AZIBIOT

Jedna tabletka powlekana zawiera 500 mg azytromycyny (Azithromycinum) w postaci dwuwodnej.

Substancje pomocnicze biologicznie czynne: laktoza jednowodna.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Produktu leczniczego Azibiot nie należy stosować u pacjentów ze stwierdzoną w wywiadzie nadwrażliwością na azytromycynę lub inne antybiotyki makrolidowe lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

Działania niepożądane, które mogą wystąpić w czasie leczenia, uszeregowano według częstości występowania:

- często (≥ 1/100, < 1/10)

- niezbyt często (≥ 1/1000, < 1/100)

- rzadko (≥ 1/10 000, < 1/1000).

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Rzadko: trombocytopenia; w badaniach klinicznych obserwowano lekkie i przemijające zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych (neutropenia), ale nie potwierdzono czy jest to związane z leczeniem azytromycyną.

Zaburzenia psychiczne

Rzadko: zachowanie agresywne, niepokój, lęk, nerwowość.

Zaburzenia układu nerwowego

Niezbyt często: zawroty głowy, senność, bóle głowy, drgawki (obserwowane również podczas stosowania innych makrolidów), zaburzenia smaku i węchu.
Rzadko: parestezje i astenia, bezsenność i nadmierna ruchliwość.

Zaburzenia ucha i błędnika

Rzadko: uszkodzenia słuchu obserwowano podczas stosowania antybiotyków makrolidowych. U niektórych pacjentów leczonych azytromycyną opisywano osłabienie słuchu, głuchotę i szumy uszne. Większość z tych przypadków odnosi się do badań doświadczalnych, w których azytromycyna była przyjmowana w dużych dawkach przez długi okres. Jednakże aktualnie dostępne dane potwierdzają, iż większość spośród tych zaburzeń jest przemijająca.

Zaburzenia serca

Rzadko: kołatanie serca, arytmie z tachykardią komorową (które występują także podczas stosowania innych markolidów). Istnieje ryzyko wydłużenia odstępu QT i torsade de pointes (patrz punkt 4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania).

Zaburzenia żołądka i jelit

Często: nudności, wymioty, biegunka, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej (ból, skurcze).

Niezbyt często: luźne stolce, wzdęcia, zaburzenia trawienia, jadłowstręt.

Rzadko: zaparcia, zapalenie języka, rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy, zapalenie trzustki.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Rzadko: zapalenie wątroby i żółtaczka cholestatyczna z nieprawidłowymi wartościami testów czynności wątroby, martwica wątroby i niewydolność wątroby, rzadko prowadzące do zgonu.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Niezbyt często: reakcje alergiczne, takie jak świąd i wysypka.

Rzadko: reakcje alergiczne, takie jak obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka i uczulenie na światło; ciężkie reakcje skórne, jak rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona i martwica toksyczno-rozpływna naskórka.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Niezbyt często: bóle stawów.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Rzadko: śródmiąższowe zapalenie nerek, ostra niewydolność nerek.

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

Niezbyt często: zapalenie pochwy.

Zaburzenia układu immunologicznego

Rzadko: anafilaksja (rzadko prowadząca do zgonu), w tym obrzęk naczynioruchowy.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze

Rzadko: kandydozy.

Azytromycynę należy podawać doustnie.

Produkt leczniczy Azibiot można przyjmować niezależnie od posiłków.

Azytromycyna podawana jest jeden raz w ciągu doby. Schemat dawkowania zależy od rodzaju zakażenia.

Dorośli i dzieci o masie ciała powyżej 45 kg

Całkowitą dawkę wynosząca 1,5 g należy podawać w trzech dawkach dobowych po 500 mg przez trzy kolejne dni.

· Niepowikłane zakażenia cewki moczowej lub szyjki macicy, wywołane przez Chlamydia trachomatis: 1 g (2 tabletki powlekane po 500 mg) w dawce pojedynczej.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Nie jest konieczne dostosowywanie dawkowania u osób z lekkim zaburzeniem czynności nerek [klirens kreatyniny > 0,6 ml/s (40 ml/min)]. Brak danych dotyczących stosowania azytromycyny u pacjentów z klirensem kreatyniny < 40 ml/min, dlatego w takich przypadkach należy zachować ostrożność.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z lekkim i umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby brak dowodów na znaczne różnice w farmakokinetyce azytromycyny w porównaniu z pacjentami z prawidłową czynnością wątroby. U pacjentów z lekkim zaburzeniem czynności wątroby wzrasta ilość azytromycyny wydalanej z moczem, prawdopodobnie w wyniku włączenia się mechanizmu kompensacji zmniejszonego klirensu wątrobowego. W związku z tym nie ma konieczności dostosowywania dawkowania u pacjentów z lekkim i umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby. Jednakże, ponieważ główną drogą eliminacji azytromycyny jest wątroba, należy zachować ostrożność u pacjentów z ciężkimi schorzeniami wątroby.

Podobnie, jak podczas stosowania erytromycyny i innych makrolidów, opisywano ciężkie reakcje alergiczne, w tym obrzęk naczynioruchowy i reakcje anafilaktyczne. Niektóre z reakcji na azytromycynę powodowały objawy nawracające i konieczność dłuższego okresu obserwacji i leczenia.

Podobnie, jak podczas stosowania innych antybiotyków, bardzo istotne jest prowadzenie stałej kontroli w celu wykrycia objawów rozwoju niewrażliwych drobnoustrojów, takich jak grzyby.

Wystąpienie rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy opisywano w związku z zastosowaniem prawie każdego z leków przeciwbakteryjnych. Stopień ciężkości waha się w takich przypadkach od lekkiego do zagrażającego życiu. Dlatego też należy rozważyć możliwość wystąpienia tego schorzenia każdorazowo w przypadku wystąpienia biegunki, zwłaszcza ciężkiej lub długotrwałej, w następstwie zastosowania azytromycyny. Nie należy stosować leków hamujących perystaltykę lub działających zapierająco.

W związku z zastosowaniem makrolidów możliwe jest wystąpienie arytmii, szczególnie u pacjentów z wydłużonym odstępem QT. Po wprowadzeniu leku na rynek zgłoszono wystąpienie torsade de pointes u pacjenta z przebytą arytmią, u którego zastosowano leczenie azytromycyną. Nie można wykluczyć podobnego działania azytromycyny u pacjentów, u których ryzyko przedłużenia sercowej repolaryzacji jest zwiększone (patrz punkt 4.5 Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji oraz 4.8. Działania niepożądane). Dlatego też nie należy stosować azytromycyny:

- u pacjentów z wrodzonym lub potwierdzonym nabytym wydłużeniem odstępu QT,

- z innymi lekami, które wydłużają odstęp QT, jak leki przeciwarytmiczne należące do klasy IA i III, z cyzaprydem i terfenadyną,

- u pacjentów z zaburzeniami elektrolitowymi, zwłaszcza w przypadkach hipokaliemii i hipomagnezemii,

- u pacjentów z istotną klinicznie bradykardią, zaburzeniami rytmu serca lub ciężką niewydolnością krążenia.

W leczeniu zapalenia gardła i migdałków podniebiennych spowodowanych przez Streptococcus pyogenes oraz w zapobieganiu ostrej gorączce reumatycznej lekiem z wyboru jest zwykle penicylina. Azytromycyna jest skuteczna w leczeniu zakażeń gardła wywołanych przez paciorkowce, nie przeprowadzono badań potwierdzających jej skuteczność w zapobieganiu ostrej gorączce reumatycznej.

W przypadku chorób przenoszonych drogą płciową, należy upewnić się, czy u pacjenta nie współistnieje zakażenie T. pallidum.

Brak danych na temat bezpieczeństwa i skuteczności azytromycyny stosowanej długotrwale w wymienionych wyżej wskazaniach. W przypadku szybko nawracających zakażeń, należy rozważyć leczenie innym lekiem przeciwbakteryjnym.

Produktu leczniczego Azibiot nie należy stosować razem z pochodnymi sporyszu z uwagi na możliwość zatrucia alkaloidami sporyszu (ergotyzm).

Należy zachować ostrożność podczas stosowania azytromycyny u pacjentów z zaburzeniami neurologicznymi lub psychicznymi.

Nie należy stosować azytromycyny w leczeniu zakażonych ran oparzeniowych.

Azibiot zawiera laktozę, dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Podobnie, jak podczas stosowania erytromycyny i innych makrolidów, opisywano ciężkie reakcje alergiczne, w tym obrzęk naczynioruchowy i reakcje anafilaktyczne. Niektóre z reakcji na azytromycynę powodowały objawy nawracające i konieczność dłuższego okresu obserwacji i leczenia.

Podobnie, jak podczas stosowania innych antybiotyków, bardzo istotne jest prowadzenie stałej kontroli w celu wykrycia objawów rozwoju niewrażliwych drobnoustrojów, takich jak grzyby.

Wystąpienie rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy opisywano w związku z zastosowaniem prawie każdego z leków przeciwbakteryjnych. Stopień ciężkości waha się w takich przypadkach od lekkiego do zagrażającego życiu. Dlatego też należy rozważyć możliwość wystąpienia tego schorzenia każdorazowo w przypadku wystąpienia biegunki, zwłaszcza ciężkiej lub długotrwałej, w następstwie zastosowania azytromycyny. Nie należy stosować leków hamujących perystaltykę lub działających zapierająco.

W związku z zastosowaniem makrolidów możliwe jest wystąpienie arytmii, szczególnie u pacjentów z wydłużonym odstępem QT. Po wprowadzeniu leku na rynek zgłoszono wystąpienie torsade de pointes u pacjenta z przebytą arytmią, u którego zastosowano leczenie azytromycyną. Nie można wykluczyć podobnego działania azytromycyny u pacjentów, u których ryzyko przedłużenia sercowej repolaryzacji jest zwiększone (patrz punkt 4.5 Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji oraz 4.8. Działania niepożądane). Dlatego też nie należy stosować azytromycyny:

- u pacjentów z wrodzonym lub potwierdzonym nabytym wydłużeniem odstępu QT,

- z innymi lekami, które wydłużają odstęp QT, jak leki przeciwarytmiczne należące do klasy IA i III, z cyzaprydem i terfenadyną,

- u pacjentów z zaburzeniami elektrolitowymi, zwłaszcza w przypadkach hipokaliemii i hipomagnezemii,

- u pacjentów z istotną klinicznie bradykardią, zaburzeniami rytmu serca lub ciężką niewydolnością krążenia.

W leczeniu zapalenia gardła i migdałków podniebiennych spowodowanych przez Streptococcus pyogenes oraz w zapobieganiu ostrej gorączce reumatycznej lekiem z wyboru jest zwykle penicylina. Azytromycyna jest skuteczna w leczeniu zakażeń gardła wywołanych przez paciorkowce, nie przeprowadzono badań potwierdzających jej skuteczność w zapobieganiu ostrej gorączce reumatycznej.

W przypadku chorób przenoszonych drogą płciową, należy upewnić się, czy u pacjenta nie współistnieje zakażenie T. pallidum.

Brak danych na temat bezpieczeństwa i skuteczności azytromycyny stosowanej długotrwale w wymienionych wyżej wskazaniach. W przypadku szybko nawracających zakażeń, należy rozważyć leczenie innym lekiem przeciwbakteryjnym.

Produktu leczniczego Azibiot nie należy stosować razem z pochodnymi sporyszu z uwagi na możliwość zatrucia alkaloidami sporyszu (ergotyzm).

Należy zachować ostrożność podczas stosowania azytromycyny u pacjentów z zaburzeniami neurologicznymi lub psychicznymi.

Nie należy stosować azytromycyny w leczeniu zakażonych ran oparzeniowych.

Azibiot zawiera laktozę, dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Zaleca się ostrożność podczas stosowania azytromycyny u pacjentów leczonych innymi lekami, które mogą wydłużać odstęp QT (patrz punkt 4.4. Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania).

Azytromycyna w postaci tabletek nie wykazuje interakcji z pokarmami.

Cyklosporyna: niektóre antybiotyki makrolidowe interferują z metabolizmem cyklosporyny. Z uwagi na brak jednoznacznych danych uzyskanych w badaniach farmakokinetycznych lub klinicznych, dotyczących możliwych interakcji azytromycyny i cyklosporyny, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania powyższych leków. Jeśli konieczne jest jednoczesne podawanie, należy kontrolować stężenia cyklosporyny w osoczu, a dawkowanie dostosować do uzyskanych wyników.

Cymetydyna: w badaniach przeprowadzonych w celu określenia wpływu pojedynczej dawki cymetydyny (podanej dwie godziny przed) na farmakokinetykę azytromycyny nie zaobserwowano żadnego wpływu.

Dydanozyna: jednoczesne podawanie dobowych dawek azytromycyny w wysokości 1200 mg i dydanozyny u 6 osób nie dowiodło występowania wpływu na farmakokinetykę dydanozyny w porównaniu z placebo.

Digoksyna: u niektórych pacjentów pewne antybiotyki makrolidowe zmieniają metabolizm digoksyny (w jelicie). W przypadku jednoczesnego podawania azytromycyny i digoksyny konieczne jest wzięcie pod uwagę możliwości zwiększenia stężenia digoksyny w osoczu; należy monitorować stężenie digoksyny w osoczu.

Doustne leki przeciwzakrzepowe z grupy kumaryny: w badaniach farmakokinetycznych azytromycyna nie zmieniała przeciwzakrzepowego działania pojedynczej dawki 15 mg warfaryny podawanej zdrowym ochotnikom. Opisywano przypadki nasilenia działania przeciwzakrzepowego po równoczesnym podaniu azytromycyny i doustnych leków przeciwzakrzepowych z grupy kumaryny. Pomimo, że nie ustalono związku przyczynowego tego działania z podawaniem azytromycyny, konieczne jest w takich przypadkach rozważenie kontroli czasu protrombinowego.

Karbamazepina: w badaniach interakcji farmakokinetycznych u zdrowych ochotników nie zanotowano istotnego wpływu na stężenie karbamazepiny i jej aktywnego metabolitu.

Leki zobojętniające: maksymalne stężenie azytromycyny w osoczu zmniejsza się o 30% po zastosowaniu jednocześnie z lekami zobojętniającymi. Pacjenci leczeni tymi obydwoma lekami nie powinni ich przyjmować w tym samym czasie. Produkt leczniczy Azibiot należy zażywać co najmniej 1 godzinę przed przyjęciem leku zobojętniającego lub 2 godziny po jego przyjęciu.

Metyloprednizolon: badaniainterakcji farmakokinetycznych u zdrowych ochotników nie wykazały istotnego wpływu na farmakokinetykę metyloprednizolonu.

Pochodne ergotaminy: z uwagi na możliwość zatrucia pochodnymi ergotaminy nie należy ich stosować jednocześnie z azytromycyną.

Teofilina: brak dowodów na interakcje farmakokinetyczne pomiędzy azytromycyną i teofiliną, podawanymi równocześnie zdrowym ochotnikom. Jednakże jednoczesne stosowania makrolidów i teofiliny związane było ze zwiększeniem stężenia teofiliny w surowicy krwi. Dlatego też, dopóki nie zostaną uzyskane dalsze informacje, zaleca się dokładną kontrolę pacjentów z oznaczaniem stężenia teofiliny w osoczu.

Ryfabutyna: u osób otrzymujących równocześnie azytromycynę i ryfabutynę obserwowano wystąpienie neutropenii. Pomimo że neutropenia związana jest z działaniem ryfabutyny, nie ustalono związku przyczynowego z działaniem azytromycyny.

Terfenadyna: w badaniach farmakokinetycznych nie znaleziono dowodów na interakcje pomiędzy azytromycyną i terfenadyną. Opisywano rzadko przypadki, w których nie można było całkowicie wykluczyć możliwości interakcji obu leków. Jednakże brak jednoznacznych dowodów na występowanie takiej interakcji. Jak wszystkie pozostałe makrolidy, również azytromycynę należy stosować z terfenadyną z zachowaniem ostrożności.

Zydowudyna: pojedyncze dawki azytromycyny wynoszące 1000 mg i dawki wielokrotne po 1200 mg lub 600 mg nie zmieniały farmakokinetyki w osoczu ani wydalania zydowudyny lub jej metabolitów w postaci glukuronianów z moczem. Jednakże podawanie azytromycyny zwiększało stężenia fosforylowanej zydowudyny, farmakologicznie aktywnego metabolitu w jednojądrzastych komórkach krwi obwodowej. Kliniczne znaczenie tego faktu nie jest znane.

Cyzapryd: cyzapryd jest metabolizowany w wątrobie przez enzym CYP 3A4. Antybiotyki makrolidowe hamują działanie tego enzymu, dlatego jednoczesne stosowanie azytromycyny z cyzaprydem może powodować wydłużenie odstępu QT, komorowe zaburzenia rytmu i torsade de pointes.

Astemizol, triazolam, midazolam, alfentanyl: brak danych odnośnie interakcji z astemizolem, triazolamem, midazolamem lub alfentanylem. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych produktów z azytromycyną, gdyż opisywano silniejsze działanie w skojarzeniu z erytromycyną z grupy antybiotyków makrolidowych.

Nie wykazano wpływu azytromycyny na klirens leków metabolizowanych przez układ cytochrom
P 450.

Brak dowodów, aby azytromycyna wpływała na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Należy jednak brać pod uwagę możliwość wystąpienia takich działań niepożądanych, jak zawroty głowy i drgawki.

Działania niepożądane występujące po przyjęciu dawek większych niż zalecane były podobne do tych, które występowały po zwykle stosowanych dawkach. Zbyt duże dawki mogą spowodować ciężkie nudności, wymioty, biegunkę i utratę słuchu.

W przypadku przedawkowania wskazane jest wdrożenie leczenia objawowego i wspomagającego czynności życiowe.