Valzek tabletki | 160 mg | 28 tabl.

Każda tabletka zawiera 80 mg lub 160 mg walsartanu (Valsartanum). Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Nadwrażliwość na walsartan lub którąkolwiek substancję pomocniczą produktu leczniczego Valzek.

Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, marskość wątroby, cholestaza.

Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny < 10 ml/min) i pacjenci poddawani

dializie.

Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).

Nadciśnienie tętnicze

W kontrolowanych badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z nadciśnieniem tętniczym ogólna częstość występowania zdarzeń niepożądanych w grupie leczonej walsartanem była porównywalna z częstością występującą w grupie otrzymującej placebo.

Częstość występowania zdarzeń niepożądanych nie była związana z dawką lub czasem trwania leczenia, jak również nie wykazano związku z płcią, wiekiem lub rasą pacjentów.

Zdarzenia niepożądane, raportowane w trakcie badań klinicznych z udziałem pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, niezależnie od ich przypadkowego związku z walsartanem i występujące częściej w przypadku walsartanu niż w przypadku placebo oraz zdarzenia niepożądane raportowane indywidualnie przedstawiono poniżej, zgodnie z klasyfikacją układów narządowych.

Profil bezpieczeństwa walsartanu u pacjentów po przebytym zawale mięśnia sercowego był zgodny z właściwościami farmakologicznymi leku i ogólnie związany był z chorobą podstawową. Ciężkie zdarzenia niepożądane niezakończone śmiercią, u których przypuszcza się związek z badanym lekiem, odnotowane podczas badania VALIANT z częstością > = 0,1%, podano w tabeli poniżej.

Niepożądane działania leku, raportowane w trakcie badań klinicznych z udziałem pacjentów z niewydolnością serca, obserwowane z częstością większą niż 1% i występujące częściej w przypadku walsartanu niż placebo, również zawarte są w tabeli poniżej.

Częstość występowania oceniano następująco: bardzo często (> = 1/10); często (> = 1/100, < 1/10); niezbyt często: (> = 1/1 000, < 1/100); rzadko (> = 1/10 000, < 1/1 000); bardzo rzadko (< 1/ 10 000).

Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia

Niezbyt często: Kaszel, krwawienie z nosa

Zaburzenia żołądka i jelit

Niezbyt często: Biegunka, bóle brzucha

Bardzo rzadko: Nudności##

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Rzadko: Obrzęk naczynioruchowy , wysypka, świąd

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Niezbyt często: Bóle pleców, bolesne skurcze mięśni, bóle mięśni,

zapalenie stawów

Bardzo rzadko: Bóle stawów

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Bardzo rzadko: Zaburzenie czynności nerek**## , ostra niewydolność nerek** , niewydolność nerek**

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Niezbyt często: Uczucie zmęczenia, osłabienie

*- raportowane we wskazaniu: stan po zawale mięśnia sercowego; # -raportowane we wskazaniu: niewydolność serca;

** - raportowane jako niezbyt częste we wskazaniu: stan po zawale mięśnia sercowego;

## - raportowane częściej w przypadku wskazania: niewydolność serca (często: zawroty głowy, zaburzenie czynności nerek, niedociśnienie; niezbyt często: bóle głowy, nudności)

W badaniu VALIANT zostały odnotowane cztery odrębne typy zdarzeń niepożądanych; były to: niedociśnienie tętnicze, zaburzenie czynności nerek, kaszel i obrzęk naczynioruchowy. Spośród wymienionych zdarzeń niepożądanych niedociśnienie tętnicze było najczęstszym powodem całkowitego przerwania leczenia: niedociśnienie tętnicze wystąpiło u 1,8% pacjentów leczonych walsartanem i kaptoprylem, w porównaniu do 1,4% pacjentów leczonych samym walsartanem i 0,8% pacjentów leczonych samym kaptoprylem. Zaburzenie czynności nerek występowało rzadziej u pacjentów leczonych kaptoprylem, natomiast kaszel występował rzadziej u pacjentów leczonych walsartanem. Nie było żadnych różnic w występowaniu obrzęku naczynioruchowego.

Odsetek przypadków całkowitego przerwania leczenia ze względu na zdarzenia niepożądane wyniósł 5,5 % u pacjentów leczonych samym walsartanem, 7,7% u pacjentów leczonych kaptoprylem i 9% pacjentów leczonych walsartanem i kaptoprylem.

Wyniki badań laboratoryjnych

W rzadkich przypadkach stosowanie walsartanu może być związane ze zmniejszeniem stężenia hemoglobiny i zmniejszeniem wartości hematokrytu. W kontrolowanych badaniach klinicznych, u 0,8% i 0,4% pacjentów otrzymujących walsartan wykazano znamienne zmniejszenie (> 20%) odpowiednio wartości hematokrytu i stężenia hemoglobiny. Dla porównania, u 0,1% pacjentów otrzymujących placebo wykazano zmniejszenie zarówno wartości hematokrytu jak i stężenia hemoglobiny.

Neutropenia wystąpiła u 1,9% pacjentów leczonych walsartanem w porównaniu do 1,6% pacjentów leczonych inhibitorami ACE, takimi jak enalapryl czy lizynopryl w dawkach odpowiednio 20 mg i 10 mg lub 20 mg w porównaniu do 0,8% pacjentów otrzymujacych placebo.

W kontrolowanych badaniach klinicznych, znamienne zwiększenie stężenia kreatyniny, potasu i całkowitej bilirubiny w surowicy wystąpiło odpowiednio u 0,8%, 4,4% i 6% pacjentów leczonych walsartanem w porównaniu z 1,6%, 6,4% i 12,9% pacjentów leczonych inhibitorami ACE.

U pacjentów po zawale mięśnia sercowego podwojenie stężenia kreatyniny w surowicy w stosunku do wartości początkowych stwierdzono u 4,2% pacjentów leczonych walsartanem, u 4,8% pacjentów leczonych walsartanem i kaptoprylem i u 3,4 % pacjentów leczonych kaptoprylem.

W przypadku pacjentów z niewydolnością serca obserwowano ponad 50% zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy u 3,9% pacjentów leczonych preparatem walsartanu w porównaniu do 0,9% pacjentów, którym podawano placebo. Obserwowano również ponad 20% zwiększenie stężenia potasu w surowicy u 10% pacjentów leczonych walsartanem w porównaniu do 5,1% pacjentów otrzymujących placebo.

W badaniach dotyczących niewydolności serca wystąpiło ponad 50-procentowe zwiększenie stężenia azotu mocznikowego we krwi u 16,6% pacjentów leczonych walsartanem i u 6,3% pacjentów z grupy placebo.

U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym leczonych walsartanem sporadycznie występowało zwiększenie wartości wskaźników czynności wątroby.

Lek Valzek może być przyjmowany niezależnie od posiłków, powinien być podawany wraz z napojami.

Nadciśnienie tętnicze

Zalecana dawka leku Valzek wynosi 80 mg raz na dobę. Maksymalne działanie przeciwnadciśnieniowe występuje po 4 tygodniach.

W przypadku pacjentów, u których nie uzyska się odpowiedniej kontroli ciśnienia krwi, dawkę można zwiększyć do 160 mg lub stosować dodatkowo lek moczopędny z grupy tiazydów. Preparat może być stosowany jednocześnie z innym lekami przeciwnadciśnieniowymi.

Stan po świeżo przebytym zawale mięśnia sercowego

U pacjentów w stanie klinicznym stabilnym leczenie może być rozpoczęte już po 12 godzinach od rozpoznania świeżo przebytego zawału mięśnia sercowego. Po dawce początkowej 20 mg dwa razy na dobę, dawkę walsartanu przez następnych kilka tygodni należy stopniowo zwiększać do 40 mg, 80 mg i 160 mg, podawanych dwa razy na dobę.

Maksymalną dawką docelową jest 160 mg podawane dwa razy na dobę. Zwykle zaleca się, aby po rozpoczęciu leczenia pacjenci przez 2 tygodnie otrzymywali dawkę 80 mg dwa razy na dobę a maksymalną dawkę docelową 160 mg podawaną dwa razy na dobę powinno wprowadzić się w ciągu 3 miesięcy, w zależności od tolerancji leku przez pacjenta. Jeśli wystąpi niedociśnienie tętnicze lub zaburzenie czynności nerek należy rozważyć zmniejszenie dawki.

Walsartan może być stosowany u pacjentów przyjmujących inne leki stosowane w leczeniu zawału mięśnia sercowego, takie jak leki trombolityczne, kwas acetylosalicylowy, leki blokujące receptory P-adrenergiczne, statyny i leki moczopędne. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z inhibitorami ACE (patrz punkty 4.4, 4.8 i 5.1).

Ocena stanu pacjenta po przebytym zawale mięśnia sercowego powinna zawsze zawierać ocenę czynności nerek.

Niewydolność serca

Zalecana dawka początkowa walsartanu to 40 mg dwa razy na dobę. Zwiększanie dawki kolejno do 80 mg i 160 mg podawanych dwa razy na dobę powinno być przeprowadzane w odstępach co najmniej dwutygodniowych do uzyskania największej dawki tolerowanej przez pacjenta. W przypadku jednoczesnego stosowania leku moczopędnego należy rozważyć zmniejszenie jego dawki.

Maksymalna dawka dobowa zastosowana w badaniach klinicznych wynosiła 320 mg walsartanu w dawkach podzielonych.

Walsartan może być stosowany u pacjentów przyjmujących inne leki stosowane w leczeniu niewydolności serca. Jednakże jednoczesne stosowanie z inhibitorami ACE i P-adrenolitykami nie jest zalecane. Ocena stanu pacjentów z niewydolnością serca powinna zawsze zawierać ocenę czynności nerek.

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek Nie ma konieczności dostosowania dawki u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny > 10 ml/min). U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniem czynności wątroby przebiegającymi bez cholestazy nie należy stosować dawek większych niż 80 mg walsartanu na dobę. Stosowanie walsartanu jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Stosowanie u osób w podeszłym wieku

Nie ma konieczności zmiany dawkowania u osób w podeszłym wieku.

Stosowanie u dzieci i młodzieży

Nie ustalono skuteczności i bezpieczeństwa stosowania walsartanu u dzieci i młodzieży (< 18 lat) i dlatego nie zaleca się stosowania.

Nie należy rozpoczynać podawania produktu VALZEK podczas ciąży. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia produktem VALZEK, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie produktu VALZEK i, jeśli to wskazane, rozpocząć leczenie alternatywne (patrz punkty 4.3 i 4.6).

Hiperkaliemia

W przypadku jednoczesnego stosowania preparatów potasu, leków moczopędnych oszczędzających potas, zamienników soli kuchennej zawierających potas lub innych leków, które mogą powodować zwiększenie stężenia potasu (heparyna itp.), preparat należy stosować ostrożnie i często kontrolować stężenie potasu.

Pacjenci z niedoborem sodu i (lub) odwodnieni

W rzadkich przypadkach na początku leczenia walsartanem u pacjentów ze znacznym niedoborem sodu i (lub) odwodnionych, np. z powodu przyjmowania dużych dawek leków moczopędnych, może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze.

Przed rozpoczęciem leczenia preparatem walsartanu należy wyrównać niedobór sodu i (lub) objętość krwi krążącej, np. zmniejszając dawkę leku moczopędnego.

Zwężenie tętnicy nerkowej

W przypadku pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej lub zwężeniem tętnicy jednej nerki, bezpieczeństwo stosowania walsartanu nie zostało ustalone.

Krótkotrwałe podawanie walsartanu 12 pacjentom z wtórnym nadciśnieniem tętniczym spowodowanym jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej, nie wywołało istotnych zmian hemodynamicznych w nerkach ani nie wpłynęło na stężenie kreatyniny w surowicy lub azotu mocznikowego (BUN) we krwi. Jednakże, w związku z tym, że inne leki działające na układ renina-angiotensyna-aldosteron mogą powodować zwiększenie stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy u pacjentów z jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej, zaleca się, jako środek ostrożności, regularne kontrole.

Przeszczepienie nerek

Brak, jak do tej pory, doświadczenia odnośnie bezpieczeństwa stosowania walsartanu u pacjentów, którym niedawno przeszczepiono nerkę.

Hiperaldosteronizm pierwotny

Preparatu walsartanu nie należy stosować u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem ze względu na to, że leki działające na układ renina-angiotensyna-aldosteron są u tych pacjentów nieskuteczne.

Zwężenie zastawki aorty i zastawki dwudzielnej, kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory

Tak jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia, wskazana jest szczególna ostrożność u pacjentów, u których występuje zwężenie zastawki aorty lub zastawki dwudzielnej, lub kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu z lewej komory.

Zaburzenia czynności nerek

Nie ma konieczności modyfikacji dawki u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek, z klirensem kreatyniny > 10 ml/min.

Zaburzenia czynności wątroby

U pacjentów z łagodnym do umiarkowanego zaburzeniem czynności wątroby przebiegającym bez cholestazy, walsartan należy stosować ostrożnie. Nie należy przekraczać dawki 80 mg na dobę.

Stan po świeżo przebytym zawale mięśnia sercowego

Jednoczesne stosowanie kaptoprylu z walsartanem nie wykazało żadnej dodatkowej korzyści klinicznej, natomiast zwiększyło ryzyko wystąpienia działań niepożądanych w porównaniu do monoterapii jednym lub drugim lekiem (patrz punkty 5.1 i 4.8). Z tego względu jednoczesne stosowanie walsartanu i kaptoprylu nie jest zalecane.

Należy zachować ostrożność na początku leczenia u pacjentów po zawale mięśnia sercowego. Ocena stanu pacjenta po przebytym zawale mięśnia sercowego powinna zawsze zawierać ocenę czynności nerek (patrz punkt 4.2).

Stosowanie preparatu walsartanu u pacjentów po zawale mięśnia sercowego zwykle powoduje obniżenie ciśnienia krwi, ale odstawienie preparatu ze względu na utrzymujące się objawowe niedociśnienie tętnicze nie jest zwykle konieczne.

Niewydolność serca

U pacjentów z niewydolnością serca jednoczesne stosowanie inhibitora ACE, P-adrenolityku i walsartanu nie wykazało żadnej klinicznej korzyści (patrz punkt 5.1). Takie leczenie skojarzone wyraźnie zwiększa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych i z tego powodu nie jest zalecane.

Stosowanie preparatu walsartanu u pacjentów z niewydolnością serca zwykle powoduje obniżenie ciśnienia krwi, ale odstawienie preparatu ze względu na utrzymujące się objawowe niedociśnienie tętnicze nie jest zwykle konieczne. Należy uważnie obserwować pacjentów z niewydolnością serca na początku leczenia (patrz punkt 4.2).

U pacjentów, u których czynność nerek może zależeć od czynności układu renina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjenci z ciężką zastoinową niewydolnością serca) leczenie inhibitorami ACE związane było z oligurią i (lub) postępującą azotemią oraz, w rzadkich przypadkach, z ostrą niewydolnością nerek. Ponieważ walsartan jest antagonistą receptora angiotensyny II działa hamująco na układ renina-angiotensyna-aldosteron, nie można więc wykluczyć, że stosowanie walsartanu może być związane z zaburzeniem czynności nerek.

Ciąża

Nie zaleca się stosowania antagonistów receptora angiotensyny II podczas pierwszego trymestru ciąży (patrz punkt 4.4).

Stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II jest przeciwwskazane w drugim i trzecim trymestrze ciąży (patrz punkty 4.3 i 4.4)._

Dane epidemiologiczne odnoszące się do ryzyka działania teratogennego w przypadku narażenia na inhibitory ACE podczas pierwszego trymestru ciąży nie są rozstrzygające, jednakże nie można wykluczyć niewielkiego zwiększenia ryzyka. Chociaż brak kontrolowanych danych epidemiologicznych w odniesieniu do antagonistów receptora angiotensyny II (AIIRAs), podobne ryzyko może dotyczyć tej grupy leków. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia AIIRA, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku stwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie produktu VALZEK i, jeśli to wskazane, rozpocząć leczenie alternatywne. Narażenie na AIIRAs w drugim i trzecim trymestrze ciąży powoduje toksyczne działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedodciśnienie tętnicze, hiperkaliemia). (Patrz punkt 5.3).

Jeśli narażenie na AIIRAs wystąpiło od drugiego trymestru ciąży zaleca się badanie ultrasonograficzne czynności nerek i czaszki.

Noworodki, których matki przyjmowały produkt VALZEK należy ściśle obserwować ze względu na możliwość wystąpienia niedociśnienia (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Laktacja

Ponieważ brak danych na temat stosowania walsartanu podczas karmienia piersią, nie zaleca się stosowania produktu VALZEK. Korzystna będzie zmiana leczenia na alternatywne o lepszym profilu bezpieczeństwa podczas karmienia piersią, szczególnie podczas karmienia noworodków i dzieci urodzonych przedwcześnie.