Lamotrix tabletki | 100 mg | 90 tabl.

CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Lamotrix, 100 mg, tabletki

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda tabletka zawiera 100 mg lamotryginy.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Tabletka

Białe, okrągłe, obustronnie wypukłe tabletki.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

4.1 Wskazania do stosowania

Padaczka

Dorośli i młodzież w wieku 13 lat i powyżej

• Leczenie skojarzone lub w monoterapii napadów częściowych i uogólnionych, w tym
napadów toniczno-klonicznych.

• Napady związane z zespołem Lennoxa-Gastauta. Lamotrix jest stosowany w leczeniu
skojarzonym, jednak może zostać zastosowany jako pierwszy lek przeciwpadaczkowy
włączany do leczenia zespołu Lennoxa-Gastauta.

Dzieci i młodzież w wieku od 2 do 12 lat

• Leczenie skojarzone napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-
klonicznych oraz napadów związanych z zespołem Lennoxa-Gastauta.

• Monoterapia w typowych napadach nieświadomości.

Zaburzenia afektywne dwubiegunowe

Dorośli w wieku 18 lat i powyżej

• Zapobieganie epizodom depresji u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi
typu I, u których występują głównie epizody depresji (patrz punkt 5.1).

Lamotrix nie jest wskazany w doraźnym leczeniu epizodów manii ani depresji.

4.2 Dawkowanie i sposób podawania

Tabletki Lamotrix należy połknąć w całości, nie należy ich rozgryzać ani rozkruszać.

Jeżeli obliczona dawka lamotryginy (na przykład w leczeniu dzieci z padaczką lub pacjentów z
niewydolnością wątroby) nie zawiera się w określonej liczbie całych tabletek, to w takim przypadku
należy podawać dawkę odpowiadającą mniejszej liczbie całych tabletek.

Ponowne rozpoczynanie leczenia

W przypadku ponownego rozpoczynania leczenia lamotryginą u pacjentów, którzy przerwali
stosowanie lamotryginy z jakiejkolwiek przyczyny, należy ocenić potrzebę stopniowego zwiększania
dawki do dawki podtrzymującej, ponieważ ryzyko wystąpienia ciężkiej wysypki związane jest ze
stosowaniem dużych dawek początkowych i zbyt szybkim w stosunku do zalecanego schematu
zwiększaniem dawek leku w okresie wprowadzania (patrz punkt 4.4). Im dłuższa przerwa od ostatniej
dawki, tym większą uwagę należy zwrócić na stopniowe zwiększanie dawki do dawki podtrzymującej.
Jeśli czas od przerwania stosowania lamotryginy jest dłuższy niż pięciokrotny okres półtrwania leku
(patrz punkt 5.2), należy zastosować właściwy schemat zwiększania dawki produktu Lamotrix do
dawki podtrzymującej.

Zaleca się, aby nie rozpoczynać ponownie leczenia produktem Lamotrix u pacjentów, którzy
wcześniej przerwali leczenie z powodu wystąpienia wysypki, chyba że potencjalne korzyści
przeważają wyraźnie nad ryzykiem związanym ze stosowaniem leku.

Padaczka

Zalecany schemat zwiększania dawek oraz dawki podtrzymujące u dorosłych i młodzieży w wieku
13 lat i powyżej (Tabela 1) oraz u dzieci i młodzieży w wieku od 2 do 12 lat (Tabela 2) przedstawiono
poniżej. Z uwagi na ryzyko wysypki, nie należy przekraczać zalecanych dawek lamotryginy:
początkowej i podczas zwiększania dawek (patrz punkt 4.4).

W przypadku odstawienia jednocześnie stosowanych leków przeciwpadaczkowych lub jeśli leki
przeciwpadaczkowe lub inne leki zostały dołączone do schematu leczenia zawierającego
lamotryginę, należy rozważyć potencjalny wpływ, jaki może to mieć na farmakokinetykę
lamotryginy (patrz punkt 4.5).

Tabela 1: Dorośli i młodzież w wieku 13 lat i powyżej - zalecany schemat dawkowania w leczeniu
padaczki____

Tabela2: Dzieci i młodzież w wieku od 2 do 12 lat - zalecany schemat dawkowania w leczeniu
padaczki (całkowita dawka dobowa w mg/kg masy ciała na dobę)_

Aby zapewnić podawanie właściwej dawki terapeutycznej należy monitorować masę ciała dziecka, a

w razie jej zmiany należy odpowiednio dostosować dawkę. U pacjentów w wieku od dwóch do
sześciu lat prawdopodobnie wymagane będzie zastosowanie dawek podtrzymujących z górnego
zakresu zalecanego przedziału dawkowania.

W przypadku osiągnięcia kontroli objawów padaczki w leczeniu skojarzonym, można odstawić
jednocześnie stosowane inne leki przeciwpadaczkowe i kontynuować leczenie produktem leczniczym
Lamotrix w monoterapii.

Dzieci w wieku poniżej 2 lat

Dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania lamotryginy w terapii skojarzonej napadów
częściowych u dzieci w wieku od 1 miesiąca do 2 lat są ograniczone (patrz punkt 4.4). Brak danych
dotyczących dzieci w wieku poniżej 1 miesiąca. Z tego względu Lamotrix nie jest zalecany u dzieci w
wieku poniżej 2 lat. Jeżeli, opierając się na potrzebie klinicznej, decyzja o leczeniu zostanie jednak
podjęta, patrz punkty 4.4, 5.1 i 5.2.

Zaburzenia afektywne dwubiegunowe

Zalecany schemat zwiększania dawek oraz dawki podtrzymujące u dorosłych w wieku 18 lat i
powyżej przedstawione są w tabelach poniżej. Przejściowy schemat uwzględnia etap zwiększania
dawek lamotryginy, aż do uzyskania stabilizującej dawki podtrzymującej w ciągu sześciu tygodni
(Tabela 3), po czym można odstawić inne leki psychotropowe lub przeciwpadaczkowe, jeżeli jest to
klinicznie uzasadnione (Tabela 4). Dane dotyczące dostosowania dawki po dołączeniu do terapii
innego leku psychotropowego lub przeciwpadaczkowego są również przedstawione poniżej (Tabela
5). Z uwagi na ryzyko wysypki, nie należy przekraczać zalecanych dawek lamotryginy: początkowej i
podczas zwiększania dawek (patrz punkt 4.4).

Tabela 3: Dorośli w wieku 18 lat i powyżej - Zalecany schemat zwiększania dawki lamotryginy w celu
osiągnięcia całkowitej podtrzymującej stabilizację dawki dobowej w leczeniu zaburzeń afektywnych
dwubiegunowych

Tabela 4: Dorośli w wieku 18 lat i powyżej - całkowita dobowa dawka lamotryginy podtrzymująca
stabilizację w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, po odstawieniu jednocześnie
stosowanych leków.

Kiedy docelowa dawka podtrzymująca zostanie osiągnięta, można odstawić inne produkty lecznicze

Tabela 5: Dorośli w wieku 18 lat i powyżej - dostosowanie dawki dobowej lamotryginy po dołączeniu
innych produktów leczniczych stosowanych w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych.
Brak doświadczeń klinicznych dotyczących dostosowywania dawki dobowej lamotryginy po
dołączeniu innych produktów leczniczych. Jednak, opierając się na badaniach interakcji z innymi
produktami leczniczymi, zaleca się następujący schemat dawkowania:

Przerwanie leczenia produktem Lamotrix u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi
W badaniach klinicznych po nagłym przerwaniu leczenia lamotryginą nie zwiększała się częstość,
nasilenie czy rodzaj działań niepożądanych w porównaniu z grupą placebo. Dlatego u tych pacjentów
można przerwać stosowanie lamotryginy bez stopniowej redukcji dawki.

Dzieci i młodzież w wieku poniżej 18 lat

Stosowanie produktu Lamotrix u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat nie jest zalecane z uwagi
na brak danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania (patrz punkt 4.4).

Ogólne zalecenia dotyczące dawkowania produktu Lamotrix w szczególnych grupach pacjentów

Kobiety stosujące hormonalne środki antykoncepcyjne

Stosowanie połączenia etynyloestradiolu/lewonorgestrelu (30 ^g/150 ^g) powodowało około
dwukrotne zwiększenie klirensu lamotryginy i przez to zmniejszenie stężenia lamotryginy. Po etapie
dostosowania dawki, konieczne może być stosowanie większych (nawet dwa razy) dawek
podtrzymujących lamotryginy w celu osiągnięcia maksymalnej reakcji na leczenie. W ciągu tygodnia,
w którym następuje przerwa w stosowaniu hormonalnych środków antykoncepcyjnych, obserwowano
dwukrotne zwiększenie stężenia lamotryginy w osoczu. Nie można wykluczyć wystąpienia działań
niepożądanych zależnych od dawki. Z uwagi na to, jako leczenie pierwszego rzutu należy rozważyć
stosowanie antykoncepcji nie wymagającej tygodniowej przerwy w stosowaniu (na przykład
hormonalne środki antykoncepcyjne podawane w sposób ciągły lub zastosowanie innych niż
hormonalne metod antykoncepcji; patrz punkt 4.4 i 4.5).

Rozpoczynanie stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych u pacjentek już przyjmujących
podtrzymujące dawki lamotryginy i NIE leczonych induktorami glukuronidacji lamotryginy
Dawka podtrzymująca lamotryginy w większości przypadków będzie wymagać nawet dwukrotnego
zwiększenia (patrz punkt 4.4 i 4.5). Zalecane jest, aby po rozpoczęciu stosowania hormonalnego
środka antykoncepcyjnego, dawka lamotryginy została zwiększona o 50 do 100 mg/dobę co tydzień,
w zależności od indywidualnej odpowiedzi klinicznej. Zwiększanie dawek nie powinno wykraczać
poza ten zakres, chyba że odpowiedź kliniczna wymaga zastosowania większych dawek. Można
rozważyć kontrolę stężenia lamotryginy w osoczu przed i po rozpoczęciu stosowania hormonalnych
środków antykoncepcyjnych w celu potwierdzenia utrzymania wyjściowego stężenia lamotryginy. W
razie konieczności należy dostosować dawkę. U kobiet stosujących hormonalne środki
antykoncepcyjne zgodnie ze schematem, w którym przez jeden tydzień przyjmowany jest preparat
niezawierający substancji czynnej („tydzień bez tabletek antykoncepcyjnych"), należy prowadzić
kontrolę stężenia lamotryginy w 3. tygodniu stosowania produktu zawierającego substancję czynną, tj.
od 15 do 21 dnia cyklu. Z uwagi na to, jako leczenie pierwszego rzutu należy rozważyć stosowanie
antykoncepcji niewymagającej tygodniowej przerwy w stosowaniu (na przykład hormonalne środki
antykoncepcyjne podawane w sposób ciągły lub zastosowanie innych niż hormonalne metod
antykoncepcji; patrz punkt 4.4 i 4.5).

Przerywanie stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych u pacjentek już przyjmujących
podtrzymujące dawki lamotryginy i NIE leczonych induktorami glukuronidacji lamotryginy
Dawka podtrzymująca lamotryginy w większości przypadków będzie wymagać zmniejszenia nawet o
50% (patrz punkt 4.4 i 4.5). Zalecane jest stopniowe zmniejszanie dawek dobowych lamotryginy o
50 - 100 mg/dobę co tydzień (nie przekraczając 25% całkowitej dawki stosowanej w ciągu tygodnia)
w ciągu 3 tygodni, chyba że odpowiedź kliniczna wskazuje inaczej. Można rozważyć kontrolę
stężenia lamotryginy w osoczu przed i po przerwaniu stosowania hormonalnych środków
antykoncepcyjnych w celu potwierdzenia utrzymania wyjściowego stężenia lamotryginy. U kobiet
chcących zaprzestać stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych zgodnie ze schematem, w
którym przez jeden tydzień przyjmowany jest produkt niezawierający substancji czynnej („tydzień bez
tabletek antykoncepcyjnych"), należy prowadzić kontrolę stężenia lamotryginy w 3. tygodniu
stosowania produktu zawierającego substancję czynną, tj. od 15 do 21 dnia cyklu. Nie należy pobierać

próbek w celu oceny stężeń lamotryginy po całkowitym zaprzestaniu stosowania tabletek
antykoncepcyjnych w ciągu pierwszego tygodnia po odstawieniu.

Rozpoczynanie stosowania lamotryginy u pacjentek już przyjmujących hormonalne środki
antykoncepcyjne.

Zwiększania dawek należy dokonywać zgodnie z zalecanym schematem dawkowania zamieszczonym
w tabelach.

Rozpoczynanie i przerywanie stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych u pacjentek już
przyjmujących podtrzymujące dawki lamotryginy i LECZONYCH induktorami glukuronidacji
lamotryginy

Dostosowanie zalecanej dawki podtrzymującej lamotryginy może nie być konieczne.

Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat)

Nie ma potrzeby dostosowywania zalecanego schematu dawkowania. Farmakokinetyka lamotryginy u
pacjentów w podeszłym wieku nie różni się znacząco od farmakokinetyki lamotryginy u pacjentów
młodszych (patrz punkt 5.2).

Zaburzenia czynności nerek

Należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu Lamotrix u pacjentów z niewydolnością
nerek. U pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek początkowe dawki lamotryginy powinny być
uzależnione od rodzaju stosowanych jednocześnie produktów leczniczych; zredukowana dawka
podtrzymująca może być skuteczna u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt
4.4 i 5.2).

Zaburzenia czynności wątroby

Dawka początkowa, dawka w okresie zwiększania i dawka podtrzymująca u pacjentów z
umiarkowaną niewydolnością wątroby (stopień B według klasyfikacji Child-Pugh) powinna być
zmniejszona o około 50%, natomiast u osób z ciężką niewydolnością (stopień C według klasyfikacji
Child-Pugh) o około 75%. Dawki w okresie zwiększania i dawki podtrzymujące należy dostosować do
reakcji klinicznej (patrz punkt 5.2).

4.3 Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek z substancji pomocniczych.

4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Wysypka skórna

Informowano o niepożądanych reakcjach skórnych, które występowały zwykle w ciągu pierwszych
ośmiu tygodni po rozpoczęciu leczenia lamotryginą. Większość przypadków wysypki ma łagodne
nasilenie i ustępuje samoistnie, jednak informowano także o ciężkich przypadkach wysypki,
wymagających hospitalizacji i przerwania stosowania lamotryginy. Obejmowały one także
potencjalnie zagrażające życiu reakcje, takie jak zespół Stevensa-Johnsona oraz martwicę toksyczno-
rozpływną naskórka (patrz punkt 4.8).

W badaniach klinicznych z udziałem dorosłych pacjentów przyjmujących lamotryginę zgodnie z
obowiązującymi zaleceniami dotyczącymi dawkowania, częstość wysypek skórnych o znacznym
nasileniu wynosiła około 1 na 500 pacjentów z padaczką. W około połowie tych przypadków
stwierdzono zespół Stevensa-Johnsona (1 na 1000). W badaniach klinicznych u pacjentów z
zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi częstość wysypki o znacznym nasileniu wynosiła około
1 na 1000 przypadków.

Ryzyko wysypki skórnej o znacznym nasileniu jest większe u dzieci niż u osób dorosłych. Dostępne

dane pochodzące z wielu badań klinicznych wskazują, że u dzieci z padaczką częstość wysypek
wymagających hospitalizacji wynosiła od 1 na 300 do 1 na 100.

U dzieci początkowe objawy wysypki mogą być mylone z infekcją. Lekarze powinni brać pod uwagę
możliwość wystąpienia reakcji na leczenie lamotryginą u dzieci, u których podczas pierwszych ośmiu
tygodni terapii wystąpiła wysypka i gorączka.

Oprócz tego, ogólne ryzyko wysypki wydaje się wyraźnie związane z:

• dużymi dawkami początkowymi lamotryginy i niezgodnym z zaleceniami zbyt szybkim
zwiększaniem dawki (patrz punkt 4.2)

• jednoczesnym stosowaniem walproinianu (patrz punkt 4.2).

Należy również zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z alergią lub wysypką
spowodowaną stosowaniem innych leków przeciwpadaczkowych w wywiadzie, ponieważ u tych
pacjentów częstość nieciężkiej wysypki po leczeniu lamotryginą była około trzy razy większa niż u
pacjentów bez tych chorób w wywiadzie.

Należy natychmiast ocenić stan wszystkich pacjentów (dorosłych i dzieci), u których wystąpi wysypka
i odstawić leczenie produktem Lamotrix, chyba że wysypka jest wyraźnie nie związana ze
stosowaniem lamotryginy. Zaleca się, aby nie rozpoczynać ponownie leczenia produktem Lamotrix, u
pacjentów, którzy przerwali leczenie z powodu wysypki spowodowanej wcześniejszym leczeniem
lamotryginą, chyba że potencjalne korzyści przeważają znacznie nad ryzykiem.

Opisywano również wysypkę stanowiącą element zespołu nadwrażliwości, związanego z różnym
nasileniem objawów ogólnoustrojowych, takich jak gorączka, uogólnione powiększenie węzłów
chłonnych, obrzęk twarzy oraz nieprawidłowości w wynikach badań morfologii krwi i badań
czynnościowych wątroby (patrz punkt 4.8). Zespół ten może mieć różne nasilenie kliniczne i, w
rzadkich przypadkach może prowadzić do wystąpienia rozsianego krzepnięcia śródnaczyniowego oraz
niewydolności wielonarządowej. Należy zaznaczyć, że wczesne objawy nadwrażliwości (na przykład
gorączka, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych) mogą wystąpić bez wyraźnej wysypki. W
razie pojawienia się takich objawów, należy natychmiast ocenić stan pacjenta i przerwać leczenie
produktem Lamotrix, jeżeli nie można ustalić innej etiologii.

Kliniczne nasilenie choroby i ryzyko samobójstwa

Myśli i zachowania samobójcze (zdarzenia związane z samobójstwem) zgłaszano u pacjentów
leczonych lekami przeciwpadaczkowymi w różnych wskazaniach, w tym w leczeniu padaczki i
zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Metaanaliza randomizowanych, kontrolowanych placebo
badań z zastosowaniem leków przeciwpadaczkowych (w tym lamotryginy) wykazała zwiększenie
ryzyka wystąpienia myśli i zachowań samobójczych (patrz punkt 5.1). W przypadku leków
przeciwpadaczkowych, dla których takie dane nie są dostępne, nie można wykluczyć podobnego
związku z występowaniem zdarzeń związanych z samobójstwem. Dlatego pacjenci powinni być
poddani ścisłej obserwacji ze względu na możliwość wystąpienia zdarzeń związanych z
samobójstwem w trakcie leczenia produktem Lamotrix. Pacjenci (i opiekunowie pacjentów) powinni
zostać poinformowani o potrzebie zasięgnięcia porady lekarskiej w razie wystąpienia objawów
zdarzeń związanych z samobójstwem.

U pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, nasilenie objawów depresji i (lub)
zdarzeń związanych z samobójstwem mogą wystąpić niezależnie od tego, czy przyjmują oni leki
stosowane w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, w tym produkt Lamotrix. Dlatego
pacjenci przyjmujący Lamotrix w terapii zaburzeń afektywnych dwubiegunowych powinni być
poddani ścisłej obserwacji ze względu na możliwość wystąpienia objawów klinicznego nasilenia
choroby (w tym pojawienia się nowych objawów) oraz zdarzeń związanych z samobójstwem, w
szczególności na początku leczenia lub w trakcie zmian dawkowania. Niektórzy pacjenci, na przykład
ci z zachowaniami lub myślami samobójczymi w wywiadzie, młodzi dorośli, lub pacjenci, u których

przed rozpoczęciem leczenia występowały znacznie nasilone myśli samobójcze, mogą być w grupie
zwiększonego ryzyka myśli samobójczych lub prób samobójczych i powinni podczas leczenia
pozostawać pod ścisłą kontrolą.

U pacjentów, u których wystąpią objawy klinicznego nasilenia choroby (w tym nowe objawy) i (lub)
pojawią się myśli lub zachowania samobójcze, zwłaszcza jeśli objawy te będą znacznie nasilone,
pojawią się nagle, lub nie będą częścią dotychczas zgłaszanych przez pacjenta objawów, należy
rozważyć zmianę postępowania terapeutycznego, w tym możliwość przerwania leczenia.

Hormonalne środki antykoncepcyjne

Wpływ hormonalnych środków antykoncepcyjnych na skuteczność lamotryginy
Zastosowanie połączenia etynyloestradiolu/lewonorgestrelu (30 ^g/150 ^g) powodowało około
dwukrotne zwiększenie klirensu lamotryginy i przez to zmniejszenie stężenia lamotryginy (patrz punkt
4.5). Zmniejszenie stężenia lamotryginy powodowało utratę kontroli nad napadami padaczkowymi. W
większości przypadków po etapie stopniowego zwiększania dawki do uzyskania maksymalnej reakcji
na leczenie będą konieczne większe (nawet dwukrotnie) dawki podtrzymujące lamotryginy. W
przypadku kobiet zaprzestających stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych, klirens
lamotryginy może być zmniejszony o połowę. Zwiększone stężenie lamotryginy może być związane z
wystąpieniem działań niepożądanych zależnych od dawki. Dlatego pacjentki należy poddać
obserwacji.

U kobiet, które nie otrzymują obecnie induktorów glukuronidacji lamotryginy, a stosują hormonalne
środki antykoncepcyjne, w schemacie dawkowania z jednym tygodniem bez substancji czynnej (na
przykład „tydzień bez tabletek antykoncepcyjnych"), w tygodniu leczenia bez substancji czynnej
występuje stopniowe, przemijające zwiększenie stężenia lamotryginy (patrz punkt 4.2). Tego rodzaju
zmiany stężeń lamotryginy mogą być związane z wystąpieniem działań niepożądanych. Z uwagi na to,
należy rozważyć stosowanie antykoncepcji niewymagającej tygodniowej przerwy w stosowaniu (na
przykład hormonalne środki antykoncepcyjne podawane w sposób ciągły lub zastosowanie innych niż
hormonalne metod antykoncepcji).

Nie badano interakcji między innymi doustnymi środkami antykoncepcyjnymi lub hormonalną
terapią zastępczą a lamotryginą, jednak mogą one mieć podobny wpływ na parametry
farmakokinetyczne lamotryginy.

Wpływ lamotryginy na skuteczność hormonalnych środków antykoncepcyjnych
Badania interakcji z udziałem 16 zdrowych ochotniczek wykazały, że w przypadku jednoczesnego
podawania lamotryginy i hormonalnego produktu antykoncepcyjnego (połączenie
etynyloestradiolu/lewonorgestrelu) następuje nieznaczne zwiększenie klirensu lewonorgestrelu oraz
zmiany stężenia FSH oraz LH w surowicy (patrz punkt 4.5). Nie jest znany wpływ tych zmian na
aktywność owulacyjną jajników. Nie można jednak wykluczyć możliwości zmniejszenia
skuteczności antykoncepcyjnej u niektórych pacjentek przyjmujących produkty hormonalne
jednocześnie z lamotryginą. Z tego względu pacjentki należy poinformować o konieczności
niezwłocznego powiadamiania lekarza w przypadku wystąpienia zmian w cyklu miesiączkowym,
takich jak krwawienie międzymiesiączkowe.

Reduktaza dihydrofolianowa

Lamotrygina wykazuje słabe działanie hamujące na reduktazę kwasu dihydrofoliowego, więc podczas
długotrwałego leczenia istnieje możliwość zaburzeń metabolizmu folianów (patrz punkt 4.6). Jednak
w przypadku długotrwałego stosowania u ludzi (przez okres do 1 roku) lamotrygina nie powodowała
znaczących zmian stężenia hemoglobiny, średniej objętości krwinek ani stężeń folianów w surowicy
albo erytrocytach, a podczas stosowania leku przez okres do 5 lat nie obserwowano zmian stężeń
folianów w krwinkach czerwonych.

Niewydolność nerek

W badaniach, w których pojedynczą dawkę podawano pacjentom ze schyłkową niewydolnością nerek,
stężenia lamotryginy w osoczu nie ulegały istotnej zmianie. U pacjentów z niewydolnością nerek
może dochodzić do kumulacji metabolitu glukuronidowego; dlatego należy zachować ostrożność
podczas leczenia pacjentów z niewydolnością nerek.

Pacjenci stosujący inne produkty zawierające lamotryginę

Pacjentom stosującym obecnie inne produkty zawierające lamotryginę nie należy podawać
produktu Lamotrix bez konsultacji z lekarzem.

Rozwój dziecka

Brak danych dotyczących wpływu lamotryginy na wzrost, dojrzewanie płciowe, rozwój poznawczy,
emocjonalny i behawioralny u dzieci.

Środki ostrożności dotyczące leczenia padaczki

Tak jak w przypadku innych leków przeciwpadaczkowych, nagłe odstawienie produktu Lamotrix
może spowodować nawrót napadów padaczkowych. Jeżeli produkt Lamotrix nie musi być nagle
odstawiony ze względów bezpieczeństwa (np. wysypka), jego dawkę należy stopniowo zmniejszać
przez okres dwóch tygodni.

W literaturze istnieją doniesienia, że ciężkie napady padaczkowe ze stanem padaczkowym, mogą
prowadzić do rozpadu mięśni poprzecznie prążkowanych, niewydolności wielonarządowej oraz
rozsianego krzepnięcia śródnaczyniowego, które czasami prowadzą do zgonu. Podobne przypadki
obserwowano w związku ze stosowaniem lamotryginy.

Może być zaobserwowane znaczące klinicznie zwiększenie częstości napadów padaczkowych
zamiast jego zmniejszenia. U pacjentów z więcej niż jednym typem napadów, należy przeanalizować
korzyści dotyczące kontroli jednego typu napadów w stosunku do jakiegokolwiek pogorszenia
objawów innego typu napadów.

Objawy napadów mioklonicznych mogą ulec pogorszeniu po zastosowaniu lamotryginy.

Dane sugerują, że odpowiedź na leczenie w połączeniu z induktorami enzymów jest mniejsza niż w
przypadku połączenia z lekami przeciwpadaczkowymi nie indukującymi enzymów. Przyczyny nie są
jasne.

U dzieci stosujących lamotryginę w leczeniu typowych napadów nieświadomości, skuteczność może
nie być podtrzymywana u wszystkich pacjentów.

Środki ostrożności dotyczące leczenia zaburzeń afektywnych dwubiegunowych:

Dzieci i młodzież w wieku poniżej18 lat

Stosowanie leków przeciwdepresyjnych jest związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia
myśli i zachowań samobójczych u dzieci i młodzieży z zaburzeniami depresyjnymi i innymi
zaburzeniami psychicznymi.

4.5 Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji

Badania interakcji prowadzono tylko u osób dorosłych.

Stwierdzono, że enzymami odpowiedzialnymi za metabolizm lamotryginy są
UDP-glukuronylotransferazy. Brak dowodów na to, że lamotrygina powoduje istotną klinicznie
indukcję lub hamowanie aktywności wątrobowych enzymów oksydacyjnych metabolizujących leki i
istnieje małe prawdopodobieństwo wystąpienia interakcji między lamotryginą i lekami
metabolizowanymi przez enzymy cytochromu P450. Lamotrygina może indukować własny
metabolizm, ale jest to działanie znikome i jest mało prawdopodobne, aby miało istotne konsekwencje
kliniczne.

Tabela 6: Wpływ innych produktów leczniczych na glukuronidację lamotryginy

Produkty lecznicze, które znacząco hamują glukuronidację lamotryginy Produkty lecznicze, które znacząco indukują
glukuronidację lamotryginy Produkty lecznicze, które nie hamują ani nie indukują w istotny sposób glukuronidacji
lamotryginy Walproinian Fenytoina Okskarbazepina Karbamazepina Felbamat Fenobarbital Gabapentyna Prymidon
LewetiracetamRyfampicyna Pregabalina Lopinawir/rytonawir Topiramat Połączenie etynyloestradiolu/ lewonorgestrelu* Zonisamid
Lit Bupropion Olanzapina

*Nie badano interakcji między doustnymi środkami antykoncepcyjnymi lub hormonalną terapią
zastępczą a lamotryginą, ale mogą one podobnie oddziaływać na parametry farmakokinetyczne
lamotryginy (patrz punkt 4.2 i 4.4).

Interakcje z innymi lekami przeciwpadaczkowymi

Walproinian, który hamuje glukuronidację lamotryginy, zmniejsza metabolizm lamotryginy i prawie
dwukrotnie wydłuża średni okres półtrwania lamotryginy. U pacjentów przyjmujących jednocześnie
walproinian należy stosować odpowiedni schemat leczenia (patrz punkt 4.2).

Niektóre leki przeciwpadaczkowe (takie jak fenytoina, karbamazepina, fenobarbital i prymidon), które
uaktywniają enzymy metabolizujące leki w wątrobie, powodują indukcję glukuronidacji lamotryginy i
przyspieszają metabolizm lamotryginy. U pacjentów przyjmujących jednocześnie fenytoinę,
karbamazepinę, fenobarbital lub prymidon należy stosować odpowiedni schemat leczenia (patrz punkt
4.2).

Opisywano objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego, tj. zawroty głowy, ataksję, podwójne
widzenie, zaburzenia ostrości wzroku i nudności, występujące u pacjentów przyjmujących
karbamazepinę po wprowadzeniu do leczenia lamotryginy. Objawy te zwykle ustępowały po
zmniejszeniu dawki karbamazepiny. Podobne działanie zaobserwowano podczas badania, w którym
dorosłym zdrowym ochotnikom podawano lamotryginę i okskarbazepinę, nie badano jednak wpływu
zmniejszenia dawki.

Istnieją doniesienia w literaturze o zmniejszeniu stężenia lamotryginy podczas podawania lamotryginy
w połączeniu z okskarbazepiną. Jednak w badaniu prospektywnym, w którym zdrowym dorosłym
ochotnikom podawano 200 mg lamotryginy i 1200 mg okskarbazepiny, okskarbazepina nie zmieniała
metabolizmu lamotryginy, a lamotrygina nie zmieniała metabolizmu okskarbazepiny. Z tego względu
u pacjentów otrzymujących skojarzone leczenie z okskarbazepiną, należy zastosować schemat
dawkowania dla leczenia skojarzonego bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy
(patrz punkt 4.2).

W badaniu z udziałem zdrowych ochotników jednoczesne stosowanie felbamatu (1200 mg dwa razy
na dobę) i lamotryginy (100 mg dwa razy na dobę, przez 10 dni) nie wykazano istotnego klinicznie
wpływu na farmakokinetykę lamotryginy.

Opierając się na analizie retrospektywnej stężeń w osoczu u pacjentów otrzymujących lamotryginę
zarówno z gabapentyną, jak i bez gabapentyny, gabapentyna nie zmieniała klirensu lamotryginy.

Potencjalne interakcje między lewetiracetamem i lamotryginą oceniano na podstawie analiz stężeń
obydwu substancji w surowicy podczas badań klinicznych kontrolowanych placebo. Dane te
wskazują, że lamotrygina nie wpływa na farmakokinetykę lewetiracetamu i że lewetiracetam nie
wpływa na farmakokinetykę lamotryginy.

Na stężenia stacjonarne lamotryginy w osoczu nie wpływało równoczesne podawanie pregabaliny
(200 mg, 3 razy na dobę). Nie zachodzą interakcje farmakokinetyczne między lamotryginą i
pregabaliną.

Topiramat nie powodował zmiany stężeń lamotryginy w osoczu. Podawanie lamotryginy powodowało
zwiększenie stężeń topiramatu o 15%.

W badaniu z udziałem pacjentów chorych na padaczkę jednoczesne podawanie zonisamidu (200 do
400 mg/dobę) i lamotryginy (150 do 500 mg/dobę) przez 35 dni nie wywierało znaczącego wpływu na
farmakokinetykę lamotryginy.

Mimo że informowano o zmianach stężeń innych leków przeciwpadaczkowych w osoczu, w
kontrolowanych badaniach nie udowodniono oddziaływania lamotryginy na stężenia w osoczu
jednocześnie podawanych leków przeciwpadaczkowych. Badania in vitro dowodzą, że lamotrygina
nie wypiera innych leków przeciwpadaczkowych z miejsc wiązania z białkami.

Interakcje z innymi lekami psychotropowymi

Farmakokinetyka litu po podaniu 2 g bezwodnego glukonianu litu dwa razy na dobę przez sześć dni
20 zdrowym osobom nie zmieniła się podczas jednoczesnego przyjmowania lamotryginy w dawce
100 mg/dobę.

Wielokrotne podanie doustnych dawek bupropionu nie miało statystycznie istotnego wpływu na
farmakokinetykę pojedynczej dawki lamotryginy u 12 pacjentów i powodowało jedynie nieznaczne
zwiększenie wartości AUC dla glukuronidu lamotryginy.

W badaniu z udziałem zdrowych dorosłych ochotników olanzapina w dawce 15 mg spowodowała
zmniejszenie wartości AUC i Cmax lamotryginy, średnio odpowiednio o 24% i 20%. Nie oczekuje się,
aby efekty zmiany tych wartości miały znaczenie kliniczne. Lamotrygina w dawce 200 mg nie
wpływała na farmakokinetykę olanzapiny.

Wielokrotne podanie doustnych dawek lamotryginy wynoszących 400 mg na dobę nie miało
klinicznie znaczącego wpływu na farmakokinetykę pojedynczej dawki rysperydonu wynoszącej 2 mg
u 14 zdrowych dorosłych ochotników. Po jednoczesnym podaniu 2 mg rysperydonu łącznie z
lamotryginą, 12 na 14 ochotników zgłaszało senność, podczas gdy po przyjęciu samego rysperydonu
ten stosunek wynosił 1 na 20, natomiast przy podawaniu samej lamotryginy nie było takich zgłoszeń.

Badania in vitro wykazały, że tworzenie głównego metabolitu lamotryginy, 2-N-glukuronidu, było w
minimalnym stopniu hamowane przez amitryptylinę, bupropion, klonazepam, haloperydol lub
lorazepam. Badania te wskazują również, że mało prawdopodobne jest hamowanie metabolizmu
lamotryginy przez klozapinę, fluoksetynę, fenelzynę, rysperydon, sertralinę i trazodon. Oprócz tego
badanie metabolizmu bufuralolu w mikrosomach ludzkiej wątroby sugeruje, że lamotrygina nie
zmniejsza klirensu leków metabolizowanych głównie przez CYP2D6.

Interakcje z hormonalnymi środkami antykoncepcyjnymi

Wpływ hormonalnych środków antykoncepcyjnych na farmakokinetykę lamotryginy
W badaniu z udziałem 16 ochotniczek podawanie doustnych tabletek antykoncepcyjnych
zawierających połączenie 30 ^g etynyloestradiolu/150 ^g lewonorgestrelu wywoływało około
dwukrotne zwiększenie klirensu lamotryginy po podaniu doustnym, co powodowało zmniejszenie
wartości AUC i Cmax lamotryginy średnio odpowiednio o 52% i 39%. Stężenie lamotryginy w
surowicy wzrastało w ciągu tygodnia, w którym nie stosowano substancji czynnej (tydzień „bez
tabletki antykoncepcyjnej"). Stężenie lamotryginy przed podaniem kolejnej dawki, pod koniec
tygodnia, w którym nie stosowano substancji czynnej, było średnio około dwukrotnie większe niż
podczas stosowania produktu zawierającego substancję czynną (patrz punkt 4.4). Nie jest konieczne
dostosowywanie zalecanego schematu zwiększania dawki dla lamotryginy wyłącznie ze względu na
stosowanie hormonalnych środków antykoncepcyjnych, ale w większości przypadków rozpoczęcia lub
zakończenia stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych konieczne będzie zwiększenie lub
zmniejszenie podtrzymującej dawki lamotryginy (patrz punkt 4.2).

Wpływ lamotryginy na farmakokinetykę hormonalnych środków antykoncepcyjnych
W badaniu z udziałem 16 ochotniczek stosowanie lamotryginy w dawce 300 mg po osiągnięciu stanu
stacjonarnego nie wpływało na farmakokinetykę etynyloestradiolu zawartego w złożonej doustnej
tabletce antykoncepcyjnej. Obserwowano niewielki wzrost klirensu lewonorgestrelu po podaniu
doustnym, co powodowało zmniejszenie wartości AUC i Cmax dla lewonorgestrelu przeciętnie o
odpowiednio 19% i 12%. Przeprowadzony podczas badania pomiar stężenia FSH, LH i estradiolu w
surowicy wskazywał na pewne osłabienie hamowania czynności hormonalnej jajników u niektórych
kobiet, chociaż pomiary stężenia progesteronu w surowicy nie wykazywały hormonalnych dowodów
wystąpienia owulacji u żadnej z 16 pacjentek. Nie jest znany wpływ niewielkiego zwiększenia
klirensu lewonorgestrelu oraz zmian stężenia FSH i LH w surowicy na aktywność owulacyjną
jajników (patrz punkt 4.4). Nie badano wpływu dawki lamotryginy innej niż 300 mg/dobę i nie
prowadzono badań z innymi produktami zawierającymi żeńskie hormony płciowe.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi

W badaniu z udziałem 10 ochotników płci męskiej, ryfampicyna powodowała zwiększenie klirensu
lamotryginy i skracała okres półtrwania lamotryginy ze względu na indukcję enzymów wątrobowych
odpowiedzialnych za glukuronidację. U pacjentów przyjmujących równocześnie ryfampicynę należy
stosować odpowiedni schemat leczenia (patrz punkt 4.2).

W badaniu z udziałem zdrowych ochotników połączenie lopinawiru/rytonawiru powodowało
zmniejszenie stężenia lamotryginy w osoczu mniej więcej o połowę, prawdopodobnie w wyniku
indukcji glukuronidacji. U pacjentów przyjmujących równocześnie lopinawir/rytonawir należy
stosować odpowiedni schemat leczenia (patrz punkt 4.2).

4.6 Ciąża i laktacja

Ogólne zagrożenia związane z zastosowaniem leków przeciwpadaczkowych

Kobiety mogące zajść w ciążę powinny zasięgnąć porady specjalisty. Jeżeli kobieta planuje zajście w
ciążę, należy przeanalizować potrzebę leczenia lekami przeciwpadaczkowymi. U kobiet leczonych z

powodu padaczki należy unikać nagłego odstawienia leków przeciwpadaczkowych, ponieważ może to
prowadzić do napadów padaczkowych, które mogą mieć poważne konsekwencje dla kobiety i
nienarodzonego dziecka.

U dzieci matek stosujących leki przeciwpadaczkowe ryzyko wystąpienia wrodzonych wad
rozwojowych jest 2 do 3 razy większe w porównaniu do spodziewanej częstości w populacji ogólnej,
wynoszącej około 3%. Najczęściej zgłaszanymi wadami rozwojowymi są rozszczep wargi, wady
układu sercowo-naczyniowego i zaburzenia rozwoju cewy nerwowej. Leczenie wieloma lekami
przeciwpadaczkowymi jest związane z większym ryzykiem wystąpienia wrodzonych wad
rozwojowych niż monoterapia, dlatego jeżeli jest to tylko możliwe, należy stosować monoterapię.

Zagrożenia związane z zastosowaniem lamotryginy

Ciąża

Badania epidemiologiczne obejmujące całkowitą liczbę około 2000 kobiet, otrzymujących podczas
ciąży lamotryginę w monoterapii, nie pozwalają wykluczyć zwiększonego ryzyka wrodzonych wad
rozwojowych. W jednym z rejestrów odnotowano zwiększenie częstości występowania rozszczepu
podniebienia lub wargi. Inne źródła danych tego nie potwierdzają. Badania na zwierzętach wykazały
toksyczny wpływ na rozwój (patrz punkt 5.3).

Zaleca się stosowanie najmniejszej możliwej dawki terapeutycznej, jeżeli konieczne jest leczenie
lamotryginą podczas ciąży.

Lamotrygina jest słabym inhibitorem reduktazy kwasu dihydrofoliowego i teoretycznie może
powodować zwiększenie ryzyka uszkodzenia zarodka lub płodu poprzez zmniejszenie stężenia kwasu
foliowego (patrz punkt 4.4). Można rozważyć stosowanie kwasu foliowego w przypadku planowania
ciąży i we wczesnym okresie ciąży.

Zmiany fizjologiczne w czasie ciąży mogą wpływać na stężenie i (lub) skuteczność terapeutyczną
lamotryginy. Istnieją doniesienia o zmniejszeniu stężenia lamotryginy w osoczu podczas ciąży, z
potencjalnym zagrożeniem utraty kontroli nad napadami padaczkowymi. Stężenie lamotryginy po
urodzeniu może gwałtownie wzrastać, z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych zależnych od
dawki. Z tego względu należy monitorować stężenie lamotryginy w surowicy przed ciążą, podczas
ciąży i po ciąży, jak również zaraz po urodzeniu. W razie potrzeby dawka powinna być dostosowana
w celu utrzymania stężenia lamotryginy w surowicy na tym samym poziomie co przed ciążą, lub
dostosowana zgodnie z odpowiedzią kliniczną. Oprócz tego po urodzeniu należy monitorować
działania niepożądane zależne od dawki.

Laktacja

Dane wskazują, że lamotrygina przenika do mleka kobiecego. U niektórych niemowląt karmionych
piersią stężenia lamotryginy w surowicy osiągały wartości, przy których mogą występować efekty
farmakologiczne.

Należy ocenić, czy potencjalne korzyści z karmienia piersią przewyższają potencjalne ryzyko
działań niepożądanych u niemowlęcia. Jeżeli kobieta leczona lamotryginą zdecyduje się karmić
piersią, niemowlę należy monitorować pod kątem działań niepożądanych.

Płodność

Badania na zwierzętach nie wykazały upośledzenia płodności przez lamotryginę (patrz punkt 5.3).

4.7 Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń
mechanicznych w ruchu

Z uwagi na różnice osobnicze w reakcji na leki przeciwpadaczkowe, pacjenci przyjmujący produkt
Lamotrix w leczeniu padaczki powinni skonsultować się z lekarzem w kwestiach dotyczących

specyficznych problemów związanych z prowadzeniem pojazdów mechanicznych i padaczką.

Nie badano wpływu produktu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania
urządzeń mechanicznych w ruchu. W dwóch badaniach z udziałem ochotników udowodniono, że
wpływ lamotryginy na precyzyjną koordynację wzrokowo-ruchową, ruchy gałek ocznych, zdolność
zachowania równowagi i subiektywne działanie sedatywne, nie różnił się od placebo. W badaniach
klinicznych lamotryginy zgłaszano działania niepożądane o charakterze neurologicznym, takie jak
zawroty głowy czy podwójne widzenie. Z tego względu przed prowadzeniem pojazdów
mechanicznych i obsługiwaniem urządzeń mechanicznych w ruchu pacjenci powinni ocenić, jak
wpływa na nich leczenie produktem Lamotrix.

4.8 Działania niepożądane

Działania niepożądane oparte na aktualnie dostępnych danych podzielono na objawy obserwowane w
leczeniu padaczki i objawy obserwowane w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych.
Oceniając ogólny profil bezpieczeństwa lamotryginy należy brać pod uwagę wszystkie działania
niepożądane.

Działania niepożądane zostały pogrupowane według częstości występowania, określonej w
następujący sposób: bardzo często (> 1/10); często (> 1/100 do < 1/10); niezbyt często (> 1/1 000 do
< 1/100); rzadko (> 1/10 000 do < 1/1 000), bardzo rzadko (< 1/10 000)

W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania objawy niepożądane są wymienione
zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem.

Padaczka

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Bardzo rzadko: zmiany hematologiczne, w tym neutropenia, leukopenia, niedokrwistość,

trombocytopenia, pancytopenia, niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza.

Zaburzenia hematologiczne mogą, ale nie muszą być związane z zespołem nadwrażliwości (patrz:
Zaburzenia układu immunologicznego**).

Zaburzenia układu immunologicznego

Bardzo rzadko: zespół nadwrażliwości** (w tym objawy takie jak gorączka, uogólnione powiększenie
węzłów chłonnych, obrzęk twarzy, nieprawidłowości w wynikach badań
morfologii krwi i badań czynnościowych wątroby, rozsiane krzepnięcie
śródnaczyniowe, niewydolność wielonarządowa).

**Istnieją doniesienia również o wysypce stanowiącej jeden z elementów zespołu nadwrażliwości,
który obejmuje wiele różnorodnych objawów układowych, takich jak gorączka, uogólnione
powiększenie węzłów chłonnych, obrzęk twarzy i nieprawidłowości w wynikach badań krwi i badań
czynnościowych wątroby. Zespół wykazuje różny stopień nasilenia zmian klinicznych i w rzadkich
przypadkach może prowadzić do rozsianego krzepnięcia śródnaczyniowego oraz niewydolności
wielonarządowej. Należy wspomnieć, że wczesne objawy nadwrażliwości (na przykład gorączka,
uogólnione powiększenie węzłów chłonnych) mogą wystąpić bez wyraźnej wysypki. W przypadku
pojawienia się takich objawów, należy natychmiast ocenić stan pacjenta i przerwać leczenie
produktem Lamotrix, jeżeli nie można ustalić innej etiologii.

Zaburzenia psychiczne

Często: agresja, drażliwość.

Bardzo rzadko: splątanie, omamy, tiki.

Zaburzenia układu nerwowego

W badaniach klinicznych podczas monoterapii:

Bardzo często: ból głowy.

Często: senność, zawroty głowy, drżenie, bezsenność.

Niezbyt często: ataksja.

Rzadko: oczopląs.

Podczas innych doświadczeń klinicznych:

Bardzo często: senność, ataksja, zawroty głowy, ból głowy.

Często: oczopląs, drżenie, bezsenność.

Bardzo rzadko: pobudzenie, chwiejny chód, zaburzenia ruchowe, nasilenie objawów choroby

Parkinsona, objawy pozapiramidowe, choreoatetoza, zwiększenie częstości
napadów padaczkowych.

Istnieją doniesienia, że lamotrygina może nasilać objawy parkinsonizmu u pacjentów z wcześniej
rozpoznaną chorobą Parkinsona, a w pojedynczych przypadkach może wywoływać objawy
pozapiramidowe i choreoatetozę u pacjentów bez pierwotnego schorzenia.

Zaburzenia oka

W badaniach klinicznych podczas monoterapii:

Niezbyt często: podwójne widzenie, niewyraźne widzenie.

Podczas innych doświadczeń klinicznych:

Bardzo często: podwójne widzenie, niewyraźne widzenie.

Rzadko: zapalenie spojówek.

Zaburzenia żołądka i jelit
W badaniach klinicznych podczas monoterapii:
Często: nudności, wymioty, biegunka.

Podczas innych doświadczeń klinicznych:
Bardzo często: nudności, wymioty.

Często: biegunka.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Bardzo rzadko: niewydolność wątroby, zaburzenie czynności wątroby, zwiększenie wyników badań
czynnościowych wątroby.

Zaburzenia czynności wątroby są zwykle związane z reakcjami nadwrażliwości, ale zgłaszano także
pojedyncze przypadki bez widocznych oznak nadwrażliwości.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Bardzo często: wysypka skórna.

Rzadko: zespół Stevensa-Johnsona.

Bardzo rzadko: martwica toksyczno-rozpływna naskórka.

W badaniach klinicznych prowadzonych metodą podwójnie ślepej próby, przeprowadzonych u osób
dorosłych, wysypka skórna wystąpiła u maksymalnie 10% pacjentów przyjmujących lamotryginę i u
5% pacjentów przyjmujących placebo. U 2% pacjentów wysypka skórna spowodowała konieczność
odstawienia leczenia lamotryginą. Wysypka, zwykle grudkowo-plamista, występowała zwykle w
ciągu pierwszych ośmiu tygodni od rozpoczęcia leczenia i ustępowała po odstawieniu produktu
Lamotrix (patrz punkt 4.4).

Informowano o przypadkach wysypki o znacznym nasileniu, stanowiącej potencjalne zagrożenie dla
życia, w tym zespołu Stevensa-Johnsona czy martwicy toksyczno-rozpływnej naskórka (zespół

Lyella). Pomimo tego, że u większości pacjentów objawy ustępowały po odstawieniu leczenia
lamotryginą, u niektórych następowało nieodwracalne bliznowacenie i, w rzadkich przypadkach,
zgon (patrz punkt 4.4).

Ogólne ryzyko wysypki ma ścisły związek z:

• dużymi dawkami początkowymi lamotryginy i zbyt szybkim zwiększaniem dawki, niezgodnym z
zaleceniami (patrz punkt 4.2)

• jednoczesnym podawaniem walproinianu (patrz punkt 4.2).

Informowano również o wysypce stanowiącej jeden z elementów zespołu nadwrażliwości, który
obejmuje wiele różnorodnych objawów układowych (patrz: Zaburzenia układu immunologicznego**)

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Bardzo rzadko: zespół rzekomotoczniowy.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Często: zmęczenie.

Zaburzenia afektywne dwubiegunowe

Oceniając ogólny profil bezpieczeństwa lamotryginy należy brać pod uwagę poniższe działania
niepożądane oraz działania niepożądane obserwowane w przypadku padaczki.

Zaburzenia układu nerwowego

Podczas badań klinicznych zaburzeń afektywnych dwubiegunowych:
Bardzo często: ból głowy.

Często: pobudzenie, senność, zawroty głowy.

Zaburzenia żołądka i jelit

Podczas badań klinicznych afektywnych zaburzeń dwubiegunowych:
Często: suchość w ustach.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Podczas badań klinicznych afektywnych zaburzeń dwubiegunowych:
Bardzo często: wysypka skórna.

Rzadko: zespół Stevensa-Johnsona.

Biorąc pod uwagę wszystkie badania dotyczące stosowania lamotryginy w zaburzeniach afektywnych
dwubiegunowych (kontrolowane i niekontrolowane), wysypki skórne występowały u 12% pacjentów
leczonych lamotryginą. Natomiast w kontrolowanych badaniach klinicznych u pacjentów z
zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi wysypka skórna występowała u 8% pacjentów
przyjmujących lamotryginę i u 6% pacjentów przyjmujących placebo.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Podczas badań klinicznych afektywnych zaburzeń dwubiegunowych:

Często: bóle stawów.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Podczas badań klinicznych afektywnych zaburzeń dwubiegunowych:

Często: bóle, ból pleców.

4.9 Przedawkowanie

Objawy

Informowano o przyjęciu dawki 10 do 20 razy większej od maksymalnej dawki terapeutycznej.
Przedawkowanie powodowało objawy, takie jak oczopląs, ataksja, zaburzenia świadomości i śpiączka.

Postępowanie

W przypadku przedawkowania, pacjenta należy hospitalizować i stosować odpowiednie leczenie
objawowe. Jeżeli to wskazane, należy prowadzić leczenie mające na celu zmniejszenie wchłaniania
(węgiel aktywny, środki przeczyszczające lub płukanie żołądka).

Nie ma doświadczeń dotyczących hemodializy, jako sposobu leczenia przedawkowania. U sześciu
ochotników z niewydolnością nerek podczas 4-godzinnej hemodializy z organizmu usunięto 20%
lamotryginy (patrz punkt 5.2).

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: inne leki przeciwpadaczkowe, kod ATC: N03AX09.
Mechanizm działania:

Wyniki badań farmakologicznych sugerują, że lamotrygina jest zależnym od stosowania i napięcia
blokerem kanałów sodowych bramkowanych napięciem. Hamuje powtarzające się z dużą częstością
wyładowania neuronów i hamuje uwalnianie glutaminianu (neuroprzekaźnika, który odgrywa
kluczową rolę w powstawaniu napadów padaczkowych). Działania te mają prawdopodobnie wpływ na
właściwości przeciwpadaczkowe lamotryginy.

Z kolei mechanizm działania leczniczego lamotryginy w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych
nie został ustalony, chociaż prawdopodobnie istotne znaczenie ma tu interakcja z kanałami sodowymi
bramkowanymi napięciem.

Własności farmakodynamiczne

W badaniach określających wpływ leków na ośrodkowy układ nerwowy wyniki uzyskane dla dawki
lamotryginy wynoszącej 240 mg, podawanej zdrowym ochotnikom, nie różniły się od wyników dla
placebo, podczas gdy podanie zarówno 1000 mg fenytoiny jak i 10 mg diazepamu znacznie zaburzało
precyzyjną koordynację wzrokowo-słuchową i ruchy gałek ocznych, nasilało zaburzenia równowagi
ciała oraz wywierało subiektywne działanie uspokajające.

W innym badaniu pojedyncze dawki doustne karbamazepiny wynoszące 600 mg znacznie zaburzały
precyzyjną koordynację wzrokowo-słuchową i ruchy gałek ocznych, jednocześnie nasilając zaburzenia
równowagi i częstość akcji serca, podczas gdy wyniki dla dawek lamotryginy wynoszących 150 mg i
300 mg nie różniły się od placebo.

Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania u dzieci w wieku od 1. do 24. miesiąca.

Skuteczność i bezpieczeństwo skojarzonej terapii w leczeniu napadów częściowych u pacjentów w
wieku od 1. do 24 miesięcy oceniono w niewielkim podwójnie ślepym kontrolowanym placebo
badaniu nawrotów. Leczenie rozpoczęto u 177 pacjentów z zastosowaniem schematu zwiększania
dawki podobnego do tego u dzieci w wieku od 2 do 12 lat. Tabletki zawierające 2 mg lamotryginy są
najmniejszą dostępną mocą i z tego względu w niektórych przypadkach w fazie zwiększania dawki
dostosowano standardowy schemat dawkowania (na przykład przez podawanie tabletki 2 mg co drugi
dzień, jeżeli obliczona dawka dobowa wynosiła mniej niż 2 mg). Stężenie w surowicy badano pod
koniec drugiego tygodnia zwiększania dawki i kolejne dawki zmniejszano lub ich nie zwiększano,

jeżeli stężenie było większe niż 0,41 ^g/ml, czyli oczekiwane stężenie u dorosłych w tym czasie. Pod
koniec drugiego tygodnia u niektórych pacjentów wymagane było zmniejszenie dawki maksymalnie o
90%. Trzydziestu ośmiu badanych, u których stwierdzono odpowiedź na leczenie (> 40%
zmniejszenie częstości napadów) było randomizowanych do placebo lub kontynuacji leczenia
lamotryginą. Odsetek badanych z niepowodzeniem terapeutycznym wynosił 84% (16/19 badanych) w
grupie placebo i 58% (11/19 badanych) w grupie lamotryginy. Różnica nie była statystycznie istotna:
26,3% CI95% -2,6% < > 50,2%, p=0,07.

W sumie 256 pacjentów w wieku od 1. do 24. miesiąca życia poddano ekspozycji na lamotryginę w
zakresie dawek od 1 do 15 mg/kg/dobę przez okres do 72 tygodni. Profil bezpieczeństwa stosowania
lamotryginy u dzieci w wieku od 1. miesiąca do 2 lat był podobny do tego u dzieci starszych, z
wyjątkiem tego, że częściej obserwowano klinicznie istotne nasilenie objawów napadów
padaczkowych (> =50%) u dzieci w wieku poniżej 2 lat (26%) w porównaniu do dzieci starszych
(14%).

Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania w leczeniu zespołu Lennoxa-Gastauta

Brak danych dotyczących stosowania w monoterapii w napadach związanych z zespołem Lennoxa-
Gastauta.

Skuteczność kliniczna w zapobieganiu epizodom zaburzeń nastroju u pacjentów z zaburzeniami
afektywnymi dwubiegunowymi

Skuteczność lamotryginy w zapobieganiu epizodom zaburzeń nastroju u pacjentów z
zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi typu I została oceniona w dwóch badaniach.

Badanie SCAB2003 było wieloośrodkowym, randomizowanym, prowadzonym metodą podwójnie
ślepej próby, kontrolowanym placebo i litem badaniem mającym na celu ocenę skuteczności stałej
dawki w długoterminowym zapobieganiu nawrotów objawów tego samego epizodu depresji i (lub)
manii i zapobieganiu kolejnym epizodom depresji i (lub) manii u pacjentów z chorobą afektywną
dwubiegunową typu I, u których ostatnio wystąpił lub obecnie występuje ciężki epizod depresyjny. Po
ustabilizowaniu nastroju przez zastosowanie lamotryginy w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym,
pacjentów losowo przydzielano do jednej z pięciu grup terapeutycznych: leczonej lamotryginą (50,
200, 400 mg/dobę), leczonej litem (stężenie w surowicy od 0,8 do 1,1 mmol/l) lub leczonej placebo,
przez okres maksymalnie 76 tygodni (18 miesięcy). Głównym punktem końcowym był „czas do
interwencji z powodu wystąpienia epizodu zaburzeń nastroju (TIME)", gdzie interwencja polegała na
zastosowaniu dodatkowej farmakoterapii lub leczenia elektrowstrząsami. Badanie SCAB2006 miało
podobny projekt do badania SCAB2003, jednakże różniło się tym od badania SCAB2003, że
uwzględniało zastosowanie zmiennej dawki lamotryginy (100 do 400 mg/dobę) oraz pacjentów z
zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi typu I, u których ostatnio wystąpił lub obecnie
występuje epizod manii. Wyniki zostały przedstawione w Tabeli 7.

Tabela 7: Podsumowanie wyników badań skuteczności lamotryginy w zapobieganiu epizodom

Odsetek pacjentów, u których do 76 tygodnia nie wystąpiły zaburzeniaOdsetek pacjentów, u których do 76 tygodnia nie wystąpiły zaburzeniaBadanie SCAB2003 Zaburzenia afektywne dwubiegunowe typu I Badanie SCAB2006 Zaburzenia afektywne dwubiegunowe typu I Kryterium włączeniaCiężki epizod depresyjny Ciężki epizod maniakalny Lamotrygina Lit
Placebo Lamotrygina Lit Placebo Bez interwencji 0,22 0,21 0,12 0,17 0,24 0,04 Wartości p, test log rank 0,004
0,006 -0,023 0,006 -Bez depresjii 0,51 0,46 0,41 0,82 0,71 0,40 Wartości p, test log rank 0,047 0,209 -0,015 0,167 -
Bez manii 0,70 0,86 0,67 0,53 0,64 0,37 Wartości p, test log rank 0,339 0,026 -0,280 0,006 -

zaburzeń nastroju u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi typu I.

Analizy pomocnicze czasu do momentu wystąpienia pierwszego epizodu depresyjnego, czasu do
momentu wystąpienia pierwszego epizodu maniakalnego/hipomaniakalnego lub epizodu mieszanego
wykazały, że u pacjentów leczonych lamotryginą czas do momentu wystąpienia pierwszego epizodu
depresyjnego był istotnie dłuższy niż u pacjentów przyjmujących placebo, a różnica długości czasu do
momentu wystąpienia epizodu maniakalnego/hipomaniakalnego lub epizodów mieszanych pomiędzy
poszczególnymi rodzajami leczenia nie była istotna statystycznie.

Skuteczność lamotryginy stosowanej w połączeniu z lekami stabilizującymi nastrój nie była
dotychczas badana.

Analiza zdarzeń związanych z samobójstwem

Częstość występowania myśli i zachowań samobójczych została oceniona w zbiorczej analizie
kontrolowanych placebo badań klinicznych obejmujących w sumie 6467 pacjentów leczonych
lamotryginą w różnych wskazaniach.

W podgrupie badań w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych częstość przypadków była
ilościowo, lecz nie statystycznie znamiennie większa dla lamotryginy (29/1212 [2,4%]) w porównaniu
z placebo (19/1054 [1,8%]). W analizie zbiorczej wskazań psychiatrycznych, przypadki były częstsze
w pierwszym miesiącu leczenia u pacjentów przyjmujących lamotryginę. Przypadki zachowań
samobójczych były częstsze u mężczyzn.

W podgrupie badań w leczeniu padaczki nie odnotowano statystycznie znamiennych różnic częstości
przypadków pomiędzy lamotryginą a placebo. Chociaż liczba przypadków myśli i zachowań
samobójczych była zbyt mała (6/1073 [0,6%] dla lamotryginy i 2/805 [0,3%] dla placebo) by
umożliwić odpowiednie porównanie częstości ich występowania, względna częstość odnotowana w
tym badaniu z zastosowaniem lamotryginy była zgodna z efektem klasy leków przeciwpadaczkowych
(patrz punkt 4.4).

Badanie wpływu lamotryginy na przewodzenie impulsów elektrycznych w sercu

W badaniu z udziałem zdrowych dorosłych ochotników oceniano wpływ powtarzanych dawek
lamotryginy (do 400 mg/dobę) na przewodzenie impulsów elektrycznych w sercu, stosując

12-odprowadzeniowy EKG. Nie zaobserwowano istotnego klinicznie wpływu lamotryginy na odstęp
QT w porównaniu z placebo.

5.2 Właściwości farmakokinetyczne

Absorpcja

Lamotrygina jest szybko i całkowicie wchłaniana z jelit, bez znaczącego metabolizmu pierwszego
przejścia. Maksymalne stężenie w osoczu występuje po upływie około 2,5 godziny po doustnym
podaniu lamotryginy. Posiłek powoduje nieznaczne wydłużenie czasu wystąpienia maksymalnego
stężenia, ale nie ma wpływu na stopień wchłaniania. Istnieją znaczne różnice międzyosobnicze w
maksymalnych stężeniach leku w stanie stacjonarnym, natomiast u jednej osoby stężenia te rzadko się
różnią.

Dystrybucja

Wiązanie z białkami osocza wynosi około 55%; wystąpienie działań toksycznych związanych z
wyparciem leku z miejsc wiązania z białkami osocza jest bardzo mało prawdopodobne.

Objętość dystrybucji wynosi 0,92 do 1,22 l/kg.

Metabolizm

Stwierdzono, że enzymy odpowiedzialne za metabolizm lamotryginy to UDP-glukuronylotransferazy.
Lamotrygina w niewielkim stopniu indukuje własny metabolizm, w zależności od dawki. Brak jednak
dowodów na to, że lamotrygina wpływa na farmakokinetykę innych leków przeciwpadaczkowych, a
dane wskazują, że interakcje lamotryginy z produktami leczniczymi metabolizowanymi przy udziale
enzymów cytochromu P450 są mało prawdopodobne.

Eliminacja

Średni klirens w osoczu u osób zdrowych wynosi około 30 ml/min. Klirens lamotryginy odbywa się
głównie na drodze metabolizmu do pochodnych glukuronidowych, które są następnie eliminowane w
moczu. Mniej niż 10% leku jest wydalane w postaci niezmienionej w moczu. Tylko około 2%
pochodnych lamotryginy jest wydalane z kałem. Klirens i okres półtrwania nie są zależne od dawki.
Średni okres półtrwania w osoczu u zdrowych osób jest szacowany na około 33 godziny (w zakresie
od 14 do 103 godzin). W badaniu z udziałem pacjentów z zespołem Gilberta średni klirens był
zmniejszony o 32% w porównaniu z grupą kontrolną osób zdrowych, ale jego wartości mieściły się w
zakresie stwierdzanym dla ogólnej populacji.

Na okres półtrwania lamotryginy duży wpływ mają podawane jednocześnie produkty lecznicze.
Średni okres półtrwania ulega skróceniu do około 14 godzin podczas podawania z produktami
leczniczymi indukującymi glukuronidację, takimi jak karbamazepina i fenytoina, natomiast
wydłużeniu do około 70 godzin w przypadku podawania łącznie z walproinianem (patrz punkt 4.2).

Liniowość

W badaniu najwyższej pojedynczej dawki stwierdzono, że farmakokinetyka lamotryginy jest liniowa
w zakresie do 450 mg.

Specjalne populacje pacjentów

Dzieci:

Klirens w przeliczeniu na masę ciała jest większy u dzieci niż u dorosłych, przy czym najwyższe

wartości występują u dzieci w wieku poniżej pięciu lat. Okres półtrwania lamotryginy jest zazwyczaj
krótszy u dzieci niż u dorosłych, przy średniej wartości wynoszącej około 7 godzin, w przypadku
podawania z produktami leczniczymi indukującymi enzymy, takimi jak karbamazepina czy fenytoina,
i ulega podwyższeniu do średnio 45 do 50 godzin w przypadku podawania łącznie z walproinianem
(patrz punkt 4.2).

Niemowlęta w wieku od 2 do 26 miesięcy

W grupie 143 pacjentów pediatrycznych w wieku od 2 do 26 miesięcy, o masie ciała od 3 do 16 kg,
klirens był mniejszy w porównaniu do starszych dzieci o tej samej masie ciała, którym podano
podobne dawki doustne w przeliczeniu na kilogram masy ciała do tych stosowanych u dzieci w wieku
powyżej 2 lat. Średni okres półtrwania u niemowląt w wieku poniżej 26 miesięcy jest szacowany na
23 godziny w przypadku przyjmowania leków indukujących enzymy, 136 godzin w przypadku
skojarzonego leczenia z walproinianem i 38 godzin u pacjentów, których leczono nie podając leków
indukujących lub hamujących enzymy. Zmienność międzyosobnicza klirensu po podaniu doustnym
była duża w grupie pacjentów pediatrycznych w wieku od 2 do 26 miesięcy (47%). Przewidywane
wartości stężeń w osoczu u dzieci w wieku od 2 do 26 miesięcy mieściły się zazwyczaj w zakresie
podobnym do dzieci starszych, chociaż u niektórych dzieci o masie ciała mniejszej niż 10 kg mogą
wystąpić większe wartości Cmax.

Osoby w podeszłym wieku

Wyniki populacyjnych analiz farmakokinetycznych uwzględniających pacjentów z padaczką, zarówno
młodych, jak i w podeszłym wieku, biorących udział w tych samych badaniach wskazują, że klirens
lamotryginy nie zmieniał się w klinicznie istotnym zakresie. Po podaniu pojedynczej dawki klirens
zmniejszał się o 12% z 35 ml/min w wieku 20 lat do 31 ml/min w wieku 70 lat. Po 48 tygodniach
leczenia zmniejszenie wyniosło 10%, odpowiednio 41 i 37 ml/min dla grupy osób młodych i w
podeszłym wieku. Oprócz tego badano farmakokinetykę lamotryginy u 12 zdrowych starszych osób
po podaniu pojedynczej dawki wynoszącej 150 mg. Średni klirens u osób w podeszłym wieku
(0,39 ml/min/kg) mieści się w przedziale średnich wartości klirensu (0,31 do 0,65 ml/min/kg)
określonym w dziewięciu badaniach z udziałem osób dorosłych, którym podano pojedynczą dawkę
wynoszącą od 30 do 450 mg lamotryginy.

Niewydolność nerek

Dwunastu ochotnikom z przewlekłą niewydolnością nerek i kolejnym sześciu osobom poddawanym
hemodializie podano pojedynczą dawkę lamotryginy wynoszącą 100 mg. Średni klirens wynosił
0,42 ml/min/kg (przewlekła niewydolność nerek), 0,33 ml/min/kg (między hemodializami) i 1,57 ml/
min/kg (podczas hemodializy), w porównaniu z 0,58 ml/min/kg u zdrowych ochotników. Średnie
okresy półtrwania w osoczu wynosiły 42,9 godziny (przewlekła niewydolność nerek), 57,4 godziny
(między hemodializami) i 13,0 godzin (podczas hemodializy), w porównaniu z 26,2 godziny u
zdrowych ochotników. Podczas sesji hemodializy trwającej 4 godziny średnio około 20% (przedział =
5,6 do 35,1) ilości lamotryginy obecnej w organizmie ulegało eliminacji. Dla tej populacji pacjentów
początkowe dawki lamotryginy powinny być ustalone z uwzględnieniem innych jednocześnie
przyjmowanych produktów leczniczych; u pacjentów ze znacznym upośledzeniem czynności nerek
mogą być skuteczne zmniejszone dawki podtrzymujące (patrz punkt 4.2 i 4.4).

Niewydolność wątroby

Badania farmakokinetyczne przeprowadzono u 24 pacjentów z różnym stopniem niewydolności
wątroby i u 12 zdrowych pacjentów, którym podano pojedynczą dawkę lamotryginy. Mediana klirensu
lamotryginy u pacjentów z niewydolnością wątroby stopnia A, B lub C (klasyfikacja Child-Pugh)
wynosiła odpowiednio 0,31, 0,24 lub 0,10 ml/min/kg, w porównaniu z 0,34 ml/min/kg u osób
zdrowych. U pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością wątroby należy zazwyczaj
zmniejszyć dawkę początkową, eskalacyjną i podtrzymującą (patrz punkt 4.2).

5.3 Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Dane niekliniczne wykazały brak specjalnych zagrożeń dla ludzi opierając się na badaniach

farmakologii bezpieczeństwa, toksyczności po podaniu wielokrotnym, genotoksyczności i potencjału
rakotwórczości.

W badaniach rozrodczości i toksyczności rozwojowej u gryzoni i królików nie obserwowano
działania teratogennego, oprócz zmniejszonej masy ciała płodu i opóźnionego kostnienia szkieletu,
po ekspozycji mniejszej lub zbliżonej do przewidywanej w warunkach klinicznych. Ponieważ nie
było możliwe przeprowadzenie badań na zwierzętach po większej ekspozycji, z uwagi na
toksyczność dla matki, działanie teratogenne lamotryginy po ekspozycji większej niż w warunkach
klinicznych nie zostało określone.

Podczas podawania lamotryginy szczurom w zaawansowanej ciąży i w początkowym okresie
pourodzeniowym obserwowano zwiększoną śmiertelność płodu oraz pourodzeniową. Działania te
obserwowano po ekspozycji przewidywanej w warunkach klinicznych.

U młodych szczurów przy stężeniach około dwukrotnie wyższych od dawki terapeutycznej dla ludzi
dorosłych obserwowano wpływ na zdolność uczenia się w teście labiryntu, niewielkie opóźnienie w
oddzieleniu się napletka od żołędzi i udrożnieniu pochwy oraz zmniejszony pourodzeniowy przyrost
wagi u zwierząt F1.

Badania na zwierzętach nie wykazały upośledzenia płodności przez lamotryginę. Lamotrygina
powodowała zmniejszenie stężenia kwasu foliowego u szczurów. Uważa się, że niedobór kwasu
foliowego ma związek ze zwiększonym ryzykiem wrodzonych wad rozwojowych, tak u zwierząt, jak i
u ludzi.

Lamotrygina powodowała proporcjonalne do dawki hamowanie końcowego prądu kanału hERG w
komórkach nerkowych embrionów ludzkich. Wartość IC50 była około dziewięć razy większa od
maksymalnego stężenia przy niestosowaniu leku. Lamotrygina w dawkach do wartości dwukrotnie
większych od maksymalnego stężenia przy niestosowaniu leku nie powodowała wydłużenia odstępu
QT u zwierząt. W badaniu klinicznym nie zaobserwowano istotnego klinicznie wpływu lamotryginy
na odstęp QT zdrowych dorosłych ochotników (patrz punkt 5.1).

6. DANE FARMACEUTYCZNE

6.1 Wykaz substancji pomocniczych

Wapnia fosforan dwuzasadowy dwuwodny

Celuloza mikrokrystaliczna

Kroskarmeloza sodowa

Poliwidon

Magnezu stearynian

Talk

6.2 Niezgodności farmaceutyczne

Nie dotyczy.

6.3 Okres ważności

3 lata

6.4 Specjalne środki ostrożności przy przechowywaniu

Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C.

6.5 Rodzaj i zawartość opakowania

Blistry z folii PVC/Aluminium.

Opakowanie zawierające 30 lub 90 tabletek.

Nie wszystkie rodzaje opakowań muszą znajdować się w obrocie.

6.6 Szczególne środki ostrożności dotyczące usuwania

Wszelkie resztki niewykorzystanego produktu lub jego odpady należy usunąć w sposób zgodny z
lokalnymi przepisami.

7. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA
DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Glenmark Pharmaceuticals s.r.o.
Hvezdova 1716/2b
140 78 Praga 4
Republika Czeska

8. NUMER(-Y) POZWOLENIA(Ń) NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Pozwolenie nr 10066

9. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU / DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

04.11.2003

10. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU
CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO