
Sprawdzamy dostępność
leków w 10 990 aptekach
Sprawdzamy dostępność
leków w 10 990 aptekach
Pierwotne nadciśnienie tętnicze.
Każda tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 1,5 mg indapamidu.
Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
118,86 mg laktozy jednowodnej na tabletkę.
- Nadwrażliwość na indapamid substancję czynną , inne sulfonamidy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
- Ciężka niewydolność nerek.
- Encefalopatia wątrobowa lub ciężkie upośledzenie czynności wątroby.
- Hipokaliemia.
Większość klinicznych lub laboratoryjnych działań niepożądanych wykazuje zależność od dawki leku. Tiazydopodobne leki moczopędne, w tym Indapamide SR Genoptim, mogą wywoływać działania niepożądane sklasyfikowane wg częstości występowania następująco:
Bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do < 1/10); niezbyt często (≥1/1000 do < 1/100); rzadko (≥1/10 000 do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000), nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Bardzo rzadko: trombocytopenia, leukopenia, agranulocytoza, anemia aplastyczna, anemia hemolityczna.
Zaburzenia układu nerwowego
Rzadko: zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, zmęczenie, bóle głowy, parestezje.
Zaburzenia serca
Bardzo rzadko: zaburzenia rytmu serca , niedociśnienie.
Zaburzenia żołądka i jelit
Niezbyt często: wymioty.
Rzadko: nudności, zaparcia, suchość w ustach.
Bardzo rzadko: zapalenie trzustki.
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Bardzo rzadko: zaburzenia czynności wątroby.
Częstość nieznana: możliwość wystąpienia encefalopatii u pacjentów z niewydolnością wątroby.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Reakcje nadwrażliwości, głównie skórne, u pacjentów z predyspozycjami do alergii i reakcji astmatycznych.
Często: wysypka liszajowata
Niezbyt często: plamica
Bardzo rzadko: obrzęk naczynioruchowy i/lub pokrzywka, toksyczna nekroliza naskórka, zespół Stevensa-Johnsona
Częstość nieznana: możliwość nasilenia uprzednio istniejącego ostrego uogólnionego tocznia rumieniowatego.
Odnotowano przypadki nadwrażliwości na światło.
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Bardzo rzadko: niewydolność nerek.
Badania diagnostyczne
Podczas badań klinicznych, u 10 % pacjentów po 4-6 tygodniach leczenia stwierdzono hipokaliemię (stężenie potasu w osoczu ≤ 3,4 mmol/l), a u 4% obserwowano stężenie potasu ≤ 3,2 mmol/l. Po 12 tygodniach terapii średnie zmniejszenie stężenia potasu wyniosło 0,23 mmol/l.
Bardzo rzadko: hiperkalcemia.
Częstość nieznana: utrata potasu powodująca hipokaliemię o poważnych konsekwencjach w niektórych grupach ryzyka.
Hiponatremia z hipowolemią powodująca odwodnienie i niedociśnienie ortostatyczne. Jednoczesna utrata jonów chlorkowych może prowadzić do wystąpienia wtórnej kompensacyjnej zasadowicy metabolicznej. Częstość i nasilenie tego działania są nieznaczne.
Zwiększenie stężenia kwasu moczowego w osoczu oraz glukozy we krwi: należy dokładnie rozważyć zasadność stosowania tego rodzaju leków moczopędnych u pacjentów z dną moczanową i cukrzycą.
Do stosowania doustnego.
Należy stosować jedną tabletkę, co 24 godziny, najlepiej w godzinach rannych. Tabletkę należy połknąć w całości, popijając wodą, nie rozgryzając.
Stosowanie dużych dawek indapamidu nie zwiększa hipotensyjnego działania indapamidu, lecz nasila jego działanie natriuretyczne.
Dawkowanie
Pacjenci z niewydolnością nerek
W ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min), stosowanie indapamidu jest przeciwwskazane.
Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne wykazują pełną skuteczność terapeutyczną jedynie u pacjentów z prawidłową lub nieznacznie upośledzoną czynnością nerek.
Pacjenci w podeszłym wieku
U pacjentów w podeszłym wieku stężenie kreatyniny w osoczu należy skorygować, biorąc pod uwagę wiek, masę ciała i płeć pacjenta. Indapamid może być stosowany u pacjentów w podeszłym wieku, jeśli mają oni prawidłową lub nieznacznie upośledzoną czynność nerek.
Pacjenci z niewydolnością wątroby
Indapamid jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby.
Dzieci i młodzież
Nie zaleca się stosowania leku Indapamide SR Genoptim, tabletki o przedłużonym uwalnianiu u dzieci z uwagi na brak danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności działania.
Specjalne ostrzeżenia
Leki moczopędne tiazydopodobne mogą powodować encefalopatię wątrobową u pacjentów z upośledzoną czynnością wątroby, szczególnie w przypadku występowania zaburzeń równowagi elektrolitowej. W takiej sytuacji należy natychmiast przerwać stosowanie leku moczopędnego.
Nadwrażliwość na światło:
Podczas stosowania tiazydowych i tiazydopodobnych leków moczopędnych odnotowano przypadki wystąpienia reakcji nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.8). Jeżeli taka reakcja wystąpi zaleca się przerwanie leczenia. Gdy konieczne jest ponowne podanie leku, należy chronić skórę przed światłem słonecznym lub sztucznym promieniowaniem ultrafioletowym typu A (UVA).
Substancje pomocnicze:
Nie należy stosować leku u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub nieprawidłowym wchłanianiem glukozy-galaktozy.
Środki ostrożności dotyczące stosowania
- Równowaga wodno-elektrolitowa:
· Stężenie sodu w osoczu
Przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie sodu w osoczu, a następnie powtarzać badanie w regularnych odstępach czasu. Wszystkie leki moczopędne mogą powodować hiponatremię, niekiedy z bardzo poważnymi skutkami.. W początkowej fazie leczenia zmniejszenie stężenia sodu w osoczu może przebiegać bezobjawowo, dlatego istotne jest regularne monitorowanie pacjentów. U osób w podeszłym wieku i u pacjentów z marskością wątroby stężenie sodu należy oznaczać częściej.
· Stężenie potasu w osoczu
Utrata potasu i hipokaliemia stanowią poważne ryzyko związane ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych i leków o podobnym działaniu. Należy zapobiegać hipokaliemii (< 3,4 mmol/l) w grupach pacjentów obciążonych dużym ryzykiem jej wystąpienia, np. u pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów niedożywionych i/lub przyjmujących wiele leków, pacjentów z marskością wątroby, obrzękami i wodobrzuszem, pacjentów z chorobą naczyń wieńcowych i niewydolnością serca. W takich grupach pacjentów hipokaliemia zwiększa kardiotoksyczne działanie glikozydów naparstnicy i ryzyko zaburzeń rytmu serca.
W grupie ryzyka wystąpienia hipokaliemii są również pacjenci z wrodzonym lub jatrogennym wydłużeniem odstępu QT. Hipokaliemia, podobnie jak bradykardia, stanowi w tej grupie czynnik predysponujący do wystąpienia ciężkich arytmii, zwłaszcza typu torsades de pointes, które mogą prowadzić do zgonu.
We wszystkich wymienionych powyżej grupach pacjentów konieczne jest częstsze monitorowanie stężenia potasu w osoczu. Pierwszy pomiar stężenia powinien być wykonany w ciągu pierwszego tygodnia po rozpoczęciu leczenia.
Po stwierdzeniu hipokaliemii konieczne jest wyrównanie stężenia potasu we krwi.
· Stężenie wapnia w osoczu
Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem i powodować nieznaczne i przejściowe zwiększenie jego stężenia w osoczu. Klinicznie jawna hiperkalcemia może być związana z nierozpoznaną wcześniej nadczynnością gruczołów przytarczycznych.
Przed oceną czynności gruczołów przytarczycznych należy przerwać stosowanie leku.
- Stężenie glukozy we krwi:
U pacjentów z cukrzycą ważne jest monitorowanie stężenia glukozy we krwi, szczególnie w przypadku hipokaliemii.
- Kwas moczowy:
U pacjentów z podwyższonym stężeniem kwasu moczowego może dojść do zwiększenia częstości ataków dny moczanowej.
- Czynność nerek i leki moczopędne:
Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne są w pełni skuteczne jedynie wtedy, gdy czynność nerek jest prawidłowa lub nieznacznie upośledzona (u dorosłych pacjentów stężenie kreatyniny w osoczu poniżej 25 mg/l, tj. 220 μmol/l). U osób w podeszłym wieku, oceniając czynności nerek na podstawie stężenia kreatyniny, należy wziąć pod uwagę wiek, płeć oraz masę ciała pacjenta.
Na początku leczenia, hipowolemia, wtórna do utraty płynów i sodu wywołana przez leki moczopędne, prowadzi do zmniejszenia przesączania kłębuszkowego.
Może to powodować wzrost stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w osoczu. Tego typu przejściowe upośledzenie czynności nerek nie ma znaczenia klinicznego u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, może jednak nasilać już istniejącą niewydolność nerek.
- Pacjenci uprawiający sport:
Sportowcy powinni wiedzieć, iż produkt leczniczy zawiera substancję mogącą powodować dodatnie wyniki testów antydopingowych.
Specjalne ostrzeżenia
Leki moczopędne tiazydopodobne mogą powodować encefalopatię wątrobową u pacjentów z upośledzoną czynnością wątroby, szczególnie w przypadku występowania zaburzeń równowagi elektrolitowej. W takiej sytuacji należy natychmiast przerwać stosowanie leku moczopędnego.
Nadwrażliwość na światło:
Podczas stosowania tiazydowych i tiazydopodobnych leków moczopędnych odnotowano przypadki wystąpienia reakcji nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.8). Jeżeli taka reakcja wystąpi zaleca się przerwanie leczenia. Gdy konieczne jest ponowne podanie leku, należy chronić skórę przed światłem słonecznym lub sztucznym promieniowaniem ultrafioletowym typu A (UVA).
Substancje pomocnicze:
Nie należy stosować leku u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub nieprawidłowym wchłanianiem glukozy-galaktozy.
Środki ostrożności dotyczące stosowania
- Równowaga wodno-elektrolitowa:
· Stężenie sodu w osoczu
Przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie sodu w osoczu, a następnie powtarzać badanie w regularnych odstępach czasu. Wszystkie leki moczopędne mogą powodować hiponatremię, niekiedy z bardzo poważnymi skutkami.. W początkowej fazie leczenia zmniejszenie stężenia sodu w osoczu może przebiegać bezobjawowo, dlatego istotne jest regularne monitorowanie pacjentów. U osób w podeszłym wieku i u pacjentów z marskością wątroby stężenie sodu należy oznaczać częściej.
· Stężenie potasu w osoczu
Utrata potasu i hipokaliemia stanowią poważne ryzyko związane ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych i leków o podobnym działaniu. Należy zapobiegać hipokaliemii (< 3,4 mmol/l) w grupach pacjentów obciążonych dużym ryzykiem jej wystąpienia, np. u pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów niedożywionych i/lub przyjmujących wiele leków, pacjentów z marskością wątroby, obrzękami i wodobrzuszem, pacjentów z chorobą naczyń wieńcowych i niewydolnością serca. W takich grupach pacjentów hipokaliemia zwiększa kardiotoksyczne działanie glikozydów naparstnicy i ryzyko zaburzeń rytmu serca.
W grupie ryzyka wystąpienia hipokaliemii są również pacjenci z wrodzonym lub jatrogennym wydłużeniem odstępu QT. Hipokaliemia, podobnie jak bradykardia, stanowi w tej grupie czynnik predysponujący do wystąpienia ciężkich arytmii, zwłaszcza typu torsades de pointes, które mogą prowadzić do zgonu.
We wszystkich wymienionych powyżej grupach pacjentów konieczne jest częstsze monitorowanie stężenia potasu w osoczu. Pierwszy pomiar stężenia powinien być wykonany w ciągu pierwszego tygodnia po rozpoczęciu leczenia.
Po stwierdzeniu hipokaliemii konieczne jest wyrównanie stężenia potasu we krwi.
· Stężenie wapnia w osoczu
Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem i powodować nieznaczne i przejściowe zwiększenie jego stężenia w osoczu. Klinicznie jawna hiperkalcemia może być związana z nierozpoznaną wcześniej nadczynnością gruczołów przytarczycznych.
Przed oceną czynności gruczołów przytarczycznych należy przerwać stosowanie leku.
- Stężenie glukozy we krwi:
U pacjentów z cukrzycą ważne jest monitorowanie stężenia glukozy we krwi, szczególnie w przypadku hipokaliemii.
- Kwas moczowy:
U pacjentów z podwyższonym stężeniem kwasu moczowego może dojść do zwiększenia częstości ataków dny moczanowej.
- Czynność nerek i leki moczopędne:
Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne są w pełni skuteczne jedynie wtedy, gdy czynność nerek jest prawidłowa lub nieznacznie upośledzona (u dorosłych pacjentów stężenie kreatyniny w osoczu poniżej 25 mg/l, tj. 220 μmol/l). U osób w podeszłym wieku, oceniając czynności nerek na podstawie stężenia kreatyniny, należy wziąć pod uwagę wiek, płeć oraz masę ciała pacjenta.
Na początku leczenia, hipowolemia, wtórna do utraty płynów i sodu wywołana przez leki moczopędne, prowadzi do zmniejszenia przesączania kłębuszkowego.
Może to powodować wzrost stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w osoczu. Tego typu przejściowe upośledzenie czynności nerek nie ma znaczenia klinicznego u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, może jednak nasilać już istniejącą niewydolność nerek.
- Pacjenci uprawiający sport:
Sportowcy powinni wiedzieć, iż produkt leczniczy zawiera substancję mogącą powodować dodatnie wyniki testów antydopingowych.
Połączenia, które nie są zalecane :
Lit:
Zwiększenie stężenia litu w osoczu z objawami przedawkowania, podobnie jak w przypadku stosowania diety bezsolnej (zmniejszone wydalanie litu z moczem). Jeśli jednak zastosowanie leków moczopędnych jest konieczne, należy ściśle kontrolować stężenia litu w osoczu i jeśli to konieczne odpowiednio zmodyfikować dawkę.
Połączenia wymagające określonych środków ostrożności:
Leki wywołujące zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes:
- leki przeciwarytmiczne klasy Ia (chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid)
- leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid)
- niektóre leki przeciwpsychotyczne: fenotiazyny (chlorpromazyna, cyjamemazyna, lewomepromazyna, tiorydazyna, trifluoperazyna)
- pochodne benzamidu (amisulpiryd, sulpiryd, sultopryd, tiapryd)
- pochodne butyrofenonu (droperydol, haloperydol)
- Inne: beprydyl, cyzapryd, difemanyl, erytromycyna stosowana dożylnie, halofantryna,
mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, moksyfloksacyna, winkamina stosowana dożylnie.
Zwiększone ryzyko wystąpienia arytmii komorowych, szczególnie „ torsades de pointes ” (hipokaliemia stanowi czynnik ryzyka).
Przed zastosowaniem takiego połączenia leków zalecana jest kontrola stężenia potasu w osoczu i, w razie konieczności, jego korekta. Zalecane jest monitorowanie stężenia elektrolitów w osoczu i EKG.
W przypadku hipokaliemii zaleca się stosowanie leków, które nie powodują zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes..
Leki z grupy NLPZ ((stosowane ogólnie), w tym selektywne inhibitory COX-2, kwas acetylosalicylowy w dużych dawkach (≥ 3g/dobę):
Możliwe zmniejszenie działania przeciwnadciśnieniowego indapamidu.
Ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek u odwodnionych pacjentów (zmniejszona szybkość filtracji kłębkowej). Rozpoczynając leczenie należy nawodnić pacjenta i kontrolować czynność nerek
Inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE):
Ryzyko wystąpienia nagłego niedociśnienia i/lub ostrej niewydolności nerek na początku leczenia ACE u pacjentów z uprzednio istniejącym niedoborem sodu (szczególnie u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej).
U pacjentów z nadciśnieniem , u których stosowane uprzednio leki moczopędne mogły spowodować niedobór sodu, konieczne jest:
- Przerwanie stosowania leku moczopędnego na 3 dni przed rozpoczęciem leczenia ACE oraz, a następnie, jeżeli to konieczne, powrócić do podawania leku moczopędnego nieoszczędzającego potasu
- lub, podanie małej dawki początkowej inhibitora ACE i stopniowe jej zwiększanie.
U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca należy rozpocząć leczenie od bardzo małych dawek ACE, jeśli to może możliwe, po zmniejszeniu dawki jednocześnie stosowanego leku moczopędnego nieoszczędzającego potasu.
U wszystkich pacjentów należy kontrolować czynność nerek (stężenie kreatyniny w osoczu) podczas pierwszych tygodni leczenia ACE.
Inne leki powodujące hipokaliemię: amfoterycyna B (stosowana dożylnie), glikokortykosteroidy i mineralokortykosteroidy (działające ogólnoustrojowo), tetrakozaktyd, środki przeczyszczającepobudzające perystaltykę:
Zwiększone ryzyko wystąpienia hipokaliemii (działanie addytywne).
Zalecana jest kontrola stężenia potasu w osoczu i, w razie konieczności, jego uzupełnienie. Należy przestrzegać powyższego zalecenia, szczególnie w przypadku jednoczesnego leczenia glikozydami naparstnicy. Nie należy stosować leków przeczyszczających o działaniu pobudzającym perystaltykę.
Baklofen:
Nasilone działanie przeciwnadciśnieniowe.
Należy nawodnić pacjenta i kontrolować czynność nerek podczas rozpoczynania leczenia.
Glikozydy naparstnicy:
Hipokaliemia zwiększa ryzyko wystąpienia toksycznego działania glikozydów naparstnicy.
Należy kontrolować stężenie potasu w osoczu oraz EKG, a w razie konieczności, zmodyfikować ich dawkę.
Połączenia, które należy wziąć pod uwagę:
Leki moczopędne oszczędzające potas (amiloryd, spironolakton, triamteren):
Stosowanie indpamidu jednocześnie z ww. lekami jest uzasadnione klinicznie, nie eliminuje jednak ryzyka wystąpienia u niektórych pacjentów hipokaliemii (szczególnie u pacjentów z niewydolnością nerek lub cukrzycą) lub hiperkaliemii. Należy monitorować stężenie potasu w osoczu oraz EKG, a także, w razie konieczności, zmienić sposób leczenia.
Metformina:
Metformina zwiększa ryzyko wystąpienia kwasicy mleczanowej w wyniku czynnościowej niewydolności nerek związanej ze stosowaniem leków moczopędnych, a zwłaszcza diuretyków pętlowych.
Nie należy stosować metforminy u pacjentów ze stężeniem kreatyniny większym niż 15 mg/l (135 μmol/l) u mężczyzn oraz 12 mg/l (110 μmol/l) u kobiet.
Środki kontrastowe zawierające jod:
Zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek u pacjentów odwodnionych wskutek stosowania leków moczopędnych, szczególnie w przypadku stosowania dużych dawek środków kontrastowych zawierających jod.
Należy nawodnić pacjenta przed zastosowaniem środka kontrastowego zawierającego jod.
Leki przeciwdepresyjne o działaniu podobnym do imipraminy, neuroleptyki:
Nasilone działanie przeciwnadciśnieniowe i zwiększone ryzyko wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego (działanie addycyjne).
Sole wapnia:
Ryzyko wystąpienia hiperkalcemii, spowodowanej zmniejszeniem wydalania wapnia z moczem.
Cyklosporyna, takrolimus:
Ryzyko zwiększenia stężenia kreatyniny w osoczu bez zmiany stężenia krążącej cyklosporyny, nawet w przypadku właściwego nawodnienia i stężenia sodu w osoczu.
Kortykosteroidy, tetrakozaktyd (działające ogólnoustrojowo):
Zmniejszone działanie przeciwnadciśnieniowe (zatrzymywanie wody i sodu wskutek stosowania kortykosteroidów).
Indapamid ma niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych.
Indapamid nie wpływa na koncentrację, jednak u niektórych pacjentów mogą wystąpić różne objawy związane z obniżeniem ciśnienia krwi, zwłaszcza na początku leczenia lub po zastosowaniu dodatkowego leku przeciwnadciśnieniowego.
W przypadku wystąpienia tego typu objawów może dojść do upośledzenia zdolności prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych.
Nie stwierdzono toksyczności indapamidu stosowanego w dawkach do 40 mg tj. dawki 27 razy większej niż dawka zalecana. Objawami ostrego zatrucia są głównie zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej (hiponatremia, hipokaliemia). Do objawów klinicznych mogą należeć nudności, wymioty, niedociśnienie, kurcze mięśni, zawroty głowy, senność, splątanie, wielomocz lub skąpomocz z możliwością wystąpienia bezmoczu (w wyniku hipowolemii).
Początkowe postępowanie obejmuje szybką eliminację przyjętej substancji poprzez płukanie żołądka i/lub podanie węgla aktywowanego, a następnie przywrócenie równowagi wodno-elektrolitowej w specjalistycznym ośrodku.
Charakterystyka produktu leczniczego (chpl) wygenerowana została automatycznie na podstawie informacji dostępnych w Rejestrze Produktów Leczniczych.
Zamiast tego leku można wybrać jeden z 7 zamienników.
Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie.
Nie posiadamy informacji wskazujących, aby podczas zażywania tego leku należało unikać jakichkolwiek produktów żywnościowych.
Cena Indapamide SR Genoptim w aptekach waha się od 0,00 do 8,12 zł zł i może się różnić w zależności od odpłatności lub uprawnień dodatkowych (np.: Senior, Zasłużony Honorowy Dawca Krwi, Zasłużony Dawca Przeszczepu).
Indapamide SR Genoptim jest refundowany. Warunki refundacji mogą zależeć od wskazań medycznych zawartych w decyzji refundacyjnej, wieku pacjenta, uprawnień pacjenta, niepełnosprawności pacjenta lub decyzji lekarza.
Indapamide SR Genoptim jest na receptę. Preparat może być wydany wyłącznie z przepisu lekarza ze względu na swoje działanie, możliwe skutki uboczne. Stosowanie takich preparatów wymaga nadzoru lekarskiego.
Dla Indapamide SR Genoptim nie ma zamienników bez recepty. Warto skonsultować się z farmaceutą, by dobrać odpowiedni preparat.
Dla Indapamide SR Genoptim nie ma odpowiedników bez recepty. Warto skonsultować się z farmaceutą, by dobrać odpowiedni preparat.
Leki zawierające Indapamidum nie są dostępne bez recepty. Przed wyborem warto skonsultować się z farmaceutą.
Wybierz interesujące Cię informacje: