THERACAP 131

THERACAP¹³¹ jest konfekcjonowany jako pojedyncza żółta kapsułka zawierająca jodek sodu [¹³¹I] w następujących dawkach: 37-2035 MBq (co 37 MBq) oraz 2,22-5,55 GBq (co 185 MBq, wg radioaktywności z dnia jej oznaczenia). Każda kapsułka zawiera nie więcej niż 20 pg jodku sodu. Aktywność właściwa jodku sodu [¹³¹I] jest nie mniejsza niż 222 GBq/ mg.

Jod¹³¹ jest wytwarzany w reaktorze atomowym poprzez rozszczepienie uranu²³⁵ lub bombardowanie telluru neutronami. Okres półtrwania jodku sodu [¹³¹I] wynosi 8,02 doby. Substancja rozkłada się do stabilnego ksenonu¹³¹ emitując promieniowanie gamma o sile 365 keV (81,7%), 637 keV (7,2%) i 284 keV (6,1 %) oraz promieniowanie beta o najwyższej energii 606 keV.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: sód 44 mg na kapsułkę.

• Stwierdzona ciąża lub jej podejrzenie, bądź jeśli ciąża nie została wykluczona (patrz punkt 4.6).

• Diagnostyka dzieci w wieku poniżej 10 lat.

• Badanie radioizotopowe tarczycy, z wyjątkiem przypadków choroby nowotworowej tarczycy, lub jeśli jod¹²³ lub technet⁹⁹ nie są dostępne.

• Zwężenie przełyku, dysfagia, zapalenie błony śluzowej żołądka, wrzód trawienny żołądka, ubytki błony śluzowej żołądka.

• Chorzy z podejrzeniem spowolnionej perystaltyki jelit.

• Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Częstość występowania działań niepożądanych związanych ze stosowaniem produktu leczniczego

klasyfikuje się następująco:

bardzo często > =1/10;

często > =1/100 do < 1/10;

niezbyt często > =1/1,000 do < 1/100;

rzadko > =1/10 000 do < 1/1000;

bardzo rzadko < 1/10 000.

Nieznana - nie może zostać oszacowana na podstawie dostępnych danych

Ekspozycja chorego na działanie promieniowania jonizującego w każdym przypadku powinna być usprawiedliwiona spodziewanymi korzyściami terapeutycznymi. Dawka podanej radioaktywności powinna być możliwie niska, zapewniająca jednak uzyskanie spodziewanego efektu diagnostycznego lub terapeutycznego.

Po podaniu jodku sodu [¹³¹I] stwierdzono przypadki działań niepożądanych, takich jak nudności, wymioty i niespecyficzne reakcje uczuleniowe. Nudności i wymioty zdarzają się częściej po podaniu doustnym; należy mieć na uwadze ryzyko skażenia radiologicznego w przypadku wymiotów.

Skutki wczesne

Po podaniu leczniczej dawki jodku sodu [¹³¹I] mogą ulec zaostrzeniu objawy nadczynności tarczycy. W ciągu pierwszych godzin lub dni po podaniu preparatu wysoki poziom radioaktywności może prowadzić do zaburzeń żołądkowo-jelitowych, którym można zapobiegać lub leczyć objawowo. Częstość występowania tych objawów może dochodzić do 67%.

U pacjentów z przerzutami do płuc odnotowano występowanie zapalenia płuc wywołanego promieniowaniem oraz zwłóknienia płuc.

W ciągu 1 - 3 dób po podaniu radioaktywnego preparatu mogą wystąpić przejściowe objawy zapalenia tarczycy i tchawicy z możliwością znacznego zmniejszenia światła tchawicy w wyniku obrzęku śluzówki. Innym działaniem niepożądanym jest zapalenie gruczołów ślinowych, objawiające się ślinotokiem, bólem ślinianek, częściową utratą smaku i uczuciem suchości w jamie ustnej. Częstość występowania waha się od 10% (jeżeli zachowane są środki zapobiegawcze) do 60% (przy braku środków zapobiegawczych). Zapalenie gruczołów ślinowych zwykle ustępuje samoistnie lub w wyniku leczenia przeciwzapalnego. Opisano pojedyncze przypadki utrzymującej się utraty smaku, uczucia suchości w jamie ustnej i utraty uzębienia. Należy zmniejszyć ekspozycję gruczołów ślinowych na promieniowanie poprzez stymulację wydzielania śliny przyjmowanymi przez chorego kwaśnymi substancjami.

Wysoki stopień wychwytu radioaktywnego jodu przez tkanki docelowe może być przyczyną miejscowego obrzęku, bólu i poczucia dyskomfortu.

Należy także pamiętać, że w przypadku leczenia raka tarczycy z przerzutami do mózgu może dojść do powstania lub nasilenia obrzęku mózgu.

Skutki późne

W wyniku podania radioaktywnych preparatów jodu w leczeniu hipertyreozy może rozwinąć się niedoczynność tarczycy, zależna od otrzymanej dawki promieniowania. Powikłanie to może rozwinąć się w różnym okresie, po tygodniach lub latach od chwili leczenia, wymaga leczenia zastępczego hormonami tarczycy i stałej kontroli czynności tarczycy. Częstość występowania tego powikłania waha się w granicach 2 - 70%. Nie występuje ona wcześniej niż po upływie 6 - 12 tygodni po leczeniu.

Niewydolność gruczołów ślinowych i (lub) łzowych skutkująca wystąpieniem niepełnego zespołu Sjogrena (patrz wyżej) może wystąpić z opóźnieniem od kilku miesięcy do dwóch lat od podania radioaktywnego jodu. Również łzawienie spowodowane niedrożnością przewodu nosowo-łzowego może pojawić się w ciągu 3-16 miesięcy po leczeniu jodem radioaktywnym. W doniesieniu literaturowym opisano wystąpienie nowotworu gruczołów ślinowych u pacjenta, u którego wystąpiło zapalenie gruczołów ślinowych, które spowodowane było podaniem radioaktywnego jodu.

Po podaniu radioizotopów jodu obserwowano także przypadki niedoczynności przytarczyc; czynność przytarczyc powinna być monitorowana i może wymagać odpowiedniego leczenia.

Podanie pojedynczej dawki powyżej 5 000 MBq lub dawek powtarzanych w czasie krótszym niż 6 miesięcy jest związane z prawdopodobieństwem wystąpienia odwracalnego lub bardzo rzadko nieodwracalnego zahamowania czynności szpiku kostnego z izolowaną trombocytopenią i erytrocytopenią. Często obserwowanym zjawiskiem jest przejściowa leukocytoza.

Badania epidemiologiczne wskazują na częstsze występowanie raka żołądka w grupie chorych po leczeniu jodkiem sodu [¹³¹I].

Obserwowano zwiększone występowanie białaczki, a także nieznaczny wzrost zachorowań na raka pęcherza moczowego i piersi w grupie chorych leczonych wysokimi dawkami stosowanymi w przebiegu nowotworów złośliwych.

Radioterapia nowotworu tarczycy może prowadzić do zaburzenia płodności u mężczyzn i kobiet. Udowodniono występowanie zależnego od dawki, odwracalnego zaburzenia spermatogenezy przy dawce większej niż 1850 MBq. Przy dawce większej niż 3700 MBq zaobserowano występowanie istotnych klinicznie działań w tym oligospermii, azoospermii i podwyższonego poziomu FSH w surowicy.

Ekspozycja na działanie promieniowania jonizującego jest związana z indukcją procesu nowotworzenia, a także może wpływać na procesy dziedziczenia. Lecznicza dawka środka radioaktywnego może spowodować zwiększone ryzyko wystąpienia raka i mutacji genetycznych. Mając to na uwadze, należy upewnić się, że ryzyko napromienienia nie przewyższa skutków choroby.

Efektywny Równoważnik Dawki (EDE) po podaniu terapeutycznym jodku sodu [¹³¹I] przekracza 20 mSv.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych { aktualny adres, nr telefonu i faksu ww. Departamentu} e-mail: adr@urpl.gov.pl.

Dawka radioaktywności zależy od oceny klinicznej. Efekt leczniczy jest widoczny dopiero po kilku miesiącach.

Dorośli

• Leczenie nadczynności tarczycy.

Wielkość radioaktywnej dawki wynosi 200 - 800 MBq, może być konieczne jej powtórzenie. Wielkość dawki jest uzależniona od rozpoznania, wielkości gruczołu, wychwytu tarczycowego i klirensu dla jodków. Należy, w miarę możliwości, doprowadzić pacjenta do eutyreozy, zanim zostanie włączone leczenie jodkiem sodu [¹³¹I].

• Doszczętne zniszczenie tkanki tarczycy, leczenie przerzutów.

Po zabiegu tyroidektomii, celem doszczętnego usunięcia pozostałych tkanek, podawana jest dawka radioaktywności rzędu 1850 - 3700 MBq. Jej wielkość zależy od ilości pozostawionej

tkanki po zabiegu chirurgicznym oraz wychwytu jodku. Jeżeli leczenie radioizotopem dotyczy przerzutów, podawana dawka jest wyższa i wynosi od 3 700 do 11 100 MBq.

Dzieci i młodzież

Ilość aktywnego leku podawana dzieciom i młodzieży jest częścią dawki dla osób dorosłych; jest obliczana na podstawie przedstawionego poniżej równania, uwzględniającego masę lub powierzchnię ciała chorego:

^ . Dawka dla dorosłych (MBq) x masa ciała dziecka (kg) Dawka pediatryczna (MBq) =-----' 70 kg- -

^ 1 Dawka dla dorosłych (MBq) x powierzchnia ciała dziecka (m²) Dawka pediatryczna (MBq) = -¹-173-

Proponowane wskaźniki korygujące:

(Paediatric Task Group, EANM)

Kapsułkę należy przyjmować doustnie popijając odpowiednią ilością płynu. Należy ją połykać w całości.

Radioaktywność

Radioaktywność kapsułki leku, oznaczana na godzinę 12.00 GMT każdego dnia poprzedniego i następnego w stosunku do dnia oznaczenia aktywności, może być obliczona przez pomnożenie współczynnika podanego poniżej w tabeli przez poziom nominalnej radioaktywności z dnia jej oznaczenia.

Tabela

Należy zachować szczególne środki ostrożności u chorych, u których podejrzewa się dodatkowe występowanie schorzeń górnego odcinka przewodu pokarmowego. Pacjent powinien połknąć kapsułkę popijając ją, tak by zapewnić jej pasaż do żołądka i jelita cienkiego. Należy rozważyć równoczesne podanie leku z grupy antagonistów receptora H2 lub inhibitorów pompy protonowej.

Chory, który otrzymał wysokie dawki leku np. celem leczenia raka tarczycy, powinien przyjmować znaczne ilości płynów, tak by zwiększyć częstość opróżniania pęcherza moczowego; takie działanie zmniejsza radioaktywność związaną z usuwaniem leku wraz z moczem.

Należy zawsze brać pod uwagę możliwość występowania reakcji anafilaktycznych/anafilaktoidalnych. W związku z powyższym należy z wyprzedzeniem zaplanować i przygotować niezbędne leki oraz sprzęt, konieczne do zastosowania w takiej sytuacji.

Radiofarmaceutyk może być otrzymywany, przechowywany i podawany chorym tylko przez osoby mające odpowiednie uprawnienia, w specjalistycznych, wyznaczonych do tego placówkach klinicznych.

Otrzymywanie, magazynowanie, użycie terapeutyczne, przenoszenie oraz utylizacja podlegają odpowiednim przepisom administracyjnym. Przygotowanie leku do podania powinno być zgodne z zasadami stosowania radiofarmaceutyków.

Podanie tego preparatu u większości pacjentów powoduje wchłonięcie stosunkowo dużej dawki promieniowania (patrz punkt 4.8 i 11).

Ryzyko wystąpienia kolejnych nowotworów pierwotnych wśród pacjentów wyleczonych z nowotworów tarczycy a leczonych radioaktywnym jodem jest nieznacznie zwiększone w porównaniu z pacjentami wyleczonymi z nowotworów tarczycy a nieleczonych radioaktywnym jodem.

Podanie choremu wysokiej dawki promieniowania powoduje wzrost ryzyka dla otoczenia. Ma to istotne znaczenie dla rodziny chorego lub jego otoczenia i zależy od radioaktywności otrzymanej dawki.

Należy podjąć odpowiednie środki ostrożności, tak aby radioaktywne wydaliny chorego nie spowodowały skażenia otoczenia.

Nie ma doniesień o zwiększonej częstości występowania raka, białaczki lub mutacji u osób leczonych [¹³¹I] z powodu łagodnych schorzeń tarczycy. Należy liczyć się z większą podatnością na promieniowanie tkanek u dzieci i osób młodych; powinna być także brana pod uwagę przewidywana długość ich życia. Czynniki te należy uwzględnić przy wyborze leczenia, rozważając również inne możliwości terapeutyczne.

W pojedynczym doniesieniu stwierdzono zwiększoną częstość występowaniu raka pęcherza moczowego podczas leczenia nowotworu złośliwego tarczycy dawkami jodku sodu [¹³¹I] większymi niż 3 700 MBq.

W innym doniesieniu stwierdzono nieznaczne zwiększenie występowania białaczki w grupie chorych otrzymujących bardzo wysokie dawki jodku sodu [¹³¹I]. W związku z tym zaleca się, aby całkowita dawka promieniowania nie przekraczała 26 000 MBq.

Należy zwrócić specjalną uwagę na chorych z upośledzeniem czynności nerek. U chorych tych należy dobrać właściwą dawkę leku, uwzględniając ograniczoną zdolność jego wydalania.

Podawanie dużych dawek jodku sodu [¹³¹I] drogą doustną może powodować zapalenie gruczołów ślinowych. Aby temu zapobiec, chorzy powinni otrzymywać słodycze lub napoje zawierające kwas cytrynowy, stymulując wydzielanie śliny.

Przed włączeniem leczenia jodkiem sodu [¹³¹I], chory powinien przyjmować dietę ubogą w jod; powoduje to zwiększony wychwyt przez tkankę tarczycy.

Przed włączeniem leczenia radiofarmaceutykiem nowotworów tarczycy należy wstrzymać substytucję hormonami tarczycy, tak by zwiększyć wychwyt leku przez tkankę nowotworową. Zalecany czas odstawienia dla trójjodotyroniny wynosi 10 dni a dla tyroksyny - od 2 do 3 tygodni.

Po dwu tygodniach po podaniu radiofarmaceutyku należy ponownie rozpocząć substytucję. Podobnie należy przerwać podawanie karbimazolu i propylotiouracylu do 5 dni przed włączeniem jodku sodu [¹³¹I], wznawiając ponownie leki parę dni później.

Zaleca się stosowanie antykoncepcji przez pacjentów obu płci po leczeniu jodkiem sodu [¹³¹I] - przez 6 miesięcy w przypadku pacjentów z łagodnymi schorzeniami tarczycy oraz 12 miesięcy w przypadku pacjentów z nowotworem tarczycy.

Jodek sodu [¹³¹I] w niewielkim procencie (1,3%) ulega rozpadowi do ksenonu^131m, którego nieznaczne ilości mogą znajdować się w opakowaniu. Zaleca się, aby zbiorcze opakowanie transportowe było otwierane w przewietrzanym pomieszczeniu. Po wyjęciu kapsułki opakowanie powinno być pozostawione do następnego dnia, tak aby uwolnił się zaabsorbowany ksenon^131m. Następnie opakowanie można zniszczyć.

Ze względów ochrony radiologicznej po dawkach terapeutycznych, zaleca się, aby unikać bliskiego kontaktu między pacjentem i dzieckiem przez co najmniej jeden tydzień. Dodatkowo może wystąpić uwolnienie niewielkich ilości lotnego jodku sodu [¹³¹I] z kapsułki. Zasobnik, w którym umieszczona jest kapsułka, w celu pochłonięcia tych niewielkich ilości, zawiera niewielki węglowy krążek. Może on wchłonąć do 1,3 MBq (35 pCi) jodu¹³¹.

Dzięki umieszczeniu w zasobniku krążka węglowego, w opakowaniu leku mogą znajdować się tylko bardzo małe ilości jodu¹³¹, zwykle mniej niż 1,85 kBq, (50 nCi).

Ekspozycja chorego na działanie promieniowania jonizującego w każdym przypadku powinna być usprawiedliwiona spodziewanymi korzyściami terapeutycznymi. Dawka podanej radioaktywności powinna być możliwie niska, zapewniająca jednak uzyskanie spodziewanego efektu diagnostycznego lub terapeutycznego.

Do opakowania leku dołączona jest oddzielna instrukcja, dotycząca otrzymywania, użycia, magazynowania oraz utylizacji produktu.

Jedna kapsułka produktu zawiera 44 mg sodu (1,9 mmol). Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

Należy zawsze brać pod uwagę możliwość występowania reakcji anafilaktycznych/anafilaktoidalnych. W związku z powyższym należy z wyprzedzeniem zaplanować i przygotować niezbędne leki oraz sprzęt, konieczne do zastosowania w takiej sytuacji.

Radiofarmaceutyk może być otrzymywany, przechowywany i podawany chorym tylko przez osoby mające odpowiednie uprawnienia, w specjalistycznych, wyznaczonych do tego placówkach klinicznych.

Otrzymywanie, magazynowanie, użycie terapeutyczne, przenoszenie oraz utylizacja podlegają odpowiednim przepisom administracyjnym. Przygotowanie leku do podania powinno być zgodne z zasadami stosowania radiofarmaceutyków.

Podanie tego preparatu u większości pacjentów powoduje wchłonięcie stosunkowo dużej dawki promieniowania (patrz punkt 4.8 i 11).

Ryzyko wystąpienia kolejnych nowotworów pierwotnych wśród pacjentów wyleczonych z nowotworów tarczycy a leczonych radioaktywnym jodem jest nieznacznie zwiększone w porównaniu z pacjentami wyleczonymi z nowotworów tarczycy a nieleczonych radioaktywnym jodem.

Podanie choremu wysokiej dawki promieniowania powoduje wzrost ryzyka dla otoczenia. Ma to istotne znaczenie dla rodziny chorego lub jego otoczenia i zależy od radioaktywności otrzymanej dawki.

Należy podjąć odpowiednie środki ostrożności, tak aby radioaktywne wydaliny chorego nie spowodowały skażenia otoczenia.

Nie ma doniesień o zwiększonej częstości występowania raka, białaczki lub mutacji u osób leczonych [¹³¹I] z powodu łagodnych schorzeń tarczycy. Należy liczyć się z większą podatnością na promieniowanie tkanek u dzieci i osób młodych; powinna być także brana pod uwagę przewidywana długość ich życia. Czynniki te należy uwzględnić przy wyborze leczenia, rozważając również inne możliwości terapeutyczne.

W pojedynczym doniesieniu stwierdzono zwiększoną częstość występowaniu raka pęcherza moczowego podczas leczenia nowotworu złośliwego tarczycy dawkami jodku sodu [¹³¹I] większymi niż 3 700 MBq.

W innym doniesieniu stwierdzono nieznaczne zwiększenie występowania białaczki w grupie chorych otrzymujących bardzo wysokie dawki jodku sodu [¹³¹I]. W związku z tym zaleca się, aby całkowita dawka promieniowania nie przekraczała 26 000 MBq.

Należy zwrócić specjalną uwagę na chorych z upośledzeniem czynności nerek. U chorych tych należy dobrać właściwą dawkę leku, uwzględniając ograniczoną zdolność jego wydalania.

Podawanie dużych dawek jodku sodu [¹³¹I] drogą doustną może powodować zapalenie gruczołów ślinowych. Aby temu zapobiec, chorzy powinni otrzymywać słodycze lub napoje zawierające kwas cytrynowy, stymulując wydzielanie śliny.

Przed włączeniem leczenia jodkiem sodu [¹³¹I], chory powinien przyjmować dietę ubogą w jod; powoduje to zwiększony wychwyt przez tkankę tarczycy.

Przed włączeniem leczenia radiofarmaceutykiem nowotworów tarczycy należy wstrzymać substytucję hormonami tarczycy, tak by zwiększyć wychwyt leku przez tkankę nowotworową. Zalecany czas odstawienia dla trójjodotyroniny wynosi 10 dni a dla tyroksyny - od 2 do 3 tygodni.

Po dwu tygodniach po podaniu radiofarmaceutyku należy ponownie rozpocząć substytucję. Podobnie należy przerwać podawanie karbimazolu i propylotiouracylu do 5 dni przed włączeniem jodku sodu [¹³¹I], wznawiając ponownie leki parę dni później.

Zaleca się stosowanie antykoncepcji przez pacjentów obu płci po leczeniu jodkiem sodu [¹³¹I] - przez 6 miesięcy w przypadku pacjentów z łagodnymi schorzeniami tarczycy oraz 12 miesięcy w przypadku pacjentów z nowotworem tarczycy.

Jodek sodu [¹³¹I] w niewielkim procencie (1,3%) ulega rozpadowi do ksenonu^131m, którego nieznaczne ilości mogą znajdować się w opakowaniu. Zaleca się, aby zbiorcze opakowanie transportowe było otwierane w przewietrzanym pomieszczeniu. Po wyjęciu kapsułki opakowanie powinno być pozostawione do następnego dnia, tak aby uwolnił się zaabsorbowany ksenon^131m. Następnie opakowanie można zniszczyć.

Ze względów ochrony radiologicznej po dawkach terapeutycznych, zaleca się, aby unikać bliskiego kontaktu między pacjentem i dzieckiem przez co najmniej jeden tydzień. Dodatkowo może wystąpić uwolnienie niewielkich ilości lotnego jodku sodu [¹³¹I] z kapsułki. Zasobnik, w którym umieszczona jest kapsułka, w celu pochłonięcia tych niewielkich ilości, zawiera niewielki węglowy krążek. Może on wchłonąć do 1,3 MBq (35 pCi) jodu¹³¹.

Dzięki umieszczeniu w zasobniku krążka węglowego, w opakowaniu leku mogą znajdować się tylko bardzo małe ilości jodu¹³¹, zwykle mniej niż 1,85 kBq, (50 nCi).

Ekspozycja chorego na działanie promieniowania jonizującego w każdym przypadku powinna być usprawiedliwiona spodziewanymi korzyściami terapeutycznymi. Dawka podanej radioaktywności powinna być możliwie niska, zapewniająca jednak uzyskanie spodziewanego efektu diagnostycznego lub terapeutycznego.

Do opakowania leku dołączona jest oddzielna instrukcja, dotycząca otrzymywania, użycia, magazynowania oraz utylizacji produktu.

Jedna kapsułka produktu zawiera 44 mg sodu (1,9 mmol). Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.