CORDARONE

Jeden ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 50 mg amiodaronu chlorowodorku (Amiodaroni hydrochloridum).

Jedna ampułka (3 ml) zawiera 150 mg amiodaronu chlorowodorku.

Pełny wykaz substancji pomocniczych patrz punkt 6.1.

Jedna ampułka zawiera 60 mg alkoholu benzylowego.

- nadwrażliwość na jod, amiodaron lub na którykolwiek inny składnik leku;

- bradykardia zatokowa, blok zatokowo-przedsionkowy i zespół chorego węzła zatokowego, z wyjątkiem osób z wszczepionym stymulatorem serca lub założonym tymczasowym układem stymulacyjnym (ryzyko zahamowania czynności węzła),

- blok przedsionkowo–komorowy, blok dwu–lub trójwiązkowy, z wyjątkiem osób z wszczepionym stymulatorem serca lub założonym tymczasowym układem stymulacyjnym,

- jednoczesne stosowanie z innymi lekami, które mogą powodować zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes (patrz punkt 4.5);

- choroby tarczycy;

- ciąża,

- okres karmienia piersią;

- zapaść naczyniowa, ciężkie niedociśnienie tętnicze;

- dożylne podanie leku jest przeciwwskazane w przypadku ciężkiej niewydolności układu oddechowego, kardiomiopatii zastoinowej oraz niewydolności serca,

- ze względu na obecność alkoholu benzylowego, podawanie dożylne amiodaronu jest przeciwwskazane u noworodków, niemowląt i dzieci w wieku do 3 lat.

Powyższe przeciwwskazania nie dotyczą przypadków, kiedy amiodaron jest stosowany w stanach nagłych podczas resuscytacji krążeniowo-oddechowej pacjentów z migotaniem komór opornym na defibrylację .

Następujące działania niepożądane są wymienione na podstawie klasyfikacji układów i narządów i przy użyciu następującej konwencji: bardzo często ≥1/10, często ≥1/100 do < 1/10, niezbyt często ≥1/1 000 do < 1/100, rzadko ≥1/10 000 do < 1/1 000, bardzo rzadko < 1/10 000, nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Zaburzenia serca:

Często:

bradykardia, zazwyczaj umiarkowana.

Bardzo rzadko:

znaczna bradykardia, zatrzymanie czynności węzła zatokowego wymagające zakończenia leczenia amiodaronem, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniem czynności węzła zatokowego i (lub) u pacjentów w podeszłym wieku, wystąpienie nowego typu zaburzeń rytmu serca lub pogorszenie istniejących zaburzeń rytmu serca, czasami z zatrzymaniem akcji serca (patrz punkt 4.4 i 4.5).

Nieznana:

torsades de pointes (patrz punkt 4.4 oraz 4.5).

Zaburzenia żołądka i jelit:

Bardzo rzadko: nudności.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:

Często: reakcje w miejscu podania leku, takie, jak: ból, rumień, obrzęk, martwica, wynaczynienie krwi, naciek, stan zapalny, stwardnienie, zakrzepowe zapalenie żył, zapalenie żył, zapalenie tkanki łącznej, zakażenie, zmiany zabarwienia skóry.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych (patrz punkt 4.4):

Bardzo rzadko: izolowane zwiększenie aktywności aminotransaferaz w surowicy, które jest zwykle umiarkowanie nasilone (1,5 do 3 razy powyżej górnej granicy normy), występujące na początku leczenia. Te nieprawidłowości mogą powrócić do wartości prawidłowych po zmniejszeniu dawki leku lub samoistnie; ostre zaburzenia czynności wątroby z dużym stężeniem aminotransferaz w surowicy i (lub) żółtaczką, w tym niewydolność wątroby, czasami ze skutkiem śmiertelnym (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia układu immunologicznego:

Bardzo rzadko:

wstrząs anafilaktyczny.

Częstość nieznana:

obrzęk naczynioruchowy (obrzęk Quinckego).

Zaburzenia endokrynologiczne:

Częstość nieznana: nadczynność tarczycy Zaburzenia układu nerwowego:

Bardzo rzadko:

nieznaczne nadciśnienie wewnątrzczaszkowe (rzekomy guz mózgu), bóle głowy.

Zaburzenia układu mięśniowo-szkieletowego Częstość nieznana:

bóle odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa

Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia:

Bardzo rzadko: śródmiąższowe zapalenie płuc (patrz punkt 4.4), ciężkie powikłania oddechowe (zespół ostrej niewydolności oddechowej typu dorosłych), czasami z zejściem śmiertelnym (patrz punkt 4.4 i 4.5), skurcz oskrzeli i (lub) bezdech w przypadku ciężkiej niewydolności oddechowej i zwłaszcza u pacjentów z astmą oskrzelową.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

Bardzo rzadko: pocenie się.

Częstość nieznana:

pokrzywka

Zaburzenia naczyń:

Często: obniżenie ciśnienia tętniczego krwi, zwykle umiarkowane i przemijające; donoszono o przypadkach ciężkiego niedociśnienia tętniczego lub zapaści naczyniowej w następstwie przedawkowania leku lub zbyt szybkiego podania.

Bardzo rzadko:

nagłe zaczerwienienie twarzy.

Szczegółowe informacje dotyczące działań niepożądanych w przypadku przedawkowania amiodaronu podawanego doustnie zawarte są w Charakterystyce Produktu Leczniczego amiodaronu w tabletkach 200 mg (Cordarone, tabletki 200 mg).

Cordarone, roztwór do wstrzykiwań należy stosować wyłącznie w ośrodkach intensywnej opieki dysponujących możliwością monitorowania kardiologicznego, defibrylacji i stymulacji serca. Lek należy stosować we wlewie dożylnym. W przypadku infuzji ciągłej lub powtarzanej amiodaron należy podawać przez dostęp do żył centralnych, aby uniknąć niepożądanych reakcji w miejscu podawania (patrz punkt 4.8).

Ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i zapaści naczyniowej amiodaron we wstrzyknięciu dożylnym można podawać tylko w nagłych sytuacjach, gdy inne leki są nieskuteczne, wyłącznie na oddziale intensywnego nadzoru kardiologicznego, prowadząc ciągłe monitorowanie elektrokardiograficzne. Stosowana dawka wynosi około 5 mg/kg masy ciała. Za wyjątkiem przypadków resuscytacji krążeniowo-oddechowej pacjentów z migotaniem komór opornym na defibrylację, wstrzykniecie dawki amiodaronu powinno trwać minimum 3 minuty. Preparat Cordarone, roztwór do wstrzykiwań, wykazuje niezgodność z fizjologicznym roztworem chlorku sodu i może być stosowany wyłącznie z 5% roztworem glukozy. Roztwór amiodaronu o stężeniu mniejszym niż 300 mg (2 ampułki) w 500 ml roztworu glukozy 5% nie jest stabilny i nie należy go stosować.

Wlew dożylny

Dawka nasycająca: zwykle dawka nasycająca wynosi 5 mg/kg mc. podana w 250 ml 5% glukozy we wlewie trwającym od 20 minut do 2 godzin. Wlew można powtarzać 2 do 3 razy na dobę. Szybkość wlewu należy ustalić w oparciu o uzyskany efekt działania leku.

Efekt terapeutyczny pojawia się w ciągu kilku pierwszych minut i następnie stopniowo słabnie, dlatego w celu jego przedłużenia należy kontynuować podawanie leku we wlewie. Dawka podtrzymująca: 10-20 mg/kg mc./dobę (zazwyczaj 600 do 800 mg/24 godziny do dawki 1200 mg/24 godziny) we wlewie w 250 ml 5% glukozy przez kilka dni. W każdym przypadku należy dążyć do podawania minimalnej skutecznej dawki.

Przejście z podawania dożylnego na doustne: gdy tylko zostanie uzyskany pożądany efekt terapeutyczny należy rozpocząć jednoczesne podawanie doustne amiodaronu w zwykłej dawce nasycającej (3 x 200mg na dobę). Dawkę podawaną dożylnie należy zmniejszać stopniowo.

Dawkowanie w nagłych sytuacjach: stosuje się 150-300 mg amiodaronu w 10-20 ml 5% roztworu glukozy w powolnym, trwającym co najmniej 3 minuty wstrzyknięciu.

Następne wstrzyknięcie można powtórzyć nie wcześniej niż po 15 minutach, nawet jeżeli w pierwszym wstrzyknięciu podano tylko roztwór z jednej ampułki (150 mg) ze względu na ryzyko wystąpienia zapaści naczyniowej. Jeżeli konieczne jest podanie następnych dawek amiodaronu, należy je podawać w formie wlewu dożylnego.

Resuscytacja krążeniowo-oddechowa

W szczególnym przypadku resuscytacji krążeniowo-oddechowej pacjenta z migotaniem komór opornym na defibrylację, pierwszą dawkę 300 mg (lub 5 mg/kg) amiodaronu, rozcieńczając odpowiednią objętość roztworu produktu Cordarone w 20 ml 5% roztworu glukozy, podaje się w formie bolusu dożylnego. W przypadku utrzymywania się migotania komór można rozważyć podanie dodatkowej dożylnej dawki amiodaronu w wysokości 150 mg (lub 2,5 mg/kg).

Nie należy mieszać innych leków z amiodaronem w tej samej strzykawce. Nie należy wstrzykiwać innych leków w ten sam dostęp żylny.

Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku

Nie ma szczegółowych danych dotyczących dawkowania u osób w podeszłym wieku.

Jednak u pacjentów w podeszłym wieku należy zachować szczególne środki ostrożności ze względu na możliwość wystąpienia ciężkiej bradykardii lub zaburzeń przewodzenia.

Dzieci i młodzież

Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amiodaronu u dzieci. Nie zaleca się stosowania leku u tych pacjentów. Dostępne obecnie dane są opisane w punktach 5.1. i 5.2. W skład amiodaronu do podawania dożylnego wchodzi alkohol benzylowy (patrz punkt 6.1). Ze względu na obecność alkoholu benzylowego, podawanie dożylne amiodaronu jest przeciwwskazane u noworodków, niemowląt i dzieci w wieku do 3 lat. Donoszono o występowaniu „zespołu braku tchu”, ze skutkiem śmiertelnym u noworodków po podaniu dożylnym roztworów zawierających ten konserwant. Objawy obejmują gwałtowny początek „zespołu braku tchu”: niedociśnienie tętnicze, bradykardię i zapaść sercowo-naczyniową.

Amiodaron może być podawany dożylnie tylko na oddziale intensywnego nadzoru kardiologicznego, gdzie pacjent jest starannie obserwowany (zapis EKG, wartości ciśnienia tętniczego).

Zaburzenia czynności serca

Działanie farmakologiczne amiodaronu powoduje zmiany w badaniu EKG: wydłużenie odstępu QT (związane z wydłużeniem okresu repolaryzacji) z możliwym powstaniem fali U. Jednak te zmiany nie świadczą o zatruciu amiodaronem.

Donoszono o wystąpieniu nowego typu zaburzeń rytmu serca lub pogorszeniu leczonych zaburzeń rytmu serca, czasami śmiertelnych. Ważne jest, ale trudne do rozróżnienia czy wynika to z braku skuteczności leku, który wykazuje działanie proarytmiczne, czy jest to związane z nasileniem zaburzeń rytmu serca. Rzadziej donoszono o działaniu proarytmicznym amiodaronu niż innych leków przeciwarytmicznych. Działanie proarytmiczne amiodaronu występuje zwłaszcza jako rezultat interakcji z lekami wydłużającymi odstęp QT i (lub) w przypadku zaburzeń elektrolitowych (patrz punkt 4.5 i 4.8). Niezależnie od wydłużenia odstępu QT, amiodaron wykazuje niską aktywność wywoływania zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes.

Zaburzenia układu oddechowego

Wystąpienie duszności oraz nieproduktywnego kaszlu może być związane z efektem toksycznym w stosunku do tkanki płucnej, jak np. śródmiąższowym zapaleniem płuc. Opisywano bardzo rzadkie przypadki śródmiąższowego zapalenia płuc po zastosowaniu amiodaronu w formie dożylnej. W przypadku podejrzenia takiego rozpoznania u pacjenta, u którego wystąpiła duszność wysiłkowa izolowana lub połączona z z pogorszeniem staniu ogólnego pacjenta (zmęczenie, spadek masy ciała, gorączka), należy wykonać badanie radiologiczne klatki piersiowej. W takim przypadku należy ponownie ocenić zasadność dalszego leczenia amiodaronem, ponieważ śródmiąższowe zapalenie płuc jest zazwyczaj odwracalne po wczesnym odstawieniu amiodaronu (objawy kliniczne ustępują zazwyczaj po upływie 3 do 4 tygodni, z następową stopniową poprawą wyników badań radiologicznych oraz badań czynnościowych płuc, w okresie kilku miesięcy). Należy rozważyć także wprowadzenie leczenia z zastosowaniem kortykosteroidów.

Obserwowano bardzo rzadkie przypadki ciężkich powikłań oddechowych, niekiedy prowadzących do zgonu, zazwyczaj w okresie bezpośrednio po zabiegach chirurgicznych (zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych); wskazywano na możliwą interakcję z tlenem w wysokim stężeniu (patrz punkt 4.5.

Zaburzenia czynności wątroby

Zaleca się regularne, ścisłe monitorowanie wyników czynności prób czynnościowych wątroby (aminotransferazy) począwszy od momentu włączenia terapii amiodaronem. Ostre (włącznie z ciężką niewydolnością czynnościową komórki wątrobowej lub niewydolnością wątroby, prowadzącą niekiedy do zgonu) i przewlekłe zaburzenia czynności wątroby mogą wystąpić podczas stosowania zarówno doustnej, jak i dożylnej formy leku, oraz w ciągu 24 godzin od podania amiodaronu w formie dożylnej. Dlatego, w przypadku wzrostu wartości stężeń aminotransferaz powyżej wartości trzykrotnie przekraczającej górną granicę normy należy zmniejszyć dawkę amiodaronu, lub przerwać leczenie. Nasilenie klinicznych i biologicznych objawów przewlekłych zaburzeń funkcji wątroby w wyniku doustnego stosowania amiodaronu może być minimalne (hepatomegalia, wzrost aktywności transaminaz do wartości 5-krotnie przekraczających górną granicę normy) i odwracalne po przerwaniu leczenia, niemniej opisywano także występowanie zaburzeń prowadzących do zgonu.

Oddziaływanie z innymi lekami (patrz punkt 4.5)

Jednoczesne stosowanie amiodaronu z następującymi lekami: leki beta-adrenolityczne, antagoniści kanału wapniowego zmniejszające czynność serca (werapamil, diltiazem), pobudzające leki przeczyszczające, które mogą powodować hipokaliemię nie jest zalecane.

Znieczulenie

Należy poinformować anestezjologa przed zabiegiem operacyjnym o stosowaniu amiodaronu.

W celu uniknięcia niepożądanych reakcji w miejscu podania leku amiodaron należy podawać poprzez dostęp do żył centralnych (patrz punkt 4.8).

Dzieci i młodzież

Amiodaron w postaci roztworu do wstrzykiwań zawiera alkohol benzylowy w stężeniu 20 mg/ml. Alkohol benzylowy może powodować reakcje toksyczne i alergiczne u niemowląt i dzieci w wieku do

3 lat.

Dalsze informacje dotyczące specjalnych ostrzeżeń przy przewlekłym stosowaniu amiodaronu zawarte są w Charakterystyce Produktu Leczniczego dla amiodaronu w tabletkach 200 mg (np. Cordarone, tabletki 200 mg).

Amiodaron może być podawany dożylnie tylko na oddziale intensywnego nadzoru kardiologicznego, gdzie pacjent jest starannie obserwowany (zapis EKG, wartości ciśnienia tętniczego).

Zaburzenia czynności serca

Działanie farmakologiczne amiodaronu powoduje zmiany w badaniu EKG: wydłużenie odstępu QT (związane z wydłużeniem okresu repolaryzacji) z możliwym powstaniem fali U. Jednak te zmiany nie świadczą o zatruciu amiodaronem.

Donoszono o wystąpieniu nowego typu zaburzeń rytmu serca lub pogorszeniu leczonych zaburzeń rytmu serca, czasami śmiertelnych. Ważne jest, ale trudne do rozróżnienia czy wynika to z braku skuteczności leku, który wykazuje działanie proarytmiczne, czy jest to związane z nasileniem zaburzeń rytmu serca. Rzadziej donoszono o działaniu proarytmicznym amiodaronu niż innych leków przeciwarytmicznych. Działanie proarytmiczne amiodaronu występuje zwłaszcza jako rezultat interakcji z lekami wydłużającymi odstęp QT i (lub) w przypadku zaburzeń elektrolitowych (patrz punkt 4.5 i 4.8). Niezależnie od wydłużenia odstępu QT, amiodaron wykazuje niską aktywność wywoływania zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes.

Zaburzenia układu oddechowego

Wystąpienie duszności oraz nieproduktywnego kaszlu może być związane z efektem toksycznym w stosunku do tkanki płucnej, jak np. śródmiąższowym zapaleniem płuc. Opisywano bardzo rzadkie przypadki śródmiąższowego zapalenia płuc po zastosowaniu amiodaronu w formie dożylnej. W przypadku podejrzenia takiego rozpoznania u pacjenta, u którego wystąpiła duszność wysiłkowa izolowana lub połączona z z pogorszeniem staniu ogólnego pacjenta (zmęczenie, spadek masy ciała, gorączka), należy wykonać badanie radiologiczne klatki piersiowej. W takim przypadku należy ponownie ocenić zasadność dalszego leczenia amiodaronem, ponieważ śródmiąższowe zapalenie płuc jest zazwyczaj odwracalne po wczesnym odstawieniu amiodaronu (objawy kliniczne ustępują zazwyczaj po upływie 3 do 4 tygodni, z następową stopniową poprawą wyników badań radiologicznych oraz badań czynnościowych płuc, w okresie kilku miesięcy). Należy rozważyć także wprowadzenie leczenia z zastosowaniem kortykosteroidów.

Obserwowano bardzo rzadkie przypadki ciężkich powikłań oddechowych, niekiedy prowadzących do zgonu, zazwyczaj w okresie bezpośrednio po zabiegach chirurgicznych (zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych); wskazywano na możliwą interakcję z tlenem w wysokim stężeniu (patrz punkt 4.5.

Zaburzenia czynności wątroby

Zaleca się regularne, ścisłe monitorowanie wyników czynności prób czynnościowych wątroby (aminotransferazy) począwszy od momentu włączenia terapii amiodaronem. Ostre (włącznie z ciężką niewydolnością czynnościową komórki wątrobowej lub niewydolnością wątroby, prowadzącą niekiedy do zgonu) i przewlekłe zaburzenia czynności wątroby mogą wystąpić podczas stosowania zarówno doustnej, jak i dożylnej formy leku, oraz w ciągu 24 godzin od podania amiodaronu w formie dożylnej. Dlatego, w przypadku wzrostu wartości stężeń aminotransferaz powyżej wartości trzykrotnie przekraczającej górną granicę normy należy zmniejszyć dawkę amiodaronu, lub przerwać leczenie. Nasilenie klinicznych i biologicznych objawów przewlekłych zaburzeń funkcji wątroby w wyniku doustnego stosowania amiodaronu może być minimalne (hepatomegalia, wzrost aktywności transaminaz do wartości 5-krotnie przekraczających górną granicę normy) i odwracalne po przerwaniu leczenia, niemniej opisywano także występowanie zaburzeń prowadzących do zgonu.

Oddziaływanie z innymi lekami (patrz punkt 4.5)

Jednoczesne stosowanie amiodaronu z następującymi lekami: leki beta-adrenolityczne, antagoniści kanału wapniowego zmniejszające czynność serca (werapamil, diltiazem), pobudzające leki przeczyszczające, które mogą powodować hipokaliemię nie jest zalecane.

Znieczulenie

Należy poinformować anestezjologa przed zabiegiem operacyjnym o stosowaniu amiodaronu.

W celu uniknięcia niepożądanych reakcji w miejscu podania leku amiodaron należy podawać poprzez dostęp do żył centralnych (patrz punkt 4.8).

Dzieci i młodzież

Amiodaron w postaci roztworu do wstrzykiwań zawiera alkohol benzylowy w stężeniu 20 mg/ml. Alkohol benzylowy może powodować reakcje toksyczne i alergiczne u niemowląt i dzieci w wieku do

3 lat.

Dalsze informacje dotyczące specjalnych ostrzeżeń przy przewlekłym stosowaniu amiodaronu zawarte są w Charakterystyce Produktu Leczniczego dla amiodaronu w tabletkach 200 mg (np. Cordarone, tabletki 200 mg).