
Sprawdzamy dostępność
leków w 10 989 aptekach
Sprawdzamy dostępność
leków w 10 989 aptekach
Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego.
Produkt złożony zawierający walsartan z hydrochlorotiazydem o ustalonej dawce jest wskazany
w leczeniu pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest wystarczająco kontrolowane podczas
monoterapii walsartanem lub hydrochlorotiazydem.
Każda tabletka zawiera 160 mg walsartanu (
Valsar(anum•)
i 25 mg hydrochlorotiazydu
(Hydrochlorothiazidum).
Pełny wykaz substancji pomocniczych: patrz punkt 6.1.
■ Nadwrażliwość na walsartan, hydrochlorotiazyd, inne pochodne sulfonamidów lub na którąkolwiek
substancję pomocniczą.
■ Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).
■ Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, marskość wątroby i zastój żółci.
■ Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min), bezmocz.
■ Oporna na leczenie hipokaliemia, hiponatremia, hiperkalcemia i objawowa hiperurykemia.
Działania niepożądane opisywane w trakcie badań klinicznych i w badaniach diagnostycznych, a także
pojedyncze zgłoszenia po wprowadzeniu produktu do obrotu i przedstawione niżej zgodnie
z klasyfikacją układów i narządów, występowały częściej po podaniu walsartanu
z hydrochlorotiazydem niż po podaniu placebo. Podczas leczenia walsartanem z hydrochlorotiazydem
mogą wystąpić dzi
ałania niepożądane, które wiążą się ze stosowaniem każdego ze składników
produktu złożonego osobno, a których nie obserwowano w badaniach klinicznych.
Działania niepożądane uszeregowano według częstości (występujące najczęściej jako pierwsze),
stosując następujące definicje: bardzo często (> 1/10); często (> 1/100 do < 1/10); niezbyt często
(> 1/1000 do < 1/100); rzadko (> 1/10 000 do < 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana
(nie może być określona na podstawie dostępnych danych). W obrębie każdej grupy o określonej
częstości występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się
nasileniem.
Tabela 1. Częstość działań niepożądanych 1walsartanu z hydrochlorotiazydem
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania |
|
Niezbyt często |
Odwodnienie |
Zaburzenia układu nerwowego |
|
Bardzo rzadko |
Zawroty głowy |
Niezbyt często |
Parestezje |
Częstość nieznana |
Omdlenie |
Zaburzenia oka |
|
Niezbyt często |
Niewyraźne widzenie |
Zaburzenia ucha i błędnika |
|
Niezbyt często |
Szumy uszne |
Zaburzenia naczyniowe |
|
Niezbyt często |
Niedociśnienie tętnicze |
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia |
|
Niezbyt często |
Kaszel |
Częstość nieznana |
Niekardiogenny obrzęk płuc |
Zaburzenia żołądka i jelit |
|
Bardzo rzadko |
Biegunka |
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej |
|
Niezbyt często |
Bóle mięśni |
Bardzo rzadko |
Bóle stawów |
Zaburzenia nerek i dróg moczowych |
|
Częstość nieznana |
Zaburzenia czynności nerek |
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania |
|
Niezbyt często |
Uczucie zmęczenia |
Badania diagnostyczne |
|
Częstość nieznana |
Zwiększenie stężenia kwasu moczowego w surowicy, |
Dodatkowe informacje dotyczące poszczególnych składników produktu leczniczego
Działania niepożądane opisywane uprzednio w związku ze stosowaniem poszczególnych składników
produktu złożonego mogą być działaniami niepożądanymi walsartanu z hydrochlorotiazydem, nawet
jeśli nie były obserwowane w przebiegu badań klinicznych lub po wprowadzeniu produktu do obrotu.
Tabela 2. Częstość działań niepożądanych walsartanu
Zaburzenia krwi i układu chłonnego |
|
Częstość nieznana |
Zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie wartości |
Zaburzenia immunologiczne |
|
Częstość nieznana |
Inne reakcje nadwrażliwości/alergiczne, w tym choroba |
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania |
|
Częstość nieznana |
Zwiększenie stężenia potasu w surowicy |
Zaburzenia ucha i błędnika |
|
Niezbyt często |
Zawroty głowy pochodzenia obwodowego |
Zaburzenia naczyniowe |
|
Częstość nieznana |
Zapalenie naczyń |
Zaburzenia żołądka i jelit |
|
Niezbyt często |
Ból brzucha |
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych |
|
Częstość nieznana |
Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych |
Zaburzenia skóry i tkanki podskórne |
|
Częstość nieznana |
Obrzęk naczynioruchowy, wysypka, świąd |
Zaburzenia nerek i dróg moczowych |
|
Częstość nieznana |
Niewydolność nerek |
Tabela 3. Częstość działań niepożądanych hydrochlorotiazydu
Hydrochlorotiazyd był szeroko stosowany przez wiele lat, często w większych dawkach niż zawarte
w produkcie złożonym, zawierającym walsartan z hydrochlorotiazydem. Wymienione działania
niepożądane opisywano u pacjentów leczonych tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym
hydrochlorotiazydem, w monoterapii:
Zaburzenia krwi i układu chłonnego |
|
Rzadko |
Małopłytkowość, czasami z plamicą |
Bardzo rzadko |
Agranulocytoza, leukopenia, niedokrwistość hemolityczna, |
Zaburzenia immunologiczne |
|
Bardzo rzadko |
Reakcje nadwrażliwości |
Zaburzenia psychiczne |
|
Rzadko |
Depresja, zaburzenia snu |
Zaburzenia układu nerwowego |
|
Rzadko |
Ból głowy |
Zaburzenia serca |
|
Rzadko |
Zaburzenia rytmu serca |
Zaburzenia naczyniowe |
|
Często |
Niedociśnienie ortostatyczne |
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia |
|
Bardzo rzadko |
Niewydolność oddechowa, w tym zapalenie i obrzęk płuc |
Zaburzenia żołądka i jelit |
|
Często |
Utrata łaknienia, nudności, wymioty |
Rzadko |
Zaparcie, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej |
Bardzo rzadko |
Zapalenie trzustki |
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowyc |
i |
Rzadko |
Cholestaza wewnątrzwątrobowa lub żółtaczka |
Zaburzenia skóry i tkanki podskórne |
|
Często |
Pokrzywka i inne postacie wysypki |
Rzadko |
Nadwrażliwość na światło |
Bardzo rzadko |
Zapalenie naczyń powodujące martwicę i toksyczne |
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi |
|
Często |
Impotencja |
Działania niepożądane opisywane w trakcie badań klinicznych i w badaniach diagnostycznych, a także
pojedyncze zgłoszenia po wprowadzeniu produktu do obrotu i przedstawione niżej zgodnie
z klasyfikacją układów i narządów, występowały częściej po podaniu walsartanu
z hydrochlorotiazydem niż po podaniu placebo. Podczas leczenia walsartanem z hydrochlorotiazydem
mogą wystąpić działania niepożądane, które wiążą się ze stosowaniem każdego ze składników
produktu złożonego osobno, a których nie obserwowano w badaniach klinicznych.
Działania niepożądane uszeregowano według częstości (występujące najczęściej jako pierwsze),
stosując następujące definicje: bardzo często (> 1/10); często (> 1/100 do < 1/10); niezbyt często
(> 1/1000 do < 1/100); rzadko (> 1/10 000 do < 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana
(nie może być określona na podstawie dostępnych danych). W obrębie każdej grupy o określonej
częstości występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się
nasileniem.
Tabela 1. Częstość działań niepożądanych 1walsartanu z hydrochlorotiazydem
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania |
|
Niezbyt często |
Odwodnienie |
Zaburzenia układu nerwowego |
|
Bardzo rzadko |
Zawroty głowy |
Niezbyt często |
Parestezje |
Częstość nieznana |
Omdlenie |
Zaburzenia oka |
|
Niezbyt często |
Niewyraźne widzenie |
Zaburzenia ucha i błędnika |
|
Niezbyt często |
Szumy uszne |
Zaburzenia naczyniowe |
|
Niezbyt często |
Niedociśnienie tętnicze |
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia |
|
Niezbyt często |
Kaszel |
Częstość nieznana |
Niekardiogenny obrzęk płuc |
Zaburzenia żołądka i jelit |
|
Bardzo rzadko |
Biegunka |
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej |
|
Niezbyt często |
Bóle mięśni |
Bardzo rzadko |
Bóle stawów |
Zaburzenia nerek i dróg moczowych |
|
Częstość nieznana |
Zaburzenia czynności nerek |
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania |
|
Niezbyt często |
Uczucie zmęczenia |
Badania diagnostyczne |
|
Częstość nieznana |
Zwiększenie stężenia kwasu moczowego w surowicy, |
Dodatkowe informacje dotyczące poszczególnych składników produktu leczniczego
Działania niepożądane opisywane uprzednio w związku ze stosowaniem poszczególnych składników
produktu złożonego mogą być działaniami niepożądanymi walsartanu z hydrochlorotiazydem, nawet
jeśli nie były obserwowane w przebiegu badań klinicznych lub po wprowadzeniu produktu do obrotu.
Tabela 2. Częstość działań niepożądanych walsartanu
Zaburzenia krwi i układu chłonnego |
|
Częstość nieznana |
Zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie wartości |
Zaburzenia immunologiczne |
|
Częstość nieznana |
Inne reakcje nadwrażliwości/alergiczne, w tym choroba |
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania |
|
Częstość nieznana |
Zwiększenie stężenia potasu w surowicy |
Zaburzenia ucha i błędnika |
|
Niezbyt często |
Zawroty głowy pochodzenia obwodowego |
Zaburzenia naczyniowe |
|
Częstość nieznana |
Zapalenie naczyń |
Zaburzenia żołądka i jelit |
|
Niezbyt często |
Ból brzucha |
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych |
|
Częstość nieznana |
Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych |
Zaburzenia skóry i tkanki podskórne |
|
Częstość nieznana |
Obrzęk naczynioruchowy, wysypka, świąd |
Zaburzenia nerek i dróg moczowych |
|
Częstość nieznana |
Niewydolność nerek |
Tabela 3. Częstość działań niepożądanych hydrochlorotiazydu
Hydrochlorotiazyd był szeroko stosowany przez wiele lat, często w większych dawkach niż zawarte
w produkcie złożonym, zawierającym walsartan z hydrochlorotiazydem. Wymienione działania
niepożądane opisywano u pacjentów leczonych tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym
hydrochlorotiazydem, w monoterapii:
Zaburzenia krwi i układu chłonnego |
|
Rzadko |
Małopłytkowość, czasami z plamicą |
Bardzo rzadko |
Agranulocytoza, leukopenia, niedokrwistość hemolityczna, |
Zaburzenia immunologiczne |
|
Bardzo rzadko |
Reakcje nadwrażliwości |
Zaburzenia psychiczne |
|
Rzadko |
Depresja, zaburzenia snu |
Zaburzenia układu nerwowego |
|
Rzadko |
Ból głowy |
Zaburzenia serca |
|
Rzadko |
Zaburzenia rytmu serca |
Zaburzenia naczyniowe |
|
Często |
Niedociśnienie ortostatyczne |
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia |
|
Bardzo rzadko |
Niewydolność oddechowa, w tym zapalenie i obrzęk płuc |
Zaburzenia żołądka i jelit |
|
Często |
Utrata łaknienia, nudności, wymioty |
Rzadko |
Zaparcie, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej |
Bardzo rzadko |
Zapalenie trzustki |
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowyc |
i |
Rzadko |
Cholestaza wewnątrzwątrobowa lub żółtaczka |
Zaburzenia skóry i tkanki podskórne |
|
Często |
Pokrzywka i inne postacie wysypki |
Rzadko |
Nadwrażliwość na światło |
Bardzo rzadko |
Zapalenie naczyń powodujące martwicę i toksyczne |
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi |
|
Często |
Impotencja |
4
Dawkowanie
Zalecaną dawką walsartanu z hydrochlorotiazydem jest 1 tabletka raz na dobę. Zaleca się indywidualne
dostosowanie poszczególnych składników produktu. W celu zmniejszenia ryzyka niedociśnienia
tętniczego i innych działań niepożądanych, w każdym przypadku należy stopniowo zwiększać dawkę
poszczególnych składników leku złożonego, stosując kolejną, większą dawkę.
Jeśli jest to właściwe ze względów klinicznych, u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest
wystarczająco kontrolowane samym walsartanem lub hydrochlorotiazydem można rozważyć
bezpośrednią zmianę monoterapii na terapię produktem złożonym o ustalonej dawce. Zaleca się
stopniowe zwiększanie dawki poszczególnych składników leku złożonego.
Po rozpoczęciu leczenia oraz w przypadku, gdy nie udaje się uzyskać kontroli ciśnienia tętniczego,
należy dokonać oceny reakcji klinicznej pacjenta na walsartan z hydrochlorotiazydem. Dawkę produktu
można zwiększyć do maksymalnych wartości dawki obu jego składników (320 mg+25 mg).
Istotne działanie przeciwnadciśnieniowe występuje w ciągu 2 tygodni, a maksymalne działanie uzyskuje
się u większości pacjentów w ciągu 4 tygodni leczenia. Jednak u niektórych pacjentów konieczne
może być leczenie trwające 4 do 8 tygodni, co należy brać pod uwagę podczas zwiększania dawki.
Jeśli po 8 tygodniach leczenia walsartanem z hydrochlorotiazydem (320 mg+25 mg) nie obserwuje się
istotnej dodatkowej korzyści, należy rozważyć zastosowanie dodatkowego lub innego leku
przeciwnadciśnieniowego (patrz punkt 5.1).
Sposób podawania
Produkt Axudan HCT można przyjmować niezależnie od posiłków, popijając wodą.
Szczególne srupy pacjentów
Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek
U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny
> 30 ml/min) dostosowanie dawki nie jest konieczne. Ze względu na obecność hydrochlorotiazydu,
stosowanie produktu złożonego jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności
nerek (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2).
Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby
U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci dawka
walsartanu nie powinna być większa niż 80 mg (patrz punkt 4.4). U pacjentów z ciężkimi
zaburzeniami czynności wątroby stosowanie walsartanu z hydrochlorotiazydem jest przeciwwskazane
(patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2).
Pacjenci w podeszłym wieku
Dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku nie jest konieczne.
Dzieci i młodzież
Stosowanie walsartanu z hydrochlorotiazydem nie jest zalecane u dzieci w wieku poniżej 18 lat ze
względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.
Zmiany stężenia elektrolitów w surowicy
Walsartan
Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z suplementami potasu, lekami moczopędnymi
oszczędzającymi potas, zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas lub z innymi lekami, które
mogą zwiększyć stężenie potasu (m.in. z heparyną). Należy kontrolować stężenie potasu.
Hydrochlorotiazyd
Podczas leczenia tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym hydrochlorotiazydem, opisywano
występowanie hipokaliemii. Zaleca się częste kontrolowanie stężenia potasu w surowicy.
Leczenie tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym hydrochlorotiazydem, wiąże się
z występowaniem hiponatremii i zasadowicy hipochloremicznej. Tiazydowe leki moczopędne, w tym
hydrochlorotiazyd, zwiększają wydalanie magnezu w moczu, co może prowadzić do hipomagnezemii.
Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych zmniejsza się wydalanie wapnia, które może
spowodować hiperkalcemię.
Podobnie, jak u każdego pacjenta otrzymującego leki moczopędne, należy regularnie kontrolować
stężenie elektrolitów w surowicy.
Pacjenci z niedoborem sodu i (lub) odwodnieni
Pacjentów otrzymujących tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, należy obserwować,
czy nie występują u nich objawy kliniczne zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej.
U pacjentów ze znacznym niedoborem sodu i (lub) odwodnionych, np. na skutek przyjmowania dużych
dawek leków moczopędnych, w rzadkich przypadkach na początku leczenia walsartanem
z hydrochlorotiazydem może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze. Niedobory te należy
wyrównać przed rozpoczęciem leczenia produktem złożonym.
Pacjenci z ciężka, przewlekła niewydolnością serca lub innymi stanami związanymi z pobudzeniem
układu renina-angiotensyna-aldosteron
U pacjentów, których czynność nerek może zależeć od czynności układu renina-angiotensyna-aldosteron
(np. u pacjentów z ciężką zastoinową niewydolnością serca), leczenie inhibitorami ACE wiązało się
z wystąpieniem skąpomoczu i (lub) postępującą azotemią, a w rzadkich przypadkach z ostrą
niewydolnością nerek. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania walsartanu z hydrochlorotiazydem
u pacjentów z ciężką, przewlekłą niewydolnością serca. Nie można wykluczyć, że ze względu na
hamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron również stosowanie walsartanu
z hydrochlorotiazydem może powodować zaburzenia czynności nerek. Produktu złożonego nie należy
stosować w tej grupie pacjentów.
Zwężenie tętnicy nerkowej
Walsartanu z hydrochlorotiazydem nie należy stosować w leczeniu nadciśnienia tętniczego
u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych, lub ze zwężeniem
tętnicy jedynej czynnej nerki ze względu na możliwość zwiększenia stężenia mocznika i kreatyniny
w surowicy.
Pierwotny hiperaldosteronizm
Pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem nie należy leczyć walsartanem z hydrochlorotiazydem,
gdyż mają oni niską aktywność układu renina-angiotensyna.
Zwężenie zastawki aorty i zastawki dwudzielnej, kardiomiopatia przerostowa
Podobnie jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, szczególna ostrożność
jest wskazana u pacjentów ze zwężeniem zastawki aorty, zastawki dwudzielnej lub z kardiomiopatią
przerostową zawężającą (ang. HOCM - hypertrophic obstructive cardiomyopathy).
Zaburzenia czynności nerek
Dostosowanie dawki nie jest konieczne u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i klirensem
kreatyniny > 30 ml/min (patrz punkt 4.2). Jeśli walsartan z hydrochlorotiazydem stosowany jest
u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu,
kreatyniny i kwasu moczowego w surowicy.
Przeszczepienie nerki
Obecnie brak doświadczenia dotyczącego bezpieczeństwa stosowania walsartanu
z hydrochlorotiazydem u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki.
Zaburzenia czynności wątroby
U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci
walsartan z hydrochlorotiazydem należy stosować ostrożnie (patrz punkty 4.2 i 5.2).
Toczeń rumieniowaty układowy
Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, opisywano
przypadki zaostrzenia lub ujawnienia tocznia rumieniowatego układowego.
Inne zaburzenia metaboliczne
Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zmieniać tolerancję glukozy i zwiększać
stężenie cholesterolu, triglicerydów oraz kwasu moczowego w surowicy. U pacjentów z cukrzycą
może być konieczna modyfikacja dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.
Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia przez nerki i powodować
przemijające, niewielkie zwiększenie jego stężenia w surowicy, bez jawnych zaburzeń metabolizmu
wapnia. Znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Tiazydowe
leki moczopędne należy odstawić przed wykonaniem testów czynnościowych przytarczyc.
Nadwrażliwość na światło
Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych opisywano przypadki nadwrażliwości na
światło (patrz punkt 4.8). Jeśli w trakcie leczenia wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca
się przerwanie terapii. Jeśli powtórne podanie leku moczopędnego zostanie uznane za konieczne,
zaleca się ochronę obszarów skóry narażonych na światło słoneczne lub sztuczne promieniowanie
UVA.
Ciąża
Nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II (AIIRA) podczas ciąży.
Z wyjątkiem przypadków wymagających leczenia AIIRA, u pacjentek planujących ciążę należy
zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa
stosowania w ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie
produktu z grupy AIIRA i, jeśli to wskazane, rozpocząć alternatywne leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.6).
Uwagi ogólne
Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których wystąpiła wcześniej nadwrażliwość na inne leki
z grupy antagonistów receptora angiotensyny II. Reakcje nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd są
częstsze u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową.
Zmiany stężenia elektrolitów w surowicy
Walsartan
Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z suplementami potasu, lekami moczopędnymi
oszczędzającymi potas, zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas lub z innymi lekami, które
mogą zwiększyć stężenie potasu (m.in. z heparyną). Należy kontrolować stężenie potasu.
Hydrochlorotiazyd
Podczas leczenia tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym hydrochlorotiazydem, opisywano
występowanie hipokaliemii. Zaleca się częste kontrolowanie stężenia potasu w surowicy.
Leczenie tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym hydrochlorotiazydem, wiąże się
z występowaniem hiponatremii i zasadowicy hipochloremicznej. Tiazydowe leki moczopędne, w tym
hydrochlorotiazyd, zwiększają wydalanie magnezu w moczu, co może prowadzić do hipomagnezemii.
Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych zmniejsza się wydalanie wapnia, które może
spowodować hiperkalcemię.
Podobnie, jak u każdego pacjenta otrzymującego leki moczopędne, należy regularnie kontrolować
stężenie elektrolitów w surowicy.
Pacjenci z niedoborem sodu i (lub) odwodnieni
Pacjentów otrzymujących tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, należy obserwować,
czy nie występują u nich objawy kliniczne zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej.
U pacjentów ze znacznym niedoborem sodu i (lub) odwodnionych, np. na skutek przyjmowania dużych
dawek leków moczopędnych, w rzadkich przypadkach na początku leczenia walsartanem
z hydrochlorotiazydem może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze. Niedobory te należy
wyrównać przed rozpoczęciem leczenia produktem złożonym.
Pacjenci z ciężka, przewlekła niewydolnością serca lub innymi stanami związanymi z pobudzeniem
układu renina-angiotensyna-aldosteron
U pacjentów, których czynność nerek może zależeć od czynności układu renina-angiotensyna-aldosteron
(np. u pacjentów z ciężką zastoinową niewydolnością serca), leczenie inhibitorami ACE wiązało się
z wystąpieniem skąpomoczu i (lub) postępującą azotemią, a w rzadkich przypadkach z ostrą
niewydolnością nerek. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania walsartanu z hydrochlorotiazydem
u pacjentów z ciężką, przewlekłą niewydolnością serca. Nie można wykluczyć, że ze względu na
hamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron również stosowanie walsartanu
z hydrochlorotiazydem może powodować zaburzenia czynności nerek. Produktu złożonego nie należy
stosować w tej grupie pacjentów.
Zwężenie tętnicy nerkowej
Walsartanu z hydrochlorotiazydem nie należy stosować w leczeniu nadciśnienia tętniczego
u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych, lub ze zwężeniem
tętnicy jedynej czynnej nerki ze względu na możliwość zwiększenia stężenia mocznika i kreatyniny
w surowicy.
Pierwotny hiperaldosteronizm
Pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem nie należy leczyć walsartanem z hydrochlorotiazydem,
gdyż mają oni niską aktywność układu renina-angiotensyna.
Zwężenie zastawki aorty i zastawki dwudzielnej, kardiomiopatia przerostowa
Podobnie jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, szczególna ostrożność
jest wskazana u pacjentów ze zwężeniem zastawki aorty, zastawki dwudzielnej lub z kardiomiopatią
przerostową zawężającą (ang. HOCM - hypertrophic obstructive cardiomyopathy).
Zaburzenia czynności nerek
Dostosowanie dawki nie jest konieczne u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i klirensem
kreatyniny > 30 ml/min (patrz punkt 4.2). Jeśli walsartan z hydrochlorotiazydem stosowany jest
u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu,
kreatyniny i kwasu moczowego w surowicy.
Przeszczepienie nerki
Obecnie brak doświadczenia dotyczącego bezpieczeństwa stosowania walsartanu
z hydrochlorotiazydem u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki.
Zaburzenia czynności wątroby
U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci
walsartan z hydrochlorotiazydem należy stosować ostrożnie (patrz punkty 4.2 i 5.2).
Toczeń rumieniowaty układowy
Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, opisywano
przypadki zaostrzenia lub ujawnienia tocznia rumieniowatego układowego.
Inne zaburzenia metaboliczne
Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zmieniać tolerancję glukozy i zwiększać
stężenie cholesterolu, triglicerydów oraz kwasu moczowego w surowicy. U pacjentów z cukrzycą
może być konieczna modyfikacja dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.
Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia przez nerki i powodować
przemijające, niewielkie zwiększenie jego stężenia w surowicy, bez jawnych zaburzeń metabolizmu
wapnia. Znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Tiazydowe
leki moczopędne należy odstawić przed wykonaniem testów czynnościowych przytarczyc.
Nadwrażliwość na światło
Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych opisywano przypadki nadwrażliwości na
światło (patrz punkt 4.8). Jeśli w trakcie leczenia wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca
się przerwanie terapii. Jeśli powtórne podanie leku moczopędnego zostanie uznane za konieczne,
zaleca się ochronę obszarów skóry narażonych na światło słoneczne lub sztuczne promieniowanie
UVA.
Ciąża
Nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II (AIIRA) podczas ciąży.
Z wyjątkiem przypadków wymagających leczenia AIIRA, u pacjentek planujących ciążę należy
zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa
stosowania w ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie
produktu z grupy AIIRA i, jeśli to wskazane, rozpocząć alternatywne leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.6).
Uwagi ogólne
Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których wystąpiła wcześniej nadwrażliwość na inne leki
z grupy antagonistów receptora angiotensyny II. Reakcje nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd są
częstsze u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową.
Interakcje związane zarówno z walsartanem, jak i hydrochlorotiazydem
Jednoczesne stosowanie nie jest zalecane
Lit
Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i tiazydowych leków moczopędnych, w tym
hydrochlorotiazydu, opisywano odwracalne zwiększenie stężenia litu w surowicy oraz jego
toksyczności. Ze względu na brak doświadczenia dotyczącego jednoczesnego stosowania walsartanu
i litu, takie skojarzone leczenie nie jest zalecane. Jeśli jednoczesne stosowanie obu leków jest
konieczne, zaleca się uważne kontrolowanie stężenia litu w surowicy.
Jednoczesne stosowanie wymagające ostrożności
Inne leki przeciwnadciśnieniowe
Walsartan z hydrochlorotiazydem może nasilać działanie innych leków o właściwościach
przeciwnadciśnieniowych (np. inhibitorów ACE, leków beta-adrenolitycznych, antagonistów wapnia).
Aminy zwiększające ciśnienie krwi (np. noradrenalina, adrenalina):
Możliwe zmniejszenie reakcji na aminy presyjne, jednak nie w stopniu, który wykluczałby ich
stosowanie.
Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ"), w tym wybiórcze inhibitory COX-2, kwas
acetylosalicylowy (w dawce > 3 g/dobą) i niewybiórcze NLPZ
NLPZ mogą osłabić przeciwnadciśnieniowe działanie zarówno antagonistów angiotensyny II, jak
i hydrochlorotiazydu. Ponadto jednoczesne stosowanie walsartanu z hydrochlorotiazydem i NLPZ
może zwiększyć ryzyko pogorszenia czynności nerek oraz hiperkaliemii. Dlatego na początku leczenia
zalecane jest kontrolowanie czynności nerek, a także odpowiednie nawodnienie pacjenta.
Interakcje związane z walsartanem
Jednoczesne stosowanie nie jest zalecane
Leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu, zamienniki soli kuchennej zawierające
potas oraz inne substancje, które mogą zwiększyć stężenie potasu
Jeśli konieczne jest jednoczesne stosowanie walsartanu i produktu leczniczego, wpływającego na
stężenie potasu, zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w osoczu.
Brak interakcji
W badaniach interakcji walsartanu nie stwierdzono istotnych klinicznie interakcji z następującymi
substancjami: cymetydyną, warfaryną, furosemidem, digoksyną, atenololem, indometacyną,
hydrochlorotiazydem, amlodypiną i glibenklamidem. Digoksyną i indometacyna mogą wykazywać
interakcje z hydrochlorotiazydem zawartym w produkcie leczniczym (patrz interakcje związane
z hydrochlorotiazydem).
Interakcje związane ze stosowaniem hydrochlorotiazydu
Jednoczesne stosowanie wymagające ostrożności
Produkty lecznicze związane z utratą potasu i hipokaliemią
(np. leki moczopędne zwiększające
wydalanie potasu, kortykosteroidy, leki przeczyszczające, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon,
penicylina G, kwas salicylowy i jego pochodne)
Jeśli wymienione leki mają być zastosowane z produktem złożonym, zawierajacym walsartan
i hydrochlorotiazyd, zaleca się monitorowanie stężenia potasu w osoczu. Leki te mogą zwiększać wpływ
hydrochlorotiazydu na stężenie potasu (patrz punkt 4.4).
Produkty lecznicze, które mogą powodować zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes
■ leki przeciwarytmiczne klasy la (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid)
■ leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid)
■ niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna,
trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol,
droperydol)
■ inne (np beprydyl, cyzapryd, difemanyl, erytromycyna podawana dożylnie, halofantryna,
ketanseryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina podawana
dożylnie).
Ze względu na ryzyko hipokaliemii, hydrochlorotiazyd należy stosować ostrożnie, jeśli jednocześnie
podawane są produkty lecznicze, które mogą powodować zaburzenia rytmu serca typu
torsade de
pointes.
Glikozydy naparstnicy
Hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołana stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych może
sprzyjać wystąpieniu zaburzeń rytmu serca spowodowanych przez glikozydy naparstnicy.
Sole wapnia i witamina D
Podawanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, z witaminą D lub solami
wapnia może nasilać zwiększenie stężenie wapnia w surowicy.
Leki przeciwcukrzycowe (doustne i insulina)
Leczenie tiazydowymi lekami moczopędnymi może zaburzać tolerancję glukozy. Może być konieczne
dostosowanie dawki leku przeciwcukrzycowego.
Metforminę należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej wywołanej przez
czynnościową niewydolność nerek, która może wystąpić po zastosowaniu hydrochlorotiazydu.
Leki beta-adrenolityczne oraz diazoksyd
Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, z lekami beta-
adrenolitycznymi może zwiększać ryzyko hiperglikemii. Tiazydowe leki moczopędne, w tym
hydrochlorotiazyd, mogą zwiększać hiperglikemizujące działanie diazoksydu.
Produkty lecznicze stosowane w leczeniu dny (probenecyd, sulfinpirazon i allopurynol)
Może być konieczne dostosowanie dawki produktów zwiększających wydalanie kwasu moczowego,
gdyż hydrochlorotiazyd może zwiększać stężenie kwasu moczowego w surowicy. Może być
konieczne zwiększenie dawki probenecydu lub sulfinpirazonu. Jednoczesne podawanie tiazydowych
leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, może zwiększyć częstość występowania reakcji
nadwrażliwości na allopurynol.
Leki przeciwcholinergiczne (np. atropina, biperyden)
Leki przeciwcholinergiczne mogą zwiększyć biodostępność tiazydowych leków moczopędnych na
skutek osłabienia motoryki przewodu pokarmowego i wolniejszego opróżniania żołądka.
Amantadyna
Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zwiększyć ryzyko działań
niepożądanych amantadyny.
Żywice jonowymienne (kolestyramina i kolestypol)
Obecność anionowych żywic jonowymiennych zmniejsza wchłanianie tiazydowych leków
moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu.
Leki cytotoksyczne (np. cyklofosfamid, metotreksat)
Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zmniejszać nerkowe wydalanie
cytotoksycznych produktów leczniczych i nasilać ich działanie mielosupresyjne.
Niedepolaryzujące środki zwiotczające mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryna)
Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą nasilać działanie pochodnych kurary.
Cyklosporyna
Jednoczesne stosowanie cyklosporyny może zwiększyć ryzyko hiperurykemii oraz dny moczanowej.
Alkohol, środki znieczulające i uspokajające
Zwiększone ryzyko niedociśnienia ortostatycznego.
Metylodopa
Istnieją pojedyncze doniesienia na temat niedokrwistości hemolitycznej u pacjentów otrzymujących
jednocześnie metylodopę i hydrochlorotiazyd.
Karbamazepina
U pacjentów otrzymujących hydrochlorotiazyd jednocześnie z karbamazepiną może wystąpić
hiponatremia. Takich pacjentów należy uprzedzić o możliwości wystąpienia reakcji związanych
z hiponatremią i kontrolować ich stan kliniczny.
Jodowe środki kontrastujące
W przypadku odwodnienia na skutek stosowania leków moczopędnych istnieje zwiększone ryzyko
ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza po podaniu dużych dawek jodowych środków kontrastujących.
Przed ich podaniem należy nawodnić pacjenta.
Nie przeprowadzono badań wpływu walsartanu z hydrochlorotiazydem na zdolność prowadzenia
pojazdów i obsługiwanie maszyn. Podczas wykonywania takich czynności należy brać pod uwagę
możliwość sporadycznego występowania zawrotów głowy lub znużenia,
Objawy
Przedawkowanie walsartanu może powodować znaczne niedociśnienie tętnicze, a to z kolei może
prowadzić do zaburzeń świadomości, zapaści krążeniowej i (lub) wstrząsu. Ponadto po przedawkowaniu
hydrochlorotiazydu mogą wystąpić następujące objawy przedmiotowe i podmiotowe: nudności,
senność, hipowolemia i zaburzenia gospodarki elektrolitowej związane z zaburzeniami czynności serca
i skurczami mięśni.
Leczenie
Postępowanie lecznicze zależy od czasu przyjęcia leku i rodzaju oraz ciężkości objawów. Najważniejsze
jest ustabilizowanie krążenia.
Jeśli wystąpi niedociśnienie tętnicze, pacjenta należy ułożyć na plecach i szybko wyrównać niedobór soli
i objętość krwi krążącej.
W przeciwieństwie od hydrochlorotiazydu, walsartanu nie można usunąć z organizmu metodą hemodializy
ze względu na silne wiązanie z białkami osocza.
Charakterystyka produktu leczniczego (chpl) wygenerowana została automatycznie na podstawie informacji dostępnych w Rejestrze Produktów Leczniczych.
Zamiast tego leku można wybrać jeden z 6 zamienników. Kupując najtańszy z nich zaoszczędzisz 8,70 zł.
Nie posiadamy informacji wskazujących, aby podczas zażywania tego leku należało unikać jakichkolwiek produktów żywnościowych.
Cena Co-Dipper w aptekach waha się od 0,00 do 26,98 zł zł i może się różnić w zależności od odpłatności lub uprawnień dodatkowych (np.: Senior, Zasłużony Honorowy Dawca Krwi, Zasłużony Dawca Przeszczepu).
Co-Dipper jest refundowany. Warunki refundacji mogą zależeć od wskazań medycznych zawartych w decyzji refundacyjnej, wieku pacjenta, uprawnień pacjenta, niepełnosprawności pacjenta lub decyzji lekarza.
Co-Dipper jest na receptę. Preparat może być wydany wyłącznie z przepisu lekarza ze względu na swoje działanie, możliwe skutki uboczne. Stosowanie takich preparatów wymaga nadzoru lekarskiego.
Dla Co-Dipper nie ma zamienników bez recepty. Warto skonsultować się z farmaceutą, by dobrać odpowiedni preparat.
Dla Co-Dipper nie ma odpowiedników bez recepty. Warto skonsultować się z farmaceutą, by dobrać odpowiedni preparat.
Leki zawierające Valsartanum, Hydrochlorothiazidum nie są dostępne bez recepty. Przed wyborem warto skonsultować się z farmaceutą.
Wybierz interesujące Cię informacje: