FLUOKSETYNA

Każda kapsułka zawiera fluoksetyny chlorowodorek, w ilości odpowiadającej 20 mg fluoksetyny.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Nadwrażliwość na fluoksetynę lub którąkolwiek substancję czynną.

Inhibitory monoaminooksydazy: opisywano przypadki poważnych i czasami śmiertelnych reakcji u pacjentów otrzymujących SSRI w skojarzeniu z inhibitorem monoaminooksydazy (MAOI) i u pacjentów, którzy ostatnio otrzymywali SSRI i rozpoczęli przyjmowanie MAOI.

Leczenie fluoksetyną można rozpocząć najwcześniej po 2 tygodniach od odstawienia nieodwracalnego MAOI i następnego dnia po odstawieniu odwracalnego MAOI-A.

Niektóre przypadki wykazywały cechy przypominające zespół serotoninowy (który może przypominać i zostać diagnozowany jako złośliwy zespół neuroleptyczny). U takich pacjentów korzystne bywa zastosowanie cyproheptadyny lub dantrolenu. Do objawów interakcji z inhibitorami MAO należą: hipertermia, sztywność, drgawki kloniczne mięśni, niestabilność autonomiczna z możliwymi gwałtownymi wahaniami oznak życiowych, zmiany stanu psychicznego obejmujące splątanie, drażliwość i krańcowe pobudzenie, postępujące do majaczenia i śpiączki.

Dlatego fluoksetyna jest przeciwwskazana w skojarzeniu z nieselektywnym MAOI. Podobnie, powinno upłynąć co najmniej 5 tygodni po odstawieniu fluoksetyny przed rozpoczęciem leczenia MAOI. Jeżeli fluoksetyna jest przepisywana przewlekle i (lub) w dużej dawce, należy rozważyć zachowanie dłuższej przerwy.

Nie jest zalecane kojarzenie fluoksetyny z odwracalnym MAOI (np. moklobemidem). Leczenie fluoksetyną może być rozpoczęte następnego dnia po odstawieniu odwracalnego MAOI.

Częstość występowania działań niepożądanych podzielono na następujące kategorie:

Bardzo często: > 1/10;

Często: ≥1/100 do < 1/10;

Niezbyt często: ≥1/1000 do < 1/100;

Rzadko: ≥1/10000 do < 1/1000;

Bardzo rzadko: < 1/10000 w tym pojedyncze przypadki.

Nasilenie i częstość występowania działań niepożądanych mogą się zmniejszać w miarę kontynuowania leczenia i na ogół nie prowadzą do jego przerwania.

Podobnie jak w przypadku innych selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, obserwowano następujące działania niepożądane:

Zaburzenia ogólne: nadwrażliwość (np. świąd, wysypka, pokrzywka, reakcja anafilaktyczna, zapalenie naczyń, reakcja przypominająca chorobę posurowiczą, obrzęk naczynioruchowy) (patrz punkty 4.3 i 4.4), dreszcze, zespół serotoninowy, nadwrażliwość na światło i bardzo rzadko rumień wielopostaciowy, który może postępować do zespołu Stevensa-Johnsona lub martwicy toksycznorozpływnej naskórka (zespół Lyella).

Zaburzenia żołądka i jelit: zaburzenia żołądkowo-jelitowe (np. biegunka, nudności, wymioty, niestrawność, utrudnione połykanie, zaburzenia smaku), suchość w ustach.

Zaburzenia wątroby: rzadko opisywano nieprawidłowe wyniki testów czynności wątroby. Bardzo rzadko przypadki idiosynkratycznego zapalenia wątroby.

Zaburzenia układu nerwowego: ból głowy, zaburzenia snu (np. niezwykłe sny, bezsenność), jadłowstręt, zmęczenie (np. senność), euforia, przemijające nieprawidłowe ruchy (np. drżenia pęczkowe, ataksja, drgawki kloniczne mięśni), drgawki i rzadko niepokój psychomotoryczny/akatyzja (patrz punkt 4.4). Omamy, reakcje maniakalne, splątanie, pobudzenie, niepokój i powiązane objawy (np. nerwowość), zaburzenia koncentracji i procesu myślowego (np. depersonalizacja), napady paniki, bardzo rzadko zespół serotoninowy, myśli i zachowanie samobójcze (objawy te mogą być spowodowane chorobą podstawową). Opisywano przypadki myśli i zachowań samobójczych w czasie leczenia fluoksetyną lub wkrótce po zaprzestaniu leczenia (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia nerek i dróg moczowych: zatrzymanie moczu, wzrost częstości oddawania moczu.

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: zaburzenia seksualne (opóźniona lub brak ejakulacji, anorgazmia), priapizm, mlekotok.

Różne: rzadko opisywano wyłysienie, ziewanie, nieprawidłowe widzenie (np. zamazane widzenie, rozszerzenie źrenicy), pocenie, rozszerzenie naczyń, bóle stawów, bóle mięśni, niedociśnienie ortostatyczne, siniaki. Inne stany krwotoczne (np. krwawienie z dróg rodnych, krwawienia z przewodu pokarmowego i inne krwawienia ze skóry lub błon śluzowych) (patrz punkt 4.4).

Niedobór sodu we krwi: rzadko opisywano niedobór sodu we krwi (włączenie ze stężeniem sodu w surowicy poniżej 110 mmol/l) i był on odwracalny po odstawieniu fluoksetyny. Niektóre przypadki były prawdopodobnie związane z zespołem nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego. Większość doniesień dotyczyła starszych pacjentów i pacjentów przyjmujących leki moczopędne lub z innym niedoborem płynów.

Zaburzenia układu oddechowego: zapalenie gardła, duszność. Rzadko opisywano zdarzenia płucne (włącznie z procesami zapalnymi o zróżnicowanej histopatologii i (lub) zwłóknienie). Duszność może być tylko objawem poprzedzającym.

Działanie związane z grupą leku

Badania epidemiologiczne, przeprowadzone głównie u pacjentów w wieku 50 lat i starszych, wykazały zwiększone ryzyko złamań kości u pacjentów otrzymujących leki z grupy SSRI (selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny) i TLPD (trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne). Mechanizm powstawania takiego ryzyka jest nieznany.

Objawy odstawienia obserwowane po odstawieniu fluoksetyny

Odstawienie fluoksetyny często powoduje objawy odstawienia. Zawroty głowy, zaburzenia sensoryczne (włącznie z parestezją), zaburzenia snu (włącznie z bezsennością i intensywnymi snami), osłabienie, pobudzenie lub niepokój, nudności i (lub) wymioty, drżenie i ból głowy należą do najczęściej opisywanych reakcji. Na ogół objawy są łagodne do umiarkowanych i samoograniczające, jednakże u niektórych pacjentów mogą być ciężkie i (lub) przedłużone (patrz punkt 4.4). Dlatego, gdy leczenie fluoksetyną nie jest dłużej wymagane, zaleca się stopniowe odstawianie lub zmniejszanie dawki (patrz punkt 4.2 i punkt 4.4).

Dzieci i młodzież (patrz punkt 4.4): w klinicznych badaniach pediatrycznych zachowania samobójcze (próby samobójcze i myśli samobójcze) i wrogość obserwowano najczęściej wśród dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi w porównaniu z dziećmi i młodzieżą leczoną placebo.

Bezpieczeństwo fluoksetyny nie było systematycznie badane w leczeniu przewlekłym dłuższym niż 19 tygodni.

W klinicznych badaniach pediatrycznych zgłaszano reakcje maniakalne, włącznie z manią i hipomanią (2,6% pacjentów leczonych fluoksetyną w porównaniu z 0% kontroli leczonych placebo) prowadzące do odstawienia leku w większości przypadków. U tych pacjentów nie występowały wcześniej epizody hipomanii/manii.

Po 19 tygodniach leczenia u pacjentów pediatrycznych otrzymujących fluoksetynę średnie zwiększenie wzrostu wynosiło o 1,1 cm (p = 0,004), a zmniejszenie masy ciała o 1,1 kg (p = 0,008) w porównaniu z otrzymującymi placebo. Opisywano pojedyncze przypadki opóźnienia wzrostu podczas klinicznego stosowania produktu leczniczego.

W praktyce pediatrycznej opisano także pojedyncze przypadki działań niepożądanych, wskazujących na opóźnienie dojrzewania płciowego lub występowanie dysfunkcji płciowych (patrz punkt 5.3).

W badaniach klinicznych u dzieci leczenie fluoksetyną było związane ze zmniejszeniem aktywności fosfatazy alkalicznej.

Do stosowania doustnego.

Epizody dużej depresji

Dorośli i osoby w podeszłym wieku: zalecana dawka to 20 mg na dobę. Dawkowanie powinno być ocenione i odpowiednio dostosowane w ciągu 3 do 4 tygodni od rozpoczęcia leczenia i następnie według oceny klinicznej. U niektórych pacjentów, którzy nie reagują na dawki 20 mg, dawka może być zwiększona stopniowo do maksymalnej dawki 60 mg (patrz punkt 5.1), chociaż można zaobserwować większą częstość działań niepożądanych po większych dawkach. Dostosowanie dawkowania powinno odbywać się stopniowo w zależności od indywidualnego zapotrzebowania pacjenta tak, aby otrzymywał najmniejszą skuteczną dawkę.

Pacjenci z depresją powinni być leczeni wystarczająco długo, przez co najmniej 6 miesięcy, aby upewnić się, że objawy ustąpiły.

Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (ang. OCD)

Dorośli i osoby w podeszłym wieku: zalecaną dawką jest 20 mg na dobę. U niektórych pacjentów, którzy nie reagują wystarczająco na dawki 20 mg, dawka może być zwiększona stopniowo do maksymalnej dawki 60 mg, mimo zwiększonej częstości działań niepożądanych po większych dawkach, u niektórych pacjentów, jeżeli po dwóch tygodniach odpowiedź na 20 mg jest niewystarczająca, dawka może być zwiększana stopniowo do dawki maksymalnej 60 mg.

Jeżeli nie obserwuje się poprawy w ciągu 10 tygodni, należy ponownie rozważyć zasadność leczenia fluoksetyną. W przypadku uzyskania korzystnej odpowiedzi terapeutycznej, leczenie można kontynuować w dawce dostosowanej do indywidualnych potrzeb pacjenta. Mimo braku systematycznych badań pozwalających odpowiedzieć na pytanie, jak długo należy stosować leczenie fluoksetyną, ze względu na przewlekły charakter zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych wydaje się, że u pacjentów wykazujących odpowiedź terapeutyczną kontynuacja leczenia ponad 10 tygodni jest uzasadniona. Dostosowanie dawki należy przeprowadzać ostrożnie, indywidualnie u każdego pacjenta, starając się utrzymać najmniejszą dawkę skuteczną. Należy okresowo oceniać konieczność dalszego leczenia. Niektórzy lekarze zalecają równoczesne stosowanie psychoterapii behawioralnej u pacjentów, którzy dobrze reagują na leczenie farmakologiczne.

Długotrwała skuteczność (ponad 24 tygodnie) nie została udowodniona w przypadku OCD.

Bulimia: dorośli i osoby w podeszłym wieku - zalecana dawka wynosi 60 mg/dobę. Nie wykazano długotrwałej skuteczności (powyżej 3 miesięcy) w leczeniu żarłoczności psychicznej.

Wszystkie wskazania

Dorośli: zalecana dawka może być zwiększona lub zmniejszona. Dawki ponad 80 mg/dobę nie były systematycznie oceniane.

Fluoksetyna EGIS może być podawana w dawce pojedynczej lub w dawkach podzielonych, podczas posiłku lub między posiłkami.

Po zakończeniu leczenia, substancje czynne leku pozostają w organizmie przez wiele tygodni. Należy o tym pamiętać przy rozpoczynaniu lub kończeniu leczenia.

Osoby w podeszłym wieku: przy zwiększaniu dawki zalecana jest ostrożność, a dawka dobowa nie powinna na ogół przekraczać 40 mg. Maksymalną zalecaną dawką jest 60 mg/dobę.

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub u pacjentów przyjmujących jednocześnie leki, które mogą potencjalnie wykazywać interakcje z fluoksetyną  należy rozważyć zmniejszenie dawki lub częstości podawania produktu (np. 20 mg co drugi dzień).

Objawy odstawienia obserwowane po przerwaniu stosowania flukoksetyny

Należy unikać nagłego odstawienia. Przy odstawianiu fluoksetyny należy stopniowo zmniejszać dawkę przez okres co najmniej jednego do dwóch tygodni, aby ograniczyć ryzyko reakcji odstawienia. Jeżeli pojawią się niemożliwe do tolerowania objawy po zmniejszeniu dawki lub podczas odstawiania leku, wówczas można rozważyć zastosowanie poprzednio zaleconej dawki. Następnie lekarz może kontynuować zmniejszanie dawki, lecz w sposób bardziej stopniowy.

Dzieci i młodzież w wieku 8 lat i powyżej (umiarkowany do ciężkiego epizod depresji)

Leczenie należy rozpoczynać pod nadzorem specjalisty, on też powinien je monitorować. Dawka początkowa wynosi 10 mg. Dawkę należy dostosowywać ostrożnie, indywidualnie u każdego pacjenta, starając się utrzymać najmniejszą dawkę skuteczną.

Po jednym do dwóch tygodni dawkę można zwiększyć do 20 mg/dobę. Doświadczenie z badań klinicznych dotyczące dawek większych niż 20 mg jest minimalne. Niewiele jest też danych na temat leczenia dłuższego niż 9 tygodni.

Dzieci o małej masie ciała: z powodu większego stężenia w osoczu u dzieci o małej masie ciała, efekt terapeutyczny można uzyskać stosując mniejsze dawki.

W przypadku pacjentów pediatrycznych, którzy odpowiadają na leczenie, po 6 miesiącach należy ponownie rozważyć konieczność kontynuowania leczenia. Jeżeli po 9 tygodniach nie występuje efekt kliniczny, konieczność leczenia powinna być ponownie rozważona.

Stosowanie u dzieci i młodzieży poniżej 18 roku życia

W badaniach klinicznych zachowania samobójcze (próby samobójstwa oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż w grupie, której podawano placebo. U dzieci i młodzieży w wieku od 8 do 18 lat fluoksetynę należy stosować tylko w leczeniu epizodów depresji o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego, nie należy stosować produktu w innych wskazaniach. Jeśli w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną podjęta zostanie jednak decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży, dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania (patrz punkt 5.3).

W trwającym 19 tygodni badaniu klinicznym obserwowano zmniejszenie wzrostu oraz przyrostu masy ciała u dzieci i młodzieży leczonych fluoksetyną (patrz punkt 4.8). Nie ustalono, czy wpłynie to na osiągnięcie prawidłowego wzrostu po osiągnięciu dojrzałości. Nie można wykluczyć opóźnienia pokwitania (patrz punkt 5.3 i punkt 4.8). Z tego względu podczas leczenia fluoksetyną oraz po jego zakończeniu konieczne jest monitorowanie wzrostu i przebiegu pokwitania (wzrost, masa ciała i punktacja Tannera). W przypadku spowolnienia któregokolwiek z tych parametrów należy rozważyć skierowanie do pediatry.

W badaniach pediatrycznych często opisywano występowanie manii i hipomanii (patrz punkt 4.8). Z tego względu zaleca się regularne monitorowanie w celu wykrycia objawów manii i hipomanii. U pacjenta wchodzącego w fazę maniakalną należy przerwać stosowanie fluoksetyny.

Ważne jest, aby lekarz przepisujący fluoksetynę dokładnie omówił z dzieckiem/młodą osobą i rodzicami ryzyko i korzyści związane z leczeniem.

Wysypka i reakcje alergiczne: opisywano wysypkę, reakcje anafilaktyczne i postępujące reakcje ogólnoustrojowe, czasami poważne (dotyczące skóry, nerek, wątroby i płuc). Po pojawieniu się wysypki lub innych objawów alergicznych, o nieznanej etiologii, należy fluoksetynę odstawić.

Drgawki: drgawki są potencjalnym działaniem niepożądanym leków przeciwdepresyjnych. Dlatego, podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, należy leczenie fluoksetyną rozpoczynać ostrożnie u pacjentów, u których występowały drgawki. Lek należy odstawić, jeżeli u pacjenta wystąpią drgawki lub zwiększy się ich częstość. Należy unikać stosowania fluoksetyny u pacjentów z niestabilnymi drgawkami/epilepsją, a pacjenci z kontrolowaną epilepsją powinni być ściśle monitorowani.

Mania: leki przeciwdepresyjne powinny być stosowane ostrożnie u pacjentów z manią/hipomanią w wywiadzie. Podobnie, jak w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych, należy odstawić fluoksetynę u każdego pacjenta, u którego zaczyna się faza manii.

Czynność wątroby/nerek: fluoksetyna jest intensywnie metabolizowana przez wątrobę i wydalana przez nerki. Mniejsza dawka, np. dawkowanie co drugi dzień, jest zalecane u pacjentów ze znacznymi zaburzeniami czynności wątroby. Po zastosowaniu fluoksetyny w dawce 20 mg na dobę przez 2 miesiące, pacjenci z ciężką niewydolnością nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej: GFR < 10 ml/ min) wymagający dializoterapii, nie wykazywali różnic pod względem stężenia fluoksetyny lub norfluoksetyny w osoczu w porównaniu z grupą kontrolną o prawidłowej czynności nerek.

Choroba serca: u 312 pacjentów, którzy otrzymywali fluoksetynę w badaniach klinicznych z podwójnie ślepą próbą nie obserwowano w EKG zaburzeń przewodzenia, które prowadziłyby do bloku serca. Jednak doświadczenie kliniczne w ostrej chorobie serca jest ograniczone, dlatego zalecana jest ostrożność.

Zmniejszenie masy ciała: występuje u pacjentów otrzymujących fluoksetynę, lecz jest zazwyczaj proporcjonalne do masy ciała przed leczeniem.

Cukrzyca: u chorych na cukrzycę leczenie produktami z grupy SSRI może zaburzać kontrolę glikemii. Podczas leczenia fluoksetyną występowała hipoglikemia, a po odstawieniu leku zdarzały się przypadki hiperglikemii. Może być konieczne dostosowanie dawki insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych.

Samobójstwo/myśli samobójcze lub pogorszenie kliniczne: depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem myśli samobójczych, autoagresji i samobójstw (zachowania samobójcze). Ryzyko utrzymuje się do czasu znaczącej remisji. Ponieważ poprawa może nie wystąpić w czasie pierwszych kilku lub więcej tygodni leczenia, pacjenci powinni być ściśle monitorowani do czasu uzyskania remisji. Ogólnym doświadczeniem klinicznym jest to, że ryzyko samobójstwa może wzrastać we wczesnych etapach zdrowienia.

Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest fluoksetyna, mogą być również związane ze zwiększonym ryzykiem zachowań samobójczych. Dodatkowo, zaburzenia te mogą współistnieć z dużą depresją. Dlatego lecząc pacjentów z dużą depresją należy zachować te same środki ostrożności, co podczas leczenia pacjentów z innymi zaburzeniami psychicznymi.

Wiadomo, że pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie, pacjenci wykazujący znaczące myśli samobójcze przed rozpoczęciem leczenia wykazują większe ryzyko myśli samobójczych lub prób samobójczych i powinni być ściśle monitorowani w czasie leczenia. Meta-analiza badań klinicznych kontrolowanych placebo leków przeciwdepresyjnych, u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone ryzyko zachowań samobójczych podczas stosowania leków przeciwdepresyjnych, w porównaniu z pacjentami poniżej 25 roku życia.

Podczas początkowej fazy leczenia i w razie zmiany leków wskazane jest ścisłe monitorowanie pacjentów, szczególnie pacjentów z wysokim ryzykiem.

Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.

Akatyzja/niepokój psychomotoryczny: stosowanie fluoksetyny było związane z rozwojem akatyzji, charakteryzującej się subiektywnie nieprzyjemnym lub wyczerpującym niepokojem i koniecznością ruchu, często z towarzyszącą niezdolnością do spokojnego siedzenia lub stania. Jest to najbardziej prawdopodobne w pierwszych kilku tygodniach leczenia. U pacjentów, u których wystąpią te objawy, zwiększenie dawki może być szkodliwe.

Objawy odstawienia obserwowane przy odstawieniu SSRI

Objawy odstawienia przy zakończeniu leczenia są częste, szczególnie gdy odstawienie jest nagłe (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych działania niepożądane obserwowane po zakończeniu leczenia występowały u około 60% pacjentów zarówno w grupie fluoksetyny, jak i w grupie placebo. U 17 % pacjentów z grupy fluoksetyny i u 12% z grupy placebo działania niepożądane były ciężkie.

Ryzyko objawów odstawienia może zależeć od kilku czynników, w tym od czasu trwania leczenia, dawki leku oraz szybkości zmniejszania dawki. Najczęściej obserwowane objawy to zawroty głowy, zaburzenia czuciowe (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne marzenia senne), astenia, pobudzenie i lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenia oraz bóle głowy. Na ogół objawy są łagodne lub umiarkowane, jednakże u niektórych pacjentów mogą być ciężkie. Zazwyczaj pojawiają się w ciągu pierwszych paru dni po przerwaniu leczenia. Zwykle objawy te są samoograniczające i ustępują w ciągu 2 tygodni, chociaż u niektórych pacjentów utrzymują się dłużej (przez 2-3 miesiące). Dlatego zaleca się stopniowe odstawienie fluoksetyny przez okres co najmniej 2 tygodni, w zależności od potrzeby pacjenta (patrz „Objawy odstawienia obserwowane po przerwaniu stosowania fluoksetyny”, punkt 4.2).

Krwawienia: donoszono o nieprawidłowych krwawieniach w obrębie skóry, takich jak wybroczyny i plamica, podczas stosowania selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny. Podczas leczenia fluoksetyną niezbyt często opisywano wybroczyny. Rzadko opisywano inne objawy krwotoczne (np. krwotoki z dróg rodnych, krwawienia z przewodu pokarmowego lub inne krwawienia w obrębie skóry i błon śluzowych). Szczególna ostrożność wskazana jest u pacjentów przyjmujących selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, którzy stosują jednocześnie doustne leki przeciwzakrzepowe, leki wpływające na czynność płytek krwi (np. atypowe neuroleptyki, takie jak klozapina, pochodne fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, niesteroidowe leki przeciwzapalne) lub inne leki, które mogą zwiększać ryzyko krwawienia, jak również u pacjentów z krwawieniami w wywiadzie.

Leczenie elektrowstrząsami (ECT): istnieją rzadkie doniesienia na temat przedłużonych drgawek u pacjentów leczonych fluoksetyną otrzymujących terapię ECT, dlatego zalecana jest ostrożność.

Dziurawiec: zwiększenie efektów serotonergicznych, takich jak zespół serotoninowy, może wystąpić w razie łącznego stosowania selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i preparatów ziołowych zawierających dziurawiec (Hypericum perforatum).

W rzadkich przypadkach opisywano rozwój zespołu serotoninowego lub złośliwego zespołu neuroleptycznego w związku z leczeniem fluoksetyną, szczególnie gdy były podawane z innymi lekami serotoninergicznymi (między innymi L-tryptofanem) i (lub) lekami neuroleptycznymi. Ponieważ te objawy mogą powodować stany zagrażające życiu, leczenie fluoksetyną powinno być odstawiane, gdy występują takie przypadki (charakteryzujące się zgrupowaniem objawów, takich jak hipertermia, sztywność, drgawki kloniczne mięśni, niestabilność autonomiczna i możliwe gwałtowne zmiany oznak życiowych, zmiany stanu psychicznego, włącznie ze splątaniem, drażliwością, krańcowym pobudzeniem, przechodzącym w majaczenie i śpiączkę) i powinno się wdrożyć leczenie objawowe.

Każda kapsułka zawiera 56,8 mg laktozy. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi problemami nietolerancji galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub złym wchłanianiem glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku.

Stosowanie u dzieci i młodzieży poniżej 18 roku życia

W badaniach klinicznych zachowania samobójcze (próby samobójstwa oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż w grupie, której podawano placebo. U dzieci i młodzieży w wieku od 8 do 18 lat fluoksetynę należy stosować tylko w leczeniu epizodów depresji o nasileniu od umiarkowanego do ciężkiego, nie należy stosować produktu w innych wskazaniach. Jeśli w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną podjęta zostanie jednak decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży, dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania (patrz punkt 5.3).

W trwającym 19 tygodni badaniu klinicznym obserwowano zmniejszenie wzrostu oraz przyrostu masy ciała u dzieci i młodzieży leczonych fluoksetyną (patrz punkt 4.8). Nie ustalono, czy wpłynie to na osiągnięcie prawidłowego wzrostu po osiągnięciu dojrzałości. Nie można wykluczyć opóźnienia pokwitania (patrz punkt 5.3 i punkt 4.8). Z tego względu podczas leczenia fluoksetyną oraz po jego zakończeniu konieczne jest monitorowanie wzrostu i przebiegu pokwitania (wzrost, masa ciała i punktacja Tannera). W przypadku spowolnienia któregokolwiek z tych parametrów należy rozważyć skierowanie do pediatry.

W badaniach pediatrycznych często opisywano występowanie manii i hipomanii (patrz punkt 4.8). Z tego względu zaleca się regularne monitorowanie w celu wykrycia objawów manii i hipomanii. U pacjenta wchodzącego w fazę maniakalną należy przerwać stosowanie fluoksetyny.

Ważne jest, aby lekarz przepisujący fluoksetynę dokładnie omówił z dzieckiem/młodą osobą i rodzicami ryzyko i korzyści związane z leczeniem.

Wysypka i reakcje alergiczne: opisywano wysypkę, reakcje anafilaktyczne i postępujące reakcje ogólnoustrojowe, czasami poważne (dotyczące skóry, nerek, wątroby i płuc). Po pojawieniu się wysypki lub innych objawów alergicznych, o nieznanej etiologii, należy fluoksetynę odstawić.

Drgawki: drgawki są potencjalnym działaniem niepożądanym leków przeciwdepresyjnych. Dlatego, podobnie jak w przypadku innych leków przeciwdepresyjnych, należy leczenie fluoksetyną rozpoczynać ostrożnie u pacjentów, u których występowały drgawki. Lek należy odstawić, jeżeli u pacjenta wystąpią drgawki lub zwiększy się ich częstość. Należy unikać stosowania fluoksetyny u pacjentów z niestabilnymi drgawkami/epilepsją, a pacjenci z kontrolowaną epilepsją powinni być ściśle monitorowani.

Mania: leki przeciwdepresyjne powinny być stosowane ostrożnie u pacjentów z manią/hipomanią w wywiadzie. Podobnie, jak w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych, należy odstawić fluoksetynę u każdego pacjenta, u którego zaczyna się faza manii.

Czynność wątroby/nerek: fluoksetyna jest intensywnie metabolizowana przez wątrobę i wydalana przez nerki. Mniejsza dawka, np. dawkowanie co drugi dzień, jest zalecane u pacjentów ze znacznymi zaburzeniami czynności wątroby. Po zastosowaniu fluoksetyny w dawce 20 mg na dobę przez 2 miesiące, pacjenci z ciężką niewydolnością nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej: GFR < 10 ml/ min) wymagający dializoterapii, nie wykazywali różnic pod względem stężenia fluoksetyny lub norfluoksetyny w osoczu w porównaniu z grupą kontrolną o prawidłowej czynności nerek.

Choroba serca: u 312 pacjentów, którzy otrzymywali fluoksetynę w badaniach klinicznych z podwójnie ślepą próbą nie obserwowano w EKG zaburzeń przewodzenia, które prowadziłyby do bloku serca. Jednak doświadczenie kliniczne w ostrej chorobie serca jest ograniczone, dlatego zalecana jest ostrożność.

Zmniejszenie masy ciała: występuje u pacjentów otrzymujących fluoksetynę, lecz jest zazwyczaj proporcjonalne do masy ciała przed leczeniem.

Cukrzyca: u chorych na cukrzycę leczenie produktami z grupy SSRI może zaburzać kontrolę glikemii. Podczas leczenia fluoksetyną występowała hipoglikemia, a po odstawieniu leku zdarzały się przypadki hiperglikemii. Może być konieczne dostosowanie dawki insuliny i (lub) doustnych leków przeciwcukrzycowych.

Samobójstwo/myśli samobójcze lub pogorszenie kliniczne: depresja jest związana ze zwiększonym ryzykiem myśli samobójczych, autoagresji i samobójstw (zachowania samobójcze). Ryzyko utrzymuje się do czasu znaczącej remisji. Ponieważ poprawa może nie wystąpić w czasie pierwszych kilku lub więcej tygodni leczenia, pacjenci powinni być ściśle monitorowani do czasu uzyskania remisji. Ogólnym doświadczeniem klinicznym jest to, że ryzyko samobójstwa może wzrastać we wczesnych etapach zdrowienia.

Inne zaburzenia psychiczne, w których przepisywana jest fluoksetyna, mogą być również związane ze zwiększonym ryzykiem zachowań samobójczych. Dodatkowo, zaburzenia te mogą współistnieć z dużą depresją. Dlatego lecząc pacjentów z dużą depresją należy zachować te same środki ostrożności, co podczas leczenia pacjentów z innymi zaburzeniami psychicznymi.

Wiadomo, że pacjenci z zachowaniami samobójczymi w wywiadzie, pacjenci wykazujący znaczące myśli samobójcze przed rozpoczęciem leczenia wykazują większe ryzyko myśli samobójczych lub prób samobójczych i powinni być ściśle monitorowani w czasie leczenia. Meta-analiza badań klinicznych kontrolowanych placebo leków przeciwdepresyjnych, u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznymi, wykazała zwiększone ryzyko zachowań samobójczych podczas stosowania leków przeciwdepresyjnych, w porównaniu z pacjentami poniżej 25 roku życia.

Podczas początkowej fazy leczenia i w razie zmiany leków wskazane jest ścisłe monitorowanie pacjentów, szczególnie pacjentów z wysokim ryzykiem.

Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienie zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.

Akatyzja/niepokój psychomotoryczny: stosowanie fluoksetyny było związane z rozwojem akatyzji, charakteryzującej się subiektywnie nieprzyjemnym lub wyczerpującym niepokojem i koniecznością ruchu, często z towarzyszącą niezdolnością do spokojnego siedzenia lub stania. Jest to najbardziej prawdopodobne w pierwszych kilku tygodniach leczenia. U pacjentów, u których wystąpią te objawy, zwiększenie dawki może być szkodliwe.

Objawy odstawienia obserwowane przy odstawieniu SSRI

Objawy odstawienia przy zakończeniu leczenia są częste, szczególnie gdy odstawienie jest nagłe (patrz punkt 4.8). W badaniach klinicznych działania niepożądane obserwowane po zakończeniu leczenia występowały u około 60% pacjentów zarówno w grupie fluoksetyny, jak i w grupie placebo. U 17 % pacjentów z grupy fluoksetyny i u 12% z grupy placebo działania niepożądane były ciężkie.

Ryzyko objawów odstawienia może zależeć od kilku czynników, w tym od czasu trwania leczenia, dawki leku oraz szybkości zmniejszania dawki. Najczęściej obserwowane objawy to zawroty głowy, zaburzenia czuciowe (w tym parestezje), zaburzenia snu (w tym bezsenność i intensywne marzenia senne), astenia, pobudzenie i lęk, nudności i (lub) wymioty, drżenia oraz bóle głowy. Na ogół objawy są łagodne lub umiarkowane, jednakże u niektórych pacjentów mogą być ciężkie. Zazwyczaj pojawiają się w ciągu pierwszych paru dni po przerwaniu leczenia. Zwykle objawy te są samoograniczające i ustępują w ciągu 2 tygodni, chociaż u niektórych pacjentów utrzymują się dłużej (przez 2-3 miesiące). Dlatego zaleca się stopniowe odstawienie fluoksetyny przez okres co najmniej 2 tygodni, w zależności od potrzeby pacjenta (patrz „Objawy odstawienia obserwowane po przerwaniu stosowania fluoksetyny”, punkt 4.2).

Krwawienia: donoszono o nieprawidłowych krwawieniach w obrębie skóry, takich jak wybroczyny i plamica, podczas stosowania selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny. Podczas leczenia fluoksetyną niezbyt często opisywano wybroczyny. Rzadko opisywano inne objawy krwotoczne (np. krwotoki z dróg rodnych, krwawienia z przewodu pokarmowego lub inne krwawienia w obrębie skóry i błon śluzowych). Szczególna ostrożność wskazana jest u pacjentów przyjmujących selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, którzy stosują jednocześnie doustne leki przeciwzakrzepowe, leki wpływające na czynność płytek krwi (np. atypowe neuroleptyki, takie jak klozapina, pochodne fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, niesteroidowe leki przeciwzapalne) lub inne leki, które mogą zwiększać ryzyko krwawienia, jak również u pacjentów z krwawieniami w wywiadzie.

Leczenie elektrowstrząsami (ECT): istnieją rzadkie doniesienia na temat przedłużonych drgawek u pacjentów leczonych fluoksetyną otrzymujących terapię ECT, dlatego zalecana jest ostrożność.

Dziurawiec: zwiększenie efektów serotonergicznych, takich jak zespół serotoninowy, może wystąpić w razie łącznego stosowania selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i preparatów ziołowych zawierających dziurawiec (Hypericum perforatum).

W rzadkich przypadkach opisywano rozwój zespołu serotoninowego lub złośliwego zespołu neuroleptycznego w związku z leczeniem fluoksetyną, szczególnie gdy były podawane z innymi lekami serotoninergicznymi (między innymi L-tryptofanem) i (lub) lekami neuroleptycznymi. Ponieważ te objawy mogą powodować stany zagrażające życiu, leczenie fluoksetyną powinno być odstawiane, gdy występują takie przypadki (charakteryzujące się zgrupowaniem objawów, takich jak hipertermia, sztywność, drgawki kloniczne mięśni, niestabilność autonomiczna i możliwe gwałtowne zmiany oznak życiowych, zmiany stanu psychicznego, włącznie ze splątaniem, drażliwością, krańcowym pobudzeniem, przechodzącym w majaczenie i śpiączkę) i powinno się wdrożyć leczenie objawowe.

Każda kapsułka zawiera 56,8 mg laktozy. Pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi problemami nietolerancji galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub złym wchłanianiem glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku.

Badania interakcji przeprowadzono tylko u osób dorosłych.

Okres półtrwania: w rozważaniach dotyczących interakcji farmakodynamicznych i

farmakokinetycznych z innymi produktami leczniczymi (np. w przypadku zamiany fluoksetyny na inny lek przeciwdepresyjny), należy brać pod uwagę długi okres półtrwania fluoksetyny i norfluoksetyny (patrz punkt 5.2).

Inhibitory monoaminooksydazy (patrz „Przeciwwskazania”) Połączenia niezalecane: inhibitory MAO-A (patrz punkt 4.3).

Połączenia wymagające ostrożności: inhibitory MAO-B (selegilina): ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego. Zaleca się monitorowanie stanu klinicznego.

Fenytoina: obserwowano zmiany stężenia produktu we krwi w przypadku skojarzonego leczenia z fluoksetyną. W niektórych przypadkach występowały objawy toksyczności. Wskazane jest ostrożne zwiększanie dawki produktu stosowanego w leczeniu skojarzonym i monitorowanie stanu klinicznego pacjenta.

Produkty o działaniu serotoninergicznym: stosowanie w skojarzeniu z produktami o działaniu serotoninergicznym (np. tramadol, tryptany) może zwiększać ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego. Stosowanie w skojarzeniu z tryptanami niesie dodatkowe ryzyko skurczu tętnic wieńcowych i nadciśnienia tętniczego.

Lit i tryptofan: zgłaszano występowanie zespołu serotoninowego podczas stosowania selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny w skojarzeniu z litem lub tryptofanem, dlatego równoczesne leczenie fluoksetyną i wymienionymi lekami należy podejmować ostrożnie.

W przypadku stosowania fluoksetyny w skojarzeniu z litem należy staranniej i częściej monitorować stan kliniczny pacjenta.

Izoenzym CYP2D6: ponieważ metabolizm fluoksetyny (podobnie jak trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych i innych selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny) przebiega z

udziałem izoenzymu CYP2D6, należącego do enzymów wątrobowych układu cytochromu, jednoczesne stosowanie leków również metabolizowanych przez ten układ enzymatyczny może prowadzić do interakcji. Jednoczesne stosowanie z lekami metabolizowanymi głównie z udziałem izoenzymu CYP2D6, charakteryzującymi się wąskim indeksem terapeutycznym (takimi jak flekainid, enkainid, karbamazepina i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne), należy rozpoczynać od mniejszych dawek, a dawki wcześniej stosowane odpowiednio zmniejszyć. Podobnie należy postąpić, jeżeli pacjent przyjmował fluoksetynę w ciągu poprzednich 5 tygodni.

Doustne leki przeciwkrzepliwe: w przypadku stosowania fluoksetyny w skojarzeniu z produktami przeciwkrzepliwymi niezbyt często opisywano zmienione działanie przeciwkrzepliwe (parametry laboratoryjne i (lub) subiektywne i obiektywne objawy kliniczne) o niestałym obrazie, ale obejmujące zwiększone krwawienie. U pacjentów leczonych warfaryną należy starannie kontrolować parametry układu krzepnięcia podczas rozpoczynania lub kończenia leczenia fluoksetyną (patrz punkt 4.4).

Leczenie elektrowstrząsami: zaleca się zachowanie ostrożności ze względu na rzadkie doniesienia dotyczące przedłużonych napadów drgawkowych u pacjentów leczonych fluoksetyną, u których stosowano terapię elektrowstrząsami.

Alkohol: w formalnych badaniach fluoksetyna nie zwiększała stężenia alkoholu we krwi i nie nasilała jego działania. Jednak nie zaleca się połączenia produktów z grupy SSRI z alkoholem.

Preparaty z dziurawca: podobnie jak w przypadku innych selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny, mogą występować interakcje farmakodynamiczne między fluoksetyną i ziołowymi preparatami z dziurawca (Hypericum perforatum), które mogą prowadzić do nasilenia działań niepożądanych.

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ)/kwas acetylosalicylowy i inne produkty przeciwpłytkowe: może wystąpić interakcja farmakodynamiczna między fluoksetyną i produktami z grupy NLPZ lub kwasem acetylosalicylowym. Jednoczesne stosowanie fluoksetyny z lekami z grupy NLPZ lub kwasem acetylosalicylowym może zwiększać ryzyko krwotoku (patrz punkt 4.4).

Może być też zwiększenie ryzyka krwawień, podczas stosowania SSRI w skojarzeniu z innymi doustnymi lekami przeciwkrzepliwymi, jak pochodne kwasu salicylowego, NLPZ, nietypowe leki przeciwpsychotyczne, fenotiazyny oraz większość trójpierścieniowych produktów przeciwdepresyjnych (patrz punkt 4.4).

Wprawdzie wykazano, że fluoksetyna nie wpływa na sprawność psychomotoryczną u zdrowych ochotników, ale wszystkie produkty psychoaktywne mogą zaburzać zdolność oceny lub wyuczone umiejętności. Pacjentom należy poradzić, aby unikali prowadzenia pojazdów lub obsługiwania niebezpiecznych urządzeń mechanicznych do czasu uzyskania wystarczającej pewności, że produkt nie wpływa na ich sprawność.

Przypadki przedawkowania samej fluoksetyny zazwyczaj mają łagodny przebieg. Objawy przedawkowania obejmowały nudności, wymioty, drgawki, zaburzenia sercowo-naczyniowe od bezobjawowych zaburzeń rytmu do zatrzymania pracy serca, zaburzenia czynności płuc i objawy zaburzeń czynności OUN wahające się od pobudzenia do śpiączki. Zgony spowodowane przedawkowaniem fluoksetyny były bardzo rzadkie. Zalecane jest monitorowanie oznak sercowych i życiowych razem z ogólnym leczeniem objawowym wspomagającym. Nie jest znana swoista odtrutka.

Uzyskanie korzystnych efektów po zastosowaniu wymuszonej diurezy, dializy, hemoperfuzji i transfuzji wymiennej jest mało prawdopodobne. Podanie węgla aktywowanego, który można zastosować w połączeniu z sorbitolem, może być równie lub bardziej skuteczne niż spowodowanie wymiotów lub płukanie żołądka. W leczeniu przedawkowania należy brać pod uwagę możliwość zatrucia wieloma lekami. W przypadku pacjentów, którzy zażyli nadmierną ilość trójpierścieniowego leku przeciwdepresyjnego i którzy stosowali równocześnie lub niedawno zakończyli stosowanie fluoksetyny, może zachodzić konieczność przedłużenia okresu ścisłej obserwacji lekarskiej.

Nie jest znana swoista odtrutka.