Esmocard 100 mg/10 ml roztwór do wstrzykiwań | 10 mg/ml | 5 fiol. po 10 ml

Każda fiolka 10 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 100 mg esmololu chlorowodorku.

1 ml roztworu wodnego zawiera 10 mg chlorowodorku esmololu (10 mg/ml).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

- nadwrażliwość na esmololu chlorowodorek lub na którąkolwiek substancję pomocniczą

- ciężka bradykardia (mniej niż 50 uderzeń na minutę)

- zespół „chorej zatoki”; ciężkie zaburzenia przewodzenia węzła przedsionkowo-komorowego (bez stymulatora); bok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia

- wstrząs kardiogenny

- ciężkie niedociśnienie

- jawna niewydolność serca

- nieleczony guz chromochłonny

- nadciśnienie płucne

- ostry napad astmatyczny

- kwasica metaboliczna

W przypadku działań niepożądanych, dawkę esmololu można zmniejszyć lub produkt odstawić.

Działania niepożądane w większości przypadków były łagodne i przemijające. Najpoważniejszym działaniem niepożądanym jest niedociśnienie tętnicze.

W celu sklasyfikowania występowania działań niepożądanych zastosowano następującą terminologię:

Bardzo często (≥ 1/10)

Często (≥1/100 do < 1/10)

Niezbyt często (≥1/1000 do < 1/100)

Rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1000)

Bardzo rzadko (< 1/10 000)

Nie znana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)

Zaburzenia układu nerwowego

- Często: parestezje, zaburzenia uwagi, zawroty głowy¹, senność, ból głowy

- Niezbyt często: drgawki, omdlenie, zaburzenia smaku, zaburzenia mowy

Zaburzenia serca

- Niezbyt często: bradykardia, blok przedsionkowo-komorowy - Bardzo rzadko: zahamowanie zatokowe, asystolia

Zaburzenia oka:

- Niezbyt często: zaburzenia widzenia

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

- Niezbyt często: skurcz oskrzeli, świszczący oddech, duszność, uczucie zatkanego nosa, obrzęk płuc, rzężenia

Zaburzenia żołądka i jelit

- Często: nudności, wymioty

- Niezbyt często: niestrawność, zaparcia, suchość w ustach, bóle brzucha

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

- Niezbyt często: zatrzymanie moczu

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

- Bardzo często: obfite pocenie

- Niezbyt często: rumień2, przebarwienie skóry²,

- Bardzo rzadko: martwica skóry z powodu wynaczynienia² - Nie znana: łuszczyca³

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

- Niezbyt często: Ból mięśniowo-szkieletowy

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

- Często: jadłowstręt

Zaburzenia naczyniowe

- Bardzo często: niedociśnienie

- Niezbyt często: niedokrwienie obwodowe, bladość, uderzenia gorąca

- Bardzo rzadko: zakrzepowe zapalenie żył²

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

- Często: osłabienie, uczucie zmęczenia, reakcje w miejscu wstrzyknięcia, odczyn w miejscu infuzji, zapalenie w miejscu infuzji, stwardnienie w miejscu infuzji

- Niezbyt często: ból w klatce piersiowej, obrzęk², ból², pieczenie w miejscu infuzji, gorączka i dreszcze

Zaburzenia psychiczne

- Często: depresja, lęk, stan splątania, pobudzenie

- Niezbyt często: zaburzenia myślenia

1 Zawroty głowy i obfite pocenie mają związek z objawowym niedociśnieniem.

2 W związku z miejscowymi reakcjami na wstrzykiwanie oraz infuzję.

3 Beta-adrenolityki, jako grupa leków mogą w niektórych przypadkach powodować łuszczycę lub nasilać jej objawy.

Esmocard 100 mg/10 ml, roztwor do wstrzykiwań zawarty w fiolce 10 ml jest przezroczystym roztworem gotowym do podania dożylnie. Stężenie tego produktu wynosi 10 mg/ml esmololu chlorowodorku.

Dodatkowo, koncentrat do sporządzania roztworu do wstrzykiwań o stężeniu 2500 mg/10 ml (250 mg/ml) jest dostępny w ampułce. Ten produkt musi zostać rozcieńczony przed podaniem.

TACHYARYTMIA NADKOMOROWA

Dawkę esmololu należy ustalać indywidualnie. Wymagana jest dawka początkowa, a następnie dawka podtrzymująca.

Skuteczna dawka esmololu chlorowodorku wynosi od 50 do 200 mikrogramów/kg mc./min, chociaż stosowano również duże dawek takie jak 300 mikrogramów/kg mc./min. U kilku pacjentów średnią skuteczną dawką było 25 mikrogramów/kg mc./min.

Schemat rozpoczęcia i podtrzymania leczenia

Dawka nasycająca, infuzja

500 mikrogramów/kg mc./min przez 1 minutę,

NASTĘPNIE 50 mikrogramów/kg mc./min przez 4 minuty

Odpowiedź

Utrzymać infuzję na poziomie

50 mikrogramów/kg mc./min

Nieodpowiednia odpowiedź w ciągu 5 minut

Powtórzenie 500 mikrogramów/kg mc./min przez 1 minutę

Zwiększenie infuzji podtrzymującej do 100 mikrogramów/kg mc./min przez 4 minuty

Odpowiedź

Utrzymać infuzję na poziomie

100 mikrogramów/kg mc./min

Nieodpowiednia odpowiedź w ciągu 5 minut

Powtórzenie 500 mikrogramów/kg mc./min przez 1 minutę

Zwiększenie infuzji podtrzymującej do 150 mikrogramów/kg mc./min przez 4 minuty

Odpowiedź

Utrzymać infuzję na poziomie

150 mikrogramów/kg mc./min

Nieodpowiednia odpowiedź

Powtórzenie 500 mikrogramów/kg mc/min przez 1 minutę

Zwiększenie infuzji podtrzymującej do 200 mikrogramów/kg mc./min oraz podtrzymanie

Gdy osiągnięta zostanie pożądana częstość pracy serca lub punkt końcowy dotyczący bezpieczeństwa (np. obniżone ciśnienie krwi), należy POMINĄĆ infuzję nasycającą i zmniejszyć zwiększanie dawki w infuzji podtrzymującej z 50 mikrogramów/kg mc./min do 25 mikrogramów/kg mc./min lub mniej. Jeśli to konieczne, odstęp między krokami miareczkowania może być zwiększony z 5 do 10 minut.

Uwaga: Dawki podtrzymujące powyżej 200 mikrogramów/kg mc./min nie wykazały znacznego zwiększenia korzyści, a bezpieczeństwo dawek powyżej 300 mikrogramów / kg mc. / min nie było badane.

W przypadku wystąpienia działań niepożądanych, dawkę esmololu można zmniejszyć lub produkt odstawić. Farmakologiczne reakcje niepożądane powinny ustąpić z ciągu 30 minut.

Jeśli w miejscu infuzji rozwinie się reakcja, należy użyć innego miejsca infuzji oraz należy zachować ostrożność, aby zapobiec wynaczynieniu.

Nie przeprowadzono badań dotyczących podawania infuzji esmololu przez dłużej niż 24 godziny. Infuzje dłuższe niż 24 godziny powinny być stosowane ostrożnie.

Po nagłym odstawieniu esmololu u pacjentów nie zgłaszano objawów z odstawienia, które mogą wystąpić po nagłym odstawieniu beta-adrenolityków długotrwale stosowanych u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Należy jednak zachować ostrożność podczas nagłego odstawiania infuzji esmololu u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca.

TYCHYKARDIA OKOŁOPERACYJNA I NADCIŚNIENIE TĘTNICZE

Podczas leczenia tachykardii i (lub) nadciśnienia tętniczego w okresie okołooperacyjnym, można zastosować następujące schematy dawkowania.

a) W przypadku leczenia śródoperacyjnego - w trakcie znieczulenia, gdy konieczna jest natychmiastowa kontrola, iniekcja 80 mg w bolusie wykonywana przez 15 do 30 sekund, a następnie infuzja 150 mikrogramów/kg mc./min. Dostosowanie szybkości infuzji zgodnie z wymogiem do 300 mikrogramów/kg mc./min.

b) Po przebudzeniu z narkozy należy podać infuzję 500 mikrogramów/kg mc./min przez maksymalnie 4 minuty, a następnie infuzję 300 mikrogramów/kg mc./min.

c) W okresie pooperacyjnym, kiedy jest czas na dostosowanie dawkowania, należy podać 500 mikrogramów/kg mc./min jako dawkę nasycającą w ciągu jednej minuty przed każdym krokiem miareczkowania, aby uzyskać szybki początek działania. Należy użyć kroków miareczkowania 50, 100, 150, 200, 250 i 300 mikrogramów/kg mc./min przez cztery minuty, zatrzymując się na pożądanym efekcie terapeutycznym.

Zastąpienie terapii esmololem przez leki alternatywne

Po osiągnięciu odpowiedniej kontroli częstości pracy serca i stabilnego stanu klinicznego, przejście na alternatywne leki (leki przeciwarytmiczne i antagoniści kanału wapniowego) może zostać zrealizowane.

Kiedy esmolol jest zamieniany na leki alternatywne, lekarz powinien starannie przeanalizować etykietę leku alternatywnego, a dawkę esmololu należy zmniejszyć w następujący sposób:

1) W ciągu pierwszej godziny od podania pierwszej dawki alternatywnego leku, szybkość infuzji esmololu należy zmniejszyć o połowę (50%).

2) Po podaniu drugiej dawki alternatywnego leku, odpowiedź pacjenta powinna być nadzorowana i jeżeli zadowalająca kontrola utrzymuje się przez pierwszą godzinę, należy przerwać infuzję esmololu.

Dodatkowe informacje na temat dawkowania: Gdy osiągnięty zostanie pożądany efekt leczniczy lub punkt końcowy dotyczący bezpieczeństwa (np. obniżone ciśnienie krwi), należy pominąć dawkę nasycającą i zmniejszyć zwiększanie dawki infuzji podtrzymującą do 12,5-25 mikrogramów/kg mc./min. Także w razie potrzeby zwiększyć odstęp pomiędzy krokami miareczkowania z pięciu do dziesięciu minut.

ESMOCARD należy odstawić, jeżeli częstość akcji serca i ciśnienia krwi szybko zbliża się lub przekracza granice bezpieczeństwa, a następnie kiedy częstość akcji serca i ciśnienie krwi powróci do dopuszczalnego poziomu wznowić podawanie w mniejszej dawce bez infuzji nasycającej .

Osoby w podeszłym wieku

Nie przeprowadzono jeszcze specjalnych badań u osób w podeszłym wieku. Jednakże, analiza danych u 252 pacjentów w wieku powyżej 65 roku życia nie wykazała zmian w działaniu farmakodynamicznym w porównaniu z danymi u pacjentów w wieku poniżej 65 lat.

Pacjenci z niewydolnością nerek

U pacjentów z niewydolnością nerek konieczna jest ostrożność, gdy esmolol jest podawany w infuzji, ponieważ kwaśny metabolit jest wydalany przez nerki. Wydalanie kwaśnego metabolitu jest znacznie mniejsze u chorych z zaburzeniami czynności nerek, z około dziesięciokrotnie wydłużonym okresem półtrwania niż w warunkach prawidłowych, i znacznie podwyższonym stężeniem w osoczu.

Pacjenci z niewydolnością wątroby

W przypadku niewydolności wątroby nie ma specjalnych środków ostrożności, ponieważ esterazy w czerwonych krwinkach odgrywają główną rolę w metabolizmie esmololu.

Dzieci (w wieku poniżej 18 lat):

Istnieją ograniczone dane na temat stosowaniu chlorowodorku esmololu u dzieci (patrz punkt 5.1 i 5.2). Dostępne dane nie potwierdzają bezpieczeństwa i skuteczności u dzieci i dlatego też stosowanie nie jest zalecane.

Zaleca się stopniowe kończenie infuzji ze względu na ryzyko tachykardii „z odbicia”.

Esmololu chlorowodorek należy stosować ostrożnie u chorych na cukrzycę lub w przypadku hipoglikemii:

Nasilenie hipoglikemii jest mniejsze niż obserwowane w przypadku mniej kardioselektywnych betaadrenolityków. Beta-adrenolityki mogą maskować objawy zwiastujące hipoglikemii, takie jak tachykardia.

Nie dotyczy to jednak zawrotów głowy i nasilonego pocenia.

Najczęściej stwierdzanym działaniem niepożądanym jest niedociśnienie tętnicze, które szybko ustępuje po zmniejszeniu dawki lub odstawieniu produktu. U pacjentów z niskim ciśnieniem skurczowym krwi, należy zachować szczególną ostrożność podczas dostosowywania dawkowania i podczas infuzji podtrzymującej.

Zaleca się ciągłe monitorowanie ciśnienia tętniczego krwi i zapisu EKG u wszystkich pacjentów leczonych esmololem. W przypadku epizodu niedociśnienia szybkość infuzji należy zmniejszyć lub jeśli to konieczne, przerwać infuzję.

Ze względu na negatywny wpływ na czas przewodzenia, beta-adrenolityki należy podawać ostrożnie u pacjentów z blokiem serca I stopnia.

Osoby w podeszłym wieku powinny być leczone ostrożnie, począwszy od mniejszych dawek, ale tolerancja u osób w podeszłym wieku jest zazwyczaj dobra.

Beta-adrenolityki mogą zwiększyć liczbę i czas trwania napadów dławicy piersiowej u pacjentów z dławicą Prinzmetala z powodu zwężenia naczyń wieńcowych serca za pośrednictwem receptorów alfa. Nieselektywne beta-adrenolityki nie powinny być stosowane u tych pacjentów, a selektywne beta 1adrenolityki tylko z największą ostrożnością.

Stymulacja współczulna jest konieczna w podtrzymaniu czynności układu krążenia w zastoinowej niewydolności serca, a blokada receptorów beta niesie potencjalne zagrożenie dalszego osłabienia kurczliwości mięśnia sercowego i nasilenia objawów niewydolności. Dalsze osłabienie kurczliwości mięśnia sercowego lekami blokującymi receptory beta przez pewien czas może w niektórych przypadkach prowadzić do niewydolności serca. Przy pierwszych oznakach lub objawach niewydolności serca, należy odstawić esmolol. Mimo, że odstawienie może być wystarczające ze względu na krótki okres półtrwania esmololu, należy również rozważyć właściwe leczenie (patrz punkt 4.9).

Decyzję o zastosowaniu esmololu do kontroli czynności komór u chorych z nadkomorowymi zaburzeniami rytmu serca należy podejmować ostrożnie, gdy pacjent jest niewydolny hemodynamicznie lub przyjmuje inne leki zmniejszające wszystkie lub którykolwiek z poniższych: opór obwodowy, wypełnianie serca, kurczliwość mięśnia sercowego lub przewodnictwo impulsów elektrycznych w mięśniu sercowym. Pomimo szybkiego początku działania i wyrównywania zaburzeń przez esmolol, zgłoszono kilka przypadków śmierci w złożonych stanach klinicznych, gdzie esmolol był prawdopodobnie używany do kontroli rytmu komór.

Na ogół u pacjentów z chorobą obturacyjną oskrzeli nie należy stosować beta-adrenolityków. Ze względu na selektywność w stosunku do receptora beta₁ oraz łatwość w miareczkowaniu, esmolol należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobami obturacyjnymi oskrzeli. Jednak, ponieważ selektywność beta₁ nie jest całkowita, esmolol należy ostrożnie miareczkować w celu uzyskania możliwie najniższej skutecznej dawki. W przypadku skurczu oskrzeli, infuzję należy natychmiast przerwać i w razie potrzeby podać antagonistę receptora beta₂.

Jeśli pacjent stosuje już lek pobudzający receptor beta-2, może być konieczna ponowna ocena dawki tego leku.

Esmolol należy stosować ostrożnie u pacjentów ze świszczącym oddechem i astmy oskrzelową w wywiadzie.

U pacjentów z łuszczycą lub łuszczycą w wywiadzie, podawanie esmololu chlorowodorku należy starannie rozważyć, jak należy to robić w każdym przypadku.

U pacjentów z zaburzeniami krążenia obwodowego (choroba lub zespół Raynauda, chromanie przestankowe), beta-adrenolityki należy stosować z dużą ostrożnością, ponieważ może wystąpić nasilenie tych zaburzeń.

Beta-adrenolityki mogą wywoływać bradykardię. Jeśli tętno spada poniżej 50-55 uderzeń na minutę w spoczynku i pacjent odczuwa objawy związane z bradykardią, dawkę należy zmniejszyć.

Beta-adrenolityki mogą zwiększać zarówno wrażliwość na alergeny jak i ciężkość reakcji anafilaktycznych.

Infuzja roztworu o stężeniu 20 mg/ml wiązała się ze znacznym podrażnieniem żył i zakrzepowym zapaleniem żył u zwierząt i człowieka. Wynaczynienie roztworu o stężeniu 20 mg/ml może prowadzić do ciężkich reakcji miejscowych oraz ryzyka martwicy skóry.

Reakcje miejscowe zgłaszano również po infuzji stężenia 10 mg/ml. Dlatego też należy unikać infuzji do małych żył lub przez igły typu „motylek”.

Stosowanie produktu leczniczego u dzieci (w wieku poniżej 18 roku życia):

Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności esmololu chlorowodorku u dzieci.

Ciąża

Esmolol nie jest zalecany w czasie ciąży.

Nie ma wystarczających danych do ustalenia ewentualnych szkodliwych skutków stosowania esmololu w czasie ciąży. Jak dotąd nic nie wskazuje na zwiększone ryzyko wad rozwojowych u ludzi. Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na reprodukcję (patrz punkt 5.3.). Potencjalne zagrożenie dla człowieka nie jest znane. W oparciu o działanie farmakologiczne, w późniejszym okresie ciąży, powinny być brane pod uwagę działania niepożądane na płód i noworodka (zwłaszcza hipoglikemia, niedociśnienie tętnicze i bradykardia).

Beta-adrenolityki zmniejszają krążenie w łożysku.

Jeśli leczenie esmololem uważa się za konieczne, należy monitorować maciczno-łożyskowy przepływ krwi i rozwój płodu. Noworodek musi być ściśle monitorowany.

Karmienie piersią

Nie wiadomo, czy esmolol przenika do mleka kobiecego. Nie zaleca się karmienia piersią podczas stosowania esmololu.