CEFTRIAXON -MIP

Ceftriaxon-MIP i.v. /i.m. 1 g:1 fiolka proszku zawiera 1,193 g ceftriaksonu sodowego, co odpowiada 1,0 g ceftriaksonu

Leku nie należy stosować u pacjentów ze znaną nadwrażliwością na antybiotyki z grupy cefalosporyn.

Nie stosować leku u noworodków i wcześniaków z hiperbilirubinemią u których istnieje ryzyko rozwoju encefalopatii bilirubinowej, z kwasicą lub hipoalbuminemią oraz u wcześniaków u których zdolności wiązania bilirubiny są zmniejszone.

Leku Ceftriaxon-MIP 1g podawanego domięśniowo, rozcieńczanego w 1 % roztworze chlorowodorku lidokainy nie stosować w przypadku alergii na lidokainę, zaburzeń przewodnictwa, zaburzeń rytmu serca, porfirii lub ostrej nie wyrównanej niewydolności serca, w okresie ciąży i karmienia piersią.

Następujące zasady zostały przyjęte dla sporządzenia klasyfikacji częstości występowania:

często: 1/100 i < 1/10,

niezbyt często: 1/1 000 i < 1/100,

rzadko: 1/10 000 i < 1/1 000,

bardzo rzadko: < 1/10 000

częstość nieznana: nie może być określona na podstawie dostępnych danych.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Często: eozynofilia, leukopenia, trombocytopenia, granulocytopenia.

Rzadko: zaburzenia krzepliwości krwi.

Częstość nieznana: agranulocytoza (< 500/mm3) najczęściej po dziesięciodniowej terapii o łącznej dawce 20 g ceftriaksonu lub większej, anemia hemolityczna, wydłużenie czasu protrombinowego.

Zaburzenia żołądka i jelit

Często: wolne stolce lub biegunka, nudności, wymioty, zaburzenia smaku, zapalenie jamy ustnej, zapalenie języka.

Rzadko: rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Niezbyt często: podwyższenie poziomu kreatyniny w surowicy, skąpomocz.

Bardzo rzadko: wytrącanie się osadów w nerkach, najczęściej u dzieci w wieku poniżej 3 lat, które leczone były wysokimi dawkami dobowymi (np. 80 mg/kg mc. na dobę lub wyższymi) lub po zastosowaniu łącznej dawki przekraczającej 10 g oraz przy dodatkowym obciążeniu innymi czynnikami ryzyka (odwodnienie, unieruchomienie itd.). Wytrącanie osadu może zaburzać czynność nerek i zanika po odstawieniu ceftriaksonu.

 Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podaniaNiezbyt często: bóle i zawroty głowy, grzybica dróg rodnych.

Rzadko: zapalenie żył w miejscu wstrzyknięcia (powolne wstrzyknięcie, powyżej 2-4 min. zmniejsza możliwość wystąpienia zapalenia).

Częstość nieznana: ból i uczucie dyskomfortu w miejscu wstrzyknięcia domięśniowego, na ogół dobrze tolerowane i przemijające. Wstrzyknięcie domięśniowe bez lidokainy jest bolesne. Może wystąpić zakażenie drobnoustrojami niewrażliwymi na lek.

Zaburzenia układu immunologicznego

Bardzo rzadko: wstrząs anafilaktyczny (do 30 minut od zastosowania leku). W takim wypadku należy odstawić ceftriakson i zastosować odpowiednie leczenie: ułożenie pacjenta na boku, uwolnienie dróg oddechowych, oddech kontrolowany, założenie stałego wkłucia, podanie leków sympatykomimetycznych (np. adrenalina, noradrenalina, orcyprenalina), dożylne podanie kortykoidów w dużych dawkach w przypadku pogłębiającego się wstrząsu (centralizacja krążenia krwi), np. metyloprednizolon w dawce 30 mg/kg mc. lub wyższej.

Często: skórne reakcje alergiczne (zapalenie skóry, pokrzywka, wysypka, obrzęk).

Niezbyt często: świąd, gorączka polekowa, dreszcze, reakcje anafilaktyczne i anfilaktoidalne.

Częstość nieznana: rumień wielopostaciowy, syndrom Stevensa-Johnsona, syndrom Lyella.

Działania niepożądane lidokainy

Niekiedy po iniekcji lidokainy występują zawroty głowy i wymioty. Po podaniu większych dawek (które na ogół nie są stosowane jako roztwór do rozcieńczania Ceftriaxonu-MIP im. 1 g) opisano wystąpienie bradykardii, zatrzymania akcji serca, arytmii, oszołomienia, drgawek i wstrząsu. Objawy te mogą również wystąpić po omyłkowej iniekcji wewnątrznaczyniowej. Obserwowano świąd, wysypkę, obrzęki i objawy wstrząsopodobne, senność, zawroty głowy, nerwowość, euforię, szumy uszne, zaburzenia widzenia, oczopląs, wymioty, uczucie gorąca, drętwienie, drżenia, zaburzenia czucia, splatanie, depresja oddechowa, zatrzymanie oddechu.

U niektórych osób w czasie stosowania Ceftriaxon-MIP mogą wystąpić inne działania niepożądane. W przypadku wystąpienia innych objawów niepożądanych, niewymienionych w tej ulotce, należy poinformować o nich lekarza.

Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością nerek

Jeśli nerki funkcjonują prawidłowo nie jest konieczne zmniejszenie dawki.W przypadku ciężkiej niewydolności nerek (klirens kreatyniny < niż 10 ml/min) dawka dobowa nie powinna przekraczać 2g.

Dawkowanie u pacjentów z jednoczesnym uszkodzeniem wątroby i nerek

W przypadku jednoczesnego ciężkiego uszkodzenia nerek i wątroby należy regularnie kontrolować stężenie ceftriaksonu w osoczu i w zależności od wyniku regulować dawkę.

Dawkowanie u pacjentów z bakteryjnym zapaleniem opon mózgowych

U niemowląt i dzieci leczenie rozpoczyna się od podawania raz na dobę dawki 100 mg/kg mc. (jednak nie więcej niż 4 g na dobę). Z chwilą określenia wrażliwości drobnoustroju na działanie leku, dawkę można odpowiednio zmniejszyć. W zależności od rodzaju drobnoustrojów skuteczny jest następujący schemat terapii:

Neisseria meningitidis – 4 dni

Haemophilus influenzae – 6 dni

Streptococcus pneumoniae – 7 dni

Dawkowanie u pacjentów z boreliozą z Lyme

Dzieci przez 14 dni otrzymują dawkę 50 mg/kg mc. raz na dobę (do maksymalnej dawki 2g). U dorosłych jednorazowa dawka dobowa wynosi 2 g. W literaturze są doniesienia o stosowaniu dobowej dawki 4 g w przypadku ciężkich zakażeń. Stosowanie Ceftriaxonu-MIP domięśniowo nie jest odpowiednie do leczenia neuroboreliozy.

Dawkowanie w zapobieganiu zakażeniom okołooperacyjnym

Zaleca się jednorazowe podanie odpowiedniej do wieku pacjenta pojedynczej dawki ceftriaksonu na 30 do 90 minut przed operacją.

Dawkowanie u pacjentów z rzeżączką

U dorosłych stosuje się jednorazowo dawkę 250 mg ceftriaksonu domięśniowo.

Dorośli i dzieci powyżej 12 lat  1 do 2 g ceftriaksonu 1 raz na dobę.

W przypadku zakażeń zagrażających życiu (posocznica, wewnątrzszpitalne zapalenia płuc, bakteryjne zapalenia opon mózgowych) oraz w przypadku zakażeń spowodowanych drobnoustrojami o umiarkowanej wrażliwości na lek można zwiększyć dawkę i podawać 4 g jeden raz na dobę.

U dzieci o masie 50 kg i większej, konieczne jest zastosowanie dawki przyjętej dla dorosłych.

Nie stosować domięśniowo leku Ceftriaxon-MIP u dzieci poniżej 2 roku życia.

Niemowlęta od 15 dnia życia i dzieci do 12 lat Zależnie od  ciężkości zakażenia otrzymują  od 20 do 80 mg ceftriaksonu na kg mc./dobę.

Wcześniaki i noworodki do 14 dnia życia

Ze względu na niedojrzałość narządów zaleca się nie przekraczanie dawki 50 mg/kg mc./dobę. Infuzja dożylna powinna trwać powyżej 60 min., w celu zmniejszenia potencjalnego ryzyka wystąpienia encefalopatii spowodowanej nagłym wzrostem poziomu bilirubiny

Jeśli wystąpi wstrząs anafilaktyczny (zaburzenia oddychania, utrata przytomności) należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.

Wstrząs występuje do 30 minut po zastosowania leku. W takim wypadku lekarz zadecyduje o odpowiednim postępowaniu, takim jak: odstawienie ceftriaksonu, ułożenie pacjenta na boku, uwolnienie dróg oddechowych, oddech kontrolowany, założenie stałego wkłucia, podanie leków sympatykomimetycznych (np. adrenalina, noradrenalina, orcyprenalina), dożylne podanie kortykoidów w dużych dawkach w przypadku pogłębiającego się wstrząsu (centralizacja krążenia krwi), np. metyloprednizolon w dawce 30 mg/kg mc. lub większej.

Należy zachować ostrożność stosując Ceftriaxon-MIP u pacjentów ze znaną nadwrażliwością na penicyliny (szczególnie, gdy wystąpił w przeszłości wstrząs anafilaktyczny) lub inne antybiotyki betalaktamowe, gdyż znane są przypadki alergii krzyżowej na cefalosporyny i te antybiotyki.

W ciężkiej niewydolności nerek z współistniejącą niewydolnością wątroby zaleca się regularnie kontrolować stężenie leku w surowicy.

W przypadku długotrwałego leczenia zaleca się regularnie kontrolować morfologię i obraz krwi.

U pacjentów na diecie o niskiej zawartości sodu należy wziąć pod uwagę zawartość sodu w preparacie.

Jeśli w trakcie leczenia lub po jego zakończeniu wystąpiła u pacjenta biegunka, zwłaszcza ciężka, lub długo utrzymująca się, można przypuszczać, że wystąpiło rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, które może zagrażać życiu pacjenta. W takich przypadkach należy natychmiast zgłosić się do lekarza, który zadecyduje o odstawieniu leku Ceftriaxon-MIP i zaleci odpowiednią terapię (np. doustne podawanie wankomycyny 4 x 250 mg na dobę). Przeciwwskazane jest podawanie preparatów hamujących perystaltykę i działających zapierająco.

Podczas ultradźwiękowych badań pęcherzyka żółciowego stwierdzono zacienienia, które znikały po odstawieniu leku lub po zakończeniu leczenia ceftriaksonem. Zacienienia te spowodowane były wytrącaniem się soli wapniowych ceftriaksonu i występowały zazwyczaj po podaniu dużych dawek. Rzadko, gdy wytrącanie się osadów wywołuje objawy kliniczne, takie jak np. bóle brzucha, zaleca się zastosowanie niechirurgicznych metod postępowania lub rozważenie możliwości przerwania podawania ceftriaksonu.

U pacjentów w trakcie dializy nie są konieczne dodatkowe uzupełnienia dawki. Stężenie w surowicy powinno być jednak kontrolowane.

Jeśli wystąpi wstrząs anafilaktyczny (zaburzenia oddychania, utrata przytomności) należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.

Wstrząs występuje do 30 minut po zastosowania leku. W takim wypadku lekarz zadecyduje o odpowiednim postępowaniu, takim jak: odstawienie ceftriaksonu, ułożenie pacjenta na boku, uwolnienie dróg oddechowych, oddech kontrolowany, założenie stałego wkłucia, podanie leków sympatykomimetycznych (np. adrenalina, noradrenalina, orcyprenalina), dożylne podanie kortykoidów w dużych dawkach w przypadku pogłębiającego się wstrząsu (centralizacja krążenia krwi), np. metyloprednizolon w dawce 30 mg/kg mc. lub większej.

Należy zachować ostrożność stosując Ceftriaxon-MIP u pacjentów ze znaną nadwrażliwością na penicyliny (szczególnie, gdy wystąpił w przeszłości wstrząs anafilaktyczny) lub inne antybiotyki betalaktamowe, gdyż znane są przypadki alergii krzyżowej na cefalosporyny i te antybiotyki.

W ciężkiej niewydolności nerek z współistniejącą niewydolnością wątroby zaleca się regularnie kontrolować stężenie leku w surowicy.

W przypadku długotrwałego leczenia zaleca się regularnie kontrolować morfologię i obraz krwi.

U pacjentów na diecie o niskiej zawartości sodu należy wziąć pod uwagę zawartość sodu w preparacie.

Jeśli w trakcie leczenia lub po jego zakończeniu wystąpiła u pacjenta biegunka, zwłaszcza ciężka, lub długo utrzymująca się, można przypuszczać, że wystąpiło rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, które może zagrażać życiu pacjenta. W takich przypadkach należy natychmiast zgłosić się do lekarza, który zadecyduje o odstawieniu leku Ceftriaxon-MIP i zaleci odpowiednią terapię (np. doustne podawanie wankomycyny 4 x 250 mg na dobę). Przeciwwskazane jest podawanie preparatów hamujących perystaltykę i działających zapierająco.

Podczas ultradźwiękowych badań pęcherzyka żółciowego stwierdzono zacienienia, które znikały po odstawieniu leku lub po zakończeniu leczenia ceftriaksonem. Zacienienia te spowodowane były wytrącaniem się soli wapniowych ceftriaksonu i występowały zazwyczaj po podaniu dużych dawek. Rzadko, gdy wytrącanie się osadów wywołuje objawy kliniczne, takie jak np. bóle brzucha, zaleca się zastosowanie niechirurgicznych metod postępowania lub rozważenie możliwości przerwania podawania ceftriaksonu.

U pacjentów w trakcie dializy nie są konieczne dodatkowe uzupełnienia dawki. Stężenie w surowicy powinno być jednak kontrolowane.

Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania ceftriaksonu i aminoglikozydów lub leków działających diuretycznie np. furosemidu, chociaż nie ma dowodów by ceftriakson zwiększał nefrotoksyczność podczas jednoczesnego stosowania z tymi lekami.

Jak dotychczas nie zaobserwowano nasilenia nerkowej toksyczności tobramycyny pod wpływem działania ceftriaksonu.

Probenecyd nie ma wpływu na wydalanie ceftriaksonu.

Należy unikać łączenia leku z antybiotykami, które hamują przemianę bakterii nie zabijając ich (np. chloramfenikol), ponieważ in vitro stwierdzono działanie antagonistyczne.

U pacjentów leczonych ceftriaksonem może pojawić się fałszywie dodatni odczyn Coombsa, oraz, tak jak podczas stosowania innych cefalosporyn może wystąpić fałszywie dodatni test galaktozemii. Podobnie nieenzymatyczne metody badania glukozy w moczu mogą dać wynik fałszywie dodatni. Dlatego też badanie glukozy w moczu w trakcie leczenia ceftriaksonem powinno być wykonane metodą enzymatyczną.

Lidokaina. Propranolol i cymetydyna mogą zmniejszać nerkowy i wątrobowy klirens kreatyniny podwyższając toksyczność lidokainy. Równoczesne stosowanie ze środkami antyarytmicznymi zwiększa depresyjny efekt kardiologiczny. Lidokaina wydłuża działanie suksametonium.

Ceftriakson nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Nie można jednak wykluczyć, iż niektóre działania niepożądane, jakie mogą wystąpić w związku ze stosowaniem ceftriaksonu, będą taki wpływ wywierać

Lidokaina używana do rozcieńczania proszku 1g, podawanego domięśniowo nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Nie można jednak wykluczyć, iż niektóre działania niepożądane, jakie mogą wystąpić w związku ze stosowaniem lidokainy, będą taki wpływ wywierać

Nie są znane przypadki zatrucia ceftriaksonem.

Nie jest znane specyficzne antidotum. Hemodializa i dializa otrzewnowa nie zmniejsza stężenia leku w osoczu. Leczenie powinno być objawowe.

Sposób przygotowania roztworu do podawania dożylnego

Lek Ceftriaxon-MIP 1 g podawany jest jako wlew dożylny.

Zawartość 1 fiolki rozpuszcza się w 40 ml jednego z niżej wymienionych płynów do wlewu niezawierających wapnia:

woda do iniekcji

0,9% chlorek sodowy

0,45% chlorek sodowy + 2,5% glukoza

5% glukoza

10% glukoza

6% dekstran w 5% roztworze glukozy

płyny do wlewu zawierające skrobię hydroksyetylowaną (6-10%)

Czas trwania wlewu powinien wynosić co najmniej 30 min.Roztwory mają kolor żółtawy. Ta cecha substancji czynnej nie ma wpływu na skuteczność i tolerancje leku.

Zawartość przygotowanych roztworów przeznaczona jest do jednorazowego pobrania. Zalecane jest wykorzystanie roztworu bezpośrednio po przygotowaniu.

Sposób przygotowania roztworu do iniekcji domięśniowej

Substancję suchą 1 g należy rozpuścić w 3,5 ml roztworu do rozcieńczania - 1% chlorowodorkiem lidokainy.

 Wskazówki Roztworu zawierającego lidokainę do iniekcji domięśniowej nie podawać dożylnie. Iniekcja domięśniowa bez lidokainy jest bolesna.