Indix SR tabletki o przedłużonym uwalnianiu | 1,5 mg | 90 tabl.

Każda tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera substancję czynną 1,5 mg indapamidu ( Indapamidum ).

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: laktoza jednowodna 74,34 mg.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz CHPL : punkt 6.1.

• Nadwrażliwość na indapamid , na pozostałe sulfonamidy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w CHPL w punkcie 6.1

• Ciężkie zaburzenia czynności nerek

• Encefalopatia wątrobowa lub inne ciężkie zaburzenia czynności wątroby

• Hipokaliemia

Większość klinicznych lub laboratoryjnych działań niepożądanych wykazuje zależność od dawki leku.

Częstość występowania działań niepożądanych jest sklasyfikowana w następujący sposób: bardzo często (> 1/10), często (> 1/100 do < 1/10), niezbyt często (> 1/1000 do < 1/100), rzadko (> 1/10 000 do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000), nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Bardzo rzadko: małopłytkowość, leukopenia, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna i hemolityczna.

Zaburzenia układu nerwowego

Rzadko: zawroty głowy, uczucie nadmiernego zmęczenia, parestezje, bóle głowy.

Zaburzenia serca

Bardzo rzadko: niedociśnienie, arytmia

Zaburzenia żołądka i jelit:

Niezbyt często: wymioty

Rzadko: nudności, zaparcia, suchość błony śluzowej jamy ustnej Bardzo rzadko: zapalenie trzustki

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych:

Bardzo rzadko: zaburzenia czynności wątroby

Nieznana: możliwość zapoczątkowania encefalopatii wątrobowej w przypadkach zaburzeń czynności wątroby (patrz CHPL : punkt 43 i 4.4).

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

Reakcje nadwrażliwości dotyczące głównie skóry, u pacjentów z predyspozycjami do reakcji alergicznych i astmatycznych.

Często: wysypka grudkowata-plamista

Niezbyt często: plamica

Bardzo rzadko: obrzęk naczynioruchowy i/lub pokrzywka, toksyczna nekroliza naskórka, zespół Stevensa- Johnsona

Częstość nieznana: możliwość nasilenia uprzednio istniejącego ostrego uogólnionego tocznia rumieniowatego.

Odnotowano przypadki nadwrażliwości na światło (patrz CHPL : punkt 4.4).

Zaburzenia nerek i dróg moczowych Bardzo rzadko: niewydolność nerek.

Badania diagnostyczne

Podczas badań klinicznych, po 4 do 6 tygodni leczenia hipokaliemię ze stężeniem potasu w osoczu < 3,4 mmola obserwowano u 10% pacjentów, zaś ze stężeniem < 3,2 mmola - u 4% pacjentów. Po 12 tygodniach leczenia indapamidem średnie zmniejszenie stężenia potasu w osoczu wynosiło 0,23 mmol/l.

Bardzo rzadko: hiperkalcemia

Nieznana: nadmierna utrata potasu z hipokaliemią, szczególnie ciężką w przypadku pacjentów wysokiego ryzyka (patrz CHPL : punkt 4.4).

Hiponatremia z towarzyszącą hipowolemią, odpowiedzialna za odwodnienie i niedociśnienie ortostatyczne . Jednoczesna utrata jonów chloru może prowadzić do wtórnej zasadowicy metabolicznej, ale przypadki jej wystąpienia są rzadkie i mają niewielkie nasilenie.

Zwiększenie stężenia kwasu moczowego i glukozy w osoczu krwi podczas leczenia; zastosowanie leków moczopędnych należy dokładnie rozważyć u pacjentów z dną moczanową lub cukrzycą.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych{aktualny adres, nr telefonu i faksu ww. Departamentu} e-mail: adr @urpl.gov.pl .

Dawkowanie

Dawka dobowa podawana raz na dobę, najlepiej rano, niezależnie od stopnia nadciśnienia wynosi 1,5 mg (1 tabletka).

Po zastosowaniu większych dawek indapamidu działanie przeciwnadciśnieniowe nie zwiększa się, a nasila się działanie saluretyczne.

Specjalne populacje

Osoby w podeszłym wieku

U osób w podeszłym wieku należy ustalić poziom kreatyniny w osoczu mając na uwadze wiek, masę ciała i płeć pacjenta. Pacjenci w podeszłym wieku mogą przyjmować indapamid pod warunkiem, że czynność nerek jest prawidłowa lub tylko nieznacznie zaburzona.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

W ciężkich zaburzeniach czynności wątroby leczenie jest przeciwwskazane.

Niewydolność nerek

W ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min) leczenie jest przeciwwskazane.

Tiazydy i diuretyki tiazydopodobne są w pełni skuteczne jedynie w przypadku prawidłowej lub tylko nieznacznie zaburzonej czynności nerek.

Populacja pediatryczna

Dzieci i młodzież

Indapamid nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży ze względu na brak danych o skuteczności i bezpieczeństwie w tej grupie pacjentów.

Specjalne ostrzeżenia

W przypadkach zaburzeń czynności wątroby, leki moczopędne o działaniu podobnym do tiazydów mogą powodować encefalopatię wątrobową. Jeżeli wystąpią objawy encefalopatii należy natychmiast odstawić lek moczopędny.

Nadwrażliwość na światło

Podczas stosowania tiazydowych i tiazydopodobnych leków moczopędnych odnotowano przypadki wystąpienia reakcji nadwrażliwości na światło (patrz CHPL : punkt 4.8). Jeżeli taka reakcja wystąpi zaleca się przerwanie leczenia. Gdy konieczne jest ponowne podanie leku, należy chronić skórę przed światłem

słonecznym lub sztucznym promieniowaniem ultrafioletowym typu A (UVA).

Specjalne środki ostrożności dotyczące stosowania Równowaga wodno-elektrolitowa:

• Stężenie sodu w osoczu

Przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie sodu w osoczu, a następnie odpowiednio często je kontrolować. Leczenie którymkolwiek lekiem moczopędnym, także indapamidem , może powodować hiponatremię, czasem z poważnymi konsekwencjami. Zmniejszenie stężenia sodu może być początkowo bezobjawowe, dlatego należy prowadzić jego regularną kontrolę, która powinna być częstsza u pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów z marskością wątroby (patrz CHPL : punkt 4.8 i 4.9).

• Stężenie potasu w osoczu

Stosowanie leków moczopędnych z grupy tiazydów lub innych leków moczopędnych o podobnym działaniu powoduje utratę potasu z moczem i zwiększone ryzyko wystąpienia hipokaliemii. Należy zapobiegać wystąpieniu hipokaliemii (< 3,4 mmol/l), szczególnie u pacjentów z grup podwyższonego ryzyka, takich jak pacjenci w podeszłym wieku, pacjenci niedożywieni lub leczeni wieloma lekami, pacjenci z marskością wątroby, obrzękami i (lub) wodobrzuszem, pacjenci z chorobą wieńcową i niewydolnością serca. U pacjentów z hipokaliemią występuje zwiększone ryzyko kardiotoksycznego działania glikozydów naparstnicy i związanych z tym zaburzeń rytmu serca.

Zwiększone ryzyko wymienionych zaburzeń występuje także u pacjentów z wydłużonym odstępem QT niezależnie od tego, czy wydłużenie odstępu QT jest wrodzone czy jatrogenne. Hipokaliemia, jak również bradykardia, są czynnikami predysponującymi do wystąpienia ciężkich niemiarowości serca, w szczególności częstoskurczu typu torsade de pointes , bezpośrednio zagrażającego życiu.

Należy regularnie i odpowiednio często kontrolować stężenie potasu w osoczu; zaleca się wykonanie oznaczenia w pierwszym tygodniu leczenia indapamidem .

• Stężenie wapnia w surowicy

Leki moczopędne z grupy tiazydów lub inne leki moczopędne o podobnym działaniu mogą zmniejszać wydalanie wapnia przez nerki i powodować nieznaczne oraz przemijające zwiększenie jego stężenia w osoczu krwi. Znaczna hiperkalcemia może być spowodowana nierozpoznaną wcześniej nadczynnością przytarczyc. Ponieważ indapamid może powodować hiperkalcemię, przed wykonaniem badań czynności przytarczyc należy odpowiednio wcześnie go odstawić.

Stężenie glukozy we krwi:

Należy odpowiednio często kontrolować glikemię u pacjentów z cukrzycą, szczególnie w przypadkach z hipokaliemią.

Kwas moczowy:

U pacjentów z hiperurykemią może zwiększyć się skłonność do napadów dny moczanowej.

Wpływ leków moczopędnych na czynność nerek:

Leki moczopędne z grupy tiazydów lub inne leki moczopędne o podobnym działaniu są w pełni skuteczne tylko w przypadku prawidłowej lub bardzo nieznacznie zaburzonej czynności nerek (stężenie kreatyniny w osoczu mniejsze niż 2,5 mg/dl, czyli 0,22 mmol/l u dorosłych). U pacjentów w podeszłym wieku prawidłowość czynności nerek na podstawie stężenia kreatyniny w surowicy należy oceniać po uwzględnieniu wieku, masy ciała i płci pacjenta.

Zmniejszenie objętości krwi krążącej (hipowolemia) spowodowane utratą wody i sodu w związku ze stosowaniem leku moczopędnego powoduje zmniejszenie przesączania kłębuszkowego, zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy krwi. Te przemijające zaburzenia czynności nerek nie powodują istotnych skutków klinicznych u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, ale mogą nasilać wcześniej istniejącą niewydolność.

Sportowcy:

Substancja czynna zawarta w preparacie może dawać dodatni wynik testu antydopingowego.

Laktoza:

Produkt leczniczy zawiera laktozę,, w związku z tym nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp ) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Specjalne ostrzeżenia

W przypadkach zaburzeń czynności wątroby, leki moczopędne o działaniu podobnym do tiazydów mogą powodować encefalopatię wątrobową. Jeżeli wystąpią objawy encefalopatii należy natychmiast odstawić lek moczopędny.

Nadwrażliwość na światło

Podczas stosowania tiazydowych i tiazydopodobnych leków moczopędnych odnotowano przypadki wystąpienia reakcji nadwrażliwości na światło (patrz CHPL : punkt 4.8). Jeżeli taka reakcja wystąpi zaleca się przerwanie leczenia. Gdy konieczne jest ponowne podanie leku, należy chronić skórę przed światłem

słonecznym lub sztucznym promieniowaniem ultrafioletowym typu A (UVA).

Specjalne środki ostrożności dotyczące stosowania Równowaga wodno-elektrolitowa:

• Stężenie sodu w osoczu

Przed rozpoczęciem leczenia należy oznaczyć stężenie sodu w osoczu, a następnie odpowiednio często je kontrolować. Leczenie którymkolwiek lekiem moczopędnym, także indapamidem , może powodować hiponatremię, czasem z poważnymi konsekwencjami. Zmniejszenie stężenia sodu może być początkowo bezobjawowe, dlatego należy prowadzić jego regularną kontrolę, która powinna być częstsza u pacjentów w podeszłym wieku i u pacjentów z marskością wątroby (patrz CHPL : punkt 4.8 i 4.9).

• Stężenie potasu w osoczu

Stosowanie leków moczopędnych z grupy tiazydów lub innych leków moczopędnych o podobnym działaniu powoduje utratę potasu z moczem i zwiększone ryzyko wystąpienia hipokaliemii. Należy zapobiegać wystąpieniu hipokaliemii (< 3,4 mmol/l), szczególnie u pacjentów z grup podwyższonego ryzyka, takich jak pacjenci w podeszłym wieku, pacjenci niedożywieni lub leczeni wieloma lekami, pacjenci z marskością wątroby, obrzękami i (lub) wodobrzuszem, pacjenci z chorobą wieńcową i niewydolnością serca. U pacjentów z hipokaliemią występuje zwiększone ryzyko kardiotoksycznego działania glikozydów naparstnicy i związanych z tym zaburzeń rytmu serca.

Zwiększone ryzyko wymienionych zaburzeń występuje także u pacjentów z wydłużonym odstępem QT niezależnie od tego, czy wydłużenie odstępu QT jest wrodzone czy jatrogenne. Hipokaliemia, jak również bradykardia, są czynnikami predysponującymi do wystąpienia ciężkich niemiarowości serca, w szczególności częstoskurczu typu torsade de pointes , bezpośrednio zagrażającego życiu.

Należy regularnie i odpowiednio często kontrolować stężenie potasu w osoczu; zaleca się wykonanie oznaczenia w pierwszym tygodniu leczenia indapamidem .

• Stężenie wapnia w surowicy

Leki moczopędne z grupy tiazydów lub inne leki moczopędne o podobnym działaniu mogą zmniejszać wydalanie wapnia przez nerki i powodować nieznaczne oraz przemijające zwiększenie jego stężenia w osoczu krwi. Znaczna hiperkalcemia może być spowodowana nierozpoznaną wcześniej nadczynnością przytarczyc. Ponieważ indapamid może powodować hiperkalcemię, przed wykonaniem badań czynności przytarczyc należy odpowiednio wcześnie go odstawić.

Stężenie glukozy we krwi:

Należy odpowiednio często kontrolować glikemię u pacjentów z cukrzycą, szczególnie w przypadkach z hipokaliemią.

Kwas moczowy:

U pacjentów z hiperurykemią może zwiększyć się skłonność do napadów dny moczanowej.

Wpływ leków moczopędnych na czynność nerek:

Leki moczopędne z grupy tiazydów lub inne leki moczopędne o podobnym działaniu są w pełni skuteczne tylko w przypadku prawidłowej lub bardzo nieznacznie zaburzonej czynności nerek (stężenie kreatyniny w osoczu mniejsze niż 2,5 mg/dl, czyli 0,22 mmol/l u dorosłych). U pacjentów w podeszłym wieku prawidłowość czynności nerek na podstawie stężenia kreatyniny w surowicy należy oceniać po uwzględnieniu wieku, masy ciała i płci pacjenta.

Zmniejszenie objętości krwi krążącej (hipowolemia) spowodowane utratą wody i sodu w związku ze stosowaniem leku moczopędnego powoduje zmniejszenie przesączania kłębuszkowego, zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy krwi. Te przemijające zaburzenia czynności nerek nie powodują istotnych skutków klinicznych u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, ale mogą nasilać wcześniej istniejącą niewydolność.

Sportowcy:

Substancja czynna zawarta w preparacie może dawać dodatni wynik testu antydopingowego.

Laktoza:

Produkt leczniczy zawiera laktozę,, w związku z tym nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp ) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.