Sprawdzamy dostępność
leków w 10 914 aptekach
Dostępny w większości aptek
Noliprel Forte tabletki powlekane | 5mg+1,25mg | 30 tabl.
od 0 , 00 zł do 26 , 69 zł
Dowiedz się więcej
Rodzaj:
lek na receptę | refundowany | 65+
Substancja czynna:
Perindoprilum argininum, Indapamidum
Podmiot odpowiedzialny:
ANPHARM PRZEDSIEBIORSTWO FARMACEUTYCZNE S.A.
- Noliprel Forte cena
- Kiedy stosujemy lek Noliprel Forte?
- Jaki jest skład leku Noliprel Forte?
- Jakie są przeciwwskazania do stosowania leku Noliprel Forte?
- Noliprel Forte – jakie działania niepożądane mogą wystąpić?
- Noliprel Forte - dawkowanie leku
- Noliprel Forte – jakie środki ostrożności należy zachować?
- Przyjmowanie leku Noliprel Forte w czasie ciąży
- Zamienniki leku
- Czy Noliprel Forte wchodzi w interakcje z innymi lekami?
- Czy Noliprel Forte wchodzi w interakcje z alkoholem?
- Podobne leki zawierające Perindoprilum argininum, Indapamidum.
Opis produktu Noliprel Forte
Kiedy stosujemy lek Noliprel Forte?
Leczenie nadciśnienia tętniczego samoistnego, stosowanie produktu NOLIPREL FORTE jest
wskazane u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze nie jest odpowiednio kontrolowane po
zastosowaniu samego peryndoprylu.
Jaki jest skład leku Noliprel Forte?
Jedna tabletka powlekana zawiera 3,395 mg peryndoprylu, co odpowiada 5 mg peryndoprylu
z argininą oraz 1,25 mg indapamidu.
Substancje pomocnicze: 71,33 mg laktozy jednowodnej.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Jakie są przeciwwskazania do stosowania leku Noliprel Forte?
Związane z peryndoprylem:
- nadwrażliwość na peryndopryl lub inne inhibitory ACE;
- obrzęk naczynioruchowy (obrzęk Quinckego) związany z uprzednim leczeniem inhibitorami ACE;
- wrodzony lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy;
- drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).
Związane z indapamidem:
nadwrażliwość na indapamid lub inne sulfonamidy;
ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min);
encefalopatia wątrobowa;
ciężkia niewydolność wątroby;
hipokaliemia;
ogólną zasadą jest niekojarzenie tego preparatu z lekami nie-przeciwarytmicznymi
powodującymi torsade de pointes (patrz punkt 4.5);
laktacja (patrz punkt 4.6).
Związane z produktem NOLIPREL FORTE:
- nadwrażliwość na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Z powodu braku właściwych danych dotyczących leczenia, produktu NOLIPREL FORTE nie
należy stosować:
- u pacjentów poddawanych dializie;
- u pacjentów z nieleczonąniewyrównaną niewydolnością serca.
Noliprel Forte – jakie działania niepożądane mogą wystąpić?
Stosowanie peryndoprylu hamuje układ renina-angiotensyna-aldosteron, powodując zmniejszenie
utraty potasu wywołanej indapamidem. Hipokaliemia (stężenie potasu < 3,4 mmol/1) wystąpiła u
4% pacjentów leczonych produktem NOLIPREL FORTE.
Następujące działania niepożądane można było obserwować podczas leczenia i pogrupować według
następującej częstości występowania:
bardzo często (> 1/10); często (> 1/100, < 1/10); niezbyt często (> 1/1000, < 1/100); rzadko (> 1/10000,
< 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10000); częstość nieznana (nie można jej określić na podstawie
dostępnych danych).
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Bardzo rzadko: małopłytkowość, leukopenia/neutropenia, agranulocytoza, niedokrwistość
aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna.
Niedokrwistość (patrz punkt 4.4) była obserwowana w przypadku stosowania inhibitorów ACE
w specyficznych okolicznościach (u pacjentów po przeszczepie nerki, u pacjentów poddawanych
hemodializie).
Zaburzenia psychiczne
Niezbyt często: zaburzenia nastroju lub snu.
Zaburzenia układu nerwowego
Często: parestezje, ból głowy, osłabienie, zawroty głowy, zawroty głowy pochodzenia
błędnikowego.
Bardzo rzadko: splątanie.
Zaburzenia oka
Często: zaburzenia widzenia.
Zaburzenia ucha i błędnika
Często: szum uszny.
Zaburzenia naczyniowe
Często: niedociśnienie, ortostatyczne lub nieortostatyczne (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia serca
Bardzo rzadko: arytmia, w tym bradykardia, tachykardia komorowa, migotanie przedsionków,
dławica piersiowa i zawał serca, prawdopodobnie wtórne to znacznego niedociśnienia u pacjentów
z dużym ryzykiem (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
Często: podczas leczenia inhibitorami ACE obserwowano suchy uporczywy kaszel, który ustępuje
bez leczenia po odstawieniu preparatu. W przypadku wystąpienia tego objawu należy wziąć pod
uwagę etiologię jatrogenną. Duszność.
Niezbyt często: skurcz oskrzeli.
Bardzo rzadko: eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie śluzówki nosa.
Zaburzenia żołądka i jelit
Często: zaparcia, suchość w ustach, nudności, bóle brzucha, jadłowstręt, wymioty, zaburzenie
smaku, niestrawność, biegunka.
Bardzo rzadko: zapalenie trzustki.
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Bardzo rzadko: zapalenie wątroby, cytolityczne lub cholestatyczne (patrz punkt 4.4).
Częstość nieznana: w przypadku niewydolności wątroby istnieje możliwość wystąpienia
encefalopatii wątrobowej (patrz punkty 4.3 i 4.4).
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Często: wysypka, świąd, wykwity grudkowo-plamkowe.
Niezbyt często: obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, głośni
i (lub) krtani, pokrzywka (patrz punkt 4.4).
Reakcje nadwrażliwości, głównie skórne u pacjentów predysponowanych do reakcji alergicznych
i astmatycznych. Plamica.
Możliwe nasilenie objawów rozpoznanego wcześniej ostrego tocznia rumieniowatego
uogólnionego.
Bardzo rzadko: rumień wiełopostaciowy, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, zespół
Stevensa-Johnsona. Donoszono o przypadkach reakcji nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.4).
Zaburzenia mieśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Często: skurcze mięśni.
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Niezbyt często: niewydolność nerek.
Bardzo rzadko: ostra niewydolność nerek.
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
Niezbyt często: impotencja.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Często: astenia.
Niezbyt często: pocenie się.
Badania diagnostyczne
Utrata potasu ze szczególnie znacznym zmniejszeniem stężenia potasu u pacjentów z grup
ryzyka (patrz punkt 4.4).
Zmniejszone stężenie sodu z hipowolemią, powodujące odwodnienie i niedociśnienie
ortostatyczne.
Zwiększone stężenia kwasu moczowego i glukozy we krwi podczas leczenia.
Nieznaczne zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w osoczu, przemijające
po przerwaniu leczenia, częściej występujące w przypadkach zwężenia tętnicy nerkowej,
nadciśnienia tętniczego leczonego lekami moczopędnymi, niewydolności nerek.
Zwiększone stężenia potasu, zazwyczaj przemijające.
Rzadko: zwiększone stężenie wapnia w osoczu.
Noliprel Forte - dawkowanie leku
Doustnie.
Zazwyczaj zalecaną dawką jest 1 tabletka powlekana produktu NOLIPREL FORTE stosowana raz
na dobę, najlepiej rano, przed posiłkiem.
Jeżeli jest to możliwe, można zalecić indywidualne dostosowanie dawki z użyciem poszczególnych
składników preparatu. Produkt NOLIPREL FORTE należy stosować, gdy ciśnienie tętnicze krwi nie
jest odpowiednio kontrolowane po zastosowaniu produktu PRENEK N (jeżeli dotyczy).
Jeżeli jest to klinicznie właściwe, można rozważyć bezpośrednią zmianę z monoterapii na leczenie
produktem NOLIPREL FORTE.
Pacjenci w podeszłym wieku (patrz punkt 4.4)
Leczenie należy rozpocząć w zależności od reakcji ciśnienia tętniczego krwi oraz czynności nerek.
Pacjenci z niewydolnością nerek (patrzpunkt 4.4)
W przypadkach ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min) stosowanie
preparatu jest przeciwwskazane.
U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością nerek (klirens kreatyniny 30 - 60 ml/min) zaleca się
rozpoczynanie leczenia od odpowiedniej dawki jednej z substancji czynnych preparatu złożonego.
U pacjentów z klirensem kreatyniny większym lub równym 60 ml/min nie jest wymagana
modyfikacja dawki.
Zazwyczaj stosowana kontrola leczenia dotyczy częstego badania stężenia kreatyniny i potasu.
Pacjenci z niewydolnością wątroby (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2)
W przypadku ciężkiej niewydolności wątroby leczenie jest przeciwwskazane.
U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby, modyfikacja dawki nie jest wymagana.
Dzieci i młodzież
NOLIPREL FORTE nie powinien być stosowany u dzieci oraz młodzieży z powodu nieustalonej
skuteczności i bezpieczeństwa stosowania peryndoprylu zarówno w monoterapii jak i w leczeniu
skojarzonym.
Noliprel Forte – jakie środki ostrożności należy zachować?
Ostrzeżenia specjalne
Wspólne dla peryndoprylu i indapamidu
Lit
Zazwyczaj nie zaleca się jednoczesnego stosowania litu i połączenia peryndoprylu z indapamidem
(patrz punkt 4.5).
Związane z peryndoprylem
Neutropenia lub agranulocytoza
U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE donoszono o wystąpieniu neutropenii
lub agranulocytozy, trombocytopenii i niedokrwistości. U pacjentów z prawidłową czynnością
nerek oraz bez innych czynników powodujących powikłania, neutropenia występuje rzadko.
Peryndopryl należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z kolagenozą naczyń, u
których stosuje się leczenie lekiem immunosupresyjnym, leczenie allopurynolem lub
prokainamidem, lub u których występują połączone czynniki powodujące powikłania, zwłaszcza
jeśli występowało wcześniej zaburzenie czynności nerek. U niektórych z tych pacjentów rozwinęły
się poważne infekcje, które w kilku przypadkach nie odpowiadały na intensywną terapię
antybiotykami. Jeśli peryndopryl jest stosowany u takich pacjentów, doradza się okresowe
monitorowanie liczby białych krwinek, a pacjentów należy poinformować o zgłaszaniu
jakichkolwiek objawów infekcji (np. ból gardła, gorączka).
Nadwrażliwość/obrzęk naczynioruchowy
Rzadko zgłaszano obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, języka, głośni i (lub) krtani
u pacjentów leczonych inhibitorami konwertazy angiotensyny, w tym peryndoprylem. Może to
wystąpić w jakimkolwiek okresie leczenia. W takich przypadkach należy natychmiast przerwać
leczenie peryndoprylem oraz wdrożyć odpowiednie monitorowanie, aby zapewnić całkowite
ustąpienie objawów przed wypisaniem pacjenta do domu. W przypadkach, gdy obrzęk obejmuje
tylko twarz i wargi, skutki zazwyczaj ustępują bez leczenia, jednak można zastosować leki
przeciwhistaminowe w celu złagodzenia objawów.
Obrzęk naczynioruchowy związany z obrzękiem krtani może być śmiertelny. Zajęcie języka, głośni
lub krtani może powodować zamknięcie dróg oddechowych. W takich przypadkach należy
natychmiast podać podskórnie adrenalinę 1:1000 (0,3 ml do 0,5 ml) i (lub) zastosować metody
zapewniające drożność dróg oddechowych.
U czarnoskórych pacjentów, otrzymujących inhibitory ACE, donoszono o większej częstości
występowania obrzęku naczynioruchowego w porównaniu do pacjentów rasy innej niż czarna.
U pacjentów z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie, niezwiązanym z leczeniem inhibitorem
ACE, może istnieć zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego podczas otrzymywania
inhibitora ACE (patrz punkt 4.3).
Rzadko donoszono o obrzęku naczynioruchowym jelit u pacjentów leczonych inhibitorami ACE.
U tych pacjentów występował ból brzucha (z nudnościami lub bez nudności albo z wymiotami);
w niektórych przypadkach nie było wcześniejszego obrzęku naczynioruchowego twarzy a poziomy
esterazy Cl były prawidłowe. Obrzęk naczynioruchowy był diagnozowany za pomocą
następujących procedur: tomografii komputerowej brzucha, ultrasonografii lub podczas zabiegu
chirurgicznego, a objawy ustąpiły po zaprzestaniu stosowania inhibitora ACE. Wystąpienie obrzęku
naczynioruchowego jelit należy wziąć pod uwagę podczas diagnozowania różnicowego pacjentów,
zgłaszających ból brzucha.
Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas leczenia odczulającego
U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE podczas leczenia odczulającego jadem owadów
błonkoskrzydłych (pszczoły, osy) występowały pojedyncze przypadki przedłużających się reakcji
rzekomoanafilaktycznych zagrażających życiu. Inhibitory ACE należy stosować z ostrożnością
u pacjentów z alergią podczas odczulania, i należy ich unikać u pacjentów poddawanych
immunoterapii jadem owadów. U pacjentów wymagających zarówno stosowania inhibitora ACE
jak i leczenia odczulającego reakcji tych można jednak uniknąć poprzez czasowe odstawienie
inhibitora ACE przynajmniej na 24 godziny przed leczeniem.
Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas aferezy LDL
Rzadko u pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, podczas aferezy lipoprotein (LDL) o małej
gęstości z użyciem siarczanu dekstranu, obserwowano zagrażające życiu reakcje
rzekomoanafilaktyczne. Reakcji tych unikano przez czasowe odstawienie inhibitora ACE przed
każdą aferezą.
Pacjenci hemodializowani
U pacjentów dializowanych z użyciem membran high-flux (np. AN 69®) i leczonych jednocześnie
inhibitorem ACE, donoszono o występowaniu reakcji rzekomoanafilaktycznych. U tych pacjentów
należy rozważyć zastosowanie innych typów membran do dializy lub innej klasy leków
przeciwnadciśnieniowych.
Leki moczopędne oszczędzające potas; sole potasu
Jednoczesne stosowanie peryndoprylu i leków moczopędnych oszczędzających potas lub soli
potasu, zazwyczaj nie jest zalecane (patrz punkt 4.5).
Ciąża i laktacja 1
Stosowania inhibitorów ACE nie należy rozpoczynać podczas ciąży. Jeśli terapia inhibitorem ACE
nie jest uznana za istotną, u pacjentek planujących ciążę należy zmienić leczenie na alternatywną
terapię przeciwnadciśnieniową o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania podczas ciąży.
Kiedy ciąża zostanie rozpoznana, leczenie inhibitorami ACE należy natychmiast przerwać, i, jeśli
właściwe, rozpocząć alternatywną terapię (patrz punkty 4.3 i 4.6).
Stosowanie peryndoprylu podczas karmienia piersią nie jest zalecane.
Związane z indapamidem
W przypadkach zaburzenia czynności wątroby tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne mogą
powodować wystąpienie encefalopatii wątrobowej. W razie wystąpienia objawów encefalopatii
należy natychmiast przerwać leczenie lekami moczopędnymi.
Nadwrażliwość na światło
Po zastosowaniu tiazydowych i tiazydopodobnych leków moczopędnych (patrz punkt 4.8)
odnotowano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło. Jeśli podczas leczenia wystąpi reakcja
nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwać terapię. Jeśli ponowne podanie leku moczopędnego
jest uznane za konieczne, zaleca się ochronę powierzchni narażonych na działanie słońca lub
sztucznych promieni UVA.
Zalecane środki ostrożności
Wspólne dla peryndoprylu i indapamidu
Niewydolność nerek
W przypadkach ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) leczenie jest
przeciwwskazane.
U niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym bez uprzedniego jawnego zaburzenia czynności
nerek, u których badania krwi oceniające czynność nerek wykazały czynnościową niewydolność
nerek, należy przerwać leczenie i ewentualnie ponownie rozpocząć albo mniejszą dawką lub tylko
jednym za składników.
U tych pacjentów, w ramach podstawowej kontroli medycznej, należy okresowo oceniać stężenie
potasu i kreatyniny, po 2 tygodniach leczenia a następnie co 2 miesiące, podczas całego leczenia.
Niewydolność nerek była zgłaszana głównie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub
z chorobą zasadniczą nerek, włączając zwężenie tętnicy nerkowej.
W przypadku obustronnego zwężenia tętnicy nerkowej, lub jednej czynnej nerki, zazwyczaj nie
zaleca się stosowania preparatu.
Niedociśnienie tętnicze i niedobory wody oraz elektrolitów
Istnieje ryzyko nagłego niedociśnienia tętniczego w obecności występującego wcześniej niedoboru
sodu (zwłaszcza u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej). Dlatego należy regularnie
przeprowadzać badanie objawów klinicznych niedoborów wody i elektrolitów, które mogą się
pojawić w przypadku współistniejących wymiotów lub biegunki.
U takich pacjentów należy regularnie oznaczać stężenie elektrolitów w osoczu.
Znaczne niedociśnienie tętnicze może wymagać zastosowania dożylnego wlewu izotonicznego
roztworu soli.
Przemijające niedociśnienie tętnicze nie jest przeciwwskazaniem do kontynuacji leczenia. Po
ustabilizowaniu się dostatecznej objętości krwi i ciśnienia tętniczego, można ponownie rozpocząć
leczenie mniejszą dawką lub tylko jednym ze składników.
Stężenie potasu
Połączenie peryndoprylu i indapamidu nie zapobiega wystąpieniu hipokaliemii, zwłaszcza
u pacjentów z cukrzycą lub niewydolnością nerek. Tak jak w przypadku innych leków
przeciwnadciśnieniowych stosowanych w skojarzeniu z lekiem moczopędnym, należy regularnie
kontrolować stężenie potasu w osoczu.
Substancje pomocnicze
Produkt NOLIPREL FORTE nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą,
dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania
glukozy i galaktozy.
Związane z peryndoprylem
Kaszel
U pacjentów leczonych inhibitorami konwertazy angiotensyny obserwowano suchy kaszel.
Charakteryzuje się on tym, że jest uporczywy oraz ustępuje po przerwaniu leczenia. W razie
wystąpienia tego objawu należy rozważyć etiologię jatrogenną. Jeżeli leczenie inhibitorami ACE
jest nadal preferowane, należy rozważyć możliwość jego kontynuacji.
Dzieci i młodzież
Nie ustalono skuteczności i tolerancji peryndoprylu w monoterapii i w skojarzeniu u dzieci.
Ryzyko niedociśnienia tętniczego i (lub) niewydolności nerek (w przypadku niewydolności serca,
niedoborów wody i elektrolitów itp.)
Wyraźna stymulacja układu renina-angiotensyna-aldosteron jest obserwowana podczas znacznej
utraty soli i wody (ścisła dieta ubogosodowa lub długotrwałe leczenie lekami moczopędnymi),
u pacjentów z początkowo niskim ciśnieniem tętniczym krwi, u pacjentów ze zwężeniem tętnicy
nerkowej, zastoinową niewydolnością serca lub marskością wątroby z obrzękami i wodobrzuszem.
Hamowanie tego układu przez inhibitor konwertazy angiotensyny może zatem spowodować,
zwłaszcza po pierwszej dawce i podczas pierwszych dwóch tygodni leczenia, nagłe obniżenie
ciśnienia tętniczego krwi i (lub) zwiększenie stężenia kreatyniny w osoczu, wskazujące na
czynnościową niewydolność nerek. Niekiedy może mieć ona ostry początek, choć występuje rzadko
i w różnych momentach leczenia.
W takich przypadkach leczenie należy rozpocząć od mniejszej dawki i zwiększać ją stopniowo.
Pacjenci w podeszłym wieku
Przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić czynność nerek i stężenie potasu. Dawkę początkową
należy następnie dostosować w zależności od reakcji ciśnienia tętniczego krwi, zwłaszcza
w przypadkach niedoborów wody i elektrolitów, celem uniknięcia nagłego niedociśnienia.
Pacjenci z rozpoznaną miażdżycą
Ryzyko wystąpienia niedociśnienia występuje u wszystkich pacjentów, jednak szczególną
ostrożność należy zachować u pacjentów z chorobąniedokrwienną serca lub zaburzeniami krążenia
mózgowego, rozpoczynając leczenie od małych dawek.
Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe
Leczeniem nadciśnienia naczyniowo-nerkowego jest rewaskularyzacja. Nie mniej jednak,
stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny może być korzystne u pacjentów z nadciśnieniem
nerkowo-naczyniowym oczekujących na operację korekcyjną lub gdy taka operacja nie jest
możliwa.
Jeżeli NOLIPREL FORTE został przepisany pacjentom z rozpoznanym lub podejrzewanym
zwężeniem tętnicy nerkowej, leczenie należy rozpoczynać w szpitalu od małych dawek. Należy
kontrolować czynność nerek i stężenie potasu, ponieważ u niektórych pacjentów rozwijała się
czynnościowa niewydolność nerek, ustępująca po zaprzestaniu leczenia.
Inne grupy ryzyka
U pacjentów z ciężką niewydolnością serca (klasa IV) oraz u pacjentów z cukrzycą insulinozależną,
(u których istnieje tendencja do zwiększenia stężenia potasu), leczenie powinno zaczynać się pod
ścisłą kontrolą lekarską od mniejszej dawki początkowej. Nie należy przerywać leczenia
(3-adrenolitykiem u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca i nadciśnieniem tętniczym:
inhibitor ACE należy dołączyć do leku P-adrenolitycznego.
Pacjenci z cukrzycą
U pacjentów z cukrzycą leczonych wcześniej doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną
należy dokładnie monitorować stężenia glukozy we krwi, zwłaszcza podczas pierwszego miesiąca
leczenia inhibitorem ACE.
Różnice etniczne
Tak jak w przypadku innych inhibitorów enzymu konwertującego angiotensynę peryndopryl jest
widocznie mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia krwi u pacjentów rasy czarnej niż innych ras,
prawdopodobnie z powodu częstszego występowania w populacji pacjentów rasy czarnej z
nadciśnieniem małej aktywności reninowej osocza.
Zab iegi chirurgiczne/znieczulenie
Inhibitory konwertazy angiotensyny mogą powodować niedociśnienie tętnicze w przypadku
znieczulenia, zwłaszcza, gdy środek znieczulający ma właściwości hipotensyjne. Jeśli możliwe,
zaleca się przerwać leczenie długo działającymi inhibitorami konwertazy, takimi jak peryndopryl,
na dzień przed planowanym zabiegiem chirurgicznym.
Zwężenie zastawki aortalnej lub mitralnej/kardiomiopatiaprzerostowa
Inhibitory ACE należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów ze zwężeniem drogi
odpływu z lewej komory.
Zaburzenia czynności wątroby
Rzadko, stosowanie inhibitorów ACE jest związane z wystąpieniem zespołu rozpoczynającego się
od żółtaczki cholestatycznej, prowadzącego do rozwoju piorunującej martwicy wątroby i (czasami)
śmierci. Mechanizm tego zespołu nie jest wyjaśniony. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE ,
u których rozwinęła się żółtaczka cholestatyczna, lub u których obserwuje się zwiększenie
aktywności enzymów wątrobowych, należy przerwać leczenie inhibitorami ACE i zastosować
odpowiednie postępowanie medyczne (patrz punkt 4.8).
Hiperkaliemia
U niektórych pacjentów w trakcie stosowania inhibitorów ACE, w tym peryndopiylu, obserwowano
zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Czynnikami ryzyka wystąpienia hiperkaliemii są:
niewydolność nerek, pogorszenie czynności nerek, wiek (> 70 lat), cukrzyca, współistniejące stany,
zwłaszcza odwodnienie, ostra dekompensacja serca, kwasica metaboliczna i jednoczesne stosowanie
leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolakton, eplerenon, triamteren lub
amiloryd), suplementów potasu lub zamienników soli kuchennej zawierających potas, lub też
pacjenci, którzy przyjmują inne leki powodujące zwiększenie stężenia potasu w surowicy (np.
heparyna). Stosowanie suplementów potasu, leków moczopędnych oszczędzających potas lub
zamienników soli kuchennej zawierających potas, zwłaszcza u pacjentów z zaburzoną czynnością
nerek, może prowadzić do znacznego zwiększenia w surowicy stężenia potasu. Hiperkaliemia może
powodować poważne, czasami kończące się zgonem arytmie. Jeżeli jednoczesne stosowanie wyżej
wymienionych preparatów uważa się za właściwe, zaleca się ostrożność i częstą kontrolę stężenia
potasu w surowicy (patrz punkt 4.5).
Związane z indapamidem
Równowaga wodno-elektrolitowa
Stężenie sodu
Należy je badać przed rozpoczęciem leczenia a następnie w regularnych odstępach czasu. Wszystkie
leki moczopędne mogą powodować poważne w skutkach zmniejszenie stężenia sodu.
Zmniejszenie stężenia sodu może być początkowo bezobjawowe, dlatego niezbędna jest regularna
kontrola. Oznaczenia stężenia sodu powinny być częstsze u pacjentów w podeszłym wieku
i pacjentów z marskością wątroby (patrz: punkt 4.8 i 4.9).
Stężenie potasu
Utrata potasu z hipokaliemią stanowi poważne ryzyko związane z tiazydowymi lekami
moczopędnymi oraz lekami moczopędnymi podobnymi do tiazydowych. Należy zapobiegać ryzyku
wystąpienia zmniejszonych stężeń potasu (< 3,4 mmol/1) w niektórych grupach ryzyka, takich jak
pacjenci w podeszłym wieku i (lub) niedożywieni, niezależnie od tego, czy przyjmują, czy też nie,
wiele leków, pacjenci z marskością wątroby z obrzękami i wodobrzuszem, pacjenci z chorobą
naczyń wieńcowych i pacjenci z niewydolnością serca.
W takich przypadkach hipokaliemia zwiększa toksyczność glikozydów nasercowych oraz ryzyko
wystąpienia zaburzeń rytmu serca.
Pacjenci, u których występuje wydłużony odstęp QT w zapisie EKG, bez względu na pochodzenie
jatrogenne czy też wrodzone, znajdują się również w grupie ryzyka.
Hipokaliemia, podobnie jak bradykardia, może predysponować do wystąpienia poważnych zaburzeń
rytmu serca, szczególnie torsade de pointes , które mogą być śmiertelne.
We wszystkich tych przypadkach konieczne jest częstsze oznaczanie stężenia potasu w surowicy.
Pierwsze oznaczenie stężenia potasu należy wykonać w pierwszym tygodniu po rozpoczęciu
leczenia. W razie wykrycia zmniejszonego stężenia potasu należy wyrównać niedobór.
Stężenie wapnia
Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem,
powodując nieznaczne i przemijające zwiększenie stężenia wapnia w osoczu.
Znaczne zwiększenie stężenia wapnia może być związane z nierozpoznaną nadczynnością
przytarczyc.
W takich przypadkach leczenie należy przerwać przed badaniem czynności przytarczyc.
Stężenie glukozy we krwi
Kontrolowanie stężenia glukozy we krwi jest istotne u pacjentów z cukrzycą, zwłaszcza
w przypadku małego stężenia potasu.
Kwas moczowy
U pacjentów ze zwiększonym stężeniem kwasu moczowego istnieje zwiększone ryzyko
występowania napadów dny moczanowej.
Czynność nerek a leki moczopędne
Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne są w pełni skuteczne tylko, gdy czynność nerek jest
prawidłowa lub zaburzona jedynie w niewielkim stopniu (stężenie kreatyniny mniejsze lub zbliżone
do 25 mg/l, tj. 220 ^imol/1 u dorosłych).
W przypadku osób w podeszłym wieku stężenia kreatyniny należy skorygować uwzględniając wiek,
masę ciała i płeć pacjenta, według wzoru Cockrofta:
Clkr = (140 - wiek) X masa ciała/0,814 X stężenie kreatyniny w osoczu
przy czym:
wiek wyrażony w latach
masa ciała w kg
stężenie kreatyniny w osoczu w jimol/1
Wzór ten odnosi się do mężczyzn w podeszłym wieku; dla kobiet należy go dostosować mnożąc
otrzymaną wartość przez 0,85.
Hipowolemia związana z utratą sodu i wody spowodowaną przez lek moczopędny na początku
leczenia, powoduje zmniejszenia przesączania kłębuszkowego. Może to prowadzić do zwiększenia
stężenia mocznika i kreatyniny we krwi. Ta przemijająca czynnościowa niewydolność nerek nie ma
żadnych konsekwencji u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, natomiast może nasilić
istniejącąjuż niewydolność nerek.
Sportowcy
Sportowcy powinni zwrócić uwagę, że ten produkt zawiera substancję czynną która może
powodować fałszywie dodatni wynik testu anty dopingowego.
Przyjmowanie leku Noliprel Forte w czasie ciąży
Ostrzeżenia specjalne
Wspólne dla peryndoprylu i indapamidu
Lit
Zazwyczaj nie zaleca się jednoczesnego stosowania litu i połączenia peryndoprylu z indapamidem
(patrz punkt 4.5).
Związane z peryndoprylem
Neutropenia lub agranulocytoza
U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE donoszono o wystąpieniu neutropenii
lub agranulocytozy, trombocytopenii i niedokrwistości. U pacjentów z prawidłową czynnością
nerek oraz bez innych czynników powodujących powikłania, neutropenia występuje rzadko.
Peryndopryl należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z kolagenozą naczyń, u
których stosuje się leczenie lekiem immunosupresyjnym, leczenie allopurynolem lub
prokainamidem, lub u których występują połączone czynniki powodujące powikłania, zwłaszcza
jeśli występowało wcześniej zaburzenie czynności nerek. U niektórych z tych pacjentów rozwinęły
się poważne infekcje, które w kilku przypadkach nie odpowiadały na intensywną terapię
antybiotykami. Jeśli peryndopryl jest stosowany u takich pacjentów, doradza się okresowe
monitorowanie liczby białych krwinek, a pacjentów należy poinformować o zgłaszaniu
jakichkolwiek objawów infekcji (np. ból gardła, gorączka).
Nadwrażliwość/obrzęk naczynioruchowy
Rzadko zgłaszano obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, języka, głośni i (lub) krtani
u pacjentów leczonych inhibitorami konwertazy angiotensyny, w tym peryndoprylem. Może to
wystąpić w jakimkolwiek okresie leczenia. W takich przypadkach należy natychmiast przerwać
leczenie peryndoprylem oraz wdrożyć odpowiednie monitorowanie, aby zapewnić całkowite
ustąpienie objawów przed wypisaniem pacjenta do domu. W przypadkach, gdy obrzęk obejmuje
tylko twarz i wargi, skutki zazwyczaj ustępują bez leczenia, jednak można zastosować leki
przeciwhistaminowe w celu złagodzenia objawów.
Obrzęk naczynioruchowy związany z obrzękiem krtani może być śmiertelny. Zajęcie języka, głośni
lub krtani może powodować zamknięcie dróg oddechowych. W takich przypadkach należy
natychmiast podać podskórnie adrenalinę 1:1000 (0,3 ml do 0,5 ml) i (lub) zastosować metody
zapewniające drożność dróg oddechowych.
U czarnoskórych pacjentów, otrzymujących inhibitory ACE, donoszono o większej częstości
występowania obrzęku naczynioruchowego w porównaniu do pacjentów rasy innej niż czarna.
U pacjentów z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie, niezwiązanym z leczeniem inhibitorem
ACE, może istnieć zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego podczas otrzymywania
inhibitora ACE (patrz punkt 4.3).
Rzadko donoszono o obrzęku naczynioruchowym jelit u pacjentów leczonych inhibitorami ACE.
U tych pacjentów występował ból brzucha (z nudnościami lub bez nudności albo z wymiotami);
w niektórych przypadkach nie było wcześniejszego obrzęku naczynioruchowego twarzy a poziomy
esterazy Cl były prawidłowe. Obrzęk naczynioruchowy był diagnozowany za pomocą
następujących procedur: tomografii komputerowej brzucha, ultrasonografii lub podczas zabiegu
chirurgicznego, a objawy ustąpiły po zaprzestaniu stosowania inhibitora ACE. Wystąpienie obrzęku
naczynioruchowego jelit należy wziąć pod uwagę podczas diagnozowania różnicowego pacjentów,
zgłaszających ból brzucha.
Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas leczenia odczulającego
U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE podczas leczenia odczulającego jadem owadów
błonkoskrzydłych (pszczoły, osy) występowały pojedyncze przypadki przedłużających się reakcji
rzekomoanafilaktycznych zagrażających życiu. Inhibitory ACE należy stosować z ostrożnością
u pacjentów z alergią podczas odczulania, i należy ich unikać u pacjentów poddawanych
immunoterapii jadem owadów. U pacjentów wymagających zarówno stosowania inhibitora ACE
jak i leczenia odczulającego reakcji tych można jednak uniknąć poprzez czasowe odstawienie
inhibitora ACE przynajmniej na 24 godziny przed leczeniem.
Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas aferezy LDL
Rzadko u pacjentów otrzymujących inhibitory ACE, podczas aferezy lipoprotein (LDL) o małej
gęstości z użyciem siarczanu dekstranu, obserwowano zagrażające życiu reakcje
rzekomoanafilaktyczne. Reakcji tych unikano przez czasowe odstawienie inhibitora ACE przed
każdą aferezą.
Pacjenci hemodializowani
U pacjentów dializowanych z użyciem membran high-flux (np. AN 69®) i leczonych jednocześnie
inhibitorem ACE, donoszono o występowaniu reakcji rzekomoanafilaktycznych. U tych pacjentów
należy rozważyć zastosowanie innych typów membran do dializy lub innej klasy leków
przeciwnadciśnieniowych.
Leki moczopędne oszczędzające potas; sole potasu
Jednoczesne stosowanie peryndoprylu i leków moczopędnych oszczędzających potas lub soli
potasu, zazwyczaj nie jest zalecane (patrz punkt 4.5).
Ciąża i laktacja 1
Stosowania inhibitorów ACE nie należy rozpoczynać podczas ciąży. Jeśli terapia inhibitorem ACE
nie jest uznana za istotną, u pacjentek planujących ciążę należy zmienić leczenie na alternatywną
terapię przeciwnadciśnieniową o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania podczas ciąży.
Kiedy ciąża zostanie rozpoznana, leczenie inhibitorami ACE należy natychmiast przerwać, i, jeśli
właściwe, rozpocząć alternatywną terapię (patrz punkty 4.3 i 4.6).
Stosowanie peryndoprylu podczas karmienia piersią nie jest zalecane.
Związane z indapamidem
W przypadkach zaburzenia czynności wątroby tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne mogą
powodować wystąpienie encefalopatii wątrobowej. W razie wystąpienia objawów encefalopatii
należy natychmiast przerwać leczenie lekami moczopędnymi.
Nadwrażliwość na światło
Po zastosowaniu tiazydowych i tiazydopodobnych leków moczopędnych (patrz punkt 4.8)
odnotowano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło. Jeśli podczas leczenia wystąpi reakcja
nadwrażliwości na światło, zaleca się przerwać terapię. Jeśli ponowne podanie leku moczopędnego
jest uznane za konieczne, zaleca się ochronę powierzchni narażonych na działanie słońca lub
sztucznych promieni UVA.
Zalecane środki ostrożności
Wspólne dla peryndoprylu i indapamidu
Niewydolność nerek
W przypadkach ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) leczenie jest
przeciwwskazane.
U niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym bez uprzedniego jawnego zaburzenia czynności
nerek, u których badania krwi oceniające czynność nerek wykazały czynnościową niewydolność
nerek, należy przerwać leczenie i ewentualnie ponownie rozpocząć albo mniejszą dawką lub tylko
jednym za składników.
U tych pacjentów, w ramach podstawowej kontroli medycznej, należy okresowo oceniać stężenie
potasu i kreatyniny, po 2 tygodniach leczenia a następnie co 2 miesiące, podczas całego leczenia.
Niewydolność nerek była zgłaszana głównie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub
z chorobą zasadniczą nerek, włączając zwężenie tętnicy nerkowej.
W przypadku obustronnego zwężenia tętnicy nerkowej, lub jednej czynnej nerki, zazwyczaj nie
zaleca się stosowania preparatu.
Niedociśnienie tętnicze i niedobory wody oraz elektrolitów
Istnieje ryzyko nagłego niedociśnienia tętniczego w obecności występującego wcześniej niedoboru
sodu (zwłaszcza u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej). Dlatego należy regularnie
przeprowadzać badanie objawów klinicznych niedoborów wody i elektrolitów, które mogą się
pojawić w przypadku współistniejących wymiotów lub biegunki.
U takich pacjentów należy regularnie oznaczać stężenie elektrolitów w osoczu.
Znaczne niedociśnienie tętnicze może wymagać zastosowania dożylnego wlewu izotonicznego
roztworu soli.
Przemijające niedociśnienie tętnicze nie jest przeciwwskazaniem do kontynuacji leczenia. Po
ustabilizowaniu się dostatecznej objętości krwi i ciśnienia tętniczego, można ponownie rozpocząć
leczenie mniejszą dawką lub tylko jednym ze składników.
Stężenie potasu
Połączenie peryndoprylu i indapamidu nie zapobiega wystąpieniu hipokaliemii, zwłaszcza
u pacjentów z cukrzycą lub niewydolnością nerek. Tak jak w przypadku innych leków
przeciwnadciśnieniowych stosowanych w skojarzeniu z lekiem moczopędnym, należy regularnie
kontrolować stężenie potasu w osoczu.
Substancje pomocnicze
Produkt NOLIPREL FORTE nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą,
dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania
glukozy i galaktozy.
Związane z peryndoprylem
Kaszel
U pacjentów leczonych inhibitorami konwertazy angiotensyny obserwowano suchy kaszel.
Charakteryzuje się on tym, że jest uporczywy oraz ustępuje po przerwaniu leczenia. W razie
wystąpienia tego objawu należy rozważyć etiologię jatrogenną. Jeżeli leczenie inhibitorami ACE
jest nadal preferowane, należy rozważyć możliwość jego kontynuacji.
Dzieci i młodzież
Nie ustalono skuteczności i tolerancji peryndoprylu w monoterapii i w skojarzeniu u dzieci.
Ryzyko niedociśnienia tętniczego i (lub) niewydolności nerek (w przypadku niewydolności serca,
niedoborów wody i elektrolitów itp.)
Wyraźna stymulacja układu renina-angiotensyna-aldosteron jest obserwowana podczas znacznej
utraty soli i wody (ścisła dieta ubogosodowa lub długotrwałe leczenie lekami moczopędnymi),
u pacjentów z początkowo niskim ciśnieniem tętniczym krwi, u pacjentów ze zwężeniem tętnicy
nerkowej, zastoinową niewydolnością serca lub marskością wątroby z obrzękami i wodobrzuszem.
Hamowanie tego układu przez inhibitor konwertazy angiotensyny może zatem spowodować,
zwłaszcza po pierwszej dawce i podczas pierwszych dwóch tygodni leczenia, nagłe obniżenie
ciśnienia tętniczego krwi i (lub) zwiększenie stężenia kreatyniny w osoczu, wskazujące na
czynnościową niewydolność nerek. Niekiedy może mieć ona ostry początek, choć występuje rzadko
i w różnych momentach leczenia.
W takich przypadkach leczenie należy rozpocząć od mniejszej dawki i zwiększać ją stopniowo.
Pacjenci w podeszłym wieku
Przed rozpoczęciem leczenia należy ocenić czynność nerek i stężenie potasu. Dawkę początkową
należy następnie dostosować w zależności od reakcji ciśnienia tętniczego krwi, zwłaszcza
w przypadkach niedoborów wody i elektrolitów, celem uniknięcia nagłego niedociśnienia.
Pacjenci z rozpoznaną miażdżycą
Ryzyko wystąpienia niedociśnienia występuje u wszystkich pacjentów, jednak szczególną
ostrożność należy zachować u pacjentów z chorobąniedokrwienną serca lub zaburzeniami krążenia
mózgowego, rozpoczynając leczenie od małych dawek.
Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe
Leczeniem nadciśnienia naczyniowo-nerkowego jest rewaskularyzacja. Nie mniej jednak,
stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny może być korzystne u pacjentów z nadciśnieniem
nerkowo-naczyniowym oczekujących na operację korekcyjną lub gdy taka operacja nie jest
możliwa.
Jeżeli NOLIPREL FORTE został przepisany pacjentom z rozpoznanym lub podejrzewanym
zwężeniem tętnicy nerkowej, leczenie należy rozpoczynać w szpitalu od małych dawek. Należy
kontrolować czynność nerek i stężenie potasu, ponieważ u niektórych pacjentów rozwijała się
czynnościowa niewydolność nerek, ustępująca po zaprzestaniu leczenia.
Inne grupy ryzyka
U pacjentów z ciężką niewydolnością serca (klasa IV) oraz u pacjentów z cukrzycą insulinozależną,
(u których istnieje tendencja do zwiększenia stężenia potasu), leczenie powinno zaczynać się pod
ścisłą kontrolą lekarską od mniejszej dawki początkowej. Nie należy przerywać leczenia
(3-adrenolitykiem u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca i nadciśnieniem tętniczym:
inhibitor ACE należy dołączyć do leku P-adrenolitycznego.
Pacjenci z cukrzycą
U pacjentów z cukrzycą leczonych wcześniej doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną
należy dokładnie monitorować stężenia glukozy we krwi, zwłaszcza podczas pierwszego miesiąca
leczenia inhibitorem ACE.
Różnice etniczne
Tak jak w przypadku innych inhibitorów enzymu konwertującego angiotensynę peryndopryl jest
widocznie mniej skuteczny w obniżaniu ciśnienia krwi u pacjentów rasy czarnej niż innych ras,
prawdopodobnie z powodu częstszego występowania w populacji pacjentów rasy czarnej z
nadciśnieniem małej aktywności reninowej osocza.
Zab iegi chirurgiczne/znieczulenie
Inhibitory konwertazy angiotensyny mogą powodować niedociśnienie tętnicze w przypadku
znieczulenia, zwłaszcza, gdy środek znieczulający ma właściwości hipotensyjne. Jeśli możliwe,
zaleca się przerwać leczenie długo działającymi inhibitorami konwertazy, takimi jak peryndopryl,
na dzień przed planowanym zabiegiem chirurgicznym.
Zwężenie zastawki aortalnej lub mitralnej/kardiomiopatiaprzerostowa
Inhibitory ACE należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów ze zwężeniem drogi
odpływu z lewej komory.
Zaburzenia czynności wątroby
Rzadko, stosowanie inhibitorów ACE jest związane z wystąpieniem zespołu rozpoczynającego się
od żółtaczki cholestatycznej, prowadzącego do rozwoju piorunującej martwicy wątroby i (czasami)
śmierci. Mechanizm tego zespołu nie jest wyjaśniony. U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE ,
u których rozwinęła się żółtaczka cholestatyczna, lub u których obserwuje się zwiększenie
aktywności enzymów wątrobowych, należy przerwać leczenie inhibitorami ACE i zastosować
odpowiednie postępowanie medyczne (patrz punkt 4.8).
Hiperkaliemia
U niektórych pacjentów w trakcie stosowania inhibitorów ACE, w tym peryndopiylu, obserwowano
zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Czynnikami ryzyka wystąpienia hiperkaliemii są:
niewydolność nerek, pogorszenie czynności nerek, wiek (> 70 lat), cukrzyca, współistniejące stany,
zwłaszcza odwodnienie, ostra dekompensacja serca, kwasica metaboliczna i jednoczesne stosowanie
leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolakton, eplerenon, triamteren lub
amiloryd), suplementów potasu lub zamienników soli kuchennej zawierających potas, lub też
pacjenci, którzy przyjmują inne leki powodujące zwiększenie stężenia potasu w surowicy (np.
heparyna). Stosowanie suplementów potasu, leków moczopędnych oszczędzających potas lub
zamienników soli kuchennej zawierających potas, zwłaszcza u pacjentów z zaburzoną czynnością
nerek, może prowadzić do znacznego zwiększenia w surowicy stężenia potasu. Hiperkaliemia może
powodować poważne, czasami kończące się zgonem arytmie. Jeżeli jednoczesne stosowanie wyżej
wymienionych preparatów uważa się za właściwe, zaleca się ostrożność i częstą kontrolę stężenia
potasu w surowicy (patrz punkt 4.5).
Związane z indapamidem
Równowaga wodno-elektrolitowa
Stężenie sodu
Należy je badać przed rozpoczęciem leczenia a następnie w regularnych odstępach czasu. Wszystkie
leki moczopędne mogą powodować poważne w skutkach zmniejszenie stężenia sodu.
Zmniejszenie stężenia sodu może być początkowo bezobjawowe, dlatego niezbędna jest regularna
kontrola. Oznaczenia stężenia sodu powinny być częstsze u pacjentów w podeszłym wieku
i pacjentów z marskością wątroby (patrz: punkt 4.8 i 4.9).
Stężenie potasu
Utrata potasu z hipokaliemią stanowi poważne ryzyko związane z tiazydowymi lekami
moczopędnymi oraz lekami moczopędnymi podobnymi do tiazydowych. Należy zapobiegać ryzyku
wystąpienia zmniejszonych stężeń potasu (< 3,4 mmol/1) w niektórych grupach ryzyka, takich jak
pacjenci w podeszłym wieku i (lub) niedożywieni, niezależnie od tego, czy przyjmują, czy też nie,
wiele leków, pacjenci z marskością wątroby z obrzękami i wodobrzuszem, pacjenci z chorobą
naczyń wieńcowych i pacjenci z niewydolnością serca.
W takich przypadkach hipokaliemia zwiększa toksyczność glikozydów nasercowych oraz ryzyko
wystąpienia zaburzeń rytmu serca.
Pacjenci, u których występuje wydłużony odstęp QT w zapisie EKG, bez względu na pochodzenie
jatrogenne czy też wrodzone, znajdują się również w grupie ryzyka.
Hipokaliemia, podobnie jak bradykardia, może predysponować do wystąpienia poważnych zaburzeń
rytmu serca, szczególnie torsade de pointes , które mogą być śmiertelne.
We wszystkich tych przypadkach konieczne jest częstsze oznaczanie stężenia potasu w surowicy.
Pierwsze oznaczenie stężenia potasu należy wykonać w pierwszym tygodniu po rozpoczęciu
leczenia. W razie wykrycia zmniejszonego stężenia potasu należy wyrównać niedobór.
Stężenie wapnia
Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem,
powodując nieznaczne i przemijające zwiększenie stężenia wapnia w osoczu.
Znaczne zwiększenie stężenia wapnia może być związane z nierozpoznaną nadczynnością
przytarczyc.
W takich przypadkach leczenie należy przerwać przed badaniem czynności przytarczyc.
Stężenie glukozy we krwi
Kontrolowanie stężenia glukozy we krwi jest istotne u pacjentów z cukrzycą, zwłaszcza
w przypadku małego stężenia potasu.
Kwas moczowy
U pacjentów ze zwiększonym stężeniem kwasu moczowego istnieje zwiększone ryzyko
występowania napadów dny moczanowej.
Czynność nerek a leki moczopędne
Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne są w pełni skuteczne tylko, gdy czynność nerek jest
prawidłowa lub zaburzona jedynie w niewielkim stopniu (stężenie kreatyniny mniejsze lub zbliżone
do 25 mg/l, tj. 220 ^imol/1 u dorosłych).
W przypadku osób w podeszłym wieku stężenia kreatyniny należy skorygować uwzględniając wiek,
masę ciała i płeć pacjenta, według wzoru Cockrofta:
Clkr = (140 - wiek) X masa ciała/0,814 X stężenie kreatyniny w osoczu
przy czym:
wiek wyrażony w latach
masa ciała w kg
stężenie kreatyniny w osoczu w jimol/1
Wzór ten odnosi się do mężczyzn w podeszłym wieku; dla kobiet należy go dostosować mnożąc
otrzymaną wartość przez 0,85.
Hipowolemia związana z utratą sodu i wody spowodowaną przez lek moczopędny na początku
leczenia, powoduje zmniejszenia przesączania kłębuszkowego. Może to prowadzić do zwiększenia
stężenia mocznika i kreatyniny we krwi. Ta przemijająca czynnościowa niewydolność nerek nie ma
żadnych konsekwencji u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, natomiast może nasilić
istniejącąjuż niewydolność nerek.
Sportowcy
Sportowcy powinni zwrócić uwagę, że ten produkt zawiera substancję czynną która może
powodować fałszywie dodatni wynik testu anty dopingowego.
Charakterystyka produktu leczniczego Noliprel Forte
Charakterystyka produktu leczniczego wygenerowana została automatycznie na podstawie informacji dostępnych w Rejestrze Produktów Leczniczych.
Zamienniki leku Noliprel Forte
Zamiast tego leku można wybrać jeden z 2 zamienników. Kupując najtańszy z nich zaoszczędzisz 10,57 zł.
Dostępny w większości aptek
16,12 zł
tabletki powlekane | 5mg+1,25mg | 30 tabl. | pojemnik
lek na receptę | refundowany | 65+
Dostępny w ponad połowie aptek
26,67 zł
Interakcje Noliprel Forte z innymi lekami
Zażywanie tego leku z innymi lekami w tym samym czasie może negatywnie wpływać na twoje zdrowie.
Najczęściej wykrywamy interakcje z następującymi lekami :
Interakcje Noliprel Forte z żywnością
Nie posiadamy informacji wskazujących, aby podczas zażywania tego leku należało unikać jakichkolwiek produktów żywnościowych.
Grupy
Podobne produkty z tą samą substancją czynną
Może Cię również zainteresować:
Cukrzyca a alkohol. Czy diabetyk może pić alkohol?
Nadciśnienie a dieta. Co jeść przy nadciśnieniu?
Zapalenie mięśnia sercowego – objawy, leczenie, przyczyny
Wcierki do włosów – czym są i jak stosować?
Dodatkowe informacje
Wybierz interesujące Cię informacje:
Informacje o kodach BLOZ oraz możliwości współpracy z BLOZ dostępne są pod adresem BLOZ.pharmind.pl.