Beriate 500 proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań | 500 j.m. | 1 fiol.liof. | + rozp.

Beriate P składa się z proszku i rozpuszczalnika do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji zawierających odpowiednio 250 j.m.; 500 j.m. i 1000 j.m. ludzkiego VIII czynnika krzepnięcia krwi na fiolkę.

Produkt jest rekonstytuowany odpowiednio z 2,5ml; 5ml i 10ml wody do wstrzykiwań, powstały w ten sposób roztwór zawiera ok. 100 j.m./ml ludzkiego VIII czynnika krzepnięcia krwi.

Moc (j.m.) jest określana przy użyciu metody chromogennej zgodnej z Farmakopeą Europejską.

Średnia swoista aktywność wynosi około 270 j.m./mg białka.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punk 6.1.

Nadwrażliwość na substancje czynną lub na którąkolwiek z substancji pomocniczych.

Działania niepożądane odnotowane po wprowadzeniu produktu na rynek oraz oparte na literaturze naukowej. Działania niepożądane w zależności od częstości ich występowania: Bardzo częste (> 1/10); częste (> 1/100, < 1/10); raczej rzadkie (> 1/1000, < 1/100); rzadkie (> 1/10 000, < 1/1000); bardzo rzadkie (< 1/10 000), łącznie z pojedynczymi przypadkami:

Zaburzenia układu immunologicznego:

Nadwrażliwość lub reakcje alergiczne (wśród których występują: obrzęk naczynioruchowy, pieczenie i kłucie w miejscu wstrzyknięcia, dreszcze, nagłe zaczerwienienie twarzy i uderzenia krwi do głowy, uogólniona pokrzywka, bóle głowy, pokrzywka, spadek ciśnienia tętniczego, letarg, nudności, niepokój, tachykardia, ucisk w klatce piersiowej, mrowienie, wymioty i świszczący oddech) są obserwowane bardzo rzadko, które niekiedy mogą rozwinąć się w ciężką anafilaksję (ze wstrząsem włącznie).

Pacjenci z hemofilią typu A mogą wytworzyć przeciwciała neutralizujące (inhibitory) VIII czynnika krzepnięcia. Jeżeli pojawią się tego typu inhibitory, stan taki będzie objawiał się niewystarczającą reakcją na leczenie. W takich przypadkach zalecany jest kontakt z wyspecjalizowanym ośrodkiem leczenia hemofilii.

Doświadczenie w stosowaniu Beriate P u wcześniej nie leczonych pacjentów, uzyskane na podstawie badań klinicznych, jest obecnie bardzo ograniczone. Z tego względu dane liczbowe odnośnie przypadków występowania swoistych inhibitorów mających znaczenie kliniczne nie są dostępne.

Zaburzenia ogólne:

W bardzo rzadkich przypadkach stwierdzono podwyższenie temperatury ciała.

Informacje na temat bezpieczeństwa w zakresie przenoszenia czynników zakaźnych, patrz punkt 4.4.

Leczenie powinno być prowadzone pod nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu hemofilii.

Dawkowanie:

Dawkowanie i czas trwania terapii zastępczej zależą od stopnia ciężkości niedoboru VIII czynnika krzepnięcia, nasilenia zaburzeń hemostatycznych funkcji organizmu, umiejscowienia i intensywności krwawienia oraz od stanu klinicznego pacjenta.

Liczba podawanych pacjentowi jednostek VIII czynnika wyrażona jest w jednostkach międzynarodowych (j.m.), które odnoszą się do aktualnych standardów WHO dla produktów VIII czynnika krzepnięcia. Aktywność VIII czynnika krzepnięcia w osoczu jest wyrażana jako wartość % (w odniesieniu do osocza ludzkiego) lub w j.m. (w odniesieniu do międzynarodowych standardów zawartości VIII czynnika krzepnięcia w osoczu).

Jedna jednostka międzynarodowa aktywności VIII czynnika krzepnięcia jest równa aktywności VIII czynnika krzepnięcia zawartego w 1 ml osocza ludzkiego .

Przeliczanie wymaganego dawkowania VIII czynnika krzepnięcia opiera się na empirycznym stwierdzeniu, że 1 j.m. VIII czynnika krzepnięcia na kg masy ciała zwiększa aktywność VIII osoczowego czynnika o około 2% zwykłej aktywności (2 j.m./dl). Wymagane dawkowanie przeliczane jest przy użyciu następującego wzoru:

Wymagana liczba jednostek = masa ciała [kg] x pożądany wzrost poziomu VIII czynnika [% lub j.m./dl] x odwrotność obserwowanej poprawy.

Dawka produktu, droga oraz częstotliwość jego podawania powinna zawsze być indywidualnie dobrana w zależności od efektywności klinicznej u poszczególnych pacjentów.

W razie wystąpienia następujących przypadków krwawienia, aktywność VIII czynnika krzepnięcia nie powinna spaść poniżej podanych wartości dla aktywności w osoczu (w % normy lub j.m./dl) w odpowiadającym okresie czasu.

Poniższa tabela przedstawia możliwe dawkowanie w przypadkach krwawień i przy zabiegach chirurgicznych:

Podczas leczenia wskazane jest określenie docelowej aktywności VIII czynnika krzepnięcia w celu ustalenia dawek częstości wlewów. Szczególnie podczas dużych zabiegów chirurgicznych niezbędne jest monitorowanie terapii substytucyjnej poprzez kontrolę procesu krzepnięcia (poziomu aktywności VIII czynnika krzepnięcia w osoczu). Poszczególni pacjenci mogą różnie reagować na podawany VIII czynnik krzepnięcia, którego poziomy odzysku in vivo oraz okresy półtrwania mogą się różnić.

W długoterminowym postępowaniu profilaktycznym u chorych na ciężką postać hemofilii typu A, podaje się od 20 do 40 j.m. VIII czynnika krzepnięcia na kilogram masy ciała w odstępach co 2 do 3 dni. W niektórych przypadkach, w szczególności u pacjentów w młodym wieku, konieczne jest częstsze podawanie tego czynnika lub zastosowanie większych dawek.

Dawkowanie u dzieci uzależnione jest od masy ciała, w związku z tym wielkość dawki ustalana jest na tej samej zasadzie co u dorosłych. Częstość podawania powinna być zawsze ustalana indywidualnie w zależności od efektywności klinicznej. Opisywane są przypadki leczenia dzieci młodszych niż 6 lat (patrz 5.1).

Pacjenci powinni być monitorowani na wypadek wytworzenia inhibitorów VIII czynnika krzepnięcia. W przypadku gdy żądany poziom aktywności VIII czynnika krzepnięcia nie może być osiągnięty lub gdy nie uzyskuje się odpowiedniej kontroli krwawienia po zastosowaniu właściwej dawki, należy wykonać badanie na obecność inhibitorów VIII czynnika krzepnięcia. U pacjentów z wysokim poziomem inhibitorów VIII czynnika krzepnięcia leczenie może być nieskuteczne, więc należy rozważyć podjęcie innych działań terapeutycznych. Pacjenci tacy powinni być prowadzeni przez lekarzy doświadczonych w leczeniu podobnych przypadków hemofilii (patrz też 4.4).

Sposób podawania

Zrekonstytuować produkt leczniczy jak opisano w punkcie 6.6. Produkt powinien być podawany drogą dożylną. Szybkość wstrzyknięcia lub infuzji nie powinna przekraczać 2 ml/min.

Produkt przed podaniem należy ogrzać do temperatury pokojowej lub temperatury ciała.

Podawać we wstrzyknięciu lub infuzji z szybkością odpowiednią dla komfortu pacjenta. Należy obserwować pacjenta w kierunku możliwych reakcji natychmiastowych.

W przypadku wystąpienia jakichkolwiek reakcji niepożądanych, które mogą być związane z podawaniem Beriate P, należy zmniejszyć szybkość lub wstrzymać podawanie, w zależności od stanu klinicznego pacjenta (patrz też 4.4).

Podobnie jak przy podawaniu wszystkich dożylnych produktów białkowych możliwe są reakcje nadwrażliwości typu alergicznego. Pacjenci powinni być poinformowani o wczesnych objawach nadwrażliwości, takich jak pokrzywka, uogólniona pokrzywka, ucisk w klatce piersiowej, świszczący oddech, spadek ciśnienia tętniczego lub anafilaksja. W razie wystąpienia takich objawów pacjenci powinni natychmiast odstawić produkt leczniczy i skontaktować się z lekarzem prowadzącym.

W razie wystąpienia wstrząsu należy przestrzegać aktualnych wytycznych dotyczących terapii wstrząsu.

Beriate P zawiera 28 mg sodu na 1000 j.m. Należy wziąć to pod uwagę u pacjentów będących na kontrolowanej diecie niskosodowej.

Bezpieczeństwo stosowania pod względem możliwości przeniesienia wirusów

Zastosowano standardowe postępowanie zabezpieczające przed przenoszeniem zakażeń produktów leczniczych otrzymywanych z krwi lub osocza ludzkiego, do którego należy: selekcja dawców, badanie przesiewowe pojedynczych donacji i całych pul osocza w kierunku swoistych markerów zakażenia oraz zastosowanie skutecznych metod inaktywacji/usuwania wirusów w czasie procesu wytwarzania. Należy jednak pamiętać, że mimo zastosowania wspomnianych wyżej metod, nie można całkowicie wykluczyć niebezpieczeństwa przeniesienia czynników zakaźnych po podaniu produktu leczniczego pochodzącego z ludzkiej krwi lub osocza. To ryzyko dotyczy również nieznanych lub nowo odkrytych wirusów i innych czynników zakaźnych.

Stosowane środki zabezpieczające są uznawane za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak: HIV, HBV i HCV.

Metody inaktywacji/usuwania wirusów mogą mieć ograniczoną skuteczność wobec wirusów bezotoczkowych, takich jak HAV i parwowirus B19.

Zakażenie parwowirusem B19 może mieć poważne skutki dla kobiet w ciąży (ze względu na możliwość zakażenia płodu) oraz dla osób z niedoborem odporności lub zwiększoną erytropoezą (np. w anemii hemolitycznej).

U pacjentów, otrzymujących regularnie lub w sposób powtarzalny produkty zawierające VIII czynnik pochodzący z osocza ludzkiego, należy rozważyć zastosowanie odpowiednich szczepień przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i B.

Wytwarzanie neutralizujących przeciwciał (inhibitorów) VIII czynnika krzepnięcia zdarza się podczas leczenia chorych na hemofilię typu A. Inhibitory te są zazwyczaj immunoglobulinami z grupy IgG skierowanymi przeciwko aktywności prokoagulacyjnej VIII czynnika krzepnięcia. Ich ilość oznacza się w jednostkach Bethesda (BU) na mililitr osocza przy użyciu zmodyfikowanego testu. Ryzyko wytworzenia inhibitorów jest związane z ekspozycją na antyhemofilowy VIII czynnik krzepnięcia i jest ono najwyższe w ciągu 20 pierwszych dni ekspozycji. W rzadkich przypadkach wytworzenie inhibitorów może nastąpić po pierwszych 100 dniach ekspozycji. Pacjenci leczeni ludzkim VIII czynnikiem krzepnięcia powinni być uważnie monitorowani pod kątem wytworzenia inhibitorów za pomocą odpowiednich testów laboratoryjnych oraz obserwacji klinicznej. Patrz również punkt 4.8.

Zdecydowanie zaleca się, aby przy każdym podaniu pacjentowi leku Beriate P, odnotować nazwę i numer serii produktu, aby móc powiązać pacjenta z daną serią leku.

Płodność

Nie przeprowadzano badań na zwierzętach dotyczących wpływu VIII czynnika krzepnięcia na płodność.

Ciąża i karmienie piersią

Ze względu na rzadkie występowanie hemofilii typu A u kobiet nie ma doświadczeń dotyczących wpływu VIII czynnika krzepnięcia na ciążę i karmienie piersią.

Z tego względu podawanie produktu leczniczego w czasie ciąży i laktacji powinno być wysoce uzasadnione.