LORAZEPAM TZF

Co zawiera lek Lorazepam TZF:

Substancją czynną leku jest lorazepam.

Lorazepam TZF, 2 mg/mL, roztwór do wstrzykiwań

Każdy mL zawiera 2 mg lorazepamu.

Pozostałe składniki to makrogol 400 i glikol propylenowy.

Kiedy nie stosować leku Lorazepam TZF

- jeśli pacjent ma uczulenie na lorazepam, inne benzodiazepiny lub którykolwiek z pozostałych składników tego leku;

- jeśli u pacjenta występuje zespół bezdechu sennego (przemijające zatrzymanie oddychania występujące podczas snu);

- jeśli u pacjenta występują znaczne problemy z oddychaniem;

– jeśli u pacjenta występuje osłabienie mięśni i łatwe męczenie się (miastenia);

– jeśli u pacjenta występuje ciężka niewydolność wątroby (znaczące zaburzenia czynności wątroby);

– przy jednoczesnym stosowaniu skopolaminy, ponieważ takie połączenie prowadzi do nasilenia sedacji, omamów i nieracjonalnego zachowania.

Lek Lorazepam TZF nie może być podawany dotętniczo. Może to prowadzić do skurczów tętnic, a w efekcie do przerwania dopływu krwi, co może prowadzić do powstania gangreny i konieczności amputacji.

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Możliwe działania niepożądane występują zwykle na początku leczenia. Z reguły stają się one mniej nasilone lub ustępują w trakcie kontynuowania leczenia lub po zmniejszeniu dawki.

Jeśli wystąpi którekolwiek z poniższych ciężkich działań niepożądanych, należy natychmiast przerwać leczenie lekiem Lorazepam TZF. Należy natychmiast poinformować lekarza i (lub) zwrócić się o natychmiastową pomoc medyczną.

· reakcje paradoksalne, takie jak lęk, pobudzenie, niepokój ruchowy, agresywne zachowanie (wrogość, agresja, gniew), zaburzenia snu/bezsenność, pobudzenie seksualne, omamy.

· myśli samobójcze/próby samobójcze.

· reakcje nadwrażliwości, reakcje anafilaktyczne/rzekomoanafilaktyczne, obrzęk skóry i (lub) błon śluzowych (obrzęk naczynioruchowy).

· skórne reakcje alergiczne.

· depresja oddechowa (stopień zależny od dawki), przerwa w oddychaniu (bezdech), zaostrzenie bezdechu sennego (chwilowe zatrzymanie oddychania podczas snu).

Działania niepożądane, które mogą wystąpić podczas stosowania leku Lorazepam TZF wraz z kategoriami częstości występowania

Bardzo częste: mogą wystąpić u więcej niż 1 na 10 leczonych pacjentów

· sedacja, uczucie zmęczenia, ospałość

Częste: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 10 leczonych pacjentów

· niepewne ruchy i chód (ataksja), zawroty głowy, splątanie, depresja, ujawnienie depresji

· osłabienie mięśni

Niezbyt częste: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 100 leczonych pacjentów

· zmiany libido, impotencja, osłabienie orgazmu

· nudności, wymioty, zmiana apetytu

Rzadkie: mogą wystąpić u nie więcej niż 1 na 1000 leczonych pacjentów

· obniżone ciśnienie tętnicze (niedociśnienie)

Nieznana: częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych

· zmiany w morfologii krwi (małopłytkowość, agranulocytoza, pancytopenia)

· zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH)

· obniżony poziom sodu (hiponatremia)

· odhamowanie, euforia

· zaburzenia koordynacji ruchowej (objawy pozapiramidowe)

· drżenia

· zawroty głowy pochodzenia błędnikowego

· zaburzenia widzenia (podwójne widzenie, niewyraźne widzenie)

· dyzartria/niewyraźna mowa

· ból głowy

· drgawki

· niepamięć

· śpiączka

· hiper - i hipotoniczne reakcje krążeniowe

· depresja oddechowa (o nasileniu zależnym od dawki)

· zaostrzenie obturacyjnej choroby płuc (zwężenie dróg oddechowych)

· zaparcia

· zwiększenie stężenia bilirubiny, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (aminotransferaz, fosfatazy zasadowej)

· wypadanie włosów (łysienie)

· obniżona temperatura ciała (hipotermia)

Ponadto po wstrzyknięciu domięśniowym mogą wystąpić następujące objawy: ból, uczucie pieczenia i zaczerwienienie.

Po podaniu dożylnym może wystąpić miejscowe zapalenie żyły, ból i zaczerwienienie.

Uzależnienie / nadużywanie

Po przerwaniu leczenia, zwłaszcza nagłym, mogą pojawić się objawy odstawienia (np. zaburzenia snu). Objawy odstawienia mogą mieć różne nasilenie - od łagodnej dysforii (stanu niepokoju) i zaburzeń snu po ciężkie objawy kliniczne obejmujące uogólnione napady padaczkowe, drżenia, skurcze w podbrzuszu i skurcze mięśni, wymioty i pocenie się. Ryzyko wystąpienia objawów odstawienia zwiększa się wraz z czasem stosowania. Zjawisk tych zazwyczaj można uniknąć poprzez stopniowe zmniejszanie dawki.

Istnieją doniesienia dotyczące rozwoju tolerancji (zwiększenie dawki z powodu przyzwyczajenia) w odniesieniu do uspokajającego działania benzodiazepin.

Lek Lorazepam TZF może powodować nadużywanie. Szczególnie zagrożeni są pacjenci nadużywający w przeszłości leki na receptę lub alkohol.

Zgłaszanie działań niepożądanych

Jeśli wystąpią jakiekolwiek objawy niepożądane, w tym wszelkie objawy niepożądane niewymienione w tej ulotce, należy powiedzieć o tym lekarzowi, farmaceucie lub pielęgniarce. Działania niepożądane można zgłaszać bezpośrednio do Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych

Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa

Tel.: + 48 22 49 21 301

Faks: + 48 22 49 21 309

Strona internetowa: https://smz.ezdrowie.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dzięki zgłaszaniu działań niepożądanych można będzie zgromadzić więcej informacji na temat bezpieczeństwa stosowania leku.

Lek ten będzie podawany pacjentowi przez fachowy personel medyczny w postaci wstrzyknięcia domięśniowego lub dożylnego lub, w razie potrzeby, do rurki infuzyjnej.

Informacje dotyczące dawkowania i sposobu podawania przedstawiono w punkcie „Informacje przeznaczone wyłącznie dla fachowego personelu medycznego”.

Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza lub farmaceuty. W razie wątpliwości należy zwrócić się do lekarza lub farmaceuty.

Podczas określania dawki i czasu trwania leczenia lekarz uwzględni stan pacjenta i jego potrzeby.

Zastosowanie większej niż zalecana dawki leku Lorazepam TZF

W razie zastosowania zbyt dużej dawki leku należy natychmiast skontaktować się z lekarzem, szpitalem lub ośrodkiem informacji toksykologicznej.

Objawy: Przedawkowanie benzodiazepin objawia się zazwyczaj depresją ośrodkowego układu nerwowego o różnym nasileniu, od senności do śpiączki. Objawy łagodnego przedawkowania mogą obejmować senność, splątanie i ospałość. W ciężkich przypadkach objawy takie jak ataksja (niepewny chód), hipotonia (osłabienie mięśni), obniżone ciśnienie tętnicze, problemy z oddychaniem, czasami śpiączka, a w bardzo rzadkich przypadkach zgon pacjenta. W przypadku stosowania leku Lorazepam TZF z innymi lekami działającymi hamująco na ośrodkowy układ nerwowy, wzrasta ryzyko zatrucia wieloma lekami i należy wziąć pod uwagę ryzyko zgonu.

Leczenie: W przypadku przedawkowania należy przede wszystkim zastosować ogólne leczenie podtrzymujące. Funkcje życiowe będą uważnie monitorowane i w razie potrzeby zostanie zastosowana wentylacja wspomagana. Niedociśnienie tętnicze można leczyć płynami uzupełniającymi osocze lub noradrenaliną. W przypadku ciężkiego zatrucia ze śpiączką lub depresją oddechową przydatne może być zastosowanie flumazenilu, odtrutki przeciwko benzodiazepinom. Wartość hemodializy w zatruciu lekiem Lorazepam TZF jest niska, ale może być przydatna w zatruciach mieszanych.

Pominięcie zastosowania leku Lorazepam TZF

Nie należy stosować dawki podwójnej w celu uzupełnienia pominiętej dawki.

Przerwanie stosowania leku Lorazepam TZF

Nigdy nie należy nagle przerywać leczenia. W przypadku nagłego przerwania stosowania leku w wysokiej dawce lub po dłuższym okresie stosowania mogą wystąpić objawy odstawienia wymienione w punkcie 4. W celu uniknięcia takich objawów dawkę należy zmniejszać powoli.

W razie jakichkolwiek dalszych wątpliwości związanych ze stosowaniem tego leku należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki.

Ostrzeżenia i środki ostrożności

Przed rozpoczęciem stosowania leku Lorazepam TZF należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą.

Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z patologicznym osłabieniem mięśni (miastenia), zaburzeniami koordynacji ruchowej (ataksja rdzeniowa i móżdżkowa), ostrym zatruciem alkoholem lub lekami działającymi hamująco na ośrodkowy układ nerwowy (np. tabletkami nasennymi lub przeciwbólowymi, neuroleptykami, lekami przeciwdepresyjnymi, litem).

Ten lek należy stosować z zachowaniem szczególnej ostrożności u pacjentów w podeszłym wieku i ciężko chorych oraz u osób z małą rezerwą oddechową lub z ośrodkowymi zaburzeniami oddychania lub zaburzeniami regulacji układu krążenia ze względu na możliwość zatrzymania akcji serca lub niewydolności oddechowej.

Należy zachować ostrożność u pacjentów ze skłonnością do alkoholu, narkotyków lub innych leków bądź u osób uzależnionych. Długotrwałe stosowanie benzodiazepin może prowadzić do uzależnienia.

Nie zaleca się stosowania produktu Lorazepam TZF u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub znacznymi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów ze znacznymi zaburzeniami czynności wątroby leki takie jak Lorazepam TZF mogą powodować degeneracyjną chorobę mózgu (encefalopatię).

Jeśli u pacjenta występuje określona postać jaskry, tj. choroby oczu ze zwiększonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym, należy poinformować o tym lekarza.

Lek Lorazepam TZF nie jest wskazany jako główna terapia stanów psychotycznych czy depresyjnych i nie może być stosowany jako jedyny lek przeciw depresji. Jeśli podstawowe leczenie lekami przeciwdepresyjnymi lub neuroleptykami nie eliminuje współistniejącego lęku lub bezsenności, można zastosować tymczasowo leki uspokajające, takie jak Lorazepam TZF. U pacjentów z depresją benzodiazepiny mogą zmniejszać zahamowania i wywoływać tendencje samobójcze; nie należy ich stosować bez odpowiedniej terapii przeciwdepresyjnej. Lęk może być objawem różnych innych dolegliwości. Często jest to przejaw choroby fizycznej lub psychicznej i można go leczyć za pomocą innego specyficznego leczenia.

Jeśli u pacjenta występuje zespół Lennoxa-Gastauta (rodzaj padaczki), należy zachować ostrożność, ponieważ benzodiazepiny mogą u niego wywołać napady padaczkowe.

Stosowanie leku Lorazepam TZF u pacjentów z silną sedacją, szczególnie podczas znieczulenia, u pacjentów z obturacyjnymi chorobami płuc, u pacjentów w podeszłym wieku i u osób osłabionych, może prowadzić do zaburzeń oddechowych. Z tego powodu konieczna jest dostępność niezbędnych urządzeń zapewniających drożność układu oddechowego i wspomagających oddychanie/wentylację.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania lorazepamu pacjentowi w stanie padaczkowym, zwłaszcza jeśli pacjent otrzymał inne leki działające hamująco na ośrodkowy układ nerwowy lub jest ciężko chory. Mogą wystąpić problemy z oddychaniem, częściowe lub całkowite zatrzymanie oddychania. Konieczna jest dostępność odpowiedniego sprzętu do wentylacji i resuscytacji.

Po otrzymaniu wstrzyknięcia pacjenci powinni udać się do domu z osobą towarzyszącą. Powinni pozostawać pod obserwacją przez 24 godziny po wstrzyknięciu. Przez 24 do 48 godzin po wstrzyknięciu nie należy podejmować żadnych czynności wymagających szczególnej czujności.

Znane są przypadki zmian w morfologii krwi lub zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych w osoczu podczas stosowania benzodiazepin. Dlatego w przypadku wielokrotnego stosowania zaleca się kontrolę morfologii krwi i ocenę czynności wątroby w określonych odstępach czasu.

Podczas stosowania benzodiazepin sporadycznie zgłaszano występowanie reakcji paradoksalnych (patrz punkt 4). Takich reakcji można się spodziewać zwłaszcza u dzieci i osób w podeszłym wieku. W przypadku wystąpienia reakcji paradoksalnych leczenie lorazepamem należy przerwać.

Stosowanie benzodiazepin, w tym leku Lorazepam TZF, może prowadzić do depresji oddechowej potencjalnie prowadzącej do zgonu.

Podczas stosowania benzodiazepin zgłaszano ciężkie reakcje alergiczne. Przypadki obrzęku naczynioruchowego (obrzęku skóry i (lub) błon śluzowych) obejmującego język, krtań lub głośnię, po przyjęciu pierwszej lub kolejnych dawek benzodiazepin. U niektórych pacjentów przyjmujących benzodiazepiny występowały dodatkowe objawy, takie jak duszność, obrzęk gardła lub nudności i wymioty. Niektórzy pacjenci wymagali leczenia doraźnego. Jeśli obrzęk obejmuje język, krtań lub głośnię, może dojść do niedrożności dróg oddechowych, która może prowadzić do zgonu. Jeśli u pacjenta wystąpi obrzęk naczynioruchowy, nie należy ponownie stosować tego leku.

W przypadku dłuższego stosowania zaleca się kontrolę czynności nerek.

Lek Lorazepam TZF ma właściwości uzależniające. Istnieje ryzyko rozwoju uzależnienia psychicznego i fizycznego, nawet po codziennym przyjmowaniu leku Lorazepam TZF przez zaledwie kilka tygodni. Dotyczy to nie tylko nadużywania szczególnie wysokich dawek, ale także zakresu dawek terapeutycznych. Ryzyko uzależnienia jest dodatkowo zwiększone u pacjentów z chorobą alkoholową lub nadużywaniem leków na receptę w wywiadzie, a także u pacjentów z istotnymi zaburzeniami osobowości. Benzodiazepiny należy zawsze przepisywać tylko na krótki okres (np. 2 do 4 tygodni). Leczenie należy kontynuować jedynie w przypadku nagłych wskazań i po uważnym rozważeniu korzyści terapeutycznych względem ryzyka przyzwyczajenia i uzależnienia. Nie zaleca się długotrwałego stosowania leku Lorazepam TZF.

Lek Lorazepam TZF zawiera glikol propylenowy i makrogol 400.

Lorazepam TZF 2 mg/mL roztwór do wstrzykiwań zawiera 845 mg glikolu propylenowego w każdej ampułce, co odpowiada 845 mg/1 mL.

Lorazepam TZF 4 mg/mL roztwór do wstrzykiwań zawiera 843 mg glikolu propylenowego w każdej ampułce, co odpowiada 843 mg/1 mL.

Przed podaniem leku dziecku w wieku poniżej 5 lat należy skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą, zwłaszcza jeśli dziecko stosuje inne leki zawierające glikol propylenowy lub alkohol.

Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, nie powinna przyjmować tego leku bez zalecenia lekarza. Lekarz może zlecić dodatkowe badania podczas stosowania tego leku.

Pacjenci z chorobami wątroby lub nerek nie powinni przyjmować tego leku bez zalecenia lekarza. Lekarz może zlecić dodatkowe badania podczas stosowania tego leku.

Ten lek należy stosować tylko wtedy, gdy zalecił to lekarz. Lekarz może zlecić dodatkowe badania podczas stosowania tego leku.

Lorazepam TZF, 2 mg/mL, roztwór do wstrzykiwań zawiera 203 mg makrogolu 400 w każdej ampułce, co odpowiada 203 mg/1 mL.

Lorazepam TZF, 4 mg/mL, roztwór do wstrzykiwań zawiera 203 mg makrogolu 400 w każdej ampułce, co odpowiada 203 mg/1 mL.

Istnieją doniesienia o toksyczności makrogolu 400 (np. ostra martwica cewek nerkowych) podczas stosowania leku Lorazepam TZF, również wtedy, gdy dawki były większe od zalecanych.

Ostrzeżenia i środki ostrożności

Przed rozpoczęciem stosowania leku Lorazepam TZF należy omówić to z lekarzem lub farmaceutą.

Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z patologicznym osłabieniem mięśni (miastenia), zaburzeniami koordynacji ruchowej (ataksja rdzeniowa i móżdżkowa), ostrym zatruciem alkoholem lub lekami działającymi hamująco na ośrodkowy układ nerwowy (np. tabletkami nasennymi lub przeciwbólowymi, neuroleptykami, lekami przeciwdepresyjnymi, litem).

Ten lek należy stosować z zachowaniem szczególnej ostrożności u pacjentów w podeszłym wieku i ciężko chorych oraz u osób z małą rezerwą oddechową lub z ośrodkowymi zaburzeniami oddychania lub zaburzeniami regulacji układu krążenia ze względu na możliwość zatrzymania akcji serca lub niewydolności oddechowej.

Należy zachować ostrożność u pacjentów ze skłonnością do alkoholu, narkotyków lub innych leków bądź u osób uzależnionych. Długotrwałe stosowanie benzodiazepin może prowadzić do uzależnienia.

Nie zaleca się stosowania produktu Lorazepam TZF u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub znacznymi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów ze znacznymi zaburzeniami czynności wątroby leki takie jak Lorazepam TZF mogą powodować degeneracyjną chorobę mózgu (encefalopatię).

Jeśli u pacjenta występuje określona postać jaskry, tj. choroby oczu ze zwiększonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym, należy poinformować o tym lekarza.

Lek Lorazepam TZF nie jest wskazany jako główna terapia stanów psychotycznych czy depresyjnych i nie może być stosowany jako jedyny lek przeciw depresji. Jeśli podstawowe leczenie lekami przeciwdepresyjnymi lub neuroleptykami nie eliminuje współistniejącego lęku lub bezsenności, można zastosować tymczasowo leki uspokajające, takie jak Lorazepam TZF. U pacjentów z depresją benzodiazepiny mogą zmniejszać zahamowania i wywoływać tendencje samobójcze; nie należy ich stosować bez odpowiedniej terapii przeciwdepresyjnej. Lęk może być objawem różnych innych dolegliwości. Często jest to przejaw choroby fizycznej lub psychicznej i można go leczyć za pomocą innego specyficznego leczenia.

Jeśli u pacjenta występuje zespół Lennoxa-Gastauta (rodzaj padaczki), należy zachować ostrożność, ponieważ benzodiazepiny mogą u niego wywołać napady padaczkowe.

Stosowanie leku Lorazepam TZF u pacjentów z silną sedacją, szczególnie podczas znieczulenia, u pacjentów z obturacyjnymi chorobami płuc, u pacjentów w podeszłym wieku i u osób osłabionych, może prowadzić do zaburzeń oddechowych. Z tego powodu konieczna jest dostępność niezbędnych urządzeń zapewniających drożność układu oddechowego i wspomagających oddychanie/wentylację.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania lorazepamu pacjentowi w stanie padaczkowym, zwłaszcza jeśli pacjent otrzymał inne leki działające hamująco na ośrodkowy układ nerwowy lub jest ciężko chory. Mogą wystąpić problemy z oddychaniem, częściowe lub całkowite zatrzymanie oddychania. Konieczna jest dostępność odpowiedniego sprzętu do wentylacji i resuscytacji.

Po otrzymaniu wstrzyknięcia pacjenci powinni udać się do domu z osobą towarzyszącą. Powinni pozostawać pod obserwacją przez 24 godziny po wstrzyknięciu. Przez 24 do 48 godzin po wstrzyknięciu nie należy podejmować żadnych czynności wymagających szczególnej czujności.

Znane są przypadki zmian w morfologii krwi lub zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych w osoczu podczas stosowania benzodiazepin. Dlatego w przypadku wielokrotnego stosowania zaleca się kontrolę morfologii krwi i ocenę czynności wątroby w określonych odstępach czasu.

Podczas stosowania benzodiazepin sporadycznie zgłaszano występowanie reakcji paradoksalnych (patrz punkt 4). Takich reakcji można się spodziewać zwłaszcza u dzieci i osób w podeszłym wieku. W przypadku wystąpienia reakcji paradoksalnych leczenie lorazepamem należy przerwać.

Stosowanie benzodiazepin, w tym leku Lorazepam TZF, może prowadzić do depresji oddechowej potencjalnie prowadzącej do zgonu.

Podczas stosowania benzodiazepin zgłaszano ciężkie reakcje alergiczne. Przypadki obrzęku naczynioruchowego (obrzęku skóry i (lub) błon śluzowych) obejmującego język, krtań lub głośnię, po przyjęciu pierwszej lub kolejnych dawek benzodiazepin. U niektórych pacjentów przyjmujących benzodiazepiny występowały dodatkowe objawy, takie jak duszność, obrzęk gardła lub nudności i wymioty. Niektórzy pacjenci wymagali leczenia doraźnego. Jeśli obrzęk obejmuje język, krtań lub głośnię, może dojść do niedrożności dróg oddechowych, która może prowadzić do zgonu. Jeśli u pacjenta wystąpi obrzęk naczynioruchowy, nie należy ponownie stosować tego leku.

W przypadku dłuższego stosowania zaleca się kontrolę czynności nerek.

Lek Lorazepam TZF ma właściwości uzależniające. Istnieje ryzyko rozwoju uzależnienia psychicznego i fizycznego, nawet po codziennym przyjmowaniu leku Lorazepam TZF przez zaledwie kilka tygodni. Dotyczy to nie tylko nadużywania szczególnie wysokich dawek, ale także zakresu dawek terapeutycznych. Ryzyko uzależnienia jest dodatkowo zwiększone u pacjentów z chorobą alkoholową lub nadużywaniem leków na receptę w wywiadzie, a także u pacjentów z istotnymi zaburzeniami osobowości. Benzodiazepiny należy zawsze przepisywać tylko na krótki okres (np. 2 do 4 tygodni). Leczenie należy kontynuować jedynie w przypadku nagłych wskazań i po uważnym rozważeniu korzyści terapeutycznych względem ryzyka przyzwyczajenia i uzależnienia. Nie zaleca się długotrwałego stosowania leku Lorazepam TZF.

Lek Lorazepam TZF zawiera glikol propylenowy i makrogol 400.

Lorazepam TZF 2 mg/mL roztwór do wstrzykiwań zawiera 845 mg glikolu propylenowego w każdej ampułce, co odpowiada 845 mg/1 mL.

Lorazepam TZF 4 mg/mL roztwór do wstrzykiwań zawiera 843 mg glikolu propylenowego w każdej ampułce, co odpowiada 843 mg/1 mL.

Przed podaniem leku dziecku w wieku poniżej 5 lat należy skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą, zwłaszcza jeśli dziecko stosuje inne leki zawierające glikol propylenowy lub alkohol.

Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, nie powinna przyjmować tego leku bez zalecenia lekarza. Lekarz może zlecić dodatkowe badania podczas stosowania tego leku.

Pacjenci z chorobami wątroby lub nerek nie powinni przyjmować tego leku bez zalecenia lekarza. Lekarz może zlecić dodatkowe badania podczas stosowania tego leku.

Ten lek należy stosować tylko wtedy, gdy zalecił to lekarz. Lekarz może zlecić dodatkowe badania podczas stosowania tego leku.

Lorazepam TZF, 2 mg/mL, roztwór do wstrzykiwań zawiera 203 mg makrogolu 400 w każdej ampułce, co odpowiada 203 mg/1 mL.

Lorazepam TZF, 4 mg/mL, roztwór do wstrzykiwań zawiera 203 mg makrogolu 400 w każdej ampułce, co odpowiada 203 mg/1 mL.

Istnieją doniesienia o toksyczności makrogolu 400 (np. ostra martwica cewek nerkowych) podczas stosowania leku Lorazepam TZF, również wtedy, gdy dawki były większe od zalecanych.