Brak informacji o dostępności produktu

 

Theovent 300 tabletki o przedłużonym uwalnianiu | 300 mg | 50 tabl. | 5 blist.po 10 szt.


Dowiedz się więcej

Rodzaj: lek na receptę
Substancja czynna: Theophyllinum
Podmiot odpowiedzialny: GLAXOSMITHKLINE PHARMACEUTICALS S.A.



Opis produktu Theovent 300

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Theovent 300, 300 mg, tabletki o przedłużonym uwalnianiu

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Jedna tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 300 mg Theophyllinum (teofiliny).
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka o przedłużonym uwalnianiu.

Tabletki są barwy białej w kształcie dwustronnie wypukłego krążka z rowkiem ułatwiającym
dzielenie, o gładkiej powierzchni bez odprysków.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Leczenie i zapobieganie skurczom oskrzeli w przebiegu astmy oskrzelowej i przewlekłej obturacyjnej
choroby płuc.

Produkty teofiliny o przedłużonym uwalnianiu, takie jak Theovent 300, nie są przeznaczone do
doraźnego leczenia stanu astmatycznego (ciężkiego napadu astmy oskrzelowej) lub nagłego skurczu
oskrzeli (napady duszności spowodowane zwężeniem oskrzeli).

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Rowek na tabletce Theovent 300 ułatwia dzielenie leku na dwie części.

Tabletek nie należy rozgryzać lub miażdżyć, należy je połykać w całości lub podzielone wzdłuż kreski
(konieczność taka może zaistnieć w przypadku dawkowania leku u dzieci).

Dorośli:

1 tabletka (300 mg) - 2 razy na dobę (co 12 godzin) podczas posiłku.

U pacjentów z astmą oskrzelową z nasileniem objawów nocą lub rano można podawać 1 tabletkę
(300 mg) raz na dobę, wieczorem.

Dzieci w wieku powyżej 6 lat:

0,5 tabletki (150 mg) - 2 razy na dobę (co 12 godzin) podczas posiłku.

U pacjentów z nasileniem objawów nocą lub rano można podawać 1/2 tabletki (150 mg) raz na dobę,
wieczorem.

Dawkę teofiliny należy dobierać indywidualnie uwzględniając skuteczność działania produktu i
tolerowanie leku przez pacjenta. Dawkowanie najlepiej jest ustalać po oznaczeniu stężenia teofiliny w
osoczu (zakres stężeń terapeutycznych: 8 - 20 ^g/ml). Monitorowanie stężenia teofiliny w osoczu jest
wskazane zwłaszcza w przypadku wystąpienia działań niepożądanych lub niewystarczającej
odpowiedzi na leczenie. Jeśli pacjent stosował wcześniej teofilinę lub jej związki, należy to
uwzględnić ustalając dawkę początkową i odpowiednio ją zmniejszyć. Dawkę należy obliczyć na
podstawie beztłuszczowej masy ciała, ponieważ teofilina nie przenika do tkanki tłuszczowej.
W razie zmiany produktu teofiliny na inny produkt teofiliny należy monitorować terapię, kontrolując
stężenie teofiliny w surowicy.

Dobowa dawka podtrzymująca teofiliny u dorosłych wynosi około 11 do 13 mg/kg mc.

Palaczom należy podawać odpowiednio większą dawkę teofiliny z uwzględnieniem masy ciała niż
niepalącym dorosłym pacjentom z powodu szybszego wydalania teofiliny.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas dobierania dawki u osób palących, które są w trakcie
rzucania palenia, ponieważ stężenie teofiliny w osoczu jest u nich zwiększone w porównaniu z
osobami niepalącymi.

Na ogół wydalanie teofiliny przebiega wolniej u pacjentów z niewydolnością serca, ciężkim
niedotlenieniem, przewlekłą obturacyjną chorobą płuc, zapaleniem płuc, ostrym obrzękiem płuc,
zakażeniami wirusowymi (zwłaszcza grypa), gorączka niepoddająca się leczeniu, u osób w podeszłym
wieku i u pacjentów przyjmujących niektóre leki (patrz punkt 4.5) oraz po spożyciu większych ilości
alkoholu.

Informowano też o zmniejszeniu wydalania teofiliny po szczepieniu przeciw grypie i gruźlicy. W
takich przypadkach może być konieczne zmniejszenie dawki.

Zaburzenia czynności wątroby lub nerek

Bardzo często u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby wydalanie teofiliny jest wolniejsze.
U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek może dojść do kumulacji metabolitów
teofiliny. Dlatego u tych pacjentów należy stosować mniejsze dawki i zachować szczególną
ostrożność podczas zwiększania dawkowania.

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na teofilinę oraz pozostałe ksantyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Teofiliny nie należy podawać pacjentom z czynną chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy oraz
padaczką.

Nie podawać pacjentom ze świeżym zawałem mięśnia sercowego oraz tachyarytmiami.
Nie stosować w skojarzeniu z efedryną u dzieci.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Długotrwałe podawanie takiej samej dawki teofiliny wywołuje różny efekt terapeutyczny:

• u osób w wieku podeszłym (spowolniona eliminacja) i dzieci (zmienny klirens nerkowy w
zależności od wieku);

• u kobiet (inny w I i II okresie cyklu miesięcznego - zróżnicowana eliminacja) i mężczyzn;

• u osób palących jedną i więcej paczek papierosów dziennie (skrócony okres półtrwania);

• u osób stosujących inne leki wydłużające lub skracające okres półtrwania teofiliny (patrz punkt
4.5);

• u tej samej osoby, w zależności od pory dnia, w której podawany jest lek (spowolnione
wchłanianie w nocy).

Ostrożność należy zachować u pacjentów: z sercem płucnym, z zaburzeniami rytmu serca (oprócz
bradyarytmii), niestabilną dławicą piersiową, kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi
odpływu, z nadciśnieniem tętniczym, z niedotlenieniem krwi, z porfirią, z chorobą wrzodową w
wywiadzie, w przewlekłych chorobach płuc, w ostrym obrzęku płuc, we wstrząsie, w gorączce
powyżej 38,5°C trwającej ponad 24 godziny, w zaburzeniach czynności tarczycy, w trakcie szczepień
i posocznicy, w chorobach nerek, u pacjentów, którzy przestali palić tytoń w trakcie leczenia.

Należy stale monitorować stężenie teofiliny we krwi u pacjentów z niewydolnością krążenia
(w zastoinowej niewydolności serca), w przypadku alkoholizmu, w niewydolności wątroby, w
przypadku infekcji wirusowych, ponieważ w wymienionych sytuacjach możliwe jest zmniejszenie
klirensu teofiliny, co może doprowadzić do nadmiernego zwiększenia stężenia leku w osoczu.

Powyższe różnice przemawiają za koniecznością indywidualnego dawkowania tego leku w zależności
od stężenia teofiliny we krwi.

Nie należy równocześnie stosować innych produktów zawierających teofilinę lub pochodne ksantyny.
W przypadku konieczności jednoczesnego podawania aminofiliny należy prowadzić stałą obserwację
stężenia teofiliny w osoczu.

Wydalanie teofiliny jest wolniejsze u pacjentów w podeszłym wieku (60 lat i więcej). Stosowanie jej u
tych pacjentów oraz u pacjentów z licznymi schorzeniami, pacjentów ciężko chorych lub leczonych
w oddziałach intensywnej opieki medycznej jest związane ze zwiększonym ryzykiem działania
toksycznego. U tych pacjentów należy monitorować stężenie teofiliny w osoczu.

Jeśli u pacjenta otrzymującego teofilinę wystąpią nudności i wymioty, należy odstawić lek i oznaczyć
stężenie teofiliny we krwi.

Alkohol etylowy oraz tytoń zwiększają klirens teofiliny, dlatego przy jednoczesnym stosowaniu
teofiliny może być konieczne zwiększenie dawkowania teofiliny.

U pacjentów z epizodami padaczki w wywiadzie zaleca się zastosowanie alternatywnych terapii, gdyż
teofilina może nasilać intensywność drgawek.

4.5 Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Metabolizm teofiliny może być przyspieszony lub jej biodostępność oraz skuteczność mogą być
zmniejszone u osób palących oraz w przypadkach jednoczesnego przyjmowania następujących leków:
barbiturany, karbamazepina, fenytoina, ryfampicyna, izoprenalina, prymidon, sulfinpirazon, preparaty
zawierające ziele dziurawca. U pacjentów stosujących teofilinę jednocześnie z którymkolwiek z wyżej
wymienionych leków może być konieczne zwiększenie dawki teofiliny.

Metabolizm teofiliny może być spowolniony lub stężenie teofiliny w osoczu może zwiększyć się,
nasilając ryzyko przedawkowania i toksyczności, jeśli teofilinę stosuje się równocześnie z
następującymi lekami: erytromycyna, troleandomycyna, klarytromycyna, jozamycyna, spiromycyna,
fluorowane chinolony (cyprofloksacyna), izoniazyd, glikokortykosteroidy, allopurynol, cymetydyna,
propranolol, propafenon, leki blokujące kanał wapniowy (np. werapamil lub diltiazem), furosemid,
tyklopidyna, meksyletyna, fluwoksamina, interferon, tiabendazol, metotreksat, doustne środki
antykoncepcyjne. W takich przypadkach może być konieczne zmniejszenie dawki teofiliny.
Istnieją dowody na występowanie interakcji pomiędzy teofiliną i szczepionką przeciw grypie.

Istnieją doniesienia o toksycznym działaniu teofiliny podawanej równocześnie z ranitydyną.

Izoproterenol może zmniejszać stężenie teofiliny we krwi, ale jednocześnie nasilać jej efekt działania

poprzez wpływ na rozszerzenie oskrzeli.

Zafirlukast spowalnia metabolizm teofiliny i nasila jej działanie.

Teofilina nasila działanie leków moczopędnych.

Równoczesne przyjmowanie teofiliny z imipenemem może powodować występowanie napadów
padaczkowych.

Teofilina prowadzi do osłabienia działania litu przyspieszając jego wydalanie.
Teofilina może powodować osłabienie działania leków zwiotczających mięśnie szkieletowe.
Równoczesne stosowanie teofiliny z halotanem może prowadzić do komorowych zaburzeń rytmu
serca, natomiast z ketaminą może powodować obniżenie progu drgawkowego.

Ksantyny (w tym teofilina) mogą nasilać niedotlenienie oraz hipokaliemię spowodowaną przez
jednoczesne stosowanie beta2-agonistów, kortykosteroidów, leków moczopędnych. Jest to szczególnie

istotne w przypadku zaostrzeń astmy oskrzelowej. Zaleca się wówczas monitorowanie stężenia potasu
w surowicy.

Nie należy stosować jednocześnie teofiliny i fluwoksaminy. Jeżeli jest to jednak konieczne, zaleca się
zmniejszenie dawki teofiliny o połowę i monitorowanie stężenia teofiliny we krwi.

4.6 Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Stosowanie podczas ciąży

Teofilina przenika przez barierę łożyskową, dlatego nie zaleca się jej stosowania w ciąży.
Nie określono bezpieczeństwa stosowania leku u ludzi.

W badaniach u myszy i szczurów nie stwierdzono działania teratogennego podając dawki 2 do 3 razy
większe niż zwykle stosowane dawki u ludzi w mg/m2 pc.

Zaobserwowano działanie embriotoksyczne u szczurów, którym podawano 220 mg/kg masy ciała.
Należy unikać stosowania teofiliny w pierwszym trymestrze ciąży.

W drugim i trzecim trymestrze ciąży lek może być podawany jedynie w przypadkach, gdy w opinii
lekarza korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu.

Stopień wiązania teofiliny z białkami osocza oraz klirens mogą ulegać zmniejszeniu wraz z rozwojem
ciąży. Wskazane może być zmniejszenie dawki, aby uniknąć działań niepożądanych.

Stosowanie teofiliny w końcowym okresie ciąży może hamować kurczliwość macicy. Należy uważnie
obserwować stan zdrowia noworodków narażonych in utero na działanie teofiliny w celu wykrycia
ewentualnych objawów przedmiotowych wywołanych jej działaniem.

Stosowanie w okresie laktacji

W czasie przyjmowania produktu nie należy karmić piersią, ponieważ około 1% teofiliny przenika do
mleka kobiecego.

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Teofilina, nawet jeśli jest przyjmowana zgodnie z zaleceniami, może wpływać na zdolność
prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy przyjmowana jest
w skojarzeniu z alkoholem lub innymi lekami zaburzającymi sprawność psychofizyczną.

4.8 Działania niepożądane

Działania niepożądane zależą od stężenia leku we krwi.

Częstość występowania działań niepożądanych określono następująco:

Bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do < 1/10); niezbyt często (≥1/1 000 do < 1/100); rzadko

(≥1/10 000 do < 1/1 000); bardzo rzadko (< 1/10 000); częstość nieznana (częstość nie może być

określona na podstawie dostępnych danych).

Podczas leczenia produktami leczniczymi zawierającymi teofilinę obserwowano następujące działania
niepożądane:

Badania diagnostyczne

Częstość nieznana: zwiększenie stężenia wapnia i kreatyniny w surowicy.

Zaburzenia serca

Częstość nieznana: kołatania serca, tachykardia, arytmie nadkomorowe.

Zaburzenia układu nerwowego

Częstość nieznana: zawroty i bóle głowy, niepokój, bezsenność, nadpobudliwość, drażliwość,
wzmożone odruchy, drżenia mięśniowe, drgawki, nawet zagrażające życiu.

Zaburzenia żołądka i jelit

Częstość nieznana: zgaga, nudności, wymioty, ból w nadbrzuszu, biegunka, krwawe wymioty,
nasilenie istniejącego refluksu żołądkowo-przełykowego z powodu rozkurczu zwieracza przełyku
(aspiracja treści żołądkowej może wywołać napad astmy nocnej), podrażnienie żołądka.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Częstość nieznana: nasilona diureza.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Częstość nieznana: łysienie.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Częstość nieznana: hiperurykemia, zmiany stężenia elektrolitów w surowicy, hipokaliemia,
hiperglikemia.

Zaburzenia naczyniowe

Częstość nieznana: spadki ciśnienia tętniczego, zaczerwienienie twarzy, niewydolność krążenia.
Zaburzenia układu immunologicznego

Częstość nieznana: reakcje nadwrażliwości, zaczerwienienie twarzy, świąd, wysypka, przyspieszenie
oddechu.

Działania niepożądane mogą być bardziej nasilone u pacjentów z osobniczą nadwrażliwością lub w
przypadku przedawkowania (stężenie teofiliny w osoczu większe niż 20 ^g/ml).

4.9 Przedawkowanie

Dawka ponad 3 g wywołuje poważne objawy przedawkowania (u dziecka 40 mg/kg). Dawka
śmiertelna wynosi około 4,5 g u dorosłego (60 mg/kg u dziecka).

Objawy

Jeśli stężenie teofiliny w osoczu utrzymuje się w zakresie terapeutycznym (do 20 ^g/ml), w zależności
od wrażliwości osobniczej, objawy niepożądane to: nudności, wymioty, bóle brzucha, biegunka,
niepokój, bezsenność, splątanie, wymioty z domieszką krwi, hiperglikemia, hipokaliemia,
hipomagnezemia, spadek ciśnienia krwi, kwasica metaboliczna, drgawki, drżenia, zaburzenia rytmu
serca (tachyarytmie komorowe i nadkomorowe), tachykardia.

Jeśli stężenie teofiliny w osoczu jest większe niż 20 ^g/ml, wymienione wyżej objawy są bardziej
nasilone.

Jeśli stężenie teofiliny jest większe niż 25 ^g/ml, mogą wystąpić ciężkie dolegliwości ze strony
ośrodkowego układu nerwowego i serca: drgawki, ciężkie zaburzenia rytmu serca i niewydolność
krążenia, rabdomioliza, zapalenie trzustki, śpiączka.

U pacjentów ze zwiększoną wrażliwością na teofilinę, informowano o ciężkich działaniach
niepożądanych, które wystąpiły, gdy stężenia teofiliny w osoczu były mniejsze od opisanych powyżej.

Postępowanie w razie przedawkowania

W fazie wchłaniania leku do ok. 1 godziny po jego przyjęciu podawać duże dawki węgla
aktywowanego dożołądkowo oraz zastosować płukanie żołądka. Węgiel aktywowany podawany
doustnie zwiększa eliminację teofiliny.
Stosować leczenie objawowe.

Należy monitorować czynności życiowe, utrzymywać drożność dróg oddechowych (intubacja),
podawać tlen, kontrolować i w razie konieczności uzupełniać niedobory płynów i elektrolitów. W
razie konieczności zastosować hemoperfuzję.

Należy kontrolować stężenie potasu i magnezu w osoczu i w razie konieczności wyrównywać poziom
elektrolitów pamiętając, że w przypadku podania dużej ilości potasu może dojść do ostrej
hiperkaliemii w okresie rekonwalescencji.

Zaburzenia rytmu serca najlepiej pozostawić nieleczone, a w razie konieczności należy leczyć lekami
blokującymi receptory beta-adrenergiczne, przy czym należy pamiętać, że są one przeciwwskazane u
pacjentów z chorobami obturacyjnymi oskrzeli. Należy unikać leków przeciwarytmicznych
obniżających próg drgawkowy (takich jak lidokaina) z powodu możliwości zaostrzenia drgawek.
W przypadku wystąpienia napadów drgawek należy podać benzodiazepiny, np.: diazepam lub w
przypadku napadów nawracających fenobarbital.
W hipokaliemii stosuje się chlorek potasu.
W przypadku wymiotów stosuje się metoklopramid.

W przypadku podejrzenia ostrego zatrucia należy stale kontrolować stężenie teofiliny w osoczu do
momentu zanotowania zmniejszenia stężenia leku.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: Inne leki stosowane w chorobach obturacyjnych dróg oddechowych do
stosowania wewnętrznego. Ksantyny.
Kod ATC: R03D A04

Teofilina działa rozkurczaj ąco na mięśnie gładkie dróg oddechowych, wykazuje również działanie
przeciwzapalne.

Mechanizm działania nie jest całkowicie poznany, polega m.in. na hamowaniu specyficznej
fosfodiesterazy, co w konsekwencji powoduje zmniejszenie stopnia rozpadu cAMP i osłabienie
czynności skurczowej mięśni gładkich.

Pobudza także ośrodek oddechowy poprzez nasilenie jego wrażliwości na działanie dwutlenku węgla.
Hamuje późną fazę reakcji alergicznej.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Wchłanianie

Teofilina wchłania się z przewodu pokarmowego szybko, prawie całkowicie i ze stałą prędkością.
Nieznaczne przyspieszenie wchłaniania obserwuje się u pacjentów w podeszłym wieku, natomiast
spowolnienie pod wpływem pokarmów, preparatów obniżających pH soku żołądkowego oraz dużych
dawek produktu. Zaobserwowano również lepsze wchłanianie teofiliny w godzinach porannych niż
wieczornych. W terapii doustnej wskazane jest stosowanie produktów wolno uwalniających się, aby
zapobiec trudnej do przewidzenia zmienności stężenia produktu w surowicy występującej podczas
szybkiego wchłaniania teofiliny.

Dystrybucja

W układzie krwionośnym teofilina jest związana z białkami osocza w 40 do 60%. Objętość
dystrybucji wynosi od 0,3 do 0,7 l/kg, średnio 0,45 l/kg. Istotnym czynnikiem nieznacznie
zwiększającym objętość dystrybucji jest hipoproteinemia. Dotyczy to przede wszystkim pacjentów z
marskością wątroby i (lub) z niewyrównaną kwasicą oraz wcześniaków i pacjentów w podeszłym
wieku. Teofilina łatwo przenika przez barierę łożyska oraz do mleka kobiecego; przenika również
przez barierę krew/mózg.

Metabolizm i eliminacja

Teofilina jest metabolizowana w wątrobie przez układ enzymatyczny cytochromu P-450A1 i P-
450A2. U dorosłych ok. 85-90% podanej dawki jest unieczynniane, głównie do pochodnych
dimetylowych i następnie szybko wydalane z moczem. Kofeina i 3-metyloksantyna są jedynymi
czynnymi metabolitami teofiliny. Zmieniający się z wiekiem stopień biotransformacji wpływa na
szybkość eliminacji, a zatem i na wielkość dawki potrzebnej do utrzymania terapeutycznego stężenia
produktu w surowicy. U dorosłych dawka ta wynosi ok. 700 mg na dobę (wykazuje dużą zmienność
międzyosobniczą, od 400 do 2000 mg), a okres półtrwania wynosi od 4 do 16 h (średnio 8 h).

Badania parametrów farmakokinetycznych teofiliny

Parametry farmakokinetyczne teofiliny oznaczano u 22 zdrowych ochotników po podaniu
jednorazowej dawki 300 mg - 1 tabletki produktu teofiliny o przedłużonym uwalnianiu.
Maksymalne stężenie teofiliny w surowicy krwi wynosiło 4,834 ± 1,580 mg/l i wystąpiło po ok. 6
godzinach (5,714 ± 1,554 h).

Pole pod krzywą stężenie- czas (AUC) wynosiło: 114,07 ± 45,20 mg x h/l; objętość dystrybucji: 0,80
± 0,20 l/kg, a biologiczny okres półtrwania: 15,14 ± 5,28 h.

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

W badaniach na myszach i szczurach nie stwierdzono działania teratogennego po podaniu dawek 2 do
3 razy większych, niż zwykle stosowane dawki u ludzi w mg/m2 pc.

Zaobserwowano działanie embriotoksyczne u szczurów, którym podawano 220 mg teofiliny na kg
masy ciała.

Teofilina nie wykazuje działania mutagennego u bakterii Salmonella sp. oraz w badaniach
cytogenetycznych na jajnikach chińskiego chomika in vitro i in vivo.

Stwierdzono zmniejszenie płodności u myszy po stosowaniu teofiliny w dawkach 1 do 3 razy
większych niż u ludzi w przeliczeniu na 1 m2 pc. i u szczurów po stosowaniu dawek 2 do 3 razy
większych niż zalecane u ludzi w przeliczeniu na 1 m2 pc.
Znaczenie kliniczne w/w obserwacji nie jest znane.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Karboksymetyloskrobia sodowa (typ A)
Talk

Magnezu stearynian
Celuloza mikrokrystaliczna

Skład otoczki:

Amoniowego metakrylanu kopolimer (typ A)

Amoniowego metakrylanu kopolimer (typ B)

Krzemionka

Emulsja silikonowa SE2

Trietylu cytrynian

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

2 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w temperaturze poniżej 25°C. Chronić od wilgoci.
Przechowywać w oryginalnym opakowaniu.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blistry z folii PVC/Aluminium, w tekturowym pudełku.
Opakowanie zawiera 50 tabletek (5 blistrów po 10 sztuk).

6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do

stosowania

Bez szczególnych wymagań.

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi
przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE
DO OBROTU

GlaxoSmithKline Pharmaceuticals Spółka Akcyjna

ul. Grunwaldzka 189

60 - 322 Poznań

tel. (61) 8601-200

fax (61) 8675-717

8. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Pozwolenie nr R/1499

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU /
DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

30.11.1990 r./17.05.1999 r./07.07.2004 r./15.06.2005 r./02.12.2008 r.

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO


Charakterystyka produktu leczniczego Theovent 300

Charakterystyka produktu leczniczego wygenerowana została automatycznie na podstawie informacji dostępnych w Rejestrze Produktów Leczniczych.


Interakcje Theovent 300 z innymi lekami

Zażywanie tego leku z innymi lekami w tym samym czasie może negatywnie wpływać na twoje zdrowie.

Najczęściej wykrywamy interakcje z następującymi lekami :


Interakcje Theovent 300 z żywnością

Interakcje tego leku z żywnością mogą wpływać na ograniczenie skuteczności leczenia.

Poniżej znajduje się lista znanych nam interakcji tego leku z żywnością.

Interakcja bardzo istotna

Dotyczy leków
Theovent 300

Inne

Posiłki bogate w tłuszcze powodują zwiększenie wchłaniania teofiliny z przewodu pokarmowego. Dochodzi do wzrostu jej stężenia we krwi i wystąpienia objawów niepożądanych (przyspieszenia czynności serca, spadku ciśnienia tętniczego krwi, bólu głowy, pobudzenia psychoruchowego, skurczy mięśni). W czasie trwania terapii należy ograniczyć spożywanie tłustych pokarmów jak tłusta wędlina, smalec, masło, tłuste mleko itp. Podobnie działają czerwona papryka i jej przetwory, dlatego należy ograniczyć spożycie czerwonej papryki i jej przetworów. Związki powstałe podczas smażenia, a także grillowania mięsa pobudzają enzymy mikrosomalne w wątrobie powodując przyspieszenie metabolizmu teofiliny o około 40%, skutkiem czego jest zmniejszenie lub brak efektów terapeutycznych. W czasie trwania terapii należy ograniczyć spożycie smażonego i grillowanego mięsa. Kofeina i produkty zawierające kofeinę nasilają działanie teofiliny na układ oddechowy i sercowo-naczyniowy, powodując przyspieszenie czynności serca, spadek ciśnienia tętniczego krwi, ból głowy, pobudzenie psychoruchowe, skurcze mięśni. W czasie terapii należy ograniczyć spożycie produktów zawierających kofeinę takich jak kawa, napoje energetyczne.


Grupy

  • Leki przeciwastmatyczne i stosowane w POChP

Dodatkowe informacje

Wybierz interesujące Cię informacje:

Informacje o kodach BLOZ oraz możliwości współpracy z BLOZ dostępne są pod adresem BLOZ.pharmind.pl.