HAEMATE P 500 LZ

Haemate P 250/500/1000 występuje w postaci proszku i rozpuszczalnika do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji. Jedna fiolka preparatu zawiera nominalnie 600/1200/2400 j.m. pochodzącego z osocza aktywnego czynnika von Willebranda jako kofaktora ristocetyny (VWF:RCo) oraz 250/500/1000 j.m. aktywnego ludzkiego VIII czynnika krzepnięcia krwi (FVIII-C).

Czynnik Von Willebranda

Po rekonstytucji Haemate P 250/500 w 5/10 ml wody do wstrzykiwań, gotowy preparat zawiera ok. 120 j.m./ml (600 j.m./5 ml, 1200 j.m./10ml) pochodzącego z osocza czynnika VW.

Po rekonstytucji Haemate P 1000 w 15 ml wody do wstrzykiwań, gotowy preparat zawiera ok. 160 j.m./ml

(2400 j.m./15 ml) pochodzącego z osocza czynnika VW.

Swoista aktywność Haemate P 250/500/1000 wynosi ok. 3-17 j.m. VWF:RCo/mg białka.

Czynnik VIII

Po rekonstytucji Haemate P 250/500 w 5/10 ml wody do wstrzykiwań gotowy preparat zawiera ok.

50 j.m./ml (250 j.m./5 ml, 500 j.m./10ml) pochodzącego z osocza ludzkiego VIII czynnika krzepnięcia krwi. Po rekonstytucji Haemate P 1000 na bazie 15 ml wody do wstrzykiwań, gotowy preparat zawiera ok.

66,6 j.m./ml (1000 j.m./15 ml) pochodzącego z osocza ludzkiego VIII czynnika krzepnięcia krwi.

Moc czynnika VIII (j.m.) określa się przy użyciu metody chromogennej zgodnej z Farmakopeą Europejską. Swoista aktywność Haemate P 250/500/1000 wynosi ok. 2-6 j.m. czynnika VIII/mg białka.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz pkt 6.1

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Poniższe dane na temat działań niepożądanych są oparte na doświadczeniach zebranych w toku badań klinicznych oraz wywiadzie po wprowadzeniu produktu na rynek. Działania niepożądane w zależności od częstości ich występowania.

Bardzo często > 1/10

Często > 1/100 i < 1/10

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Jeśli niezbędne jest podawanie dużych dawek lub częste podawanie, lub gdy obecne są inhibitory lub w przypadku opieki przed- i pooperacyjnej, wszystkich pacjentów należy obserwować w kierunku hiperwolemii. Ponadto pacjentów z grupami krwi A, B i AB należy obserwować w kierunku objawów hemolizy wewnątrznaczyniowej i/lub zmniejszających się wartości hematokrytu.

Zaburzenia ogólne i w miejscu podania

Bardzo rzadkie przypadki gorączki.

Zaburzenia układu immunologicznego

Bardzo rzadko może wystąpić nadwrażliwość lub reakcje alergiczne (które mogą obejmować obrzęk naczynioruchowy, uczucie pieczenia i kłucia w miejscu iniekcji, dreszcze, zaczerwienienie twarzy, pokrzywka uogólniona, ból głowy, skórny odczyn alergiczny (pokrzywka), spadek ciśnienia tętniczego, letarg, nudności, niepokój, tachykardia, ucisk w klatce piersiowej, mrowienie, wymioty, świszczący oddech), które w niektórych przypadkach mogą doprowadzić do ostrej anafilaksji (w tym wstrząsu).

Choroba von Willebranda

Zaburzenia układu naczyniowego

Bardzo rzadko istnieje ryzyko powikłań trombotycznych, w szczególności u pacjentów, u których wcześniej stwierdzono czynniki ryzyka.

U pacjentów otrzymujących produkty VWF utrzymujące się nadmierne poziomy FVIII:C w osoczu mogą zwiększyć ryzyko powikłań trombotycznych (patrz także pkt. 4.4)

Zaburzenia układu immunologicznego

U pacjentów cierpiących na VWD, zwłaszcza typ 3 choroby, mogą bardzo rzadko pojawić się neutralizujące przeciwciała (inhibitory) przeciwko VWF. Objawem obecności inhibitorów jest niewystarczająca reakcja kliniczna. Przeciwciała wytrącają się i mogą pojawić się przy reakcjach anafilaktycznych. W związku z tym pacjenci, u których zaobserwowano reakcję anafilaktyczną powinni być poddani badaniu na obecność inhibitora.

W takich przypadkach zaleca się kontakt ze specjalistycznym ośrodkiem leczenia hemofilii.

Hemofilia A

Zaburzenia układu immunologicznego

U pacjentów chorych na hemofilię A bardzo rzadko mogą pojawić się neutralizujące przeciwciała (inhibitory) przeciwko VIII czynnikowi, czego objawem jest niewystarczająca reakcja kliniczna. W takich przypadkach zaleca się kontakt ze specjalistycznym ośrodkiem leczenia hemofilii.

Doświadczenie zebrane w toku badań klinicznych produktu Haemate P 250/500/1000 u wcześniej nieleczonych pacjentów (PUP) jest bardzo ograniczone. W związku z tym brak aktualnych danych dotyczących specyficznych inhibitorów ważnych z klinicznego punktu widzenia.

Bezpieczeństwo odnośnie przenoszenia czynników zakaźnych patrz pkt. 4.4

Leczenie VWD i hemofilii A wymaga nadzoru lekarza doświadczonego w leczeniu zaburzeń hemostatycznych.

Dawkowanie

Choroba von Willebranda:

Zazwyczaj 1 j.m./kg VWF:RCo podnosi poziom VWF:RCo w krwioobiegu o 0,02 j.m./ml (2%).

Powinno się osiągnąć poziomy VWF:RCo rzędu > 0,6 j.m./ml (60%) i FVIII:C rzędu > 0,4 j.m./ml (40%).

Zazwyczaj do uzyskania hemostazy zaleca się 40-80 j.m. czynnika von Willebranda (VWF:RCo)/kg i 20-40 j.m. FVIII:C/kg masy ciała.

Może zaistnieć konieczność podania wstępnej dawki 80 j.m./kg czynnika von Willebranda, szczególnie u pacjentów chorych na 3 typ choroby von Willebranda, gdzie utrzymanie odpowiednich poziomów może wymagać większych dawek, niż w przypadku innych typów choroby von Willebranda.

Profilaktyka krwotoku w przypadku operacji lub ciężkiego urazu:

W celach profilaktyki nadmiernych krwawień podczas lub po operacji podawanie preparatu należy rozpocząć 1-2 godz. przed zabiegiem operacyjnym.

Następnie należy powtarzać podawanie określonej dawki co 12-24 godz. Dawka i długość leczenia zależą od klinicznego stanu pacjenta, typu i wielkości krwawienia oraz poziomów VWF:RCo i FVIII:C.

Stosując produkt z czynnikiem Willebranda, zawierający VIII czynnik, lekarz prowadzący powinien być świadom, że długotrwałe leczenie preparatem może spowodować nadmierny wzrost poziomu FVIII:C. Po 24-48 godz. leczenia, w celu uniknięcia niekontrolowanego wzrostu poziomu FVIII:C należy rozważyć zmniejszenie dawek i/lub wydłużenie okresu pomiędzy podaniem kolejnych dawek.

Dawkowanie u dzieci jest uzależnione od masy ciała. Ogólnie rzecz biorąc, należy postępować wg tych samych zasad, co w przypadku dawkowania u osób dorosłych. Częstotliwość podawania powinna zależeć od klinicznej skuteczności leku u danego pacjenta.

Hemofilia A

Dawkowanie i czas trwania terapii zastępczej są zależne od tego, jak duży jest niedobór VIII czynnika od lokalizacji i zakresu krwawienia oraz od stanu klinicznego danego pacjenta.

Liczba podanych jednostek VIII czynnika wyraża się w jednostkach międzynarodowych (j.m.), związanych z obecną normą WHO, dotyczącą produktów zawierających VIII czynnik. Działanie VIII czynnika w osoczu jest wyrażone jako procent (w odniesieniu do normalnego osocza ludzkiego) lub w jednostkach międzynarodowych (w odniesieniu do międzynarodowej normy dot. VIII czynnika w osoczu).

Jedna j.m. aktywności VIII czynnika jest równa ilości VIII czynnika w jednym ml normalnego ludzkiego osocza.

Przeliczenie wymaganej dawki VIII czynnika opiera się na empirycznym stwierdzeniu, że 1 j.m. VIII czynnika na 1 kg masy ciała zwiększa aktywność osoczowego VIII czynnika o ok. 2% normalnego działania

(2 j.m./dl). Wymagane dawkowanie przeliczane jest wg następującego wzoru:

Wymagana liczba jednostek = masa ciała [kg] x pożądany wzrost poziomu VIII czynnika [% lub j.m./dl] x 0,5

Ilość wymagana do podania oraz częstotliwość podawania należy zawsze uzależnić od skuteczności klinicznej leku u poszczególnych pacjentów.

W razie wystąpienia następujących przypadków krwawienia, aktywność VIII czynnika nie powinna spaść poniżej podanych wartości dla aktywności w osoczu (w % lub j.m./dl) w odpowiadającym okresie. W przypadku krwawień i operacji chirurgicznych dawkowanie preparatu można oprzeć na wytycznych podanych w poniższej tabelce.

W czasie leczenia należy właściwie oznaczyć poziomy VIII czynnika w celu odmierzenia właściwej dawki, która ma być podana pacjentowi oraz częstotliwości powtarzanych wlewów. W przypadku poważniejszych zabiegów chirurgicznych niezbędne jest monitorowanie terapii substytucyjnej poprzez kontrolę procesu krzepnięcia (poziom aktywności VIII czynnika w osoczu). Reakcje poszczególnych pacjentów na VIII czynnik mogą być zróżnicowane, z uwagi na różne poziomy odzysku in vivo oraz różne czasy półtrwania.

W celach profilaktyki długoterminowej krwawień u pacjentów z ostrą postacią hemofilii A - zwyczajowa dawka wynosi 20 do 40 j.m. VIII czynnika na kg masy ciała co 2-3 dni. W niektórych przypadkach, szczególnie u pacjentów w młodym wieku, konieczne jest podawanie tego czynnika częściej lub w większych dawkach.

Pacjenci powinni być obserwowani pod kątem pojawienia się u nich inhibitorów VIII czynnika. Jeśli nie uzyskano oczekiwanego poziomu aktywności VIII czynnika w osoczu, lub jeśli krwawienie nie zostało zatamowane mimo właściwej dawki preparatu, należy przeprowadzić test na obecność inhibitora VIII czynnika. U pacjentów z wysokim poziomem inhibitora, terapia VIII czynnikiem może być nieskuteczna, więc należy rozważyć inne opcje leczenia. Tacy pacjenci powinni być leczeni przez lekarzy posiadających doświadczenie w leczeniu pacjentów z hemofilią. Patrz także pkt 4.4.

Brak danych pochodzących z badań klinicznych, dotyczących dawkowania Haemate P 250/500/1000 u dzieci.

Sposób podawania

Należy produkt zrekonstytuować zgodnie z pkt 6.6. Produkt po rekonstytucji, a przed podaniem należy ogrzać do temperatury pokojowej lub temperatury ciała. Wstrzykiwać dożylnie powoli, tempo infuzji/wstrzyknięcia dostosować do stanu pacjenta. Produkt po wprowadzeniu do strzykawki, powinien zostać użyty natychmiast.

W przypadku gdy należy podać większe ilości produktu może on zostać podany w postaci infuzji. W tym celu należy przenieść produkt po rekonstytucji do odpowiedniego zestawu do wlewów.

Tempo wstrzyknięcia lub infuzji nie powinno przekraczać 4 ml/min. Należy obserwować pacjenta w czasie podawania leku. Jeśli wystąpi jakakolwiek reakcja niepożądana, która może być związana z podaniem

Heamate P 250/500/1000 tempo podawania należy zmniejszyć lub wstrzymać podawanie, w zależności od stanu klinicznego pacjenta (patrz także pkt 4.4).

Tak, jak w przypadku wszelkich infuzji dożylnych białek pochodzących z osocza, możliwe są reakcje alergiczne. Pacjentów należy poinformować o wczesnych sygnałach nadwrażliwości, jak pokrzywka, uogólniona pokrzywka, ucisk w klatce piersiowej, świszczący oddech, spadek ciśnienia tętniczego i anafilaksja. W przypadku wystąpienia tych objawów należy przerwać natychmiast podawanie produktu i skontaktować się z lekarzem. W przypadku wstrząsu należy przestrzegać aktualnych wytycznych dotyczących terapii wstrząsu.

Haemate P 250/500/1000 zawiera do 70 mg sodu na 1000 j.m., co należy uwzględnić w przypadku pacjentów będących na kontrolowanej diecie niskosodowej.

Standardowe środki stosowane w celu przeciwdziałania zakażeniom, wynikającym ze stosowania produktów leczniczych przygotowanych z krwi i osocza ludzkiego, obejmują właściwy dobór dawców, badanie poszczególnych donacji oraz puli osocza na obecność swoistych markerów zakażenia oraz stosowanie procedur inaktywacji/usuwania wirusów na etapie produkcji. Mimo tego, stosując terapię przy użyciu środków farmaceutycznych produkowanych na bazie ludzkiej krwi lub osocza nie da się całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych. Dotyczy to także nieznanych lub niedawno poznanych wirusów i innych patogenów.

Wyżej wspomniane metody są uważane za skuteczne w stosunku do zapobiegania przenoszeniu wirusów otoczkowych, jak HIV, HBV i HCV oraz do takich wirusów bezotoczkowych jak wirus HAV.

Podjęte środki mogą mieć ograniczoną skuteczność wobec wirusów bezotoczkowych, takich jak parwowirus B19.

Zakażenie parwowirusem B19 może mieć poważne skutki dla kobiet w ciąży (zakażenie płodu) i osób z niedoborem odporności lub zwiększoną erytropoezą (np. anemia hemolityczna).

Należy rozważyć szczepienie (żółtaczka A i B) w przypadku pacjentów, którzy regularnie/okresowo otrzymują produkty wytworzone na bazie ludzkiego osocza.

Zdecydowanie zaleca się, aby przy każdym podaniu pacjentowi leku Haemate P 250/500/1000, odnotować nazwę i numer serii produktu, aby móc powiązać pacjenta z daną serią leku.

Choroba von Willebranda

Istnieje ryzyko powikłań trombotycznych, szczególnie u pacjentów, u których stwierdzono czynniki ryzyka kliniczne lub morfologiczne. W związku z tym pacjentów znajdujących się w grupie ryzyka należy obserwować na okoliczność wczesnych objawów trombozy. Należy rozpocząć profilaktykę przeciwko tromboembolizmowi żylnemu, zgodnie z aktualnymi zaleceniami.

Podając pacjentowi produkt VWF lekarz prowadzący powinien być świadom, że długotrwałe leczenie może spowodować nadmierny wzrost FVIII:C. U pacjentów otrzymujących produkty VWF zawierające czynnik FVIII, należy badać poziom FVIII:C w osoczu w celu niedopuszczania do utrzymujących się nadmiernych poziomów FVIII:C w osoczu, ponieważ mogą one zwiększać ryzyko trombozy. Należy rozważyć włączenie środków antytrombotycznych.

U pacjentów chorujących na chorobę von Willebranda (VWD), zwłaszcza typ 3 choroby, mogą pojawić się neutralizujące przeciwciała (inhibitory) przeciwko VWF. Jeśli nie uzyskano oczekiwanych poziomów aktywności VWR:RCo, lub jeśli krwawienie nie zostało zatrzymane właściwą dawką, należy przeprowadzić test w kierunku obecności inhibitora VWF. U pacjentów z wysokimi poziomami inhibitora terapia może być nieskuteczna i należy rozważyć inne opcje leczenia.

Hemofilia A

Tworzenie się neutralizujących przeciwciał (inhibitorów) przeciwko VIII czynnikowi jest znaną komplikacją w leczeniu pacjentów z hemofilią A. Inhibitory te to zwykle IgG immunoglobuliny skierowane przeciwko działaniu prokoagulacyjnemu VIII czynnika, które oblicza się w jednostkach Bethesda (BU) na ml osocza przy pomocy zmodyfikowanego testu. Ryzyko pojawienia się u pacjenta inhibitorów jest związane z ekspozycją na antyhemofilityczny VIII czynnik, które to ryzyko jest najwyższe w ciągu pierwszych 20 dni ekspozycji. W rzadkich przypadkach inhibitory pojawiają się po pierwszych 100 dniach od ekspozycji. Pacjenci leczeni ludzkim VIII czynnikiem powinni być uważnie obserwowani, czy nie pojawiają się u nich inhibitory, przez właściwy monitoring kliniczny oraz testy laboratoryjne. U pacjentów z wysokimi poziomami inhibitora terapia może okazać się nieskuteczna i należy rozważyć inne opcje leczenia. Patrz także 4.8 Działania niepożądane.

Tak, jak w przypadku wszelkich infuzji dożylnych białek pochodzących z osocza, możliwe są reakcje alergiczne. Pacjentów należy poinformować o wczesnych sygnałach nadwrażliwości, jak pokrzywka, uogólniona pokrzywka, ucisk w klatce piersiowej, świszczący oddech, spadek ciśnienia tętniczego i anafilaksja. W przypadku wystąpienia tych objawów należy przerwać natychmiast podawanie produktu i skontaktować się z lekarzem. W przypadku wstrząsu należy przestrzegać aktualnych wytycznych dotyczących terapii wstrząsu.

Haemate P 250/500/1000 zawiera do 70 mg sodu na 1000 j.m., co należy uwzględnić w przypadku pacjentów będących na kontrolowanej diecie niskosodowej.

Standardowe środki stosowane w celu przeciwdziałania zakażeniom, wynikającym ze stosowania produktów leczniczych przygotowanych z krwi i osocza ludzkiego, obejmują właściwy dobór dawców, badanie poszczególnych donacji oraz puli osocza na obecność swoistych markerów zakażenia oraz stosowanie procedur inaktywacji/usuwania wirusów na etapie produkcji. Mimo tego, stosując terapię przy użyciu środków farmaceutycznych produkowanych na bazie ludzkiej krwi lub osocza nie da się całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych. Dotyczy to także nieznanych lub niedawno poznanych wirusów i innych patogenów.

Wyżej wspomniane metody są uważane za skuteczne w stosunku do zapobiegania przenoszeniu wirusów otoczkowych, jak HIV, HBV i HCV oraz do takich wirusów bezotoczkowych jak wirus HAV.

Podjęte środki mogą mieć ograniczoną skuteczność wobec wirusów bezotoczkowych, takich jak parwowirus B19.

Zakażenie parwowirusem B19 może mieć poważne skutki dla kobiet w ciąży (zakażenie płodu) i osób z niedoborem odporności lub zwiększoną erytropoezą (np. anemia hemolityczna).

Należy rozważyć szczepienie (żółtaczka A i B) w przypadku pacjentów, którzy regularnie/okresowo otrzymują produkty wytworzone na bazie ludzkiego osocza.

Zdecydowanie zaleca się, aby przy każdym podaniu pacjentowi leku Haemate P 250/500/1000, odnotować nazwę i numer serii produktu, aby móc powiązać pacjenta z daną serią leku.

Choroba von Willebranda

Istnieje ryzyko powikłań trombotycznych, szczególnie u pacjentów, u których stwierdzono czynniki ryzyka kliniczne lub morfologiczne. W związku z tym pacjentów znajdujących się w grupie ryzyka należy obserwować na okoliczność wczesnych objawów trombozy. Należy rozpocząć profilaktykę przeciwko tromboembolizmowi żylnemu, zgodnie z aktualnymi zaleceniami.

Podając pacjentowi produkt VWF lekarz prowadzący powinien być świadom, że długotrwałe leczenie może spowodować nadmierny wzrost FVIII:C. U pacjentów otrzymujących produkty VWF zawierające czynnik FVIII, należy badać poziom FVIII:C w osoczu w celu niedopuszczania do utrzymujących się nadmiernych poziomów FVIII:C w osoczu, ponieważ mogą one zwiększać ryzyko trombozy. Należy rozważyć włączenie środków antytrombotycznych.

U pacjentów chorujących na chorobę von Willebranda (VWD), zwłaszcza typ 3 choroby, mogą pojawić się neutralizujące przeciwciała (inhibitory) przeciwko VWF. Jeśli nie uzyskano oczekiwanych poziomów aktywności VWR:RCo, lub jeśli krwawienie nie zostało zatrzymane właściwą dawką, należy przeprowadzić test w kierunku obecności inhibitora VWF. U pacjentów z wysokimi poziomami inhibitora terapia może być nieskuteczna i należy rozważyć inne opcje leczenia.

Hemofilia A

Tworzenie się neutralizujących przeciwciał (inhibitorów) przeciwko VIII czynnikowi jest znaną komplikacją w leczeniu pacjentów z hemofilią A. Inhibitory te to zwykle IgG immunoglobuliny skierowane przeciwko działaniu prokoagulacyjnemu VIII czynnika, które oblicza się w jednostkach Bethesda (BU) na ml osocza przy pomocy zmodyfikowanego testu. Ryzyko pojawienia się u pacjenta inhibitorów jest związane z ekspozycją na antyhemofilityczny VIII czynnik, które to ryzyko jest najwyższe w ciągu pierwszych 20 dni ekspozycji. W rzadkich przypadkach inhibitory pojawiają się po pierwszych 100 dniach od ekspozycji. Pacjenci leczeni ludzkim VIII czynnikiem powinni być uważnie obserwowani, czy nie pojawiają się u nich inhibitory, przez właściwy monitoring kliniczny oraz testy laboratoryjne. U pacjentów z wysokimi poziomami inhibitora terapia może okazać się nieskuteczna i należy rozważyć inne opcje leczenia. Patrz także 4.8 Działania niepożądane.