bradykardii: należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania tych leków z diltiazemem, zwłaszcza u osób w podeszłym
wieku i w przypadku stosowania dużych dawek.
Leki blokujące receptory beta-adrenergiczne: możliwość wystąpienia zaburzeń rytmu serca (wyraźna bradykardia, blok zatokowy), zaburzeń przewodzenia zatokowo-przedsionkowego i przedsionkowo-komorowego oraz niewydolności serca (działanie synergiczne). Takie skojarzenie można zastosować jedynie w warunkach umożliwiających ścisłą obserwację kliniczną i pod kontrolą EKG, zwłaszcza na początku leczenia.
Inne leki przeciwarytmiczne: ponieważ diltiazem ma działanie przeciwarytmiczne, nie zaleca się jego jednoczesnego stosowania z innymi lekami przeciwarytmicznymi (dodatkowe ryzyko nasilenia
działań niepożądanych ze strony serca). Takie skojarzenie można zastosować jedynie w warunkach
umożliwiających ścisłą obserwację kliniczną pod kontrolą EKG.
Karbamazepina: zwiększenie stężenia karbamazepiny we krwi: zaleca się oznaczanie stężeń karbamazepiny w osoczu i w razie potrzeby odpowiednie dostosowanie dawki.
Ryfampicyna: ryzyko zmniejszenia stężenia diltiazemu w osoczu po rozpoczęciu leczenia ryfampicyną. Należy ściśle monitorować stan pacjenta podczas rozpoczynania lub kończenia leczenia ryfampicyną.
Antagoniści receptora H2(cymetydyna, ranitydyna): zwiększenie stężenia diltiazemu w osoczu. Pacjentów przyjmujących diltiazem należy ściśle monitorować podczas rozpoczynania lub kończenia leczenia antagonistą receptora H2. Może być konieczne dostosowanie dawki dobowej diltiazemu.
Cyklosporyna: zwiększenie stężenia cyklosporyny we krwi: zaleca się zmniejszenie dawki cyklosporyny, monitorowanie czynności nerek, kontrolowanie stężenia cyklosporyny we krwi i dostosowanie dawki w przypadku leczenia skojarzonego i po odstawieniu cyklosporyny.
Informacje ogólne, które należy wziąć pod uwagę:
Ze względu na możliwość działania addytywnego konieczne jest zachowanie uwagi i ostrożne zwiększanie dawki u pacjentów przyjmujących diltiazem jednocześnie z innymi lekami wpływającymi na kurczliwość i (lub) przewodzenie serca.
Diltiazem jest metabolizowany za pomocą CYP3A4. Zaobserwowano umiarkowane (mniej niż 2-krotne) zwiększenie stężenia diltiazemu w osoczu w przypadku jednoczesnego stosowania z silniejszym inhibitorem CYP3A4. Diltiazem jest także inhibitorem izoenzymów cytochromu CYP3A4. Jednoczesne stosowanie z innymi substratami CYP3A4 może spowodować zwiększenie stężenia w osoczu każdej z tych substancji. Jednoczesne stosowanie diltiazemu z induktorem CYP3A4 może prowadzić do zmniejszenia stężenia diltiazemu w osoczu.
Benzodiazepiny (midazolam, triazolam): diltiazem powoduje istotne zwiększenie stężenia midazolamu i triazolamu w osoczu oraz wydłużenie ich okresu półtrwania. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku stosowania krótko działających benzodiazepin metabolizowanych za pomocą CYP3A4 u pacjentów przyjmujących diltiazem.
Kortykosteroidy (metyloprednizolon): zahamowanie metabolizmu metyloprednizolonu (CYP3A4) i zahamowanie aktywności glikoproteiny P. Należy monitorować stan pacjenta podczas rozpoczynania leczenia metyloprednizolonem. Może być konieczne dostosowanie dawki metyloprednizolonu.
Statyny: diltiazem jest inhibitorem CYP3A4 i wykazano, że powoduje istotne zwiększenie pola powierzchni pod krzywą (AUC) niektórych statyn. W przypadku jednoczesnego stosowania z diltiazemem ryzyko rozwoju miopatii i rabdomiolizy związane z leczeniem statynami metabolizowanymi za pomocą CYP3A4 może być zwiększone. Jeśli to możliwe, jednocześnie z diltiazemem należy stosować statyny, które nie są metabolizowane przez CYP3A4; w innym przypadku konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjenta ze względu na możliwość wystąpienia objawów podmiotowych i przedmiotowych związanych z toksycznym działaniem statyn.
4.6 Ciąża lub laktacja
Ciąża
Istnieją bardzo ograniczone dane dotyczące stosowania diltiazemu chlorowodorku u kobiet w ciąży. Badania wykazały toksyczny wpływ diltiazemu chlorowodorku na reprodukcję u wielu gatunków zwierząt (szczurów, myszy, królików). Z tego powodu nie zaleca się stosowania diltiazemu chlorowodorku podczas ciąży, jak również u kobiet w okresie rozrodczym nie stosujących skutecznych metod antykoncepcji.
Laktacja
Diltiazemu chlorowodorek przenika do mleka matki w małych ilościach, dlatego jego stosowanie w okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane. W przypadku konieczności stosowania diltiazemu chlorowodorku u kobiet w okresie laktacji należy karmić dziecko w inny sposób.
4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu
Z powodu występowania działań niepożądanych, tj. zawrotów głowy (często), złego samopoczucia (często), zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn może być zaburzona, jednak nie przeprowadzono żadnych badań w tym kierunku.
4.8 Działania niepożądane
Częstość działań niepożądanych przedstawiono zgodnie z konwencją MedDRA: bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do <1/10); niezbyt często (≥1/1 000 do <1/100), rzadko (≥1/10 000 do <1/1 000); bardzo rzadko (<1/10 000); nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem.
Klasyfikacja układów i narządów MedDRA | Bardzo często (³1/10) | Często (³1/100 do <1/10) | Niezbyt często (³1/1 000 do <1/100) | Rzadko (³1/10 000 do <1/1 000) | Nieznana |
Zaburzenia krwi i układu chłonnego |
|
|
|
| Małopłytkowość
|
Zaburzenia psychiczne |
|
| Nerwowość, bezsenność |
| Zmiany nastroju (w tym depresja) |
Zaburzenia układu nerwowego |
| Ból głowy, zawroty głowy |
|
| Objawy pozapiramidowe |
Zaburzenia serca |
| Blok przedsionkowo-komorowy (I, II lub III stopnia; możliwy blok odnogi pęczka Hisa), kołatanie serca | Bradykardia |
| Blok zatokowo-przedsionkowy, zastoinowa niewydolność serca |
Zaburzenia naczyniowe |
| Nagłe zaczerwienienie, zwłaszcza twarzy | Niedociśnienie ortostatyczne |
| Zapalenie naczyń (w tym leukocytoklastyczne zapalenie naczyń) |
Zaburzenia żołądka i jelit |
| Zaparcie, niestrawność, ból żołądka, nudności | Wymioty, biegunka | Suchość błony śluzowej jamy ustnej | Rozrost dziąseł |
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych |
|
| Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AspAT, AIAT, LDH, fosfatazy zasadowej) |
| Zapalenie wątroby |
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej |
| Rumień |
| Pokrzywka | Nadwrażliwość na światło (w tym liszajowate rogowacenie skóry narażonej na działanie słońca), obrzęk naczynioruchowy, wysypka, rumień wielopostaciowy (w tym zespół Stevensa -Johnsona i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka), pocenie się, złuszczające zapalenie skóry, ostra uogólniona wysypka krostkowa, rzadko rumień złuszczający z lub bez gorączki |
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi |
|
|
|
| Ginekomastia |
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania | Obrzęk obwodowy | Złe samopoczucie |
|
|
|
4.9 Przedawkowanie
Objawy kliniczne ostrego przedawkowania mogą obejmować nasilone niedociśnienie, które może prowadzić do wstrząsu, bradykardię zatokową z lub bez rozkojarzenia przedsionkowo-komorowego, oraz zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego.
Leczenie, w warunkach szpitalnych, obejmuje płukanie żołądka i (lub) diurezę osmotyczną. W przypadku zaburzeń przewodzenia można stosować czasową elektrostymulację serca.
Proponowane leczenie korygujące: podanie atropiny, wazopresorów, leków inotropowych, glukagonu i glukonianu wapnia we wlewie.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: wybiórczy antagoniści wapnia o bezpośrednim działaniu na serce, pochodne benzotiazepiny.
Kod ATC: C 08 DB 01
Diltiazemu chlorowodorek jest antagonistą wapnia. Substancje z tej grupy hamują napływ wapnia przez błony komórkowe. Jako antagonista wapnia, diltiazem działa na mięśnie gładkie, w szczególności na mięśnie gładkie naczyń. Diltiazemu chlorowodorek powoduje zmniejszenie całkowitego oporu obwodowego jako rezultat rozszerzenia naczyń, co z kolei prowadzi do zmniejszenia obciążenia następczego. Ostatecznie dochodzi do zmniejszenia ciśnienia tętniczego. Diltiazemu chlorowodorek, jako antagonista wapnia, ma silne działanie na mięsień sercowy. W dawkach terapeutycznych diltiazem ma bezpośrednie ujemne działanie chronotropowe, hamuje więc odruchowe zwiększenie częstości akcji serca. Diltiazemu chlorowodorek zmniejsza szybkość przewodzenia bodźców pomiędzy przedsionkiem a komorą. Może także wykazywać ujemne działania izotropowe.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Diltiazemu chlorowodorek jest wchłaniany z przewodu pokarmowego po podaniu doustnym w
80 - 90%.
Diltiazemu chlorowodorek w znacznym stopniu podlega metabolizmowi podczas „pierwszego przejścia” przez wątrobę, dlatego dostępność układowa leku wynosi jedynie około 40%. Maksymalne stężenia diltiazemu chlorowodorku w osoczu krwi występują po 3 - 4 godzinach po podaniu doustnym. Objętość dystrybucji diltiazemu chlorowodorku wynosi około 5 l/kg masy ciała. Wiązanie leku z białkami osocza wynosi 70 - 85%, z czego 35 - 40% jest związane z albuminami.
Diltiazemu chlorowodorek jest prawie całkowicie metabolizowany w wątrobie. Wykazano obecność następujących szlaków biotransformacji tego leku:
- dezacetylacja do głównych metabolitów (N-dezmetylodiltiazemu oraz dezacetylodilitiazemu)
- oksydatywna O i N-demetylacja,
- sprzęganie do metabolitów fenolowych.
W porównaniu do diltiazemu, jego główne metabolity, N-dezmetylodiltiazem oraz dezacetylodiltiazem wykazują słabsze działanie farmakologiczne. Siła ich działania stanowi odpowiednio około 20% lub około 25 - 50% siły działania diltiazemu chlorowodorku.
Inne metabolity nie są czynne farmakologicznie. W przypadku zaburzeń czynności wątroby należy spodziewać się opóźnienia metabolizmu diltiazemu chlorowodorku.
Diltiazemu chlorowodorek jest wydalany przez nerki w około 70% w postaci skoniugowanych metabolitów i w około 4% w postaci niezmienionej, pozostała ilość jest wydalana ze stolcem.
Średni okres półtrwania diltiazemu chlorowodorku wynosi 6 godzin. Może on wahać się od 2 do 11 godzin. Okres półtrwania diltiazemu może być wydłużony, szczególnie u pacjentów w wieku podeszłym lub z upośledzoną czynnością wątroby.
Diltiazemu chlorowodorek oraz jego metabolit, dezacetylodiltiazem, mogą w niewielkim stopniu podlegać kumulacji w osoczu krwi w przypadku wielokrotnego podawania leku.
5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Wyniki szeroko zakrojonych badań in vivo, jak też in vitro badających działanie mutagenne, oraz badania rakotwórczości in vivo były ujemne.
Diltiazem powoduje obumieranie zarodków oraz ma działanie teratogenne u myszy, szczurów i królików (występują wady rozwojowe kręgosłupa i kończyn) oraz zaburza płodność u szczurów. Dodatkowo u szczurów rzadko obserwowano występowanie wad układu sercowo-naczyniowego, po dootrzewnowym podaniu diltiazemu w dużych dawkach. Podawanie leku w ostatnim okresie ciąży u szczurów powodowało dystocję i zwiększenie wskaźnika umieralności okołoporodowej u potomstwa.
6. DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Składniki rdzenia:
Laktoza jednowodna
Poliakrylanu dyspersja 30%
Olej rycynowy uwodorniony
Glinu wodorotlenek uwodniony
Talk
Magnezu stearynian.
Składniki otoczki:
Hypromeloza
Sacharoza
Glicerol 85%
Tytanu dwutlenek
Magnezu stearynian
Polisorbat 80.
6.2 Niezgodności farmaceutyczne
Nie stwierdzono.
6.3 Okres ważności
3 lata.
6.4 Specjalne środki ostrożności przy przechowywaniu
Przechowywać w temperaturze poniżej 25º C.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Blistry z folii Al/ PVC/PVDC w tekturowym pudełku.
Opakowanie zawiera 30, 60 lub 100 tabletek.
Nie wszystkie rodzaje opakowań muszą znajdować się w obrocie.
6.6 Instrukcja dotycząca przygotowania produktu leczniczego do stosowania
i usuwania jego pozostałości
Brak szczególnych wymagań.
7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
VEDIM Sp. z o.o.
ul. Kruczkowskiego 8
00-380 Warszawa
8. NUMER(-Y) POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
Oxycardil 120: 6912; R/1126
Oxycardil 180: 4163
Oxycardil 240: 4164
9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU ORAZ DATA JEGO PRZEDŁUŻENIA
Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu:
Oxycardil 120: 6 grudnia 1996 r.
Oxycardil 180: 14 maja 1999 r.
Oxycardil 240: 14 maja 1999 r.
Data ostatniego przedłużenia pozwolenia:
Oxycardil 120: 17 grudnia 2008 r.
Oxycardil 180: 17 grudnia 2008 r.
Oxycardil 240: 17 grudnia 2008 r.
10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO
2013-03-11
Charakterystyka produktu leczniczego Oxycardil 120
Charakterystyka produktu leczniczego wygenerowana została automatycznie na podstawie informacji dostępnych w Rejestrze Produktów Leczniczych.
Interakcje Oxycardil 120 z innymi lekami
Zażywanie tego leku z innymi lekami w tym samym czasie może negatywnie wpływać na twoje zdrowie.
Najczęściej wykrywamy interakcje z następującymi lekami :
Interakcje Oxycardil 120 z żywnością
Nie posiadamy informacji wskazujących, aby podczas zażywania tego leku należało unikać jakichkolwiek produktów żywnościowych.
Inne opakowania Oxycardil 120
Grupy
Może Cię również zainteresować:
Ugryzienie kleszcza - czy zawsze jest groźne? Jak postępować, gdy ukąsi nas kleszcz?
Miażdżyca - rodzaje, objawy i sposoby leczenia
Anemia w ciąży − czym grozi, jak ją rozpoznać?
Kolchicyna – właściwości, zastosowanie, przeciwwskazania, skutki uboczne
Dodatkowe informacje
Wybierz interesujące Cię informacje:
Informacje o kodach BLOZ oraz możliwości współpracy z BLOZ dostępne są pod adresem BLOZ.pharmind.pl.