CO-DIPPER

Co-Dipper

tabletki powlekane | 160mg+25mg | 28 tabl.
od 0,00 zł do 26,98 zł
Wybierz odpłatność
26,98zł
Trudno dostępny w aptekach

Ulotka


Kiedy stosujemy Co-Dipper?

Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego.

Produkt złożony zawierający walsartan z hydrochlorotiazydem o ustalonej dawce jest wskazany
w leczeniu pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest wystarczająco kontrolowane podczas
monoterapii walsartanem lub hydrochlorotiazydem.


Jaki jest skład Co-Dipper?

Każda tabletka zawiera 160 mg walsartanu ( Valsar(anum•) i 25 mg hydrochlorotiazydu
(Hydrochlorothiazidum).

Pełny wykaz substancji pomocniczych: patrz punkt 6.1.


Jakie są przeciwwskazania do stosowania Co-Dipper?

■ Nadwrażliwość na walsartan, hydrochlorotiazyd, inne pochodne sulfonamidów lub na którąkolwiek
substancję pomocniczą.

■ Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).

■ Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, marskość wątroby i zastój żółci.

■ Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min), bezmocz.

■ Oporna na leczenie hipokaliemia, hiponatremia, hiperkalcemia i objawowa hiperurykemia.


Co-Dipper – jakie działania niepożądane mogą wystąpić?

Działania niepożądane opisywane w trakcie badań klinicznych i w badaniach diagnostycznych, a także
pojedyncze zgłoszenia po wprowadzeniu produktu do obrotu i przedstawione niżej zgodnie
z klasyfikacją układów i narządów, występowały częściej po podaniu walsartanu
z hydrochlorotiazydem niż po podaniu placebo. Podczas leczenia walsartanem z hydrochlorotiazydem
mogą wystąpić dzi



ałania niepożądane, które wiążą się ze stosowaniem każdego ze składników
produktu złożonego osobno, a których nie obserwowano w badaniach klinicznych.

Działania niepożądane uszeregowano według częstości (występujące najczęściej jako pierwsze),
stosując następujące definicje: bardzo często (> 1/10); często (> 1/100 do < 1/10); niezbyt często
(> 1/1000 do < 1/100); rzadko (> 1/10 000 do < 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana
(nie może być określona na podstawie dostępnych danych). W obrębie każdej grupy o określonej
częstości występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się
nasileniem.

Tabela 1. Częstość działań niepożądanych 1walsartanu z hydrochlorotiazydem

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Niezbyt często

Odwodnienie

Zaburzenia układu nerwowego

Bardzo rzadko

Zawroty głowy

Niezbyt często

Parestezje

Częstość nieznana

Omdlenie

Zaburzenia oka

Niezbyt często

Niewyraźne widzenie

Zaburzenia ucha i błędnika

 

Niezbyt często

Szumy uszne

Zaburzenia naczyniowe

Niezbyt często

Niedociśnienie tętnicze

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Niezbyt często

Kaszel

Częstość nieznana

Niekardiogenny obrzęk płuc

Zaburzenia żołądka i jelit

Bardzo rzadko

Biegunka

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Niezbyt często

Bóle mięśni

Bardzo rzadko

Bóle stawów

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Częstość nieznana

Zaburzenia czynności nerek

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Niezbyt często

Uczucie zmęczenia

Badania diagnostyczne

 

Częstość nieznana

Zwiększenie stężenia kwasu moczowego w surowicy,
zwiększenie stężenia bilirubiny i kreatyniny w
surowicy, hipokaliemia, hiponatremia, zwiększenie
stężenia azotu mocznikowego we krwi, neutropenia

Dodatkowe informacje dotyczące poszczególnych składników produktu leczniczego
Działania niepożądane opisywane uprzednio w związku ze stosowaniem poszczególnych składników
produktu złożonego mogą być działaniami niepożądanymi walsartanu z hydrochlorotiazydem, nawet
jeśli nie były obserwowane w przebiegu badań klinicznych lub po wprowadzeniu produktu do obrotu.

Tabela 2. Częstość działań niepożądanych walsartanu

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Częstość nieznana

Zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie wartości
hematokrytu, małopłytkowość

Zaburzenia immunologiczne

Częstość nieznana

Inne reakcje nadwrażliwości/alergiczne, w tym choroba
posurowicza

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Częstość nieznana

Zwiększenie stężenia potasu w surowicy

Zaburzenia ucha i błędnika

Niezbyt często

Zawroty głowy pochodzenia obwodowego

Zaburzenia naczyniowe

Częstość nieznana

Zapalenie naczyń

Zaburzenia żołądka i jelit

Niezbyt często

Ból brzucha

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Częstość nieznana

Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych

Zaburzenia skóry i tkanki podskórne

 

Częstość nieznana

Obrzęk naczynioruchowy, wysypka, świąd

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Częstość nieznana

Niewydolność nerek

Tabela 3. Częstość działań niepożądanych hydrochlorotiazydu

Hydrochlorotiazyd był szeroko stosowany przez wiele lat, często w większych dawkach niż zawarte
w produkcie złożonym, zawierającym walsartan z hydrochlorotiazydem. Wymienione działania
niepożądane opisywano u pacjentów leczonych tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym
hydrochlorotiazydem, w monoterapii:

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Rzadko

Małopłytkowość, czasami z plamicą

Bardzo rzadko

Agranulocytoza, leukopenia, niedokrwistość hemolityczna,
zahamowanie czynności szpiku kostnego

Zaburzenia immunologiczne

Bardzo rzadko

Reakcje nadwrażliwości

Zaburzenia psychiczne

Rzadko

Depresja, zaburzenia snu

Zaburzenia układu nerwowego

Rzadko

Ból głowy

Zaburzenia serca

Rzadko

Zaburzenia rytmu serca

Zaburzenia naczyniowe

Często

Niedociśnienie ortostatyczne

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Bardzo rzadko

Niewydolność oddechowa, w tym zapalenie i obrzęk płuc

Zaburzenia żołądka i jelit

Często

Utrata łaknienia, nudności, wymioty

Rzadko

Zaparcie, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej

Bardzo rzadko

Zapalenie trzustki

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowyc

i

Rzadko

Cholestaza wewnątrzwątrobowa lub żółtaczka

Zaburzenia skóry i tkanki podskórne

 

Często

Pokrzywka i inne postacie wysypki

Rzadko

Nadwrażliwość na światło

Bardzo rzadko

Zapalenie naczyń powodujące martwicę i toksyczne
martwicze oddzielanie naskórka, skórne reakcje
przypominające toczeń rumieniowaty, wznowa skórnej
postaci tocznia rumieniowatego

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

Często

Impotencja

Działania niepożądane opisywane w trakcie badań klinicznych i w badaniach diagnostycznych, a także
pojedyncze zgłoszenia po wprowadzeniu produktu do obrotu i przedstawione niżej zgodnie
z klasyfikacją układów i narządów, występowały częściej po podaniu walsartanu
z hydrochlorotiazydem niż po podaniu placebo. Podczas leczenia walsartanem z hydrochlorotiazydem
mogą wystąpić działania niepożądane, które wiążą się ze stosowaniem każdego ze składników
produktu złożonego osobno, a których nie obserwowano w badaniach klinicznych.

Działania niepożądane uszeregowano według częstości (występujące najczęściej jako pierwsze),
stosując następujące definicje: bardzo często (> 1/10); często (> 1/100 do < 1/10); niezbyt często
(> 1/1000 do < 1/100); rzadko (> 1/10 000 do < 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana
(nie może być określona na podstawie dostępnych danych). W obrębie każdej grupy o określonej
częstości występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się
nasileniem.

Tabela 1. Częstość działań niepożądanych 1walsartanu z hydrochlorotiazydem

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Niezbyt często

Odwodnienie

Zaburzenia układu nerwowego

Bardzo rzadko

Zawroty głowy

Niezbyt często

Parestezje

Częstość nieznana

Omdlenie

Zaburzenia oka

Niezbyt często

Niewyraźne widzenie

Zaburzenia ucha i błędnika

 

Niezbyt często

Szumy uszne

Zaburzenia naczyniowe

Niezbyt często

Niedociśnienie tętnicze

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Niezbyt często

Kaszel

Częstość nieznana

Niekardiogenny obrzęk płuc

Zaburzenia żołądka i jelit

Bardzo rzadko

Biegunka

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Niezbyt często

Bóle mięśni

Bardzo rzadko

Bóle stawów

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Częstość nieznana

Zaburzenia czynności nerek

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Niezbyt często

Uczucie zmęczenia

Badania diagnostyczne

 

Częstość nieznana

Zwiększenie stężenia kwasu moczowego w surowicy,
zwiększenie stężenia bilirubiny i kreatyniny w
surowicy, hipokaliemia, hiponatremia, zwiększenie
stężenia azotu mocznikowego we krwi, neutropenia

Dodatkowe informacje dotyczące poszczególnych składników produktu leczniczego
Działania niepożądane opisywane uprzednio w związku ze stosowaniem poszczególnych składników
produktu złożonego mogą być działaniami niepożądanymi walsartanu z hydrochlorotiazydem, nawet
jeśli nie były obserwowane w przebiegu badań klinicznych lub po wprowadzeniu produktu do obrotu.

Tabela 2. Częstość działań niepożądanych walsartanu

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Częstość nieznana

Zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie wartości
hematokrytu, małopłytkowość

Zaburzenia immunologiczne

Częstość nieznana

Inne reakcje nadwrażliwości/alergiczne, w tym choroba
posurowicza

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Częstość nieznana

Zwiększenie stężenia potasu w surowicy

Zaburzenia ucha i błędnika

Niezbyt często

Zawroty głowy pochodzenia obwodowego

Zaburzenia naczyniowe

Częstość nieznana

Zapalenie naczyń

Zaburzenia żołądka i jelit

Niezbyt często

Ból brzucha

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Częstość nieznana

Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych

Zaburzenia skóry i tkanki podskórne

 

Częstość nieznana

Obrzęk naczynioruchowy, wysypka, świąd

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Częstość nieznana

Niewydolność nerek

Tabela 3. Częstość działań niepożądanych hydrochlorotiazydu

Hydrochlorotiazyd był szeroko stosowany przez wiele lat, często w większych dawkach niż zawarte
w produkcie złożonym, zawierającym walsartan z hydrochlorotiazydem. Wymienione działania
niepożądane opisywano u pacjentów leczonych tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym
hydrochlorotiazydem, w monoterapii:

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Rzadko

Małopłytkowość, czasami z plamicą

Bardzo rzadko

Agranulocytoza, leukopenia, niedokrwistość hemolityczna,
zahamowanie czynności szpiku kostnego

Zaburzenia immunologiczne

Bardzo rzadko

Reakcje nadwrażliwości

Zaburzenia psychiczne

Rzadko

Depresja, zaburzenia snu

Zaburzenia układu nerwowego

Rzadko

Ból głowy

Zaburzenia serca

Rzadko

Zaburzenia rytmu serca

Zaburzenia naczyniowe

Często

Niedociśnienie ortostatyczne

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Bardzo rzadko

Niewydolność oddechowa, w tym zapalenie i obrzęk płuc

Zaburzenia żołądka i jelit

Często

Utrata łaknienia, nudności, wymioty

Rzadko

Zaparcie, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej

Bardzo rzadko

Zapalenie trzustki

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowyc

i

Rzadko

Cholestaza wewnątrzwątrobowa lub żółtaczka

Zaburzenia skóry i tkanki podskórne

 

Często

Pokrzywka i inne postacie wysypki

Rzadko

Nadwrażliwość na światło

Bardzo rzadko

Zapalenie naczyń powodujące martwicę i toksyczne
martwicze oddzielanie naskórka, skórne reakcje
przypominające toczeń rumieniowaty, wznowa skórnej
postaci tocznia rumieniowatego

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

Często

Impotencja

4


Co-Dipper - dawkowanie

Dawkowanie

Zalecaną dawką walsartanu z hydrochlorotiazydem jest 1 tabletka raz na dobę. Zaleca się indywidualne
dostosowanie poszczególnych składników produktu. W celu zmniejszenia ryzyka niedociśnienia
tętniczego i innych działań niepożądanych, w każdym przypadku należy stopniowo zwiększać dawkę
poszczególnych składników leku złożonego, stosując kolejną, większą dawkę.
Jeśli jest to właściwe ze względów klinicznych, u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest
wystarczająco kontrolowane samym walsartanem lub hydrochlorotiazydem można rozważyć
bezpośrednią zmianę monoterapii na terapię produktem złożonym o ustalonej dawce. Zaleca się
stopniowe zwiększanie dawki poszczególnych składników leku złożonego.

Po rozpoczęciu leczenia oraz w przypadku, gdy nie udaje się uzyskać kontroli ciśnienia tętniczego,
należy dokonać oceny reakcji klinicznej pacjenta na walsartan z hydrochlorotiazydem. Dawkę produktu
można zwiększyć do maksymalnych wartości dawki obu jego składników (320 mg+25 mg).

Istotne działanie przeciwnadciśnieniowe występuje w ciągu 2 tygodni, a maksymalne działanie uzyskuje
się u większości pacjentów w ciągu 4 tygodni leczenia. Jednak u niektórych pacjentów konieczne
może być leczenie trwające 4 do 8 tygodni, co należy brać pod uwagę podczas zwiększania dawki.

Jeśli po 8 tygodniach leczenia walsartanem z hydrochlorotiazydem (320 mg+25 mg) nie obserwuje się
istotnej dodatkowej korzyści, należy rozważyć zastosowanie dodatkowego lub innego leku
przeciwnadciśnieniowego (patrz punkt 5.1).

Sposób podawania

Produkt Axudan HCT można przyjmować niezależnie od posiłków, popijając wodą.

Szczególne srupy pacjentów

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny
> 30 ml/min) dostosowanie dawki nie jest konieczne. Ze względu na obecność hydrochlorotiazydu,
stosowanie produktu złożonego jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności
nerek (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci dawka
walsartanu nie powinna być większa niż 80 mg (patrz punkt 4.4). U pacjentów z ciężkimi
zaburzeniami czynności wątroby stosowanie walsartanu z hydrochlorotiazydem jest przeciwwskazane
(patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2).

Pacjenci w podeszłym wieku

Dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku nie jest konieczne.
Dzieci i młodzież

Stosowanie walsartanu z hydrochlorotiazydem nie jest zalecane u dzieci w wieku poniżej 18 lat ze
względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.


Co-Dipper – jakie środki ostrożności należy zachować?

Zmiany stężenia elektrolitów w surowicy
Walsartan

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z suplementami potasu, lekami moczopędnymi
oszczędzającymi potas, zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas lub z innymi lekami, które
mogą zwiększyć stężenie potasu (m.in. z heparyną). Należy kontrolować stężenie potasu.

Hydrochlorotiazyd

Podczas leczenia tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym hydrochlorotiazydem, opisywano
występowanie hipokaliemii. Zaleca się częste kontrolowanie stężenia potasu w surowicy.
Leczenie tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym hydrochlorotiazydem, wiąże się
z występowaniem hiponatremii i zasadowicy hipochloremicznej. Tiazydowe leki moczopędne, w tym
hydrochlorotiazyd, zwiększają wydalanie magnezu w moczu, co może prowadzić do hipomagnezemii.
Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych zmniejsza się wydalanie wapnia, które może
spowodować hiperkalcemię.

Podobnie, jak u każdego pacjenta otrzymującego leki moczopędne, należy regularnie kontrolować
stężenie elektrolitów w surowicy.

Pacjenci z niedoborem sodu i (lub) odwodnieni

Pacjentów otrzymujących tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, należy obserwować,
czy nie występują u nich objawy kliniczne zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej.

U pacjentów ze znacznym niedoborem sodu i (lub) odwodnionych, np. na skutek przyjmowania dużych
dawek leków moczopędnych, w rzadkich przypadkach na początku leczenia walsartanem
z hydrochlorotiazydem może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze. Niedobory te należy
wyrównać przed rozpoczęciem leczenia produktem złożonym.

Pacjenci z ciężka, przewlekła niewydolnością serca lub innymi stanami związanymi z pobudzeniem
układu renina-angiotensyna-aldosteron

U pacjentów, których czynność nerek może zależeć od czynności układu renina-angiotensyna-aldosteron
(np. u pacjentów z ciężką zastoinową niewydolnością serca), leczenie inhibitorami ACE wiązało się
z wystąpieniem skąpomoczu i (lub) postępującą azotemią, a w rzadkich przypadkach z ostrą
niewydolnością nerek. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania walsartanu z hydrochlorotiazydem
u pacjentów z ciężką, przewlekłą niewydolnością serca. Nie można wykluczyć, że ze względu na
hamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron również stosowanie walsartanu
z hydrochlorotiazydem może powodować zaburzenia czynności nerek. Produktu złożonego nie należy
stosować w tej grupie pacjentów.

Zwężenie tętnicy nerkowej

Walsartanu z hydrochlorotiazydem nie należy stosować w leczeniu nadciśnienia tętniczego
u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych, lub ze zwężeniem
tętnicy jedynej czynnej nerki ze względu na możliwość zwiększenia stężenia mocznika i kreatyniny
w surowicy.

Pierwotny hiperaldosteronizm

Pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem nie należy leczyć walsartanem z hydrochlorotiazydem,
gdyż mają oni niską aktywność układu renina-angiotensyna.

Zwężenie zastawki aorty i zastawki dwudzielnej, kardiomiopatia przerostowa

Podobnie jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, szczególna ostrożność
jest wskazana u pacjentów ze zwężeniem zastawki aorty, zastawki dwudzielnej lub z kardiomiopatią
przerostową zawężającą (ang. HOCM - hypertrophic obstructive cardiomyopathy).

Zaburzenia czynności nerek

Dostosowanie dawki nie jest konieczne u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i klirensem
kreatyniny > 30 ml/min (patrz punkt 4.2). Jeśli walsartan z hydrochlorotiazydem stosowany jest
u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu,
kreatyniny i kwasu moczowego w surowicy.

Przeszczepienie nerki

Obecnie brak doświadczenia dotyczącego bezpieczeństwa stosowania walsartanu
z hydrochlorotiazydem u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki.

Zaburzenia czynności wątroby

U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci
walsartan z hydrochlorotiazydem należy stosować ostrożnie (patrz punkty 4.2 i 5.2).

Toczeń rumieniowaty układowy

Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, opisywano
przypadki zaostrzenia lub ujawnienia tocznia rumieniowatego układowego.

Inne zaburzenia metaboliczne

Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zmieniać tolerancję glukozy i zwiększać
stężenie cholesterolu, triglicerydów oraz kwasu moczowego w surowicy. U pacjentów z cukrzycą
może być konieczna modyfikacja dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.

Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia przez nerki i powodować
przemijające, niewielkie zwiększenie jego stężenia w surowicy, bez jawnych zaburzeń metabolizmu
wapnia. Znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Tiazydowe
leki moczopędne należy odstawić przed wykonaniem testów czynnościowych przytarczyc.

Nadwrażliwość na światło

Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych opisywano przypadki nadwrażliwości na
światło (patrz punkt 4.8). Jeśli w trakcie leczenia wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca
się przerwanie terapii. Jeśli powtórne podanie leku moczopędnego zostanie uznane za konieczne,
zaleca się ochronę obszarów skóry narażonych na światło słoneczne lub sztuczne promieniowanie
UVA.

Ciąża

Nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II (AIIRA) podczas ciąży.
Z wyjątkiem przypadków wymagających leczenia AIIRA, u pacjentek planujących ciążę należy
zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa
stosowania w ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie
produktu z grupy AIIRA i, jeśli to wskazane, rozpocząć alternatywne leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.6).

Uwagi ogólne

Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których wystąpiła wcześniej nadwrażliwość na inne leki
z grupy antagonistów receptora angiotensyny II. Reakcje nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd są
częstsze u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową.


Przyjmowanie Co-Dipper w czasie ciąży

Zmiany stężenia elektrolitów w surowicy
Walsartan

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z suplementami potasu, lekami moczopędnymi
oszczędzającymi potas, zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas lub z innymi lekami, które
mogą zwiększyć stężenie potasu (m.in. z heparyną). Należy kontrolować stężenie potasu.

Hydrochlorotiazyd

Podczas leczenia tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym hydrochlorotiazydem, opisywano
występowanie hipokaliemii. Zaleca się częste kontrolowanie stężenia potasu w surowicy.
Leczenie tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym hydrochlorotiazydem, wiąże się
z występowaniem hiponatremii i zasadowicy hipochloremicznej. Tiazydowe leki moczopędne, w tym
hydrochlorotiazyd, zwiększają wydalanie magnezu w moczu, co może prowadzić do hipomagnezemii.
Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych zmniejsza się wydalanie wapnia, które może
spowodować hiperkalcemię.

Podobnie, jak u każdego pacjenta otrzymującego leki moczopędne, należy regularnie kontrolować
stężenie elektrolitów w surowicy.

Pacjenci z niedoborem sodu i (lub) odwodnieni

Pacjentów otrzymujących tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, należy obserwować,
czy nie występują u nich objawy kliniczne zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej.

U pacjentów ze znacznym niedoborem sodu i (lub) odwodnionych, np. na skutek przyjmowania dużych
dawek leków moczopędnych, w rzadkich przypadkach na początku leczenia walsartanem
z hydrochlorotiazydem może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze. Niedobory te należy
wyrównać przed rozpoczęciem leczenia produktem złożonym.

Pacjenci z ciężka, przewlekła niewydolnością serca lub innymi stanami związanymi z pobudzeniem
układu renina-angiotensyna-aldosteron

U pacjentów, których czynność nerek może zależeć od czynności układu renina-angiotensyna-aldosteron
(np. u pacjentów z ciężką zastoinową niewydolnością serca), leczenie inhibitorami ACE wiązało się
z wystąpieniem skąpomoczu i (lub) postępującą azotemią, a w rzadkich przypadkach z ostrą
niewydolnością nerek. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania walsartanu z hydrochlorotiazydem
u pacjentów z ciężką, przewlekłą niewydolnością serca. Nie można wykluczyć, że ze względu na
hamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron również stosowanie walsartanu
z hydrochlorotiazydem może powodować zaburzenia czynności nerek. Produktu złożonego nie należy
stosować w tej grupie pacjentów.

Zwężenie tętnicy nerkowej

Walsartanu z hydrochlorotiazydem nie należy stosować w leczeniu nadciśnienia tętniczego
u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych, lub ze zwężeniem
tętnicy jedynej czynnej nerki ze względu na możliwość zwiększenia stężenia mocznika i kreatyniny
w surowicy.

Pierwotny hiperaldosteronizm

Pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem nie należy leczyć walsartanem z hydrochlorotiazydem,
gdyż mają oni niską aktywność układu renina-angiotensyna.

Zwężenie zastawki aorty i zastawki dwudzielnej, kardiomiopatia przerostowa

Podobnie jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, szczególna ostrożność
jest wskazana u pacjentów ze zwężeniem zastawki aorty, zastawki dwudzielnej lub z kardiomiopatią
przerostową zawężającą (ang. HOCM - hypertrophic obstructive cardiomyopathy).

Zaburzenia czynności nerek

Dostosowanie dawki nie jest konieczne u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i klirensem
kreatyniny > 30 ml/min (patrz punkt 4.2). Jeśli walsartan z hydrochlorotiazydem stosowany jest
u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu,
kreatyniny i kwasu moczowego w surowicy.

Przeszczepienie nerki

Obecnie brak doświadczenia dotyczącego bezpieczeństwa stosowania walsartanu
z hydrochlorotiazydem u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki.

Zaburzenia czynności wątroby

U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci
walsartan z hydrochlorotiazydem należy stosować ostrożnie (patrz punkty 4.2 i 5.2).

Toczeń rumieniowaty układowy

Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, opisywano
przypadki zaostrzenia lub ujawnienia tocznia rumieniowatego układowego.

Inne zaburzenia metaboliczne

Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zmieniać tolerancję glukozy i zwiększać
stężenie cholesterolu, triglicerydów oraz kwasu moczowego w surowicy. U pacjentów z cukrzycą
może być konieczna modyfikacja dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.

Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia przez nerki i powodować
przemijające, niewielkie zwiększenie jego stężenia w surowicy, bez jawnych zaburzeń metabolizmu
wapnia. Znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Tiazydowe
leki moczopędne należy odstawić przed wykonaniem testów czynnościowych przytarczyc.

Nadwrażliwość na światło

Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych opisywano przypadki nadwrażliwości na
światło (patrz punkt 4.8). Jeśli w trakcie leczenia wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca
się przerwanie terapii. Jeśli powtórne podanie leku moczopędnego zostanie uznane za konieczne,
zaleca się ochronę obszarów skóry narażonych na światło słoneczne lub sztuczne promieniowanie
UVA.

Ciąża

Nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II (AIIRA) podczas ciąży.
Z wyjątkiem przypadków wymagających leczenia AIIRA, u pacjentek planujących ciążę należy
zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa
stosowania w ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie
produktu z grupy AIIRA i, jeśli to wskazane, rozpocząć alternatywne leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.6).

Uwagi ogólne

Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których wystąpiła wcześniej nadwrażliwość na inne leki
z grupy antagonistów receptora angiotensyny II. Reakcje nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd są
częstsze u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową.


Co-Dipper - interakcje

Interakcje związane zarówno z walsartanem, jak i hydrochlorotiazydem

Jednoczesne stosowanie nie jest zalecane

Lit

Podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów ACE i tiazydowych leków moczopędnych, w tym
hydrochlorotiazydu, opisywano odwracalne zwiększenie stężenia litu w surowicy oraz jego
toksyczności. Ze względu na brak doświadczenia dotyczącego jednoczesnego stosowania walsartanu
i litu, takie skojarzone leczenie nie jest zalecane. Jeśli jednoczesne stosowanie obu leków jest
konieczne, zaleca się uważne kontrolowanie stężenia litu w surowicy.

Jednoczesne stosowanie wymagające ostrożności

Inne leki przeciwnadciśnieniowe

Walsartan z hydrochlorotiazydem może nasilać działanie innych leków o właściwościach
przeciwnadciśnieniowych (np. inhibitorów ACE, leków beta-adrenolitycznych, antagonistów wapnia).

Aminy zwiększające ciśnienie krwi (np. noradrenalina, adrenalina):

Możliwe zmniejszenie reakcji na aminy presyjne, jednak nie w stopniu, który wykluczałby ich
stosowanie.

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ"), w tym wybiórcze inhibitory COX-2, kwas
acetylosalicylowy (w dawce > 3 g/dobą) i niewybiórcze NLPZ

NLPZ mogą osłabić przeciwnadciśnieniowe działanie zarówno antagonistów angiotensyny II, jak
i hydrochlorotiazydu. Ponadto jednoczesne stosowanie walsartanu z hydrochlorotiazydem i NLPZ
może zwiększyć ryzyko pogorszenia czynności nerek oraz hiperkaliemii. Dlatego na początku leczenia
zalecane jest kontrolowanie czynności nerek, a także odpowiednie nawodnienie pacjenta.

Interakcje związane z walsartanem

Jednoczesne stosowanie nie jest zalecane

Leki moczopędne oszczędzające potas, suplementy potasu, zamienniki soli kuchennej zawierające
potas oraz inne substancje, które mogą zwiększyć stężenie potasu

Jeśli konieczne jest jednoczesne stosowanie walsartanu i produktu leczniczego, wpływającego na
stężenie potasu, zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w osoczu.

Brak interakcji

W badaniach interakcji walsartanu nie stwierdzono istotnych klinicznie interakcji z następującymi
substancjami: cymetydyną, warfaryną, furosemidem, digoksyną, atenololem, indometacyną,
hydrochlorotiazydem, amlodypiną i glibenklamidem. Digoksyną i indometacyna mogą wykazywać
interakcje z hydrochlorotiazydem zawartym w produkcie leczniczym (patrz interakcje związane
z hydrochlorotiazydem).

Interakcje związane ze stosowaniem hydrochlorotiazydu

Jednoczesne stosowanie wymagające ostrożności

Produkty lecznicze związane z utratą potasu i hipokaliemią (np. leki moczopędne zwiększające
wydalanie potasu, kortykosteroidy, leki przeczyszczające, ACTH, amfoterycyna, karbenoksolon,
penicylina G, kwas salicylowy i jego pochodne)

Jeśli wymienione leki mają być zastosowane z produktem złożonym, zawierajacym walsartan
i hydrochlorotiazyd, zaleca się monitorowanie stężenia potasu w osoczu. Leki te mogą zwiększać wpływ
hydrochlorotiazydu na stężenie potasu (patrz punkt 4.4).

Produkty lecznicze, które mogą powodować zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes

■ leki przeciwarytmiczne klasy la (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid)

■ leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid)

■ niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna,
trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol,
droperydol)

■ inne (np beprydyl, cyzapryd, difemanyl, erytromycyna podawana dożylnie, halofantryna,
ketanseryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina podawana
dożylnie).

Ze względu na ryzyko hipokaliemii, hydrochlorotiazyd należy stosować ostrożnie, jeśli jednocześnie
podawane są produkty lecznicze, które mogą powodować zaburzenia rytmu serca typu
torsade de
pointes.

Glikozydy naparstnicy

Hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołana stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych może
sprzyjać wystąpieniu zaburzeń rytmu serca spowodowanych przez glikozydy naparstnicy.

Sole wapnia i witamina D

Podawanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, z witaminą D lub solami
wapnia może nasilać zwiększenie stężenie wapnia w surowicy.

Leki przeciwcukrzycowe (doustne i insulina)

Leczenie tiazydowymi lekami moczopędnymi może zaburzać tolerancję glukozy. Może być konieczne
dostosowanie dawki leku przeciwcukrzycowego.

Metforminę należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej wywołanej przez
czynnościową niewydolność nerek, która może wystąpić po zastosowaniu hydrochlorotiazydu.

Leki beta-adrenolityczne oraz diazoksyd

Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, z lekami beta-
adrenolitycznymi może zwiększać ryzyko hiperglikemii. Tiazydowe leki moczopędne, w tym
hydrochlorotiazyd, mogą zwiększać hiperglikemizujące działanie diazoksydu.

Produkty lecznicze stosowane w leczeniu dny (probenecyd, sulfinpirazon i allopurynol)
Może być konieczne dostosowanie dawki produktów zwiększających wydalanie kwasu moczowego,
gdyż hydrochlorotiazyd może zwiększać stężenie kwasu moczowego w surowicy. Może być
konieczne zwiększenie dawki probenecydu lub sulfinpirazonu. Jednoczesne podawanie tiazydowych
leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, może zwiększyć częstość występowania reakcji
nadwrażliwości na allopurynol.

Leki przeciwcholinergiczne (np. atropina, biperyden)

Leki przeciwcholinergiczne mogą zwiększyć biodostępność tiazydowych leków moczopędnych na
skutek osłabienia motoryki przewodu pokarmowego i wolniejszego opróżniania żołądka.

Amantadyna

Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zwiększyć ryzyko działań
niepożądanych amantadyny.

Żywice jonowymienne (kolestyramina i kolestypol)

Obecność anionowych żywic jonowymiennych zmniejsza wchłanianie tiazydowych leków
moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu.

Leki cytotoksyczne (np. cyklofosfamid, metotreksat)

Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zmniejszać nerkowe wydalanie
cytotoksycznych produktów leczniczych i nasilać ich działanie mielosupresyjne.

Niedepolaryzujące środki zwiotczające mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryna)

Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą nasilać działanie pochodnych kurary.

Cyklosporyna

Jednoczesne stosowanie cyklosporyny może zwiększyć ryzyko hiperurykemii oraz dny moczanowej.

Alkohol, środki znieczulające i uspokajające
Zwiększone ryzyko niedociśnienia ortostatycznego.

Metylodopa

Istnieją pojedyncze doniesienia na temat niedokrwistości hemolitycznej u pacjentów otrzymujących
jednocześnie metylodopę i hydrochlorotiazyd.

Karbamazepina

U pacjentów otrzymujących hydrochlorotiazyd jednocześnie z karbamazepiną może wystąpić
hiponatremia. Takich pacjentów należy uprzedzić o możliwości wystąpienia reakcji związanych
z hiponatremią i kontrolować ich stan kliniczny.

Jodowe środki kontrastujące

W przypadku odwodnienia na skutek stosowania leków moczopędnych istnieje zwiększone ryzyko
ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza po podaniu dużych dawek jodowych środków kontrastujących.
Przed ich podaniem należy nawodnić pacjenta.


Czy Co-Dipper wpływa na prowadzenie pojazdów ?

Nie przeprowadzono badań wpływu walsartanu z hydrochlorotiazydem na zdolność prowadzenia
pojazdów i obsługiwanie maszyn. Podczas wykonywania takich czynności należy brać pod uwagę
możliwość sporadycznego występowania zawrotów głowy lub znużenia,


Co-Dipper - przedawkowanie

Objawy

Przedawkowanie walsartanu może powodować znaczne niedociśnienie tętnicze, a to z kolei może
prowadzić do zaburzeń świadomości, zapaści krążeniowej i (lub) wstrząsu. Ponadto po przedawkowaniu
hydrochlorotiazydu mogą wystąpić następujące objawy przedmiotowe i podmiotowe: nudności,
senność, hipowolemia i zaburzenia gospodarki elektrolitowej związane z zaburzeniami czynności serca
i skurczami mięśni.

Leczenie

Postępowanie lecznicze zależy od czasu przyjęcia leku i rodzaju oraz ciężkości objawów. Najważniejsze
jest ustabilizowanie krążenia.

Jeśli wystąpi niedociśnienie tętnicze, pacjenta należy ułożyć na plecach i szybko wyrównać niedobór soli
i objętość krwi krążącej.

W przeciwieństwie od hydrochlorotiazydu, walsartanu nie można usunąć z organizmu metodą hemodializy
ze względu na silne wiązanie z białkami osocza.

Substancja czynna:
Valsartanum, Hydrochlorothiazidum
Dawka:
160mg+25mg
Postać:
tabletki powlekane
Działanie:
Wewnętrzne
Temp. przechowywania:
od 2.0° C do 30.0° C
Podmiot odpowiedzialny:
SANDOZ GMBH
Grupy:
Leki działające na układ renina-angiotensyna
Choroby układu krążenia
Typ produktu i informacja o imporcie dla leków:
Gotowy, Lek, Lek w Polsce
Dostępność:
Apteki otwarte, Apteki szpitalne, Punkty apteczne
Podawanie:
Doustnie
Ostrzeżenia:
Silnie działający (B)
Wydawanie:
Na receptę Rp
Rejestracja:
Decyzja o dopuszczeniu (leki)
Opakowanie handlowe:
28 tabl.
Charakterystyka produktu leczniczego w formacie PDF :
Pobierz

CHPL - Charakterystyka produktu leczniczego Co-Dipper

Charakterystyka produktu leczniczego (chpl) wygenerowana została automatycznie na podstawie informacji dostępnych w Rejestrze Produktów Leczniczych.

Zamienniki leku

Zamiast tego leku można wybrać jeden z 6 zamienników.   Kupując najtańszy z nich zaoszczędzisz 8,70 zł.

Aurovalsart HCT interakcje ulotka tabletki powlekane 160mg+25mg
tabletki powlekane | 160mg+25mg | 28 tabl.
lek na receptę | refundowany | 65+
Brak informacji o dostępności produktu
Co-Bespres interakcje ulotka tabletki powlekane 160mg+25mg
tabletki powlekane | 160mg+25mg | 28 tabl.
lek na receptę | refundowany | 65+ | import równoległy
Trudno dostępny w aptekach
Tensart HCT interakcje ulotka tabletki powlekane 160mg+25mg
tabletki powlekane | 160mg+25mg | 28 tabl.
lek na receptę | refundowany | 65+
Trudno dostępny w aptekach
Co-Valsacor interakcje ulotka tabletki powlekane 160mg+25mg
tabletki powlekane | 160mg+25mg | 28 tabl.
lek na receptę | refundowany | 65+
Dostępny w większości aptek
Co-Bespres interakcje ulotka tabletki powlekane 160mg+25mg
tabletki powlekane | 160mg+25mg | 28 tabl.
lek na receptę | refundowany | 65+
Dostępny w ponad połowie aptek
Vanatex HCT interakcje ulotka tabletki powlekane 160mg+25mg
tabletki powlekane | 160mg+25mg | 28 tabl.
lek na receptę | refundowany | 65+
Dostępny w mniej niż połowie aptek

Podobne produkty z tą samą substancją czynną

Co-Valsacor interakcje ulotka tabletki powlekane 160mg+12,5mg
tabletki powlekane | 160mg+12,5mg | 28 tabl.
lek na receptę | refundowany | 65+
Dostępny w większości aptek
Co-Bespres interakcje ulotka tabletki powlekane 160mg+12,5mg
tabletki powlekane | 160mg+12,5mg | 28 tabl.
lek na receptę | refundowany | 65+
Dostępny w mniej niż połowie aptek
Co-Diovan interakcje ulotka tabletki powlekane 160mg+25mg
tabletki powlekane | 160mg+25mg | 14 tabl.
lek na receptę
Dostępny w mniej niż połowie aptek

Interakcje Co-Dipper z innymi lekami

Zażywanie tego leku z innymi lekami w tym samym czasie może negatywnie wpływać na twoje zdrowie.

Najczęściej wykrywamy interakcje z następującymi lekami :

Interakcje Co-Dipper z żywnością

Nie posiadamy informacji wskazujących, aby podczas zażywania tego leku należało unikać jakichkolwiek produktów żywnościowych.

Najczęściej zadawane pytania dotyczące Co-Dipper

Ile kosztuje Co-Dipper?

Cena Co-Dipper w aptekach waha się od 0,00 do 26,98 zł zł i może się różnić w zależności od odpłatności lub uprawnień dodatkowych (np.: Senior, Zasłużony Honorowy Dawca Krwi, Zasłużony Dawca Przeszczepu).

Czy Co-Dipper jest refundowany?

Co-Dipper jest refundowany. Warunki refundacji mogą zależeć od wskazań medycznych zawartych w decyzji refundacyjnej, wieku pacjenta, uprawnień pacjenta, niepełnosprawności pacjenta lub decyzji lekarza.

Czy Co-Dipper jest na receptę?

Co-Dipper jest na receptę. Preparat może być wydany wyłącznie z przepisu lekarza ze względu na swoje działanie, możliwe skutki uboczne. Stosowanie takich preparatów wymaga nadzoru lekarskiego.

Czy Co-Dipper ma zamiennik bez recepty?

Dla Co-Dipper nie ma zamienników bez recepty. Warto skonsultować się z farmaceutą, by dobrać odpowiedni preparat.

Czy Co-Dipper ma odpowiednik bez recepty?

Dla Co-Dipper nie ma odpowiedników bez recepty. Warto skonsultować się z farmaceutą, by dobrać odpowiedni preparat.

Czy leki zawierające Valsartanum, Hydrochlorothiazidum są dostępne bez recepty?

Leki zawierające Valsartanum, Hydrochlorothiazidum nie są dostępne bez recepty. Przed wyborem warto skonsultować się z farmaceutą.

Najnowsze pytania pacjentów dotyczące Co-Dipper


Wybierz interesujące Cię informacje: