Gamunex 10% roztwór do wstrzykiwań | 100 mg/ml | 1 fiol. po 10 ml

Immunoglobulina ludzka normalna (IVIG): 1 ml produktu leczniczego Gamunex 10% zawiera 100 mg białka, w tym IgG stanowi co najmniej 98% (zawartość IgA: średnio 0,059 mg/ml; maksymalnie 0,084 mg/ml; n=5).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którykolwiek składnik preparatu. Dotyczy to zwłaszcza wyjątkowo rzadkich przypadków niedoboru IgA, kiedy u pacjenta stwierdza się przeciwciała przeciw IgA.

W pojedynczych przypadkach donoszono o występowaniu dreszczy, bólów głowy, zawrotów głowy, gorączki, nudności i wymiotów, biegunki, niskiego ciśnienia krwi, reakcji alergicznych takich jak pokrzywka, wysypka skórna i świąd skóry, bóle stawów, osłabienie, bóle pleców o niewielkim nasileniu i reakcje w miejscu wkłucia.

Odnotowano rzadkie przypadki reakcji anafilaktoidalnych związanych z dożylnym podawaniem immunoglobulin, w tym preparatu Gamunex 10%.

Rzadko mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości z nagłym spadkiem ciśnienia krwi, w odosobnionych przypadkach do wstrząsu anafilaktycznego włącznie, nawet u pacjentów wcześniej dobrze tolerujących preparat.

W pojedynczych przypadkach, szczególnie po podawaniu immunoglobulin w dużych dawkach opisano wystąpienie objawów jałowego zapalenia opon mózgowych (silne bóle głowy, nudności, wymioty, gorączka, sztywność karku, ograniczenie świadomości). Objawy te ustępowały całkowicie po zaprzestaniu leczenia.

W pojedynczych przypadkach w związku z podaniem immunoglobulin może wystąpić zaburzenie funkcji nerek ze wzrostem stężenia kreatyniny, a nawet ostra niewydolność nerek.

Bardzo rzadko: u pacjentów z czynnikami ryzyka, takimi jak podeszły wiek, choroba niedokrwienna serca oraz mózgu, nadwaga lub nasilona hipowolemia, opisywano występowanie reakcji zakrzepowozatorowych, takich jak zawał mięśnia sercowego, udar mózgu, zator płucny oraz zakrzepica żył głębokich.

Ponadto stwierdzano pojedyncze przypadki przemijającej niedokrwistości hemolitycznej / hemolizy oraz

(rzadko) przemijające reakcje skórne.

Działania niepożądane zaobserwowane w badaniach klinicznych podano zgodnie z klasyfikacją układowo-narządową MedDRA. Częstość występowania podano zgodnie z poniższą regułą:

bardzo często (≥ 1 / 10) często (≥ 1 / 100 do < 1 / 10) niezbyt często (≥ 1 / 1 000 do < 1 / 100) rzadko (≥ 1 / 10 000 do < 1 / 1, 000) bardzo rzadko (< 1 / 10, 000) nie znana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

W obrębie każdej grupy działania niepożądane podano w kolejności od najcięższych.

Działania niepożądane, które rzadko obserwowano w badaniach klinicznych produktu leczniczego: niedokrwistość hemolityczna, duszność, zapalenie zatok, złuszczanie skóry, niepokój, bóle mięśni, spadek stężenia hemoglobiny, siniaki, zapalenie skóry, zaczerwienienie twarzy, sztywność mięśni, rumień dłoni, bezgłos.

Częstość działań niepożądanych badaniach klinicznych produktu leczniczego

Ryzyko przeniesienia zakażeń - patrz punkt 4.4.

Wielkość dawki i odstępy między dawkami zależą od wskazań do stosowania preparatu. W leczeniu substytucyjnym dawkę należy ustalać indywidualnie na podstawie parametrów farmakokinetycznych i klinicznej odpowiedzi na leczenie. Zaleca się stosowanie następujących dawek:

Leczenie substytucyjne w zespołach pierwotnych niedoborów odporności:

Dawkowanie powinno się ustalić w taki sposób, aby osiągnąć stężenie IgG, co najmniej

4 - 6 g/l bezpośrednio przed podaniem następnej dawki. W celu podwyższenia zbyt niskiego stężenia

IgG, do wartości prawidłowych, zaleca się stosowanie dawki początkowej 0,4 - 0,8 g/kg masy ciała (mc.) (4 - 8 ml/kg mc.), a następnie dawki podtrzymującej wynoszącej co najmniej 0,2 g/kg mc. (2 ml/kg mc.) co 3 - 4 tygodnie. Dawkę należy ustalać indywidualnie. Jeżeli wzrost stężenia IgG w surowicy jest niewystarczający lub, jeżeli spadek stężenia w surowicy był wyjątkowo szybki, preparat można podawać częściej.

W celu ustalenia wymaganej wielkości dawki i odstępu między dawkami, należy oznaczać stężenie IgG przed podaniem kolejnej dawki. Równowaga ustala się w ciągu

3 - 6 miesięcy od rozpoczęcia leczenia. Dawka 0,2 - 0,8 g/kg mc. (2 - 8 ml/kg mc.) podawana co 3 - 4 tygodnie wystarcza do uzyskania stężenia 6 g/l IgG przed podaniem kolejnej dawki.

Leczenie substytucyjne w szpiczaku mnogim lub przewlekłej białaczce limfatycznej z ciężką wtórną hipogammaglobulinemią i nawracającymi zakażeniami:

Dawka zalecana wynosi 0,2 - 0,4 g/kg mc. (2 - 4 ml/kg mc.) co 3 - 4 tygodnie.

Leczenie substytucyjne u dzieci z AIDS i nawracającymi zakażeniami:

Dawka zalecana wynosi 0,2 - 0,4 g/kg mc. (2 - 4 ml/kg mc.) co 3 - 4 tygodnie.

Samoistna plamica małopłytkowa (ITP):

0,4 g/kg mc. (4 ml/kg mc.) przez 2 do 5 dni lub alternatywnie 1 g/kg mc. (10 ml/kg mc.) przez 2 kolejne dni. Jeżeli ilość płytek ponownie się zmniejszy, leczenie można powtórzyć.

Zespół Guillain-Barré (GBS):

0,4 g/kg mc. (4 ml/kg mc.) przez 3 do 7 kolejnych dni. Leczenie powinno się rozpocząć w ciągu 14 dni od pojawienia się objawów. Doświadczenie z zastosowaniem dożylnych immunoglobulin u dzieci z zespołem Guillain-Barré jest niewielkie.

Przewlekła demielinizacyjna polineuropatia zapalna (CIDP):

2 g/kg masy ciała (20 ml/kg) w dawkach podzielonych przez 2 do 4 kolejnych dni jako dawka nasycająca. Wlew podtrzymujący w dawce 1 g/kg masy ciała podawany jeden raz na dobę (10 ml/kg) lub podzielony na dwie dawki po 0,5 g/kg (5 ml/kg) podawane przez dwie kolejne doby, co trzy tygodnie. Doświadczenie dotyczące stosowania dożylnych immunoglobulin w leczeniu przewlekłej demielinizacyjnej polineuropatii zapalnej u dzieci jest ograniczone.

Choroba Kawasaki:

1,6 - 2 g/kg mc. (16 – 20 ml/kg mc.) jednorazowo w infuzji dożylnej lub w dawkach podzielonych w ciągu 2 - 5 dni w leczeniu skojarzonym z kwasem acetylosalicylowym.

Allogeniczne przeszczepianie szpiku kostnego: Gamunex 10% może być częścią terapii przygotowującej do przeszczepiania lub po przeszczepieniu.

Dawka lecznicza w zakażeniach oraz dawka profilaktyczna w zapobieganiu reakcji przeszczep przeciw gospodarzowi powinna być ustalona indywidualnie. Dawka początkowa wynosi zazwyczaj 0,5 g/kg mc. (5 ml/kg mc.) na tydzień. Podawanie preparatu rozpoczyna się 7 dni przed przeszczepianiem; następnie podaje się 0,5 g/kg mc. (5 ml/kg mc.) raz w tygodniu przez okres do 3 miesięcy po przeszczepieniu. W przypadku utrzymującego się niedoboru przeciwciał, zaleca się podawanie dawki 0,5 g/kg mc. (5 ml/kg mc.) raz w miesiącu, aż do osiągnięcia prawidłowego poziomu przeciwciał.

Podsumowanie zalecanego dawkowania:

Dawka została ustalona na podstawie dawek stosowanych w przeprowadzonych badaniach klinicznych produktu Gamunex 10%.

Decyzja w sprawie kontynuacji leczenia powyżej 48 tygodni należy do lekarza i powinna być oparta na wynikach leczenia, również długoterminowych.

Może istnieć konieczność dostosowania dawkowania do indywidualnego przebiegu choroby.

Należy podawać przejrzyste roztwory. Przed infuzją, należy doprowadzić Gamunex 10% do temperatury pokojowej lub do temperatury ciała (w miarę możliwości w kąpieli wodnej w temperaturze nie wyższej niż 37°C).

Zalecana początkowa prędkość podawania preparatu Gamunex 10% wynosi 0,01 - 0,02 ml/kg mc. na minutę (co odpowiada ok. 0,75 - 1,5 ml na minutę u pacjenta ważącego 75 kg). Jeśli preparat jest dobrze tolerowany, po ok. 30 minutach można stopniowo zwiększać prędkość do 0,08 - 0,14 ml/kg mc. na minutę (co odpowiada 6 - 10,5 ml na minutę u pacjenta ważącego 75 kg). Należy uważnie obserwować pacjentów otrzymujących preparat ze zwiększoną prędkością (0,14 ml/kg). U dzieci lub pacjentów z ryzykiem niewydolności nerek, maksymalna prędkość infuzji nie powinna przekroczyć 0,08 ml/kg mc. na minutę.

Nie wolno mieszać preparatuGamunex 10% z innymi roztworami do infuzji ani innymi produktami leczniczymi. Jeżeli konieczne jest rozcieńczenie preparatu przed podaniem, należy użyć do tego celu 5% roztworu glukozy. Gamunex 10% wykazuje niezgodność z roztworem soli.

Niektóre działania niepożądane mogą być związane z prędkością infuzji. Należy przestrzegać zalecanej prędkości infuzji (patrz punkt 4.2), uważnie obserwować pacjenta podczas infuzji oraz przez co najmniej 20 minut po zakończeniu infuzji.

Niektóre działania niepożądane mogą występować częściej: przy dużej prędkości infuzji,

u pacjentów z hipo- lub agammaglobulinemią z niedoborem lub bez niedoboru IgA, u pacjentów którym ludzką immunoglobulinę podaje się po raz pierwszy, w rzadkich przypadkach u pacjentów, którym zmieniono podawany wcześniej preparat immunoglobuliny na inny oraz u pacjentów, którym immunoglobulina podawana jest po długiej przerwie.

Rzeczywiste reakcje nadwrażliwości są rzadkie, mogą występować w bardzo rzadkich przypadkach niedoboru IgA z obecnością przeciwciał przeciw IgA.

W rzadkich przypadkach immunoglobuliny mogą wywołać spadek ciśnienia krwi w przebiegu reakcji anafilaktycznej, nawet jeśli pacjent poprzednio dobrze tolerował leczenie ludzką normalną immunoglobuliną.

Często można uniknąć potencjalnych powikłań poprzez:

upewnienie się, że pacjenci nie są nadwrażliwi na ludzką normalną immunoglobulinę, rozpoczynając podawanie Gamunex 10%powoli (0,1 ml/kg mc. na godzinę),

uważne obserwowanie pacjentów w trakcie infuzji, ze zwróceniem uwagi na jakiekolwiek objawy wystąpienia reakcji niepożądanych. Szczególnej uwagi wymagają pacjenci, którym ludzką immunoglobulinę podaje się po raz pierwszy, którym zmieniono podawany wcześniej preparat immunoglobuliny na inny oraz pacjenci, którym immunoglobulina podawana jest po długiej przerwie. Tę grupę pacjentów należy obserwować podczas pierwszej infuzji i przez pierwszą godzinę po infuzji w celu zauważenia oznak możliwych działań niepożądanych.

dokładne rozważenie zastosowania roztworu glukozy do rozcieńczenia przed infuzją u pacjentów z cukrzycą utajoną, cukrzycą oraz u pacjentów na diecie niskocukrowej.

Istnieją kliniczne dowody związku pomiędzy podawaniem dożylnym IVIg a zdarzeniami zakrzepowozatorowymi, takimi jak zawał mięśnia sercowego, udar mózgu, zator płucny oraz zakrzepica żył głębokich, co do których uważa się, że są związane ze względnym wzrostem lepkości krwi po podaniu immunoglobulin pacjentom z grup ryzyka. Należy zachować ostrożność przy przepisywaniu oraz stosowaniu IVIg u pacjentów otyłych oraz u których istnieje ryzyko wystąpienia stanów zakrzepowych (takich jak podeszły wiek, nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, oraz choroby naczyniowe lub stany zakrzepowe w wywiadzie; pacjentów długotrwale unieruchomionych, pacjentów z ciężką hipowolemią, pacjentów z chorobami objawiającymi się wzrostem lepkości krwi).

W razie wystąpienia działań niepożądanych należy zmniejszyć prędkość infuzji lub przerwać infuzję do czasu ustąpienia objawów.

Jeżeli objawy utrzymują się mimo zatrzymania infuzji, należy zastosować odpowiednie leczenie. Jeśli wystąpi wstrząs anafilaktyczny, należy natychmiast przerwać podawanie preparatu i włączyć leczenie zgodne z aktualnymi wytycznymi postępowania we wstrząsie.

Istnieją doniesienia o występowaniu przypadków zaburzenia czynności nerek i ostrej niewydolności nerek w związku z dożylnym podawaniem immunoglobulin. Szczególnie zagrożeni są pacjenci z wcześniej istniejącą niewydolnością nerek, cukrzycą, hipowolemią, nadwagą; pacjenci leczeni jednocześnie lekami o właściwościach nefrotoksycznych, pacjenci po 65 roku życia. Podając immunoglobuliny pacjentom z grupy ryzyka:

przed rozpoczęciem leczenia należy zapewnić odpowiednie nawodnienie, należy kontrolować diurezę i stężenie kreatyniny w surowicy oraz unikać jednoczesnego stosowania diuretyków pętlowych.

Jeśli wystąpi zaburzenie czynności nerek, należy rozważyć przerwanie leczenia immunoglobuliną. Mimo, iż doniesienia o zaburzeniu funkcji nerek i ostrej niewydolność nerek dotyczyły wielu dopuszczonych do obrotu preparatów immunoglobulin, to preparaty zawierające sacharozę jako stabilizator były w głównej mierze odpowiedzialne za wystąpienie większości powikłań. Pacjenci z grupy ryzyka powinni zatem otrzymywać preparaty immunoglobulin niezawierające sacharozy. U pacjentów z ryzykiem ostrej niewydolności nerek lub zakrzepowo-zatorowymi działaniami niepożądanymi, preparat Gamunex 10% należy podawać z minimalną szybkością infuzji, w minimalnej skutecznej dawce.

Standardowe środki ostrożności stosowane w celu uniknięcia potencjalnych zakażeń wynikających z podawania produktów krwiopochodnych obejmują selekcję dawców, badania przesiewowe indywidualnych donacji krwi i puli osocza w kierunku swoistych markerów chorób zakaźnych oraz stosowanie skutecznych procedur inaktywacji/usuwania wirusów w procesie produkcji. Pomimo zastosowania powyższych środków ostrożności, kiedy podawane są produkty krwiopochodne nie można całkowicie wykluczyć ryzyka przeniesienia czynników zakaźnych, w tym nieznanych dotychczas wirusów lub innych patogenów.

Uważa się, że podejmowane działania zapobiegawcze są skuteczne wobec wirusów osłonkowych, takich jak HIV, HBV i HCV. Usuwanie/inaktywacja wirusów bezosłonkowych takich jak HAV i parwovirus B19 może mieć ograniczoną skuteczność.

Z dotychczasowego doświadczenia klinicznego wynika, że preparaty immunoglobulin nie przenoszą wirusa zapalenia wątroby typu A ani parwowirusa B19.

Przyjmuje się, że obecność przeciwciał odgrywa istotną rolę zabezpieczającą przed zakażeniami wirusowymi.

Zdecydowanie zaleca się, aby przy każdym podaniu Gamunex 10% zapisać nazwę i numer serii preparatu używając załączonych naklejek, tak aby można było w przyszłości ustalić, jaką serię preparatu otrzymał pacjent.

Bezpieczeństwo stosowania u kobiet w ciąży nie zostało ustalone w kontrolowanych badaniach klinicznych i z tego powodu powinien być on stosowany z zachowaniem ostrożności u kobiet w ciąży lub karmiących piersią. Doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania immunoglobulin wskazuje, że nie należy spodziewać się wystąpienia szkodliwego działania preparatu na przebieg ciąży, na płód oraz na noworodka. Immunoglobuliny są wydzielane do mleka, co może przyczyniać się do przekazywania noworodkowi przeciwciał ochronnych.