Fortum proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań | 2 g | 1 fiol. | Monovial

1 fiolka zawiera 2 g Ceftazidimum (ceftazydymu w postaci pięciowodzianu). Pełny wykaz substancji pomocniczych patrz punkt 6.1

Nadwrażliwość na ceftazydym lub na inne antybiotyki cefalosporynowe, lub na którąkolwiek z substancji pomocniczych produktu. Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna) w wywiadzie na inny rodzaj antybiotyku beta-laktamowego (penicyliny, monobaktamy, karbapenemy).

Najczęściej występującymi reakcjami niepożądanymi są eozynofilia, trombocytoza, zapalenie żył lub zakrzepowe zapalenie żył związane z podawaniem dożylnym, biegunka, przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, wysypka grudkowo-plamista lub pokrzywkowa, ból i (lub) zapalenie po podaniu domięśniowym oraz dodatni wynik testu Coombs?a. Dane ze sponsorowanych i niesponsorowanych badań klinicznych zostały użyte w celu określenia częstości częstych i niezbyt częstych działań niepożądanych. Częstości przypisane do wszystkich pozostałych działań niepożądanych zostały głównie określone na podstawie danych uzyskanych po wprowadzeniu leku do obrotu i odnoszą się w większym stopniu do częstości zgłaszania niż do rzeczywistej częstości. W każdej grupie częstości działania niepożądane są przedstawione w kolejności zmniejszającej się ciężkości. Następujące zasady zostały zastosowane do klasyfikacji częstości: bardzo często ?1/10, często ?1/100 do < 1/10, niezbyt często ?1/1000 do < 1/100, rzadko ?1/10 000 do < 1/1000, bardzo rzadko < 1/10 000, częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych). Klasyfikacja narządów i układów Często Niezbyt często Bardzo rzadko Częstość nieznana Zakażenia i zarażenia pasożytnicze Kandydoza (w tym zapalenie pochwy i pleśniawki jamy ustnej) Zaburzenia krwi i układu chłonnego Eozynofilia Trombocytoza Neutropenia Leukopenia Trombocytopenia Agranulocytoza Niedokrwistość hemolityczna Limfocytoza Zaburzenia układu immunologicznego Anafilaksja, (w tym skurcz oskrzeli i (lub) zmniejszenie ciśnienia tętniczego krwi) (patrz punkt 4.4) Zaburzenia układu nerwowego Ból głowy Zawroty głowy Następstwa neurologiczne1 Parestezje Zaburzenia naczyniowe Zapalenie żył lub zakrzepowe zapalenie żył podczas stosowania dożylnego Zaburzenia żołądka i jelit Biegunka Biegunka związana z lekiem przeciwbakteryjnym i zapalenie jelita grubego2 (patrz punkt 4.4) Ból brzucha Nudności Wymioty Zaburzenia smaku Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Przejściowe zwiększenie aktywności jednego lub więcej enzymów wątrobowych3 Żółtaczka Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Grudkowo- plamista lub pokrzywkowa wysypka Świąd Martwica toksycznorozpływna naskórka Zespół Stevensa- Johnsona Rumień wielopostaciowy Obrzęk naczynioruchowy Zaburzenia nerek i dróg moczowych Przemijające zwiększenie stężeń mocznika, azotu mocznikowego we krwi i (lub) Śródmiąższowe zapalenie nerek Ostra niewydolność nerek kreatyniny w surowicy krwi Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Ból i (lub) zapalenie w miejscu wstrzyknięcia po podaniu domięśniowym. Gorączka Badania diagnostyczne Dodatni odczyn Coombs?a 4 1 Donoszono o występowaniu drżeń, mioklonii, drgawek, encefalopatii i śpiączki u pacjentów z niewydolnością nerek, u których nie zmniejszono odpowiednio dawki ceftazydymu. 2 Biegunka i zapalenie jelita grubego mogą być związane z Clostridium difficile i przybrać postać zapalenia rzekomobłoniastego. 3 AlAT (GPT), AspAT (GOT), LDH, GGTP i fosfatazy alkalicznej. 4 U ok. 5% pacjentów leczonych ceftazydymem występowanie fałszywie dodatniego odczynu Coombs?a może zaburzać wynik próby zgodności (czyli próby krzyżowej) krwi.

Tabela 1. Dorośli i dzieci o masie ciała ?40 kg Podawanie przerywane Zakażenie Podawana dawka Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą 100 do 150 mg/kg mc./dobę co 8 godzin do 9 g na dobę1 Gorączka neutropeniczna 2 g co 8 godzin Szpitalne zapalenia płuc Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych Bakteriemia* Zakażenia kości i stawów 1-2 g co 8 godzin Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich Powikłane zakażenia wewnątrzbrzuszne Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD Powikłane zakażenia dróg moczowych 1-2 g co 8 lub 12 godzin Okołooperacyjna profilaktyka zakażeń dróg moczowych u pacjentów poddanych przezcewkowej resekcji gruczołu krokowego (TURP) 1 g podczas wprowadzenia do znieczulenia, i druga dawka podczas wyjmowania cewnika Przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego 1 g do 2 g co 8 godzin Złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego Ciągła infuzja Zakażenie Podawana dawka Gorączka neutropeniczna Wysycająca dawka 2 g , a następnie ciągła infuzja 4 do 6 g w ciągu każdych 24 godzin1 Szpitalne zapalenia płuc Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych Bakteriemia* Zakażenia kości i stawów Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich Powikłane zakażenia wewnątrzbrzuszne Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD 1 U dorosłych z prawidłową czynnością nerek stosowano 9 g/dobę bez wystąpienia działań niepożądanych. * Jeśli stwierdzono lub podejrzewa się związek z którymkolwiek z zakażeń wymienionych w punkcie 4.1. Tabela 2. Dzieci o masie ciała < 40 kg Niemowlęta w wieku > 2 miesięcy i dzieci < 40 kg Zakażenie Dawka zazwyczaj stosowana Podawanie przerywane Powikłane zakażenia dróg moczowych 100 do 150 mg/kg mc./dobę w trzech dawkach podzielonych, nie więcej niż 6 g/dobę Przewlekłe ropne zapalenie ucha środkowego Złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego Neutropenia u dzieci 150 mg/kg mc./dobę w trzech dawkach podzielonych, nie więcej niż 6 g/dobę Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych Bakteriemia* Zakażenia kości i stawów 100 do 150 mg/kg m.c./dobę w trzech dawkach podzielonych, nie więcej niż 6 g/dobę Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich Powikłane zakażenia wewnątrzbrzuszne Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD Ciągła infuzja Gorączka neutropeniczna Dawka nasycająca 60 do 100 mg/kg mc. a następnie ciągła infuzja 100 do 200 mg/kg mc./dobę, nie więcej niż 6 g/dobę Szpitalne zapalenia płuc Zakażenia dolnych dróg oddechowych u pacjentów z mukowiscydozą Bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych Bakteriemia* Zakażenia kości i stawów Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich Powikłane zakażenia wewnątrzbrzuszne Zapalenie otrzewnej związane z dializą u pacjentów poddawanych CAPD Noworodki i niemowlęta w wieku ?2 miesięcy Zakażenie Dawka zazwyczaj stosowana Podawanie przerywane Większość zakażeń 25 do 60 mg/kg mc./dobę w dwóch dawkach1 1 U noworodków w wieku 0-2 miesięcy, okres półtrwania ceftazydymu w surowicy może być trzy- do czterokrotnie dłuższy niż u dorosłych. * Jeśli stwierdzono lub podejrzewa się związek z którymkolwiek z zakażeń wymienionych w punkcie 4.1 Dzieci i młodzież Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu Fortum podawanego w ciągłej infuzji noworodkom i niemowlętom w wieku ?2 miesięcy nie zostały ustalone. Osoby w podeszłym wieku Z powodu związanego z wiekiem, zmniejszonego klirensu ceftazydymu u pacjentów w podeszłym wieku, dobowa dawka u pacjentów w wieku powyżej 80 lat nie powinna zazwyczaj przekraczać 3 g. Zaburzenia czynności wątroby Dostępne dane nie wskazują na potrzebę zmiany dawek w lekkich lub umiarkowanych zaburzeniach czynności wątroby. Brak danych z badań u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (patrz także punkt 5.2). Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna bezpieczeństwa i skuteczności. Zaburzenia czynności nerek Ceftazydym jest wydalany przez nerki w postaci niezmienionej. Dlatego u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy zmniejszyć dawkę (patrz także punkt 4.4). Należy podać początkową dawkę wysycającą 1 g ceftazydymu. Dawki podtrzymujące należy ustalić na podstawie klirensu kreatyniny. Tabela 3. Zalecane dawki podtrzymujące produktu Fortum w niewydolności nerek ? krótkotrwała infuzja Dorośli i dzieci o masie ciała ?40 kg Klirens kreatyniny (ml/min) Przybliżone stężenie kreatyniny w surowicy ?mol/l(mg/dl) Zalecana dawka jednorazowa Fortum (g) Przerwa między dawkami (w godzinach) 50?31 150?200 (1,7?2,3) 1,0 12 30?16 200?350 (2,3?4,0) 1,0 24 15?6 350?500 (4,0?5,6) 0,5 24 < 5 > 500 (5,6) 0,5 48 U pacjentów z niewydolnością nerek i z ciężkimi zakażeniami, należy zwiększyć pojedynczą dawkę leku o 50% lub zwiększyć częstość dawkowania. U dzieci klirens kreatyniny należy obliczać z uwzględnieniem powierzchni ciała lub beztłuszczowej masy ciała. Dzieci o masie ciała < 40 kg Klirens kreatyniny (ml/min)** Stężenie kreatyniny w surowicy* ?mol/l (mg/dl) Zalecana dawka jednorazowa (mg/kg mc.) Przerwa między dawkami (w godzinach) 50?31 150?200 (1,7?2,3) 25 12 30?16 200?350 (2,3?4,0) 25 24 15?6 350?500 (4,0?5,6) 12,5 24 < 5 > 500 (5,6) 12,5 48 * Wartości stężenia kreatyniny w surowicy są wartościami wskaźnikowymi, które mogą nie wskazywać tego samego stopnia zmniejszenia czynności nerek u pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek ** Oszacowany na podstawie powierzchni ciała lub zmierzony. Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna bezpieczeństwa stosowania i skuteczności. Tabela 4. Zalecane dawki podtrzymujące produktu Fortum w zaburzeniach czynności nerek ? ciągła infuzja Dorośli i dzieci o masie ciała ? 40 kg Klirens kreatyniny (ml/min) Przybliżone stężenie kreatyniny w surowicy ?mol/l (mg/dl) Częstość dawkowania (w godzinach) 50?31 150?200 (1,7?2,3) Dawka nasycająca 2 g, a następnie 1 g do 3 g na 24 godziny 30?16 200?350 (2,3?4,0) Dawka nasycająca 2 g, a następnie 1 g na 24 godziny ?15 ?350 (?4,0) Nieokreślona Należy zachować staranność w dobieraniu dawek. Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna bezpieczeństwa stosowania i skuteczności. Dzieci o masie < 40 kg Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu Fortum podawanego w ciągłej infuzji u dzieci z niewydolnością nerek, o masie ciała < 40 kg, nie zostały określone. Zalecana jest ścisła obserwacja kliniczna bezpieczeństwa stosowania i skuteczności. Jeśli u dzieci z niewydolnością nerek stosuje się ciągłą infuzję, klirens kreatyniny należy obliczać uwzględniając powierzchnię ciała lub beztłuszczową masę ciała. Hemodializa Okres półtrwania ceftazydymu w surowicy podczas hemodializy wynosi od 3 do 5 godzin. Po zakończeniu każdej hemodializy zaleca się podanie dawki podtrzymującej ceftazydymu według poniższej tabeli. Dializa otrzewnowa Ceftazydym można stosować w dializach otrzewnowych i w ciągłych ambulatoryjnych dializach otrzewnowych (CAPD). Oprócz podawania ceftazydymu dożylnie można go podawać również w płynie dializacyjnym (zwykle 125 do 250 mg na 2 litry płynu do dializy). Pacjentom z niewydolnością nerek poddawanym ciągłej tętniczo-żylnej hemodializie lub wysoko przepływowej hemofiltracji w oddziałach intensywnej terapii: 1 g na dobę w dawce jednorazowej lub w dawkach podzielonych. U pacjentów poddawanych nisko przepływowej hemofiltracji dawkowanie jest takie, jak zalecane w zaburzeniach czynności nerek. U pacjentów poddawanych żylno-żylnej hemofiltracji i żylno-żylnej hemodializie należy podawać dawki zgodnie zaleceniami zamieszczonymi w tabeli poniżej. Tabela 5. Zalecane dawki w ciągłej żylno-żylnej hemofiltracji Resztkowa czynność nerek (klirens kreatyniny w ml/min) Dawka podtrzymująca (mg) w zależności od szybkości ultrafiltracji (ml/min)1 5 16,7 33,3 50 0 250 250 500 500 5 250 250 500 500 10 250 500 500 750 15 250 500 500 750 20 500 500 500 750 1 Dawkę podtrzymującą należy podawać co 12 godzin. Tabela 6. Zalecane dawki podczas ciągłej żylno-żylnej hemodializy Resztkowa czynność nerek (klirens kreatyniny w ml/min) Dawka podtrzymująca (mg) w zależności odszybkości wprowadzanego dializatu1 1,0 litr/godzinę 2,0 litry/godzinę Szybkość ultrafiltracji (litry/godzinę) Szybkość ultrafiltracji (litry/godzinę) 0,5 1,0 2,0 0,5 1,0 2,0 0 500 500 500 500 500 750 5 500 500 750 500 500 750 10 500 500 750 500 750 1000 15 500 750 750 750 750 1000 20 750 750 1000 750 750 1000 1 Dawkę podtrzymującą należy podawać co 12 godzin. Sposób podawania Fortum należy podawać dożylnie we wstrzyknięciach albo w infuzjach lub głęboko domięśniowo. Zalecanymi miejscami podania domięśniowego są: górny, zewnętrzny kwadrant mięśnia pośladkowego większego lub boczna część uda. Roztwory Fortum można podawać bezpośrednio do żyły lub do zestawu do infuzji, jeżeli pacjent otrzymuje płyny dożylnie. Podstawową zalecaną drogą podania jest pojedyncze wstrzyknięcie dożylne lub ciągła infuzja dożylna. Podanie domięśniowe powinno być rozważane jedynie, gdy dożylne podanie nie jest możliwe lub jest mniej właściwe dla pacjenta. Dawka zależy od ciężkości, wrażliwości, miejsca i rodzaju zakażenia oraz od wieku i czynności nerek pacjenta.

Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków beta-laktamowych, notowano występowanie ciężkich reakcji nadwrażliwości, sporadycznie śmiertelnych. W razie wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości, konieczne jest natychmiastowe zakończenie leczenia ceftazydymem i wdrożenie odpowiedniego postępowania ratunkowego. Przed wdrożeniem leczenia należy przeprowadzić szczegółowy wywiad dotyczący nadwrażliwości na ceftazydym, na inne cefalosporyny lub na inny rodzaj leków beta-laktamowych. Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności podczas podawania ceftazydymu pacjentom, u których wystąpiły reakcje alergiczne na inne beta-laktamy. Ceftazydym ma ograniczone spectrum działania przeciwbakteryjnego. Nie jest przydatny do stosowania jako jedyny lek w leczeniu niektórych rodzajów zakażeń, chyba że wcześniej określono patogen i wiadomo, że jest on wrażliwy lub że podejrzewa się, że najbardziej prawdopodobne bakterie będą reagować na leczenie ceftazydymem. Dotyczy to szczególnie ustalania sposobu leczenia pacjentów z bakteriemią, a także leczenia bakteryjnego zapalenia opon mózgowych, zakażeń skóry i tkanek miękkich oraz zakażeń kości i stawów. Ponadto ceftazydym jest wrażliwy na hydrolizę przez niektóre z beta-laktamaz o rozszerzonym spektrum (ESBL). Dlatego też wybierając ceftazydym do leczenia, należy wziąć pod uwagę informacje dotyczące częstości występowania bakterii wytwarzających ESBL. Podczas stosowania prawie wszystkich leków przeciwbakteryjnych, w tym ceftazydymu, opisywano występowanie związanego z antybiotykiem zapalenia jelita oraz rzekomobłoniastego zapalenia jelit, o nasileniu od lekkiego do zagrażającego życiu. Dlatego ważne jest wzięcie pod uwagę tego rozpoznania u pacjentów, u których wystąpiła biegunka w trakcie lub po zakończeniu podawania ceftazydymu (patrz punkt 4.8). Należy rozważyć przerwanie leczenia ceftazydymem i zastosowanie leczenia przeciw Clostridium difficile. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę jelit. Stosowanie dużych dawek cefalosporyn jednocześnie z lekami nefrotoksycznymi, takimi jak antybiotyki aminoglikozydowe lub silnie działające leki moczopędne (np. furosemid), może niekorzystnie wpływać na czynność nerek. Ceftazydym jest wydalany przez nerki, dlatego też jego dawkę należy zmniejszyć proporcjonalnie do stopnia niewydolności nerek. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność należy ściśle monitorować u pacjentów z niewydolnością nerek. Donoszono o występowaniu objawów neurologicznych u pacjentów z niewydolnością nerek, u których nie zmniejszono dawki (patrz punkty 4.2, 4.7 i 4.8). Długotrwałe stosowanie może powodować nadmierny wzrost niewrażliwych drobnoustrojów (np.enterokoki, grzyby) i może być konieczne przerwanie kuracji i podjęcie stosownych działań. Istotne jest powtarzanie oceny stanu klinicznego pacjenta. Ceftazydym nie wpływa na wynik testów enzymatycznych wykrywających cukier w moczu, ale mogą wystąpić niewielkie zmiany (fałszywie dodatnie) wyników testów z zastosowaniem metod opartych na redukcji miedzi (Benedicta, Fehlinga, Clinitest). Ceftazydym nie wpływa na wynik alkalicznej próby pikrynianowej na kreatyninę. U około 5% pacjentów leczonych ceftazydymem występowanie fałszywie dodatniego wyniku testu Coombs?a może zaburzać wynik próby zgodności (czyli próby krzyżowej) krwi. Ważne informacje dotyczące jednego ze składników Fortum: Fortum, 2 g, zawiera 104 mg sodu w jednej fiolce. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków beta-laktamowych, notowano występowanie ciężkich reakcji nadwrażliwości, sporadycznie śmiertelnych. W razie wystąpienia ciężkich reakcji nadwrażliwości, konieczne jest natychmiastowe zakończenie leczenia ceftazydymem i wdrożenie odpowiedniego postępowania ratunkowego. Przed wdrożeniem leczenia należy przeprowadzić szczegółowy wywiad dotyczący nadwrażliwości na ceftazydym, na inne cefalosporyny lub na inny rodzaj leków beta-laktamowych. Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności podczas podawania ceftazydymu pacjentom, u których wystąpiły reakcje alergiczne na inne beta-laktamy. Ceftazydym ma ograniczone spectrum działania przeciwbakteryjnego. Nie jest przydatny do stosowania jako jedyny lek w leczeniu niektórych rodzajów zakażeń, chyba że wcześniej określono patogen i wiadomo, że jest on wrażliwy lub że podejrzewa się, że najbardziej prawdopodobne bakterie będą reagować na leczenie ceftazydymem. Dotyczy to szczególnie ustalania sposobu leczenia pacjentów z bakteriemią, a także leczenia bakteryjnego zapalenia opon mózgowych, zakażeń skóry i tkanek miękkich oraz zakażeń kości i stawów. Ponadto ceftazydym jest wrażliwy na hydrolizę przez niektóre z beta-laktamaz o rozszerzonym spektrum (ESBL). Dlatego też wybierając ceftazydym do leczenia, należy wziąć pod uwagę informacje dotyczące częstości występowania bakterii wytwarzających ESBL. Podczas stosowania prawie wszystkich leków przeciwbakteryjnych, w tym ceftazydymu, opisywano występowanie związanego z antybiotykiem zapalenia jelita oraz rzekomobłoniastego zapalenia jelit, o nasileniu od lekkiego do zagrażającego życiu. Dlatego ważne jest wzięcie pod uwagę tego rozpoznania u pacjentów, u których wystąpiła biegunka w trakcie lub po zakończeniu podawania ceftazydymu (patrz punkt 4.8). Należy rozważyć przerwanie leczenia ceftazydymem i zastosowanie leczenia przeciw Clostridium difficile. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę jelit. Stosowanie dużych dawek cefalosporyn jednocześnie z lekami nefrotoksycznymi, takimi jak antybiotyki aminoglikozydowe lub silnie działające leki moczopędne (np. furosemid), może niekorzystnie wpływać na czynność nerek. Ceftazydym jest wydalany przez nerki, dlatego też jego dawkę należy zmniejszyć proporcjonalnie do stopnia niewydolności nerek. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność należy ściśle monitorować u pacjentów z niewydolnością nerek. Donoszono o występowaniu objawów neurologicznych u pacjentów z niewydolnością nerek, u których nie zmniejszono dawki (patrz punkty 4.2, 4.7 i 4.8). Długotrwałe stosowanie może powodować nadmierny wzrost niewrażliwych drobnoustrojów (np.enterokoki, grzyby) i może być konieczne przerwanie kuracji i podjęcie stosownych działań. Istotne jest powtarzanie oceny stanu klinicznego pacjenta. Ceftazydym nie wpływa na wynik testów enzymatycznych wykrywających cukier w moczu, ale mogą wystąpić niewielkie zmiany (fałszywie dodatnie) wyników testów z zastosowaniem metod opartych na redukcji miedzi (Benedicta, Fehlinga, Clinitest). Ceftazydym nie wpływa na wynik alkalicznej próby pikrynianowej na kreatyninę. U około 5% pacjentów leczonych ceftazydymem występowanie fałszywie dodatniego wyniku testu Coombs?a może zaburzać wynik próby zgodności (czyli próby krzyżowej) krwi. Ważne informacje dotyczące jednego ze składników Fortum: Fortum, 2 g, zawiera 104 mg sodu w jednej fiolce. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.