FRAXIPARINE

Każda ampułko-strzykawka 0,3 ml zawiera 2 850 j.m. AXa nadroparyny wapniowej (Nadroparinum
calcicum).

Każda ampułko-strzykawka 0,4 ml zawiera 3 800 j.m. AXa nadroparyny wapniowej (Nadroparinum
calcicum).

Każda ampułko-strzykawka 0,6 ml zawiera 5 700 j.m. AXa nadroparyny wapniowej (Nadroparinum
calcicum).

Każda ampułko-strzykawka 0,8 ml zawiera 7 600 j.m. AXa nadroparyny wapniowej (Nadroparinum
calcicum).

Każda ampułko-strzykawka 1 ml zawiera 9 500 j.m. AXa nadroparyny wapniowej (Nadroparinum
calcicum).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

• Nadwrażliwość na nadroparynę wapniową lub na którąkolwiek substancję pomocniczą

• Małopłytkowość zależna od nadroparyny w wywiadzie (patrz punkt 4.4).

Podobnie, jak w przypadku pozostałych heparyn drobnocząsteczkowych, stosowanie produktu
leczniczego jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

Czynne krwawienie lub ryzyko wystąpienia krwawienia w związku z zaburzeniami hemostazy,
z wyjątkiem tych zależnych od rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC),
nie wywołanego przez heparynę.

• Zmiany organiczne zagrażające krwawieniem (takie jak czynna choroba wrzodowa żołądka
i (lub) dwunastnicy).

• Krwotoczny incydent naczyniowo-mózgowy.

• Ostre infekcyjne zapalenie wsierdzia.

• Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min) u pacjentów
otrzymujących dawki lecznicze z powodu zaburzeń zakrzepowo-zatorowych, niestabilnej dławicy
piersiowej lub zawału serca bez załamka Q.

• W przypadku pacjentów otrzymujących heparynę w dawkach leczniczych, nie zaś
profilaktycznych, przeciwwskazane jest stosowanie znieczulenia regionalnego do zabiegów
planowych.

Działania niepożądane zostały pogrupowane według częstości występowania (bardzo często: > 1/10;
często: > 1/100 do < 1/10; niezbyt często: > 1/1000 do < 1/100; rzadko: > 1/10,000 do < 1/1000; bardzo
rzadko < 1/10,000) i według klasyfikacji narządów i układów.

Produkt leczniczy do podawania podskórnego i dożylnego.

Uwaga: Różne produkty lecznicze heparyn drobnocząsteczkowych (LMWH) nie muszą być

równoważne z powodu różnej aktywności biologicznej każdego z produktów. Należy zwrócić

szczególną uwagę na specyficzne instrukcje dotyczące dawkowania dla każdej heparyny

drobnocząsteczkowej.

Ampułko-strzykawki z podziałką ułatwiają podawanie odpowiednich dawek, jeżeli konieczne jest
dostosowanie dawki do masy ciała pacjenta.

W przypadku podawania wstrzyknięcia podskórnego, zazwyczaj jako miejsce wstrzyknięcia
wybiera się ścianę przednio-boczną brzucha, na zmianę po prawej lub lewej stronie. Alternatywnym
miejscem wstrzyknięcia może być udo. Należy uchwycić kciukiem i palcem wskazującym fałd
skóry, a następnie wprowadzić igłę prostopadle w fałd skóry, który należy trzymać palcami przez
cały okres wstrzykiwania.

Profilaktyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej:

- Zabieg chirurgiczny:

Produkt leczniczy Fraxiparine należy podawać podskórnie, raz na dobę w dawce 0,3 ml
(2 850 j.m. anty-Xa), przez co najmniej 7 dni. Pierwszą dawkę należy podać od 2 do 4 godzin przed
zabiegiem. We wszystkich przypadkach należy utrzymywać profilaktykę przez okres występowania
ryzyka, co najmniej do momentu uruchomienia pacjenta.

- Ortopedyczny zabieg chirurgiczny:

Produkt leczniczy Fraxiparine należy podawać podskórnie. Pierwszą dawkę podaje się 12 godzin
przed zabiegiem, drugą 12 godzin po jego zakończeniu. Te i kolejne dawki dobowe należy
dostosować do masy ciała pacjenta, zgodnie z zaleceniami zawartymi w poniższej tabeli, którą
sporządzono w oparciu o przelicznik 38 j.m. anty-Xa/kg mc., zwiększony o 50% od czwartego dnia
po zabiegu. Stosowanie produktu leczniczego należy kontynuować przez co najmniej 10 dni.
We wszystkich przypadkach należy utrzymywać profilaktykę przez okres występowania ryzyka,
co najmniej do momentu uruchomienia pacjenta.

- Pacjenci nie poddawani zabiegom chirurgicznym

Produkt leczniczy Fraxiparine należy podawać podskórnie. Dawkę należy dostosować do masy ciała
pacjenta i stopnia ryzyka, zgodnie z zaleceniami zawartymi w poniższej tabeli:

Czas trwania profilaktyki należy ustalić w oparciu o ocenę ryzyka incydentu zakrzepowo-
zatorowego.

Zapobieganie wykrzepianiu w układzie krążenia pozaustrojowego podczas hemodializy.

Dawkę należy ustalać indywidualnie dla każdego pacjenta, z uwzględnieniem warunków
technicznych hemodializy. Produkt leczniczy Fraxiparine podaje się zazwyczaj w jednorazowej
dawce do linii tętniczej zestawu hemodializacyjnego na początku zabiegu. U pacjentów bez
zwiększonego ryzyka wystąpienia krwawienia dawkę początkową należy dostosować do masy ciała,
zgodnie z zaleceniami zawartymi w poniższej tabeli:

U pacjentów, u których istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia krwawienia, dawkę ustaloną
w oparciu o masę ciała należy zmniejszyć o połowę.

W przypadku zabiegów trwających dłużej niż 4 godziny podczas zabiegu można podać dodatkową
mniejszą dawkę produktu leczniczego Fraxiparine.

Dawki produktu leczniczego Fraxiparine podawane przed kolejnymi zabiegami hemodializy należy
dostosować w oparciu o wynik uzyskany po jego podaniu w czasie poprzedniego zabiegu.

Leczenie zakrzepicy żył głębokich z towarzyszącą zatorowością płucną lub bez zatorowości:

Produkt leczniczy Fraxiparine należy podawać podskórnie, dwa razy na dobę (co 12 godzin),
zazwyczaj przez okres 10 dni. Dawkę należy dostosować do masy ciała pacjenta, zgodnie
z zaleceniami zawartymi w poniższej tabeli, którą sporządzono w oparciu o przelicznik
86 j.m. anty-Xa/kg mc.

Należy rozpocząć leczenie doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi tak szybko, jak to tylko
możliwe, chyba że leki doustne są przeciwwskazane. Nie należy przerywać leczenia produktem
Fraxiparine aż do momentu uzyskania pożądanych wartości INR.

Leczenie niestabilnej dławicy piersiowej i zawału mięśnia sercowego bez załamka Q

Produkt leczniczy Fraxiparine należy podawać podskórnie, 2 razy na dobę (co 12 godzin), w
skojarzeniu z kwasem acetylosalicylowym, stosowanym w dawce do 325 mg na dobę. Zazwyczaj
leczenie trwa 6 dni. Pierwszą dawkę produktu leczniczego Fraxiparine należy podać we wstrzyknięciu
dożylnym (bolus), natomiast kolejne dawki należy podawać podskórnie. Dawkę należy dostosować
do masy ciała pacjenta, zgodnie z zaleceniami zawartymi w poniższej tabeli, którą sporządzono
w oparciu o przelicznik 86 j.m. anty-Xa/kg mc. Nie należy stosować dawki większej niż 1 ml.
U pacjentów z masą ciała poniżej 50 kg należy stosować dawkę 0,4 ml.

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku należy uwzględnić możliwość występowania zaburzeń czynności
nerek (patrz punkt 5.2). Zaleca się ocenę czynności nerek przed rozpoczęciem leczenia
(patrz punkt 4.4) i odpowiednie dostosowanie dawki (patrz punkt 4.2).

Zaburzenia czynności nerek

Profilaktyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej

Nie jest wymagane zmniejszenie dawki u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek
(klirens kreatyniny większy lub równy 50 ml/min).

W przypadku umiarkowanych i ciężkich zaburzeń czynności nerek ekspozycja na nadroparynę jest
zwiększona. U tych pacjentów istnieje zwiększone ryzyko zaburzeń zakrzepowo-zatorowych oraz
krwotoku.

Jeśli lekarz prowadzący, po ocenie indywidualnych czynników ryzyka zaburzeń zakrzepowo -
zatorowych oraz krwotoku u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens
kreatyniny większy lub równy 30 ml/min i mniejszy niż 50 ml/min), zdecyduje o zasadności
zmniejszenia dawki, dawka powinna być zmniejszona o 25 do 33% (patrz punkty 4.4 i 5.2).

U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min) dawkę
należy zmniejszyć o 25 do 33% (patrz punkty 4.4 i 5.2).

Leczenie żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, niestabilnej dławicy piersiowej i zawału mięśnia
sercowego bez załamka Q

Nie jest wymagane zmniejszenie dawki u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek
(klirens kreatyniny większy lub równy 50 ml/min).

W przypadku umiarkowanych i ciężkich zaburzeń czynności nerek ekspozycja na nadroparynę jest
zwiększona. U tych pacjentów istnieje zwiększone ryzyko zaburzeń zakrzepowo-zatorowych oraz
krwotoku.

Jeśli lekarz prowadzący, po ocenie indywidualnych czynników ryzyka zaburzeń zakrzepowo-
zatorowych oraz krwotoku u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens
kreatyniny większy lub równy 30 ml/min i mniejszy niż 50 ml/min), zdecyduje o zasadności
zmniejszenia dawki, dawka powinna być zmniejszona o 25 do 33% (patrz punkty 4.4 i 5.2).

Nadroparyna jest przeciwwskazana u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek
(patrz punkty 4.3, 4.4, 5.2).

Produktu leczniczego Fraxiparine nie należy podawać domięśniowo.
Małopłytkowość wywołana przez heparynę

Ze względu na możliwość wystąpienia małopłytkowości wywołanej przez heparynę, w trakcie
leczenia nadroparyną należy regularnie kontrolować liczbę płytek krwi.

Rzadko obserwowano przypadki małopłytkowości, sporadycznie o ciężkim przebiegu. Mogą one
być związane (lub nie) z zakrzepicą tętniczą lub żylną. Należy rozważyć takie rozpoznanie w
następujących przypadkach:

• małopłytkowość

• jakiekolwiek znaczące zmniejszenie liczby płytek krwi: 30-50 % wartości początkowej

• narastanie zakrzepicy mimo podawania leku

• rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe

• wystąpienie zakrzepicy w przebiegu leczenia.

W takich przypadkach konieczne jest przerwanie leczenia nadroparyną.

Zaburzenia te mają prawdopodobnie charakter immunologiczny. W przypadku pierwszego leczenia
heparyną donoszono o ich występowaniu głównie między 5. a 21. dniem terapii, ale mogą wystąpić
znacznie wcześniej u pacjentów z małopłytkowością wywoływaną przez heparynę w wywiadzie.

W przypadku występowania w wywiadzie małopłytkowości wywołanej przez heparynę
(standardową lub drobnocząsteczkową), należy rozważyć, czy stosować leczenie nadroparyną.
W takim przypadku należy starannie monitorować stan pacjenta i oznaczać liczbę płytek krwi
co najmniej raz na dobę. Jeśli wystąpi małopłytkowość, należy natychmiast przerwać leczenie.

W przypadku wystąpienia małopłytkowości w trakcie leczenia heparyną (standardową lub
drobnocząsteczkową), należy rozważyć jej zastąpienie lekiem przeciwzakrzepowym z innej grupy,
jeżeli jest to możliwe. W przypadku braku możliwości zastosowania takiego leku i bezwzględnej
konieczności stosowania heparyny należy rozważyć podanie innej heparyny drobnocząsteczkowej
(LMWH). W takim przypadku należy starannie monitorować stan pacjenta, oznaczać liczbę płytek

krwi co najmniej raz na dobę i prowadzić leczenie możliwie jak najkrócej, ponieważ opisywano
przypadki utrzymywania się małopłytkowości jeszcze po zmianie leczenia (patrz punkt 4.3).

W przypadku diagnozowania małopłytkowości wywołanej przez heparynę testy agregacji płytek
krwi in vitro mają ograniczoną wartość.

Zalecane środki ostrożności

Tak, jak w przypadku pozostałych heparyn drobnocząsteczkowych, należy zachować ostrożność
podczas stosowania produktu, które może być związane ze zwiększonym ryzykiem krwawienia,
w przypadku:

• niewydolności wątroby

• ciężkiego nadciśnienia tętniczego

• występowania choroby wrzodowej żołądka i (lub) dwunastnicy lub innych zmian organicznych
zagrażających krwawieniem w wywiadzie

• zaburzeń naczyniowych naczyniówki i siatkówki oka

• okresu pooperacyjnego po zabiegach chirurgicznych w obrębie mózgu, rdzenia kręgowego
i oczu

Zaburzenia czynności nerek

Nadroparyna jest wydalana głównie przez nerki, co powoduje zwiększenie ekspozycji na lek
u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt 5.2). Należy zachować ostrożność
w przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, ponieważ istnieje u nich zwiększone ryzyko
krwawienia.

Decyzję o zasadności zmniejszenia dawki u pacjentów z klirensem kreatyniny od 30 do 50 ml/min
lekarz powinien podjąć na podstawie indywidualnej oceny ryzyka krwawienia i ryzyka powikłań
zakrzepowo-zatorowych u danego pacjenta (patrz punkt 4.2).

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się ocenę czynności nerek przed rozpoczęciem leczenia
(patrz punkt 4.3).

Hiperkaliemia

Heparyna może hamować wydzielanie aldosteronu przez nadnercza, co może prowadzić
do wystąpienia hiperkaliemii, zwłaszcza u pacjentów ze zwiększonym stężeniem potasu we krwi oraz
u pacjentów z ryzykiem wystąpienia zwiększonego stężenia potasu, takich jak pacjenci z cukrzycą,
przewlekłą niewydolnością nerek, występującą wcześniej kwasicą metaboliczną lub otrzymujących
leki, które mogą zwiększać stężenie potasu we krwi (np. inhibitory konwertazy angiotensyny,
niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ)).

Ryzyko wystąpienia hiperkaliemii zwiększa się wraz z czasem trwania leczenia; hiperkaliemia jest
zwykle przemijająca.

Należy monitorować stężenie potasu w osoczu krwi u pacjentów z grupy ryzyka.

Znieczulenie zewnątrzoponowe, rdzeniowe / nakłucie lędźwiowe i jednocześnie stosowane lekiU pacjentów poddawanych znieczuleniu zewnątrzoponowemu, rdzeniowemu
(podpajeczynówkowemu), podawanie heparyny rzadko może być związane z występowaniem
krwiaków nadtwardówkowych lub rdzeniowych, które ostatecznie mogłyby prowadzić
do przedłużającego się lub trwałego porażenia. Ryzyko zwiększa się w przypadku zastosowania
podczas znieczulenia cewnika zewnątrzoponowego lub podtwardówkowego, jednoczesnego
podawania leków mających wpływ na krzepnięcie, takich jak niesteroidowe leki przeciwzapalne
(NLPZ), leki zapobiegające agregacji płytek krwi lub leki przeciwzakrzepowe, albo w przypadku
nakłucia lędźwiowego powodującego uraz lub wykonywanego wielokrotnie.

0 jednoczesnym zastosowaniu znieczulenia rdzeniowego lub zewnątrzoponowego i leczenia
przeciwzakrzepowego należy zdecydować po dokładnej indywidualnej ocenie korzyści

1 potencjalnego ryzyka w następujących sytuacjach:

• U pacjentów otrzymujących leczenie przeciwzakrzepowe

U pacjentów u których zaplanowano zabieg ze znieczuleniem rdzeniowym
lub zewnątrzoponowym

W przypadku wykonywania nakłucia lędźwiowego, znieczulenia rdzeniowego
lub zewnątrzoponowego należy zachować co najmniej 12 godzinny odstęp czasu pomiędzy podaniem
nadroparyny w dawce profilaktycznej lub 24 godzinny odstęp czasu pomiędzy podaniem nadroparyny
w dawce leczniczej, a wprowadzeniem lub usunięciem cewnika lub igły, biorąc pod uwagę
charakterystykę produktu i profil pacjenta. W przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności nerek
można rozważyć zastosowanie większych odstępów czasu. Nie należy podawać kolejnej dawki przed
upływem co najmniej 4 godzin od usunięcia cewnika. Ponowne zastosowanie nadroparyny należy
opóźnić do zakończenia zabiegu chirurgicznego.

W celu wykrycia jakichkolwiek objawów uszkodzenia neurologicznego, takich jak bóle okolicy
lędźwiowej, ubytki czuciowe i ruchowe (drętwienie i osłabienie kończyn dolnych) oraz zaburzenia
czynności jelit lub pęcherza należy zwiększyć nadzór nad pacjentem. W razie wystąpienia takich
objawów konieczne jest pilne rozpoczęcie leczenia. Personel pielęgniarski powinien być przeszkolony
w wykrywaniu takich objawów. Jednocześnie należy pouczyć pacjentów, aby niezwłocznie
informowali lekarza lub personel pielęgniarski, w razie wystąpienia któregokolwiek z tych objawów.

Jeżeli podejrzewa się wystąpienie jakiegokolwiek objawu sugerującego powstanie krwiaka
rdzeniowego lub nadtwardówkowego, należy w trybie pilnym wykonać badania diagnostyczne
i zastosować odpowiednie leczenie, łącznie z odbarczeniem rdzenia.

W przypadku wystąpienia znaczącego lub widocznego krwawienia podczas wprowadzania cewnika,

0 rozpoczęciu / kontynuowaniu leczeniu heparyną, należy zdecydować po dokładnej indywidualnej
ocenie korzyści i potencjalnego ryzyka.

Salicylany, niesteroidowe leki przeciwzapalne i leki przeciwpłytkowe

Jednoczesne stosowanie kwasu acetylosalicylowego, innych salicylanów, niesteroidowych leków
przeciwzapalnych i leków przeciwpłytkowych w profilaktyce lub leczeniu zaburzeń zakrzepowo-
zatorowych i zapobieganiu wykrzepiania podczas hemodializy nie jest zalecane, ponieważ mogą one
zwiększać ryzyko krwawień. W przypadku gdy nie można tego uniknąć, należy zastosować ścisły
nadzór kliniczny i laboratoryjny.

W badaniach klinicznych dotyczących leczenia niestabilnej dławicy piersiowej i zawału serca

bez załamka Q, nadroparyna była stosowana jednocześnie z kwasem acetylosalicylowym podawanym

w dawce do 325 mg na dobę (patrz punkty 4.2 i 4.5).

Martwica skóry

Przypadki martwicy skóry zgłaszano bardzo rzadko. Poprzedzona jest przez plamicę lub naciekowe
albo bolesne wykwity rumieniowe, z lub bez objawów ogólnych. W takich przypadkach należy
natychmiast odstawić produkt leczniczy.

Alergia na lateks

Osłonka na igłę ampułko-strzykawki może zawierać gumę z naturalnego suchego kauczuku (lateksu),
która może wywoływać reakcje alergiczne u osób uczulonych na lateks.

Produktu leczniczego Fraxiparine nie należy podawać domięśniowo.
Małopłytkowość wywołana przez heparynę

Ze względu na możliwość wystąpienia małopłytkowości wywołanej przez heparynę, w trakcie
leczenia nadroparyną należy regularnie kontrolować liczbę płytek krwi.

Rzadko obserwowano przypadki małopłytkowości, sporadycznie o ciężkim przebiegu. Mogą one
być związane (lub nie) z zakrzepicą tętniczą lub żylną. Należy rozważyć takie rozpoznanie w
następujących przypadkach:

• małopłytkowość

• jakiekolwiek znaczące zmniejszenie liczby płytek krwi: 30-50 % wartości początkowej

• narastanie zakrzepicy mimo podawania leku

• rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe

• wystąpienie zakrzepicy w przebiegu leczenia.

W takich przypadkach konieczne jest przerwanie leczenia nadroparyną.

Zaburzenia te mają prawdopodobnie charakter immunologiczny. W przypadku pierwszego leczenia
heparyną donoszono o ich występowaniu głównie między 5. a 21. dniem terapii, ale mogą wystąpić
znacznie wcześniej u pacjentów z małopłytkowością wywoływaną przez heparynę w wywiadzie.

W przypadku występowania w wywiadzie małopłytkowości wywołanej przez heparynę
(standardową lub drobnocząsteczkową), należy rozważyć, czy stosować leczenie nadroparyną.
W takim przypadku należy starannie monitorować stan pacjenta i oznaczać liczbę płytek krwi
co najmniej raz na dobę. Jeśli wystąpi małopłytkowość, należy natychmiast przerwać leczenie.

W przypadku wystąpienia małopłytkowości w trakcie leczenia heparyną (standardową lub
drobnocząsteczkową), należy rozważyć jej zastąpienie lekiem przeciwzakrzepowym z innej grupy,
jeżeli jest to możliwe. W przypadku braku możliwości zastosowania takiego leku i bezwzględnej
konieczności stosowania heparyny należy rozważyć podanie innej heparyny drobnocząsteczkowej
(LMWH). W takim przypadku należy starannie monitorować stan pacjenta, oznaczać liczbę płytek

krwi co najmniej raz na dobę i prowadzić leczenie możliwie jak najkrócej, ponieważ opisywano
przypadki utrzymywania się małopłytkowości jeszcze po zmianie leczenia (patrz punkt 4.3).

W przypadku diagnozowania małopłytkowości wywołanej przez heparynę testy agregacji płytek
krwi in vitro mają ograniczoną wartość.

Zalecane środki ostrożności

Tak, jak w przypadku pozostałych heparyn drobnocząsteczkowych, należy zachować ostrożność
podczas stosowania produktu, które może być związane ze zwiększonym ryzykiem krwawienia,
w przypadku:

• niewydolności wątroby

• ciężkiego nadciśnienia tętniczego

• występowania choroby wrzodowej żołądka i (lub) dwunastnicy lub innych zmian organicznych
zagrażających krwawieniem w wywiadzie

• zaburzeń naczyniowych naczyniówki i siatkówki oka

• okresu pooperacyjnego po zabiegach chirurgicznych w obrębie mózgu, rdzenia kręgowego
i oczu

Zaburzenia czynności nerek

Nadroparyna jest wydalana głównie przez nerki, co powoduje zwiększenie ekspozycji na lek
u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt 5.2). Należy zachować ostrożność
w przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, ponieważ istnieje u nich zwiększone ryzyko
krwawienia.

Decyzję o zasadności zmniejszenia dawki u pacjentów z klirensem kreatyniny od 30 do 50 ml/min
lekarz powinien podjąć na podstawie indywidualnej oceny ryzyka krwawienia i ryzyka powikłań
zakrzepowo-zatorowych u danego pacjenta (patrz punkt 4.2).

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się ocenę czynności nerek przed rozpoczęciem leczenia
(patrz punkt 4.3).

Hiperkaliemia

Heparyna może hamować wydzielanie aldosteronu przez nadnercza, co może prowadzić
do wystąpienia hiperkaliemii, zwłaszcza u pacjentów ze zwiększonym stężeniem potasu we krwi oraz
u pacjentów z ryzykiem wystąpienia zwiększonego stężenia potasu, takich jak pacjenci z cukrzycą,
przewlekłą niewydolnością nerek, występującą wcześniej kwasicą metaboliczną lub otrzymujących
leki, które mogą zwiększać stężenie potasu we krwi (np. inhibitory konwertazy angiotensyny,
niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ)).

Ryzyko wystąpienia hiperkaliemii zwiększa się wraz z czasem trwania leczenia; hiperkaliemia jest
zwykle przemijająca.

Należy monitorować stężenie potasu w osoczu krwi u pacjentów z grupy ryzyka.

Znieczulenie zewnątrzoponowe, rdzeniowe / nakłucie lędźwiowe i jednocześnie stosowane lekiU pacjentów poddawanych znieczuleniu zewnątrzoponowemu, rdzeniowemu
(podpajeczynówkowemu), podawanie heparyny rzadko może być związane z występowaniem
krwiaków nadtwardówkowych lub rdzeniowych, które ostatecznie mogłyby prowadzić
do przedłużającego się lub trwałego porażenia. Ryzyko zwiększa się w przypadku zastosowania
podczas znieczulenia cewnika zewnątrzoponowego lub podtwardówkowego, jednoczesnego
podawania leków mających wpływ na krzepnięcie, takich jak niesteroidowe leki przeciwzapalne
(NLPZ), leki zapobiegające agregacji płytek krwi lub leki przeciwzakrzepowe, albo w przypadku
nakłucia lędźwiowego powodującego uraz lub wykonywanego wielokrotnie.

0 jednoczesnym zastosowaniu znieczulenia rdzeniowego lub zewnątrzoponowego i leczenia
przeciwzakrzepowego należy zdecydować po dokładnej indywidualnej ocenie korzyści

1 potencjalnego ryzyka w następujących sytuacjach:

• U pacjentów otrzymujących leczenie przeciwzakrzepowe

U pacjentów u których zaplanowano zabieg ze znieczuleniem rdzeniowym
lub zewnątrzoponowym

W przypadku wykonywania nakłucia lędźwiowego, znieczulenia rdzeniowego
lub zewnątrzoponowego należy zachować co najmniej 12 godzinny odstęp czasu pomiędzy podaniem
nadroparyny w dawce profilaktycznej lub 24 godzinny odstęp czasu pomiędzy podaniem nadroparyny
w dawce leczniczej, a wprowadzeniem lub usunięciem cewnika lub igły, biorąc pod uwagę
charakterystykę produktu i profil pacjenta. W przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności nerek
można rozważyć zastosowanie większych odstępów czasu. Nie należy podawać kolejnej dawki przed
upływem co najmniej 4 godzin od usunięcia cewnika. Ponowne zastosowanie nadroparyny należy
opóźnić do zakończenia zabiegu chirurgicznego.

W celu wykrycia jakichkolwiek objawów uszkodzenia neurologicznego, takich jak bóle okolicy
lędźwiowej, ubytki czuciowe i ruchowe (drętwienie i osłabienie kończyn dolnych) oraz zaburzenia
czynności jelit lub pęcherza należy zwiększyć nadzór nad pacjentem. W razie wystąpienia takich
objawów konieczne jest pilne rozpoczęcie leczenia. Personel pielęgniarski powinien być przeszkolony
w wykrywaniu takich objawów. Jednocześnie należy pouczyć pacjentów, aby niezwłocznie
informowali lekarza lub personel pielęgniarski, w razie wystąpienia któregokolwiek z tych objawów.

Jeżeli podejrzewa się wystąpienie jakiegokolwiek objawu sugerującego powstanie krwiaka
rdzeniowego lub nadtwardówkowego, należy w trybie pilnym wykonać badania diagnostyczne
i zastosować odpowiednie leczenie, łącznie z odbarczeniem rdzenia.

W przypadku wystąpienia znaczącego lub widocznego krwawienia podczas wprowadzania cewnika,

0 rozpoczęciu / kontynuowaniu leczeniu heparyną, należy zdecydować po dokładnej indywidualnej
ocenie korzyści i potencjalnego ryzyka.

Salicylany, niesteroidowe leki przeciwzapalne i leki przeciwpłytkowe

Jednoczesne stosowanie kwasu acetylosalicylowego, innych salicylanów, niesteroidowych leków
przeciwzapalnych i leków przeciwpłytkowych w profilaktyce lub leczeniu zaburzeń zakrzepowo-
zatorowych i zapobieganiu wykrzepiania podczas hemodializy nie jest zalecane, ponieważ mogą one
zwiększać ryzyko krwawień. W przypadku gdy nie można tego uniknąć, należy zastosować ścisły
nadzór kliniczny i laboratoryjny.

W badaniach klinicznych dotyczących leczenia niestabilnej dławicy piersiowej i zawału serca

bez załamka Q, nadroparyna była stosowana jednocześnie z kwasem acetylosalicylowym podawanym

w dawce do 325 mg na dobę (patrz punkty 4.2 i 4.5).

Martwica skóry

Przypadki martwicy skóry zgłaszano bardzo rzadko. Poprzedzona jest przez plamicę lub naciekowe
albo bolesne wykwity rumieniowe, z lub bez objawów ogólnych. W takich przypadkach należy
natychmiast odstawić produkt leczniczy.

Alergia na lateks

Osłonka na igłę ampułko-strzykawki może zawierać gumę z naturalnego suchego kauczuku (lateksu),
która może wywoływać reakcje alergiczne u osób uczulonych na lateks.