RENAZOL

Każda kapsułka zawiera 15 mg lub 30 mg lansoprazolu. Zawiera sacharozę. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Podczas leczenia lansoprazolem obserwowano następujące działania niepożądane, uporządkowane według następującej częstości występowania: często (> l/100, < l/10), niezbyt często (> l/1000, < l/100), rzadko (> l/10 000, < l/1000), bardzo rzadko (< l/10 000, łącznie z pojedynczymi przypadkami). Często Niezbyt często Rzadko Bardzo rzadko Częstość Nieznana Zaburzenia żołądkowo - jelitowe Wymioty, nudności, biegunki, bóle brzucha, zaparcia, wzdęcia z oddawaniem wiatrów i niestrawność Suchość w jamie ustnej lub gardle i jadłowstręt Zapalenie trzustki, kandydoza przełyku i zapalenie języka Zapalenie okrężnicy, zapalenie jamy ustnej i czarne zabarwienie języka Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Wysypka, pokrzywka i świąd Rumień wielopostaciowy, wybroczyny, wypadanie włosów, nadmierna potliwość i plamica Zespół Stevensa- Johnsona i toksyczna martwica naskórka Zaburzenia układu nerwowego Bóle głowy i zawroty głowy Depresje, omamy splątanie, bezsenność, ospałość, senność, zawroty głowy, drżenie i parestezje, niepokój ruchowy Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych Zapalenie wątroby i żółtaczka Zaburzenia nerek i dróg moczowych Śródmiąższowe zapalenie nerek Zaburzenia krwi i układu chłonnego Trombocytopenia, eozynofila, pancytopenia, niedokrwistość i leukopenia Agranulocyto -za Zaburzenia serca Kołatanie serca i ból w klatce piersiowej Zaburzenia naczyń Obrzęki obwodowe Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe i tkanki łącznej Złamania kości biodrowej, kości nadgarstka lub kręgosłupa (patrz punkt 4.4) Bóle mięśni i stawów Zaburzenia widzenia i smaku Zaburzenia smaku Zaburzenia widzenia Zaburzenia endokrynologiczne Ginekomas- tia i mlekotok Zaburzenia ogólne Zmęczenie Obrzęk naczynioruchowy, skurcz oskrzeli i gorączka Wstrząs anafilaktyczn y, impotencja i złe samopoczucie ogólne Badania Zwiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów Metabolizm i zaburzenia odżywiania Hipomagn ezemia (Patrz Specjalne ostrzeżeni a i środki ostrożnośc i dotyczące stosowania (4.4) W poszczególnych kategoriach częstości występowania działania niepożądane zostały uporządkowane według malejącej ciężkości przebiegu.

Choroba wrzodowa dwunastnicy: Zalecana dawka wynosi 30 mg raz na dobę przez 2 tygodnie. U pacjentów, u których nie uzyskano pełnego wyleczenia po tym czasie, lek należy podawać w tej samej dawce przez kolejne 2 tygodnie. Choroba wrzodowa żołądka: Zalecana dawka wynosi 30 mg raz na dobę przez 4 tygodnie. Wygojenie wrzodu następuje zwykle w ciągu 4 tygodni, ale u pacjentów, u których nie uzyskano pełnego wyleczenia po tym czasie, lek należy podawać w tej samej dawce przez kolejne 4 tygodnie. Refluksowe zapalenie przełyku: Zalecana dawka lansoprazolu wynosi 30 mg raz na dobę przez 4 tygodnie. U pacjentów, u których nie uzyskano pełnego wyleczenia po tym czasie, lek można podawać w tej samej dawce przez kolejne 4 tygodnie. Długotrwała profilaktyka refluksowego zapalenia przełyku: 15 mg raz na dobę. W razie konieczności dawkę można zwiększyć do 30 mg na dobę. Eradykacja Helicobacter pylori : Zalecana dawka lansoprazolu wynosi 30 mg dwa razy na dobę przez tydzień w skojarzeniu z antybiotykami według jednego z trzech następujących schematów: a) amoksycylina 1 g dwa razy na dobę + klarytromycyna 500 mg dwa razy na dobę; b) klarytromycyna 250 mg dwa razy na dobę + metronidazol 400 - 500 mg dwa razy na dobę; c) amoksycylina 1 g dwa razy na dobę + metronidazol 400 - 500 mg dwa razy na dobę. Należy uwzględnić obowiązujące wytyczne lokalne (np. zalecania krajowe) dotyczące odporności bakterii oraz właściwego stosowania i przepisywania leków przeciwbakteryjnych. Zespół Zollingera Ellisona Zalecana doustna dawka początkowa dla dorosłych wynosi 60 mg raz na dobę. Dawki należy dostosowywać do indywidualnych potrzeb pacjenta i kontynuować leczenie tak długo, jak długo istnieją wskazania kliniczne. Stosowane były dawki do 180 mg. Dawki dobowe większe niż 120 mg należy podawać w dawkach podzielonych. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby: U pacjentów z niewydolnością nerek zmiana dawkowania nie jest konieczna, ale nie należy stosować dawki dobowej większej niż 30 mg. Należy zachować ostrożność podczas stosowania lansoprazolu u pacjentów z niewielkimi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby dawka nie powinna przekraczać 30 mg. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby dawkę należy ograniczyć do 15 mg na dobę. Z uwagi na brak danych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby ta grupa pacjentów nie powinna być leczona lansoprazolem. Leczenie skojarzone z klarytromycyną nie powinno być stosowane u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Dzieci: Lansoprazol nie jest zalecany u dzieci z uwagi na brak wystarczających danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności. Pacjenci w podeszłym wieku: Z powodu opóźnienia wydalania lansoprazolu u osób w podeszłym wieku może zachodzić konieczność podawania leku w dawkach 15 - 30 mg, dostosowanych do indywidualnego zapotrzebowania pacjenta. Dawka dobowa u osób w podeszłym wieku nie powinna jednak być większa niż 30 mg. Kapsułki należy połykać w całości, popijając płynem. Kapsułki można otworzyć i wysypać ich zawartość, ale nie należy jej żuć ani rozgniatać. Jednoczesne przyjmowanie pożywieniaspowalnia i zmniejsza wchłanianie lansoprazolu. Najlepsze działanie leku uzyskuje się przyjmując go na pusty żołądek.

Rozpoznanie choroby wrzodowej żołądka lub dwunastnicy i refluksowego zapalenia przełyku powinno być potwierdzone za pomocą badania endoskopowego lub innych właściwych metod diagnostycznych. Refluksowe zapalenie przełyku może nie występować w chwili badania, podobnie jak owrzodzenie i (lub) widoczne uszkodzenie, dlatego w niektórych przypadkach sama endoskopia może nie być wystarczająca. W przypadku choroby wrzodowej żołądka należy wykluczyć możliwość występowania nowotworu złośliwego przed rozpoczęciem leczenia lansoprazolem, ponieważ lek ten może maskować objawy choroby i opóźniać rozpoznanie. Lansoprazol powinien być stosowany ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.2. Dawkowanie i sposób podawania). Hipomagnezemia U pacjentów leczonych inhibitorami pompy protonowej (ang. proton pump inhibitors, PPI), jak lansoprazol, przez co najmniej trzy miesiące oraz u większości pacjentów przyjmujących PPI przez rok, odnotowano przypadki wstępowania ciężkiej hipomagnezemii. Mogą występować ciężkie objawy hipomagnezemii, takie jak zmęczenie, tężyczka, majaczenie, zawroty głowy oraz arytmie komorowe, jednakże mogą one rozpocząć się niepostrzeżenie i pozostać niezauważone. U pacjentów najbardziej dotkniętych chorobą, hipomagnezemia zmniejszyła się po uzupełnieniu niedoborów magnezu i odstawieniu inhibitorów pompy protonowej. U pacjentów, u których przypuszcza się, że leczenie będzie długotrwałe lub przyjmujących inhibitory pompy protonowej łącznie z digoksyną lub innymi lekami mogącymi wywołać hipomagnezemię (np. diuretyki), należy rozważyć pomiar stężenia magnezu we krwi przed rozpoczęciem leczenia inhibitorami pompy protonowej oraz okresowe pomiary w trakcie leczenia. Mechanizmy działania lansoprazolu i omeprazolu są podobne, ponadto oba leki zwiększają wartość pH w żołądku, dlatego poniższe stwierdzenie zostało sformułowane przez analogię do omeprazolu. Zmniejszona kwaśność kwasu solnego w żołądku wywołana działaniem lansoprazolu zwiększa liczbę bakterii normalnie występujących w przewodzie pokarmowym. W związku z tym leczenie lansoprazolem może prowadzić do nieznacznego wzrostu ryzyka zakażeń przewodu pokarmowego wywołanych drobnoustrojami z rodziny Salmonella lub Campylobacter. U pacjentów z chorobą wrzodową żołądka lub dwunastnicy należy brać pod uwagę zakażenie H. pylori jako możliwy czynnik etiologiczny. Jeżeli lansoprazol jest stosowany w połączeniu z antybiotykami w celu eradykacji H. pylori, należy przestrzegać zaleceń dotyczących stosowania wspomnianych antybiotyków. Z uwagi na ograniczoną liczbę danych dotyczących bezpieczeństwa u pacjentów, u których prowadzone jest leczenie podtrzymujące przez okres dłuższy niż 1 rok, należy regularnie oceniać wyniki leczenia i stosunek korzyści do ryzyka w tej populacji. Jeżeli podczas długotrwałego leczenia (> 1 rok) wystąpią zaburzenia wzroku, należy niezwłocznie przerwać przyjmowanie leku i przeprowadzić konsultację okulistyczną. Inhibitory pompy protonowej, szczególnie stosowane w dużych dawkach oraz w długotrwałej terapii (powyżej 1 roku), mogą nieznacznie zwiększać ryzyko występowania złamań kości biodrowej, kości nadgarstka i kręgosłupa, szczególnie u osób w podeszłym wieku lub u pacjentów z innymi rozpoznanymi czynnikami ryzyka. Wyniki przeprowadzonych badań wskazują, że inhibitory pompy protonowej mogą zwiększać ogólne ryzyko złamań na poziomie 10-40%. Może być to również spowodowane innymi czynnikami ryzyka. Pacjenci z ryzykiem wystąpienia osteoporozy powinni otrzymać opiekę zgodnie z obecnymi wytycznymi klinicznymi oraz powinni przyjmować odpowiednią dawkę witaminy D oraz wapnia. Preparat zawiera sacharozę. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami metabolicznymi związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy, nie powinni stosować tego leku.

Rozpoznanie choroby wrzodowej żołądka lub dwunastnicy i refluksowego zapalenia przełyku powinno być potwierdzone za pomocą badania endoskopowego lub innych właściwych metod diagnostycznych. Refluksowe zapalenie przełyku może nie występować w chwili badania, podobnie jak owrzodzenie i (lub) widoczne uszkodzenie, dlatego w niektórych przypadkach sama endoskopia może nie być wystarczająca. W przypadku choroby wrzodowej żołądka należy wykluczyć możliwość występowania nowotworu złośliwego przed rozpoczęciem leczenia lansoprazolem, ponieważ lek ten może maskować objawy choroby i opóźniać rozpoznanie. Lansoprazol powinien być stosowany ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4.2. Dawkowanie i sposób podawania). Hipomagnezemia U pacjentów leczonych inhibitorami pompy protonowej (ang. proton pump inhibitors, PPI), jak lansoprazol, przez co najmniej trzy miesiące oraz u większości pacjentów przyjmujących PPI przez rok, odnotowano przypadki wstępowania ciężkiej hipomagnezemii. Mogą występować ciężkie objawy hipomagnezemii, takie jak zmęczenie, tężyczka, majaczenie, zawroty głowy oraz arytmie komorowe, jednakże mogą one rozpocząć się niepostrzeżenie i pozostać niezauważone. U pacjentów najbardziej dotkniętych chorobą, hipomagnezemia zmniejszyła się po uzupełnieniu niedoborów magnezu i odstawieniu inhibitorów pompy protonowej. U pacjentów, u których przypuszcza się, że leczenie będzie długotrwałe lub przyjmujących inhibitory pompy protonowej łącznie z digoksyną lub innymi lekami mogącymi wywołać hipomagnezemię (np. diuretyki), należy rozważyć pomiar stężenia magnezu we krwi przed rozpoczęciem leczenia inhibitorami pompy protonowej oraz okresowe pomiary w trakcie leczenia. Mechanizmy działania lansoprazolu i omeprazolu są podobne, ponadto oba leki zwiększają wartość pH w żołądku, dlatego poniższe stwierdzenie zostało sformułowane przez analogię do omeprazolu. Zmniejszona kwaśność kwasu solnego w żołądku wywołana działaniem lansoprazolu zwiększa liczbę bakterii normalnie występujących w przewodzie pokarmowym. W związku z tym leczenie lansoprazolem może prowadzić do nieznacznego wzrostu ryzyka zakażeń przewodu pokarmowego wywołanych drobnoustrojami z rodziny Salmonella lub Campylobacter. U pacjentów z chorobą wrzodową żołądka lub dwunastnicy należy brać pod uwagę zakażenie H. pylori jako możliwy czynnik etiologiczny. Jeżeli lansoprazol jest stosowany w połączeniu z antybiotykami w celu eradykacji H. pylori, należy przestrzegać zaleceń dotyczących stosowania wspomnianych antybiotyków. Z uwagi na ograniczoną liczbę danych dotyczących bezpieczeństwa u pacjentów, u których prowadzone jest leczenie podtrzymujące przez okres dłuższy niż 1 rok, należy regularnie oceniać wyniki leczenia i stosunek korzyści do ryzyka w tej populacji. Jeżeli podczas długotrwałego leczenia (> 1 rok) wystąpią zaburzenia wzroku, należy niezwłocznie przerwać przyjmowanie leku i przeprowadzić konsultację okulistyczną. Inhibitory pompy protonowej, szczególnie stosowane w dużych dawkach oraz w długotrwałej terapii (powyżej 1 roku), mogą nieznacznie zwiększać ryzyko występowania złamań kości biodrowej, kości nadgarstka i kręgosłupa, szczególnie u osób w podeszłym wieku lub u pacjentów z innymi rozpoznanymi czynnikami ryzyka. Wyniki przeprowadzonych badań wskazują, że inhibitory pompy protonowej mogą zwiększać ogólne ryzyko złamań na poziomie 10-40%. Może być to również spowodowane innymi czynnikami ryzyka. Pacjenci z ryzykiem wystąpienia osteoporozy powinni otrzymać opiekę zgodnie z obecnymi wytycznymi klinicznymi oraz powinni przyjmować odpowiednią dawkę witaminy D oraz wapnia. Preparat zawiera sacharozę. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami metabolicznymi związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy, nie powinni stosować tego leku.