Norditropin Simplexx roztwór do wstrzykiwań | 10 mg/1,5ml | 1 wkł. po 1.5 ml

1 ml roztworu zawiera 6,7 mg somatropiny (Somatropinum).

Somatropina (wytwarzana metodą rekombinacji DNA E. coli)

1 mg somatropiny odpowiada 3 j.m. (jednostkom międzynarodowym) somatropiny.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Nadwrażliwość na somatropinę lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

Rozpoznany nowotwór złośliwy

Wykryte nowotwory wewnątrzczaszkowe muszą być nieaktywne, a leczenie przeciwnowotworowe zakończone przed rozpoczęciem leczenia.

Somatropina nie powinna być stosowana w celu stymulacji wzrostu podłużnego u dzieci
z zarośniętymi nasadami kości długich.

Pacjenci w ostrym stanie zagrożenia życia spowodowanym powikłaniami po zabiegach operacyjnych na otwartym sercu, operacjach w obrębie jamy brzusznej, wielonarządowymi urazami spowodowanymi wypadkiem, ostrą niewydolnością oddechową lub podobnymi stanami, nie powinni być leczeni somatropiną, patrz punkt 4.4.

U dzieci z przewlekłą chorobą nerek stosowanie produktu Norditropin SimpleXx powinno być przerwane po transplantacji nerek.

U pacjentów z niedoborem hormonu wzrostu objętość płynu zewnątrzkomórkowego jest zmniejszona. Po rozpoczęciu leczenia somatropiną następuje korekta tego niedoboru. Szczególnie u dorosłych, może wtedy wystąpić retencja płynów powodująca obrzęki obwodowe. Zespół cieśni nadgarstka występuje niezbyt często, ale może być obserwowany u dorosłych. Objawy te są zwykle przemijające i zależą od wielkości dawki, ale mogą powodować konieczność czasowego jej zmniejszenia. Mogą pojawić się również bóle stawów o średnim nasileniu, bóle mięśni oraz zaburzenia czucia, które zwykle ustępują samoistnie.

Działania niepożądane u dzieci występują niezbyt często lub rzadko.

Doświadczenie z badań klinicznych:

U dzieci z zespołem Turnera zgłaszano zwiększony wzrost długości rąk i stóp podczas leczenia somatropiną.

U pacjentek z zespołem Turnera przyjmujących większą dawkę produktu Norditropin zaobserwowano w jednym otwartym, randomizowanym badaniu tendencję do częstszego występowania zapalenia ucha środkowego. Jednakże częstsze infekcje ucha nie skutkowały większą ilością operacji ucha/założeń drenu w porównaniu z grupą otrzymującą podczas badania mniejszą dawkę.

Doświadczenie po wprowadzeniu produktu do obrotu:

Dodatkowo, oprócz wymienionych wyżej działań niepożądanych poniżej zostały wymienione spontanicznie zgłoszone działania niepożądane, które ogólnie oszacowano jako prawdopodobnie związane z leczeniem produktem Norditropin.

Nowotwory łagodne i złośliwe (w tym torbiele i polipy)

U niewielkiej liczby pacjentów z niedoborem hormonu wzrostu zgłaszano białaczkę (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia układu immunologicznego

Nadwrażliwość (patrz punkt 4.3).

Powstanie przeciwciał przeciw produktowi Norditropin. Miano i zdolności wiązania tych przeciwciał były bardzo małe i nie miały wpływu na odpowiedź wzrostową na podanie produktu Norditropin.

Zaburzenia endokrynologiczne

Niedoczynność tarczycy. Zmniejszenie stężenia tyroksyny w surowicy krwi (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Hiperglikemia (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia układu nerwowego

Łagodne nadciśnienie śródczaszkowe (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Złuszczanie nasady głowy kości udowej. U pacjentów z zaburzeniami hormonalnymi złuszczenie nasady głowy kości udowej może występować częściej.

Choroba Legg-Calvé-Perthesa. U pacjentów z niskim wzrostem choroba Legg-Calvé-Perthesa może występować częściej.

Badania diagnostyczne

Zwiększenie stężenia fosfatazy alkalicznej we krwi.

Produkt Norditropin powinien być przepisywany tylko przez lekarzy dysponujących specjalistyczną wiedzą na temat wskazań terapeutycznych.

Dawkowanie jest indywidualne i powinno być dostosowane do indywidualnej klinicznej

i biochemicznej odpowiedzi pacjenta na leczenie.

Ogólnie zalecane dawkowanie:

Dzieci

Niedobór hormonu wzrostu

25 – 35 μg/kg mc. na dobę lub 0,7 – 1,0 mg/m² pc. na dobę

W razie utrzymywania się niedoboru hormonu wzrostu po zakończeniu wzrostu, należy kontynuować leczenie hormonem wzrostu w celu uzyskania pełnego rozwoju somatycznego, w tym beztłuszczowej masy ciała i przyrostu gęstości mineralnej kości (wskazówki dotyczące dawkowania, patrz Terapia zastępcza u dorosłych).

Zespół Turnera

45 – 67 μg/kg mc. na dobę lub 1,3 – 2,0 mg/m² pc. na dobę

Przewlekła niewydolność nerek

50 µg/kg mc. na dobę lub 1,4 mg/m² pc. na dobę, (patrz punkt 4.4)

Niedobór długości ciała po urodzeniu

35 µg/kg mc. na dobę lub 1,0 mg/m² pc. na dobę

Dawka 0,035 mg/kg mc. na dobę jest zalecana do chwili osiągnięcia pełnego wzrostu (patrz punkt 5.1).

Leczenie należy przerwać po pierwszym roku, jeżeli tempo wzrostu SDS jest mniejsze niż +1.

Leczenie należy przerwać, jeżeli tempo wzrostu jest mniejsze niż 2 cm rocznie i jeśli wymaga to potwierdzenia, wiek kostny jest > 14 lat u dziewcząt lub > 16 lat u chłopców, co odpowiada wiekowi, w którym następuje zarośnięcie nasad kości długich.

Dorośli:

Terapia zastępcza u dorosłych

Dawkowanie musi być dostosowane do indywidualnych potrzeb pacjenta.

U pacjentów z niedoborem hormonu wzrostu nabytym w dzieciństwie zalecana dawka początkowa wynosi 0,2-0,5 mg/dobę. Dawkę początkową należy modyfikować na podstawie wyniku oznaczenia stężenia IGF-I.

U pacjentów z niedoborem hormonu wzrostu nabytym w wieku dorosłym leczenie należy rozpocząć od małej dawki: 0,1-0,3 mg na dobę. Zalecane jest stopniowe zwiększanie dawki w odstępach miesięcznych, zależnie od odpowiedzi klinicznej i odczuwania przez pacjenta działań niepożądanych. Poziom IGF-I w osoczu może ułatwić ustalanie dawki. U kobiet mogą być wymagane większe dawki niż u mężczyzn, przy czym u tych ostatnich stwierdza się z czasem zwiększenie wrażliwości na IGF-I. Oznacza to, że istnieje ryzyko, iż u kobiet, zwłaszcza przyjmujących doustną estrogenową terapię zastępczą, leczenie będzie niewystarczające, a u mężczyzn z kolei zbyt intensywne. Zapotrzebowanie na lek zmniejsza się wraz z wiekiem. Dawkowanie jest różne dla poszczególnych pacjentów, rzadko jednak jest większe niż 1,0 mg na dobę.

Zaleca się jedno wstrzyknięcie podskórne na dobę wieczorem. Należy stale zmieniać miejsca wstrzyknięć, w celu uniknięcia zaniku tkanki tłuszczowej w miejscach wkłucia.

Dzieci leczone somatropiną powinny być regularnie badane przez lekarza specjalistę. Leczenie somatropiną powinien prowadzić lekarz z dużym doświadczeniem w leczeniu niedoboru hormonu wzrostu. Te same wymagania dotyczą leczenia pacjentów z zespołem Turnera, przewlekłą chorobą nerek i niedoborem długości ciała po urodzeniu (SGA). Dane dotyczące wzrostu osób dorosłych leczonych w dzieciństwie produktem Norditropin z powodu przewlekłej choroby nerek nie są dostępne.

Stymulacja wzrostu podłużnego u dzieci odbywa się do momentu zarośnięcia nasad kości długich.

Leczenie niedoboru hormonu wzrostu u pacjentów z zespołem Pradera-Williego

Odnotowano przypadki nagłego zgonu, po rozpoczęciu leczenia somatropiną u pacjentów z zespołem Pradera-Williego, u których występowały jeden lub więcej z następujących czynników ryzyka: otyłość znacznego stopnia, epizody niedrożności górnych dróg oddechowych lub okresowe bezdechy nocne bądź niezidentyfikowane zakażenia układu oddechowego.

Niedobór hormonu wzrostu u dorosłych

Niedobór hormonu wzrostu u dorosłych jest chorobą trwającą całe życie, wymagającą odpowiedniego leczenia, jednakże doświadczenie w leczeniu pacjentów powyżej 60 lat i trwającego dłużej niż 5 lat jest ograniczone.

Niedobór długości ciała po urodzeniu

U dzieci z niedoborem długości ciała po urodzeniu (SGA), przed rozpoczęciem leczenia należy rozważyć inne, medyczne lub wynikające z innych zastosowanych terapii, przyczyny zaburzenia wzrostu.

Doświadczenie z rozpoczęciem stosowania leku u dzieci z niedoborem długości ciała po urodzeniu (SGA) w okresie dojrzewania płciowego jest ograniczone. Nie zaleca się, zatem rozpoczynania leczenia w tym okresie.

Doświadczenie stosowania leku u pacjentów z zespołem Silver-Russella jest ograniczone.

Zespół Turnera

Zalecane jest kontrolowanie długości rąk i stóp u pacjentek z zespołem Turnera leczonych somatropiną. Trzeba rozważyć zmniejszanie dawki w przypadku zaobserwowania zwiększenia długości rąk i stóp.

U dziewczynek z zespołem Turnera występuje zwiększone ryzyko wystąpienia zapalenia ucha środkowego, dlatego zaleca się przeprowadzenie badania otologicznego przynajmniej raz w roku.

Przewlekła choroba nerek

Dawkowanie u dzieci z przewlekłą chorobą nerek jest indywidualne i musi być dostosowane do indywidualnej odpowiedzi pacjenta na leczenie, (patrz punkt 4.2). Zaburzenia wzrostu trzeba poddać dokładnej ocenie przed rozpoczęciem leczenia somatropiną. Ocena ta powinna obejmować, co najmniej jednoroczną obserwację wzrostu w okresie optymalnego leczenia choroby nerek. Pacjentów z mocznicą przyjmujących somatropinę należy leczyć zachowawczo z zastosowaniem standardowych produktów leczniczych, a w razie konieczności dializować.

U pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, obniżenie wydolności nerek jest naturalną konsekwencją choroby. Należy jednak zachować ostrożność podczas leczenia somatropiną. Czynność nerek trzeba kontrolować w celu uchwycenia nadmiernego zmniejszenia lub zwiększenia wskaźnika przesączania kłębuszkowego (co mogłoby wskazywać na hiperfiltrację).

Nowotwory łagodne i złośliwe

Nie stwierdzono, aby u pacjentów z całkowitą remisją nowotworów łagodnych i złośliwych, leczenie somatropiną było związane ze wzrostem liczby nawrotów. Jednak pacjenci, u których osiągnięto całkowitą remisję nowotworu złośliwego, powinni być wnikliwie obserwowani po rozpoczęciu leczenia produktem Norditropin SimpleXx, w celu wykrycia jego nawrotu.

Białaczka

U niewielkiej liczby pacjentów z niedoborem hormonu wzrostu została wykryta białaczka. Część z nich leczona była somatropiną. Jednakże brak jest dowodów na zwiększoną liczbę przypadków wystąpienia białaczki u osób przyjmujących somatropinę bez obecności czynników predysponujących.

Łagodny wzrost ciśnienia śródczaszkowego

W przypadku nasilonych lub nawracających bólów głowy, zaburzeń widzenia, nudności i (lub) wymiotów, zaleca się wykonanie badania oftalmoskopowego, w celu oceny tarczy nerwu wzrokowego. Jeżeli badanie wykaże obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, może to świadczyć
o łagodnym wzroście ciśnienia śródczaszkowego. W takim przypadku należy przerwać leczenie somatropiną.

Obecnie nie można jeszcze stworzyć schematu leczenia pacjentów po ustąpieniu nadciśnienia śródczaszkowego. W przypadku wznowienia leczenia somatropiną, konieczna jest dokładna obserwacja pacjenta pod kątem wystąpienia objawów nadciśnienia śródczaszkowego.

Pacjenci z wtórnym niedoborem hormonu wzrostu, spowodowanym zmianami wewnątrzczaszkowymi, powinni być dokładnie zdiagnozowani i obserwowani, ze względu na ryzyko rozwoju lub nawrotu choroby pierwotnej.

Czynność tarczycy

Somatropina zwiększa poza tarczycową przemianę T4 w T3 i może wskazywać na początkową niedoczynność tarczycy. Dlatego należy kontrolować czynność tarczycy u wszystkich pacjentów.
U pacjentów z niedoczynnością przysadki należy dokładnie kontrolować standardową terapię zastępczą w trakcie stosowania somatropiny.

U pacjentów z postępującą chorobą przysadki może dojść do niedoczynności tarczycy. U pacjentek

z zespołem Turnera istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia pierwotnej niedoczynności tarczycy, związane z występowaniem przeciwciał przeciwtarczycowych. W związku z tym, że niedoczynność tarczycy zaburza odpowiedź na leczenie somatropiną, u pacjentów należy regularnie kontrolować czynność gruczołu tarczowego i zastosować leczenie hormonami tarczycy, jeśli będzie to wskazane.

Skolioza

W czasie szybkiego wzrostu u każdego dziecka może dojść do skoliozy. W czasie leczenia należy zwrócić uwagę na objawy świadczące o skoliozie. Leczenie somatropiną nie spowodowało jednak zwiększenia częstości występowania lub nasilenia skoliozy.

Wrażliwość na insulinę

Jako, że somatropina może zmniejszyć wrażliwość na insulinę, pacjentów należy kontrolować czy występuje u nich nietolerancja glukozy, (patrz punkt 4.5). U pacjentów z cukrzycą, może być wymagane dostosowanie dawki insuliny po włączeniu leczenia produktem zawierającym somatropinę. Pacjenci z cukrzycą lub nietolerancją glukozy powinni być uważnie monitorowani w trakcie leczenia somatropiną.

Stężenie glukozy i insuliny

U dzieci z zespołem Turnera i niedoborem długości ciała po urodzeniu (SGA), przed rozpoczęciem leczenia zaleca się oznaczenie stężenia insuliny i glukozy na czczo. Po rozpoczęciu leczenia badania te należy powtarzać raz w roku. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia cukrzycy (wywiad rodzinny, otyłość, ciężka oporność na insulinę, rogowacenie ciemne) należy wykonać test tolerancji glukozy po jej doustnym podaniu. W przypadku wystąpienia cukrzycy nie powinno się stosować somatropiny.

Somatropina ma wpływ na metabolizm węglowodanów, dlatego też szczególnej uwagi wymagają pacjenci, u których występują objawy mogące świadczyć o nietolerancji glukozy.

IGF-I

U dzieci z zespołem Turnera i niedoborem długości ciała po urodzeniu (SGA), zaleca się oznaczenie stężenia IGF-I przed rozpoczęciem leczenia, a w przypadku jego kontynuacji badanie należy powtarzać dwa razy w roku. Jeżeli w powtarzanych pomiarach stężenie IGF-I przekracza +2 SD
w odniesieniu do wieku i stopnia dojrzałości płciowej, należy zmniejszyć dawkę w celu osiągnięcia odpowiedniego stężenia IGF-1.

Zwiększenie tempa wzrostu dzieci z niedoborem długości ciała po urodzeniu (SGA) uzyskane po zastosowaniu somatropiny może zostać zatrzymane, jeżeli leczenie będzie przerwane przed osiągnięciem wzrostu ostatecznego.

Przeciwciała

Tak jak w przypadku wszystkich produktów leczniczych zawierających somatropinę, niewielki odsetek pacjentów rozwija przeciwciała przeciw somatropinie. Zdolności wiązania tych przeciwciał są małe i nie mają wpływu na szybkość wzrostu. U pacjentów nieodpowiadających na leczenie powinny zostać przeprowadzone testy wykrywające przeciwciała przeciw somatropinie.

Doświadczenie z badań klinicznych

Dwa badania kliniczne z udziałem grupy kontrolnej otrzymującej placebo przeprowadzone na oddziałach intensywnej opieki medycznej, wykazały zwiększoną śmiertelność wśród pacjentów w ostrym stanie zagrożenia życia, spowodowanym powikłaniami po zabiegu na otwartym sercu lub operacji chirurgicznej jamy brzusznej, urazem wielonarządowym lub ciężką niewydolnością oddechową, leczonych somatropiną w dużych dawkach (5,3 – 8,0 mg na dobę). Nie oceniono bezpieczeństwa ciągłego leczenia somatropiną pacjentów otrzymujących dawki zastępcze z powodu potwierdzonych wskazań, u których jednocześnie wystąpiły te schorzenia. Należy, zatem porównać prawdopodobne korzyści kontynuacji leczenia somatropiną pacjentów z ostrym stanem zagrożenia życia z potencjalnym ryzykiem takiego leczenia.

Jedno otwarte, randomizowane badanie kliniczne (zakres dawki 45 – 90 µg/kg na dobę) przeprowadzone u pacjentek z zespołem Turnera, wykazało tendencję do występowania, zależnego od dawki, ryzyka zapalenia ucha zewnętrznego i zapalenia ucha środkowego. Częstsze występowanie infekcji ucha nie skutkowało większą ilością operacji ucha/założeń drenu w porównaniu z grupą otrzymującą podczas badania mniejszą dawkę.

Badania na zwierzętach dotyczące wpływu na ciążę, rozwój embrionalno-płodowy, poród lub rozwój poporodowy są niewystarczające. Brak danych klinicznych dotyczących kobiet w ciąży. Dlatego, produkty zawierające somatropinę nie są zalecane do stosowania w okresie ciąży.

Brak badań klinicznych odnośnie stosowania produktów zawierających somatropinę z udziałem kobiet karmiących piersią. Nie wiadomo czy somatropina przenika do mleka ludzkiego. Dlatego, należy zachować ostrożność, kiedy podaje się produkty zawierające somatropinę kobietom karmiącym piersią.