IVEMEND

Każda fiolka zawiera fosaprepitant dimegluminy, co odpowiada 150 mg fosaprepitantu, co odpowiada 130,5 mg aprepitantu. Po rekonstytucji i rozcieńczeniu 1 ml roztworu zawiera 1 mg fosaprepitantu (1 mg/ml) (patrz punkt 6.6).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na polisorbat 80, lub na którąkolwiek inną substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Stosowanie jednocześnie z pimozydem, terfenadyną, astemizolem czy cyzaprydem (patrz punkt 4.5).

Streszczenie profilu bezpieczeństwa

Ponieważ fosaprepitant przekształcany jest w aprepitant, należy się spodziewać, że podczas przyjmowania fosaprepitantu mogą wystąpić działania niepożądane związane ze stosowaniem aprepitantu. Przed zarejestrowaniem fosaprepitantu w dawce 150 mg przeprowadzono ocenę profilów bezpieczeństwa fosaprepitantu i aprepitantu odpowiednio u około 1100 osób i 6500 osób.

W badaniach klinicznych różne produkty zawierające fosaprepitant podawano ogółem 2183 osobom, w tym 371 zdrowym ochotnikom i 1579 pacjentom z nudnościami i wymiotami wywołanymi chemioterapią (ang. chemotherapy induced nausea and vomiting , CINV).

Aprepitant w postaci doustnej

Do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych występujących z większą częstością wśród pacjentów otrzymujących chemioterapię o wysokim ryzyku wymiotów (ang. HEC, Highly Emetogenic Chemotherapy ) z grupy leczonej aprepitantem niż z grupy leczonej standardowo należały: czkawka

(4,6% w stosunku do 2,9%), zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT) (2,8% w stosunku do 1,1%), niestrawność (2,6% w stosunku do 2,0%), zaparcia (2,4% w stosunku do 2,0%), bóle głowy (2,0% w stosunku do 1,8%) i zmniejszenie łaknienia (2,0% w stosunku do 0,5%). Najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym występującym z większą częstością wśród pacjentów otrzymujących chemioterapię o umiarkowanym ryzyku wymiotów (ang. MEC, Moderately Emetogenic Chemotherapy ) z grupy leczonej aprepitantem niż z grupy leczonej standardowo było zmęczenie (1,4% w stosunku do 0,9%).

Tabelaryczny wykaz działań niepożądanych - aprepitant

Wymienione niżej działania niepożądane obserwowano w łącznej analizie danych z badań prowadzonych z zastosowaniem HEC i MEC z częstością większą w grupach leczonych aprepitantem w postaci doustnej niż w grupach leczonych standardowo lub w okresie po wprowadzeniu produktu do obrotu:

Częstość występowania określono następująco: bardzo często (≥ 1/10); często (≥ 1/100 do < 1/10); niezbyt często (≥ 1/1000 do < 1/100); rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1000) i bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

*Nudności i wymioty stanowiły parametry skuteczności w okresie pierwszych 5 dni leczenia po chemioterapii i zgłaszane były jako zdarzenia niepożądane, jeśli występowały wkrótce potem.

Opis wybranych działań niepożądanych

Profil działań niepożądanych w badaniach z zastosowaniem HEC oraz MEC w fazie przedłużenia badania z podaniem wielu cykli leczenia po nie więcej niż 6 dodatkowych cyklach chemioterapii był na ogół zbliżony do profilu obserwowanego w cyklu 1.

W dodatkowym badaniu klinicznym, z grupą kontrolną przyjmującą aktywny lek, przeprowadzonym z udziałem 1169 pacjentów przyjmujących aprepitant i otrzymujących HEC, profil działań niepożądanych był na ogół zbliżony do profilu obserwowanego w innych badaniach z zastosowaniem aprepitantu i chemioterapii wysoce emetogennej.

U pacjentów leczonych aprepitantem z powodu nudności i wymiotów występujących po zabiegu chirurgicznym (ang. postoperative nausea and vomiting , PONV) obserwowano występowanie dodatkowych działań niepożądanych z częstością większą niż w grupie leczonej ondansetronem: bóle w nadbrzuszu, nieprawidłowe szmery jelitowe, zaparcia*, zaburzenia mowy, duszność, niedoczulica, bezsenność, zwężenie źrenic, nudności, zaburzenia czucia, dolegliwości żołądkowe, niedrożność przepuszczająca*, osłabienie ostrości wzroku, świszczący oddech.

*Zgłaszano u pacjentów przyjmujących aprepitant w wyższej dawce

Fosaprepitant

W badaniu klinicznym z grupą kontrolną przyjmującą aktywny lek, w którym uczestniczyli pacjenci otrzymujący HEC, oceniano bezpieczeństwo leczenia u 1143 pacjentów przyjmujących IVEMEND 150 mg w 1-dniowym schemacie leczenia w porównaniu z grupą 1169 pacjentów stosujących aprepitant w 3-dniowym schemacie leczenia. Profil bezpieczeństwa był na ogół zbliżony do profilu aprepitantu podanego w powyższej tabeli.

Tabelaryczny wykaz działań niepożądanych - fosaprepitant

Poniżej wymieniono działania niepożądane obserwowane u pacjentów przyjmujących fosaprepitant w badaniach klinicznych lub w okresie po wprowadzeniu do obrotu, których zgodnie z tym, co opisano powyżej, nie odnotowywano u osób stosujących aprepitant. Częstość występowania określono następująco: bardzo często (≥ 1/10); często (≥ 1/100 do < 1/10); niezbyt często (≥ 1/1000 do < 1/100); rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1000) i bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Pierwszego dnia, 30 minut przed chemioterapią oraz rano w okresie od dnia 2. do dnia 4 należy podać deksametazon . Deksametazon należy także podawać wieczorem w dniu 3. i 4. Dawka deksametazonu uwzględnia interakcje pomiędzy substancjami czynnymi.

Schemat stosowany w przypadku chemioterapii umiarkowanie emetogennej

Pierwszego dnia, 30 minut przed chemioterapią należy podać deksametazon . Dawka deksametazonu uwzględnia interakcje pomiędzy substancjami czynnymi.

Dane dotyczące skuteczności działania leku stosowanego w skojarzeniu z innymi

glikokortykosteroidami i antagonistami receptora 5-HT ₃ są ograniczone. Dodatkowe informacje na temat jednoczesnego podawania z kortykosteroidami znajdują się w punkcie 4.5.

Należy zapoznać się z Charakterystykami Produktów Leczniczych w celu uzyskania informacji o jednocześnie stosowanych produktach leczniczych z grupy antagonistów receptora 5-HT ₃ .

Szczególne populacje

Osoby w podeszłym wieku (≥ 65 lat)

Nie jest konieczne dostosowywanie dawki leku u osób w podeszłym wieku (patrz punkt 5.2).

Płeć

Nie jest konieczne dostosowywanie dawki leku w zależności od płci pacjenta (patrz punkt 5.2).

Zaburzenia czynności nerek

Nie jest konieczne dostosowywanie dawki leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ani u hemodializowanych pacjentów z krańcową niewydolnością nerek (patrz punkt 5.2).

Zaburzenia czynności wątroby

Nie jest konieczne dostosowywanie dawki leku u pacjentów z łagodnym zaburzeniem czynności wątroby. Dane dotyczące stosowania produktu u pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby są ograniczone i nie ma danych dotyczących stosowania produktu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. U tych pacjentów należy zachować ostrożność w przypadku stosowania produktu IVEMEND (patrz punkty 4.4 i 5.2).

Dzieci i młodzież

Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu leczniczego IVEMEND u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 roku życia. Brak dostępnych danych.

Sposób podawania

IVEMEND 150 mg należy podawać dożylnie, a nie należy podawać domięśniowo ani podskórnie. Najlepiej podawać we wlewie dożylnym trwającym 20-30 minut (patrz punkt 6.6). Nie należy podawać produktu IVEMEND w dawce uderzeniowej ani w postaci nierozcieńczonego roztworu.

Instrukcja dotycząca rekonstytucji i rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego

Dane dotyczące stosowania leku u pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby są ograniczone i nie ma danych dotyczących stosowania leku u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. U tych pacjentów należy zachować ostrożność w przypadku stosowania produktu IVEMEND (patrz punkt 5.2).

Interakcje z substratami CYP3A4

Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania produktu IVEMEND u pacjentów przyjmujących jednocześnie substancje czynne metabolizowane głównie przez CYP3A4 oraz substancje czynne o wąskim zakresie terapeutycznym, takie jak cyklosporyna, takrolimus, syrolimus, ewerolimus, alfentanyl, diergotamina, ergotamina, fentanyl oraz chinidyna (patrz punkt 4.5). Poza tym podczas jednoczesnego stosowania z irynotekanem należy zachować szczególną ostrożność ze względu na to, iż takie skojarzenie może wiązać się ze zwiększoną toksycznością.

Jednoczesne stosowanie fosaprepitantu z pochodnymi alkaloidów sporyszu będącymi substratami

CYP3A4 może spowodować podwyższenie stężeń osoczowych tych substancji czynnych. Dlatego zaleca się zachowanie ostrożności ze względu na możliwość ryzyka wystąpienia toksyczności pochodnych ergotaminy.

Należy unikać jednoczesnego stosowania fosaprepitantu i substancji czynnych silnie indukujących aktywność CYP3A4 (np. ryfampicyny, fenytoiny, karbamazepiny, fenobarbitalu), ponieważ takie skojarzenie powoduje obniżenie stężenia osoczowego aprepitantu (patrz punkt 4.5). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania fosaprepitantu z preparatami ziołowymi zawierającymi ziele dziurawca ( Hypericum perforatum ).

Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania fosaprepitantu i substancji czynnych hamujących aktywność CYP3A4 (np. ketokonazolu, itrakonazolu, worykonazolu, pozakonazolu, klarytromycyny, telitromycyny, nefazodonu oraz inhibitorów proteazy), ponieważ oczekuje się, że takie skojarzenie wiąże się z podwyższeniem stężenia osoczowego aprepitantu (patrz punkt 4.5).

Jednoczesne stosowanie z warfaryną (substratem CYP2C9)

Jednoczesne stosowanie aprepitantu w postaci doustnej z warfaryną powoduje skrócenie czasu protrombinowego wyrażonego jako wartość Międzynarodowego Współczynnika Znormalizowanego (ang. International Normalised Ratio , INR). U pacjentów leczonych długotrwale warfaryną należy ściśle kontrolować wartość INR przez 14 dni po zastosowaniu fosaprepitantu (patrz punkt 4.5).

Jednoczesne stosowanie z hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi

Podczas leczenia fosaprepitantem oraz w okresie 28 dni po jego zakończeniu skuteczność działania hormonalnych środków antykoncepcyjnych może być zmniejszona. W trakcie leczenia fosaprepitantem i przez 2 miesiące od podania ostatniej dawki fosaprepitantu należy stosować alternatywne niehormonalne dodatkowe metody antykoncepcji (patrz punkt 4.5).

Reakcje nadwrażliwości

Podczas podawania fosaprepitantu we wlewie dożylnym zgłaszano odosobnione przypadki wystąpienia natychmiastowej reakcji nadwrażliwości z zaczerwieniem twarzy, rumieniem i dusznością. Te reakcje nadwrażliwości na ogół ustępowały po przerwaniu podawania wlewu dożylnego i zastosowaniu właściwego leczenia. Nie zaleca się wznawiania wlewu dożylnego u pacjentów, u których wystąpiły reakcje nadwrażliwości.

Reakcje w miejscu podania oraz reakcja na wlew

Produktu IVEMEND nie należy podawać w dawce uderzeniowej, ale zawsze należy rozcieńczyć i podawać w długotrwałym wlewie dożylnym (patrz punkt 4.2). Produktu IVEMEND nie należy podawać domięśniowo ani podskórnie (patrz punkt 5.3). W przypadku podawania leku w wyższych dawkach obserwowano przypadki rozwoju łagodnej zakrzepicy w miejscu iniekcji. W przypadku wystąpienia podmiotowych lub przedmiotowych objawów miejscowego podrażnienia należy przerwać podawanie wlewu lub zastrzyku i wznowić procedurę, zakładając wkłucie do innej żyły.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego

Dane dotyczące stosowania leku u pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby są ograniczone i nie ma danych dotyczących stosowania leku u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. U tych pacjentów należy zachować ostrożność w przypadku stosowania produktu IVEMEND (patrz punkt 5.2).

Interakcje z substratami CYP3A4

Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania produktu IVEMEND u pacjentów przyjmujących jednocześnie substancje czynne metabolizowane głównie przez CYP3A4 oraz substancje czynne o wąskim zakresie terapeutycznym, takie jak cyklosporyna, takrolimus, syrolimus, ewerolimus, alfentanyl, diergotamina, ergotamina, fentanyl oraz chinidyna (patrz punkt 4.5). Poza tym podczas jednoczesnego stosowania z irynotekanem należy zachować szczególną ostrożność ze względu na to, iż takie skojarzenie może wiązać się ze zwiększoną toksycznością.

Jednoczesne stosowanie fosaprepitantu z pochodnymi alkaloidów sporyszu będącymi substratami

CYP3A4 może spowodować podwyższenie stężeń osoczowych tych substancji czynnych. Dlatego zaleca się zachowanie ostrożności ze względu na możliwość ryzyka wystąpienia toksyczności pochodnych ergotaminy.

Należy unikać jednoczesnego stosowania fosaprepitantu i substancji czynnych silnie indukujących aktywność CYP3A4 (np. ryfampicyny, fenytoiny, karbamazepiny, fenobarbitalu), ponieważ takie skojarzenie powoduje obniżenie stężenia osoczowego aprepitantu (patrz punkt 4.5). Nie zaleca się jednoczesnego stosowania fosaprepitantu z preparatami ziołowymi zawierającymi ziele dziurawca ( Hypericum perforatum ).

Należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania fosaprepitantu i substancji czynnych hamujących aktywność CYP3A4 (np. ketokonazolu, itrakonazolu, worykonazolu, pozakonazolu, klarytromycyny, telitromycyny, nefazodonu oraz inhibitorów proteazy), ponieważ oczekuje się, że takie skojarzenie wiąże się z podwyższeniem stężenia osoczowego aprepitantu (patrz punkt 4.5).

Jednoczesne stosowanie z warfaryną (substratem CYP2C9)

Jednoczesne stosowanie aprepitantu w postaci doustnej z warfaryną powoduje skrócenie czasu protrombinowego wyrażonego jako wartość Międzynarodowego Współczynnika Znormalizowanego (ang. International Normalised Ratio , INR). U pacjentów leczonych długotrwale warfaryną należy ściśle kontrolować wartość INR przez 14 dni po zastosowaniu fosaprepitantu (patrz punkt 4.5).

Jednoczesne stosowanie z hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi

Podczas leczenia fosaprepitantem oraz w okresie 28 dni po jego zakończeniu skuteczność działania hormonalnych środków antykoncepcyjnych może być zmniejszona. W trakcie leczenia fosaprepitantem i przez 2 miesiące od podania ostatniej dawki fosaprepitantu należy stosować alternatywne niehormonalne dodatkowe metody antykoncepcji (patrz punkt 4.5).

Reakcje nadwrażliwości

Podczas podawania fosaprepitantu we wlewie dożylnym zgłaszano odosobnione przypadki wystąpienia natychmiastowej reakcji nadwrażliwości z zaczerwieniem twarzy, rumieniem i dusznością. Te reakcje nadwrażliwości na ogół ustępowały po przerwaniu podawania wlewu dożylnego i zastosowaniu właściwego leczenia. Nie zaleca się wznawiania wlewu dożylnego u pacjentów, u których wystąpiły reakcje nadwrażliwości.

Reakcje w miejscu podania oraz reakcja na wlew

Produktu IVEMEND nie należy podawać w dawce uderzeniowej, ale zawsze należy rozcieńczyć i podawać w długotrwałym wlewie dożylnym (patrz punkt 4.2). Produktu IVEMEND nie należy podawać domięśniowo ani podskórnie (patrz punkt 5.3). W przypadku podawania leku w wyższych dawkach obserwowano przypadki rozwoju łagodnej zakrzepicy w miejscu iniekcji. W przypadku wystąpienia podmiotowych lub przedmiotowych objawów miejscowego podrażnienia należy przerwać podawanie wlewu lub zastrzyku i wznowić procedurę, zakładając wkłucie do innej żyły.