Co-Prenessa interakcje ulotka tabletki 8mg+2,5mg 30 tabl.

Dostępny w większości aptek

 

Co-Prenessa tabletki | 8mg+2,5mg | 30 tabl.

od 0 , 00  do 26 , 17

Wybierz odpłatność


Dowiedz się więcej

Rodzaj: lek na receptę | refundowany | 65+
Substancja czynna: tert-Butylamini Perindoprilum, Indapamidum
Podmiot odpowiedzialny: KRKA D.D. NOVO MESTO

Co-Prenessa cena

26,17



Opis produktu Co-Prenessa

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Co-Prenessa, 8 mg + 2,5 mg, tabletki

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY i ILOŚCIOWY

Każda tabletka zawiera 8 mg peryndoprylu z tert-butyloaminą (tert-Butylamini perindoprilum) oraz
2,5 mg indapamidu (Indapamidum).

Substancja pomocnicza:

Tabletka
8 mg +2,5 mg

laktoza

134,96 mg

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka.

Białe, owalne, lekko dwuwypukłe tabletki z linią podziału po jednej stronie. Linia podziału na tabletce
tylko ułatwia rozkruszenie w celu ułatwienia połknięcia, a nie podział na równe dawki.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Produkt leczniczy Co-Prenessa wskazany jest w leczeniu pierwotnego nadciśnienia tętniczego u
pacjentów, u których skojarzone leczenie peryndoprylem i indapamidem, w tych samych dawkach,
pozwoliło uzyskać kontrolę ciśnienia tętniczego.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Do stosowania doustnego.

Zwykle stosowana dawka to jedna tabletka na dobę, w pojedynczej dawce, najlepiej rano przed
posiłkiem.

Pacjenci w podeszłym wieku (patrz punkt 4.4)

U pacjentów w podeszłym wieku stężenie kreatyniny w osoczu należy korygować, biorąc pod uwagę
wiek, masę ciała i płeć pacjenta. Pacjenci w wieku podeszłym mogą przyjmować produkt leczniczy
Co-Prenessa pod warunkiem, że czynność nerek jest prawidłowa oraz po uwzględnieniu reakcji na
leczenie.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt 4.4)

U pacjentów z ciężkimi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny poniżej
60 ml/min) stosowanie produktu leczniczego Co-Prenessa jest przeciwwskazane.
Zmiana dawkowania nie jest konieczna u pacjentów z klirensem kreatyniny większym lub równym
60 ml/min.

Ocena stanu pacjenta powinna obejmować częste oznaczenia stężenia kreatyniny i potasu.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2)

Produkt leczniczy Co-Prenessa jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności
wątroby.

Zmiana dawkowania nie jest konieczna u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności
wątroby.

Dzieci i młodzież

Produktu leczniczego Co-Prenessa nie należy stosować u dzieci i młodzieży, ponieważ nie ustalono
skuteczności i tolerancji peryndoprylu stosowanego w monoterapii i w leczeniu skojarzonym w tej
grupie pacjentów.

4.3 Przeciwwskazania

Przeciwwskazania związane z peryndoprylem:

- nadwrażliwość na peryndopryl lub na jakikolwiek inny inhibitor ACE;

- obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie (obrzęk Quincke'go), związany z wcześniejszym
leczeniem inhibitorem ACE;

- dziedziczny lub idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy;

- drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).

Przeciwwskazania związane indapamidem:

- nadwrażliwość na indapamid lub na jakikolwiek inny lek z grupy sulfonamidów;

- ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min);

- encefalopatia wątrobowa;

- ciężkie zaburzenia czynności wątroby;

- hipokaliemia;

- zazwyczaj nie zaleca się skojarzenia tego produktu leczniczego z innymi niż
przeciwarytmiczne lekami, które wywołują częstoskurcz komorowy typu torsades de pointes
(patrz punkt 4.5);

- karmienie piersią (patrz punkt 4.6).

Przeciwwskazania związane z produktem leczniczym Co-Prenessa:

- nadwrażliwość na którąkolwiek substancję pomocniczą,

- ciężkie i umiarkowane zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny poniżej 60 ml/min).

Ze względu na brak dostatecznego doświadczenia terapeutycznego, produkt leczniczy Co-Prenessa nie
powinien być stosowany u:

- pacjentów poddawanych dializie;

- pacjentów z nieleczoną, niewyrównaną niewydolnością wątroby.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Specjalne ostrzeżenia

Dotyczące peryndoprylu i indapamidu

Lit

Jednoczesne podawanie preparatów litu wraz z peryndoprylem i indapamidem zwykle nie jest
zalecane (patrz punkt 4.5).

Dotyczące peryndoprylu
Neutropenia/agranulocytoza

Neutropenia/agranulocytoza, małopłytkowość oraz niedokrwistość były zgłaszane u pacjentów
przyjmujących inhibitory ACE. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek oraz bez innych
czynników towarzyszących, neutropenia występuje rzadko. Peryndopryl powinien być stosowany z
najwyższą ostrożnością u pacjentów z kolagenowym zapaleniem naczyń, leczonych lekami
immunosupresyjnymi, przyjmujących allopurynol lub prokainamid, lub z wieloma tymi czynnikami
ryzyka, zwłaszcza, jeśli już wcześniej występowały zaburzenia czynności nerek. U niektórych z tych
pacjentów rozwinęły się poważne zakażenia, w nielicznych przypadkach oporne na intensywną
antybiotykoterapię. Jeżeli peryndopryl jest stosowany u takich pacjentów, zaleca się okresowe
kontrolowanie liczby leukocytów, a pacjenci powinni być poinformowani o konieczności zgłaszania
wszelkich oznak zakażenia (np. ból gardła, gorączka).

Nadwrażliwość/ obrzęk naczynioruchowy

Obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, języka, nagłośni i (lub) krtani był rzadko zgłaszany
u pacjentów przyjmujących inhibitory konwertazy angiotensyny, w tym peryndopryl. Może on
wystąpić w każdym okresie leczenia. W razie wystąpienia takich objawów leczenie należy
natychmiast przerwać, a pacjenta należy obserwować, aż do całkowitego ustąpienia objawów. Obrzęk
ograniczony do twarzy i warg ustępuje zwykle samoistnie, Leki przeciwhistaminowe mogą być
przydatne w łagodzeniu objawów.

Obrzęk naczynioruchowy w obrębie krtani może prowadzić do zgonu pacjenta. W przypadkach
zajęcia języka, głośni lub krtani, może on powodować niedrożność dróg oddechowych. Należy
natychmiast wdrożyć odpowiednie leczenie, które może obejmować podskórne wstrzyknięcie
roztworu adrenaliny 1:1000 (od 0,3 ml do 0,5 ml) i (lub) metody podtrzymujące drożność dróg
oddechowych.

Obrzęk naczynioruchowy występuje częściej u pacjentów rasy czarnej przyjmujących inhibitory ACE
niż u pacjentów innych ras.

Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie, nawet niezwiązanym z przyjmowaniem
inhibitorów ACE, mogą wykazywać zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego w trakcie
leczenia inhibitorem ACE (patrz punkt 4.3).

U pacjentów przyjmujących inhibitory ACE rzadko obserwowano obrzęk naczynioruchowy jelit. U
pacjentów tych występował ból brzucha (z nudnościami i wymiotami lub bez nich); w niektórych
przypadkach nie był on poprzedzony obrzękiem twarzy a stężenie esterazy C-1 było prawidłowe.
Obrzęk naczynioruchowy jelit rozpoznawano badaniem tomograficznym, ultrasonograficznym lub w
trakcie zabiegu chirurgicznego. Jego objawy ustępowały po odstawieniu inhibitora ACE. Obrzęk
naczynioruchowy jelit powinien być uwzględniany w diagnostyce różnicowej bólów brzucha u
pacjentów przyjmujących inhibitory ACE.

Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas odczulania

U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE odczulanych na jad owadów błonkoskrzydłych (osy,
pszczoły) opisywano pojedyncze przypadki występowania przedłużonych, groźnych dla życia reakcji
rzekomoanafilaktycznych. Dlatego, u pacjentów z alergiami poddawanych odczulaniu, inhibitory ACE
należy stosować ostrożnie i unikać ich podawania podczas immunoterapii jadami. Reakcjom tym
można zapobiec poprzez odstawienie inhibitora ACE, na co najmniej 24 godziny przed odczulaniem u
pacjentów, którzy wymagają leczenia inhibitorami ACE.

Reakcje rzekomoanafilaktyczne podczas aferezy LDL

W rzadkich przypadkach u pacjentów przyjmujących inhibitory ACE podczas aferezy lipoprotein o
niskiej gęstości (LDL) z siarczanem dekstranu występowały zagrażające życiu reakcje
rzekomoanafilaktyczne. Reakcjom tym można zapobiec poprzez czasowe odstawienie inhibitora ACE
przed każdą aferezą.

Pacjenci poddawani hemodializie

U pacjentów dializowanych z zastosowaniem błon wysokoprzepływowych (np. AN 69®) i
jednocześnie otrzymujących inhibitor ACE zgłaszano reakcje rzekomoanafilaktyczne.. U tych
pacjentów należy rozważyć zastosowanie innego typu błon dializacyjnych lub innej klasy leków
przeciwnadciśnieniowych.

Leki moczopędne oszczędzające potas, sole potasu

Zwykle nie zaleca się jednoczesnego przyjmowania peryndoprylu i leków moczopędnych
oszczędzających potas i soli potasu (patrz punkt 4.5).

Ciąża

Nie należy rozpoczynać leczenia inhibitorami ACE w czasie ciąży. O ile kontynuacja leczenia
inhibitorami ACE nie jest uznana za niezbędną, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować inne
leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w czasie ciąży. W
przypadku stwierdzenia ciąży, leczenie inhibitorami ACE należy niezwłocznie przerwać i, jeżeli jest
to właściwe, rozpocząć terapię alternatywną (patrz punkty 4.3 i 4.6).

Dotyczące indapamidu

W zaburzeniach czynności wątroby tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne mogą powodować
encefalopatię wątrobową. W takich przypadkach należy natychmiast przerwać podawanie leków
moczopędnych.

Nadwrażliwość na światło

W czasie leczenia tiazydowymi i tiazydopodobnymi lekami moczopędnymi zgłaszano przypadki
nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.8). W razie wystąpienia reakcji nadwrażliwości na światło w
czasie leczenia, zaleca się jego przerwanie. Jeżeli ponowne podanie leku moczopędnego okaże się
konieczne, zaleca się ochronę odsłoniętych powierzchni skóry przed słońcem i sztucznym
promieniowaniem UVA.

Środki ostrożności dotyczące stosowania

Dotyczące peryndoprylu i indapamidu
Zaburzenia czynności nerek

W przypadkach ciężkich i umiarkowanych zaburzeń czynności nerek (klirens kreatyniny < 60 ml/min)
leczenie jest przeciwwskazane.

U niektórych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym bez wcześniejszej, jawnej choroby nerek, u
których badania krwi wskazują ich niewydolność, leczenie powinno być przerwane i ewentualnie
rozpoczęte ponownie, mniejszą dawką lub tylko jedną z substancji czynnych produktu.
U tych pacjentów rutynowe kontrole medyczne powinny obejmować częste oznaczenia stężenia
potasu i kreatyniny - najpierw po dwóch tygodniach a następnie co dwa miesiące podczas całego
okresu leczenia stałą dawką. Niewydolność nerek zgłaszano przede wszystkim u pacjentów z ciężką
niewydolnością serca lub ze współistniejącą niewydolnością nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy
nerkowej.

Produktu leczniczego zwykle nie zaleca się u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych
lub u pacjentów z jedyną czynną nerką.

Niedociśnienie i zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej

U pacjentów z niedoborem sodu istnieje ryzyko nagłego niedociśnienia (w szczególności u pacjentów
ze zwężeniem tętnicy nerkowej). Z tego względu należy prowadzić systematyczną ocenę objawów
klinicznych zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej, które mogą wystąpić przy towarzyszących
epizodach biegunki lub wymiotów. U tych pacjentów należy regularnie kontrolować stężenie
elektrolitów w osoczu.

Znaczne niedociśnienie może wymagać zastosowania dożylnego wlewu roztworu soli fizjologicznej.
Przejściowe niedociśnienie nie jest przeciwwskazaniem do kontynuacji leczenia. Po wyrównaniu
objętości krwi i ciśnienia tętniczego, leczenie można ponownie rozpocząć mniejszą dawką lub tylko
jedną z substancji czynnych produktu.

Stężenie potasu

Jednoczesne stosowanie peryndoprylu z indapamidem nie zapobiega hipokaliemii, zwłaszcza u
pacjentów z cukrzycą oraz u pacjentów z niewydolnością nerek. Tak jak w przypadku jakiegokolwiek
leku przeciwnadciśnieniowego podawanego w skojarzeniu z lekiem moczopędnym, należy regularnie
kontrolować stężenie potasu w osoczu.

Substancje pomocnicze

Produkt leczniczy Co-Prenessa nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną
nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp, lub zespołem złego wchłaniania glukozy-
galaktozy.

Dotyczące peryndoprylu
Kaszel

Podczas leczenia inhibitorami konwertazy angiotensyny zgłaszano występowanie suchego kaszlu.
Kaszel jest uporczywy i ustępuje po przerwaniu leczenia. W razie wystąpienia tego objawu należy
rozważyć etiologię jatrogenną. Jeżeli przyjmowanie inhibitora konwertazy angiotensyny jest nadal
wskazane, można rozważyć kontynuację leczenia.

Dzieci i młodzież

Skuteczność i tolerancja peryndoprylu u dzieci i młodzieży nie została ustalona ani w monoterapii ani
w leczeniu skojarzonym.

Ryzyko niedociśnienia i (lub) niewydolności nerek (w przypadkach niewydolności serca, zaburzeń
równowagi wodno-elektrolitowej, itp.)

Obserwowano znaczne pobudzenie układu renina-angiotensyna-aldosteron zwłaszcza w przypadku
znacznych zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej (dieta z ograniczeniem sodu lub długotrwałe
leczenie lekami moczopędnymi), u pacjentów z wyjściowo niskim ciśnieniem tętniczym, ze
zwężeniem tętnicy nerkowej, z zastoinową niewydolnością serca lub marskością wątroby z obrzękami
i wodobrzuszem.

Hamowanie tego układu za pomocą inhibitora konwertazy angiotensyny może zatem spowodować,
zwłaszcza po pierwszej dawce oraz w trakcie pierwszych dwóch tygodni leczenia, nagły spadek
ciśnienia tętniczego i (lub) zwiększenie stężenia kreatyniny w osoczu, związany z czynnościową
niewydolnością nerek. Czasami, choć rzadko, może mieć ona ostry początek i występować w różnym
czasie od rozpoczęcia leczenia.

W takich przypadkach leczenie należy rozpoczynać od mniejszej dawki, następnie stopniowo ją
zwiększając.

Pacjenci w podeszłym wieku

Przed rozpoczęciem leczenia należy skontrolować czynność nerek i stężenie potasu. Początkową
dawkę należy dostosować w zależności od reakcji ciśnienia tętniczego krwi (zwłaszcza u pacjentów z
niedoborem wody i elektrolitów), aby uniknąć nagłego niedociśnienia.

Pacjenci z rozpoznaną miażdżycą

Ryzyko niedociśnienia dotyczy wszystkich pacjentów, lecz szczególną ostrożność należy zachować u
pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub z zaburzeniami krążenia mózgowego. Leczenie należy u
nich rozpoczynać od małych dawek.

Nadciśnienie naczyniowo-nerkowe

Leczenie nadciśnienia naczyniowo-nerkowego polega na rewaskularyzacji. Stosowanie inhibitorów
ACE może być jednak korzystne u pacjentów z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym oczekujących
na zabieg rewaskularyzacyjny lub, gdy taki zabieg nie jest możliwy.

W przypadku, gdy produkt leczniczy Co-Prenessa ma być zastosowany u pacjenta ze zwężeniem
tętnicy nerkowej lub takim podejrzeniem, leczenie należy rozpocząć w warunkach szpitalnych, od
dawki mniejszej niż jedna tabletka produktu leczniczego Co-Prenessa, 8 mg + 2,5 mg.

Inni pacjenci o zwiększonym ryzyku

Leczenie pacjentów z ciężką niewydolnością serca (stopnia IV) lub z cukrzycą insulinozależną
(samoistna skłonność do hiperkaliemii) powinno rozpocząć się pod nadzorem lekarskim i z
zastosowaniem zmniejszonej dawki początkowej. Dlatego produkt leczniczy Co-Prenessa,
8 mg + 2,5 mg nie jest odpowiedni do rozpoczynania leczenia. U pacjentów z nadciśnieniem
tętniczym i chorobą wieńcową serca nie należy przerywać leczenia lekami beta-adrenolitycznymi;
inhibitor ACE powinien zostać dołączony do leków beta-adrenolitycznych.

Pacjenci z cukrzycą

Stężenie glukozy we krwi powinno być uważnie kontrolowane u pacjentów z cukrzycą leczonych
doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną, zwłaszcza w trakcie pierwszego miesiąca
przyjmowania inhibitora ACE.

Różnice etniczne

Tak jak w przypadku innych inhibitorów konwertazy angiotensyny, peryndopryl wykazuje wyraźnie
mniejszą skuteczność przeciwnadciśnieniową u osób rasy czarnej niż u osób innych ras,
prawdopodobnie ze względu na większą częstość niskiej aktywności reninowej osocza u pacjentów
rasy czarnej.

Zabiegi chirurgiczne/ znieczulenie

Inhibitory konwertazy angiotensyny mogą powodować niedociśnienie w przypadkach znieczulenia
ogólnego zwłaszcza, gdy stosowane leki znieczulające mają działanie hipotensyjne. Z tego względu, o
ile to możliwe, zaleca się przerwanie przyjmowania długo działających inhibitorów konwertazy
angiotensyny, takich jak peryndopryl, na jeden dzień przed operacją.

Zwężenie zastawki mitralnej lub aortalnej/ kardiomiopatia przerostowa

Inhibitory ACE powinny być stosowane z ostrożnością u pacjentów z zawężeniem drogi odpływu z
lewej komory.

Niewydolność wątroby

Rzadko, podczas stosowania inhibitorów ACE dochodzi do wystąpienia zespołu chorobowego
rozpoczynającego się od żółtaczki cholestatycznej rozwijającej się w piorunującą martwicę wątroby,
prowadzącą (czasami) do zgonu. Mechanizm tego zespołu nie jest znany. Pacjenci przyjmujący
inhibitory ACE, u których wystąpiła żółtaczka lub, u których doszło do znaczącego wzrostu
aktywności enzymów wątrobowych powinni natychmiast przerwać stosowanie inhibitorów ACE i
uzyskać odpowiednią pomoc medyczną (patrz punkt 4.8).

Hiperkaliemia

U niektórych pacjentów leczonych inhibitorami ACE, w tym peryndoprylem, obserwowano
zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Do czynników ryzyka rozwoju hiperkaliemii należy
niewydolność nerek, pogorszenie czynności nerek, wiek (> 70 lat), cukrzyca, współistniejące choroby,
w szczególności odwodnienie, ostra niewydolność serca, kwasica metaboliczna oraz jednoczesne
przyjmowanie leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolakton, eplerenon, triamteren
lub amiloryd), suplementów potasu lub substytutów soli kuchennej zawierających potas, a także
innych leków powodujących zwiększenie stężenia potasu w surowicy (np. heparyna). Stosowanie
suplementów potasu, diuretyków oszczędzających potas lub substytutów soli kuchennej zawierających
potas może prowadzić do istotnego zwiększenia stężenia potasu w surowicy zwłaszcza u pacjentów z
zaburzeniami czynności nerek. Hiperkaliemia może powodować poważne i niekiedy śmiertelne
zaburzenia rytmu serca. Jeżeli jednoczesne stosowanie wyżej wymienionych leków uważa się za
nieodzowne, należy stosować je z ostrożnością, często kontrolując stężenie potasu w surowicy (patrz
punkt 4.5).

Dotyczące indapamidu

Równowaga wodno-elektrolitowa
Stężenie sodu

Stężenie sodu należy oznaczyć przed rozpoczęciem leczenia, a następnie w regularnych odstępach
czasu w trakcie leczenia. Wszystkie leki moczopędne mogą zmniejszać stężenie sodu, co może mieć
poważne następstwa. Obniżenie stężenia sodu początkowo może nie dawać objawów klinicznych i z
tego też względu jego monitorowanie ma podstawowe znaczenie. U pacjentów w podeszłym wieku
oraz z marskością wątroby badania powinny być wykonywane częściej (patrz punkty 4.8 i 4.9).

Stężenie potasu

Utrata potasu z hipokaliemią stanowi główne zagrożenie przy leczeniu tiazydowymi i
tiazydopodobnymi lekami moczopędnymi. Należy zapobiegać wystąpieniu hipokaliemii (< 3,4 mmol/l)
u osób o zwiększonym ryzyku, takich jak pacjenci w podeszłym wieku i (lub) osoby niedożywione
(niezależnie od liczby przyjmowanych leków), pacjenci z marskością wątroby z wodobrzuszem i
obrzękami obwodowymi, pacjenci z chorobą wieńcową i z niewydolnością serca. U tych pacjentów
hipokaliemia nasila kardiotoksyczność glikozydów naparstnicy i zwiększa ryzyko zaburzeń rytmu
serca.

Pacjenci z wydłużonym odstępem QT, niezależnie od jego przyczyny (wrodzonej lub jatrogennej) są
również zagrożeni zaburzeniami rytmu serca,. Hipokaliemia, tak jak bradykardia, jest czynnikiem
sprzyjającym wystąpieniu ciężkich, potencjalnie śmiertelnych zaburzeń rytmu serca, a w
szczególności częstoskurczu komorowego typu torsades de pointes.

We wszystkich przypadkach konieczne jest częstsze oznaczanie stężenia potasu w osoczu. Pierwszy
pomiar stężenia potasu w osoczu powinien być przeprowadzony w pierwszym tygodniu po
rozpoczęciu leczenia.

W razie stwierdzenia małego stężenia potasu konieczne jest jego skorygowanie.

Stężenie wapnia

Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem i
prowadzić do przemijającego, łagodnego zwiększenia stężenia wapnia w surowicy. Znacznie
podwyższone stężenie wapnia może wskazywać na nierozpoznaną nadczynność przytarczyc. U tych
pacjentów leczenie należy przerwać i ocenić czynność przytarczyc.

Stężenie glukozy we krwi

Kontrola stężenia glukozy jest istotna u pacjentów z cukrzycą zwłaszcza, gdy stężenie potasu jest
małe.

Kwas moczowy

U pacjentów z podwyższonym stężeniem kwasu moczowego może się zwiększyć częstość ataków dny
moczanowej.

Czynność nerek i leki moczopędne

Tiazydowe i tiazydopodobne leki moczopędne są w pełni skuteczne, jedynie wówczas, gdy czynność
nerek jest prawidłowa lub nieznacznie zaburzona (stężenie kreatyniny poniżej około 25 mg/l, tzn.
220 mcgmol/l u osoby dorosłej).

U osób w podeszłym wieku wartość stężenia kreatyniny w osoczu należy skorygować uwzględniając
wiek, masę ciała i płeć pacjenta, zgodnie ze wzorem Cockrofta:

Clcr = (140 - wiek) * masa ciała / 0,814 * stężenie kreatyniny w osoczu

przy czym: wiek jest wyrażony w latach,
masa ciała w kg,

stężenie kreatyniny w osoczu w mcgmol/l.

Wzór ten ma zastosowanie u mężczyzn w podeszłym wieku, dla kobiet należy go skorygować mnożąc
otrzymaną wartość przez 0,85.

Na początku leczenia hipowolemia związana z utratą wody i sodu, wywołana przez lek moczopędny
powoduje zmniejszenie przesączania kłębuszkowego. Może to doprowadzić do zwiększenia stężenia
mocznika i kreatyniny we krwi. Ta przemijająca, czynnościowa niewydolność nerek nie powoduje
niepożądanych działań u pacjentów z prawidłową czynnością nerek, jednak może pogorszyć
uprzednio występujące zaburzenia czynności nerek.

Sportowcy

Sportowców należy ostrzec, że produkt leczniczy zawiera substancję czynną, która może dawać
dodatnie wyniki w testach antydopingowych.

Substancje pomocnicze

Produkt leczniczy Co-Prenessa nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną
nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp, lub zespołem złego wchłaniania glukozy-
galaktozy.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Dotyczące peryndoprylu i indapamidu
Niezalecane skojarzenia:

Lit: opisywano odwracalne zwiększenie stężenia litu w surowicy i jego toksyczności podczas
równoczesnego stosowania litu z inhibitorami ACE. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków
moczopędnych z inhibitorami ACE może dodatkowo zwiększyć stężenie litu i zwiększyć ryzyko jego
toksyczności. Stosowanie peryndoprylu w skojarzeniu z indapamidem wraz z litem nie jest zalecane,
lecz jeśli takie skojarzenie okaże się konieczne, należy uważnie kontrolować stężenie litu w surowicy
(patrz punkt 4.4).

Skojarzenia wymagające szczególnej ostrożności

- Baklofen: nasilenie działania hipotensyjnego. Kontrola ciśnienia tętniczego i czynności nerek
oraz dostosowanie dawki leków przeciwnadciśnieniowych w razie potrzeby.

- Niesteroidowe leki przeciwzapalne (w tym duże dawki kwasu acetylosalicylowego): przy
jednoczesnym stosowaniu inhibitorów ACE oraz niesteroidowych leków przeciwzapalnych
(tzn. kwasu acetylosalicylowego w dawkach przeciwzapalnych, inhibitorów COX-2 oraz
nieselektywnych NLPZ), może wystąpić osłabienie działania hipotensyjnego. Jednoczesne
stosowanie inhibitorów ACE i NLPZ może prowadzić do zwiększenie ryzyka pogorszenia
czynności nerek, w tym nawet ciężkiej niewydolności nerek oraz podwyższenia stężenia
potasu w surowicy, zwłaszcza u pacjentów z wyjściowo zaburzoną czynnością nerek. Takie
skojarzenie leków należy stosować z ostrożnością, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku.
Pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni i należy mieć na uwadze kontrolę czynności
nerek po wdrożeniu leczenia skojarzonego i okresowo w późniejszym okresie.

Skojarzenia wymagające ostrożności

- Leki przeciwdepresyjne z grupy imipraminy (trójpierścieniowe), neuroleptyki: nasilenie
działania hipotensyjnego oraz zwiększenie ryzyka niedociśnienia ortostatycznego (efekt
addycyjny).

- Kortykosteroidy, tetrakozaktyd: osłabienie działania hipotensyjnego (zatrzymanie wody i soli
przez kortykosteroidy).

- Inne leki przeciwnadciśnieniowe: stosowanie innych leków przeciwnadciśnieniowych wraz z
peryndoprylem i indapamidem może wzmagać działanie hipotensyjne.

Dotyczące peryndoprylu

Niezalecane skojarzenia

- Leki moczopędne oszczędzające potas (spironolakton, triamteren, w monoterapii lub w
skojarzeniu), sole potasu: inhibitory ACE łagodzą utratę potasu wywołaną lekami
moczopędnymi. Stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolaktonu,
triamterenu lub amilorydu), suplementów potasu lub substytutów soli kuchennej zawierających
potas może powodować znaczące zwiększenie stężenia potasu w surowicy (potencjalnie
śmiertelne). Jeżeli jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Co-Prenessa z wymienionymi
lekami jest wskazane z powodu hipokaliemii, należy zachować ostrożność, często kontrolować
stężenie potasu w surowicy i wykonywać badania EKG.

Skojarzenia wymagające szczególnej ostrożności

- Leki przeciwcukrzycowe (insulina, pochodne sulfonylomocznika). Zgłaszane dla kaptoprylu
oraz enalaprylu.

Stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny może nasilać działanie hipoglikemiczne
insuliny lub pochodnych sulfonylomocznika u pacjentów z cukrzycą. Częstość incydentów
hipoglikemii jest bardzo rzadka (poprawa tolerancji glukozy prowadząca do zmniejszenia
zapotrzebowania na insulinę).

Skojarzenia wymagające ostrożności

- Allopurynol, leki cytostatyczne lub immunosupresyjne, kortykosteroidy (podawane
ogólnoustrojowo) lub prokainamid: jednoczesne stosowanie tych leków wraz z inhibitorami
ACE może prowadzić do zwiększenia ryzyka leukopenii.

- Leki znieczulające: inhibitory ACE mogą nasilać działanie hipotensyjne niektórych leków
znieczulających.

- Leki moczopędne (tiazydowe lub pętlowe): wcześniejsze stosowanie leków moczopędnych w
dużych dawkach może prowadzić do utraty płynów oraz ryzyka niedociśnienia podczas
rozpoczynania leczenia peryndoprylem.

- Złoto: u pacjentów otrzymujących parenteralnie sole złota (aurotiojabłczan sodu) jednocześnie
z inhibitorami ACE, w tym peryndopryl, opisywano rzadko reakcje podobne jak po podaniu
azotanów (uderzenia gorąca, nudności, wymioty i niedociśnienie).

Dotyczące indapamidu

Skojarzenia wymagające szczególnej ostrożności

- Leki wywołujące częstoskurcz komorowy typu torsades de pointes: ze względu na ryzyko
hipokaliemii, indapamid powinien być stosowany z ostrożnością z lekami, które mogą
wywoływać torsades de pointes, takimi jak: leki przeciwarytmiczne klasy IA (chinidyna,
hydrochinidyna, dizopiramid); leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron, dofetylid, ibutylid,
bretylium, sotalol); niektóre neuroleptyki (chlorpromazyna, cyjamemazyna, lewomepromazyna,
tiorydazyna, trifluoperazyna), benzamidy (amisulpryd, sulpiryd, sultopryd, tiapryd), butyrofenony
(droperydol, haloperydol), inne neuroleptyki (pimozyd); inne leki, takie jak beprydyl, cyzapryd,
difemanil, erytromycyna i.v., halofantryna, mizolastyna, moksyfloksacyna, pentamidyna,
sparfloksacyna, winkamina i.v., metadon, astemizol, terfenadyna. Zapobieganie hipokaliemii
oraz korekcja stężenia potasu w razie potrzeby: monitorowanie odstępu QT.

- Leki obniżające stężenie potasu, takie jak amfoterycyna B (i.v.), glikokortykoidy oraz
mineralokortykoidy (podawane ogólnoustrojowo), tetrakozaktyd, leki przeczyszczające
pobudzające motorykę jelit: zwiększone ryzyko hipokaliemii (działanie addycyjne).
Monitorowanie stężenia potasu i jego korekcja w razie potrzeby; szczególna ostrożność jest
wymagana podczas leczenia glikozydami naparstnicy. Należy stosować leki przeczyszczające
niepobudzające motoryki jelit.

- Glikozydy naparstnicy: małe stężenia potasu zwiększają ryzyko działań toksycznych
glikozydów naparstnicy. Należy kontrolować stężenie potasu oraz zapis EKG i w razie
potrzeby dokonywać zmian w leczeniu.

Skojarzenia wymagające ostrożności

- Metformina: kwasica mleczanowa spowodowana przez metforminę, powstała w wyniku
czynnościowej niewydolności nerek mogącej wynikać z przyjmowania leków moczopędnych,
a w szczególności diuretyków pętlowych. Nie należy stosować metforminy, kiedy stężenie
kreatyniny w osoczu przekracza 15 mg/l (135 mcgmol/l) u mężczyzn oraz 12 mg/l (110 mcgmol/l) u
kobiet.

- Środki kontrastowe zawierające jod: w przypadkach odwodnienia wywołanego lekami
moczopędnymi istnieje zwiększone ryzyko ciężkiej niewydolności nerek, zwłaszcza po
podaniu dużych dawek środków kontrastowych zawierających jod. Przed podaniem związków
jodowanych należy nawodnić pacjenta.

- Wapń (sole): ryzyko zwiększonego stężenia sodu w wyniku zmniejszonego wydalania wapnia
z moczem.

- Cyklosporyna: ryzyko wzrostu stężenia kreatyniny bez zmiany stężenia krążącej
cyklosporyny, nawet, gdy nie towarzyszy temu utrata wody i elektrolitów.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ze względu na wpływ poszczególnych substancji czynnych produktu złożonego Co-Prenessa na
przebieg ciąży, nie jest on zalecany w pierwszym trymestrze ciąży. Produkt leczniczy Co-Prenessa jest
przeciwwskazany w drugim i trzecim trymestrze ciąży. Produkt leczniczy Co-Prenessa jest
przeciwwskazany w okresie karmienia piersią. W związku z tym należy podjąć decyzję, czy przerwać
karmienie piersią, czy odstawić produkt leczniczy Co-Prenessa, biorąc pod uwagę znaczenie leczenia
dla matki.

Ciąża

Informacje dotyczące peryndoprylu

Stosowanie inhibitorów ACE nie jest zalecane w trakcie pierwszego trymestru ciąży (patrz punkt 4.4).
Stosowanie inhibitorów ACE jest przeciwwskazane w trakcie drugiego i trzeciego trymestru ciąży
(patrz punkty 4.3 i 4.4).

Wyniki badań epidemiologicznych dotyczących ryzyka działania teratogennego po narażeniu na
działanie inhibitorów ACE w pierwszym trymestrze ciąży nie są jednoznaczne, jednakże nie można
wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Z wyjątkiem sytuacji, w których leczenie inhibitorami
ACE jest uznane za niezbędne, u pacjentek planujących ciążę należy zmienić leczenie na
alternatywne, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w czasie ciąży. W przypadku
stwierdzenia ciąży, leczenie inhibitorami ACE należy niezwłocznie przerwać i jeżeli to właściwe,
należy rozpocząć leczenie innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi.

Narażenie na inhibitor ACE podczas drugiego i trzeciego trymestru ciąży jest znanym czynnikiem
uszkadzającym płód ludzki (zaburzenia czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia kości
czaszki) oraz toksyczny dla noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) (patrz
punkt 5.3). W przypadku narażenia na inhibitor ACE począwszy od drugiego trymestru ciąży,
zalecane jest przeprowadzenie kontrolnego badania ultrasonograficznego czynności nerek i budowy
czaszki. Noworodki, których matki przyjmowały inhibitory ACE, należy uważnie obserwować, czy
nie występuje u nich niedociśnienie tętnicze (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Informacje dotyczące indapamidu

Przewlekłe narażenie na leki tiazydowe podczas trzeciego trymestru ciąży może zmniejszyć objętość
osocza u matki, jak również przepływ krwi w macicy i łożysku, co może być przyczyną niedokrwienia
płodowo-łożyskowego i opóźnienia rozwoju płodu. Ponadto odnotowano rzadkie przypadki
hipoglikemii i małopłytkowości u noworodków, których matki przyjmowały leki tiazydowe tuż przed
porodem.

Laktacja

Produkt leczniczy Co-Prenessa jest przeciwwskazany w okresie karmienia piersią.
Informacje dotyczące peryndoprylu

Ze względu na brak danych dotyczących stosowania peryndoprylu w czasie karmienia piersią, nie jest
on zalecany do stosowania w tym okresie. Zaleca się wybór innych sposobów leczenia o lepiej
ustalonym profilu bezpieczeństwa w czasie karmienia piersią, zwłaszcza przy karmieniu noworodków
i wcześniaków.

Informacje dotyczące indapamidu

Indapamid jest wydzielany z mlekiem matki. Indapamid jest związkiem blisko spokrewnionym z
tiazydowymi lekami moczopędnymi, których stosowanie w czasie karmienia piersią wiąże się ze
zmniejszeniem lub nawet zatrzymaniem laktacji. Może wystąpić nadwrażliwość na pochodne
sulfonamidów, hipokaliemia oraz żółtaczka jąder podstawy mózgu.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Dotyczące peryndoprylu, indapamidu oraz produktu leczniczego Co-Prenessa
Zarówno peryndopryl jak i indapamid, ani też ich skojarzenie nie mają wpływu na zdolność
prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn, jednak u niektórych pacjentów mogą wystąpić
osobnicze reakcje związane z niskim ciśnieniem tętniczym, zwłaszcza na początku leczenia lub przy
jednoczesnym stosowaniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi.

W takiej sytuacji zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn może być zmniejszona.
4.8 Działania niepożądane

Peryndopryl hamuje układ renina-angiotensyna-aldosteron i może zmniejszać utratę potasu
wywoływaną przez indapamid.

U sześciu procent pacjentów przyjmujących produkt leczniczy Co-Prenessa występuje hipokaliemia
(stężenie potasu < 3,4 mmol/l).

Następujące działania niepożądane mogą wystąpić w trakcie leczenia; są one klasyfikowane zgodnie z

poniżej podaną częstością występowania:

< Bardzo często (> 1/10)>

< Często (> 1/100 do < 1/10)>

< Niezbyt często (> 1/1000 do < 1/100)>

< Rzadko (> 1/10 000 do < 1/1000)>

< Bardzo rzadko (< 1/10 000)>

< Częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)>

Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Bardzo rzadko:

- Małopłytkowość, leukopenia/neutropenia, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna,
niedokrwistość hemolityczna.

- Niedokrwistość (patrz punkt 4.4) zgłaszano podczas stosowania inhibitorów konwertazy
angiotensyny w szczególnych okolicznościach (pacjenci z przeszczepem nerki, pacjenci
poddawani hemodializom).

Zaburzenia psychiczne
Niezbyt często:

- Zaburzenia nastroju i snu.

Zaburzenia układu nerwowego
Często:

- Parestezje, bóle głowy, osłabienie, zawroty głowy, zawroty głowy pochodzenia
błędnikowego.

Bardzo rzadko:

- Splątanie.

Zaburzenia oka
Często:

- Zaburzenia widzenia.

Zaburzenia ucha i błędnika
Często:

- Szum w uszach.

Zaburzenia naczyniowe
Często:

- Niedociśnienie, w tym niedociśnienie ortostatyczne (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia serca
Bardzo rzadko:

- Zaburzenia rytmu serca, w tym bradykardia, częstoskurcze komorowe i migotanie
przedsionków, dławica piersiowa i zawał mięśnia sercowego prawdopodobnie wtórny do
nadmiernego niedociśnienia u pacjentów wysokiego ryzyka (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
Często:

- W trakcie przyjmowania inhibitorów konwertazy angiotensyny zgłaszany był suchy kaszel.
Charakteryzuje się on uporczywością oraz ustępowaniem po odstawieniu leczenia. W razie
wystąpienia tego objawu należy rozważyć etiologię jatrogenną.

- Duszność.
Niezbyt często:

- Skurcz oskrzeli.
Bardzo rzadko:

- Eozynofilowe zapalenie płuc, zapalenie błony śluzowej nosa.

Zaburzenia żołądka i jelit
Często:

- Zaparcia, suchość w jamie ustnej, nudności, ból w nadbrzuszu, jadłowstręt, wymioty, ból
brzucha, zaburzenia smaku, dyspepsja, biegunka.

Bardzo rzadko:

- Zapalenie trzustki.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Bardzo rzadko:

- Zapalenie wątroby o charakterze cytolitycznym lub cholestatycznym (patrz punkt 4.4).
Częstość nieznana:

- W przypadkach niewydolności wątroby może wystąpić encefalopatia wątrobowa (patrz
punkty 4.3 i 4.4).

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Często:

- Wysypka, świąd skóry, wykwity plamisto-grudkowe.
Niezbyt często:

- Obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, nagłośni i (lub)
krtani, pokrzywka (patrz punkt 4.4).

- Reakcje nadwrażliwości, głównie skórne, u osób ze skłonnością do reakcji alergicznych i
astmatycznych.

- Plamica.

- Możliwe zaostrzenie objawów istniejącego tocznia rumieniowatego układowego.
Bardzo rzadko:

- Rumień wielopostaciowy, zespół Lyella, zespół Stevensa-Johnsona.

- Zgłaszano przypadki nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Często:

- Kurcze mięśni.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Niezbyt często:

- Niewydolność nerek.
Bardzo rzadko:

- Ciężka niewydolność nerek.

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
Niezbyt często:

- Impotencja.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Często:

- Astenia.
Niezbyt często:

- Zwiększona potliwość.

Badania diagnostyczne

- Utrata potasu ze szczególnie niebezpiecznym zmniejszeniem stężenia potasu u pacjentów z
grupy ryzyka (patrz punkt 4.4).

- Zmniejszenie stężenia sodu z hipowolemią, powodujące odwodnienie i niedociśnienie
ortostatyczne.

- Zwiększenie stężenia kwasu moczowego oraz glukozy w trakcie leczenia.

- Nieznaczne zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w osoczu, odwracalne po odstawieniu
leczenia. Wzrost ten jest częstszy u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej, z
nadciśnieniem tętniczym leczonym lekami moczopędnymi i niewydolnością nerek.

- Zwiększenie stężenia potasu, zwykle przejściowe.
Rzadko:

- Zwiększenie stężenia wapnia w osoczu.
4.9 Przedawkowanie

Najbardziej prawdopodobnym działaniem niepożądanym w przypadku przedawkowania jest
niedociśnienie, niekiedy przebiegające z nudnościami, wymiotami, kurczami mięśni, zawrotami
głowy, sennością, splątaniem psychicznym, skąpomoczem, który może ulec progresji do bezmoczu
(wskutek hipowolemii). Mogą pojawić się zaburzenia wodno-elektrolitowe (małe stężenie sodu i
potasu).

Pierwsze środki, jakie należy przedsięwziąć, to szybka eliminacja przyjętego leku poprzez płukanie
żołądka i (lub) podanie węgla aktywowanego, a następnie przywrócenie równowagi wodno-
elektrolitowej w specjalistycznym ośrodku medycznym aż do wyrównania zaburzeń. W razie
wystąpienia nasilonego niedociśnienia pacjent powinien być ułożony w pozycji leżącej z głową
poniżej poziomu ciała. W razie konieczności można podać dożylny wlew izotonicznego roztworu soli
fizjologicznej lub zastosować inną dowolną metodę wypełniania łożyska naczyniowego.
Peryndoprylat, aktywna postać peryndoprylu, może być usunięty za pomocą dializy (patrz punkt 5.2).

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: INHIBITORY ACE, LEKI ZŁOŻONE, peryndopryl i leki moczopędne;
Kod ATC: C09BA04.

Produkt leczniczy Co-Prenessa jest lekiem złożonym zawierającym sól tert-butyloaminową
peryndoprylu (inhibitor konwertazy angiotensyny), oraz indapamid (chlorosulfamoilowy lek
moczopędny). Jego właściwości farmakologiczne wynikają z właściwości każdej z substancji
czynnych z osobna oraz z działania synergistycznego typu addytywnego połączenia tych składników.

Farmakologiczny mechanizm działania
Dotyczące produktu leczniczego Co-Prenessa

Produkt leczniczy Co-Prenessa charakteryzuje addytywny synergizm działania
przeciwnadciśnieniowego obu jego składników.

Dotyczące peryndoprylu

Peryndopryl jest inhibitorem enzymu konwertazy angiotensyny (inhibitor ACE), która przekształca
angiotensynę I w angiotensynę II, odpowiedzialną za zwężanie naczyń; ponadto, enzym ten pobudza
wydzielanie aldosteronu przez korę nadnerczy oraz stymuluje rozpad bradykininy, substancji o
działaniu naczyniorozszerzającym, do nieaktywnych heptapeptydów.
Działanie to prowadzi do:

- zmniejszenia wydzielania aldosteronu,

- wzrostu aktywności reninowej osocza, ponieważ ustaje ujemne sprzężenie zwrotne
wywoływane przez aldosteron,

- zmniejszenia całkowitego oporu obwodowego przy przewlekłym leczeniu, przy czym
działanie to jest najbardziej nasilone w łożysku naczyniowym mięśni i nerek i nie towarzyszy
mu zatrzymanie sodu i wody ani odruchowa tachykardia.

Działanie przeciwnadciśnieniowe peryndoprylu ma miejsce również u pacjentów z niskim lub
prawidłowym stężeniem reniny.

Peryndopryl działa za pośrednictwem swojego aktywnego metabolitu, peryndoprylatu. Pozostałe

metabolity są nieaktywne.

Peryndopryl zmniejsza obciążenie serca przez:

- rozszerzanie naczyń żylnych prawdopodobnie wywołane zmianami metabolizmu
prostaglandyn: zmniejszenie obciążenia wstępnego serca,

- zmniejszenie całkowitego obwodowego oporu naczyniowego: zmniejszenie następczego
obciążenia serca.

Badania u pacjentów z niewydolnością krążenia wykazały, że peryndopryl:

- obniża ciśnienie napełniania lewej i prawej komory serca,

- zmniejsza całkowity obwodowy opór naczyniowy,

- zwiększa pojemność minutową serca i poprawia wskaźnik sercowy (ang. cardiac index),

- zwiększa regionalny przepływ krwi mięśniach.
Poprawie uległy również wyniki testu wysiłkowego.

Dotyczące indapamidu

Indapamid jest pochodną sulfonamidową zawierającą pierścień indol owy. Farmakologicznie związany
jest z grupą tiazydowych leków moczopędnych. Indapamid hamuje resorpcję zwrotną sodu w
kanalikach drugorzędowych kory nerek. Nasila wydalanie sodu i chlorków z moczem oraz, w
mniejszym stopniu, wydalanie potasu i magnezu, zwiększając w ten sposób produkcję moczu i
wywierając działanie przeciwnadciśnieniowe.

Opis działania przeciwnadciśnieniowego
Dotyczące produktu leczniczego Co-Prenessa

U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, niezależnie od ich wieku, produkt leczniczy Co-Prenessa
wywiera zależne od dawki działanie zmniejszające skurczowe i rozkurczowe ciśnienie tętnicze,
zarówno w pozycji stojącej, jak i leżącej. Działanie przeciwnadciśnieniowe utrzymuje się przez 24
godziny. Obniżenie ciśnienia tętniczego uzyskuje się w czasie krótszym niż jeden miesiąc, nie
obserwując zjawiska tachyfilaksji; odstawienie leczenia nie powoduje efektu z odbicia. W trakcie
badań klinicznych jednoczesne podawanie peryndoprylu i indapamidu wywierało działanie
przeciwnadciśnieniowe o synergistycznym charakterze w stosunku do działania poszczególnych
składników osobno.

Wieloośrodkowe, randomizowane, aktywnie kontrolowane badanie PICXEL z podwójnie ślepą próbą
obejmowało ocenę echokardiograficzną wpływu skojarzenia peryndoprylu z indapamidem na przerost
lewej komory (LVH, ang. left ventricular hypertrophy,) w porównaniu z monoterapią enalaprylem.
W badaniu PICXEL pacjenci z nadciśnieniem tętniczym i LVH (zdefiniowanym jako wartość
wskaźnika masy lewej komory (ang. left ventricular mass index, LVMI) > 120 g/m2 u mężczyzn oraz
> 100 g/m2 u kobiet) byli losowo przydzielani do grupy przyjmującej peryndopryl 2 mg z
indapamidem 0,625 mg lub do grupy przyjmującej enalapryl 10 mg raz na dobę przez okres jednego

roku. Dawkę dobierano w zależności od kontroli ciśnienia tętniczego aż do 8 mg peryndoprylu i
2,5 mg indapamidu oraz 40 mg enalaprylu raz na dobę. Jedynie 34% pacjentów leczonych było do
końca badania przy pomocy 2 mg peryndoprylu i 0,625 mg indapamidu (w porównaniu z 20% dla
enalaprylu 10 mg).

Po zakończeniu leczenia LVMI obniżył się znamiennie bardziej w grupie peryndoprylu z
indapamidem (-10,1 g/m2) niż w grupie enalaprylu (-1,1 g/m2) w całej populacji poddanej
randomizacji. Różnica pomiędzy grupami pod względem zmiany LVMI wynosiła -8,3 (95% CI (-
11,5,-5,0), p < 0,0001).

Peryndopryl 8 mg z indapamidem 2,5 mg na dobę wywierał silniejszy wpływ na LVMI.
W zrandomizowanej populacji, szacowane średnie różnice w wartościach ciśnienia tętniczego
pomiędzy grupami, wynosiły: -5,8 mmHg (95% CI (-7,9, -3,7), p< 0,0001) dla ciśnienia skurczowego
oraz -2,3 mmHg (95% CI (-3,6,-0,9), p = 0,0004) dla ciśnienia rozkurczowego, na korzyść grupy
peryndoprylu z indapamidem.

Dotyczące peryndoprylu

Peryndopryl działa we wszystkich stopniach nadciśnienia tętniczego (łagodnym, umiarkowanym i
ciężkim); a obniżenie ciśnienia rozkurczowego i skurczowego występuje zarówno w pozycji stojącej,
jak i leżącej. Maksymalne działanie przeciwnadciśnieniowe występuje między 4 i 6 godziną od
przyjęcia pojedynczej dawki leku i utrzymuje się przez 24 godziny. Po 24 godzinach znaczna część
(ok. 80%) konwertazy angiotensyny jest nadal zablokowana

U pacjentów odpowiadających na leczenie, normalizacja wartości ciśnienia tętniczego następuje w
ciągu miesiąca i utrzymuje się bez zjawiska tachyfilaksji.

Zaprzestanie leczenia nie wywiera efektu odbicia.

Peryndopryl działa rozszerzająco na naczynia krwionośne i przywraca elastyczność głównych pni
tętniczych, koryguje zaburzenia histomorfometryczne w tętnicach oporowych i redukuje przerost
lewej komory serca. W razie potrzeby, dodanie tiazydowego leku moczopędnego zapewnia
synergistyczne działanie addycyjne.

Skojarzenie inhibitora konwertazy angiotensyny z tiazydowym lekiem moczopędnym zmniejsza
ryzyko hipokaliemii w porównaniu z monoterapią lekiem moczopędnym.

Dotyczące indapamidu

Indapamid w monoterapii wywiera działanie przeciwnadciśnieniowe utrzymujące się przez 24
godziny. Działanie to pojawia się po dawkach, przy których działanie moczopędne jest nieznaczne.
Działanie przeciwnadciśnieniowe indapamidu jest proporcjonalne do poprawy podatności naczyń
tętniczych oraz do zmniejszenia całkowitego i naczyniowego oporu obwodowego. Indapamid
zmniejsza przerost lewej komory serca.

Przy zwiększaniu dawki tiazydowego lub tiazydopodobnego leku moczopędnego działanie
przeciwnadciśnieniowe osiąga plateau, natomiast działania niepożądane nasilają się. Jeśli leczenie nie
jest skuteczne, nie należy zwiększać dawki.

Ponadto dowiedziono, że w krótkiej, średniej i długotrwałej obserwacji pacjentów z nadciśnieniem
tętniczym, indapamid:

- nie wywiera wpływu na metabolizm lipidów: triglicerydów, cholesterolu LDL oraz
cholesterolu HDL,

- nie wywiera wpływu na metabolizm węglowodanów, nawet u pacjentów z cukrzycą i
nadciśnieniem tętniczym.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Dotyczące produktu leczniczego Co-Prenessa

Skojarzone stosowanie peryndoprylu i indapamidu nie zmienia ich właściwości farmakokinetycznych
w porównaniu do sytuacji, gdy substancje te podawane są osobno.

Dotyczące peryndoprylu

Po podaniu doustnym wchłanianie peryndoprylu jest szybkie i maksymalne stężenie jest osiągane po
upływie 1 godziny. Okres półtrwania peryndoprylu w osoczu wynosi 1 godzinę.
Peryndopryl jest prolekiem. Dwadzieścia siedem procent podanej dawki peryndoprylu dostaje się do
krążenia w postaci czynnego metabolitu, peryndoprylatu. Peryndopryl ulega przekształceniu nie tylko
do czynnego metabolitu, peryndoprylatu, lecz także do pięciu innych, nieaktywnych metabolitów.
Maksymalne stężenie peryndoprylatu w osoczu jest uzyskiwane w ciągu 3 do 4 godzin.
Spożywanie pokarmów hamuje przekształcanie peryndoprylu do peryndoprylatu, a zatem i jego
biodostępność; sól tert-butyloaminowa peryndoprylu powinna być podawana doustnie w pojedynczej
dawce dobowej rano, przed posiłkiem.

Wykazano liniową zależność pomiędzy dawką peryndoprylu a jego stężeniem w osoczu.
Objętość dystrybucji wynosi około 0,2 l/kg dla wolnego peryndoprylatu. Wiązanie peryndoprylatu z
białkami osocza wynosi 20%, dotyczy przede wszystkim konwertazy angiotensyny i jest zależne od
stężenia..

Peryndoprylat ulega eliminacji z moczem i końcowy okres półtrwania wolnej frakcji wynosi około 17
godzin, co prowadzi do stanu stacjonarnego w ciągu 4 dni

Eliminacja peryndoprylatu jest zmniejszona u osób w podeszłym wieku, jak również u pacjentów z
niewydolnością serca lub nerek. W zaburzeniach czynności nerek zaleca się ustalenie dawki w oparciu
o stopień zaburzeń filtracji (klirens kreatyniny).
Klirens dializacyjny peryndoprylatu wynosi 70 ml/min.

Kinetyka peryndoprylu jest zmieniona u pacjentów z marskością wątroby: klirens wątrobowy
cząsteczki macierzystej ulega zmniejszeniu o połowę. Jednakże, ilość powstającego peryndoprylatu
nie zmienia się, dlatego nie jest wymagana zmiana dawkowania (patrz punkty 4.2 i 4.4).

Dotyczące indapamidu

Indapamid ulega szybkiemu i całkowitemu wchłanianiu z przewodu pokarmowego.

Maksymalne stężenie w osoczu osiąga u ludzi po upływie około jednej godziny po podaniu doustnym.

Stopień wiązania z białkami osocza wynosi 79%.

Okres półtrwania w fazie eliminacji wynosi od 14 do 24 godzin (średnio 18 godzin). Wielokrotne
podawanie nie powoduje kumulacji leku. Eliminacja następuje przede wszystkim z moczem (70%
dawki) oraz z kałem (22 %) w postaci nieaktywnych metabolitów.
Farmakokinetyka nie ulega zmianie u pacjentów z niewydolnością nerek.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Produkt leczniczy Co-Prenessa wykazuje nieznacznie zwiększoną toksyczność w porównaniu do
poszczególnych substancji czynnych leku. Objawy nerkowe u szczurów prawdopodobnie nie ulegają
nasileniu. Jednakże, produkt złożony wywołuje toksyczne działania na przewód pokarmowy u psów, a
toksyczny wpływ na matkę wydaje się być zwiększony u szczurów (w porównaniu z peryndoprylem).
Powyższe działania niepożądane odnotowano jednak podczas stosowania dawek pozwalających
zachować duży margines bezpieczeństwa, w stosunku do dawek terapeutycznych.
Badania przedkliniczne wykonywane oddzielnie dla peryndoprylu i indapamidu nie potwierdziły
działania genotoksycznego, karcynogennego ani teratogennego.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Laktoza jednowodna
Celuloza mikrokrystaliczna
Sodu wodorowęglan
Krzemionka koloidalna bezwodna
Magnezu stearynian

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

2 lata.

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 30°C.

Przechowywać w oryginalnym opakowaniu w celu ochrony przed wilgocią.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blister PVC/PE/PVDC/Aluminium w tekturowym pudełku.
Opakowania: 14, 20, 28, 30, 50, 56, 60, 90 lub 100 tabletek.

Nie wszystkie wielkości opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do
stosowania

Bez szczególnych wymagań.

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi
przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU

KRKA-POLSKA Sp. z o.o., ul. Równoległa 5, 02-235 Warszawa, Polska

8. NUMER(-Y) POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Pozwolenie nr 17967

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU / DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA 02.03.2011r.

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO 02.03.2011r.


Charakterystyka produktu leczniczego Co-Prenessa

Charakterystyka produktu leczniczego wygenerowana została automatycznie na podstawie informacji dostępnych w Rejestrze Produktów Leczniczych.


Interakcje Co-Prenessa z innymi lekami

Zażywanie tego leku z innymi lekami w tym samym czasie może negatywnie wpływać na twoje zdrowie.

Najczęściej wykrywamy interakcje z następującymi lekami :


Interakcje Co-Prenessa z żywnością

Nie posiadamy informacji wskazujących, aby podczas zażywania tego leku należało unikać jakichkolwiek produktów żywnościowych.


Inne opakowania Co-Prenessa


Grupy

  • Leki działające na układ renina-angiotensyna

Dodatkowe informacje

Wybierz interesujące Cię informacje:

Informacje o kodach BLOZ oraz możliwości współpracy z BLOZ dostępne są pod adresem BLOZ.pharmind.pl.