Brediwal tabletki powlekane | 5 mg | 56 tabl.

Brediwal, 5 mg

Jedna tabletka powlekana zawiera 5 mg iwabradyny ( Ivabradinum) w postaci iwabradyny szczawianu (5,961 mg) .

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: 70,965 mg laktozy bezwodnej

Brediwal, 7,5 mg

Jedna tabletka powlekana zawiera 7,5 mg iwabradyny ( Ivabradinum) w postaci iwabradyny szczawianu (8,941 mg) .

Substancja pomocnicza o znanym działaniu : 106,449 mg laktozy bezwodnej

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Brak korzystnego wpływu na kliniczne punkty końcowe u pacjentów z objawową przewlekłą stabilną dławicą piersiową

Iwabradyna jest wskazana tylko w leczeniu objawowym przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej, ponieważ nie wpływa korzystnie na sercowo-naczyniowe punkty końcowe (np. zawał mięśnia sercowego lub zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych), patrz punkt 5.1.

Pomiary częstości akcji serca

Ponieważ częstość akcji serca może znacznie zmieniać się w czasie, przed rozpoczęciem leczenia iwabradyną oraz u pacjentów leczonych iwabradyną, u których rozważa się dostosowanie dawkowania, przy określaniu spoczynkowej częstości akcji serca należy rozważyć dokonanie serii pomiarów częstości akcji serca, EKG lub 24-godzinnego monitorowania w warunkach

ambulatoryjnych. Odnosi się to również do pacjentów z małą częstością akcji serca (szczególnie, gdy zmniejsza się ona poniżej 50 uderzeń na minutę) lub po zmniejszeniu dawki (patrz punkt 4.2).

Zaburzenia rytmu serca

Iwabradyna nie jest skuteczna w leczeniu lub zapobieganiu zaburzeniom rytmu serca

i prawdopodobnie traci skuteczność w razie wystąpienia tachyarytmii (np. częstoskurczu komorowego lub nadkomorowego). Dlatego nie zaleca się stosowania iwabradyny u pacjentów z migotaniem przedsionków lub innymi zaburzeniami rytmu serca zakłócającymi czynność węzła zatokowego. U pacjentów leczonych iwabradyną ryzyko migotania przedsionków jest zwiększone (patrz punkt 4.8). Migotanie przedsionków było częstsze u pacjentów otrzymujących jednocześnie amiodaron lub silne leki przeciwarytmiczne klasy I. Zaleca się regularną kontrolę kliniczną pacjentów leczonych iwabradyną w celu obserwacji wystąpienia migotania przedsionków (utrwalonego lub napadowego), w tym wykonywanie badania EKG, jeżeli są wskazania kliniczne (np. zaostrzenie dławicy piersiowej, kołatanie serca, nieregularne tętno). Pacjentów należy poinformować o objawach przedmiotowych i podmiotowych migotania przedsionków i zalecić zwrócenie się do lekarza w razie ich wystąpienia.

Jeśli podczas leczenia wystąpi u pacjenta migotanie przedsionków, należy uważnie rozważyć korzyści i ryzyko dalszego leczenia iwabradyną.

Ścisłej kontroli powinni podlegać pacjenci z przewlekłą niewydolnością serca z zaburzeniami przewodzenia śródkomorowego (blok lewej odnogi pęczka Hisa, blok prawej odnogi pęczka Hisa) oraz z zaburzeniami synchronizacji komór.

Stosowanie u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym drugiego stopnia

Iwabradyna nie jest zalecana u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym drugiego stopnia.

Stosowanie u pacjentów z małą częstością akcji serca

Nie należy rozpoczynać leczenia iwabradyną u pacjentów z częstością pracy serca w spoczynku wynoszącą przed leczeniem poniżej 70 uderzeń na minutę (patrz punkt 4.3).

Jeśli podczas leczenia częstość pracy serca w spoczynku zmniejszy się długotrwale poniżej 50 uderzeń na minutę lub u pacjenta występują objawy związane z bradykardią, takie jak zawroty głowy, uczucie zmęczenia lub niedociśnienie tętnicze, dawkę należy stopniowo zmniejszać. W razie utrzymywania się częstości pracy serca poniżej 50 uderzeń na minutę lub utrzymywania się objawów bradykardii, leczenie należy przerwać (patrz punkt 4.2).

Stosowanie w skojarzeniu z antagonistami wapnia

Jednoczesne stosowanie iwabradyny i antagonistów wapnia zmniejszających częstość pracy serca (takich jak werapamil lub diltiazem) jest przeciwwskazane (patrz punkty 4.3 i 4.5). Nie są wymagane szczególnych środki bezpieczeństwa podczas stosowania iwabradyny w skojarzeniu z azotanami, antagonistami wapnia pochodnymi dihydropirydyny, takimi jak amlodypina. Nie ustalono dodatkowej skuteczności iwabradyny w skojarzeniu z antagonistami wapnia pochodnymi dihydropirydyny (patrz punkt 5.1).

Przewlekła niewydolność serca

Niewydolność serca musi być ustabilizowana przed rozważeniem leczenia iwabradyną. Iwabradynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z niewydolnością serca IV stopnia wg klasyfikacji NYHA ze względu na ograniczoną ilość danych dla tej populacji.

Udar mózgu

Nie zaleca się stosowania iwabradyny bezpośrednio po wystąpieniu udaru mózgu, gdyż nie są dostępne dane dotyczące jej podawania w takich sytuacjach.

Widzenie

Iwabradyna wpływa na czynność siatkówki. Nie ma dowodów na toksyczny wpływ długotrwałego leczenia iwabradyną na siatkówkę (patrz punkt 5.1). W razie nieoczekiwanego pogorszenia wzroku należy rozważyć przerwanie leczenia. U pacjentów z barwnikowym zwyrodnieniem siatkówki należy zachować ostrożność.

Środki ostrożności dotyczące stosowania

Pacjenci z niedociśnieniem tętniczym

Dostępne są ograniczone dane dotyczące stosowania u pacjentów z lekkim do umiarkowanego niedociśnieniem tętniczym, dlatego iwabradynę należy stosować u tych pacjentów z zachowaniem ostrożności. Stosowanie iwabradyny u pacjentów z ciężkim niedociśnieniem tętniczym (< 90/50 mmHg) jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).

Migotanie przedsionków – zaburzenia rytmu serca

Nie ma dowodów na to, że u pacjentów otrzymujących iwabradynę, u których przeprowadzono kardiowersję farmakologiczną, istnieje ryzyko (narastającej) bradykardii po przywróceniu rytmu zatokowego. Jednak ze względu na brak odpowiedniej ilości danych, wykonanie kardiowersji elektrycznej w trybie planowym należy rozważyć po 24 godzinach od przyjęcia ostatniej dawki iwabradyny.

Stosowanie u pacjentów z wrodzonym zespołem długiego odstępu QT albo przyjmujących leki wydłużające odstęp QT

Należy unikać stosowania iwabradyny u pacjentów z wrodzonym zespołem długiego odstępu QT lub przyjmujących leki wydłużające odstęp QT (patrz punkt 4.5). Jeżeli takie leczenie jest konieczne, należy ściśle monitorować czynność serca.

Zmniejszenie częstości akcji serca spowodowane przez iwabradynę może nasilić wydłużenie odstępu QT, co z kolei może prowadzić do ciężkich zaburzeń rytmu serca, zwłaszcza typu torsade de pointes .

Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym wymagający modyfikacji leczenia nadciśnienia

W badaniu skuteczności inhibitora If – iwabradyny w leczeniu niewydolności serca (ang. Systolic Heart failure treatment with the If inhibitor ivabradine Trial, SHIFT) epizody zwiększonego ciśnienia tętniczego występowały u większej liczby pacjentów leczonych iwabradyną (7,1%) niż u pacjentów otrzymujących placebo (6,1%). Epizody te występowały najczęściej wkrótce po modyfikacji leczenia nadciśnienia, były przemijające i nie wpływały na wynik leczenia iwabradyną. Jeśli modyfikacje terapii są dokonywane u leczonych iwabradyną pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca, należy kontrolować ciśnienie tętnicze w odpowiednich odstępach czasu (patrz punkt 4.8).

Substancje pomocnicze

Ponieważ tabletki zawierają laktozę, pacjenci z rzadką, dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni stosować tego produktu leczniczego.

Brak korzystnego wpływu na kliniczne punkty końcowe u pacjentów z objawową przewlekłą stabilną dławicą piersiową

Iwabradyna jest wskazana tylko w leczeniu objawowym przewlekłej stabilnej dławicy piersiowej, ponieważ nie wpływa korzystnie na sercowo-naczyniowe punkty końcowe (np. zawał mięśnia sercowego lub zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych), patrz punkt 5.1.

Pomiary częstości akcji serca

Ponieważ częstość akcji serca może znacznie zmieniać się w czasie, przed rozpoczęciem leczenia iwabradyną oraz u pacjentów leczonych iwabradyną, u których rozważa się dostosowanie dawkowania, przy określaniu spoczynkowej częstości akcji serca należy rozważyć dokonanie serii pomiarów częstości akcji serca, EKG lub 24-godzinnego monitorowania w warunkach

ambulatoryjnych. Odnosi się to również do pacjentów z małą częstością akcji serca (szczególnie, gdy zmniejsza się ona poniżej 50 uderzeń na minutę) lub po zmniejszeniu dawki (patrz punkt 4.2).

Zaburzenia rytmu serca

Iwabradyna nie jest skuteczna w leczeniu lub zapobieganiu zaburzeniom rytmu serca

i prawdopodobnie traci skuteczność w razie wystąpienia tachyarytmii (np. częstoskurczu komorowego lub nadkomorowego). Dlatego nie zaleca się stosowania iwabradyny u pacjentów z migotaniem przedsionków lub innymi zaburzeniami rytmu serca zakłócającymi czynność węzła zatokowego. U pacjentów leczonych iwabradyną ryzyko migotania przedsionków jest zwiększone (patrz punkt 4.8). Migotanie przedsionków było częstsze u pacjentów otrzymujących jednocześnie amiodaron lub silne leki przeciwarytmiczne klasy I. Zaleca się regularną kontrolę kliniczną pacjentów leczonych iwabradyną w celu obserwacji wystąpienia migotania przedsionków (utrwalonego lub napadowego), w tym wykonywanie badania EKG, jeżeli są wskazania kliniczne (np. zaostrzenie dławicy piersiowej, kołatanie serca, nieregularne tętno). Pacjentów należy poinformować o objawach przedmiotowych i podmiotowych migotania przedsionków i zalecić zwrócenie się do lekarza w razie ich wystąpienia.

Jeśli podczas leczenia wystąpi u pacjenta migotanie przedsionków, należy uważnie rozważyć korzyści i ryzyko dalszego leczenia iwabradyną.

Ścisłej kontroli powinni podlegać pacjenci z przewlekłą niewydolnością serca z zaburzeniami przewodzenia śródkomorowego (blok lewej odnogi pęczka Hisa, blok prawej odnogi pęczka Hisa) oraz z zaburzeniami synchronizacji komór.

Stosowanie u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym drugiego stopnia

Iwabradyna nie jest zalecana u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym drugiego stopnia.

Stosowanie u pacjentów z małą częstością akcji serca

Nie należy rozpoczynać leczenia iwabradyną u pacjentów z częstością pracy serca w spoczynku wynoszącą przed leczeniem poniżej 70 uderzeń na minutę (patrz punkt 4.3).

Jeśli podczas leczenia częstość pracy serca w spoczynku zmniejszy się długotrwale poniżej 50 uderzeń na minutę lub u pacjenta występują objawy związane z bradykardią, takie jak zawroty głowy, uczucie zmęczenia lub niedociśnienie tętnicze, dawkę należy stopniowo zmniejszać. W razie utrzymywania się częstości pracy serca poniżej 50 uderzeń na minutę lub utrzymywania się objawów bradykardii, leczenie należy przerwać (patrz punkt 4.2).

Stosowanie w skojarzeniu z antagonistami wapnia

Jednoczesne stosowanie iwabradyny i antagonistów wapnia zmniejszających częstość pracy serca (takich jak werapamil lub diltiazem) jest przeciwwskazane (patrz punkty 4.3 i 4.5). Nie są wymagane szczególnych środki bezpieczeństwa podczas stosowania iwabradyny w skojarzeniu z azotanami, antagonistami wapnia pochodnymi dihydropirydyny, takimi jak amlodypina. Nie ustalono dodatkowej skuteczności iwabradyny w skojarzeniu z antagonistami wapnia pochodnymi dihydropirydyny (patrz punkt 5.1).

Przewlekła niewydolność serca

Niewydolność serca musi być ustabilizowana przed rozważeniem leczenia iwabradyną. Iwabradynę należy stosować ostrożnie u pacjentów z niewydolnością serca IV stopnia wg klasyfikacji NYHA ze względu na ograniczoną ilość danych dla tej populacji.

Udar mózgu

Nie zaleca się stosowania iwabradyny bezpośrednio po wystąpieniu udaru mózgu, gdyż nie są dostępne dane dotyczące jej podawania w takich sytuacjach.

Widzenie

Iwabradyna wpływa na czynność siatkówki. Nie ma dowodów na toksyczny wpływ długotrwałego leczenia iwabradyną na siatkówkę (patrz punkt 5.1). W razie nieoczekiwanego pogorszenia wzroku należy rozważyć przerwanie leczenia. U pacjentów z barwnikowym zwyrodnieniem siatkówki należy zachować ostrożność.

Środki ostrożności dotyczące stosowania

Pacjenci z niedociśnieniem tętniczym

Dostępne są ograniczone dane dotyczące stosowania u pacjentów z lekkim do umiarkowanego niedociśnieniem tętniczym, dlatego iwabradynę należy stosować u tych pacjentów z zachowaniem ostrożności. Stosowanie iwabradyny u pacjentów z ciężkim niedociśnieniem tętniczym (< 90/50 mmHg) jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).

Migotanie przedsionków – zaburzenia rytmu serca

Nie ma dowodów na to, że u pacjentów otrzymujących iwabradynę, u których przeprowadzono kardiowersję farmakologiczną, istnieje ryzyko (narastającej) bradykardii po przywróceniu rytmu zatokowego. Jednak ze względu na brak odpowiedniej ilości danych, wykonanie kardiowersji elektrycznej w trybie planowym należy rozważyć po 24 godzinach od przyjęcia ostatniej dawki iwabradyny.

Stosowanie u pacjentów z wrodzonym zespołem długiego odstępu QT albo przyjmujących leki wydłużające odstęp QT

Należy unikać stosowania iwabradyny u pacjentów z wrodzonym zespołem długiego odstępu QT lub przyjmujących leki wydłużające odstęp QT (patrz punkt 4.5). Jeżeli takie leczenie jest konieczne, należy ściśle monitorować czynność serca.

Zmniejszenie częstości akcji serca spowodowane przez iwabradynę może nasilić wydłużenie odstępu QT, co z kolei może prowadzić do ciężkich zaburzeń rytmu serca, zwłaszcza typu torsade de pointes .

Pacjenci z nadciśnieniem tętniczym wymagający modyfikacji leczenia nadciśnienia

W badaniu skuteczności inhibitora If – iwabradyny w leczeniu niewydolności serca (ang. Systolic Heart failure treatment with the If inhibitor ivabradine Trial, SHIFT) epizody zwiększonego ciśnienia tętniczego występowały u większej liczby pacjentów leczonych iwabradyną (7,1%) niż u pacjentów otrzymujących placebo (6,1%). Epizody te występowały najczęściej wkrótce po modyfikacji leczenia nadciśnienia, były przemijające i nie wpływały na wynik leczenia iwabradyną. Jeśli modyfikacje terapii są dokonywane u leczonych iwabradyną pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca, należy kontrolować ciśnienie tętnicze w odpowiednich odstępach czasu (patrz punkt 4.8).

Substancje pomocnicze

Ponieważ tabletki zawierają laktozę, pacjenci z rzadką, dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni stosować tego produktu leczniczego.