TRASYLOL

U każdego pacjenta przed podaniem aprotyniny należy przeprowadzić test wykrywający specyficzne dla aprotyniny przeciwciała IgG (patrz punkt 4.3)

Poniższy schemat dawkowania i sposób podawania jest zalecany dla dorosłych pacjentów.

Dawkowanie:

W związku z ryzykiem wystąpienia reakcji alergicznych, w tym reakcji anafilaktycznych, przed podaniem produktu leczniczego Trasylol należy każdemu pacjentowi podać dawkę próbną w ilości 1 ml (5,6 j. Ph. Eur. = 10 tys. KIU) aprotyniny, a następnie obserwować przez 10 minut. Jeżeli nie zaobserwuje się wystąpienia działań niepożądanych po podaniu dawki próbnej, można podać dawkę terapeutyczną. Blokując receptor histaminowy można stłumić lub osłabić natychmiastowe reakcje antygenowe. Blokery receptorów histaminowych H₁ oraz H₂ można podać 15 minut przed dawką próbną. W każdym wypadku należy zapewnić dostęp do odpowiedniego sprzętu medycznego oraz leków na wypadek wystąpienia u pacjenta reakcji anafilaktycznych i alergicznych (patrz punkt 4.4).

Z reguły nie należy przekraczać całkowitej dawki 700 ml (7 milionów KIU) aprotyniny w trakcie jednego cyklu leczenia.

Dawkę wysycającą 555 j. Ph. Eur. do 1111,1 j. Ph. Eur. (1 do 2 mln. KIU) podaje się we wstrzyknięciu lub wlewie dożylnym, powoli przez 20 do 30 min po rozpoczęciu znieczulenia, przed nacięciem mostka. Następne 555 j. Ph. Eur. do 1111,1 j. Ph. Eur. (1 do 2 mln. KIU) dodaje się do płynów wypełniających aparaturę do krążenia pozaustrojowego. Następnie podawanie produktu leczniczego Trasylol kontynuuje się stosując wlew ciągły w dawce 138,9 j. Ph. Eur.do

277,8 j. Ph. Eur. (250 do 500 tys. KIU) na godzinę, aż do zakończenia zabiegu chirurgicznego.

Aby uniknąć fizycznej niezgodności pomiędzy aprotyniną i heparyną w fazie dodawania ich do płynu wypełniającego aparaturę do krążenia pozaustrojowego, każdą z substancji należy dodawać w czasie recyrkulacji pompy, aby zapewnić właściwe rozcieńczenie każdej z nich przed zmieszaniem z innymi składnikami.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek:

dotychczasowe doświadczenie kliniczne wskazuje, że nie jest konieczne dostosowywanie dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.

Dzieci:

nie badano skuteczności i bezpieczeństwa produktu leczniczego Trasylol u niemowląt, dzieci oraz młodzieży.

Pacjenci w podeszłym wieku: dotychczasowe doświadczenie kliniczne nie wykazuje różnic w odpowiedzi na produkt leczniczy Trasylol u pacjentów w podeszłym wieku.

Sposób podawania:

Wszystkie dożylne dawki aprotyniny powinny być podawane przez centralne wkłucie dożylne. Nie należy podawać równocześnie innych produktów leczniczych za pomocą tego samego zestawu do wlewu dożylnego, którym podawany jest produkt leczniczy Trasylol.

Trasylol należy podawać powoli (z maksymalną szybkością infuzji: 5 do 10 ml/min) we wstrzyknięciu lub krótkiej infuzji dożylnej, wyłącznie pacjentom znajdującym się w pozycji leżącej.

Czas podawania:

Z reguły produktu leczniczego Trasylol nie należy podawać dłużej niż przez 6 godzin podczas zabiegu pomostowania aortalno-wieńcowego z zastosowaniem krążenia pozaustrojowego.

Aprotynina może być stosowana w czasie ciąży tylko po uważnej ocenie ryzyka i korzyści (patrz punkt 4.6.).

Ze względu na możliwość wystąpienia reakcji alergicznej po podaniu aprotyniny (patrz punkt 4.3 i 4.8) należy dokładnie ocenić stosunek ryzyka do korzyści, zwłaszcza, jeśli pacjent otrzymywał aprotyninę w wywiadzie (w tym kleje tkankowe zawierające aprotyninę). Do większości przypadków reakcji anafilaktycznych dochodzi wówczas, gdy ponowna ekspozycja na aprotyninę ma miejsce w ciągu 12 miesięcy od pierwszego zastosowania. Tym nie mniej, opisywano pojedyncze przypadki anafilaksji, do której dochodziło po okresie dłuższym niż 12 miesięcy.

W każdym wypadku należy zapewnić dostęp do odpowiedniego sprzętu medycznego oraz leków na wypadek wystąpienia u pacjenta reakcji anafilaktycznych i alergicznych.

Każdy pacjent leczony aprotyniną powinien najpierw otrzymać dawkę testową produktu leczniczego w celu oceny potencjalnego ryzyka wystąpienia reakcji alergicznych (patrz punkt 4.2). Przed podaniem dawki testowej aprotyniny pacjenta należy zaintubować oraz zapewnić możliwość szybkiej kaniulacji. Dawkę testową należy podawać jedynie na sali operacyjnej.

Każdemu pacjentowi należy podać dawkę próbną w ilości 1 ml aprotyniny (5,556 j Ph.Eur;

10000 KIU), a następnie obserwować przez co najmniej 10 minut przed podaniem dawki nasycającej, zgodnie z informacją w punkcie 4.2 . Blokery receptorów histaminowych H₁ oraz H₂ można podać 15 minut przed dawką próbną.

Dawka terapeutyczna może wywołać reakcję anafilaktyczną nawet wówczas, jeśli nie wystąpiły niekorzystne objawy po 1 ml dawce próbnej. Należy wówczas natychmiast przerwać podawanie produktu leczniczego Trasylol, a jeżeli trzeba - zastosować standardowe dla anafilaksji postępowanie ratunkowe.

Wyniki ostatnio opublikowanych badań obserwacyjnych wskazują, że aprotynina może wywołać zaburzenia czynności nerek, szczególnie u pacjentów, u których wcześniej stwierdzono nieprawidłową czynność nerek. Analiza wszystkich zbiorczych danych z badań kontrolowanych placebo u pacjentów poddawanych pomostowaniu aortalno-wieńcowemu wykazała podwyższenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi powyżej 0,5 mg/dl względem wartości wyjściowej u pacjentów, u których zastosowano aprotyninę (patrz punkt 5.1). Dlatego u pacjentów ze stwierdzanymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek lub z czynnikami ryzyka (takimi jak jednoczesne leczenie aminoglikozydami) zaleca się uważne rozważenie korzyści względem ryzyka przed podaniem aprotyniny.

Istnieją doniesienia o zwiększonej śmiertelności oraz zwiększonym ryzyku wystąpienia niewydolności nerek (w porównaniu z danymi uzyskanymi wcześniej u osób w podobnym wieku) u pacjentów, którym podano aprotyninę w trakcie operacji piersiowego odcinka aorty, u których zastosowano całkowite zatrzymanie krążenia w warunkach głębokiej hipotermii. Z tego względu w tej grupie pacjentów aprotynina musi być stosowana ze szczególną ostrożnością; należy przy tym zapewnić odpowiednie leczenie antykoagulacyjne (heparyna).

Dodatkowe wskazówki dotyczące zaleceń odnośnie utrzymywania odpowiedniej antykoagulacji podczas zastosowania krążenia pozaustrojowego przy jednoczesnym podawaniu aprotyniny:

1/ czas krzepnięcia po aktywacji (ACT)

ACT nie jest standaryzowanym testem koagulacyjnym; wpływ aprotyniny na wyniki testu ACT zależy od sposobu jego wykonywania (i innych czynników, takich jak: różne rozcieńczenia i temperatura). Zaobserwowano, że aprotynina w mniejszym stopniu zawyża wyniki uzyskiwane w testach ACT z zastosowaniem koalinu jako aktywatora w porównaniu z testami ACT z zastosowaniem celitu. W oznaczeniach prowadzonych w obecności aprotyniny zaleca się, aby minimalny ACT z zastosowaniem celitu jako aktywatora utrzymywał się na poziomie > 750 s w czasie, gdy stosowane jest krążenie pozaustrojowe. Przy zastosowaniu metod z kaolinem minimalny rekomendowany czas ACT wynosi 480 sekund.

2/ podawanie heparyny w równych dawkach

Zaleca się, aby standardowa dawka wysycająca heparyny podawana przed kaniulacją serca oraz dodawana do płynów wypełniających aparaturę do krążenia pozaustrojowego wynosiła przynajmniej 350 j. m./kg mc. Pozostałą heparynę należy podawać w równych dawkach, uwzględniając masę pacjenta oraz czas trwania zabiegu.

3/ ustalanie stężeń heparyny

Metodą oznaczania stężenia heparyny, która nie zależy od aprotyniny jest miareczkowanie protaminą. Zapotrzebowanie na heparynę należy oznaczyć przed podaniem aprotyniny, aby ustalić wielkość dawki wysycającej heparyny. Kolejne dawki należy podawać na podstawie wyznaczonych w teście miareczkowym stężeń. Stężenie heparyny w trakcie stosowania krążenia pozaustrojowego nie powinno osiągać wartości poniżej 2,7 U/ml (2,0 mg/kg) lub poniżej wartości wyznaczonych w teście przed podaniem aprotyniny.

Neutralizacja działania antykoagulacyjnego heparyny przez protaminę przeprowadzana po zakończeniu stosowania krążenia pozaustrojowego u pacjentów leczonych aprotyniną powinna uwzględniać stały współczynnik do ilości podanej heparyny lub kontrolowanie z wykorzystaniem miareczkowania protaminą.

Uwaga: aprotynina nie jest czynnikiem pozwalającym na redukcję dawki heparyny.

Aprotynina może być stosowana w czasie ciąży tylko po uważnej ocenie ryzyka i korzyści (patrz punkt 4.6.).

Ze względu na możliwość wystąpienia reakcji alergicznej po podaniu aprotyniny (patrz punkt 4.3 i 4.8) należy dokładnie ocenić stosunek ryzyka do korzyści, zwłaszcza, jeśli pacjent otrzymywał aprotyninę w wywiadzie (w tym kleje tkankowe zawierające aprotyninę). Do większości przypadków reakcji anafilaktycznych dochodzi wówczas, gdy ponowna ekspozycja na aprotyninę ma miejsce w ciągu 12 miesięcy od pierwszego zastosowania. Tym nie mniej, opisywano pojedyncze przypadki anafilaksji, do której dochodziło po okresie dłuższym niż 12 miesięcy.

W każdym wypadku należy zapewnić dostęp do odpowiedniego sprzętu medycznego oraz leków na wypadek wystąpienia u pacjenta reakcji anafilaktycznych i alergicznych.

Każdy pacjent leczony aprotyniną powinien najpierw otrzymać dawkę testową produktu leczniczego w celu oceny potencjalnego ryzyka wystąpienia reakcji alergicznych (patrz punkt 4.2). Przed podaniem dawki testowej aprotyniny pacjenta należy zaintubować oraz zapewnić możliwość szybkiej kaniulacji. Dawkę testową należy podawać jedynie na sali operacyjnej.

Każdemu pacjentowi należy podać dawkę próbną w ilości 1 ml aprotyniny (5,556 j Ph.Eur;

10000 KIU), a następnie obserwować przez co najmniej 10 minut przed podaniem dawki nasycającej, zgodnie z informacją w punkcie 4.2 . Blokery receptorów histaminowych H₁ oraz H₂ można podać 15 minut przed dawką próbną.

Dawka terapeutyczna może wywołać reakcję anafilaktyczną nawet wówczas, jeśli nie wystąpiły niekorzystne objawy po 1 ml dawce próbnej. Należy wówczas natychmiast przerwać podawanie produktu leczniczego Trasylol, a jeżeli trzeba - zastosować standardowe dla anafilaksji postępowanie ratunkowe.

Wyniki ostatnio opublikowanych badań obserwacyjnych wskazują, że aprotynina może wywołać zaburzenia czynności nerek, szczególnie u pacjentów, u których wcześniej stwierdzono nieprawidłową czynność nerek. Analiza wszystkich zbiorczych danych z badań kontrolowanych placebo u pacjentów poddawanych pomostowaniu aortalno-wieńcowemu wykazała podwyższenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi powyżej 0,5 mg/dl względem wartości wyjściowej u pacjentów, u których zastosowano aprotyninę (patrz punkt 5.1). Dlatego u pacjentów ze stwierdzanymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek lub z czynnikami ryzyka (takimi jak jednoczesne leczenie aminoglikozydami) zaleca się uważne rozważenie korzyści względem ryzyka przed podaniem aprotyniny.

Istnieją doniesienia o zwiększonej śmiertelności oraz zwiększonym ryzyku wystąpienia niewydolności nerek (w porównaniu z danymi uzyskanymi wcześniej u osób w podobnym wieku) u pacjentów, którym podano aprotyninę w trakcie operacji piersiowego odcinka aorty, u których zastosowano całkowite zatrzymanie krążenia w warunkach głębokiej hipotermii. Z tego względu w tej grupie pacjentów aprotynina musi być stosowana ze szczególną ostrożnością; należy przy tym zapewnić odpowiednie leczenie antykoagulacyjne (heparyna).

Dodatkowe wskazówki dotyczące zaleceń odnośnie utrzymywania odpowiedniej antykoagulacji podczas zastosowania krążenia pozaustrojowego przy jednoczesnym podawaniu aprotyniny:

1/ czas krzepnięcia po aktywacji (ACT)

ACT nie jest standaryzowanym testem koagulacyjnym; wpływ aprotyniny na wyniki testu ACT zależy od sposobu jego wykonywania (i innych czynników, takich jak: różne rozcieńczenia i temperatura). Zaobserwowano, że aprotynina w mniejszym stopniu zawyża wyniki uzyskiwane w testach ACT z zastosowaniem koalinu jako aktywatora w porównaniu z testami ACT z zastosowaniem celitu. W oznaczeniach prowadzonych w obecności aprotyniny zaleca się, aby minimalny ACT z zastosowaniem celitu jako aktywatora utrzymywał się na poziomie > 750 s w czasie, gdy stosowane jest krążenie pozaustrojowe. Przy zastosowaniu metod z kaolinem minimalny rekomendowany czas ACT wynosi 480 sekund.

2/ podawanie heparyny w równych dawkach

Zaleca się, aby standardowa dawka wysycająca heparyny podawana przed kaniulacją serca oraz dodawana do płynów wypełniających aparaturę do krążenia pozaustrojowego wynosiła przynajmniej 350 j. m./kg mc. Pozostałą heparynę należy podawać w równych dawkach, uwzględniając masę pacjenta oraz czas trwania zabiegu.

3/ ustalanie stężeń heparyny

Metodą oznaczania stężenia heparyny, która nie zależy od aprotyniny jest miareczkowanie protaminą. Zapotrzebowanie na heparynę należy oznaczyć przed podaniem aprotyniny, aby ustalić wielkość dawki wysycającej heparyny. Kolejne dawki należy podawać na podstawie wyznaczonych w teście miareczkowym stężeń. Stężenie heparyny w trakcie stosowania krążenia pozaustrojowego nie powinno osiągać wartości poniżej 2,7 U/ml (2,0 mg/kg) lub poniżej wartości wyznaczonych w teście przed podaniem aprotyniny.

Neutralizacja działania antykoagulacyjnego heparyny przez protaminę przeprowadzana po zakończeniu stosowania krążenia pozaustrojowego u pacjentów leczonych aprotyniną powinna uwzględniać stały współczynnik do ilości podanej heparyny lub kontrolowanie z wykorzystaniem miareczkowania protaminą.

Uwaga: aprotynina nie jest czynnikiem pozwalającym na redukcję dawki heparyny.