VILPIN

Jedna tabletka zawiera 10 mg amlodypiny w postaci benzenosulfonianu amlodypiny.. Substancje pomocnicze, patrz punkt 6.1.

Amlodypina jest przeciwwskazana u pacjentów z nadwrażliwością na amlodypinę, inne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą preparatu Vilpin.

Amlodypina nie powinna być stosowana u pacjentów we wstrząsie kardiogennym, z klinicznie istotnym zwężeniem zastawki aortalnej, u pacjentów z niestabilną dławicą piersiową (z wyjątkiem dławicy Prinzmetala), u pacjentów po ostrym zawale mięśnia sercowego (w ciągu pierwszych 4 tygodni) oraz u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby.

Amlodypina jest przeciwwskazana w okresie ciąży i w czasie karmienia piersią.

Działania niepożądane wywoływane stosowaniem amlodypiny przedstawiono poniżej uwzględniając klasyfikację układowo-narządową i częstość występowania.

Częstość występowania zdefiniowano następująco:

Bardzo często > =10%

Często > =1%, < 10%

Niezbyt często > =0,1%, < 1%

Rzadko > =0,01%, < 0,1%

Bardzo rzadko < 0,01%

Zaburzenia krwi i układu chłonnego:

Bardzo rzadko: małopłytkowość, leukopenia.

Zaburzenia układu immunologicznego:

Bardzo rzadko: reakcje alergiczne

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania:

Bardzo rzadko: hiperglikemia

Zaburzenia psychiczne:

Niezbyt często: zaburzenia snu, zmiany nastroju

Zaburzenia układu nerwowego:

Często: senność, zawroty głowy, bóle głowy

Niezbyt często: drżenie, zaburzenia smaku, omdlenie, niedoczulica, parestezje Bardzo rzadko: neuropatia obwodowa, wzmożone napięcie mięśni

Zaburzenia oka:

Niezbyt często: zaburzenia widzenia

Zaburzenie ucha i błędnika:

Niezbyt często: szumy uszne

Zaburzenia serca:

Często: kołatanie serca, częstoskurcz

Bardzo rzadko: zawał mięśnia sercowego, arytmię, rzadkoskurcz, częstoskurcz komorowy i migotanie przedsionków, jednakże działanie te mogą być związane z pierwotną chorobą.

Na początku leczenia amlodypiną mogą wystąpić napady dławicy piersiowej np. u pacjentów ze współistniejącą dławicą piersiową możliwy jest wzrost częstotliwości napadów dławicy, wydłużenie czasu ich trwania i zaostrzenie objawów.

Zaburzenia naczyń:

Często: zaczerwienienie Niezbyt często: niedociśnienie tętnicze Bardzo rzadko: zapalenie naczyń.

Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia:

Niezbyt często: duszność, zapalenie błony śluzowej nosa

Bardzo rzadko: kaszel

Zaburzenia żołądkowo-jelitowe:

Często: ból brzucha, mdłości

Niezbyt często: wymioty, niestrawność, naprzemienne dolegliwości jelita grubego, uczucie suchości w ustach, biegunka

Bardzo rzadko: zapalenie trzustki, zapalenie błony śluzowej żołądka, przerost dziąseł

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych:

Bardzo rzadko: zapalenie wątroby, żółtaczka i zwiększona aktywność enzymów wątrobowych (związana głównie z zastojem żółci)

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

Niezbyt często: łysienie, plamica, odbarwienie skóry, nadmierne pocenie się, świąd, wysypka Bardzo rzadko: obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, pokrzywka

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe, tkanki łącznej i kości:

Niezbyt często: bóle stawów, bóle mięśni, bolesne skurcze mięśni, bóle pleców

Zaburzenia nerek i dróg moczowych:

Niezbyt często: zaburzenia w oddawaniu moczu, oddawanie moczu w nocy, częste oddawanie moczu

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi:

Niezbyt często: impotencja, ginekomastia

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:

Często: obrzęk, uczucie zmęczenia

Niezbyt często: bóle w klatce piersiowej, osłabienie, ból, złe samopoczucie

Wyniki badań laboratoryjnych:

Niezbyt często: zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała

Dorośli

W leczeniu zarówno nadciśnienia, jak i dławicy piersiowej dawka początkowa wynosi zazwyczaj 5 mg, podawana raz na dobę. Dawkę dobową amlodypiny można zwiększyć do dawki maksymalnej 10 mg w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta.

U pacjentów wcześniej leczonych lekami moczopędnymi z grupy tiazydów, lekami Beta-adrenolitycznymi, inhibitorami konwertazy angiotensyny nie ma konieczności dostosowania dawki amlodypiny.

Dzieci

Nie zaleca się stosowania amlodypiny u dzieci.

Dawkowanie u pacjentów w podeszłym wieku

Nie ma konieczności modyfikowania dawki amlodypiny u pacjentów w podeszłym wieku.

Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby okres półtrwania amlodypiny jest dłuższy. Ponieważ nie ustalono dawkowania w tej grupie pacjentów, amlodypinę należy podawać ostrożnie.

Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek

Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie korelują ze stopniem niewydolności nerek, dlatego nie ma konieczności dostosowania dawki amlodypiny u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. Amlodypina nie ulega dializie.

Sposób podawania preparatu Vilpin

Pokarm nie wpływa na wchłanianie amlodypiny, preparat Vilpin można podawać niezależnie od posiłku raz na dobę, najlepiej rano.

Pacjenci z niewydolnością serca

W długotrwałym, kontrolowanym placebo badaniu (PRAISE-2) obejmującym pacjentów z niewydolnością serca (stopień III i IV wg klasyfikacji NYHA) o podłożu innym niż niedokrwienne, amlodypina powodowała zwiększenie częstości występowania obrzęku płuc pomimo braku nasilenia niewydolności serca, w porównaniu z placebo. Patrz punkt 5.1.,.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Podobnie jak w przypadku wszystkich innych leków blokujących kanały wapniowe u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby okres półtrwania amlodypiny ulega wydłużeniu. Nie ustalono schematu dawkowania u tych pacjentów. Z tego powodu amlodypinę należy stosować ostrożnie.

Zawał serca

Brak danych uzasadniających stosowanie amlodypiny w monoterapii u pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia sercowego i w okresie pierwszego miesiąca od jego przebycia.

Przełom nadciśnieniowy

Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Jedynie 10% dawki amlodypiny jest wydzielane z moczem w postaci nie zmienionej, ponieważ w większości ulega ona przemianie do aktywnych biologicznie metabolitów. W związku z tym, stężenie amlodypiny w osoczu nie zależy od stopnia zaburzeń czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie ma konieczności dostosowania dawki amlodypiny.

Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat)

Czas osiągnięcia maksymalnego stężenia amlodypiny we krwi u pacjentów w podeszłym wieku jest podobny jak u pacjentów młodszych. W wieku podeszłym dochodzi do zmniejszenia wydalania amlodypiny i zwiększenia powierzchni pod krzywą stężenia leku w czasie. Preparat Vilpin należy stosować ostrożnie u tych pacjentów.

Hipotonia

Leki blokujące kanały wapniowe rozszerzają obwodowe naczynia krwionośne i mogą powodować hipotonię. Ponieważ przeciwnadciśnieniowe działanie amlodypiny narasta powoli, ryzyko wystąpienia hipotonii jest mniejsze niż w przypadku leków należących do I i II generacji tej grupy farmakoterapeutycznej.

Pacjenci z niewydolnością serca

W długotrwałym, kontrolowanym placebo badaniu (PRAISE-2) obejmującym pacjentów z niewydolnością serca (stopień III i IV wg klasyfikacji NYHA) o podłożu innym niż niedokrwienne, amlodypina powodowała zwiększenie częstości występowania obrzęku płuc pomimo braku nasilenia niewydolności serca, w porównaniu z placebo. Patrz punkt 5.1.,.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Podobnie jak w przypadku wszystkich innych leków blokujących kanały wapniowe u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby okres półtrwania amlodypiny ulega wydłużeniu. Nie ustalono schematu dawkowania u tych pacjentów. Z tego powodu amlodypinę należy stosować ostrożnie.

Zawał serca

Brak danych uzasadniających stosowanie amlodypiny w monoterapii u pacjentów ze świeżym zawałem mięśnia sercowego i w okresie pierwszego miesiąca od jego przebycia.

Przełom nadciśnieniowy

Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Jedynie 10% dawki amlodypiny jest wydzielane z moczem w postaci nie zmienionej, ponieważ w większości ulega ona przemianie do aktywnych biologicznie metabolitów. W związku z tym, stężenie amlodypiny w osoczu nie zależy od stopnia zaburzeń czynności nerek. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek nie ma konieczności dostosowania dawki amlodypiny.

Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat)

Czas osiągnięcia maksymalnego stężenia amlodypiny we krwi u pacjentów w podeszłym wieku jest podobny jak u pacjentów młodszych. W wieku podeszłym dochodzi do zmniejszenia wydalania amlodypiny i zwiększenia powierzchni pod krzywą stężenia leku w czasie. Preparat Vilpin należy stosować ostrożnie u tych pacjentów.

Hipotonia

Leki blokujące kanały wapniowe rozszerzają obwodowe naczynia krwionośne i mogą powodować hipotonię. Ponieważ przeciwnadciśnieniowe działanie amlodypiny narasta powoli, ryzyko wystąpienia hipotonii jest mniejsze niż w przypadku leków należących do I i II generacji tej grupy farmakoterapeutycznej.

Amlodypina może być bezpiecznie stosowana z tiazydowymi lekami moczopędnymi, lekami alfa-adrenolitycznymi, lekami P-adrenolitycznymi, inhibitorami enzymu konwertującego angiotensynę, azotanami o przedłużonym działaniu, trójazotanem glicerolu podawanym podjęzykowo, niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, antybiotykami oraz doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi.

W badaniach in vitro z zastosowaniem ludzkiego osocza nie stwierdzono, aby amlodypina wpływała na wiązanie się z białkami osocza digoksyny, fenytoiny, warfaryny lub indometacyny.

Badania specjalne: wpływ innych leków na amlodypinę

Cymetydyna: jednoczesne podawanie amlodypiny z cymetydyną nie powoduje zmian w farmakokinetyce amlodypiny.

Sok grejpfrutowy: jednoczesne podanie 10 mg amlodypiny z 240 ml soku grejpfrutowego 20 zdrowym ochotnikom nie wywierało żadnego istotnego klinicznie wpływu na właściwości farmakokinetyczne amlodypiny.

Syldenafil: w przypadku stosowania amlodypiny w skojarzeniu z syldenafilem, każdy z tych preparatów wywiera niezależny wpływ na obniżenie ciśnienia krwi.

Badania specjalne: wpływ amlodypiny na inne preparaty

Atorwastatyna: jednoczesne, wielokrotne podawanie dawek 10 mg amlodypiny z 80 mg atorwastatyny nie powoduje znaczących zmian parametrów farmakokinetycznych atorwastatyny w stanie równowagi.

Digoksyna: jednoczesne podawanie amlodypiny z digoksyną nie zmienia stężenia digoksyny w surowicy krwi ani jej klirensu nerkowego u zdrowych ochotników.

Warfaryna: u zdrowych ochotników płci męskiej jednoczesne podawanie amlodypiny nie zmienia w znamienny sposób działania warfaryny na czasu protrombinowy.

Cyklosporyna: badania farmakokinetyczne z cyklosporyną wskazują, że amlodypina nie zmienia w sposób znamienny farmakokinetyki cyklosporyny.

Badania laboratoryjne: nie stwierdzono wpływu amlodypiny na wyniki badań laboratoryjnych.

Przeciwnadciśnieniowe działanie amlodypiny może nasilać działanie innych leków przeciwnadciśnieniowych takich jak trójpierścieniowe leki antydepresyjne.

W połączeniu z azotanami wpływ amlodypiny na ciśnienie tętnicze krwi i częstość akcji serca może być nasilony.

Przy jednoczesnym podawaniu amlodypiny z lekami P-adrenolitycznymi wymagane jest uważnie monitorowanie pacjenta z powodu możliwości wystąpienia niedociśnienia tętniczego. Udowodniono, że leki P-adrenolityczne mogą pogarszać stan pacjenta z niewydolnością serca.

Brak danych klinicznych potwierdzających ujemny efekt inotropowy amlodypiny. Jednakże jednoczesne podawanie amlodypiny z lekami P-adrenolitycznymi u pacjentów z niewydolnością serca powinno się odbywać z zachowaniem ostrożności.

Niektóre leki z grupy antagonistów wapnia mogą nasilać ujemny efekt inotropowy leków przeciwarytmicznych takich jak amiodaron i chinidyna.

W przypadku stosowania amlodypiny i silnych inhibitoró w izoenzymu CYP3A4, np. ketokonazol, itrakonazol, rytonawir, amlodypina może występować w większych stężeniach w osoczu. Dlatego należy ostrożnie stosować amlodypinę u pacjentów jednocześnie przyjmujących silne inhibitory izoenzymu CYP3A4.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji amlodypiny i leków zwiększających aktywność izoenzymu CYP3A4 (np. ryfampicyna), ale można przypuszczać, że mogą one powodować zmniejszenie stężenia amlodypiny w osoczu krwi.

Nagłe odstawienie leku Beta-adrenolitycznego, także u pacjentów jednocześnie leczonych amlodypiną może spowodować nasilenie objawów dławicy piersiowej, zawał serca, wystąpienie komorowych zaburzeń rytmu. Lek Beta-adrenolityczny należy odstawiać stopniowo zmniejszając jego dawki przez okres 7-14 dni.

Obecność pokarmu nie wpływa na biodostępność amlodypiny.

Możliwość wystąpienia, zwłaszcza na początku leczenia amlodypiną, działań niepożądanych takich jak ból głowy, uczucie zmęczenia i zawroty głowy może upośledzać zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.

Objawy:

Dostępne dane sugerują, że znaczne przedawkowanie może spowodować nadmierne rozszerzenie naczyń obwodowych i odruchowe przyspieszenie czynności serca. Donoszono o przypadkach znacznego, przedłużającego się spadku ciśnienia, w tym wstrząsu ze skutkiem śmiertelnym.

Leczenie:

Podawanie węgla aktywowanego zdrowym ochotnikom bezpośrednio lub do dwóch godzin po zażyciu dawki 10 mg amlodypiny, spowodowało znaczne zmniejszenie wchłaniania amlodypiny. W niektórych przypadkach dobre efekty może dać płukanie żołądka. Klinicznie znaczący spadek ciśnienia wywołany przedawkowaniem amlodypiny wymaga czynnego wspomagania czynności układu krążenia, w tym częstego monitorowania czynności serca i układu oddechowego, uniesienia kończyn oraz kontrolowania objętości płynów i ilości wydalanego moczu. Środki wywołujące skurcz naczyń mogą pomóc przywrócić napięcie ścian naczyń krwionośnych i odpowiednie ciśnienie krwi, pod warunkiem że nie ma przeciwwskazań do ich zastosowania. Podany dożylnie glukonian wapnia może znieść efekt blokady kanałów wapniowych. Ponieważ amlodypina w znacznej części wiąże się z białkami, dializa nie wydaje się być skutecznym sposobem jej usunięcia.