Maxipime proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań | 2 g | 1 fiol.

Zawartość 1 fiolki produktu Maxipime

Produkt Maxipime jest jałową mieszaniną jednowodnego dichlorowodorku cefepimu (Cefepimum) i L-argininy. L-arginina jest dodawana w ilości 725 mg/g cefepimu w celu utrzymania pH gotowego roztworu w granicach 4,0-6,0.

Produkt Maxipimejest przeciwwskazany u pacjentów, u których w przeszłości wystąpiły reakcje nadwrażliwości na cefepim lub którąkolwiek substancję pomocniczą produktu, na cefalosporyny, penicyliny lub inne antybiotyki b-laktamowe.

W przeprowadzonych badaniach klinicznych (N = 5598) najczęściej występowały objawy żołądkowo-jelitowe oraz reakcje nadwrażliwości. Działania niepożądane zaklasyfikowane jako związane, prawdopodobnie związane lub przypuszczalnie związane z podawaniem produktu Maxipimewymieniono poniżej.

Do działań niepożądanych występujących z częstością od > 0,1% do 1% (o ile nie podano inaczej) należały:

- zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: reakcje nadwrażliwości - wysypka (1,8%), świąd, pokrzywka; rumień;

- zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, kandydoza jamy ustnej, biegunka (1,2%), zapalenie jelita grubego (w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego);

- zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego: bóle głowy;

- inne: gorączka, zapalenie pochwy.

Do działań niepożądanych występujących z częstością 0,05% do 0,1% należały:

ból brzucha, zaparcie, rozszerzenie naczyń krwionośnych, duszność, zawroty głowy, parestezje, świąd narządów płciowych, zaburzenia smaku, dreszcze, niespecyficzne kandydozy.

Do klinicznie istotnych działań niepożądanych występujących z częstością < 0,05% należały:

reakcje anafilaktyczne i drgawki.

Reakcje miejscowe w miejscu podania infuzji dożylnej występowały u 5,2% pacjentów i obejmowały zapalenie żył (2,9%) i inne stany zapalne (0,1%). Produkt Maxipime był bardzo dobrze tolerowany po podawaniu domięśniowym; odczyny zapalne lub ból w miejscu wstrzyknięcia występowały u 2,6% pacjentów.

Profil bezpieczeństwa produktu Maxipime u niemowląt i dzieci jest podobny do opisywanego u dorosłych. W badaniach klinicznych najczęściej opisywanym objawem niepożądanym przypisywanym produktowi Maxipime była wysypka.

W czasie badań prowadzonych po wprowadzeniu leku do obrotu rzadko donoszono o przypadkach agranulocytozy.

Tak jak w przypadku innych leków z tej grupy, opisywano występowanie encefalopatii (zaburzenia świadomości, w tym dezorientację, omamy, stupor i śpiączkę), drgawek, skurczów mioklonicznych i (lub) niewydolności nerek. Większość spośród tych reakcji występowała u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, którym podawano produkt Maxipime w dawkach przekraczających zalecane dawki (patrz punkt 4.4).

Jak w przypadku innych cefalosporyn, notowano przypadki reakcji anafilaktycznych, w tym wstrząs anafilaktyczny, przemijającą leukopenię, neutropenię, agranulocytozę i trombocytopenię.

Nieprawidłowości w wynikach badań laboratoryjnych, obserwowane u pacjentów z początkowymi prawidłowymi wynikami tych badań, były przemijające. Do najczęściej opisywanych nieprawidłowości, występujących z częstością od 1% do 2% (o ile nie podano inaczej), należały: zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (3,6%), aminotransferazy asparaginianowej (2,5%), alkalicznej fosfatazy, zwiększenie stężenia całkowitej bilirubiny, niedokrwistość, eozynofilia, wydłużenie czasu protrombinowego, wydłużenie czasu częściowej tromboplastyny (2,8%) i dodatni wynik testu Coombs'a bez hemolizy (18,7%). Obserwowano także przemijające zwiększenie stężenia azotu mocznikowego i (lub) kreatyniny w surowicy oraz przemijającą trombocytopenię (u 0,5% do 1% pacjentów). Notowano również przemijającą leukopenię i neutropenię (< 0,5%).

Stosując antybiotyki z grupy cefalosporyn, opisywano następujące objawy niepożądane i zmiany wyników badań laboratoryjnych: zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, martwicę toksyczno-rozpływną naskórka, niewydolność nerek, niedokrwistość aplastyczną, niedokrwistość hemolityczną, krwawienia oraz fałszywie dodatnie wyniki oznaczeń stężenia glukozy w moczu.

Produkt Maxipime może być podawany dożylnie lub domięśniowo. Wybór dawkowania oraz drogi podawania zależy od wrażliwości drobnoustroju chorobotwórczego, nasilenia zakażenia, wydolności nerek i ogólnego stanu pacjenta.

Dawkowanie u dorosłych i dzieci o masie ciała > 40 kg

W Tabeli 1. podano zalecenia dotyczące dawkowania produktu Maxipime u dorosłych i dzieci o masie ciała > 40 kg, z prawidłową czynnością nerek.

Tabela 1.

Zalecane dawkowanie cefepimu u dorosłych i dzieci o masie ciała > 40 kg, z prawidłową czynnością nerek*

* Zazwyczaj leczenie trwa 7 do 10 dni. Bardziej nasilone infekcje mogą wymagać dłuższego leczenia. Empiryczne leczenie gorączki neutropenicznej trwa zwykle 7 dni lub do czasu ustąpienia neutropenii.

Zapobieganie zakażeniom u dorosłych pacjentów poddanych zabiegom chirurgicznym

Zaleca się następujące dawkowanie w zapobieganiu zakażeniom u pacjentów poddanych zabiegom chirurgicznym w obrębie jamy brzusznej:

Jednorazowo dożylnie 2 g cefepimu w postaci 30–minutowej infuzji, rozpoczynającej się na 60 minut przed zabiegiem chirurgicznym (patrz punkt 4.2). Niezwłocznie po zakończeniu infuzji produktu Maxipime należy podać jednorazowo dożylnie 500 mg metronidazolu. Roztwór metronidazolu należy przygotować i podać zgodnie z ulotką informacyjną dołączoną do opakowania. Nie należy mieszać produktu Maxipime i metronidazolu w tym samym pojemniku, aby uniknąć niezgodności (patrz punkt 6.2); przed infuzją metronidazolu zaleca się przepłukanie rurki infuzyjnej odpowiednim (zgodnym) płynem.

· Po 12 godzinach należy powtórzyć dawkę produktu Maxipime, a następnie metronidazolu, jeśli zabieg chirurgiczny trwa dłużej niż 12 godzin po podaniu pierwszej dawki.

Dawkowanie u dzieci w wieku powyżej 2 miesięcy z prawidłową czynnością nerek

Zwykle zalecane dawkowanie

Zapalenie płuc, zakażenia układu moczowego, zakażenia skóry i tkanek miękkich

Pacjentom powyżej 2 miesięcy życia i o masie ciała £40 kg: 50 mg/ kg mc. co 12 godzin przez 10 dni. W bardziej nasilonych infekcjach schemat dawkowania może być zastosowany co 8 godzin.

Posocznica, bakteryjne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, empiryczne leczenie gorączki neutropenicznej

Pacjentom w wieku powyżej 2 miesięcy i o masie ciała £40 kg podaje się zwykle dawkę 50 mg/kg mc. co 8 godzin przez 7 do 10 dni.

Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania produktu u dzieci w wieku poniżej dwóch miesięcy życia nie zostały ustalone.

U dzieci o masie ciała > 40 kg stosuje się dawkowanie cefepimu takie, jak u dorosłych (patrz Tabela 1.). Dawki cefepimu stosowane u dzieci nie powinny przekraczać maksymalnych dawek zalecanych u dorosłych (tj. 2 g co 8 godzin). Doświadczenie z domięśniowym podawaniem produktu Maxipime dzieciom jest ograniczone.

Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością nerek

U pacjentów z niewydolnością nerek należy dostosować dawkę cefepimu do stopnia spowolnienia eliminacji nerkowej. Zalecana dawka początkowa cefepimu u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, od lekkiego do umiarkowanego, jest taka sama jak u osób z prawidłową czynnością nerek, natomiast dawki podtrzymujące ustala się według zasad podanych w Tabeli 2.

Tabela 2.

Zasady dawkowania podtrzymującego cefepimu u dorosłych z niewydolnością nerek

* Jak wynika z danych farmakokinetycznych, niezbędne jest zmniejszenie dawek w tej grupie pacjentów.

Należy zastosować następujące dawki cefepimu u pacjentów poddawanych równocześnie hemodializie: dawka nasycająca 1 g cefepimu w pierwszej dobie terapii i 500 mg na dobę w następnych dniach we wszystkich rodzajach zakażeń, z wyjątkiem gorączki u chorych z neutropenią, w której dawka wynosi 1 g na dobę. W dni dializ cefepim należy podawać po zabiegu hemodializy, w miarę możliwości o tej samej porze każdego dnia.

W przypadkach, w których możliwe jest jedynie oznaczanie stężenia kreatyniny w surowicy, jej klirens można wyliczyć z równania Cockrofta i Gaulta. Wyliczone wartości klirensu kreatyniny powinny odzwierciedlać czynność nerek w stanie stacjonarnym:

masa ciała [kg] × (140 - wiek)

Mężczyźni: klirens kreatyniny [ml/min] = --------------------------------------------------------------

72 × stężenie kreatyniny w surowicy [mg/dl]

Kobiety: wartość klirensu kreatyniny wyliczoną ze wzoru dla mężczyzn należy pomnożyć przez 0,85

Pacjenci dializowani

· U pacjentów hemodializowanych w czasie 3 godzin dializy zostaje usunięte około 68% całkowitej ilości cefepimu znajdującego się w organizmie na początku dializy.

· U pacjentów poddanych ciągłej dializie otrzewnowej prowadzonej w warunkach ambulatoryjnych, cefepim może być podawany w dawkach jednorazowych takich, jak u pacjentów z prawidłową czynnością nerek (tj. 500 mg, 1 g lub 2 g, w zależności od nasilenia zakażenia), przy czym odstęp pomiędzy kolejnymi dawkami powinien wynosić 48 godzin.

Dawkowanie u dzieci z zaburzoną czynnością nerek

U dzieci cefepim jest wydalany głównie przez nerki (patrz punkt 5.2) i dlatego konieczna jest u nich modyfikacja dawkowania produktu Maxipime. Obowiązują tu te same zasady zmniejszania dawek i (lub) wydłużania odstępów między nimi, które podano w Tabeli 2. Jeżeli dostępne są tylko wyniki oznaczeń stężenia kreatyniny w surowicy, klirens kreatyniny można wyliczyć jedną z podanych metod:

0,55 × wzrost [cm]

klirens kreatyniny [ml/min/1,73 m²] = ––––––––––––––––––––––––––––––––––––––

stężenie kreatyniny w surowicy [mg/dl]

0,52 × wzrost [cm]

klirens kreatyniny [ml/min/1,73 m²] = ––––––––––––––––––––––––––––––––– – 3,6

stężenie kreatyniny w surowicy [mg/dl]

Dawkowanie u pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby

Nie ma konieczności zmiany dawkowania cefepimu u pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby.

Sposób przygotowania roztworów do wstrzykiwań - patrz punkt 6.6.

Należy zachować ostrożność stosując antybiotyki u pacjentów z jakąkolwiek postacią alergii, a zwłaszcza alergią na leki. W przypadku wystąpienia reakcji alergicznej po podaniu produktu Maxipime należy przerwać jego stosowanie i wdrożyć odpowiednie leczenie. W razie wystąpienia silnych odczynów alergicznych może być konieczne podanie adrenaliny i zastosowanie innych działań podtrzymujących czynności życiowe.

Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków, stosowanie produktu Maxipimemoże przyczyniać się do nadmiernego wzrostu drobnoustrojów niewrażliwych na cefepim. W przypadkach nadkażeń takimi drobnoustrojami należy wdrożyć odpowiednie leczenie.

Donoszono, że biegunka związana z występowaniem Clostridium difficile (ang. Clostridium difficile associated diarrhoea – CDAD) występowała podczas stosowania niemal każdego antybiotyku, w tym także Maxipime, i może różnić się ciężkością od lekkiej biegunki do zagrażającego życiu zapalenia jelita grubego. U pacjentów, u których w trakcie antybiotykoterapii występuje biegunka, należy brać pod uwagę możliwość rozwoju CDAD. Konieczny jest staranny wywiad medyczny, ponieważ były doniesienia o występowaniu CDAD nawet po dwóch miesiącach po podaniu środków przeciwbakteryjnych. Jeśli podejrzewa się CDAD należy odstawić Maxipime, a w razie konieczności - wdrożyć odpowiednie postępowanie lecznicze.

U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek (klirens kreatyniny £50 ml/min) lub innymi stanami, które mogą osłabiać czynność nerek, dawkowanie produktu Maxipime należy dostosować odpowiednio w celu wyrównania powolniejszego tempa wydalania przez nerki. Dawki podtrzymujące cefepimu należy zmniejszyć u pacjentów z niewydolnością nerek lub z innymi stanami mogącymi osłabiać czynność nerek, ponieważ u tych pacjentów po podaniu zwykle stosowanych dawek mogą występować wysokie stężenia antybiotyku w surowicy oraz przedłużony okres półtrwania. Dalsze dawkowanie należy określić w zależności od stopnia wydolności nerek, nasilenia zakażenia i wrażliwości drobnoustrojów (patrz punkt 4.2 i 5.2). W badaniach przeprowadzonych po wprowadzeniu produktu do obrotu opisywano następujące przypadki ciężkich działań niepożądanych: przemijająca encefalopatia (zaburzenia świadomości, w tym dezorientacja, omamy, stupor i śpiączka), skurcze miokloniczne, drgawki (w tym bezdrgawkowy stan padaczkowy) i (lub) niewydolność nerek (patrz punkt 4.8). Większość tych działań niepożądanych wystąpiła u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, otrzymujących produkt Maxipime w dawkach przekraczających dawki zalecane w Tabeli 2. W większości objawy neurotoksyczności ustępowały po zaprzestaniu podawania cefepimu i (lub) po hemodializie, jednak w kilku przypadkach zakończyły się zgonem.

Jeśli produkt Maxipime jest stosowany jednocześnie z innymi lekami mogącymi działać nefrotoksycznie (np. antybiotykami aminoglikozydowymi lub silnie działającymi lekami moczopędnymi), należy uważnie kontrolować czynność nerek.

Pacjenci w podeszłym wieku

Z ponad 6 400 dorosłych pacjentów przyjmujących produkt Maxipimew badaniach klinicznych, 35% przekroczyło 65 lat, a 16% przekroczyło 75 lat.

W badaniach klinicznych skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania cefepimu u pacjentów w podeszłym wieku, otrzymujących dawki zalecane dla dorosłych, były porównywalne do skuteczności i bezpieczeństwa tego antybiotyku u dorosłych z pozostałych grup wiekowych nieobciążonych niewydolnością nerkową. U pacjentów w podeszłym wieku obserwowano umiarkowane wydłużenie okresu półtrwania i mniejszy klirens nerkowy niż u młodszych osób. Dostosowanie dawkowania produktu Maxipimejest zalecane w przypadku zaburzenia czynności nerek (patrz punkt 4.2).

Cefepim jest wydalany przede wszystkim przez nerki, dlatego ryzyko wystąpienia toksyczności tego leku jest większe u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Należy zachować ostrożność w doborze dawek oraz monitorować czynność nerek u osób w podeszłym wieku, u których częściej obserwuje się osłabioną czynność nerek (patrz punkt 4.4).

Ciężkie objawy niepożądane, w tym przemijająca encefalopatia (zaburzenia świadomości, w tym dezorientacja, omamy, stupor i śpiączka), skurcze miokloniczne, drgawki (w tym bezdrgawkowy stan padaczkowy) i (lub) niewydolność nerek, występowały u pacjentów w podeszłym wieku z niewydolnością nerek, otrzymujących zwykle stosowane dawki cefepimu (patrz punkt 4.4 i 4.8).

Należy zachować ostrożność stosując antybiotyki u pacjentów z jakąkolwiek postacią alergii, a zwłaszcza alergią na leki. W przypadku wystąpienia reakcji alergicznej po podaniu produktu Maxipime należy przerwać jego stosowanie i wdrożyć odpowiednie leczenie. W razie wystąpienia silnych odczynów alergicznych może być konieczne podanie adrenaliny i zastosowanie innych działań podtrzymujących czynności życiowe.

Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków, stosowanie produktu Maxipimemoże przyczyniać się do nadmiernego wzrostu drobnoustrojów niewrażliwych na cefepim. W przypadkach nadkażeń takimi drobnoustrojami należy wdrożyć odpowiednie leczenie.

Donoszono, że biegunka związana z występowaniem Clostridium difficile (ang. Clostridium difficile associated diarrhoea – CDAD) występowała podczas stosowania niemal każdego antybiotyku, w tym także Maxipime, i może różnić się ciężkością od lekkiej biegunki do zagrażającego życiu zapalenia jelita grubego. U pacjentów, u których w trakcie antybiotykoterapii występuje biegunka, należy brać pod uwagę możliwość rozwoju CDAD. Konieczny jest staranny wywiad medyczny, ponieważ były doniesienia o występowaniu CDAD nawet po dwóch miesiącach po podaniu środków przeciwbakteryjnych. Jeśli podejrzewa się CDAD należy odstawić Maxipime, a w razie konieczności - wdrożyć odpowiednie postępowanie lecznicze.

U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek (klirens kreatyniny £50 ml/min) lub innymi stanami, które mogą osłabiać czynność nerek, dawkowanie produktu Maxipime należy dostosować odpowiednio w celu wyrównania powolniejszego tempa wydalania przez nerki. Dawki podtrzymujące cefepimu należy zmniejszyć u pacjentów z niewydolnością nerek lub z innymi stanami mogącymi osłabiać czynność nerek, ponieważ u tych pacjentów po podaniu zwykle stosowanych dawek mogą występować wysokie stężenia antybiotyku w surowicy oraz przedłużony okres półtrwania. Dalsze dawkowanie należy określić w zależności od stopnia wydolności nerek, nasilenia zakażenia i wrażliwości drobnoustrojów (patrz punkt 4.2 i 5.2). W badaniach przeprowadzonych po wprowadzeniu produktu do obrotu opisywano następujące przypadki ciężkich działań niepożądanych: przemijająca encefalopatia (zaburzenia świadomości, w tym dezorientacja, omamy, stupor i śpiączka), skurcze miokloniczne, drgawki (w tym bezdrgawkowy stan padaczkowy) i (lub) niewydolność nerek (patrz punkt 4.8). Większość tych działań niepożądanych wystąpiła u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, otrzymujących produkt Maxipime w dawkach przekraczających dawki zalecane w Tabeli 2. W większości objawy neurotoksyczności ustępowały po zaprzestaniu podawania cefepimu i (lub) po hemodializie, jednak w kilku przypadkach zakończyły się zgonem.

Jeśli produkt Maxipime jest stosowany jednocześnie z innymi lekami mogącymi działać nefrotoksycznie (np. antybiotykami aminoglikozydowymi lub silnie działającymi lekami moczopędnymi), należy uważnie kontrolować czynność nerek.

Pacjenci w podeszłym wieku

Z ponad 6 400 dorosłych pacjentów przyjmujących produkt Maxipimew badaniach klinicznych, 35% przekroczyło 65 lat, a 16% przekroczyło 75 lat.

W badaniach klinicznych skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania cefepimu u pacjentów w podeszłym wieku, otrzymujących dawki zalecane dla dorosłych, były porównywalne do skuteczności i bezpieczeństwa tego antybiotyku u dorosłych z pozostałych grup wiekowych nieobciążonych niewydolnością nerkową. U pacjentów w podeszłym wieku obserwowano umiarkowane wydłużenie okresu półtrwania i mniejszy klirens nerkowy niż u młodszych osób. Dostosowanie dawkowania produktu Maxipimejest zalecane w przypadku zaburzenia czynności nerek (patrz punkt 4.2).

Cefepim jest wydalany przede wszystkim przez nerki, dlatego ryzyko wystąpienia toksyczności tego leku jest większe u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Należy zachować ostrożność w doborze dawek oraz monitorować czynność nerek u osób w podeszłym wieku, u których częściej obserwuje się osłabioną czynność nerek (patrz punkt 4.4).

Ciężkie objawy niepożądane, w tym przemijająca encefalopatia (zaburzenia świadomości, w tym dezorientacja, omamy, stupor i śpiączka), skurcze miokloniczne, drgawki (w tym bezdrgawkowy stan padaczkowy) i (lub) niewydolność nerek, występowały u pacjentów w podeszłym wieku z niewydolnością nerek, otrzymujących zwykle stosowane dawki cefepimu (patrz punkt 4.4 i 4.8).