OMEPRAZOL MYLAN

Jedna fiolka z proszkiem zawiera 42,5 mg soli sodowej omeprazolu , równoważność 40 mg omeprazolu .

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz CHPL : punkt 6.1.

Nadwrażliwość na omeprazol , pochodne benzoimidazolu lub którykolwiek ze składników produktu leczniczego wymieniony w CHPL w punkcie 6.1.

Omeprazolu podobnie jak innych inhibitorów pompy protonowej nie należy podawać z nelfinawirem (patrz CHPL : punkt 4.5).

Do najczęściej występujących działań niepożądanych (występujących u 1-10% pacjentów) należą: bóle głowy, ból brzucha, zaparcie, biegunka, wzdęcie oraz nudności/wymioty.

Wymienione poniżej działania niepożądane zostały odnotowane lub były podejrzewane w programie badań klinicznych dotyczących omeprazolu oraz po wprowadzeniu leku do obrotu. Żadne z działań niepożądanych nie było zależne od dawki. Wyszczególnione niżej reakcje niepożądane podzielono według częstości występowania oraz zgodnie z klasyfikacją układów i narządów. Częstość występowania określono następująco: bardzo często (> 1/10), często (> 1/100 i < 1/10), niezbyt często (> 1/1 000 i < 1/100), rzadko (> 1/10 000 i < 1/1 000), bardzo rzadko (< 1/10 000) oraz nieznana

W odosobnionych przypadkach u pacjentów w stanie krytycznym otrzymujących omeprazol w postaci infuzji dożylnych, szczególnie w dużych dawkach, zgłaszano występowanie nieodwracalnego upośledzenia widzenia, lecz nie stwierdzono istnienia związku przyczynowo-skutkowego między tymi zaburzeniami a stosowaniem leku.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa,

tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309 , e-mail: ndl @urpl.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dawkowanie

Alternatywnie z terapią doustną

U pacjentów, u których terapia doustna jest niewystarczająca, zaleca się Omeprazol Mylan 40 mg w infuzji dożylnej jeden raz na dobę. Zalecana dawka początkowa leku Omeprazol Mylan podawanego dożylnie u pacjentów z zespołem Zollingera -Ellisona wynosi 60 mg raz na dobę. Mogą być potrzebne wyższe dawki i dlatego powinny być one dostosowywane indywidualnie. W przypadku dawek przekraczających 60 mg na dobę, dawki powinny być dzielone i podawane dwa razy na dobę. Omeprazol Mylan jest podawany we wlewie dożylnym przez 20-30 minut.

Szczególne grupy pacjentów

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Nie ma potrzeby modyfikowania dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (patrz CHPL : punkt 5.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby mogą być wystarczaj ące dawki 10-20 mg (patrz CHPL : punkt 5.2).

Osoby w podeszłym wieku (> 65 lat):

Nie ma potrzeby modyfikowania dawkowania u osób w podeszłym wieku ( patrz CHPL : punkt 5.2).

Dzieci i młodzież

Doświadczenie ze stosowaniem leku do podawania dożylnego u dzieci jest ograniczone.

Sposób podawania

Omeprazol Mylan należy podawać w postaci wlewu dożylnego przez 20-30 minut.

Instrukcja dotycząca rekonstytucji produktu leczniczego przed podaniem, patrz CHPL : punkt 6.6.

W razie wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów (tj. znaczna, niespodziewana utrata masy ciała, nawracaj ące wymioty, zaburzenia połykania, wymioty z domieszką krwi, smoliste stolce) i przy obecności lub podejrzeniu owrzodzenia żołądka, należy wykluczyć możliwość nowotworowego charakteru choroby, ponieważ leczenie omeprazolem może złagodzić objawy i opóźnić rozpoznanie.

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania atazanawiru z inhibitorami pompy protonowej (patrz CHPL : punkt 4.5). Jeśli nie można uniknąć połączenia atazanawiru i inhibitora pompy protonowej, zaleca się staranną obserwację kliniczną (np. kontrolę wiremii) oraz zwiększenie dawki atazanawiru do 400 mg i stosowanie 100 mg ritonawiru . Nie należy przekraczać dawki 20 mg omeprazolu na dobę.

Omeprazol , podobnie jak wszystkie leki hamuj ące wydzielanie kwasu solnego, może zmniejszać wchłanianie witaminy B12 (cyjanokobalaminy) ze względu na wywoływanie hipo - lub achlorhydrii. Przy długotrwałym leczeniu należy brać to pod uwagę u pacjentów ze zmniejszonymi zasobami tej witaminy w organizmie i u osób ze zwiększonym ryzykiem zaburzeń wchłaniania witaminy B12.

Omeprazol jest inhibitorem CYP2C19. Podczas rozpoczynania i kończenia terapii omeprazolem należy brać pod uwagę możliwość interakcji z lekami metabolizowanymi przez CYP2C19.

Obserwowana jest interakcja pomiędzy klopidogrelem i omeprazolem (patrz CHPL : punkt 4.5). Znaczenie kliniczne tej interakcji jest niejasne. Zapobiegawczo nie należy jednocześnie stosować omeprazolu i klopidogrelu .

Leczenie inhibitorem pompy protonowej może nieznacznie zwiększać ryzyko zakażeń przewodu pokarmowego wywoływanych przez bakterie takie jak Salmonella czy Campylobacter (patrz CHPL : punkt 5.1).

Obserwowano ciężkie hipomagnezemie u pacjentów leczonych IPP , takimi jak omeprazol , przez co najmniej 3 miesi ące , a w większości przypadków przez rok. Mogą wystąpić poważne objawy hipomagnezemii , takie jak zmęczenie, tężyczka, majaczenie, drgawki, zawroty głowy i komorowe zaburzenia rytmu, jednakże mogą mieć utajony początek, który może zostać przeoczony. U najbardziej dotkniętych pacjentów, hipomagnezemia może ulec poprawie po zaprzestaniu stosowania IPP oraz leczeniu uzupełniającym magnezem.

U pacjentów, u których planowane jest przewlekłe stosowanie IPP lub jednoczesne stosowanie z digoksyną lub innymi lekami mogącymi powodować hipomagnezemię (np. diuretykami) należy rozważyć pomiar poziomu magnezu w osoczu przed rozpoczęciem stosowania IPP oraz okresowo w trakcie leczenia.

Inhibitory pompy protonowej, szczególnie gdy stosowane są długotrwale (> 1 rok) w wysokich dawkach, mogą umiarkowanie zwiększać ryzyko złamania biodra, nadgarstka i kręgosłupa, głównie u osób w podeszłym wieku lub w razie współistnienia innych uznanych czynników ryzyka. Badania obserwacyjne wskazują, że IPP mogą zwiększać ogólne ryzyko złamań o 10 - 40%. Część tego wzrostu może być spowodowana innymi czynnikami ryzyka. Pacjenci z grupy ryzyka powinni być obj ęci opieką zgodnie z obowiązującymi wytycznymi klinicznymi oraz otrzymywać odpowiednia dawkę witaminy D i wapnia.

Podostra postać skórna tocznia rumieniowatego ( SCLE )

Stosowanie inhibitorów pompy protonowej jest związane w bardzo rzadkich przypadkach z wystąpieniem podostrej postaci skórnej tocznia rumieniowatego ( SCLE - ang. subacute cutaneous lupus erythematosus ). W przypadku wystąpienia zmian, zwłaszcza na powierzchniach skóry narażonej na promieniowanie słoneczne i jeżeli towarzyszą im bóle stawów, pacjent powinien natychmiast zwrócić się do lekarza lub farmaceuty, który powinien rozważyć przerwanie stosowania omeprazolu . Wystąpienie SCLE po wcześniejszym leczeniu inhibitorem pompy protonowej, może zwiększać ryzyko wystąpienia SCLE przy stosowaniu z innymi inhibitorami pompy protonowej.

Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych

Zwiększenie stężenia chromograniny A ( CgA ) może zakłócać wyniki badań wykrywających obecność guzów neuroendokrynnych . W celu uniknięcia tego zakłócenia, należy przerwać leczenie lekiem Omeprazol Mylan na conajmniej 5 dni przed pomiarami stężenia CgA (patrz CHPL : punkt 5.1). Jeżeli po pomiarze wstępnym wartość stężenia CgA i gastryny nie wróciły do zakresu referencyjnego, pomiar należy powtórzyć po 14 dniach od zaprzestania leczenia inhibitorami pompy protonowej.

Jak we wszystkich długotrwałych terapiach, szczególnie po przekroczeniu okresu leczenia powyżej 1 roku, pacjenci powinni pozostawać pod regularnym nadzorem.

Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w dawce, tzn. praktycznie „nie zawiera sodu".

W razie wystąpienia jakichkolwiek niepokojących objawów (tj. znaczna, niespodziewana utrata masy ciała, nawracaj ące wymioty, zaburzenia połykania, wymioty z domieszką krwi, smoliste stolce) i przy obecności lub podejrzeniu owrzodzenia żołądka, należy wykluczyć możliwość nowotworowego charakteru choroby, ponieważ leczenie omeprazolem może złagodzić objawy i opóźnić rozpoznanie.

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania atazanawiru z inhibitorami pompy protonowej (patrz CHPL : punkt 4.5). Jeśli nie można uniknąć połączenia atazanawiru i inhibitora pompy protonowej, zaleca się staranną obserwację kliniczną (np. kontrolę wiremii) oraz zwiększenie dawki atazanawiru do 400 mg i stosowanie 100 mg ritonawiru . Nie należy przekraczać dawki 20 mg omeprazolu na dobę.

Omeprazol , podobnie jak wszystkie leki hamuj ące wydzielanie kwasu solnego, może zmniejszać wchłanianie witaminy B12 (cyjanokobalaminy) ze względu na wywoływanie hipo - lub achlorhydrii. Przy długotrwałym leczeniu należy brać to pod uwagę u pacjentów ze zmniejszonymi zasobami tej witaminy w organizmie i u osób ze zwiększonym ryzykiem zaburzeń wchłaniania witaminy B12.

Omeprazol jest inhibitorem CYP2C19. Podczas rozpoczynania i kończenia terapii omeprazolem należy brać pod uwagę możliwość interakcji z lekami metabolizowanymi przez CYP2C19.

Obserwowana jest interakcja pomiędzy klopidogrelem i omeprazolem (patrz CHPL : punkt 4.5). Znaczenie kliniczne tej interakcji jest niejasne. Zapobiegawczo nie należy jednocześnie stosować omeprazolu i klopidogrelu .

Leczenie inhibitorem pompy protonowej może nieznacznie zwiększać ryzyko zakażeń przewodu pokarmowego wywoływanych przez bakterie takie jak Salmonella czy Campylobacter (patrz CHPL : punkt 5.1).

Obserwowano ciężkie hipomagnezemie u pacjentów leczonych IPP , takimi jak omeprazol , przez co najmniej 3 miesi ące , a w większości przypadków przez rok. Mogą wystąpić poważne objawy hipomagnezemii , takie jak zmęczenie, tężyczka, majaczenie, drgawki, zawroty głowy i komorowe zaburzenia rytmu, jednakże mogą mieć utajony początek, który może zostać przeoczony. U najbardziej dotkniętych pacjentów, hipomagnezemia może ulec poprawie po zaprzestaniu stosowania IPP oraz leczeniu uzupełniającym magnezem.

U pacjentów, u których planowane jest przewlekłe stosowanie IPP lub jednoczesne stosowanie z digoksyną lub innymi lekami mogącymi powodować hipomagnezemię (np. diuretykami) należy rozważyć pomiar poziomu magnezu w osoczu przed rozpoczęciem stosowania IPP oraz okresowo w trakcie leczenia.

Inhibitory pompy protonowej, szczególnie gdy stosowane są długotrwale (> 1 rok) w wysokich dawkach, mogą umiarkowanie zwiększać ryzyko złamania biodra, nadgarstka i kręgosłupa, głównie u osób w podeszłym wieku lub w razie współistnienia innych uznanych czynników ryzyka. Badania obserwacyjne wskazują, że IPP mogą zwiększać ogólne ryzyko złamań o 10 - 40%. Część tego wzrostu może być spowodowana innymi czynnikami ryzyka. Pacjenci z grupy ryzyka powinni być obj ęci opieką zgodnie z obowiązującymi wytycznymi klinicznymi oraz otrzymywać odpowiednia dawkę witaminy D i wapnia.

Podostra postać skórna tocznia rumieniowatego ( SCLE )

Stosowanie inhibitorów pompy protonowej jest związane w bardzo rzadkich przypadkach z wystąpieniem podostrej postaci skórnej tocznia rumieniowatego ( SCLE - ang. subacute cutaneous lupus erythematosus ). W przypadku wystąpienia zmian, zwłaszcza na powierzchniach skóry narażonej na promieniowanie słoneczne i jeżeli towarzyszą im bóle stawów, pacjent powinien natychmiast zwrócić się do lekarza lub farmaceuty, który powinien rozważyć przerwanie stosowania omeprazolu . Wystąpienie SCLE po wcześniejszym leczeniu inhibitorem pompy protonowej, może zwiększać ryzyko wystąpienia SCLE przy stosowaniu z innymi inhibitorami pompy protonowej.

Wpływ na wyniki badań laboratoryjnych

Zwiększenie stężenia chromograniny A ( CgA ) może zakłócać wyniki badań wykrywających obecność guzów neuroendokrynnych . W celu uniknięcia tego zakłócenia, należy przerwać leczenie lekiem Omeprazol Mylan na conajmniej 5 dni przed pomiarami stężenia CgA (patrz CHPL : punkt 5.1). Jeżeli po pomiarze wstępnym wartość stężenia CgA i gastryny nie wróciły do zakresu referencyjnego, pomiar należy powtórzyć po 14 dniach od zaprzestania leczenia inhibitorami pompy protonowej.

Jak we wszystkich długotrwałych terapiach, szczególnie po przekroczeniu okresu leczenia powyżej 1 roku, pacjenci powinni pozostawać pod regularnym nadzorem.

Ten produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol sodu (23 mg) w dawce, tzn. praktycznie „nie zawiera sodu".

Wpływ omeprazolu na farmakokinetykę innych substancji czynnych :

Leki wchłaniane w zależności odpH

Z uwagi na zmniejszenie wydzielania kwasu żołądkowego omeprazol może zmniejszać lub zwiekszać wchłanianie substancji czynnych, których wchłanianie zależy od pH, Nelfinawir, atanazawir

Jednoczesne stosowanie z omeprazolem zmniejsza stężenie nelfinawiru i atanazawiru we krwi. Jednoczesne podawanie omeprazolu z atazanawirem nie jest zalecane (patrz CHPL : punkt 4.4). Jednoczesne podawanie omeprazolu (40 mg jeden raz na dobę) obniża o około 40% działanie nelfinawiru i zmniejsza o 75%-90% ekspozycję aktywnego metabolitu M8. Interakcja może też dotyczyć zahamowania CYP2C19.

Jednoczesne podawanie omeprazolu (40 mg jeden raz na dobę) i atazanawiru w dawce 300 mg / ritonawiru w dawce 100 mg zdrowym ochotnikom powodowało osłabienie działania atazanawiru o 75%. Zwiększenie dawki atazanawiru do 400 mg nie wyrównywało wpływu omeprazolu na działanie atazanawiru . Z tego powodu jednoczesne stosowanie omeprazolu (20 mg raz na dobę) z atazanawirem 400 mg;/ ritonawirem 100 mg zdrowym ochotnikom powodowało obniżenie o około

30% ekspozycję atazanawiru w porównaniu z atazanawirem 300 mg/ ritonawirem 100 mg raz na dobę.

Digoksyna

U osób zdrowych jednoczesne stosowanie omeprazolu (20 mg na dobę) i digoksyny powodowało zwiększenie biodostępności digoksyny o około 10%. Objawy toksyczności digoksyny były obserwowane rzadko. Jednakże należy zachować ostrożność podczas stosowania omeprazolu w dużych dawkach u osób w podeszłym wieku. W takich przypadkach należy kontrolować terapeutyczne działanie digoksyny.

Klopidogrel

W krzyżowej próbie klinicznej, klopidogrel (300 mg dawka nasycająca, a następnie 75 mg/dobę) w monoterapii oraz omeprazol (80 mg w tym samym czasie jak klopidogrel ) podawano przez 5 dni. Ekspozycja klopidogrelu na metabolity obniżyła się o 46% (dzień 1) i o 42% (dzień 5), gdy klopidogrel i omeprazol były podawane jednocześnie. Przy jednoczesnym podawaniu obu leków średnie hamowanie agregacji płytek (ang. inhibition of platelet aggregation , IPA ) było zmniejszone 0 47% (po 24 godzinach) oraz o 30% (w dniu 5).W innym badaniu wykazano, że podawanie klopidogrelu i omeprazolu o różnych porach nie zapobiegało ich interakcji, co prawdopodobnie wynika z hamuj ącego oddziaływania omeprazolu na aktywność izoenzymu CYP2C19. o różnych porach nie zapobiegało ich interakcji, co prawdopodobnie wynika z hamuj ącego oddziaływania omeprazolu na aktywność izoenzymu CYP2C19.

Inne substancje czynne

Wchłanianie posakonazolu , erlotinibu , ketokonazolu oraz itrakonazolu jest istotnie zmniejszone 1 z tego względu ich skuteczność kliniczna może być zmniejszona. Należy unikać jednoczesnego stosowania posakonazolu i erlotinibu z omeprazolem .

Substancje czynne metabolizowane przez cytochrom CYP2C19

Omeprazol jest umiarkowanym inhibitorem CYP2C19, głównego enzymu metabolizuj ącego , dlatego metabolizm innych substancji czynnych, również metabolizowanych przez CYP2C19 może być zmniejszony, a ogólnoustrojowa ekspozycja organizmu na te substancje zwiększona. Do substancji takich należą między innymi: R-warfaryna oraz inni antagoniści witaminy K, cylostazol , diazepam i fenytoina.

Cylostazol

Omeprazol podawany w dawce 40 mg zdrowym ochotnikom w badaniu z dawkowaniem w schemacie skrzyżowanym (cross-ocer), zwiększał Cmax i AUC cylostazolu odpowiednio o 18% i 26% oraz jednego z jego czynnych metabolitów odpowiednio o 29% i 69%.

Fenytoina

Zalecane jest kontrolowanie stężenia fenytoiny w osoczu podczas pierwszych dwóch tygodni po rozpoczęcia leczenia omeprazolem oraz w przypadku dostosowywania dawki fenytoiny , kontrola i dalsze dostosowanie dawki powinny zostać przeprowadzone na zakończenie leczenia omeprazolem .

Mechanizm nieznany Sakwinawir

Jednoczesne podawanie omeprazolu i sakwinawiru / ritonawiru powodowało zwiększenie stężenia sakwinawiru w osoczu o około 70% i było dobrze tolerowane przez pacjentów z zakażeniem wirusem HIV.

Takrolimus

Opisywano zwiększenie stężenia takrolimusu w surowicy podczas jego równoczesnego stosowania z omeprazolem . Zaleca się dokładną kontrolę stężeń takrolimusu , a także czynności nerek (klirensu kreatyniny), a dawkowanie takrolimusu powinno być dostosowywane zależnie od potrzeb.

Metotreksat

Istnieją doniesienia, że jednoczesne stosowanie metotreksatu i inhibitorów pompy protonowej zwiększa stężenie metotreksatu u niektórych pacjentów. Podczas stosowania dużej dawki metotreksatu należy rozważyć czasowe odstawienie omeprazolu .

Oddziaływanie innych substancji czynnych na farmakokinetykę omeprazolu

Inhibitory cytochromu CYP2C19 i (lub) CYP3A4

Ponieważ omeprazol jest metabolizowany przez CYP2C19 i CYP3A4, substancje czynne znane z hamuj ącego wpływu na CYP2C19 lub CYP3A4 (takie jak klarytromycyna i worykonazol ) mogą prowadzić do zwiększenia stężenia omeprazolu w osoczu poprzez zmniejszenie tempa jego metabolizmu. Jednoczesne leczenie worykonazolem powodowało ponad dwukrotne zwiększenie ekspozycji na omeprazol . Ze względu na to, że wysokie dawki omeprazolu są dobrze tolerowane, zasadniczo dostosowanie dawki omeprazolu nie jest konieczne. Jednakże, dostosowanie dawki należy rozważyć u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby oraz w przypadkach, gdy wskazane jest stosowanie długotrwałego leczenia.

Induktory CYP2C19 i (lub) CYP3A4

Substacje czynne o znanym wpływie indukującym aktywność CYP2C19 lub CYP3A4 lub obu tych układów enzymatycznych (takie jak ryfampicyna i ziele dziurawca) mogą prowadzić do zmniejszenia stężenia omeprazolu w osoczu poprzez zwiększenie tempa jego metabolizmu.

Omeprazol Mylan najprawdopodobniej nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Możliwe jest wystąpienie niepożądanych reakcji na lek, takich jak zawroty głowy i zaburzenia widzenia (patrz CHPL : punkt 4.8). W przypadku ich wystąpienia pacjent nie powinien prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn.

Dostępne są ograniczone informacje dotycz ące przedawkowania omeprazolu u ludzi. W literaturze opisywano przypadki przyjęcia dawek do 560 mg, a pojedyncze doniesienia nawet o zastosowaniu pojedynczej dawki doustnej do 2400 mg omeprazolu (dawki 120-krotnie większej niż zalecana dawka kliniczna). Zaobserwowane objawy przedawkowania omeprazolu to: nudności, wymioty, zawroty głowy, bóle brzucha, biegunka i bóle głowy. W pojedynczych przypadkach opisywano również apatię, depresj ę, splątanie.

Wszystkie objawy opisywane po przedawkowaniu omeprazolu były przemijaj ące i nie obserwowano po ich ustąpieniu poważnych skutków klinicznych. Zwiększone dawki omeprazolu nie zmieniały szybkości eliminacji leku (kinetyki pierwszego rzędu). Leczenie, o ile jest potrzebne, jest wyłącznie objawowe.

Dawki dożylne do 270 mg raz na dobę oraz do 650 mg przez 3 dni nie wywoływały w badaniach klinicznych jakichkolwiek zależnych od dawki działań niepożądanych.