AMIOKORDIN

1 ml roztworu zawiera 50 mg amiodaronu chlorowodorku (Amiodaroni hydrochloridum ), co odpowiada 47,33 mg amiodaronu.

3 ml roztworu (1 ampułka) zawiera 150 mg amiodaronu chlorowodorku, co odpowiada 141,98 mg amiodaronu.

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: alkohol benzylowy 60,6 mg/3 ml.

− Nadwrażliwość na amiodaron lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

− Bradykardia zatokowa lub blok zatokowo-przedsionkowy

− Zaburzenia czynności węzła zatokowego (jeśli pacjent nie ma rozrusznika)

− Blok przedsionkowo-komorowy, dwu- oraz trójwiązkowy blok odnogi u pacjentów bez rozrusznika serca

− Zapaść krążeniowa

− Ciężkie niedociśnienie

− Równoczesne stosowanie leków mogących wywoływać wielopostaciową tachykardię komorową typu „torsade de pointes”

− Choroby tarczycy

− Ciąża (z wyjątkiem najbardziej naglących przypadków, kiedy przewidywany efekt usprawiedliwia ryzyko) i laktacja

Przeciwwskazania do iniekcji dożylnych obejmują również ciężką niewydolność oddechową, zdekompensowaną kardiomiopatię oraz ciężką niewydolność serca

Ze względu na zawartość alkoholu benzylowego, podawanie dożylne amiodaronu noworodkom, niemowlętom i dzieciom w wieku do 3 lat jest przeciwwskazane.

Działania niepożądane mogące wystąpić podczas stosowania amiodaronu zostały zaklasyfikowane do następujących grup, zgodnie z częstością występowania:

- bardzo często (≥ 1/10),

- często (≥ 1/100 do < 1/10),

- niezbyt często (≥ 1/1000 do < 1/100),

- rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1000),

- bardzo rzadko (< 1/10 000),

- nie znana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania działania niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem.

Zaburzenia układu immunologicznego

-  bardzo rzadko: wstrząs anafilaktyczny.

Zaburzenia endokrynologiczne

- bardzo rzadko: Zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (ang. Syndrome of inappropriate antidiuretic hormone secretion, SIADH).

Zaburzenia układu nerwowego

- bardzo rzadko: łagodne nadciśnienie śródczaszkowe, bóle głowy.

Zaburzenia serca

- często: ciężka bradykardia

- bardzo rzadko: umiarkowana bradykardia, zatrzymanie czynności węzła zatokowego (wymagające zaprzestania podawania amiodaronu, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami przewodzenia pobudzenia i (lub) u osób w podeszłym wieku), nasilenie istniejącej lub zapoczątkowanie nowej arytmii, czasem zakończonej zatrzymaniem akcji serca.

Zaburzenia naczyniowe

-  często: niedociśnienie (ciężkie niedociśnienie lub zapaść mogą wystąpić po przedawkowaniu lub w następstwie zbyt szybkiej iniekcji);

- bardzo rzadko: uderzenia gorąca.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

- bardzo rzadko: śródmiąższowe zapalenie płuc, zespół ostrych zaburzeń oddechowych, skurcz oskrzeli i (lub) bezdech u pacjentów z poważnymi chorobami układu oddechowego, szczególnie u osób z astmą.

Zaburzenia żołądka i jelit

- bardzo rzadko: nudności.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

- bardzo rzadko: zwiększenie stężenia transaminaz w surowicy krwi (zwykle umiarkowane (1,5 do 3-krotnie ponad normę); po zmniejszeniu dawki stężenia mogą powrócić samoistnie do normy), ostre zaburzenia czynności wątroby z dużym stężeniem transaminaz i (lub) żółtaczką (czasem zakończone zgonem); w takich przypadkach należy zaprzestać podawania leku.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

-  bardzo rzadko: pocenie się.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

- często: możliwe zapalenie żyły po wlewie dożylnym, którego można uniknąć poprzez stosowanie centralnego cewnika żylnego.

W razie wystąpienia poważnych działań niepożądanych należy zaprzestać podawania produktu leczniczego.

Dawkowanie

Dawkowanie jest zawsze dostosowane do stanu i potrzeb pacjenta.

Wstrzyknięcia dożylne

Zazwyczaj stosuje się dawkę 5 mg/kg masy ciała, podawaną przez co najmniej 3 minuty. Nie należy podawać kolejnej iniekcji dożylnej przed upływem, co najmniej 15 minut po pierwszym podaniu, nawet jeśli podano jedynie zawartość jednej ampułki (z powodu ryzyka wystąpienia nieodwracalnej zapaści). Działanie terapeutyczne występuje w ciągu pierwszych minut, a następnie stopniowo zmniejsza się. Zastosowanie wlewu pozwala na utrzymanie działania leku.

Wlew dożylny

Początkowo (dawka nasycająca): zazwyczaj stosuje się dawkę 5 mg/kg masy ciała w 250 ml 5% glukozy przez okres od 20 minut do 2 godzin. Szybkość wlewu powinna być dostosowana do efektu działania. Dawkę można powtórzyć dwa do trzech razy w ciągu 24 godzin. Nie należy przekraczać maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 1200 mg.

Dawka podtrzymująca wynosi od 10 do 20 mg/kg na dobę (zazwyczaj 600 do 800 mg na dobę, ale nie więcej niż 1200 mg), podana w 250 ml 5% glukozy. Leczenie przy użyciu wlewu zazwyczaj trwa od 4 do 5 dni. Leczenie doustne powinno rozpocząć się pierwszego dnia leczenia z użyciem wlewu.

Dzieci i młodzież

Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności amiodaronu u dzieci.

Ze względu na zawartość alkoholu benzylowego, podawanie dożylne amiodaronu noworodkom, niemowlętom i dzieciom w wieku do 3 lat jest przeciwwskazane.

Sposób podania

Instrukcja dotycząca rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem.

Leczenie przy użyciu roztworu do wstrzykiwań powinno być wprowadzane i monitorowane przez lekarzy posiadających odpowiednią wiedzę i doświadczenie w terapii zaburzeń rytmu serca. Leczenie przy użyciu roztworu do wstrzykiwań odbywa się wyłącznie na oddziałach intensywnej opieki medycznej, gdzie rezultaty działania oraz możliwe działania niepożądane leku są stale monitorowane. Zazwyczaj nie zaleca się iniekcji dożylnych z powodu możliwych zaburzeń hemodynamicznych (ciężkie niedociśnienie, niewydolność krążenia). Iniekcje mogą być jedynie stosowane w nagłych przypadkach, kiedy terapia substytucyjna okazała się nieskuteczna. Nie należy podawać kolejnej iniekcji dożylnej przed upływem co najmniej 15 minut po pierwszym podaniu, nawet jeśli podano jedynie zawartość jednej ampułki (z powodu ryzyka wystąpienia nieodwracalnej zapaści). Jeśli to możliwe, roztwór do wstrzykiwań powinien być podawany we wlewie dożylnym. Podczas leczenia z zastosowaniem wlewu może wystąpić niedociśnienie, bradykardia oraz blok AV; dlatego też należy ściśle monitorować tempo wlewu oraz dokładnie przestrzegać instrukcji podawania. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów z niedociśnieniem, niewydolnością oddechową, kardiomiopatią czy niewydolnością serca. Z uwagi na możliwość wystąpienia zapalenia żyły podczas leczenia, zaleca się podawanie wlewu przez centralny cewnik żylny.

Przed rozpoczęciem leczenia wskazane jest wykonanie badania elektrokardiograficznego, testów czynności tarczycy oraz oznaczenie stężenia potasu w surowicy krwi.

Częstość występowania oraz stopień ciężkości działań niepożądanych zależą od dawki; dlatego też pacjenci powinni otrzymywać najmniejszą skuteczną dawkę podtrzymującą.

Działanie farmakologiczne amiodaronu może powodować zmiany w zapisie EKG: wydłużenie odstępu QT (z powodu wydłużonego okresu repolaryzacji) oraz powstanie fali U. Tego typu zmiany nie są oznaką toksyczności wobec serca.

Jeśli wystąpi blok zatokowo-przedsionkowy, blok AV drugiego lub trzeciego stopnia lub blok dwuwiązkowy odnogi, należy przerwać leczenie.

Narastająca duszność oraz suchy kaszel mogą świadczyć o toksycznym wpływie amiodaronu na płuca. Amiodaron może wywołać zaburzenia czynności tarczycy, szczególnie u pacjentów chorobami tarczycy w wywiadzie osobistym lub rodzinnym.

U pacjentów otrzymujących amiodaron może wystąpić zespół ostrych zaburzeń oddechowych po zabiegu chirurgicznym. Jeśli do tego dojdzie, pacjenci zwykle reagują dobrze na intensywne zabiegi terapeutyczne; tym niemiej, istnieje możliwość wystąpienia zgonu. Po zabiegu chirurgicznym, zaleca się ścisły monitoring pacjenta oraz nadzór nad stężeniem tlenu w gazach oddechowych (FiO2), jak również nad wskaźnikami nasycenia tkanek tlenem (SaO2, PaO2).

Badania diagnostyczne

Amiodaron zawiera jod, dlatego może zmieniać wyniki badań czynności tarczycy, szczególnie T3, T4 oraz TSH.

Podczas leczenia przy użyciu amiodaronu należy regularnie monitorować w surowicy krwi aktywność enzymów wątrobowych, szczególnie aminotransferaz.

Osoby w podeszłym wieku

Podczas stosowania leku u osób w podeszłym wieku należy zachować szczególną ostrożność. U tych pacjentów może wystąpić osłabienie czynności wątroby, nerek oraz serca; niektórzy pacjenci mogą ponadto cierpieć na inne choroby i stosować różne leki. Dlatego też zaleca się podawanie najmniejszych dawek nasycających oraz podtrzymujących.

Specjalne ostrzeżenia dotyczące niektórych składników produktu leczniczego 3 ml (1 ampułka) roztworu produktu leczniczego Amiokordin zawiera 60,6 mg alkoholu benzylowego. Nie należy podawać leku Amiokordin wcześniakom oraz noworodkom. U niemowląt i dzieci wieku do 3 lat alkohol benzylowy może wywołać reakcje toksyczne oraz reakcje nadwrażliwości.

Leczenie przy użyciu roztworu do wstrzykiwań powinno być wprowadzane i monitorowane przez lekarzy posiadających odpowiednią wiedzę i doświadczenie w terapii zaburzeń rytmu serca. Leczenie przy użyciu roztworu do wstrzykiwań odbywa się wyłącznie na oddziałach intensywnej opieki medycznej, gdzie rezultaty działania oraz możliwe działania niepożądane leku są stale monitorowane. Zazwyczaj nie zaleca się iniekcji dożylnych z powodu możliwych zaburzeń hemodynamicznych (ciężkie niedociśnienie, niewydolność krążenia). Iniekcje mogą być jedynie stosowane w nagłych przypadkach, kiedy terapia substytucyjna okazała się nieskuteczna. Nie należy podawać kolejnej iniekcji dożylnej przed upływem co najmniej 15 minut po pierwszym podaniu, nawet jeśli podano jedynie zawartość jednej ampułki (z powodu ryzyka wystąpienia nieodwracalnej zapaści). Jeśli to możliwe, roztwór do wstrzykiwań powinien być podawany we wlewie dożylnym. Podczas leczenia z zastosowaniem wlewu może wystąpić niedociśnienie, bradykardia oraz blok AV; dlatego też należy ściśle monitorować tempo wlewu oraz dokładnie przestrzegać instrukcji podawania. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku pacjentów z niedociśnieniem, niewydolnością oddechową, kardiomiopatią czy niewydolnością serca. Z uwagi na możliwość wystąpienia zapalenia żyły podczas leczenia, zaleca się podawanie wlewu przez centralny cewnik żylny.

Przed rozpoczęciem leczenia wskazane jest wykonanie badania elektrokardiograficznego, testów czynności tarczycy oraz oznaczenie stężenia potasu w surowicy krwi.

Częstość występowania oraz stopień ciężkości działań niepożądanych zależą od dawki; dlatego też pacjenci powinni otrzymywać najmniejszą skuteczną dawkę podtrzymującą.

Działanie farmakologiczne amiodaronu może powodować zmiany w zapisie EKG: wydłużenie odstępu QT (z powodu wydłużonego okresu repolaryzacji) oraz powstanie fali U. Tego typu zmiany nie są oznaką toksyczności wobec serca.

Jeśli wystąpi blok zatokowo-przedsionkowy, blok AV drugiego lub trzeciego stopnia lub blok dwuwiązkowy odnogi, należy przerwać leczenie.

Narastająca duszność oraz suchy kaszel mogą świadczyć o toksycznym wpływie amiodaronu na płuca. Amiodaron może wywołać zaburzenia czynności tarczycy, szczególnie u pacjentów chorobami tarczycy w wywiadzie osobistym lub rodzinnym.

U pacjentów otrzymujących amiodaron może wystąpić zespół ostrych zaburzeń oddechowych po zabiegu chirurgicznym. Jeśli do tego dojdzie, pacjenci zwykle reagują dobrze na intensywne zabiegi terapeutyczne; tym niemiej, istnieje możliwość wystąpienia zgonu. Po zabiegu chirurgicznym, zaleca się ścisły monitoring pacjenta oraz nadzór nad stężeniem tlenu w gazach oddechowych (FiO2), jak również nad wskaźnikami nasycenia tkanek tlenem (SaO2, PaO2).

Badania diagnostyczne

Amiodaron zawiera jod, dlatego może zmieniać wyniki badań czynności tarczycy, szczególnie T3, T4 oraz TSH.

Podczas leczenia przy użyciu amiodaronu należy regularnie monitorować w surowicy krwi aktywność enzymów wątrobowych, szczególnie aminotransferaz.

Osoby w podeszłym wieku

Podczas stosowania leku u osób w podeszłym wieku należy zachować szczególną ostrożność. U tych pacjentów może wystąpić osłabienie czynności wątroby, nerek oraz serca; niektórzy pacjenci mogą ponadto cierpieć na inne choroby i stosować różne leki. Dlatego też zaleca się podawanie najmniejszych dawek nasycających oraz podtrzymujących.

Specjalne ostrzeżenia dotyczące niektórych składników produktu leczniczego 3 ml (1 ampułka) roztworu produktu leczniczego Amiokordin zawiera 60,6 mg alkoholu benzylowego. Nie należy podawać leku Amiokordin wcześniakom oraz noworodkom. U niemowląt i dzieci wieku do 3 lat alkohol benzylowy może wywołać reakcje toksyczne oraz reakcje nadwrażliwości.

Działanie amiodaronu może mieć związek z wystąpieniem interakcji nawet po upływie kilku miesięcy od zaprzestania leczenia.

Jednoczesne podawanie amiodaronu oraz

- leków przeciwarytmicznych, włączając beprydyl, leków przeciwarytmicznych należących do klasy I, chinidyny i sotalolu,

- leków innych niż leki przeciwarytmiczne, takich jak winkamina, sultopryd, erytromycyna ( iv. ) oraz pentamidyna ( iv.) jest przeciwwskazane z powodu ryzyka wielopostaciowej tachykardii komorowej typu „ torsade de pointes ”.

Nie zaleca się równoczesnego podawania amiodaronu oraz następujących leków:

- antagonistów kanałów wapniowych, diltiazemu i werapamilu oraz beta blokerów, ponieważ zwiększają ryzyko bradykardii oraz bloku AV,

- leków przeczyszczających, ponieważ zwiększają ryzyko hipokaliemii oraz arytmii komorowych.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania amiodaronu jednocześnie z następującymi lekami:

Leki mogące wywoływać hipokaliemię:

- leki moczopędne powodujące utratę potasu,

- kortykosteroidy,

- amfoterycyna B ( iv .) ,

- syntetyczna kortykotropina (tetrakozaktyd).

Hipokaliemia może powodować dodatkowe wydłużenie odstępu QT oraz zwiększać ryzyko arytmii komorowych, włączając „torsade de pointes”. Jeśli równoczesne stosowanie amiodaronu i wymienionych powyżej leków jest konieczne, odstęp QT powinien być monitorowany, a wystąpienie hipokaliemii eliminowane przez podanie potasu. W przypadku wystąpienia tachykardii komorowej typu „torsade de pointes” nie zaleca się podawania leków przeciwarytmicznych. W razie potrzeby, należy zastosować okresową stymulację rozrusznikiem serca oraz podać dożylnie magnez.

Doustne leki przeciwzakrzepowe (np. warfaryna)

Doustne leki przeciwzakrzepowe zwiększają ryzyko wystąpienia krwotoku. Częstszy monitoring czasu protrombinowego oraz, w razie potrzeby, dostosowanie dawki warfaryny (zmniejszenie o 1/3 do 1/2) są zalecane podczas oraz po zakończeniu terapii z użyciem amiodaronu.

Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, pochodne fenotiazyny, astemizol i terfenadyna Równoczesne podawanie tych leków dodatkowo wydłuża odstęp QT oraz zwiększa ryzyko arytmii komorowych, szczególnie typu „torsade de pointes” .

Glikozydy naparstnicy

Podczas równoczesnego podawania mogą wystąpić zaburzenia przewodzenia przedsionkowokomorowego lub zwiększenie stężenia digoksyny w surowicy krwi (z powodu zmniejszonego wydalania). Podczas wprowadzania amiodaronu należy monitorować stężenie digoksyny w surowicy oraz dostosować jej dawkę (zmniejszenie o połowę) lub całkowicie zaprzestać podawania digoksyny.

Fenytoina

Podczas równoczesnego stosowania mogą wystąpić kliniczne oznaki przedawkowania fenytoiny spowodowane zwiększonym stężeniem fenytoiny w surowicy krwi. W takiej sytuacji należy oznaczyć stężenie fenytoiny i odpowiednio zmniejszyć dawkę tego leku (zmniejszenie o 1/3 do 1/2).

Cyklosporyna

Podczas równoczesnego stosowania może zwiększyć się stężenie cyklosporyny w surowicy z powodu zmniejszonego wydalania; dlatego też należy odpowiednio dostosować dawkę cyklosporyny.

Z powodu ryzyka bradykardii (niereagującej na leczenie atropiną), niedociśnienia, zaburzeń przewodnictwa oraz zmniejszonej objętości wyrzutowej serca, należy zachować szczególną ostrożność podczas znieczulenia ogólnego.

Obserwowano rzadkie przypadki wystąpienia zespołu ostrych zaburzeń oddechowych, czasem zakończonych zgonem, u pacjentów leczonych przy użyciu amiodaronu. Prawdopodobnie jest to reakcja na duże stężenie podanego tlenu; dlatego też należy zachować ostrożność podczas tlenoterapii w okresie pooperacyjnym. Przed planowaną operacją, anestezjolog powinien zostać poinformowany o stosowaniu amiodaronu przez pacjenta.

W piśmiennictwie odnotowano jedynie dwa przypadki interakcji podczas leczenia z użyciem wlewu. U jednego pacjenta pojawiły się drgawki podczas równoczesnego podawania amiodaronu i lidokainy, spowodowane zwiększonym stężeniem lidokainy w surowicy krwi. U drugiego z pacjentów wystąpiła niewydolność nerek podczas równoczesnego podawania amiodaronu i cyklosporyny, wywołana zmniejszonym wydalaniem cyklosporyny (o 50%). Toteż częstsze kontrolowanie stężenia cyklosporyny w surowicy jest zalecane podczas skojarzonej terapii przy użyciu wlewu amiodaronu i cyklosporyny.

Istnieją pojedyncze doniesienia o wystąpieniu miopatii/rabdomiolizy podczas równoczesnego stosowania amiodaronu i dużych dawek symwastatyny.

Nie dotyczy.

Objawy

Istnieją rzadkie doniesienia o przedawkowaniu, z obecnością bradykardii zatokowej, bloku serca, tachykardii komorowej, wielopostaciowej tachykardii komorowej typu „torsade de pointes” , niewydolności krążenia i zaburzeń czynności wątroby.

Leczenie :

Leczenie ma charakter objawowy. Podczas wystąpienia bradykardii można zastosować atropinę, agonistę receptora beta, glukagon, lub okresowo rozrusznik serca. Niedociśnienie może być leczone przy użyciu leków inotropowych i (lub) wazopresyjnych.

Hemodializa jest nieskuteczna w usuwaniu amiodaronu z organizmu.