BICALUTAMIDA TECNIMEDE

Każda tabletka zawiera 50 mg bikalutamidu.

Substancja pomocnicza o znanym działaniu:

Każda tabletka zawiera 62,25 mg laktozy jednowodnej.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Lek Bicalutamida Tecnimede jest przeciwwskazany dla kobiet i dzieci.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancje pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Przeciwwskazane jest jednoczesne podawanie leku Bicalutamida Tecnimede z terfenadyną, astemizolem lub cyzaprydem (patrz punkt 4.5).

Działania niepożądane obserwowane podczas leczenia bikalutamidem są sklasyfikowane według układów i narządów, i wymienione poniżej, jako występujące:

Bardzo często (≥1/10)

Często (≥1/100 do < 1/10)

Niezbyt często (≥1/1 000 do < 1/100)

Rzadko (1/10 000 do < 1/1 000)

Bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)

Zaburzenia układu immunologicznego:

Niezbyt często: Reakcje nadwrażliwości, w tym obrzęk naczynioruchowy i pokrzywka

Zaburzenia psychiczne:

Niezbyt często: Depresja

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia:

Niezbyt często: Śródmiąższowa choroba płuc

Zaburzenia żołądka i jelit: Często: Biegunka, nudności Rzadko: Wymioty

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych:

Często: Zaburzenia wątroby (podwyższona aktywność aminotransferaz, cholestaza, żółtaczka, bilirubinemia)^[1], hepatomegalia

2

Bardzo rzadko: Niewydolność wątroby

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

Często: Świąd Rzadko: Suchość skóry

Zaburzenia nerek i dróg moczowych:

Niezbyt często: Krwiomocz

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: Bardzo często: Ginekomastia3, tkliwość sutków3.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:

3

Bardzo często: Uderzenia gorąca

Często: Astenia

3 Objawy te mogą być złagodzone przez jednoczesne przeprowadzenie kastracji.

Ponadto w badaniach klinicznych podczas leczenia bikalutamidem w monoterapii lub w połączeniu z analogiem LHRH zaobserwowano następujące działania niepożądane:

Zaburzenia krwi i układu chłonnego:

Często: Niedokrwistość

Bardzo rzadko: Trombocytopenia

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania:

Często: Cukrzyca, zwiększenie masy ciała

Niezbyt często: Hiperglikemia, zmniejszenie masy ciała

Zaburzenia układu nerwowego:

Często: Zawroty głowy, bezsenność

Niezbyt często: senność

Zaburzenia serca:

Bardzo rzadko: Niewydolność serca, dławica piersiowa, zaburzenia przewodnictwa w tym wydłużenie odstępów PR i QT, zaburzenia rytmu serca oraz nieswoiste zmiany w EKG.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia:

Niezbyt często: Duszność

Zaburzenia żołądka i jelit:

Często: Zaparcie

Niezbyt często: Jadłowstręt, suchość ust, niestrawność, wzdęcia

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

Często: Wysypka, nadmierna potliwość, nadmierne owłosienie

Niezbyt często: Łysienie

Zaburzenia nerek i dróg moczowych:

Niezbyt często: Nykturia

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi:

Bardzo często: Zmniejszenie libido, zaburzenia erekcji, impotencja

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:

Często: Obrzęk, uogólniony ból, ból w obrębie miednicy, dreszcze

Niezbyt często: Ból brzucha, ból w klatce piersiowej, ból pleców, ból szyi

Dawkowanie

Dorośli mężczyźni włącznie z pacjentami w podeszłym wieku:

Leczenie skojarzone:

Jedna tabletka (50 mg) raz na dobę. Droga podania: doustna Tabletkę należy połknąć w całości razem z napojem.

Leczenie bikalutamidem należy rozpocząć na co najmniej trzy dni przed rozpoczęciem leczenia analogiem LHRH lub jednocześnie z kastracją chirurgiczną.

Monoterapia:

Trzy tabletki á 50 mg (150 mg) raz na dobę.

Droga podania: doustna

Tabletkę należy połknąć w całości razem z napojem.

Tabletki należy przyjmować w trybie ciągłym przez co najmniej dwa lata lub do wystąpienia progresji choroby.

Zaburzenie czynności nerek:

Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Brak doświadczeń w stosowaniu bikalutamidu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) (patrz punkt 4.4).

Zaburzenie czynności wątroby:

Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z łagodnym zaburzeniem czynności wątroby. Może dojść do kumulacji tego produktu leczniczego u pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim zaburzeniem czynności wątroby (patrz punkt 4.4).

Dzieci i młodzież:

Lek Bicalutamida Tecnimede nie jest wskazany do stosowania u dzieci i młodzieży.

Leczenie powinno być rozpoczęte pod bezpośrednim nadzorem specjalisty, a następnie pacjenci powinni być objęci regularną obserwacją.

Bikalutamid jest metabolizowany w wątrobie. Badania naukowe sugerują, że eliminacja bikalutamidu może być spowolniona u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, co może prowadzić do narastającej kumulacji bikalutamidu w organizmie. W związku z tym bikalutamid należy stosować ostrożnie u pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim zaburzeniem czynności wątroby.

W rzadkich przypadkach obserwowano poważne zmiany w wątrobie podczas leczenia bikalutamidem (patrz punkt 4.8). W razie wystąpienia poważnych zmian należy przerwać podawanie bikalutamidu.

Konieczne jest okresowe kontrolowanie czynności wątroby w celu wykrycia ewentualnych zaburzeń. Oczekuje się, że większość przypadków wystąpi w ciągu 6 miesięcy od rozpoczęcia leczenia bikalutamidem.

Z uwagi na brak doświadczeń w stosowaniu bikalutamidu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) należy go stosować u tych pacjentów tylko z zachowaniem ostrożności.

Zaleca się okresowe kontrolowanie czynności serca u pacjentów z chorobami serca.

Pacjenci z miejscowo zaawansowanym rakiem gruczołu krokowego leczeni bikalutamidem w monoterapii:

Należy rozważyć przerwanie leczenia bikalutamidem u pacjentów z obiektywną progresją choroby i jednoczesnym wzrostem wartości PSA.

Wykazano, że bikalutamid hamuje cytochrom P450 (CYP 3A4), w związku z czym należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania z lekami metabolizowanymi głównie przez CYP 3A4, patrz punkty 4.3 i 4.5.

Lek ten zawiera laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy , niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Leczenie powinno być rozpoczęte pod bezpośrednim nadzorem specjalisty, a następnie pacjenci powinni być objęci regularną obserwacją.

Bikalutamid jest metabolizowany w wątrobie. Badania naukowe sugerują, że eliminacja bikalutamidu może być spowolniona u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, co może prowadzić do narastającej kumulacji bikalutamidu w organizmie. W związku z tym bikalutamid należy stosować ostrożnie u pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim zaburzeniem czynności wątroby.

W rzadkich przypadkach obserwowano poważne zmiany w wątrobie podczas leczenia bikalutamidem (patrz punkt 4.8). W razie wystąpienia poważnych zmian należy przerwać podawanie bikalutamidu.

Konieczne jest okresowe kontrolowanie czynności wątroby w celu wykrycia ewentualnych zaburzeń. Oczekuje się, że większość przypadków wystąpi w ciągu 6 miesięcy od rozpoczęcia leczenia bikalutamidem.

Z uwagi na brak doświadczeń w stosowaniu bikalutamidu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) należy go stosować u tych pacjentów tylko z zachowaniem ostrożności.

Zaleca się okresowe kontrolowanie czynności serca u pacjentów z chorobami serca.

Pacjenci z miejscowo zaawansowanym rakiem gruczołu krokowego leczeni bikalutamidem w monoterapii:

Należy rozważyć przerwanie leczenia bikalutamidem u pacjentów z obiektywną progresją choroby i jednoczesnym wzrostem wartości PSA.

Wykazano, że bikalutamid hamuje cytochrom P450 (CYP 3A4), w związku z czym należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania z lekami metabolizowanymi głównie przez CYP 3A4, patrz punkty 4.3 i 4.5.

Lek ten zawiera laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy , niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Nie wykazano istnienia żadnych interakcji farmakodynamicznych ani farmakokinetycznych pomiędzy bikalutamidem i analogami LHRH.

Badania in vitro wykazały, że enancjomer R bikalutamidu jest inhibitorem CYP 3A4, wykazuje też słabsze działanie hamujące aktywność CYP 2C9, 2C19 i 2D6.

Chociaż badania in vitro wskazują na możliwość hamowania przez bikalutamid izoenzymu 3A4, w wielu badaniach klinicznych wykazano, że skala tego hamowania jest przypuszczalnie nieistotna klinicznie dla większości leków metabolizowanych przez cytochrom P450.

Jednakże w przypadku metabolizowanych w wątrobie leków o wąskim indeksie terapeutycznym, hamowanie CYP 3A4 powodowana przez bikalutamid może mieć znaczenie. W związku z tym przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie go z terfenadyną, astemizolem lub cyzaprydem. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania bikalutamidu z takimi związkami, jak cyklosporyna i antagoniści kanału wapniowego. Konieczne może być zmniejszenie dawkowania tych leków, zwłaszcza w razie wykazania nasilonego działania lub wystąpienia działań niepożądanych. W przypadku cyklosporyny zaleca się ścisłe monitorowanie stężenia leku w osoczu i stanu klinicznego pacjenta po rozpoczęciu lub przerwaniu leczenia bikalutamidem.

Należy zachować ostrożność podczas podawania bikalutamidu pacjentom przyjmującym produkty lecznicze hamujące proces utleniania w wątrobie, np. cymetydynę czy ketokonazol. Może to prowadzić do zwiększenia stężenia bikalutamidu w osoczu, co teoretycznie może spowodować nasilenie działań niepożądanych.

Badania in vitro wykazały, że bikalutamid może wyprzeć pochodną kumaryny o właściwościach przeciwzakrzepowych, warfarynę, z jej miejsc wiązania z białkami. W związku z tym zaleca się dokładne kontrolowanie czasu protrombinowego w razie wprowadzania leczenia bikalutamidem u pacjentów przyjmujących już pochodne kumaryny.

Nie przeprowadzono badań dotyczących wpływu produktu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Jednakże należy mieć na uwadze, że niekiedy mogą wystąpić zawroty głowy i senność (patrz punkt 4.8). Pacjenci z takimi objawami powinni zachować ostrożność.

Nie zgłoszono żadnego przypadku przedawkowania. Ponieważ bikalutamid należy do związków anilidowych, istnieje teoretyczne ryzyko wystąpienia methemoglobinemii. Methemoglobinemia była obserwowana w przypadku przedawkowania u zwierząt. W związku z tym pacjent z ostrym zatruciem może mieć sinicę. Nie ma swoistej odtrutki; należy zastosować leczenie objawowe. Dializa najprawdopodobniej nie przyniesie korzyści, bowiem bikalutamid wiąże się silnie z białkami i nie stwierdzono, by był wydalany z moczem w postaci niezmienionej. Wskazane jest ogólne postępowanie podtrzymujące, w tym częste monitorowania parametrów czynności życiowych.