Bendamustine Kabi proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji | 2,5 mg/ml | 5 fiol. po 25 mg

Jedna fiolka zawiera 25 mg bendamustyny chlorowodorku.

Jedna fiolka zawiera 100 mg bendamustyny chlorowodorku.

1 ml koncentratu zawiera 2,5 mg bendamustyny chlorowodorku po rozpuszczeniu zgodnie z punktem 6.6.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz CHPL : punkt 6.1.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w CHPL w punkcie 6.1.

Karmienie piersią.

Ciężkie zaburzenia czynności wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy > 3,0 mg/dl).

AT/H/0587/001/II/001 2

Żółtaczka.

Ciężkie zahamowanie czynności szpiku kostnego i znaczne zmiany morfologii krwi (zmniejszenie liczby leukocytów i(lub) płytek krwi odpowiednio do wartości < 3000/ąl lub < 75 000/ąl).

Poważny zabieg chirurgiczny w okresie krótszym niż 30 dni od rozpoczęcia leczenia.

Zakażenia, w szczególności przebiegające z leukocytopenią.

Szczepienie przeciw żółtej febrze.

Najczęstsze działania niepożądane bendamustyny to objawy hematologiczne (leukopenia, trombocytopenia), toksyczność dermatologiczna (reakcje nadwrażliwości), objawy ogólnoustrojowe (gorączka), objawy ze strony przewodu pokarmowego (nudności, wymioty).

Tabela poniżej przedstawia działania niepożądane związane z zastosowaniem bendamustyny .

*NOK = nieopisane w innej kategorii

Opis wybranych działań niepożądanych

Stosunek CD4/CD8 może ulec zmniejszeniu. Obserwowano zmniejszenie liczby limfocytów. Ryzyko zakażenia (np. wirusem półpaśca, wirusem cytomegalii i Pneumocystis jiroveci , wywołującym zapalenie płuc) u pacjentów z immunosupresją może ulec zwiększeniu.

Zgłoszono pojedyncze przypadki wystąpienia martwicy po przypadkowym podaniu pozanaczyniowym oraz zespołu rozpadu guza i anafilaksji.

U pacjentów, u których stosuje się leki alkilujące (w tym bendamustynę) obserwuje się zwiększone ryzyko wystąpienia zespołu mielodysplastycznego i ostrej białaczki szpikowej. Do rozwoju wtórnego nowotworu może dojść nawet kilka lat po zakończeniu chemioterapii.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych

Al. Jerozolimskie 181C 02-222 Warszawa tel.: +48 22 49 21 301 faks: +48 22 49 21 309 e-mail: ndl @urpl.gov.pl.

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Do podawania w postaci infuzji dożylnej przez 30-60 minut (patrz CHPL : punkt 6.6).

Infuzja musi odbywać się pod nadzorem lekarza wykwalifikowanego i doświadczonego w stosowaniu leków cytostatycznych.

Zahamowanie czynności szpiku kostnego wiąże się ze zwiększeniem toksyczności hematologicznej chemioterapii. Nie należy rozpoczynać leczenia, jeśli liczba leukocytów i(lub) płytek krwi spadnie odpowiednio do wartości < 3000/ąl lub < 75 000/ąl (patrz CHPL : punkt 4.3).

Monoterapia przewlekłej białaczki limfocytowej

Bendamustyny chlorowodorek w dawce 100 mg/m ² pc . w dniach 1. i 2. cyklu leczenia, co 4 tygodnie.

Monoterapia chłoniaka nieziarniczego o powolnym przebiegu opornego na rytuksymab

Bendamustyny chlorowodorek w dawce 120 mg/m ² pc . w dniach 1. i 2. cyklu leczenia, co 3 tygodnie.

Szpiczak mnogi

Bendamustyny chlorowodorek w dawce 120-150 mg/m ² pc . w dniach 1. i 2. cyklu leczenia, prednizon w dawce 60 mg/m ² pc . dożylnie lub doustnie w dniach 1. do 4. cyklu leczenia, co 4 tygodnie.

Leczenie należy zakończyć lub opóźnić, jeśli liczba leukocytów i(lub) płytek krwi spadnie odpowiednio do wartości < 3000/ąl lub < 75 000/ąl. Leczenie może być kontynuowane, jeśli liczba leukocytów wzrośnie do wartości > 4000/ąl, a liczba płytek krwi do wartości > 100 000/ąl.

Najmniejsza wartość leukocytów i płytek krwi osiągana jest po 14-20 dniach, a ich regeneracja następuje po 3-5 tygodniach. Zaleca się ścisłe monitorowanie morfologii krwi w trakcie przerw w leczeniu (patrz CHPL : punkt 4.4).

W przypadku wystąpienia toksyczności niehematologicznej, dawka produktu leczniczego powinna być zmniejszona w oparciu o najwyższy stopień toksyczności w skali CTC (ang. Common Toxicity Criteria ) osiągnięty w poprzedzającym cyklu leczenia. W przypadku wystąpienia 3. stopnia toksyczności według skali CTC , zaleca się zmniejszenie dawki o 50%. W przypadku wystąpienia 4. stopnia toksyczności według skali CTC , zaleca się przerwanie leczenia.

Jeśli konieczna jest modyfikacja dawki produktu leczniczego, należy podać obliczoną indywidualnie, zmniejszoną dawkę zarówno 1. jak i 2. dnia odpowiedniego cyklu leczenia.

Zaburzenia czynności wątroby

Dane farmakokinetyczne nie wskazują na konieczność dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy < 1,2 mg/dl). Zaleca się zmniejszenie dawki o 30% u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy 1,2-3,0 mg/dl).

Brak danych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (stężenie bilirubiny w surowicy > 3,0 mg/dl) (patrz CHPL : punkt 4.3).

Zaburzenia czynności nerek

Dane farmakokinetyczne nie wskazują na konieczność dostosowywania dawki u pacjentów, u których klirens kreatyniny jest większy niż 10 ml/min (patrz CHPL : punkt 5.2). Doświadczenie dotyczące stosowania produktu leczniczego u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek jest ograniczone.

Dzieci i młodzież

Brak doświadczenia dotyczącego stosowania bendamustyny u dzieci i młodzieży.

Pacjenci w podeszłym wieku

Brak danych wskazujących na konieczność dostosowywania dawki produktu leczniczego u pacjentów w podeszłym wieku (patrz CHPL : punkt 5.2).

Sposób podawania

Instrukcja dotycząca rozpuszczania, rozcieńczania i podawania produktu leczniczego, patrz CHPL : punkt 6.6.

Reakcje anafilaktyczne

Podczas badań klinicznych często występowały reakcje związane z infuzją bendamustyny . Objawy są zazwyczaj łagodne i obejmują gorączkę, dreszcze, świąd i wysypkę. W rzadkich przypadkach wystąpiły ciężkie reakcje anafilaktyczne i rzekomoanafilaktyczne . Po pierwszym cyklu leczenia należy zapytać pacjentów o objawy wskazujące na wystąpienie reakcji spowodowanych infuzją. U pacjentów, u których wystąpiły reakcje związane z infuzją, podczas kolejnych cykli leczenia należy rozważyć zastosowanie środków zapobiegających wystąpieniu ciężkich reakcji, takich jak podanie leków przeciwhistaminowych, przeciwgorączkowych i glikokortykosteroidów.

Pacjentom, u których wystąpił trzeci lub wyższy stopień reakcji nadwrażliwości, zazwyczaj nie podawano ponownie produktu leczniczego.

Mielosupresja

U pacjentów leczonych bendamustyną może wystąpić mielosupresja . W przypadku wystąpienia mielosupresji wywołanej leczeniem należy przynajmniej raz w tygodniu kontrolować liczbę leukocytów, płytek krwi, stężenie hemoglobiny i liczbę neutrofili. Zalecana liczba leukocytów i(lub) płytek krwi przed rozpoczęciem kolejnego cyklu leczenia wynosi odpowiednio > 4000/ąl lub > 100 000/ąl.

Zakażenia

U pacjentów przyjmujących bendamustynę występowały ciężkie i kończące się zgonem zakażenia w tym zakażenia oportunistyczne, takie jak zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci (PJP), zakażenie wirusem ospy wietrznej i półpaśca ( VZV ) oraz zakażenie wirusem cytomegalii ( CMV ). Pacjenci z neutropenią i(lub) limfopenią, stosujący bendamustynę, są bardziej podatni na zakażenia. Dlatego podczas trwania leczenia pacjenci powinni być monitorowani w celu wykrycia objawów ze strony układu oddechowego. Należy poinformować pacjentów o konieczności zgłaszania objawów zakażenia, w tym gorączki lub objawów ze strony układu oddechowego.

Reaktywacja wirusowego zapalenia wątroby typu B (WZW typu B)

Po wdrożeniu leczenia bendamustyną u pacjentów, będących przewlekłymi nosicielami wirusa zapalenia wątroby typu B, następowała reaktywacja tego zakażenia, co w niektórych przypadkach powodowało ostrą niewydolność wątroby lub zgon. Przed rozpoczęciem leczenia bendamustyną należy zbadać, czy u pacjenta nie występuje zakażenie wirusem HBV . Przed rozpoczęciem leczenia u pacjentów z dodatnim wynikiem badania w kierunku wirusowego zapalenia wątroby typu B (w tym u pacjentów z aktywną chorobą) i w przypadku pacjentów z dodatnim wynikiem badania w kierunku zakażenia wirusem HBV w trakcie leczenia, należy skonsultować się z hepatologiem mającym doświadczenie w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B. Nosicieli wirusa HBV , u których konieczne jest leczenie bendamustyną, należy przez cały okres leczenia oraz kilka miesięcy po jego zakończeniu uważnie obserwować w celu wykrycia przedmiotowych i podmiotowych objawów czynnego zakażenia WZW typu B (patrz CHPL : punkt 4.8).

Odczyny skórne

Odnotowano wystąpienie odczynów skórnych, takich jak wysypka, toksyczne reakcje skórne i osutka pęcherzowa. U pacjentów przyjmujących bendamustynę zgłaszano przypadki wystąpienia zespołu Stevensa-Johnsona ( SJS , ang. Stevens-Johnson syndrome ) oraz toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (TEN, ang. toxic epidermal necrolysis ), niekiedy zakończone zgonem. Niektóre odczyny

wystąpiły po podaniu bendamustyny w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi, zatem ich dokładny związek przyczynowo-skutkowy nie jest pewny. Jeśli odczyny skórne wystąpią, mogą postępować i nasilać się w przypadku dalszego leczenia. W przypadku nasilenia się odczynów skórnych, leczenie produktem leczniczym Bendamustine Kabi należy wstrzymać lub przerwać. W przypadku podejrzenia, że wystąpienie ciężkich odczynów skórnych ma związek z bendamustyną, leczenie należy przerwać.

Zaburzenia czynności serca

W przypadku leczenia bendamustyną należy dokładnie monitorować stężenie potasu we krwi i stosować suplementację potasu, gdy jego stężenie zmniejszy się poniżej 3,5 mEq/l. Należy wykonać badanie EKG.

Nudności, wymioty

Można podawać leki przeciwwymiotne, jako objawowe leczenie nudności i wymiotów.

Zespół rozpadu guza

W badaniach klinicznych odnotowano wystąpienie zespołu rozpadu guza ( TLS , ang. tumour lysis syndrome ) związanego z leczeniem bendamustyną. Jego początek pojawia się w ciągu 48 godzin od podania pierwszej dawki bendamustyny i bez odpowiedniego postępowania może prowadzić do ostrej niewydolności nerek i zgonu. Środki zapobiegawcze takie jak odpowiednie nawodnienie, dokładny monitoring parametrów biochemicznych krwi, a w szczególności stężenia potasu i kwasu moczowego, podanie leków zmniejszających stężenie kwasu moczowego ( allopurynol i rasburykaza ) należy rozważyć przed rozpoczęciem leczenia. Zgłoszono jednak kilka przypadków wystąpienia zespołu Stevensa-Johnsona i toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka po jednoczesnym podaniu bendamustyny i allopurynolu.

Antykoncepcja

Bendamustyna wykazuje działanie teratogenne i mutagenne.

Kobiety nie powinny zachodzić w ciążę w trakcie leczenia. Mężczyźni nie powinni podejmować prób poczęcia dziecka w trakcie leczenia oraz przez 6 miesięcy po jego zakończeniu. Przed rozpoczęciem leczenia powinni zasięgnąć porady na temat przechowywania nasienia ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności.

Wynaczynienie

Podanie pozanaczyniowe powinno być natychmiast przerwane. Należy wycofać igłę po krótkiej aspiracji. Następnie należy schłodzić okolice objęte wynaczynieniem. Ramię należy unieść. Brak wyraźnych korzyści wynikających z dodatkowego leczenia, na przykład z zastosowaniem kortykosteroidów.

Reakcje anafilaktyczne

Podczas badań klinicznych często występowały reakcje związane z infuzją bendamustyny . Objawy są zazwyczaj łagodne i obejmują gorączkę, dreszcze, świąd i wysypkę. W rzadkich przypadkach wystąpiły ciężkie reakcje anafilaktyczne i rzekomoanafilaktyczne . Po pierwszym cyklu leczenia należy zapytać pacjentów o objawy wskazujące na wystąpienie reakcji spowodowanych infuzją. U pacjentów, u których wystąpiły reakcje związane z infuzją, podczas kolejnych cykli leczenia należy rozważyć zastosowanie środków zapobiegających wystąpieniu ciężkich reakcji, takich jak podanie leków przeciwhistaminowych, przeciwgorączkowych i glikokortykosteroidów.

Pacjentom, u których wystąpił trzeci lub wyższy stopień reakcji nadwrażliwości, zazwyczaj nie podawano ponownie produktu leczniczego.

Mielosupresja

U pacjentów leczonych bendamustyną może wystąpić mielosupresja . W przypadku wystąpienia mielosupresji wywołanej leczeniem należy przynajmniej raz w tygodniu kontrolować liczbę leukocytów, płytek krwi, stężenie hemoglobiny i liczbę neutrofili. Zalecana liczba leukocytów i(lub) płytek krwi przed rozpoczęciem kolejnego cyklu leczenia wynosi odpowiednio > 4000/ąl lub > 100 000/ąl.

Zakażenia

U pacjentów przyjmujących bendamustynę występowały ciężkie i kończące się zgonem zakażenia w tym zakażenia oportunistyczne, takie jak zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis jiroveci (PJP), zakażenie wirusem ospy wietrznej i półpaśca ( VZV ) oraz zakażenie wirusem cytomegalii ( CMV ). Pacjenci z neutropenią i(lub) limfopenią, stosujący bendamustynę, są bardziej podatni na zakażenia. Dlatego podczas trwania leczenia pacjenci powinni być monitorowani w celu wykrycia objawów ze strony układu oddechowego. Należy poinformować pacjentów o konieczności zgłaszania objawów zakażenia, w tym gorączki lub objawów ze strony układu oddechowego.

Reaktywacja wirusowego zapalenia wątroby typu B (WZW typu B)

Po wdrożeniu leczenia bendamustyną u pacjentów, będących przewlekłymi nosicielami wirusa zapalenia wątroby typu B, następowała reaktywacja tego zakażenia, co w niektórych przypadkach powodowało ostrą niewydolność wątroby lub zgon. Przed rozpoczęciem leczenia bendamustyną należy zbadać, czy u pacjenta nie występuje zakażenie wirusem HBV . Przed rozpoczęciem leczenia u pacjentów z dodatnim wynikiem badania w kierunku wirusowego zapalenia wątroby typu B (w tym u pacjentów z aktywną chorobą) i w przypadku pacjentów z dodatnim wynikiem badania w kierunku zakażenia wirusem HBV w trakcie leczenia, należy skonsultować się z hepatologiem mającym doświadczenie w leczeniu wirusowego zapalenia wątroby typu B. Nosicieli wirusa HBV , u których konieczne jest leczenie bendamustyną, należy przez cały okres leczenia oraz kilka miesięcy po jego zakończeniu uważnie obserwować w celu wykrycia przedmiotowych i podmiotowych objawów czynnego zakażenia WZW typu B (patrz CHPL : punkt 4.8).

Odczyny skórne

Odnotowano wystąpienie odczynów skórnych, takich jak wysypka, toksyczne reakcje skórne i osutka pęcherzowa. U pacjentów przyjmujących bendamustynę zgłaszano przypadki wystąpienia zespołu Stevensa-Johnsona ( SJS , ang. Stevens-Johnson syndrome ) oraz toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (TEN, ang. toxic epidermal necrolysis ), niekiedy zakończone zgonem. Niektóre odczyny

wystąpiły po podaniu bendamustyny w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnowotworowymi, zatem ich dokładny związek przyczynowo-skutkowy nie jest pewny. Jeśli odczyny skórne wystąpią, mogą postępować i nasilać się w przypadku dalszego leczenia. W przypadku nasilenia się odczynów skórnych, leczenie produktem leczniczym Bendamustine Kabi należy wstrzymać lub przerwać. W przypadku podejrzenia, że wystąpienie ciężkich odczynów skórnych ma związek z bendamustyną, leczenie należy przerwać.

Zaburzenia czynności serca

W przypadku leczenia bendamustyną należy dokładnie monitorować stężenie potasu we krwi i stosować suplementację potasu, gdy jego stężenie zmniejszy się poniżej 3,5 mEq/l. Należy wykonać badanie EKG.

Nudności, wymioty

Można podawać leki przeciwwymiotne, jako objawowe leczenie nudności i wymiotów.

Zespół rozpadu guza

W badaniach klinicznych odnotowano wystąpienie zespołu rozpadu guza ( TLS , ang. tumour lysis syndrome ) związanego z leczeniem bendamustyną. Jego początek pojawia się w ciągu 48 godzin od podania pierwszej dawki bendamustyny i bez odpowiedniego postępowania może prowadzić do ostrej niewydolności nerek i zgonu. Środki zapobiegawcze takie jak odpowiednie nawodnienie, dokładny monitoring parametrów biochemicznych krwi, a w szczególności stężenia potasu i kwasu moczowego, podanie leków zmniejszających stężenie kwasu moczowego ( allopurynol i rasburykaza ) należy rozważyć przed rozpoczęciem leczenia. Zgłoszono jednak kilka przypadków wystąpienia zespołu Stevensa-Johnsona i toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka po jednoczesnym podaniu bendamustyny i allopurynolu.

Antykoncepcja

Bendamustyna wykazuje działanie teratogenne i mutagenne.

Kobiety nie powinny zachodzić w ciążę w trakcie leczenia. Mężczyźni nie powinni podejmować prób poczęcia dziecka w trakcie leczenia oraz przez 6 miesięcy po jego zakończeniu. Przed rozpoczęciem leczenia powinni zasięgnąć porady na temat przechowywania nasienia ze względu na możliwość wystąpienia nieodwracalnej bezpłodności.

Wynaczynienie

Podanie pozanaczyniowe powinno być natychmiast przerwane. Należy wycofać igłę po krótkiej aspiracji. Następnie należy schłodzić okolice objęte wynaczynieniem. Ramię należy unieść. Brak wyraźnych korzyści wynikających z dodatkowego leczenia, na przykład z zastosowaniem kortykosteroidów.