Aerrane płyn do anastezji wziewnej | 100 % | 100 ml

Izofluran, 100%

• nadwrażliwość na substancję czynną lub inne halogenowe środki znieczulające

• hipertermia złośliwa w wywiadzie lub znana, bądź podejrzewana, skłonność genetyczna do hipertermii złośliwej

• zaburzenia czynności wątroby, żółtaczka lub gorączka niewyjaśnionego pochodzenia, leukocytoza lub eozynofilia występujące po uprzednim podaniu anestetyków halogenowych

• nieleczona niewydolność krążenia

a. Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

Działania niepożądane po podaniu izofluranu na ogół stanowią zależne od dawki przedłużenie jego działania farmakofizjologicznego i zalicza się do nich depresję oddechową, niedociśnienie tętnicze i zaburzenia rytmu serca. Do możliwych ciężkich działań niepożądanych zalicza się hipertermię złośliwą, reakcje anafilaktyczne i zaburzenia czynności wątroby. W okresie pooperacyjnym obserwowano dreszcze, nudności, wymioty i niedrożność jelit.

b. Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

W poniższej tabeli przedstawiono działania niepożądane zgłoszone w badaniach klinicznych i po wprowadzeniu produktu do obrotu. Działania niepożądane opisano zgodnie z klasyfikacją układów i narządów MedDRA, a ich częstość oszacowano na podstawie danych uzyskanych w badaniach klinicznych i (lub) po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu.

Częstość występowania działań niepożądanych uporządkowano w następujący sposób: bardzo często (≥1/10), często (≥ 1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥ 1/1000 do < 1/100), rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000) i nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

¹U pacjentek poddawanych zabiegowi przerwania ciąży

²Może powodować nieznaczne obniżenie sprawności intelektualnej przez 2 - 4 dni po znieczuleniu.

³Niewielkie zmiany nastroju i objawy mogą utrzymywać się nawet do 6 dni po podaniu produktu.

c. Opis wybranych działań niepożądanych

Obserwowano przemijające zwiększenie liczby białych krwinek nawet przy braku stresu będącego wynikiem zabiegu chirurgicznego.

Rzadko zgłaszano nadwrażliwość (włączając kontaktowe zapalenie skóry, wysypkę, duszność, świszczący oddech, dyskomfort w klatce piersiowej, obrzęk twarzy lub reakcję anafilaktyczną), zwłaszcza w związku z długotrwałą ekspozycją zawodową na wziewne środki znieczulające, w tym izofluran. Reakcje te potwierdzono w testach klinicznych (np. próbą prowokacyjną z metacholiną). Etiologia reakcji anafilaktycznych podczas ekspozycji na wziewne anestetyki z powodu jednoczesnego narażenia na inne produkty, z których wiele powoduje takie reakcje jest niejasna.

W czasie i po znieczuleniu izofluranem obserwuje się nieznacznie zwiększone stężenie fluoru nieorganicznego w surowicy wskutek biodegradacji izofluranu. Jest mało prawdopodobne, by fluor nieorganiczny w zaobserwowanych małych stężeniach w surowicy (średnio 4,4 mikromol/l w jednym z badań) mógł wywołać działanie nefrotoksyczne, gdyż stężenia te są znacznie poniżej proponowanych poziomów progowych dla nefrotoksyczności.

d. Dzieci i młodzież

Stosowanie wziewnych środków znieczulających jest związane z rzadkimi przypadkami zwiększenia stężenia potasu w surowicy, który skutkował zaburzeniami rytmu serca i zgonem u dzieci i młodzieży w okresie pooperacyjnym.

Podczas indukcji znieczulenia może dojść do zwiększenia wydzielania śliny i wydzieliny tchawiczooskrzelowej, co może powodować skurcz krtani.

e. Inne specjalne populacje

Choroby nerwowo-mięśniowe

Stosowanie wziewnych środków znieczulających związane jest z rzadkimi przypadkami zwiększenia stężenia potasu w surowicy, który powodował zaburzenia rytmu serca i zgony u dzieci i młodzieży w okresie pooperacyjnym. Wydaje się, że najbardziej narażeni są pacjenci z utajonym oraz jawnym schorzeniem nerwowo-mięśniowym, zwłaszcza dystrofią mięśniową Duchenne’a.

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku zwykle wymagane jest mniejsze stężenie izofluranu do podtrzymania znieczulenia w zabiegu chirurgicznym.

Sposób podawania

W celu precyzyjnego kontrolowania stężenia podawanego izofluranu należy używać parowniki kalibrowane specjalnie do stosowania izofluranu.

Premedykacja

Środki do premedykacji należy wybierać w zależności od indywidualnego stanu pacjenta biorąc pod uwagę hamujące czynność oddechową działanie Aerrane. Stosowanie atropiny pozostawia się do decyzji anestezjologa.

Wprowadzenie do znieczulenia (indukcja)

W przypadku stosowania izofluranu do indukcji znieczulenia, zaleca się stężenie początkowe 0,5%.

Stężenia wynoszące 1,5 do 3,0% zwykle pozwalają na osiągnięcie odpowiedniej (do przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego) głębokości znieczulenia w ciągu 7 - 10 minut.

Aby uniknąć odruchu kaszlowego i (lub) skurczu krtani, które mogą wystąpić podczas wprowadzania do znieczulenia przy użyciu samego izofluranu, izofluranu w skojarzeniu z tlenem lub mieszanką tlenu i podtlenku azotu, zaleca się stosowanie krótko działających barbituranów lub innych środków o zbliżonym działaniu (np. propofol, etomidat lub midazolam).

Podtrzymanie znieczulenia

W czasie zabiegu chirurgicznego znieczulenie można utrzymać stosując stężenia 1,0% do 2,5% i jednocześnie podając N₂O i O₂.

Przy podawaniu z czystym tlenem, może być konieczne zwiększenie stężenia izofluranu o 0,5% do 1,0%.

Izofluran zmniejsza wymaganą dawkę środków zwiotczających mięśnie. Jeśli konieczne jest dodatkowe zwiotczenie mięśni można zastosować dodatkowo środek zwiotczający mięśnie.

W czasie podtrzymywania znieczulenia ciśnienie tętnicze wykazuje tendencję do zmian odwrotnie proporcjonalnych do stężenia izofluranu w pęcherzykach płucnych (MAC) przy braku innych czynników wywołujących powikłania. Nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego może być spowodowane zbyt głębokim znieczuleniem i w takim przypadku należy zmniejszyć stężenie wdychanego izofluranu.

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku zaleca się mniejsze stężenia izofluranu do podtrzymania znieczulenia umożliwiającego przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego (patrz wartości MAC podane w tabeli poniżej).

Minimalne stężenie izofluranu w pęcherzykach płucnych u ludzi (MAC)

Wartość MAC (minimalne stężenie pęcherzykowe) izofluranu (patrz tabela) ulega zmniejszeniu wraz z wiekiem pacjenta, obniżając się od średniego stężenia w tlenie wynoszącego 1,28% między 20 i 30 rokiem życia do 1,15% między 40 i 50 rokiem życia i 1,05% między 60 i 70 rokiem życia. Dla noworodków wartość MAC izofluranu w tlenie wynosi 1,6%, dla niemowląt między 1 i 6 miesiącem życia 1,87%, a między 6 i 12 miesiącem – 1,80%.

Jeśli nośnikiem jest mieszanina gazów: 50% O2 i 50% N₂O, wartość minimalnego stężenia izofluranu w pęcherzykach płucnych wynosi około 0,65%.

Wybudzanie

Aby umożliwić szybkie wybudzenie, przy końcu operacji stężenie izofluranu należy zmniejszyć do 0,5%, a podczas zaszywania rany - do 0%.

Po zakończeniu podawania wszystkich gazów anestetycznych drogi oddechowe pacjenta należy przewentylować 100% tlenem aż do całkowitego wybudzenia.

Jak każdy silny środek do znieczulenia ogólnego, izofluran powinien być podawany wyłącznie w miejscu odpowiednio wyposażonym do przeprowadzenia znieczulenia, przez personel znający właściwości farmakologiczne produktu leczniczego oraz posiadający odpowiednie przeszkolenie i doświadczenie w postępowaniu ze znieczulonym pacjentem. Dla dokładnej kontroli stężenia dostarczanego anestetyku należy używać parowników specjalnie kalibrowanych dla izofluranu.

Hipotensja i depresja oddechowa nasilają się wraz z pogłębianiem się znieczulenia. Poziomy znieczulenia przy użyciu izofluranu mogą zmieniać się szybko i łatwo, dlatego należy używać jedynie parowników z możliwym do przewidzenia przepływem i dostateczną dokładnością lub stosować techniki umożliwiające monitorowanie stężenia produktu w powietrzu wdychanym i wydychanym. Stopień obniżenia ciśnienia tętniczego i depresji oddechowej może być wskaźnikiem głębokości znieczulenia.

Informowano, że izofluran może powodować uszkodzenie wątroby, od umiarkowanego, przejściowego zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych do bardzo rzadkich śmiertelnych przypadków martwicy wątroby.

Odnotowano, że uprzednia ekspozycja na halogenowane wodorowęglanowe anestetyki, zwłaszcza w odstępie krótszym niż 3 miesiące, może zwiększyć ryzyko uszkodzenia wątroby.

W przypadku marskości, wirusowego zapalenia wątroby lub innej występującej wcześniej choroby wątroby, należy zastosować inny anestetyk niż anestetyk halogenowy.

Izofluran może powodować depresję oddechową, która może ulec nasileniu w wyniku premedykacji narkotycznymi produktami przeciwbólowymi lub innymi produktami powodującymi depresję oddechową. Należy monitorować czynności oddechowe i wspomagać w razie potrzeby.

Izofluran w organizmie człowieka ulega stosunkowo niewielkiemu metabolizmowi. W okresie pooperacyjnym tylko 0,17% przyjętego izofluranu jest wydalane w postaci metabolitów z moczem.

Największe wartości nieorganicznego fluoru w surowicy wynoszą zwykle średnio mniej niż 5 mikromol/l i występują około czterech godzin po znieczuleniu, powracając do normy w ciągu 24 godzin. Nie odnotowano objawów uszkodzenia nerek po podaniu izofluranu.

Brak wystarczających danych do stosowania produktu do powtórnych znieczuleń. Tak jak w przypadku wszystkich halogenowych anestetyków, należy zachować ostrożność w przypadku powtórnego znieczulenia w krótkim odstępie czasu.

U pacjentów z chorobami mięśniowo-nerwowymi, takimi jak miastenia gravis, może wystąpić zwiększenie uczucia męczliwości mięśni. U tych pacjentów izofluran należy stosować ostrożnie.

Izofluran znacząco zwiększa mózgowy przepływ krwi przy większych stężeniach znieczulenia. Może wystąpić przejściowe zwiększenie ciśnienia płynu mózgowo-rdzeniowego, całkowicie odwracalne poprzez hiperwentylację.

Izofluran należy stosować ostrożnie u pacjentów ze zwiększonym ciśnieniem śródczaszkowym. W takich przypadkach potrzebna może być hiperwentylacja.

Produkt Aerrane należy stosować ostrożnie u pacjentów, u których dochodzi do zwężenia oskrzeli, ponieważ może wystąpić u nich skurcz oskrzeli.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania izofluranu u pacjentów z hipowolemią, niedociśnieniem tętniczym i w złym stanie ogólnym. Zaleca się stosowanie u tych pacjentów mniejszych stężeń izofluranu.

Niezależnie od podanego anestetyku, utrzymanie normalnej hemodynamiki jest istotne, w celu uniknięcia zawału mięśnia sercowego u pacjentów z chorobą naczyń wieńcowych.

Ponieważ, produkt Aerrane działa drażniąco na błony śluzowe, trudno jest go używać we wziewnym znieczuleniu przez maskę. Podczas indukcji znieczulenia u dzieci może się zwiększyć wydzielanie śliny i wydzieliny tchawiczo-oskrzelikowej, co może spowodować skurcz krtani.

Odnotowano zwiększoną utratę krwi u pacjentek poddanych zabiegowi przerwania ciąży, w porównaniu z utratą krwi następującą po znieczuleniu przy użyciu innych środków wziewnych.

Izofluran rozluźnia mięśnie macicy, dlatego przy operacjach położniczych należy stosować najmniejsze możliwe stężenia produktu.

U osób z predyspozycjami genetycznymi, znieczulenie izofluranem może wywołać zwiększony metabolizm mięśni szkieletowych prowadzący do zwiększenia zapotrzebowania na tlen i zespołu objawów klinicznych zwanego hipertermią złośliwą. Zespołowi temu mogą początkowo towarzyszyć niespecyficzne objawy, takie jak sztywność mięśni, zwiększona częstość rytmu serca, zwiększona częstość oddechu, sinica, zaburzenia rytmu serca oraz wahania ciśnienia tętniczego krwi. (Należy pamiętać, że wiele z tych niespecyficznych objawów może się pojawić podczas lekkiego znieczulenia, ostrej hipoksji, itp.). Zwiększona ogólna przemiana materii może się również objawiać podwyższoną temperaturą ciała (która może szybko wzrastać w początkowym lub późniejszym okresie, ale zwykle nie jest pierwszą oznaką zwiększonej przemiany materii) oraz zwiększonym zużyciem systemu pochłaniania CO₂ (gorący pojemnik). Może dojść do zmniejszenia wartości pO₂ i pH oraz wystąpienia hiperkaliemii i niedoboru zasad. Leczenie polega na odstawieniu środków wywołujących ten zespół (np. izofluranu), dożylnym podaniu soli sodowej dantrolenu i zastosowaniu leczenia wspomagającego. Taka terapia zawiera energiczne postępowanie w celu przywrócenia prawidłowej temperatury ciała, wspomaganie oddychania i krążenia oraz wyrównanie zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej. Należy zapoznać się z informacjami dotyczącymi stosowania soli sodowej dantrolenu podawanej dożylnie, w celu uzyskania dodatkowych informacji na temat postępowania z pacjentem. Niewydolność nerek może wystąpić później.

W pojedynczych przypadkach podczas stosowania halogenowych środków wziewnych zawierających grupę -CF₂H (tj. desfluran, enfluran i izofluran) odnotowano zwiększenie stężenia karboksyhemoglobiny. Stosowanie prawidłowo nawodnionych pochłaniaczy zapobiega wytworzeniu klinicznie istotnych stężeń tlenku węgla. Pochłaniacze CO2 należy stosować zgodnie z zaleceniami producentów.

Odnotowano rzadkie przypadki bardzo silnego przegrzania, dymu i (lub) samozapłonu w zestawie do znieczulenia podczas podawania produktów leczniczych do znieczulenia ogólnego z tej grupy przez przesuszony pochłaniacz CO2, szczególnie przez zawierający wodorotlenek potasu (np. Baralyme). Jeśli lekarz podejrzewa, że pochłaniacz CO₂ może być przesuszony powinien go wymienić przed rozpoczęciem podawania izofluranu. Kolorowy wskaźnik większości pochłaniaczy CO2 nie zawsze zmienia kolor wskutek wysuszenia. Dlatego też brak wyraźnej zmiany wskaźnika barwnego nie musi oznaczać, że pochłaniacz jest odpowiednio nawodniony. Pochłaniacze CO₂ należy wymieniać rutynowo, bez względu na barwę wskaźnika.

Stosowanie wziewnych środków znieczulających wiązano z rzadkimi przypadkami zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi, skutkującego zaburzeniami rytmu serca oraz zgonami dzieci i młodzieży w okresie pooperacyjnym. Wydaje się, że największe zagrożenie występuje u pacjentów z utajonym oraz jawnym schorzeniem nerwowo-mięśniowym, zwłaszcza dystrofią mięśniową Duchenne’a. Jednoczesne zastosowanie sukcynylocholiny związane było z większością, choć nie ze wszystkimi z tych przypadków. U pacjentów tych występowało również znaczne zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej w surowicy krwi oraz w niektórych przypadkach zmiany w moczu wskazujące na mioglobinurię. Pomimo podobieństwa objawów do obserwowanych w hipertermii złośliwej, u żadnego z pacjentów nie wystąpiły objawy lub dolegliwości sztywności mięśni lub stanu hipermetabolicznego. Zaleca się wczesną i szybką interwencję w celu wyrównania hiperkaliemii i leczenia utrzymujących się zaburzeń rytmu serca, a następnie ocenę w kierunku utajonej choroby nerwowo-mięśniowej.

Izofluran może powodować nieznaczne obniżenie sprawności intelektualnej przez 2 - 4 dni po znieczuleniu. Niewielkie zmiany nastroju i ich objawy mogą utrzymać się nawet przez 6 dni po podaniu produktu. Należy wziąć to pod uwagę, gdy pacjenci powracają do codziennej aktywności, w tym do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Izofluran znacznie nasila działanie niedepolaryzujących produktów zwiotczających.

Podczas indukcji znieczulenia może się zwiększyć wydzielanie śliny i wydzieliny tchawiczooskrzelikowej, co może spowodować skurcz krtani, zwłaszcza u dzieci.

Dzieci w wieku poniżej 2 lat

Należy zachować ostrożność, stosując izofluran u małych dzieci ze względu na ograniczone doświadczenie w stosowaniu w tej grupie pacjentów.

Jak każdy silny środek do znieczulenia ogólnego, izofluran powinien być podawany wyłącznie w miejscu odpowiednio wyposażonym do przeprowadzenia znieczulenia, przez personel znający właściwości farmakologiczne produktu leczniczego oraz posiadający odpowiednie przeszkolenie i doświadczenie w postępowaniu ze znieczulonym pacjentem. Dla dokładnej kontroli stężenia dostarczanego anestetyku należy używać parowników specjalnie kalibrowanych dla izofluranu.

Hipotensja i depresja oddechowa nasilają się wraz z pogłębianiem się znieczulenia. Poziomy znieczulenia przy użyciu izofluranu mogą zmieniać się szybko i łatwo, dlatego należy używać jedynie parowników z możliwym do przewidzenia przepływem i dostateczną dokładnością lub stosować techniki umożliwiające monitorowanie stężenia produktu w powietrzu wdychanym i wydychanym. Stopień obniżenia ciśnienia tętniczego i depresji oddechowej może być wskaźnikiem głębokości znieczulenia.

Informowano, że izofluran może powodować uszkodzenie wątroby, od umiarkowanego, przejściowego zwiększenia aktywności enzymów wątrobowych do bardzo rzadkich śmiertelnych przypadków martwicy wątroby.

Odnotowano, że uprzednia ekspozycja na halogenowane wodorowęglanowe anestetyki, zwłaszcza w odstępie krótszym niż 3 miesiące, może zwiększyć ryzyko uszkodzenia wątroby.

W przypadku marskości, wirusowego zapalenia wątroby lub innej występującej wcześniej choroby wątroby, należy zastosować inny anestetyk niż anestetyk halogenowy.

Izofluran może powodować depresję oddechową, która może ulec nasileniu w wyniku premedykacji narkotycznymi produktami przeciwbólowymi lub innymi produktami powodującymi depresję oddechową. Należy monitorować czynności oddechowe i wspomagać w razie potrzeby.

Izofluran w organizmie człowieka ulega stosunkowo niewielkiemu metabolizmowi. W okresie pooperacyjnym tylko 0,17% przyjętego izofluranu jest wydalane w postaci metabolitów z moczem.

Największe wartości nieorganicznego fluoru w surowicy wynoszą zwykle średnio mniej niż 5 mikromol/l i występują około czterech godzin po znieczuleniu, powracając do normy w ciągu 24 godzin. Nie odnotowano objawów uszkodzenia nerek po podaniu izofluranu.

Brak wystarczających danych do stosowania produktu do powtórnych znieczuleń. Tak jak w przypadku wszystkich halogenowych anestetyków, należy zachować ostrożność w przypadku powtórnego znieczulenia w krótkim odstępie czasu.

U pacjentów z chorobami mięśniowo-nerwowymi, takimi jak miastenia gravis, może wystąpić zwiększenie uczucia męczliwości mięśni. U tych pacjentów izofluran należy stosować ostrożnie.

Izofluran znacząco zwiększa mózgowy przepływ krwi przy większych stężeniach znieczulenia. Może wystąpić przejściowe zwiększenie ciśnienia płynu mózgowo-rdzeniowego, całkowicie odwracalne poprzez hiperwentylację.

Izofluran należy stosować ostrożnie u pacjentów ze zwiększonym ciśnieniem śródczaszkowym. W takich przypadkach potrzebna może być hiperwentylacja.

Produkt Aerrane należy stosować ostrożnie u pacjentów, u których dochodzi do zwężenia oskrzeli, ponieważ może wystąpić u nich skurcz oskrzeli.

Brak wystarczających danych dotyczących stosowania izofluranu u pacjentów z hipowolemią, niedociśnieniem tętniczym i w złym stanie ogólnym. Zaleca się stosowanie u tych pacjentów mniejszych stężeń izofluranu.

Niezależnie od podanego anestetyku, utrzymanie normalnej hemodynamiki jest istotne, w celu uniknięcia zawału mięśnia sercowego u pacjentów z chorobą naczyń wieńcowych.

Ponieważ, produkt Aerrane działa drażniąco na błony śluzowe, trudno jest go używać we wziewnym znieczuleniu przez maskę. Podczas indukcji znieczulenia u dzieci może się zwiększyć wydzielanie śliny i wydzieliny tchawiczo-oskrzelikowej, co może spowodować skurcz krtani.

Odnotowano zwiększoną utratę krwi u pacjentek poddanych zabiegowi przerwania ciąży, w porównaniu z utratą krwi następującą po znieczuleniu przy użyciu innych środków wziewnych.

Izofluran rozluźnia mięśnie macicy, dlatego przy operacjach położniczych należy stosować najmniejsze możliwe stężenia produktu.

U osób z predyspozycjami genetycznymi, znieczulenie izofluranem może wywołać zwiększony metabolizm mięśni szkieletowych prowadzący do zwiększenia zapotrzebowania na tlen i zespołu objawów klinicznych zwanego hipertermią złośliwą. Zespołowi temu mogą początkowo towarzyszyć niespecyficzne objawy, takie jak sztywność mięśni, zwiększona częstość rytmu serca, zwiększona częstość oddechu, sinica, zaburzenia rytmu serca oraz wahania ciśnienia tętniczego krwi. (Należy pamiętać, że wiele z tych niespecyficznych objawów może się pojawić podczas lekkiego znieczulenia, ostrej hipoksji, itp.). Zwiększona ogólna przemiana materii może się również objawiać podwyższoną temperaturą ciała (która może szybko wzrastać w początkowym lub późniejszym okresie, ale zwykle nie jest pierwszą oznaką zwiększonej przemiany materii) oraz zwiększonym zużyciem systemu pochłaniania CO₂ (gorący pojemnik). Może dojść do zmniejszenia wartości pO₂ i pH oraz wystąpienia hiperkaliemii i niedoboru zasad. Leczenie polega na odstawieniu środków wywołujących ten zespół (np. izofluranu), dożylnym podaniu soli sodowej dantrolenu i zastosowaniu leczenia wspomagającego. Taka terapia zawiera energiczne postępowanie w celu przywrócenia prawidłowej temperatury ciała, wspomaganie oddychania i krążenia oraz wyrównanie zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej. Należy zapoznać się z informacjami dotyczącymi stosowania soli sodowej dantrolenu podawanej dożylnie, w celu uzyskania dodatkowych informacji na temat postępowania z pacjentem. Niewydolność nerek może wystąpić później.

W pojedynczych przypadkach podczas stosowania halogenowych środków wziewnych zawierających grupę -CF₂H (tj. desfluran, enfluran i izofluran) odnotowano zwiększenie stężenia karboksyhemoglobiny. Stosowanie prawidłowo nawodnionych pochłaniaczy zapobiega wytworzeniu klinicznie istotnych stężeń tlenku węgla. Pochłaniacze CO2 należy stosować zgodnie z zaleceniami producentów.

Odnotowano rzadkie przypadki bardzo silnego przegrzania, dymu i (lub) samozapłonu w zestawie do znieczulenia podczas podawania produktów leczniczych do znieczulenia ogólnego z tej grupy przez przesuszony pochłaniacz CO2, szczególnie przez zawierający wodorotlenek potasu (np. Baralyme). Jeśli lekarz podejrzewa, że pochłaniacz CO₂ może być przesuszony powinien go wymienić przed rozpoczęciem podawania izofluranu. Kolorowy wskaźnik większości pochłaniaczy CO2 nie zawsze zmienia kolor wskutek wysuszenia. Dlatego też brak wyraźnej zmiany wskaźnika barwnego nie musi oznaczać, że pochłaniacz jest odpowiednio nawodniony. Pochłaniacze CO₂ należy wymieniać rutynowo, bez względu na barwę wskaźnika.

Stosowanie wziewnych środków znieczulających wiązano z rzadkimi przypadkami zwiększenia stężenia potasu w surowicy krwi, skutkującego zaburzeniami rytmu serca oraz zgonami dzieci i młodzieży w okresie pooperacyjnym. Wydaje się, że największe zagrożenie występuje u pacjentów z utajonym oraz jawnym schorzeniem nerwowo-mięśniowym, zwłaszcza dystrofią mięśniową Duchenne’a. Jednoczesne zastosowanie sukcynylocholiny związane było z większością, choć nie ze wszystkimi z tych przypadków. U pacjentów tych występowało również znaczne zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej w surowicy krwi oraz w niektórych przypadkach zmiany w moczu wskazujące na mioglobinurię. Pomimo podobieństwa objawów do obserwowanych w hipertermii złośliwej, u żadnego z pacjentów nie wystąpiły objawy lub dolegliwości sztywności mięśni lub stanu hipermetabolicznego. Zaleca się wczesną i szybką interwencję w celu wyrównania hiperkaliemii i leczenia utrzymujących się zaburzeń rytmu serca, a następnie ocenę w kierunku utajonej choroby nerwowo-mięśniowej.

Izofluran może powodować nieznaczne obniżenie sprawności intelektualnej przez 2 - 4 dni po znieczuleniu. Niewielkie zmiany nastroju i ich objawy mogą utrzymać się nawet przez 6 dni po podaniu produktu. Należy wziąć to pod uwagę, gdy pacjenci powracają do codziennej aktywności, w tym do prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Izofluran znacznie nasila działanie niedepolaryzujących produktów zwiotczających.

Podczas indukcji znieczulenia może się zwiększyć wydzielanie śliny i wydzieliny tchawiczooskrzelikowej, co może spowodować skurcz krtani, zwłaszcza u dzieci.

Dzieci w wieku poniżej 2 lat

Należy zachować ostrożność, stosując izofluran u małych dzieci ze względu na ograniczone doświadczenie w stosowaniu w tej grupie pacjentów.