BICALUTAMIDE MEDAC

Każda tabletka zawiera 150 mg bikalutamidu (Bicalutamidum).

Substancje pomocnicze: każda tabletka zawiera 181,32 mg laktozy jednowodnej.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Bikalutamid jest przeciwwskazany u kobiet i dzieci.

Nie stosować Bikalutamidu u żadnego pacjenta, który wykazuje nadwrażliwość na ten produkt leczniczy.

Jednoczesne stosowanie terfenadyny, astemizolu lub cyzaprydu z bikalutamidem jest przeciwwskazane (patrz punkt 4.5).

W niniejszej części zdefiniowano następujące częstości występowania działań niepożądanych: bardzo często (≥ 1/10), często (≥ 1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥ 1/1 000 do < 1/100), rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1 000), bardzo rzadko (< 1/10 000), lub częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Tabela 1: częstość występowania działań niepożądanych

Klasyfikacja Częstość Podczas podawania układów i bikalutamidu 150 mg (w narządów monoterapii)

^a Zmiany wątrobowe rzadko mają ciężki przebieg i często mają charakter przejściowy, zanikając lub zmniejszając swoje natężenie w czasie trwania leczenia lub po jego zakończeniu.

^b Niewydolność wątroby rzadko występowała u pacjentów leczonych bikalutamidem, jednakże nie wykazano z całą pewnością że jej wystąpienie było związane z podawaniem leku. Należy rozważyć okresowe badanie czynności wątroby (patrz również punkt 4.4). ^c Większość pacjentów otrzymujących bikalutamid 150 mg w monoterapii, doświadcza ginekomastii i/lub bólu piersi. W badaniach objawy te zostały uznane za poważne u 5% pacjentów. Ginekomastia może nie ustąpić samoistnie po zakończeniu leczenia, w szczególności po przedłużonym leczeniu.

Dodatkowo, podczas badań klinicznych wykazano niewydolność krążenia (możliwe, działanie niepożądane w opinii badaczy-klinicystów, z częstością > 1%) podczas jednoczesnego leczenia z wykorzystaniem bikalutamidu i analogów LHRH. Nie udowodniono związku przyczynowego terapii lekiem z rozwojem schorzenia.

Dorośli mężczyźni i pacjenci w podeszłym wieku: 150 mg (1 tabletka) raz na dobę, zawsze o tej samej porze (zwykle rano lub wieczorem).

Dzieci i młodzież

Bikalutamid nie jest wskazany u dzieci i młodzieży.

Tabletki należy połykać w całości, popijając płynem.

Minimalny okres leczenia trwa dwa lata.

Zaburzenia czynności nerek

Nie ma potrzeby modyfikacji dawki u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Brak

doświadczenia ze stosowaniem bikalutamidu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia czynności wątroby

Nie ma potrzeby modyfikacji dawki u pacjentów z lekkim zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby może nastąpić kumulacja substancji czynnej (patrz punkt 4.4).

Rozpoczęcie leczenia powinno odbywać się pod bezpośrednią kontrolą lekarza specjalisty.

Bikalutamid jest w dużym stopniu metabolizowany w wątrobie. Dostępne dane wskazują, że eliminacja leku może być spowolniona u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, co może prowadzić do zwiększonej kumulacji bikalutamidu. W związku z tym, należy zachować ostrożność podczas stosowania bikalutamidu u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

W związku z możliwością zaburzeń czynności wątroby należy rozważyć wykonywanie okresowych badań czynności wątroby. Przewiduje się, że większość zmian występuje w ciągu pierwszych 6 miesięcy leczenia bikalutamidem.

Podczas stosowania bikalutamidu rzadko obserwowano ciężkie zmiany wątrobowe i niewydolność wątroby, zgłaszano przypadki zgonów (patrz punkt 4.8). Jeżeli opisane zaburzenia mają ciężki przebieg należy przerwać leczenie bikalutamidem.

U pacjentów z obiektywnie stwierdzoną progresją choroby, wraz ze zwiększeniem stężenia specyficznego antygenu gruczołu krokowego (PSA), należy rozważyć zakończenie leczenia bikalutamidem.

Udowodniono hamowanie przez bikalutamid cytochromu P450 (CYP 3A4), dlatego należy zachować szczególną ostrożność, jeśli lek ten jest stosowany równocześnie z lekami metabolizowanymi głównie przez CYP 3A4 (patrz punkty 4.3 i 4.5).

Leku nie należy stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozygalaktozy.

Rozpoczęcie leczenia powinno odbywać się pod bezpośrednią kontrolą lekarza specjalisty.

Bikalutamid jest w dużym stopniu metabolizowany w wątrobie. Dostępne dane wskazują, że eliminacja leku może być spowolniona u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, co może prowadzić do zwiększonej kumulacji bikalutamidu. W związku z tym, należy zachować ostrożność podczas stosowania bikalutamidu u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

W związku z możliwością zaburzeń czynności wątroby należy rozważyć wykonywanie okresowych badań czynności wątroby. Przewiduje się, że większość zmian występuje w ciągu pierwszych 6 miesięcy leczenia bikalutamidem.

Podczas stosowania bikalutamidu rzadko obserwowano ciężkie zmiany wątrobowe i niewydolność wątroby, zgłaszano przypadki zgonów (patrz punkt 4.8). Jeżeli opisane zaburzenia mają ciężki przebieg należy przerwać leczenie bikalutamidem.

U pacjentów z obiektywnie stwierdzoną progresją choroby, wraz ze zwiększeniem stężenia specyficznego antygenu gruczołu krokowego (PSA), należy rozważyć zakończenie leczenia bikalutamidem.

Udowodniono hamowanie przez bikalutamid cytochromu P450 (CYP 3A4), dlatego należy zachować szczególną ostrożność, jeśli lek ten jest stosowany równocześnie z lekami metabolizowanymi głównie przez CYP 3A4 (patrz punkty 4.3 i 4.5).

Leku nie należy stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozygalaktozy.

W badaniach in vitro wykazano, że R-enancjomer bikalutamidu jest inhibitorem CYP 3A4, jak również w mniejszym stopniu zmniejsza aktywność CYP 2C9, 2C19 i 2D6.

Pomimo, iż badania kliniczne z wykorzystaniem antypiryny jako znacznika aktywności cytochromu P450 (CYP) nie wykazały wystąpienia interakcji pomiędzy innymi lekami a bikalutamidem. Obserwowano zwiększenie średniej ekspozycji midazolamu (AUC) o 80%

po równoczesnym podawaniu bikalutamidu przez 28 dni, co może mieć znaczenie dla leków o wąskim indeksie terapeutyczym. Z tego powodu przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie terfenadyny, astemizolu lub cyzaprydu (patrz punkt 4.3). Należy również zachować szczególną ostrożność w przypadku równoczesnego podawania bikalutamidu z takimi związkami jak cyklosporyna lub substancje blokujące kanały wapniowe.. W szczególności w przypadku wystąpienia wzmożonego lub niekorzystnego działania leku konieczne może być zmniejszenie dawki tych leków. W przypadku cyklosporyny zaleca się ścisłe monitorowanie stanu klinicznego i stężeń w osoczu po rozpoczęciu i po zakończeniu leczenia bikalutamidem.

Należy zachować ostrożność w przypadku podawania bikalutamidu pacjentom przyjmującym leki hamujące procesy oksydacji w wątrobie, takie jak cymetydyna lub ketokonazol. Teoretycznie, może to powodować zwiększenie stężenia bikalutamidu w osoczu, co może doprowadzić do zwiększenia częstości występowania działań niepożądanych.

W badaniach in vitro wykazano, że bikalutamid może wypierać warfarynę, lek przeciwzakrzepowy, pochodną kumaryny z jej połączeń z białkami osocza.

W związku z tym zaleca się ścisłe monitorowanie czasu protrombinowego u pacjentów przyjmujących przeciwzakrzepowe pochodne kumaryny i rozpoczynających leczenie bikalutamidem.

Nie jest prawdopodobne, aby bikalutamid zaburzał zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu. Jednak należy brać pod uwagę możliwość wystąpienia senności. Pacjenci, u których takie objawy wystąpią, powinni zachować ostrożność.

Nie opisano żadnego przypadku przedawkowania. Nie ma swoistego antidotum i leczenie powinno być objawowe. Dializa prawdopodobnie nie jest skuteczna, ponieważ bikalutamid w dużym stopniu wiąże się z białkami i nie jest wykrywany w postaci niezmienionej w moczu. Zaleca się stosowanie ogólnego leczenia wspomagającego, w tym częstej obserwacji czynności życiowych, jeżeli wskazane.