DIPPERAM HCT

Dipperam HCT, 5 mg + 160 mg + 12,5 mg

Każda tabletka powlekana zawiera 5 mg amlodypiny (Arnlodipinum) w postaci amlodypiny bezylanu, 160 mg walsartanu (Valsartanum) i 12,5 mg hydrochlorotiazydu (Hydrochlorothiazidum).

Dipperam HC.T. 10 mg + 160 mg + 12.5 mg

Każda tabletka powlekana zawiera 10 mg amlodypiny (Amlodipinunz) w postaci anłlodypiny bezylanu, 160 mg walsartanu (Valsartanum) i 12,5 mg hydrochlorotiazydu (Hydrochlorothiazidum).

Dipperam HCT. 5 mg + 160 mg + 25 mg

Każda tabletka powlekana zawiera 5 mg amlodypiny (Atnlodipinum) w postaci amlodypiny bezylanu, 1 60 mg walsartanu (Valsartanułn) i 25 mg hydrochlorotiazydu (Hydrochlorothiazidułn).

Dipperam HCT. 10 mg + 160 mg + 25 mg

Każda tabletka powlekana zawiera 10 mg amlodypiny (Amlodipinum) w postaci amlodypiny bezylanu, 160 mg walsartanu (Valsartanunz) i 25 mg hydrochlorotiazydu (Hydrochlorothiazidun,").

Dipperam HCT, 10 mg + 320 mg + 25 mg

Każda tabletka powlekana zawiera 1 0 mg amlodypiny (Amlodipinum) w postaci amlodypiny bezylanu,

320 mg walsartanu (Valsartanułn) i 25 mg hydrochlorotiazydu (Hydrochlorothiazidum).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6. I .

Nadwrażliwość na substancje czynne, inne pochodne sulfonamidów, pochodne dihydropiłydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6. I .

Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).

Zaburzenia czynności wątroby, marskość żółciowa wątroby lub zastój żółci,

Ciężkie zaburzenia czynności nerek (GFR < 30 ml/min/l,73 m ² ), bezmocz i dializoterapia.

Jednoczesne stosowanie z produktami leczniczyłni zawierąiącymi aliskiren u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (GFR < 60 ml/min/l ,73 m ² ), patrz punkty 4.5 i 5.1 .

Oporna na leczenie hipokaliemia, hiponatremia, hiperkalcemia i objawowa hiperułykemia.

Ciężkie niedociśnienie tętnicze.

Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny).

Zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. kardiomiopatia przerostowa zawężająca i stenoza aortalna wysokiego stopnia),

Hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po ostrym zawale mięśnia sercowego.

Przedstawiony niżej profil bezpieczeństwa ustalono na podstawie danych z badań klinicznych z zastosowaniem produktu złożonego zawierającego amlodypinę z walsartanem i hydrochlorotiazydem oraz znanego profilu bezpieczeństwa jego poszczególnych składników (amlodypiny, walsartanu i hydrochlorotiazydu).

L!H/4290/OO I

Podsumosvanie profilu bezpieczeństwa

Bezpieczeństwo amlodypiny z walsaltanem i hydrochlorotiazydem w maksymalnej 10 mg + 320 mg + 25 mg oceniano w jednym krótkotrwałym (8 tygodni), kontrolowanym badaniu klinicznym z udziałem 2 271 pacjentów, z któłych 582 otrzymywało walsartan w skojarzeniu z amlodypiną i hydrochlorotiazydem. Działania niepożądane były na ogół lekkie i przemijające, a tylko w nielicznych przypadkach wymagały przerwania leczenia. W tym badaniu klinicznym z aktywną kontrolą najczęstszą przyczyną przerwania leczenia były zawroty głowy i niedociśnienie tętnicze (0,7%).

W 8-tygodniowym kontrolowanym badaniu nie  aby trójlekowa terapia wywoływała jakiekolwiek znaczące no",ve lub niespodziewane działania niepožądane w porównaniu ze znanymi działaniami po zastosowaniu monoterapii lub leczenia dwiema z trzech substancjami czynnymi.

W 8-tygodniovvym kontrolowanym badaniu klinicznym zmiany wskaźników laboratoryjnych odnotowane po zastosowaniu amlodypiny z walsartanem i hydrochlorotiazydem były nieznaczne i zgodne z farmakologicznym mechanizmem działania poszczególnych składników stosowanych w monoterapii. Walsałtan zawarty w produkcie leczniczym łagodził działanie hydrochlorotiazydu zmniejszające stężenie potasu.

Tabela czne zestawienie działań nie oż dan ch

Działania niepożądane amlodypiny z walsartanem i hydrochlorotiazydem oraz poszczególnych substancji czynnych wymieniono w ponižszej tabeli zgodnie z klasyfikacją układów i narządów MedDRA oraz częstością.

Bardzo często (-21/10): często e 1/100 do < 1/1 0); niezbyt często (21/1000 do < 1/100); rzadko (21/10 000 do < 1/1000); bardzo rzadko (< I / 10 000); częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Klasyfikacja układów i narządów MedDRA	Działanie niepożądane		Cz stość
		Amlodypina /walsartan/ HCT	Amlodypina	Walsa rtan	HCT
Nowotworv łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele	Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry (rak podstawnokomórkowy i rak kolczystokomórkow skóry)				Częstość nieznana
Zaburzenia krwi i układu chłonnego	Agranulocytoza, niewydolność szpiku kostne o				Bardzo rzadko
	Zmniejszenie stężenia hemoglobiny i wartości hemato u			Czestość nieznana
	Niedokrwistość hemoli czna				Bardzo rzadko
	LetN-openia		Bardzo rzadko		Bardzo rzadko
	Neutropenia			Częstość nieznana
	Małopłytkowość. czasami z lamic		Bardzo rzadko	Częstość nieznana	Rzadko
	Niedokrwistosć a kas czna				Czestość nieznana
Zaburzenia układu immunolo iczne o	Nadwrażliwość		Bardzo rzadko	Czestość nieznana	Bardzo rzadko
Zaburzenia metabolizmu i odżYM"iania	Jadłowstret	Niezbyt czesto
	Hiperkalcemia	Niezbyt cz sto			Rzadko

NL/H/4290f001

	Hiperglikemia		Bardzo rzadko		Rzadko
	Hiperlipidemia	Niezbyt cz sto
	Hiperurykemia	Niezbyt często			Czesto
	Zasadowica hi ochloremiczna				Bardzo rzadko
	Hipokaliemia	Często			Bardzo czesto
	Hi omao ezemia				Cz sto
	Hiponatremia	Niezbyt cz sto			Często
	Pogorszenia statusu metabolicznego w cukrz cv				Rzadko
Zaburzenia psychiczne	Depresja		Niezbyt cz sto		Rzadko
	Bezsenność/zaburzenia snu	Niezbyt cz sto	Niezbyt cz sto		Rzadko
	Zmiany nastroju		Niezbyt cz sto
	S lątanie		Rzadko
Zaburzenia układu nerwowego	Zaburzenia koordynacji	Niezbyt czesto
	Zawro łow	Cz sto	Czesto		Rzadko
	Zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego związane ze zmianą pozycji ciała, zauroty łowy odczas uysiłku
	Zaburzenia smaku	Niezbyt często	Niezbyt często
	Zaburzenia oza iramidowe		Częstość nieznana
	Ból	Czesto	Cz sto		Rzadko
	Hipertonia		Bardzo rzadko
		Niezbyt często
	Parestezja	N iezbyt cz sto	N iezbyt często		Rzadko
	Neuropatia obwodowa, neuro atia	Niezbyt cz sto	Bardzo rzadko
	Senność	Niezbyt cz sto	Często
	Omdlenie	Niezbyt cz sto	Niezbyt często
	Drżenie		Niezbyt cz.ęsto
	Niedoczulica		Niezbyt czesto
Zaburzenia oka	Ostra jaskra zamkniętego k ta				Częstość nieznana
	Zaburzenia widzenia		Niezbyt czesto
	Osłabienie wzroku	Niezbyt ezesto	Niezbyt cz sto		Rzadko
Zaburzenia ucha i błednika	Szum uszny Zawrotv łowv	Niezb t	Niezbyt czesto

Niezb t

	ochodzenia obwodowe o	cz sto		cz sto
Zaburzenia serca	Kołatanie serca		Często
	Tachykardia	Niezbvt często
	Zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, częstoskurcz komorowy i mi otanie rzedsionków)		Bardzo rzadko		Rzadko
	Zawał mięśnia sercoweoo		Bardzo rzadko
Zaburzenia naczyniowe	Nagłe zaczenvienienie skóry, zwłaszcza twarzy i s i		Często
	Niedociśnienie tętnicze	Czesto	Niezbyt cz sto
	Niedociśnienie ortosta czne	Niezbyt cz sto			Często
	Zapalenie żyły. zakrze owe za alenie ż	Niezbyt często
	Zapalenie naczyń krwionośn ch		Bardzo rzadko	Częstość nieznana
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia	Kaszel	Niezbyt często	Bardzo rzadko	N iezbyt czesto
	Duszność	Niezbyt często	Niezbyt cz sto
	Zespół zaburzeń oddechowych, obrzęk płuc, za alenie łuc				Bardzo rzadko
	Zapalenie błony śluzowej nosa		Niezbyt często
	Podrażnienie gardła	Niezbyt często
Zaburzenia żołądka i jelit	Odczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, ból w nadbrzuszu	Niezbyt często	Czesto	Niezbyt często	Rzadko
	Przykry oddech	Niezbyt czesto
	Zmiany ry"tmu wypróżnień		Niezbyt cz sto
	Za arcie				Rzadko
	Zmnie•szenie a et "tu				Czesto
	Biegunka	Niezbyt czesto	Niezbvt cz sto		Rzadko
	Suchość w jamie ustnej	Niezbyt często	Niezbyt cz sto
	Niestrawność	Często	Niezbvt czesto
	Zapalenie błony śluzowej żołądka		Bardzo rzadko
	Rozrost dziąseł		Bardzo rzadko
	Nudności	Niezbyt cz sto	Często		Czesto
	Zapalenie trzustki		Bardzo rzadko		Bardzo rzadko
	Wymioty	Niezbyt cz sto	Niezbyt cz sto		Czesto
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowvch	Nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, w tym zwiększenie stężenia bilirubin " we krwi		Bardzo rzadko* *	Częstość nieznana
	Za alenie wątrobv		Bardzo

N [414/4290

			rzadko
	zastó" žółci, żółtaczka		Bardzo rzadko		Rzadko
Zaburzenia skórv i tkanki podskórnej	Lysienie		Niezbyt cz sto
	Obrzęk naczy"nioruchowy		Bardzo rzadko	Częstość nieznana
	Pęcherzowe zapalenie skóry			Częstość nieznana
	Reakcje przypominające skórny toczeń rumieniowaty, reaktywacja skórnego tocznia rumieniowate o				Bardzo rzadko
	Rumień wielopostaciowy		Bardzo rzadko		Czestość nieznana
	Osutka		Niezbyt cz sto
	Nadmierne pocenie się	N iezbyt często	Niezbyt cz sto
	Reakcja nadwrażliwości na światło*		Bardzo rzadko		Rzadko
	Swiąd	Niezbyt czesto	Niezbyt cz sto	Częstość nieznana
	Plamica		Niezbyt cz sto		Rzadko
	Wysypka		Niezbyt cz sto	Częstość nieznana	Często
	Odbanvienie skóry		Niezbyt często
	Pokrzywka i inne formy		Bardzo rzadko		Często
	Martwicze zapalenie naczyń i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka		Częstość nieznana		Bardzo rzadko
	Złuszczające zapalenie skó		Bardzo rzadko
	Zespól Stevensa-Johnsona		Bardzo rzadko
	Obrzęk Quinckego		Bardzo rzadko
Zaburzenia mięśniowoszkieletowe i tkanki łącznej	Ból stawów		Niezbyt czesto
	Ból pleców	Niezbyt cz sto	Niezbyt często
	Obrzęk stawów	Niezbvt cz sto
	Skurcze mięśni	Niezbvt cz sto	Niezbyt często		Częstość nieznana
	Osłabienie mieśni	Niezbvt cz sto
	Ból mieśni	Niezbyt często	Niezbyt czesto	Częstość nieznana
	Ból w kończynie	N iezbyt często
	Obrz k kostek		Cz sto
Zaburzenia nerek i dróg moczowych	Zwiększenie stężenia kreat nin we krwi	Niezbyt cz sto		Czestość nieznana
	Zaburzenia oddawania moczu		Niezbyt cz sto
	Oddawanie moczu w noc		Niezb "t

I

			cz sto
	Częstomocz	Często	Niezbyt cz sto
	Zaburzenia czynności nerek				Częstość nieznana
	Ostra niewydolność nerek	Niezbyt czesto			Częstość nieznana
	Niewydolność i zaburzenia czvnności nerek			Czestość nieznana	Rzadko
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi	Impotencja	Niezbvt często	Niezbyt cz sto		Często
	Ginekomastia		Niezbyt często
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania	Abazja, zaburzenia chodu	Niezbyt cz sto
	Osłabienie	Niezbyt czesto	Niezbyt często		Częstość nieznana
	Odczucie dyskomfortu, złe samo oczucie	Niezbyt często	N iezbyt cz sto
	Wyczerpanie	Czesto	Często	Niezbyt często
	Niesercowy ból w klatce iersiowe	Niezbyt często	Niezbyt cz sto
	Obrzek	Cz sto	Czesto
	Ból		Niezbyt często
	Gorączka				Czestość nieznana
Badania diagnostyczne	Zwiekszone steženie li idów we krwi				Bardzo często
	Zwiększne stężenie azotu mocznikoweoo we IT,vi	Niezbyt cz sto
	Zwiększone stęženie kwasu łnoczowe o we krwi	Niezbyt często
	Glukozuria				Rzadko
	Zmniejszone stężenie otasu we krwi	Niezbyt czesto
	Zwiększone stężenie otasu we krwi			Czestość nieznana
	Zwiększenie masy ciała	Niezbyt cz sto	Niezbyt cz sto
	Zmniejszenie masy ciała		Niezbyt cz sto

* Patrz „Nadwrażliwość na światło” w punkcie 4.4

** W większości przypadków odpowiadąiące cholestazie

Opis "branych działań niepożądanych

Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry: na podstawie danych dostępnych z badań epidemiologicznych stwierdzono związek między łączną dawką hydrochlorotiazydu a występowaniem nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (patrz również punkty 4.4 i 5. l).

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ry ^v zyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 1 8 1 C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: ndl@urpl.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać równiež podmiotowi odpowiedzialnemu.

N L/H/4290iOOt

Dawkowanie

Zalecaną dawką produktu leczniczego Dipperam HCT jest I tabletka na dobę, najlepiej przyjłnowana rano.

Przed zmianą terapii na produkt leczniczy Dipperam HCT ciśnienie tętnicze pacjenta powinno być kontrolowane ustabilizowanymi dawkami poszczególnych substancji czynny•ch przyjmowanych w tym samym czasie. Dawkę produktu Dipperam HCT należy ustalać na podstawie dawek poszczególnych składników produktu złożonego stosowanych bezpośrednio przed zmianą.

Maksymalna zalecana dawka produktu Dipperam HCT wynosi 10 mg + 320 mg +25 mg.

Szczególne grupy pacientóv

Zaburzenia czynności nerek

Ze względu na zawartość hydrochlorotiazydu, stosowanie produktu Dipperam HCT jest przeciwwskazane u pacjentów z bezmoczem (patrz punkt 4.3) i u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czy•nności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego [GFR] < 30 ml/min/l , 73 m ² ), patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2.

U pacjentów z lekkiłni do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek modyfikacja dawki początkowej nie jest konieczna (patrz punkty 4.4 i 5.2).

Zaburzenia czynności wątroby

Ze względu na zawał•tość walsartanu stosowanie produktu leczniczego Dipperam HCT u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.3). U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci maksymalna zalecana dawka walsartanu wynosi 80 mg, dlatego produkt Dipperam HCT nie jest odpowiedni dla pacjentów tej grupy (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2). Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania amlodypiny u pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkt 4. l), u których rozważa się zmianę leczenia na produkt Dipperam HCT. należy zastosować najmniejszą dostępną dawkę amlodypiny jako składnika złożonego produktu leczniczego.

Nieu ^ł vdolność serca i choroba niedoknpienna serca

Ograniczone jest doświadczenie dotyczące stosowania amlodypiny z walsartanem i hydrochlorotiazydem, zwłaszcza w maksymalnej dawce, u pacjentów z  serca i chorobą niedokrwienną serca. Zaleca się zachowanie ostrożności u tych pacjentów, szczególnie gdy produkt leczniczy zawierający amlodypinę z walsartanem i hydrochlorotiazyd stosowany jest w maksymalnži dawce 10 mg + 320 mg + 25 mg.

NL/H/429() "00] -1102-003-004-005îDC

Osoby w podeszłyn wieku (65 lat lub starsze)

Ze względu na ograniczoną liczbę dostępnych danych. u osób w podeszłym wieku zalecana jest ostrożność, w tym częstsze kontrolowanie ciśnienia tętniczego, szczególnie podczas stosowania amlodypiny z walsartanem i hydrochlorotiazydem w maksymalnej da ^ł vvce 10 mg + 320 mg + 25 mg. Podczas zmiany leczenia u osób w podeszłym wieku z nadciśnieniem tętniczym (patrz punkt 4. I ) na produkt leczniczy Dipperam HCT, należy zastosować najmniejszą dostępną dawkę amlodypiny jako składnika złożonego produktu leczniczego.

Dzieci i młodzież

Produkt leczniczy Dipperam HCT nie ma zastosowania u dzieci i młodzieży (w wieku poniżej 18 lat) we wskazaniu samoistne nadciśnienie tętnicze.

Sposób podawania Podanie doustne.

Produkt leczniczy Dipperam HCT można przyjmo"„vać podczas posiłku lub niezależnie od posiłków. Tabletki należy połykać w całości popijąjąc wodą, każdego dnia o tej samej porze, najlepiej rano.

Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym.

Pacjenci z niedoborem sodu i (lub) z hipowolemią

W kontrolowanym badaniu z udziałem pacjentów z umiarkowanym do ciężkiego niepowikłanym nadciśnieniem znaczne niedociśnienie tętnicze, w tym niedociśnienie ortostatyczne, obserwowano u 1,7% pacjentów otrzymujących maksymalną dawkę amlodypiny z walsartanem i hydrochlorotiazydem (10 mg + 320 mg + 25 mg) w porównaniu z 1,8% pacjentów leczonych walsartanem z HCT (320 mg + 25 mg), 0,4% pacjentów otrzymujących amlodypinę z walsartanem (10 mg + 320 mg) i 0,2% otrzymujących HCT z amlodypiną (25 mg + 10 mg).

U pacjentów z niedoborenł sodu i (lub) z hipowolemią (np. otrzymujących duże dawki leków moczopędnych) może vvystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze po rozpoczęciu stosowania ałnlodypiny z walsartanem i HCT. Zaleca się wyrównanie tych niedoborów przed rozpoczęciem stosowania produktu Dipperam HCT.

Jeśli podczas stosowania produktu leczniczego Dipperam HCT "„wstąpi nadmierne niedociśnienie tętnicze, pacjenta należy ułożyć w pozycji na plecach i, jeśli to konieczne, podać w infuzji dożylnej

0.9% roztwór chlorku sodu. Leczenie można kontynuować po ustabilizowaniu ciśnienia krwi.

NL/H/4290/OOl-002-003-004-005/DC

Zmiany stężenia elektrolitów

A młodypinańvalsartan/hydrochlorotiazyd

W kontrolowanym badaniu klinicznym z zastosowaniem amlodypiny z walsartanem i hydrochlorotiazydem stwierdzono u wielu pacjentów niemal zrównoważenie przeciwstawnego wpływu walsartanu w dawce 320 mg i hydrochlorotiazydu w dawce 25 mg na stężenie potasu w surowicy. U pozostałych pacjentów przeważać może jedno lub drugie działanie. Należy w odpowiednich odstępach czasu oznaczać stężenie elektrolitów w surowicy w celu wykrycia możliwych zaburzeń równowagi elektrolitowej.

Stężenie elektrolitów i potasu w surowicy należy kontrolować w odpowiednich odstępach czasu w celu wykrycia możliwych zaburzeń równowagi elektrolitowej. zwłaszcza u pacjentów z innymi czynnikami ryzyka. takimi jak zaburzenia czynności nerek, przyjmowanie innych produktów leczniczych lub zaburzenia równowagi elektrolitowej w wywiadzie.

Walsartan

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z suplementami potasu, lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas. zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas lub innymi produktami

leczniczyłni, które mogą zwiększyć stężenie potasu (heparyna itp.). Jeśli to wskazane, naležy kontrolować stężenie potasu.

Hydrochlorotiazvd

Leczenie produktem Dipperam HCT można rozpocząć dopiero po wyrównaniu hipokaliemii i jakiejkolwiek współwystępującej hipomagnezemii. Tiazydowe leki moczopędne mogą spowodować wystąpienie hipokaliemii lub nasilić istniejącą hipokaliemię. Leki te należy stosować ostrożnie u pacjentów ze schorzeniami, które mogą przebiegać ze wzmożoną utratą potasu, na przykład z nefropatią z utratą soli lub przednerkowym (kardiogennym) zaburzeniem czynności nerek. Jeśli podczas stosowania hydrochlorotiazydu wystąpi hipokaliemia, stosowanie produktu Dipperam HCT należy przerwać do czasu ustabilizowania równowagi potasowej.

Tiazydowe leki łnoczopędne mogą spowodować wystąpienie hiponatremii i zasadowicy hipochloremicznej lub nasilić istnižiącą wcześniej hiponatremię. Obserwowano hiponatremię z objawami neurologicznymi (nudności, postępująca dezorientacja, apatia). Stosowanie hydrochlorotiazy"du można rozpocząć dopiero po »"ł•ównaniu istniejącej hiponatremii. Jeśli podczas stosowania produktu Dipperam HCT rozwinie się ciężka lub nagła hiponatremia, leczenie należy przerwać do czasu normalizacji stężenia sodu we krwi.

U wszystkich pacjentów otrzyłnujących tiazydowe leki moczopędne należy okresowo kontrolować, czy nie występują zaburzenia równowagi elektrolitowej, zwłaszcza potasu, sodu i magnezu.

Zaburzenia czynności nerek

Tiazydowe leki moczopędne mogą wywołać azotemię u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek. Jeśli produkt Dipperam HCT stosuje się u paeientów z zaburzeniami czynności nerek, zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia w surowicy elektrolitów (w tym potasu), kreatyniny i kwasu moczowego. Stosowanie produktu Dipperam HCT jest przeciwwskazane u paqientów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, z bezmoczem lub dializowanych (patrz punkt 4.3).

Modyfikacja dawki produktu Dipperam HCT u pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (GFR 230 ml/min/1,73 m ² ) nie jest konieczne.

Zwężenie tętnicy nerkowej

Produkt leczniczy Dipperam HCT należy stosować ostrożnie w leczeniu nadciśnienia tętniczego u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej albo ze zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki ze względu na możliwość zwiększenia u nich stężenia mocznika i kreatyniny we krwi.

NL/H/4290/OO -002-003-004-005/DC

Przeszcze ienie nerki

Brak dotychczas doświadczenia dotyczącego bezpieczeństwa stoso"yvania amlodypiny z walsartanem i HCT u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki.

Zaburzenia czynności wątroby

Walsartan jest wydalany głównie w postaci niezmienionej z żółcią. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby wydłużony jest okres półtr ^s ,vania amlodypiny i większe są wartości AUC. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania. U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci maksymalna zalecana dawka walsartanu wynosi 80 mg, dlatego produkt Dipperam HCT nie jest odpowiedni do stosowania u tych pacjentów (patrz punkty 4.2, 4.3

Obrzek nacz

U pacjentów leczonych walsartanem opisywano obrzęk naczynioruchowy, w tym obrzęk krtani i głośni, powodujący niedrożność dróg oddechowych i (lub) obrzęk twarzy, warg, gardła i (lub) języka. U niektórych z nich obrzęk występowałjuż wcześniej po zastosowaniu innych produktów leczniczych. w tym inhibitorów ACE. Jeśli u pacjenta wystąpi obrzęk naczyniorucho», stosowanie produktu leczniczego Dipperam HCT należy natychmiast przerwać i już nigdy go nie stosować.

Niewydolność serca i choroba niedokrwienna serca/stan po zawale mięśnia sercowego

U osób podatnych można spodziewać się, że zahamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron spowoduje zmiany czynności nerek. U pacjentów z ciężką niewydolnością serca, u których czynność nerek może zależeć od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron, leczenie inhibitorami ACE i antagonistami receptorów angiotensyny powodowało oligurię i (lub) postępującą azotemię, a w rzadkich przypadkach ostrą niewydolność nerek i (lub) zgon pacjenta. Podobne "niki uzyskano w" odniesieniu do walsałtanu. Ocena stanu pacjentów z niewydolnością serca lub po przebytym zawale mięśnia sercowego powinna zawsze obejmować ocenę czvnności nerek.

W długotrwałym, kontrolowanyłn placebo badaniu (PRAISE-2) u pacjentów z niewydolnością serca stopnia III i IV wg NYHA (New York Heart Association Classification) o etiologii innej niż niedokrwienna, stosowanie amlodypiny wiązało się z częstszymi niż w grupie placebo doniesieniami o obrzęku płuc, mimo braku istotnych różnic w częstości zaostrzenia niewydolności serca.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania antagonistów kanałów wapniowych, w tym amlodypiny, u pacjentów z zastoinową niewy"dolnością serca ze względu na zwiększone ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych i zgonu.

Ze względu na ograniczoną liczbę dostępnych dany"ch zaleca się ostrożność w przypadku stosowania amlodypiny z walsartanem i hydrochlorotiazydem, zwłaszcza w maksymalnej dawce 10 mg + 320 mg + 25 mg, u pacjentów z niewydolnością serca i chorobą niedokrwienną serca.

Zwężenie zastawki aortalnej i zastawki dwudzielnej

Tak jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne. szczególna ostrożność jest wskazana u pacjentó,v ze zwężeniem zastawki mitralnej lub ze znaczącą stenozą aortalną niewysokiego stopnia.

Ciąża

Nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II (AIIRA) podczas ciąży. Z wyjątkiem przypadków wymagających leczenia AIIRA, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować inne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W razie stwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie produktu z grupy AllRA i, jeśli to wskazane, rozpocząć alternatywne leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.6).

Pierwotny hiperaldosteronizm

Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem nie powinni być leczeni walsartanem (antagonista receptora angiotensyny II), gdyž ich układ renina-angiotensyna nie jest aktywowany. Z tego względu

nie zaleca się stosowania produktu Dipperam HCT u tych pacjentów.

Układowy toczeń rumieniowaty

Istnieją doniesienia, że tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, zaostrzają przebieg lub aktywują układowy toczeń rumieniowaty.

Inne zaburzenia metaboliczne

Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd. mogą zaburzać tolerancję glukozy i zwiększać stężenie cholesterolu, triglicełydów oraz kwasu moczowego w surowicy. U pacjentów z cukrzycą może być konieczne dostosowanie dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.

Ze względu na zawałiość hydrochlorotiazydu stosowanie produktu Dipperam HCT jest przeciwwskazane u pacjentów z objawami hiperułykemii. Hydrochlorotiazyd może spowodować zwiększenie stężenia kwasu moczowego w surowicy poprzez zmniejszenie klirensu kwasu moczowego, wywołać lub nasilić hiperurykemię, a także u podatnych pacjentów spowodować wystąpienie dny.

Tiazydowe leki moczopędne zmniejszają wydalanie wapnia w moczu i mogą powodować przemijające, nieznaczne zwiększenie stężenia vv•apnia w bez znanych objawów zaburzeń jego metabolizmu. Produkt leczniczy Dipperam HCT jest przeciwwskazany u pacjentów z hiperkalcemią i można go stosować tylko po wyrównaniu jakiejkolwiek istniejącej hiperkalcemii. Jeśli w trakcie leczenia rozwinie się hiperkalcemia, stosowanie produktu Dipperam HCT należy przerwać. Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych należy okresowo kontrolować stężenie wapnia w surowicy. Znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Tiazydowe leki moczopędne należy odstawić pł•zed wykonaniem testów czynnościowych przytarczyc.

Nadwrażliwość na światło

Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych opisywano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.8). Jeśli reakcja taka w trakcie stosowanie produktu Dipperam HCT, należy przerwać leczenie. Jeśli powtórne podanie leku moczopędnego zostanie uznane za konieczne, zaleca się ochronę obszarów skóry narażonych na światło słoneczne lub sztuczne promieniowanie UVA.

Ostra jaskra z zamkniętym kątem

Hydrochlorotiazyd (sulfonamid) może wywoływać reakcję idiosynkratyczną, powodującą ostrą, przemijającą krótkowzroczność i ostrą jaskrę z zamkniętym kątem. Do objawów należy nagłe pogorszenie ostrości wzroku lub ból oka, występujące zwykle w okresie od kilku godzin do tygodnia po rozpoczęciu stosowania produktu leczniczego. Nieleczona ostra jaskra z zamkniętym kątem može prowadzić do trwałej utraty wzroku.

Podstawowym postępowaniem jest możliwie szybkie odstawienie hydrochlorotiazydu. W razie braku poprav„y może być konieczne rozważenie natychmiastowego leczenia lub zabiegu chirurgicznego. Czynnikiem ryzyka rozwoju ostrej jaskry z zamkniętym kątem może być uczulenie na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie,

Uwa i o ólne

Należy zachować ostrożność u pacjentów ze znaną nadwrażliwością na inne produkty lecznicze z grupy antagonistów receptora angiotensyny Il. Wystąpienie reakcji nadl,vrażliwości na hydrochlorotiazyd jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z alergią i astmą.

Osoby w podeszłym wieku (ž65 lat)

Ze względu na ograniczoną liczbę danych, u pacjentów w podeszłym wieku zaleca się ostrożność, "„v tym częstsze pomiary ciśnienia tętniczego, szczególnie jeśli otrzymują oni amlodypinę z walsartanem i hydrochlorotiazydem w maksymalnej dawce (10 mg + 320 mg + 25 mg).

NL/H/4290/OOl -002-003-004-005/DC

Podwó"na blokada układu renina-an iotens na-aldosteron RAA

Dowiedziono, że jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny

(ARB) lub aliskirenu zwiększa łyzyko niedociśnienia tętniczego. hiperkaliemii i osłabienia czynności nerek (włącznie z ostrą niewydolnością nerek). Z tego względu nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA przez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny lub aliskirenu (patrz punkty 4.5 i 5.1).

Jeśli zastosowanie podwójnej blokady jest bezwzględnie konieczne, leczenie takie powinno być prowadzone pod nadzorem specjalisty, z częstą i ścisłą kontrolą czynności nerek, stężenia elektrolitów i ciśnienia tętniczego. Inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową.

Nieczemiakowe nowotwory złośliwe skóry

W dwóch badaniach epidemiologicznych z wykorzystaniem danych z duńskiego krajowego rejestru nowotworów złośliwych stwierdzono zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC) [raka podstawnokomórkowego (BCC) i raka kolczystokomórkowego (SCC)] "vv warunkach zwiększającego się łącznego narażenia organizmu na hydrochlorotiazyd.

W mechanizmie rozwoju NMCS mogą odgrywać rolę fotouczulające właściwości hydrochlorotiazydu.

Pacjentów przyjmujących hydrochlorotiazyd należy poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularne sprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe zmiany, i szybki kontakt z lekarzem w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek podejrzanych zmian skórnych. Pagientom należy zalecić podejmowanie możliwych działań zapobiegawczych w celu minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych skóry, jak ograniczanie narażania się na działanie światła słonecznego i promieniowania UV, a jeśli to niemożliwe - odpowiednią ochronę. Niepokojące zmiany skórne należy niezwłocznie badać z możliwością biopsji z oceną histologiczną. U osób, u któłych w przeszłości występowały NMSC, może być konieczne ponowne rozważenie stosowania hydrochlorotiazydu (patrz ró,vnież punkt 4.8).

Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym.

Pacjenci z niedoborem sodu i (lub) z hipowolemią

W kontrolowanym badaniu z udziałem pacjentów z umiarkowanym do ciężkiego niepowikłanym nadciśnieniem znaczne niedociśnienie tętnicze, w tym niedociśnienie ortostatyczne, obserwowano u 1,7% pacjentów otrzymujących maksymalną dawkę amlodypiny z walsartanem i hydrochlorotiazydem (10 mg + 320 mg + 25 mg) w porównaniu z 1,8% pacjentów leczonych walsartanem z HCT (320 mg + 25 mg), 0,4% pacjentów otrzymujących amlodypinę z walsartanem (10 mg + 320 mg) i 0,2% otrzymujących HCT z amlodypiną (25 mg + 10 mg).

U pacjentów z niedoborenł sodu i (lub) z hipowolemią (np. otrzymujących duże dawki leków moczopędnych) może vvystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze po rozpoczęciu stosowania ałnlodypiny z walsartanem i HCT. Zaleca się wyrównanie tych niedoborów przed rozpoczęciem stosowania produktu Dipperam HCT.

Jeśli podczas stosowania produktu leczniczego Dipperam HCT "„wstąpi nadmierne niedociśnienie tętnicze, pacjenta należy ułożyć w pozycji na plecach i, jeśli to konieczne, podać w infuzji dożylnej

0.9% roztwór chlorku sodu. Leczenie można kontynuować po ustabilizowaniu ciśnienia krwi.

NL/H/4290/OOl-002-003-004-005/DC

Zmiany stężenia elektrolitów

A młodypinańvalsartan/hydrochlorotiazyd

W kontrolowanym badaniu klinicznym z zastosowaniem amlodypiny z walsartanem i hydrochlorotiazydem stwierdzono u wielu pacjentów niemal zrównoważenie przeciwstawnego wpływu walsartanu w dawce 320 mg i hydrochlorotiazydu w dawce 25 mg na stężenie potasu w surowicy. U pozostałych pacjentów przeważać może jedno lub drugie działanie. Należy w odpowiednich odstępach czasu oznaczać stężenie elektrolitów w surowicy w celu wykrycia możliwych zaburzeń równowagi elektrolitowej.

Stężenie elektrolitów i potasu w surowicy należy kontrolować w odpowiednich odstępach czasu w celu wykrycia możliwych zaburzeń równowagi elektrolitowej. zwłaszcza u pacjentów z innymi czynnikami ryzyka. takimi jak zaburzenia czynności nerek, przyjmowanie innych produktów leczniczych lub zaburzenia równowagi elektrolitowej w wywiadzie.

Walsartan

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z suplementami potasu, lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas. zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas lub innymi produktami

leczniczyłni, które mogą zwiększyć stężenie potasu (heparyna itp.). Jeśli to wskazane, naležy kontrolować stężenie potasu.

Hydrochlorotiazvd

Leczenie produktem Dipperam HCT można rozpocząć dopiero po wyrównaniu hipokaliemii i jakiejkolwiek współwystępującej hipomagnezemii. Tiazydowe leki moczopędne mogą spowodować wystąpienie hipokaliemii lub nasilić istniejącą hipokaliemię. Leki te należy stosować ostrożnie u pacjentów ze schorzeniami, które mogą przebiegać ze wzmożoną utratą potasu, na przykład z nefropatią z utratą soli lub przednerkowym (kardiogennym) zaburzeniem czynności nerek. Jeśli podczas stosowania hydrochlorotiazydu wystąpi hipokaliemia, stosowanie produktu Dipperam HCT należy przerwać do czasu ustabilizowania równowagi potasowej.

Tiazydowe leki łnoczopędne mogą spowodować wystąpienie hiponatremii i zasadowicy hipochloremicznej lub nasilić istnižiącą wcześniej hiponatremię. Obserwowano hiponatremię z objawami neurologicznymi (nudności, postępująca dezorientacja, apatia). Stosowanie hydrochlorotiazy"du można rozpocząć dopiero po »"ł•ównaniu istniejącej hiponatremii. Jeśli podczas stosowania produktu Dipperam HCT rozwinie się ciężka lub nagła hiponatremia, leczenie należy przerwać do czasu normalizacji stężenia sodu we krwi.

U wszystkich pacjentów otrzyłnujących tiazydowe leki moczopędne należy okresowo kontrolować, czy nie występują zaburzenia równowagi elektrolitowej, zwłaszcza potasu, sodu i magnezu.

Zaburzenia czynności nerek

Tiazydowe leki moczopędne mogą wywołać azotemię u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek. Jeśli produkt Dipperam HCT stosuje się u paeientów z zaburzeniami czynności nerek, zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia w surowicy elektrolitów (w tym potasu), kreatyniny i kwasu moczowego. Stosowanie produktu Dipperam HCT jest przeciwwskazane u paqientów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, z bezmoczem lub dializowanych (patrz punkt 4.3).

Modyfikacja dawki produktu Dipperam HCT u pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (GFR 230 ml/min/1,73 m ² ) nie jest konieczne.

Zwężenie tętnicy nerkowej

Produkt leczniczy Dipperam HCT należy stosować ostrożnie w leczeniu nadciśnienia tętniczego u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej albo ze zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki ze względu na możliwość zwiększenia u nich stężenia mocznika i kreatyniny we krwi.

NL/H/4290/OO -002-003-004-005/DC

Przeszcze ienie nerki

Brak dotychczas doświadczenia dotyczącego bezpieczeństwa stoso"yvania amlodypiny z walsartanem i HCT u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki.

Zaburzenia czynności wątroby

Walsartan jest wydalany głównie w postaci niezmienionej z żółcią. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby wydłużony jest okres półtr ^s ,vania amlodypiny i większe są wartości AUC. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania. U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci maksymalna zalecana dawka walsartanu wynosi 80 mg, dlatego produkt Dipperam HCT nie jest odpowiedni do stosowania u tych pacjentów (patrz punkty 4.2, 4.3

Obrzek nacz

U pacjentów leczonych walsartanem opisywano obrzęk naczynioruchowy, w tym obrzęk krtani i głośni, powodujący niedrożność dróg oddechowych i (lub) obrzęk twarzy, warg, gardła i (lub) języka. U niektórych z nich obrzęk występowałjuż wcześniej po zastosowaniu innych produktów leczniczych. w tym inhibitorów ACE. Jeśli u pacjenta wystąpi obrzęk naczyniorucho», stosowanie produktu leczniczego Dipperam HCT należy natychmiast przerwać i już nigdy go nie stosować.

Niewydolność serca i choroba niedokrwienna serca/stan po zawale mięśnia sercowego

U osób podatnych można spodziewać się, że zahamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron spowoduje zmiany czynności nerek. U pacjentów z ciężką niewydolnością serca, u których czynność nerek może zależeć od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron, leczenie inhibitorami ACE i antagonistami receptorów angiotensyny powodowało oligurię i (lub) postępującą azotemię, a w rzadkich przypadkach ostrą niewydolność nerek i (lub) zgon pacjenta. Podobne "niki uzyskano w" odniesieniu do walsałtanu. Ocena stanu pacjentów z niewydolnością serca lub po przebytym zawale mięśnia sercowego powinna zawsze obejmować ocenę czvnności nerek.

W długotrwałym, kontrolowanyłn placebo badaniu (PRAISE-2) u pacjentów z niewydolnością serca stopnia III i IV wg NYHA (New York Heart Association Classification) o etiologii innej niż niedokrwienna, stosowanie amlodypiny wiązało się z częstszymi niż w grupie placebo doniesieniami o obrzęku płuc, mimo braku istotnych różnic w częstości zaostrzenia niewydolności serca.

Należy zachować ostrożność podczas stosowania antagonistów kanałów wapniowych, w tym amlodypiny, u pacjentów z zastoinową niewy"dolnością serca ze względu na zwiększone ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych i zgonu.

Ze względu na ograniczoną liczbę dostępnych dany"ch zaleca się ostrożność w przypadku stosowania amlodypiny z walsartanem i hydrochlorotiazydem, zwłaszcza w maksymalnej dawce 10 mg + 320 mg + 25 mg, u pacjentów z niewydolnością serca i chorobą niedokrwienną serca.

Zwężenie zastawki aortalnej i zastawki dwudzielnej

Tak jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne. szczególna ostrożność jest wskazana u pacjentó,v ze zwężeniem zastawki mitralnej lub ze znaczącą stenozą aortalną niewysokiego stopnia.

Ciąża

Nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II (AIIRA) podczas ciąży. Z wyjątkiem przypadków wymagających leczenia AIIRA, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować inne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W razie stwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie produktu z grupy AllRA i, jeśli to wskazane, rozpocząć alternatywne leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.6).

Pierwotny hiperaldosteronizm

Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem nie powinni być leczeni walsartanem (antagonista receptora angiotensyny II), gdyž ich układ renina-angiotensyna nie jest aktywowany. Z tego względu

nie zaleca się stosowania produktu Dipperam HCT u tych pacjentów.

Układowy toczeń rumieniowaty

Istnieją doniesienia, że tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, zaostrzają przebieg lub aktywują układowy toczeń rumieniowaty.

Inne zaburzenia metaboliczne

Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd. mogą zaburzać tolerancję glukozy i zwiększać stężenie cholesterolu, triglicełydów oraz kwasu moczowego w surowicy. U pacjentów z cukrzycą może być konieczne dostosowanie dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.

Ze względu na zawałiość hydrochlorotiazydu stosowanie produktu Dipperam HCT jest przeciwwskazane u pacjentów z objawami hiperułykemii. Hydrochlorotiazyd może spowodować zwiększenie stężenia kwasu moczowego w surowicy poprzez zmniejszenie klirensu kwasu moczowego, wywołać lub nasilić hiperurykemię, a także u podatnych pacjentów spowodować wystąpienie dny.

Tiazydowe leki moczopędne zmniejszają wydalanie wapnia w moczu i mogą powodować przemijające, nieznaczne zwiększenie stężenia vv•apnia w bez znanych objawów zaburzeń jego metabolizmu. Produkt leczniczy Dipperam HCT jest przeciwwskazany u pacjentów z hiperkalcemią i można go stosować tylko po wyrównaniu jakiejkolwiek istniejącej hiperkalcemii. Jeśli w trakcie leczenia rozwinie się hiperkalcemia, stosowanie produktu Dipperam HCT należy przerwać. Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych należy okresowo kontrolować stężenie wapnia w surowicy. Znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Tiazydowe leki moczopędne należy odstawić pł•zed wykonaniem testów czynnościowych przytarczyc.

Nadwrażliwość na światło

Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych opisywano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.8). Jeśli reakcja taka w trakcie stosowanie produktu Dipperam HCT, należy przerwać leczenie. Jeśli powtórne podanie leku moczopędnego zostanie uznane za konieczne, zaleca się ochronę obszarów skóry narażonych na światło słoneczne lub sztuczne promieniowanie UVA.

Ostra jaskra z zamkniętym kątem

Hydrochlorotiazyd (sulfonamid) może wywoływać reakcję idiosynkratyczną, powodującą ostrą, przemijającą krótkowzroczność i ostrą jaskrę z zamkniętym kątem. Do objawów należy nagłe pogorszenie ostrości wzroku lub ból oka, występujące zwykle w okresie od kilku godzin do tygodnia po rozpoczęciu stosowania produktu leczniczego. Nieleczona ostra jaskra z zamkniętym kątem može prowadzić do trwałej utraty wzroku.

Podstawowym postępowaniem jest możliwie szybkie odstawienie hydrochlorotiazydu. W razie braku poprav„y może być konieczne rozważenie natychmiastowego leczenia lub zabiegu chirurgicznego. Czynnikiem ryzyka rozwoju ostrej jaskry z zamkniętym kątem może być uczulenie na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie,

Uwa i o ólne

Należy zachować ostrożność u pacjentów ze znaną nadwrażliwością na inne produkty lecznicze z grupy antagonistów receptora angiotensyny Il. Wystąpienie reakcji nadl,vrażliwości na hydrochlorotiazyd jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z alergią i astmą.

Osoby w podeszłym wieku (ž65 lat)

Ze względu na ograniczoną liczbę danych, u pacjentów w podeszłym wieku zaleca się ostrożność, "„v tym częstsze pomiary ciśnienia tętniczego, szczególnie jeśli otrzymują oni amlodypinę z walsartanem i hydrochlorotiazydem w maksymalnej dawce (10 mg + 320 mg + 25 mg).

NL/H/4290/OOl -002-003-004-005/DC

Podwó"na blokada układu renina-an iotens na-aldosteron RAA

Dowiedziono, że jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny

(ARB) lub aliskirenu zwiększa łyzyko niedociśnienia tętniczego. hiperkaliemii i osłabienia czynności nerek (włącznie z ostrą niewydolnością nerek). Z tego względu nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA przez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny lub aliskirenu (patrz punkty 4.5 i 5.1).

Jeśli zastosowanie podwójnej blokady jest bezwzględnie konieczne, leczenie takie powinno być prowadzone pod nadzorem specjalisty, z częstą i ścisłą kontrolą czynności nerek, stężenia elektrolitów i ciśnienia tętniczego. Inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową.

Nieczemiakowe nowotwory złośliwe skóry

W dwóch badaniach epidemiologicznych z wykorzystaniem danych z duńskiego krajowego rejestru nowotworów złośliwych stwierdzono zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC) [raka podstawnokomórkowego (BCC) i raka kolczystokomórkowego (SCC)] "vv warunkach zwiększającego się łącznego narażenia organizmu na hydrochlorotiazyd.

W mechanizmie rozwoju NMCS mogą odgrywać rolę fotouczulające właściwości hydrochlorotiazydu.

Pacjentów przyjmujących hydrochlorotiazyd należy poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularne sprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe zmiany, i szybki kontakt z lekarzem w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek podejrzanych zmian skórnych. Pagientom należy zalecić podejmowanie możliwych działań zapobiegawczych w celu minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych skóry, jak ograniczanie narażania się na działanie światła słonecznego i promieniowania UV, a jeśli to niemożliwe - odpowiednią ochronę. Niepokojące zmiany skórne należy niezwłocznie badać z możliwością biopsji z oceną histologiczną. U osób, u któłych w przeszłości występowały NMSC, może być konieczne ponowne rozważenie stosowania hydrochlorotiazydu (patrz ró,vnież punkt 4.8).

Nie przeprowadzono formalnych badań interakcji amlodypiny z walsartanem i hydrochlorotiazydem z innymi produktami leczniczymi. Z tego względu w tym punkcie przedstawiono tylko dane dotyczące znanych interakcji poszczególnych substancji czynnych z innymi produktami leczniczymi.

Ważne, aby brać pod uwagę możliwość zwiększenia przez amlodypinę z walsartanem i hydrochlorotiazydem hipotensyjnego działania innych przeciwnadciśnieniowych produktów leczn iczych.

Jednoczesne stosowanie niezaleca ne

Substancja c nna	Znane interakcje	Skutki interakcji z innymi produktami leczniczymi
Amlodypina	Inhibitory CYP3A4 (tj. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir)	Silne lub umiarkowanie silne inhibitorv CYP3A4 (inhibitoły proteazy, azolowe leki przeciwgrzybicze, antybiotyki makrolidowe [takie jak erytromycyna lub klarytromycyna], werapamil lub diltiazem) mogą znacząco zwiększać ekspozycję na jednocześnie stosowaną amlodypinę. Znaczenie kliniczne tych zmian farmakokinetycznych może być większe u pacjentów w podeszłym wieku, dlatego może być konieczna kontrola stanu kliniczne o ac•enta i dostosowanie dawki.

NLM/4290/001-002-003-004-005žDC

Substancja c "nna	Znane interakcje	Skutki interakcji z innymi produktami leczniczymi
	Induklon." CYP3A4 przeciwdrgawkowe (np. karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, fosfënytoina, płymidon). ryfhmpicyna, ziele dziurawca (Hypericzon erforatum)	Stosowanie amlodypiny jednocześnie ze znanymi induktorami CYP3A4 może zmieniać jej stężenie w osoczu. Dlatego należy kontrolować ciśnienie krwi i rozważyć modyfikację dawki zarówno w trakcie leczenia skqiarzonego z induktorami CYP3A4 (szczególnie z silnymi induktorami CYP3A4 [tj. ryfampicyna, ziele dziurawca]), jak i po jego zakończeniu.
	Synzwastatvna	Jednoczesne wielokrotne podawanie amlodypiny w dawce 10 mg i symwastatyny w dawce 80 mg powodowało zwiększenie ekspozycji na symwastatynę 0 77% w porównaniu z podawaniem samej symwastatyny. U pacjentów otrzymujących amlodypinę dawkę symwastatvn nale• o ranicz ć do 20 m na dob
	Dantrolen (M" iąfuzji)	U zwierząt podanie werapamilu i dożylnie dantrolenu powodowało związane z hiperkaliemią śmiertelne migotanie komór i zapaść krążeniową. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii zaleca się unikanie jednoczesnego podawania antagonistów wapnia (takich jak amlodypina) pacjentom podatnym na hipertermię złośliwą i w leczeniu hi ełtennii złośliwe".
Walsartan i HCT	Niesteroidmve leki p•zec.nvzapalne (NLPZ), tym selektyłvne inhibitoyy (COX-2), kwas acetylosalicylowy (> 3 g/dobę) i nieselektywne NLPZ	NLPZ łnogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie przyjłnowanych jednocześnie antagonistów angiotensyny II i hydrochlorotiazydu. Ponadto jednoczesne stosowanie produktu Dipperam HCT i NLPZ może prowadzić do pogorszenia czynności nerek i zwiększenia stężenia potasu "„v surowicy, Z tego względu zaleca się kontrolowanie czynności nerek na początku leczenia i odpowiednie nawodnienie pacjenta.
Walsałtan	Inhibitory transportowych białek Mychwytujqcych (ryfampicyna, cyklosporyna) lub białek M"ypierajqcyc.h (łytonawir)	Wyniki badania in vitro z zastosowaniem ludzkiej tkanki wątrobowej wskazują, że walsartan jest substratem wątrobowego białka wychwytującego OATPIBI oraz wątrobowego białka wypierającego MRP2. Jednoczesne stosowanie inhibitorów białek transportowych wychwytujących (łyfampicyna, cyklosporyna) lub białek wypierających (rytonawir) może spowodować zwiększenie układowej eks ozycii na walsartan.
HCT	Alkohol. barbiturany lub leki narkotyczne	Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych z substancjami* które również mają działanie zmniejszające ciśnienie tętnicze (np. przez zmniejszenie aktywności svmpatykomimetyczne.i ośrodkowego układu nerwowego lub bezpośrednie działanie rozszerzające naczynia krwionośne) może spowodować nasilenie niedociśnienia ortostatyczne o.
	Amantadyna	Tiazydowe leki moczopędne. w tym hydrochlorotiazyd, mogą zwiększyć ryzyko działań niepożądanych amantad ny.

UH/4290/OO I

Substancja c nna	Znane interakcje	Skutki interakcji z innymi produktami leczniczymi
	przeciłvcholinergiczne i inne produkty łnedyczne wpływające na łnotorykę przevvodu pokarłnowego	Leki o działaniu przeciwcholinergicznym (np. atropina, bipełyden) mogą zwiększyć biodostępność tiazydowych leków moczopędnych w wyniku zmniejszenia motoryki przewodu pokałnowego i szybkości opróżniania żołądka. Odwrotnie, przewiduje się, że substancje o działaniu prokinetycznym (takie jak cyzapryd) mogą zmniejszyć biodostę ność tiazydowych leków moczo ędnych.
	Leki przecivpcukrzycove (np. insulina i doustne leki rzeciwcukr cowe)	Tiazydowe leki moczopędne mogą zmienić tolerancję glukozy. Może być konieczne dostosowanie dawki leku przeciwcukrzycowego.
	Metformina	Metforminę należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej w »niku możliwej niewydolności nerek związanej ze stosowaniem h drochlorotia I du.
	Beta-adrenolitvki i diazoksyd	Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, z betaadrenolitykami może zwiększyć ryzyko hiperglikemii. Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą nasilić działanie diazoksydu zwiększające stężenie glukozy we krwi.
	Cyklospołyna	Jednoczesne stosowanie cyklosporyny może zwiększyć ryzyko hiperurykemii i takich powikłań, jak dna moczanowa.
	Leki cytotoksyczne	Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd. mogą zmniejszyć nerkowe wydalanie leków cytotoksycznych (np. cyklofosfamidu, metotreksatu) i zwiększyć ich działanie hamu•ące czynność szpiku.
	Glikozydy naparstnicy	Tiazydowe leki moczopędne ITłogą spowodować takie działania niepożądane, jak hipokaliemia lub hipomagnezemia. Sprzyja to wystąpieniu zaburzeń rytmu serca "wołan m przez likozydy naparstnicy.
	Spodki kontrastujqce znvierajqcejod	U pacjentów z odwodnieniełn wywołanym przez leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, stosow r anie dużych dawek jodowanych środków kontrastujących wiąże się ze zwiększonym ryzykiem ostrej niewydolności nerek. Przed zastosowaniem takiego środka zawierającego iod zaleca się onoxvne nawodnienie acienta.
	Žvwicejon.0M"vmienne	Kolestyramina lub kolestypol zmniejszają wchłanianie tiazydowych leków moczopędnych, w- tym hydrochlorotiazydu. Skutkiem może być niedostateczne działanie terapeutyczne tych diuretyków. Interakcję można zminimalizować oddzielając w czasie podanie HCT i żywicy, np. przez podanie HCT co najmniej 4 godziny przed lub 4 do 6 godzin po przyjęciu leku wiążącego żółci0",ve.

9 NĽH/4290iOO

Substancja c nna	Znane interakcje	Skutki interakcji z innymi produktami leczniczymi
	Produkty lecznicze upbnvajqce na stężenie potasu surowicy	Działanie hydrochlorotiazydu zmniejszające stężenie potasu w surowicy może być nasilone podczas jednoczesnego stosowania kaliuretycznych leków moczopędnych, kortykosteroidów, leków przeczyszczających, hormonu adrenokortykotropowego (ACTH), amfoterycyny, karbenoksolonu, penicyliny G i pochodnych kwasu salicylowego lub leków przeciwarytmicznych. Jeśli wymienione leki maja być stosowane jednocześnie ze złożonym produktem leczniczym zawierającym amlodypinę z walsartanem i hydrochlorotiazydem, zaleca się kontrolowanie stężenia otasu w surowicy.
	Produkty lecznicze wpływające na stężenie sodu suroupicy	Działanie leków moczopędnych zmniejszające stężenie sodu w surowicy może być nasilone podczas jednoczesnego stosowania takich leków, jak leki przeciwdepresyjne, przeciwpsychotyczne, przeciwpadaczkowe itp. Podczas długotrwałego stosowania ch leków wskazana "est ostrożność.
	Produkt)" lecznicze, które łnogq wywołać zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes	Ze względu na ryzyko hipokaliemii hydrochlorotiazyd należy stosować ostrożnie razem z produktami leczniczymi, które mogą spowodować zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes, zwłaszcza z lekami przeciwarytmicznymi klasy la i III i niektórymi lekami przeciwpsychotycznymi.
	Produktv lecznicze stosopane leczeniu dny (probenecyd, sulfinpirazon i allopurynol)	Hydrochlorotiazyd może zwiekszyć stężenie kwasu moczowego w surowicy, dlatego może być konieczna modyfikacja dawki produktów leczniczych, które powodują zwiększone wydalanie kwasu moczowego. Może być konieczne zwiększenie dawki probenecydu lub sulfinpirazonu. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu: może spowodować częstsze "vvystępowanie reakcji nadwrażliwości na allo ułynol.
	Metylodopa	Istnieją pojedyncze doniesienia o wstąpieniu niedoknvistošci hemolitycznej podczas jednoczesnego stosowania h "drochlorotiaz "du i metvlodo
	Niedepolałyzujqce leki zwiolczajqce rnięśnie szkieletowe (np. tubokura "na)	Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, nasilają działanie pochodnych kuraryny.
	Inne leki	Tiazydowe leki moczopędne zwiększają hipotensyjne działanie innych leków przeciwnadciśnieni0M•ych (np. guanetydyny, metylodopy, beta-adrenolityków, leków rozszerzających naczynia krwionośne, antagonistów wapnia, inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensvn (ARB) i bezpośrednich inhibitorósv reniny.
	Aminy presyjne (np. noradrenalina, adrenalina)	Hydrochlorotiazyd może osłabić odpowiedź organizmu na aminy presyjne, takie jak noradrenalina. Znaczenie kliniczne tego działania jest niepewne i niewystarczające do wykluczenia ich stosowania.

L/H/4290jOO I

Substancja c nna	Znane interakcje	Skutki interakcji z innymi produktami leczniczymi
	Witałnina D i sole u,"apnia	Stosowanie tiazydowych leków moczopędnych, tym hydrochlorotiazydu, z witaminą D lub z solami wapnia może nasilić zwiększenie stężenia wapnia w surowicy. U pacjentów ze skłonnością do hiperkalcemii (np. z nadczynnością przytarczyc, nowotworem złośliwym lub z zaburzeniami związanymi z witaminą D) jednoczesne stosowanie leków moczopędnych pochodnych tiazydów może prowadzić do wystąpienia hiperkalcemii na skutek zwiększonego wchłaniania zwrotnego wapnia w kanalikach nerkowych.

Podwójna blokada układu RAA lekami z grupy ARB. inhibitorami ACE lub aliskirenełn Dane z badania klinicznego wykazały, że podwójna blokada układu RAA przez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, ARB lub aliskirenu wiąże się z częstszym występowaniem działań niepożądanych tj. niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia i osłabiona czynność nerek (włącznie z ostrą niewydolnością nerek) niž po zastosowaniu jednego leku wpływającego na czynność układu RAA (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.1).

Pacjenci, którzy stosują produkt leczniczy Dipperam HCT i prowadzą pojazdy lub obsługują maszyny powinni brać pod uwagę możliwość sporadycznego występowania zawrotów głowy lub wy•czełpania.

Amlodypina wywiera niewielki lub umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. U pacjentów. u któłych występują zawroty głowy, bóle głowy, uczucie zmęczenia lub nudności, zdolność reakcji może być zaburzona.

Ob • awv

Brak doświadczenia dotyczącego przedawkowania amlodypiny z walsartanem i hydrochlorotiazydem. Głównym objawem przedawkowania walsartanujest znaczne niedociśnienie tętnicze z zawrotami głowy. Przedawkowanie amlodypiny może spowodować nadmierne rozszerzenie naczyń obwodowych z możliwością wystąpienia częstoskurczu odruchowego. W związku ze stosowaniem amlodypiny opisywano znaczące i potencjalnie przedłużające się niedociśnienie układowe, które może prowadzić do zakończonego zgonem wstrząsu.

Leczenie

Amlodypina z u;alsarlanełn i hydrochlorotiazydem

Klinicznie istotne niedociśnienie tętnicze spowodowane przedawkowaniem produktu Dipperam HCT wy ^v maga aktywnego leczenia wspomagającego układ krążenia, w tym częstego kontrolowania czynności serca i układu oddechowego, uniesienia kończyn i utrzymywania odpowiedniej objętości płynu w układzie krążenia oraz diurezy. W celu przywrócenia napięcia naczyń krwionośnych i ciśnienia krwi można zastosować lek zwężający naczynia krwionośne (pod warunkiem, że nie ma przeciwwskazań do jego podania). Dożylnie podany glukonian wapnia może wpłynąć na odwrócenie skutków blokady kanału wapniowego.

Amlodypina

Jeśli produkt leczniczy został przyjęty niedawno, można ronvažyć wywołanie wymiotów lub wykonanie płukania żołądka. Wykazano. że podanie węgla aktywnego ochotnikom bezpośrednio lub do dwóch godzin po zażyciu amlodypiny znacząco zmniejsza jej wchłanianie. Usunięcie amlodypiny z organizmu metodą hemodializy jest mało prawdopodobne.

Walsartan

Usunięcie walsartanu z organizmu metodą hemodializy jest mało prawdopodobne.

Hydrochlorotiazyd

Przedawkowanie hydrochlorotiazydu wiąże się z niedoborem elektrolitów (hipokaliemia, hipochloremia) i odwodnieniem w wyniku nadmiernej diurezy. Najczęściej występującymi przedmiot0"mi i podmiotowymi objawałrłi przedawkowania są nudności i senność. Hipokaliemia może spowodować skurcze i (lub) nasilić zaburzenia rytmu serca związane z jednoczesnym stosowaniem glikozydów naparstnicy lub niektórych leków przeciwałytmicznych.

Nie ustalono, w jakim stopniu hydrochlorotiazyd usuwany jest z organizmu metodą hemodializy.