Dalvocans proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji | 50 mg | 1 fiol. po 10 ml

Każda 50 mg fiolka zawiera 50 mg kaspofunginy ( Caspofunginum ) w postaci kaspofunginy octanu). 

Każda 70 mg fiolka zawiera 70 mg kaspofunginy ( Caspofunginum ) w postaci kaspofunginy octanu.

Substancja pomocnicza o znanym działaniu:

Każda 50 mg fiolka zawiera 35,7 mg sacharozy.

Każda 70 mg fiolka zawiera 50 mg sacharozy.

Po rozpuszczeniu w 10,5 ml wody do wstrzykiwań 1 ml koncentratu zawiera 5,2 mg lub 7,2 mg kaspofunginy .

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Zgłaszane były reakcje nadwrażliwości (anafilaksja i działania niepożądane, których mediatorem prawdopodobnie jest histamina) (patrz punkt 4.4)

U pacjentów z inwazyjną aspergilozą zgłaszano także: obrzęk płuc, zespół niewydolności oddechowej dorosłych ( ARDS ) oraz nacieki widoczne w badaniu radiograficznym.

Dorośli

W badaniach klinicznych 1865 dorosłych osób otrzymywało kaspofunginę w dawce pojedynczej lub w dawkach wielokrotnych: 564 pacjentów z gorączką i neutropenią (badanie dotyczące leczenia empirycznego), 382 pacjentów z inwazyjną kandydozą, 228 pacjentów z inwazyjną aspergilozą, 297 pacjentów ze zlokalizowanym zakażeniem wywołanym przez Candida oraz 394 osób włączonych do badań klinicznych I fazy. W badaniu dotyczącym leczenia empirycznego pacjenci otrzymywali chemioterapię z powodu nowotworu złośliwego lub zostali poddani przeszczepowi krwiotwórczych komórek macierzystych (w tym 39 przeszczepom allogenicznym). W badaniach prowadzonych u pacjentów

z potwierdzonymi zakażeniami Candida , u większości pacjentów z inwazyjnym zakażeniem Candida występowały poważne wyjściowe stany medyczne (np. złośliwy nowotwór hematologiczny lub inny, niedawno przebyty poważny zabieg chirurgiczny, HIV) wymagające jednoczesnego podawania wielu leków. U pacjentów uczestniczących w badaniu nieporównawczym dotyczącym zakażenia grzybami Aspergillus często występowały poważne stany medyczne predysponujące do takiego zakażenia (np. przeszczepy szpiku kostnego lub przeszczepy obwodowych komórek macierzystych, złośliwy nowotwór hematologiczny, guzy lite lub przeszczepy narządu) wymagające jednoczesnego podawania wielu leków. 

Zapalenie żył było często zgłaszanym, miejscowym działaniem niepożądanym w miejscu wstrzyknięcia we wszystkich grupach pacjentów. Inne miejscowe reakcje obejmowały rumień, ból/tkliwość, świąd, wydzielinę oraz uczucie pieczenia. 

Zgłoszone nieprawidłowości kliniczne i laboratoryjne wśród wszystkich dorosłych leczonych kaspofunginą (łącznie 1780) były zazwyczaj łagodne i rzadko prowadziły do przerwania leczenia.

Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

Następujące działania niepożądane były zgłaszane podczas badań klinicznych i (lub) po wprowadzeniu do obrotu: 

Kaspofungina była także oceniana podczas stosowania dawek 150 mg na dobę (do 51 dni) u 100 dorosłych pacjentów (patrz punkt 5.1). W badaniu porównywano kaspofunginę w dawce 50 mg na dobę (po podaniu dawki nasycającej 70 mg w dniu 1.) z dawką 150 mg na dobę, w leczeniu inwazyjnej kandydozy. W tej grupie pacjentów bezpieczeństwo kaspofunginy przy tej większej dawce wydawało się na ogół podobne do bezpieczeństwa u pacjentów otrzymujących kaspofunginę w dawce 50 mg na dobę. Stosunek pacjentów z poważnymi działaniami niepożądanymi związanymi ze stosowaniem leku, lub działaniami niepożądanymi związanymi ze stosowaniem leku prowadzącymi do przerwania podawania kaspofunginy był porównywalny w obu grupach poddanych leczeniu.

Dzieci i młodzież

Dane z zakończonych 5 badań klinicznych u 171 dzieci i młodzieży wskazują, że ogólna częstość występowania klinicznych działań niepożądanych (26,3%; 95% CI -19,9, 33,6) nie jest większa niż zgłaszana u dorosłych leczonych kaspofunginą (43,1%; 95% CI -40,0,46,2). Prawdopodobnie jednak profil działań niepożądanych u dzieci i młodzieży jest inny, w porównaniu do dorosłych pacjentów. Najczęstszymi klinicznymi działaniami niepożądanymi związanymi z lekiem zgłaszanymi u dzieci i młodzieży leczonych kaspofunginą były: gorączka (11,7%), wysypka (4,7%) oraz ból głowy (2,9%). 

Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

Następujące działania niepożądane były zgłaszane:

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181 C, 02-222 Warszawa, tel.: +48 22 49 21 301, faks: +48 22 49 21 309, e-mail: ndl @urpl.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Stosowanie kaspofunginy powinno zostać rozpoczęte przez lekarza doświadczonego w leczeniu inwazyjnych zakażeń grzybiczych.

Dawkowanie

Dorośli

W dniu 1. należy podać pojedynczą dawkę nasycającą wynoszącą 70 mg, następnie 50 mg na dobę. U pacjentów o masie ciała większej niż 80 kg po podaniu początkowej dawki nasycającej wynoszącej 70 mg zalecane jest podawanie 70 mg kapsofunginy na dobę (patrz punkt 5.2). Nie jest konieczna modyfikacja dawkowania w zależności od płci lub rasy (patrz punkt 5.2).

Dzieci i młodzież (w wieku od 12 miesięcy do 17 lat)

U dzieci i młodzieży (w wieku od 12 miesięcy do 17 lat) dawkowanie powinno opierać się na polu powierzchni ciała pacjenta (patrz Instrukcja stosowania u dzieci i młodzieży, wzór Mostellera ^[1] ). We wszystkich wskazaniach, w dniu 1. należy podać pojedynczą dawkę nasycającą 70 mg/m ² (nie przekraczać rzeczywistej dawki 70 mg), następnie 50 mg/m ² na dobę (nie przekraczać rzeczywistej dawki 70 mg na dobę). Jeśli dawka dobowa 50 mg/m ² jest dobrze tolerowana, ale nie zapewnia odpowiedzi klinicznej, dawkę dobową można zwiększyć do 70 mg/m ² (nie przekraczać rzeczywistej dawki 70 mg na dobę). 

Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność kaspofunginy nie zostały wystarczająco zbadane w badaniach klinicznych z udziałem noworodków i niemowląt w wieku poniżej 12 miesięcy. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas leczenia tej grupy wiekowej. Ograniczone dane wskazują, że można brać pod uwagę podawanie kaspofunginy noworodkom i niemowlętom (w wieku poniżej 3 miesięcy) w dawce 25 mg/m ² na dobę oraz małym dzieciom (w wieku od 3 do 11 miesięcy) w dawce 50 mg/m ² (patrz punkt 5.2).

Czas trwania leczenia Czas trwania leczenia empirycznego powinien opierać się na odpowiedzi klinicznej pacjenta. Leczenie należy kontynuować do 72 godzin po ustąpieniu neutropenii (ANC ≥500). Pacjenci z rozpoznanym zakażeniem grzybiczym powinni być leczeni przez co najmniej 14 dni i leczenie należy kontynuować, przez co najmniej 7 dni po ustąpieniu zarówno neutropenii , jak i objawów klinicznych.

Czas trwania leczenia inwazyjnej kandydozy powinien opierać się na odpowiedzi klinicznej i mikrobiologicznej pacjenta. Po uzyskaniu poprawy przedmiotowych i podmiotowych objawów inwazyjnej kandydozy oraz ujemnych wyników posiewów, można rozważyć zmianę na doustne leczenie przeciwgrzybicze. Na ogół leczenie przeciwgrzybicze należy kontynuować, przez co najmniej 14 dni po ostatnim dodatnim wyniku posiewu.

Czas trwania leczenia inwazyjnej aspergilozy jest określany indywidualnie dla każdego przypadku i powinien opierać się na stopniu nasilenia choroby podstawowej pacjenta, ustępowania immunosupresji i odpowiedzi klinicznej. Na ogół leczenie należy kontynuować, przez co najmniej 7 dni po ustąpieniu objawów.

Informacje dotyczące bezpieczeństwa leczenia trwającego dłużej niż 4 tygodnie są ograniczone. Jednak dostępne dane wskazują, że kaspofungina stosowana przez dłuższy czas

(do 162 dni u dorosłych i do 87 dni u dzieci i młodzieży) nadal jest dobrze tolerowana.

Szczególne grupy pacjentów

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku (w wieku 65 lat lub starszych) pole pod krzywą ( AUC ) jest zwiększone o około 30%. Nie jest jednak wymagane systematyczne dostosowanie dawkowania. Doświadczenie w leczeniu pacjentów w wieku 65 lat i starszych jest ograniczone (patrz punkt 5.2).

Zaburzenia czynności nerek

Nie jest konieczna modyfikacja dawkowania w zależności od zaburzeń czynności nerek (patrz punkt 5.2).

Zaburzenia czynności wątroby

U dorosłych pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby (wynik od 5 do 6 według Childa i Pugha ) nie jest konieczna modyfikacja dawkowania. U dorosłych pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (wynik od 7 do 9 według Childa i Pugha ), w oparciu o dane farmakokinetyczne, zalecana jest dobowa dawka kaspofunginy wynosząca 35 mg. W dniu 1. należy podać początkową dawkę nasycającą wynoszącą 70 mg. Nie istnieje doświadczenie kliniczne u dorosłych pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (wynik ponad 9 punktów według Childa - Pugha ) oraz u dzieci i młodzieży z zaburzeniami czynności wątroby dowolnego stopnia (patrz punkt 4.4).

Jednoczesne podawanie z induktorami enzymów metabolicznych

Ograniczone dane wskazują, że należy rozważyć zwiększenie dobowej dawki kapsofunginy do 70 mg, po podaniu dawki nasycającej 70 mg podczas jednoczesnego podawania kapsofunginy z niektórymi induktorami enzymów metabolicznych u dorosłych pacjentów (patrz punkt 4.5). W przypadku jednoczesnego podawania kaspofunginy z tymi samymi induktorami enzymów metabolicznych u dzieci i młodzieży (w wieku od 12 miesięcy do 17 lat) (patrz punkt 4.5) należy rozważyć podanie dawki 70 mg/m ² na dobę (nie przekraczać rzeczywistej dawki 70 mg na dobę).

Sposób podawania

Po rekonstrukcji i rozcieńczeniu roztwór powinien być podawany w powolnej infuzji dożylnej przez około 1 godzinę. Instrukcja dotycząca rekonstytucji produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.

Dostępne są fiolki zawierające 70 mg oraz 50 mg. 

Kaspofunginę należy podawać codziennie w pojedynczej infuzji.

Podczas podawania kapsofunginy odnotowano przypadki anafilaksji. W przypadku jej wystąpienia należy przerwać podawanie kapsofunginy i zastosować odpowiednie leczenie. Odnotowano działania niepożądane, prawdopodobnie, których mediatorem jest histamina, w tym wysypkę, obrzęk twarzy, obrzęk naczynioruchowy, świąd, odczucie gorąca lub skurcz oskrzeli i mogą wymagać przerwania podawania kaspofunginy i (lub) zastosowania odpowiedniego leczenia.

Ograniczone dane wskazują, że kaspofungina nie działa na mniej rozpowszechnione drożdżaki inne niż z rodzaju Candida oraz pleśnie inne niż z rodzaju Aspergillus . Skuteczność kaspofunginy przeciw tym patogenów grzybiczym nie została ustalona.

Jednoczesne stosowanie kapsofunginy i cyklosporyny oceniano u zdrowych, dorosłych ochotników oraz u dorosłych pacjentów. U niektórych zdrowych, dorosłych ochotników, którzy otrzymali cyklosporynę w dwó ch dawkach po 3 mg/kg i kaspofunginę wykazano przejściowy wzrost aktywności aminotransferazy alaninowej (ALT) i aminotransferazy asparaginianowej (AST) mniejszy lub równy trzykrotności górnej granicy normy ( GGN ), który ustępował po przerwaniu leczenia. Nie odnotowano żadnych poważnych działań niepożądanych dotyczących wątroby w badaniu retrospektywnym 40 pacjentów leczonych kaspofunginą po wprowadzeniu jej do obrotu i cyklosporyną przez okres od 1 do 290 dni (mediana 17,5 dnia). Dane te wskazują, że kaspofungina może być stosowana u pacjentów otrzymujących cyklosporynę, gdy potencjalne korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Należy rozważyć ścisłe monitorowanie aktywności enzymów wątrobowych, jeśli stosuje się jednocześnie kaspofunginę i cyklosporynę.

U dorosłych pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby AUC jest zwiększone odpowiednio o około 20% i 75%. Zalecane jest zmniejszenie dawki dobowej do 35 mg u dorosłych z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Brak jest doświadczenia klinicznego u dorosłych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub u dzieci i młodzieży z zaburzeniami czynności wątroby dowolnego stopnia. Oczekiwana jest większa ekspozycja niż w przypadku umiarkowanych zaburzeń czynności wątroby i u tych pacjentów kaspofungina powinna być stosowana z ostrożnością (patrz punkty 4.2 i 5.2). 

U zdrowych ochotników i dorosłych pacjentów oraz u dzieci i młodzieży leczonych kaspofunginą obserwowano nieprawidłowe wyniki badań laboratoryjnych czynności wątroby. U niektórych dorosłych oraz u dzieci i młodzieży z poważnymi stanami wyjściowymi, którzy otrzymywali jednocześnie wiele leków i kaspofunginę, zgłaszano przypadki znaczących klinicznie zaburzeń czynności wątroby, zapalenia oraz niewydolności wątroby. Nie określono związku przyczynowego ze stosowaniem kaspofunginy . Pacjenci, u których w trakcie leczenia kaspofunginą stwierdzano nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, powinni być monitorowani w kierunku dowodów na pogarszanie się czynności wątroby, a ryzyko i korzyści wynikające z ciągłego leczenia kaspofunginą należy ponownie ocenić. 

Po wprowadzeniu kaspofunginy do obrotu obserwowano przypadki zespołu Stevensa-Johnsona (ang. Stevens-Johnson syndrome , SJS ) oraz martwicy toksyczno-rozpływnej naskórka (ang. toxic epidermal necrolysis , TEN). Należy zachować ostrożność u pacjentów z alergiczną reakcją skórną w wywiadzie (patrz punkt 4.8).

Ten produkt leczniczy zawiera sacharozę. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy, nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego (patrz punkt 2).

Podczas podawania kapsofunginy odnotowano przypadki anafilaksji. W przypadku jej wystąpienia należy przerwać podawanie kapsofunginy i zastosować odpowiednie leczenie. Odnotowano działania niepożądane, prawdopodobnie, których mediatorem jest histamina, w tym wysypkę, obrzęk twarzy, obrzęk naczynioruchowy, świąd, odczucie gorąca lub skurcz oskrzeli i mogą wymagać przerwania podawania kaspofunginy i (lub) zastosowania odpowiedniego leczenia.

Ograniczone dane wskazują, że kaspofungina nie działa na mniej rozpowszechnione drożdżaki inne niż z rodzaju Candida oraz pleśnie inne niż z rodzaju Aspergillus . Skuteczność kaspofunginy przeciw tym patogenów grzybiczym nie została ustalona.

Jednoczesne stosowanie kapsofunginy i cyklosporyny oceniano u zdrowych, dorosłych ochotników oraz u dorosłych pacjentów. U niektórych zdrowych, dorosłych ochotników, którzy otrzymali cyklosporynę w dwó ch dawkach po 3 mg/kg i kaspofunginę wykazano przejściowy wzrost aktywności aminotransferazy alaninowej (ALT) i aminotransferazy asparaginianowej (AST) mniejszy lub równy trzykrotności górnej granicy normy ( GGN ), który ustępował po przerwaniu leczenia. Nie odnotowano żadnych poważnych działań niepożądanych dotyczących wątroby w badaniu retrospektywnym 40 pacjentów leczonych kaspofunginą po wprowadzeniu jej do obrotu i cyklosporyną przez okres od 1 do 290 dni (mediana 17,5 dnia). Dane te wskazują, że kaspofungina może być stosowana u pacjentów otrzymujących cyklosporynę, gdy potencjalne korzyści przewyższają potencjalne ryzyko. Należy rozważyć ścisłe monitorowanie aktywności enzymów wątrobowych, jeśli stosuje się jednocześnie kaspofunginę i cyklosporynę.

U dorosłych pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby AUC jest zwiększone odpowiednio o około 20% i 75%. Zalecane jest zmniejszenie dawki dobowej do 35 mg u dorosłych z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Brak jest doświadczenia klinicznego u dorosłych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub u dzieci i młodzieży z zaburzeniami czynności wątroby dowolnego stopnia. Oczekiwana jest większa ekspozycja niż w przypadku umiarkowanych zaburzeń czynności wątroby i u tych pacjentów kaspofungina powinna być stosowana z ostrożnością (patrz punkty 4.2 i 5.2). 

U zdrowych ochotników i dorosłych pacjentów oraz u dzieci i młodzieży leczonych kaspofunginą obserwowano nieprawidłowe wyniki badań laboratoryjnych czynności wątroby. U niektórych dorosłych oraz u dzieci i młodzieży z poważnymi stanami wyjściowymi, którzy otrzymywali jednocześnie wiele leków i kaspofunginę, zgłaszano przypadki znaczących klinicznie zaburzeń czynności wątroby, zapalenia oraz niewydolności wątroby. Nie określono związku przyczynowego ze stosowaniem kaspofunginy . Pacjenci, u których w trakcie leczenia kaspofunginą stwierdzano nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, powinni być monitorowani w kierunku dowodów na pogarszanie się czynności wątroby, a ryzyko i korzyści wynikające z ciągłego leczenia kaspofunginą należy ponownie ocenić. 

Po wprowadzeniu kaspofunginy do obrotu obserwowano przypadki zespołu Stevensa-Johnsona (ang. Stevens-Johnson syndrome , SJS ) oraz martwicy toksyczno-rozpływnej naskórka (ang. toxic epidermal necrolysis , TEN). Należy zachować ostrożność u pacjentów z alergiczną reakcją skórną w wywiadzie (patrz punkt 4.8).

Ten produkt leczniczy zawiera sacharozę. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy, nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego (patrz punkt 2).