GAMMANORM

Immunoglobulina ludzka normalna (s.c./i.m.)

Immunoglobulina ludzka normalna 165 mg/ml*

*odpowiada zawartości białka ludzkiego, w tym IgG co najmniej 95%

Jedna fiolka po 10 ml zawiera 1 650 mg* immunoglobuliny ludzkiej normalnej Jedna fiolka po 20 ml zawiera 3 300 mg* immunoglobuliny ludzkiej normalnej

Rozkład podklas IgG:

IgG₁ 59%

IgG₂ 36%

IgG₃ 4,9%

IgG₄ 0,5%

IgA maksymalnie 82,5 mikrograma/ml

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Nadwrażliwość na każdy ze składników.

Gammanorm nie wolno podawać dożylnie.

Gammanorm nie wolno podawać domięśniowo w przypadkach głębokiej małopłytkowości i innych zaburzeń hemostazy.

Rzadko występują działania niepożądane po podaniu Gammanorm.

W przypadku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych, infuzja powinna być wstrzymana i zastosowane odpowiednie leczenie.

Następujące działania niepożądane były obserwowane po podaniu Gammanorm:

Bardzo często (≥ 1/10); często (≥ 1/100 do < 1/10); niezbyt często (≥ 1/1 000 do < 1/100); rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1 000); bardzo rzadko (< 1/10 000), nie znana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Bezpieczeństwo wirusowe, patrz punkt 4.4.

Dawkowanie

Leczenie substytucyjne

Leczenie powinno być rozpoczynane i kontrolowane przez lekarza mającego doświadczenie w leczeniu niedoborów odporności.

Dawka może wymagać ustalenia indywidualnego dla każdego pacjenta w zależności od odpowiedzi farmakokinetycznej i klinicznej. Proponuje się dawkowanie według podanego poniżej schematu.

Sposób dawkowania przy podawaniu podskórnym powinien prowadzić do uzyskania stabilnego poziomu IgG.

Dawka początkowa może wynosić co najmniej 0,2 – 0,5 g/kg mc. Po osiągnięciu stałego poziomu IgG, dawki podtrzymujące podaję się w odstępach takich aby miesięczna dawka łączna wynosiła 0,4 – 0,8 g/kg mc.

Poziomy immunoglobulin bada się w celu ustalenia dawki i częstości jej podawania.

Podawanie domięśniowe – patrz poniżej.

Sposób podawania

Gammanorm powinien być podawany podskórnie lub domięśniowo. W wyjątkowych przypadkach, gdy podawanie podskórne nie może być zastosowane, małe dawki Gammanorm mogą być podawane domięśniowo.

Infuzja podskórna w warunkach domowych powinna być rozpoczynana przez lekarza doświadczonego w leczeniu pacjentów w domu. Pacjent powinien zostać zapoznany z działaniem pompy strzykawkowej, technikami infuzji, prowadzeniem dzienniczka leczenia oraz postępowania w przypadku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych.

Infuzja podskórna z użyciem pompy

Dawka podstawowa to 0,6 ml (100mg) Gammanorm na kilogram masy ciała podawana raz w tygodniu w różne miejsca. Wstępna szybkość infuzji to 10 ml/godzinę. Szybkość infuzji może być zwiększona o 1 ml/godzinę co trzy do czterech tygodni. Maksymalna podawana dawka wynosiła 40 ml/godzinę przy użyciu dwóch pomp jednocześnie.

W przypadku podawania dużych dawek, zaleca się podawanie ich w podzielonych dawkach w różne miejsca.

Wstrzyknięcie domięśniowe musi być wykonywane przez lekarza lub pielęgniarkę.

Stosowanie u dzieci

Dostępne są dane dotyczące dzieci cierpiących na pierwotny niedobór odporności (PID). Podobnie jak w przypadku dorosłych, powinien być oznaczony poziom immunoglobulin w celu dostosowania dawki i częstotliwości jej podawania. Po uzyskaniu stałego poziomu IgG, dawki podtrzymujące w wielkości ok. 80-100 mg/kg mc./tydz. podaje się w celu osiągnięcia łącznej miesięcznej dawki 0,4 – 0,8 g/kg mc. W razie podjęcia leczenia domowego, zaleca się, aby prowadzone było ono przez lekarza mającego doświadczenie w tego typu leczeniu. Rodzice pacjentów powinni zostać zaznajomieni z zasadami działania pompy strzykawkowej, technik infuzji, prowadzenia dzienniczka leczenia oraz postępowania w przypadku wystąpienia ciężkich działań niepożądanych.

W przypadku podania do naczynia krwionośnego u chorego może rozwinąć się wstrząs.

Podana szybkość infuzji w punkcie 4.2 Sposób podawania powinna być przestrzegana.

Pacjenci powinni być poddani ścisłej kontroli i dokładnej obserwacji w kierunku pojawienia się jakichkolwiek działań niepożądanych przez cały okres infuzji i co najmniej 20 minut po jej zakończeniu.

Niektóre działania niepożądane mogą pojawić się częściej u pacjentów, którzy po raz pierwszy otrzymali immunoglobulinę ludzką normalną lub rzadziej w przypadku wprowadzenia innego produktu immunoglobuliny ludzkiej normalnej lub w przypadku, gdy od zakończenia leczenia upłynęło więcej niż 8 tygodni.

Rzeczywiste reakcje nadwrażliwości występują rzadko. Mogą pojawić się zwłaszcza w bardzo rzadkich przypadkach niedoboru IgA z występowaniem przeciwciał przeciwko IgA. Tacy pacjenci powinni być traktowani z dużą ostrożnością.

Rzadko w trakcie leczenia immunoglobuliną ludzką normalną może wystąpić spadek ciśnienia krwi łącznie z reakcją anafilaktyczną, jednak może się to zdarzyć nawet u pacjentów, którzy wcześniej dobrze tolerowali leczenie normalną immunoglobuliną ludzką.

Potencjalnych powikłań można uniknąć upewniając się, że:

- pacjenci nie są uczuleni na immunoglobulinę ludzką normalną, wstrzykując ją po raz pierwszy powoli (patrz punkt 4.2);

- w trakcie infuzji pacjenci są wnikliwie obserwowani pod kątem wystąpienia jakichkolwiek objawów ubocznych. W szczególności należy obserwować pacjentów, którzy otrzymują immunoglobulinę ludzką normalną po raz pierwszy oraz pacjentów, u których zastosowano inny produkt immunoglobuliny lub gdy od poprzedniego podania upłynął długi okres czasu. Obserwację należy prowadzić podczas pierwszej infuzji oraz po infuzji przez godzinę w celu wykrycia potencjalnych objawów działań niepożądanych. Wszyscy inni pacjenci powinni być obserwowani przez co najmniej 20 minut po podaniu.

W przypadku podejrzenia reakcji alergicznej lub anafilaktycznej należy natychmiast przerwać wstrzyknięcie. W przypadku wstrząsu należy postępować zgodnie z obowiązującym wytycznymi dotyczącymi terapii wstrząsu.

Standardowe metody zapobiegania infekcjom wynikającym z leczenia produktami leczniczymi uzyskanymi z ludzkiej krwi lub osocza obejmują selekcję dawców, badanie indywidualnych donacji oraz puli osocza na obecność swoistych markerów infekcji, oraz włączenia skutecznych metod inaktywacji/usuwania wirusów w procesie wytwarzania. Pomimo to, w przypadku podawania produktów leczniczych uzyskanych z ludzkiej krwi lub osocza, możliwość przeniesienia czynnika infekcyjnego nie może być całkowicie wyeliminowana. Dotyczy to także nieznanych lub nowych wirusów, lub innych patogenów.

Uważa się, że zastosowane procedury są skuteczne wobec wirusów otoczkowych takich jak HIV, HBV i HCV. Zastosowane procedury mogą mieć ograniczoną skuteczność w stosunku do wirusów bezotoczkowych takich jak HAV lub parwowirus B19.

Istnieje uspokajające doświadczenie kliniczne wobec braku przeniesienia wirusa zapalenia wątroby typu A czy parwowirusa B19 poprzez immunoglobuliny. Zakłada się, że obecność przeciwciał ma znaczący wpływ na bezpieczeństwo wirusologiczne produktu.

Stanowczo zaleca się aby za każdym razem podawania pacjentowi produktu Gammanorm zapisywać nazwę i numer serii produktu w celu zachowania łączności pomiędzy danym pacjentem a serią produktu.

Produkt Gammanorm nie zapobiega wirusowemu zapaleniu wątroby typu A.

Ten produkt leczniczy zawiera 4,35 milimoli (lub 100 mg) sodu na dawkę (40 ml). Należy wziąć to pod uwagę u pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek i u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

W przypadku podania do naczynia krwionośnego u chorego może rozwinąć się wstrząs.

Podana szybkość infuzji w punkcie 4.2 Sposób podawania powinna być przestrzegana.

Pacjenci powinni być poddani ścisłej kontroli i dokładnej obserwacji w kierunku pojawienia się jakichkolwiek działań niepożądanych przez cały okres infuzji i co najmniej 20 minut po jej zakończeniu.

Niektóre działania niepożądane mogą pojawić się częściej u pacjentów, którzy po raz pierwszy otrzymali immunoglobulinę ludzką normalną lub rzadziej w przypadku wprowadzenia innego produktu immunoglobuliny ludzkiej normalnej lub w przypadku, gdy od zakończenia leczenia upłynęło więcej niż 8 tygodni.

Rzeczywiste reakcje nadwrażliwości występują rzadko. Mogą pojawić się zwłaszcza w bardzo rzadkich przypadkach niedoboru IgA z występowaniem przeciwciał przeciwko IgA. Tacy pacjenci powinni być traktowani z dużą ostrożnością.

Rzadko w trakcie leczenia immunoglobuliną ludzką normalną może wystąpić spadek ciśnienia krwi łącznie z reakcją anafilaktyczną, jednak może się to zdarzyć nawet u pacjentów, którzy wcześniej dobrze tolerowali leczenie normalną immunoglobuliną ludzką.

Potencjalnych powikłań można uniknąć upewniając się, że:

- pacjenci nie są uczuleni na immunoglobulinę ludzką normalną, wstrzykując ją po raz pierwszy powoli (patrz punkt 4.2);

- w trakcie infuzji pacjenci są wnikliwie obserwowani pod kątem wystąpienia jakichkolwiek objawów ubocznych. W szczególności należy obserwować pacjentów, którzy otrzymują immunoglobulinę ludzką normalną po raz pierwszy oraz pacjentów, u których zastosowano inny produkt immunoglobuliny lub gdy od poprzedniego podania upłynął długi okres czasu. Obserwację należy prowadzić podczas pierwszej infuzji oraz po infuzji przez godzinę w celu wykrycia potencjalnych objawów działań niepożądanych. Wszyscy inni pacjenci powinni być obserwowani przez co najmniej 20 minut po podaniu.

W przypadku podejrzenia reakcji alergicznej lub anafilaktycznej należy natychmiast przerwać wstrzyknięcie. W przypadku wstrząsu należy postępować zgodnie z obowiązującym wytycznymi dotyczącymi terapii wstrząsu.

Standardowe metody zapobiegania infekcjom wynikającym z leczenia produktami leczniczymi uzyskanymi z ludzkiej krwi lub osocza obejmują selekcję dawców, badanie indywidualnych donacji oraz puli osocza na obecność swoistych markerów infekcji, oraz włączenia skutecznych metod inaktywacji/usuwania wirusów w procesie wytwarzania. Pomimo to, w przypadku podawania produktów leczniczych uzyskanych z ludzkiej krwi lub osocza, możliwość przeniesienia czynnika infekcyjnego nie może być całkowicie wyeliminowana. Dotyczy to także nieznanych lub nowych wirusów, lub innych patogenów.

Uważa się, że zastosowane procedury są skuteczne wobec wirusów otoczkowych takich jak HIV, HBV i HCV. Zastosowane procedury mogą mieć ograniczoną skuteczność w stosunku do wirusów bezotoczkowych takich jak HAV lub parwowirus B19.

Istnieje uspokajające doświadczenie kliniczne wobec braku przeniesienia wirusa zapalenia wątroby typu A czy parwowirusa B19 poprzez immunoglobuliny. Zakłada się, że obecność przeciwciał ma znaczący wpływ na bezpieczeństwo wirusologiczne produktu.

Stanowczo zaleca się aby za każdym razem podawania pacjentowi produktu Gammanorm zapisywać nazwę i numer serii produktu w celu zachowania łączności pomiędzy danym pacjentem a serią produktu.

Produkt Gammanorm nie zapobiega wirusowemu zapaleniu wątroby typu A.

Ten produkt leczniczy zawiera 4,35 milimoli (lub 100 mg) sodu na dawkę (40 ml). Należy wziąć to pod uwagę u pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek i u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.