CO-DIPPER

Każda tabletka zawiera 160 mg walsartanu ( Valsar(anum•) i 25 mg hydrochlorotiazydu
(Hydrochlorothiazidum).

Pełny wykaz substancji pomocniczych: patrz punkt 6.1.

■ Nadwrażliwość na walsartan, hydrochlorotiazyd, inne pochodne sulfonamidów lub na którąkolwiek
substancję pomocniczą.

■ Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).

■ Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, marskość wątroby i zastój żółci.

■ Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min), bezmocz.

■ Oporna na leczenie hipokaliemia, hiponatremia, hiperkalcemia i objawowa hiperurykemia.

Działania niepożądane opisywane w trakcie badań klinicznych i w badaniach diagnostycznych, a także
pojedyncze zgłoszenia po wprowadzeniu produktu do obrotu i przedstawione niżej zgodnie
z klasyfikacją układów i narządów, występowały częściej po podaniu walsartanu
z hydrochlorotiazydem niż po podaniu placebo. Podczas leczenia walsartanem z hydrochlorotiazydem
mogą wystąpić dzi

ałania niepożądane, które wiążą się ze stosowaniem każdego ze składników
produktu złożonego osobno, a których nie obserwowano w badaniach klinicznych.

Działania niepożądane uszeregowano według częstości (występujące najczęściej jako pierwsze),
stosując następujące definicje: bardzo często (> 1/10); często (> 1/100 do < 1/10); niezbyt często
(> 1/1000 do < 1/100); rzadko (> 1/10 000 do < 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana
(nie może być określona na podstawie dostępnych danych). W obrębie każdej grupy o określonej
częstości występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się
nasileniem.

Tabela 1. Częstość działań niepożądanych 1walsartanu z hydrochlorotiazydem

Dodatkowe informacje dotyczące poszczególnych składników produktu leczniczego
Działania niepożądane opisywane uprzednio w związku ze stosowaniem poszczególnych składników
produktu złożonego mogą być działaniami niepożądanymi walsartanu z hydrochlorotiazydem, nawet
jeśli nie były obserwowane w przebiegu badań klinicznych lub po wprowadzeniu produktu do obrotu.

Tabela 2. Częstość działań niepożądanych walsartanu

Tabela 3. Częstość działań niepożądanych hydrochlorotiazydu

Hydrochlorotiazyd był szeroko stosowany przez wiele lat, często w większych dawkach niż zawarte
w produkcie złożonym, zawierającym walsartan z hydrochlorotiazydem. Wymienione działania
niepożądane opisywano u pacjentów leczonych tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym
hydrochlorotiazydem, w monoterapii:

Działania niepożądane opisywane w trakcie badań klinicznych i w badaniach diagnostycznych, a także
pojedyncze zgłoszenia po wprowadzeniu produktu do obrotu i przedstawione niżej zgodnie
z klasyfikacją układów i narządów, występowały częściej po podaniu walsartanu
z hydrochlorotiazydem niż po podaniu placebo. Podczas leczenia walsartanem z hydrochlorotiazydem
mogą wystąpić działania niepożądane, które wiążą się ze stosowaniem każdego ze składników
produktu złożonego osobno, a których nie obserwowano w badaniach klinicznych.

Działania niepożądane uszeregowano według częstości (występujące najczęściej jako pierwsze),
stosując następujące definicje: bardzo często (> 1/10); często (> 1/100 do < 1/10); niezbyt często
(> 1/1000 do < 1/100); rzadko (> 1/10 000 do < 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana
(nie może być określona na podstawie dostępnych danych). W obrębie każdej grupy o określonej
częstości występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się
nasileniem.

Tabela 1. Częstość działań niepożądanych 1walsartanu z hydrochlorotiazydem

Dodatkowe informacje dotyczące poszczególnych składników produktu leczniczego
Działania niepożądane opisywane uprzednio w związku ze stosowaniem poszczególnych składników
produktu złożonego mogą być działaniami niepożądanymi walsartanu z hydrochlorotiazydem, nawet
jeśli nie były obserwowane w przebiegu badań klinicznych lub po wprowadzeniu produktu do obrotu.

Tabela 2. Częstość działań niepożądanych walsartanu

Tabela 3. Częstość działań niepożądanych hydrochlorotiazydu

Hydrochlorotiazyd był szeroko stosowany przez wiele lat, często w większych dawkach niż zawarte
w produkcie złożonym, zawierającym walsartan z hydrochlorotiazydem. Wymienione działania
niepożądane opisywano u pacjentów leczonych tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym
hydrochlorotiazydem, w monoterapii:

4

Dawkowanie

Zalecaną dawką walsartanu z hydrochlorotiazydem jest 1 tabletka raz na dobę. Zaleca się indywidualne
dostosowanie poszczególnych składników produktu. W celu zmniejszenia ryzyka niedociśnienia
tętniczego i innych działań niepożądanych, w każdym przypadku należy stopniowo zwiększać dawkę
poszczególnych składników leku złożonego, stosując kolejną, większą dawkę.
Jeśli jest to właściwe ze względów klinicznych, u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest
wystarczająco kontrolowane samym walsartanem lub hydrochlorotiazydem można rozważyć
bezpośrednią zmianę monoterapii na terapię produktem złożonym o ustalonej dawce. Zaleca się
stopniowe zwiększanie dawki poszczególnych składników leku złożonego.

Po rozpoczęciu leczenia oraz w przypadku, gdy nie udaje się uzyskać kontroli ciśnienia tętniczego,
należy dokonać oceny reakcji klinicznej pacjenta na walsartan z hydrochlorotiazydem. Dawkę produktu
można zwiększyć do maksymalnych wartości dawki obu jego składników (320 mg+25 mg).

Istotne działanie przeciwnadciśnieniowe występuje w ciągu 2 tygodni, a maksymalne działanie uzyskuje
się u większości pacjentów w ciągu 4 tygodni leczenia. Jednak u niektórych pacjentów konieczne
może być leczenie trwające 4 do 8 tygodni, co należy brać pod uwagę podczas zwiększania dawki.

Jeśli po 8 tygodniach leczenia walsartanem z hydrochlorotiazydem (320 mg+25 mg) nie obserwuje się
istotnej dodatkowej korzyści, należy rozważyć zastosowanie dodatkowego lub innego leku
przeciwnadciśnieniowego (patrz punkt 5.1).

Sposób podawania

Produkt Axudan HCT można przyjmować niezależnie od posiłków, popijając wodą.

Szczególne srupy pacjentów

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny
> 30 ml/min) dostosowanie dawki nie jest konieczne. Ze względu na obecność hydrochlorotiazydu,
stosowanie produktu złożonego jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności
nerek (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci dawka
walsartanu nie powinna być większa niż 80 mg (patrz punkt 4.4). U pacjentów z ciężkimi
zaburzeniami czynności wątroby stosowanie walsartanu z hydrochlorotiazydem jest przeciwwskazane
(patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2).

Pacjenci w podeszłym wieku

Dostosowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku nie jest konieczne.
Dzieci i młodzież

Stosowanie walsartanu z hydrochlorotiazydem nie jest zalecane u dzieci w wieku poniżej 18 lat ze
względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności.

Zmiany stężenia elektrolitów w surowicy
Walsartan

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z suplementami potasu, lekami moczopędnymi
oszczędzającymi potas, zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas lub z innymi lekami, które
mogą zwiększyć stężenie potasu (m.in. z heparyną). Należy kontrolować stężenie potasu.

Hydrochlorotiazyd

Podczas leczenia tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym hydrochlorotiazydem, opisywano
występowanie hipokaliemii. Zaleca się częste kontrolowanie stężenia potasu w surowicy.
Leczenie tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym hydrochlorotiazydem, wiąże się
z występowaniem hiponatremii i zasadowicy hipochloremicznej. Tiazydowe leki moczopędne, w tym
hydrochlorotiazyd, zwiększają wydalanie magnezu w moczu, co może prowadzić do hipomagnezemii.
Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych zmniejsza się wydalanie wapnia, które może
spowodować hiperkalcemię.

Podobnie, jak u każdego pacjenta otrzymującego leki moczopędne, należy regularnie kontrolować
stężenie elektrolitów w surowicy.

Pacjenci z niedoborem sodu i (lub) odwodnieni

Pacjentów otrzymujących tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, należy obserwować,
czy nie występują u nich objawy kliniczne zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej.

U pacjentów ze znacznym niedoborem sodu i (lub) odwodnionych, np. na skutek przyjmowania dużych
dawek leków moczopędnych, w rzadkich przypadkach na początku leczenia walsartanem
z hydrochlorotiazydem może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze. Niedobory te należy
wyrównać przed rozpoczęciem leczenia produktem złożonym.

Pacjenci z ciężka, przewlekła niewydolnością serca lub innymi stanami związanymi z pobudzeniem
układu renina-angiotensyna-aldosteron

U pacjentów, których czynność nerek może zależeć od czynności układu renina-angiotensyna-aldosteron
(np. u pacjentów z ciężką zastoinową niewydolnością serca), leczenie inhibitorami ACE wiązało się
z wystąpieniem skąpomoczu i (lub) postępującą azotemią, a w rzadkich przypadkach z ostrą
niewydolnością nerek. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania walsartanu z hydrochlorotiazydem
u pacjentów z ciężką, przewlekłą niewydolnością serca. Nie można wykluczyć, że ze względu na
hamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron również stosowanie walsartanu
z hydrochlorotiazydem może powodować zaburzenia czynności nerek. Produktu złożonego nie należy
stosować w tej grupie pacjentów.

Zwężenie tętnicy nerkowej

Walsartanu z hydrochlorotiazydem nie należy stosować w leczeniu nadciśnienia tętniczego
u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych, lub ze zwężeniem
tętnicy jedynej czynnej nerki ze względu na możliwość zwiększenia stężenia mocznika i kreatyniny
w surowicy.

Pierwotny hiperaldosteronizm

Pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem nie należy leczyć walsartanem z hydrochlorotiazydem,
gdyż mają oni niską aktywność układu renina-angiotensyna.

Zwężenie zastawki aorty i zastawki dwudzielnej, kardiomiopatia przerostowa

Podobnie jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, szczególna ostrożność
jest wskazana u pacjentów ze zwężeniem zastawki aorty, zastawki dwudzielnej lub z kardiomiopatią
przerostową zawężającą (ang. HOCM - hypertrophic obstructive cardiomyopathy).

Zaburzenia czynności nerek

Dostosowanie dawki nie jest konieczne u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i klirensem
kreatyniny > 30 ml/min (patrz punkt 4.2). Jeśli walsartan z hydrochlorotiazydem stosowany jest
u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu,
kreatyniny i kwasu moczowego w surowicy.

Przeszczepienie nerki

Obecnie brak doświadczenia dotyczącego bezpieczeństwa stosowania walsartanu
z hydrochlorotiazydem u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki.

Zaburzenia czynności wątroby

U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci
walsartan z hydrochlorotiazydem należy stosować ostrożnie (patrz punkty 4.2 i 5.2).

Toczeń rumieniowaty układowy

Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, opisywano
przypadki zaostrzenia lub ujawnienia tocznia rumieniowatego układowego.

Inne zaburzenia metaboliczne

Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zmieniać tolerancję glukozy i zwiększać
stężenie cholesterolu, triglicerydów oraz kwasu moczowego w surowicy. U pacjentów z cukrzycą
może być konieczna modyfikacja dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.

Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia przez nerki i powodować
przemijające, niewielkie zwiększenie jego stężenia w surowicy, bez jawnych zaburzeń metabolizmu
wapnia. Znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Tiazydowe
leki moczopędne należy odstawić przed wykonaniem testów czynnościowych przytarczyc.

Nadwrażliwość na światło

Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych opisywano przypadki nadwrażliwości na
światło (patrz punkt 4.8). Jeśli w trakcie leczenia wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca
się przerwanie terapii. Jeśli powtórne podanie leku moczopędnego zostanie uznane za konieczne,
zaleca się ochronę obszarów skóry narażonych na światło słoneczne lub sztuczne promieniowanie
UVA.

Ciąża

Nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II (AIIRA) podczas ciąży.
Z wyjątkiem przypadków wymagających leczenia AIIRA, u pacjentek planujących ciążę należy
zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa
stosowania w ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie
produktu z grupy AIIRA i, jeśli to wskazane, rozpocząć alternatywne leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.6).

Uwagi ogólne

Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których wystąpiła wcześniej nadwrażliwość na inne leki
z grupy antagonistów receptora angiotensyny II. Reakcje nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd są
częstsze u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową.

Zmiany stężenia elektrolitów w surowicy
Walsartan

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z suplementami potasu, lekami moczopędnymi
oszczędzającymi potas, zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas lub z innymi lekami, które
mogą zwiększyć stężenie potasu (m.in. z heparyną). Należy kontrolować stężenie potasu.

Hydrochlorotiazyd

Podczas leczenia tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym hydrochlorotiazydem, opisywano
występowanie hipokaliemii. Zaleca się częste kontrolowanie stężenia potasu w surowicy.
Leczenie tiazydowymi lekami moczopędnymi, w tym hydrochlorotiazydem, wiąże się
z występowaniem hiponatremii i zasadowicy hipochloremicznej. Tiazydowe leki moczopędne, w tym
hydrochlorotiazyd, zwiększają wydalanie magnezu w moczu, co może prowadzić do hipomagnezemii.
Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych zmniejsza się wydalanie wapnia, które może
spowodować hiperkalcemię.

Podobnie, jak u każdego pacjenta otrzymującego leki moczopędne, należy regularnie kontrolować
stężenie elektrolitów w surowicy.

Pacjenci z niedoborem sodu i (lub) odwodnieni

Pacjentów otrzymujących tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, należy obserwować,
czy nie występują u nich objawy kliniczne zaburzeń gospodarki wodno-elektrolitowej.

U pacjentów ze znacznym niedoborem sodu i (lub) odwodnionych, np. na skutek przyjmowania dużych
dawek leków moczopędnych, w rzadkich przypadkach na początku leczenia walsartanem
z hydrochlorotiazydem może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze. Niedobory te należy
wyrównać przed rozpoczęciem leczenia produktem złożonym.

Pacjenci z ciężka, przewlekła niewydolnością serca lub innymi stanami związanymi z pobudzeniem
układu renina-angiotensyna-aldosteron

U pacjentów, których czynność nerek może zależeć od czynności układu renina-angiotensyna-aldosteron
(np. u pacjentów z ciężką zastoinową niewydolnością serca), leczenie inhibitorami ACE wiązało się
z wystąpieniem skąpomoczu i (lub) postępującą azotemią, a w rzadkich przypadkach z ostrą
niewydolnością nerek. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania walsartanu z hydrochlorotiazydem
u pacjentów z ciężką, przewlekłą niewydolnością serca. Nie można wykluczyć, że ze względu na
hamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron również stosowanie walsartanu
z hydrochlorotiazydem może powodować zaburzenia czynności nerek. Produktu złożonego nie należy
stosować w tej grupie pacjentów.

Zwężenie tętnicy nerkowej

Walsartanu z hydrochlorotiazydem nie należy stosować w leczeniu nadciśnienia tętniczego
u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych, lub ze zwężeniem
tętnicy jedynej czynnej nerki ze względu na możliwość zwiększenia stężenia mocznika i kreatyniny
w surowicy.

Pierwotny hiperaldosteronizm

Pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem nie należy leczyć walsartanem z hydrochlorotiazydem,
gdyż mają oni niską aktywność układu renina-angiotensyna.

Zwężenie zastawki aorty i zastawki dwudzielnej, kardiomiopatia przerostowa

Podobnie jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia krwionośne, szczególna ostrożność
jest wskazana u pacjentów ze zwężeniem zastawki aorty, zastawki dwudzielnej lub z kardiomiopatią
przerostową zawężającą (ang. HOCM - hypertrophic obstructive cardiomyopathy).

Zaburzenia czynności nerek

Dostosowanie dawki nie jest konieczne u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i klirensem
kreatyniny > 30 ml/min (patrz punkt 4.2). Jeśli walsartan z hydrochlorotiazydem stosowany jest
u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu,
kreatyniny i kwasu moczowego w surowicy.

Przeszczepienie nerki

Obecnie brak doświadczenia dotyczącego bezpieczeństwa stosowania walsartanu
z hydrochlorotiazydem u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki.

Zaburzenia czynności wątroby

U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci
walsartan z hydrochlorotiazydem należy stosować ostrożnie (patrz punkty 4.2 i 5.2).

Toczeń rumieniowaty układowy

Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, opisywano
przypadki zaostrzenia lub ujawnienia tocznia rumieniowatego układowego.

Inne zaburzenia metaboliczne

Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zmieniać tolerancję glukozy i zwiększać
stężenie cholesterolu, triglicerydów oraz kwasu moczowego w surowicy. U pacjentów z cukrzycą
może być konieczna modyfikacja dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.

Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia przez nerki i powodować
przemijające, niewielkie zwiększenie jego stężenia w surowicy, bez jawnych zaburzeń metabolizmu
wapnia. Znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Tiazydowe
leki moczopędne należy odstawić przed wykonaniem testów czynnościowych przytarczyc.

Nadwrażliwość na światło

Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych opisywano przypadki nadwrażliwości na
światło (patrz punkt 4.8). Jeśli w trakcie leczenia wystąpi reakcja nadwrażliwości na światło, zaleca
się przerwanie terapii. Jeśli powtórne podanie leku moczopędnego zostanie uznane za konieczne,
zaleca się ochronę obszarów skóry narażonych na światło słoneczne lub sztuczne promieniowanie
UVA.

Ciąża

Nie należy rozpoczynać leczenia antagonistami receptora angiotensyny II (AIIRA) podczas ciąży.
Z wyjątkiem przypadków wymagających leczenia AIIRA, u pacjentek planujących ciążę należy
zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa
stosowania w ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie
produktu z grupy AIIRA i, jeśli to wskazane, rozpocząć alternatywne leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.6).

Uwagi ogólne

Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których wystąpiła wcześniej nadwrażliwość na inne leki
z grupy antagonistów receptora angiotensyny II. Reakcje nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd są
częstsze u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową.